Πρώτες δοκιμές στο decoupage!

 
Ένα αναπάντεχο δωράκι με τα βασικά, κόλλα για decoupage, χαρτοπετσέτες με διάφορα σχέδια, ένα κορίτσι πρόθυμο να μοιραστεί τα μυστικά της συγκεκριμένης τεχνικής, ένα μεσημέρι ελεύθερο από υποχρεώσεις, τσάι, κους κους και γέλια και ιδού! Το πρώτο έργο με την τεχνική decoupage που βγήκε από τα χεράκια μου είναι πλέον γεγονός!

Διάλεξα το πιο ευτελές αντικείμενο που βρήκα στο σπίτι - ένα μικρό πλαστικό γλαστράκι - για να είμαι πιο ελεύθερη με τις κινήσεις μου αφού δεν θα στενοχωριόμουν και ιδιαίτερα αν το χαλούσα και, μιας και δεν ήμουν εξοπλισμένη με τα απαραίτητα εργαλεία, αυτοσχεδίασα με ό,τι υπήρχε διαθέσιμο στο σπίτι: ψαλιδάκι από τα υλικά ραπτικής, σπογκοπίνελο που έφτιαξα με ένα ανταλλακτικό σφουγγαράκι για ρολό και ένα κομμάτι καλάμι που βρέθηκε στην αποθήκη, ένα καπάκι κονσέρβας για να αραιώνω την κόλλα, ένα άχρηστο λόγω του μικρού του μεγέθους ξύλο κοπής, δώρο από κάποια συσκευασία ψωμιού του τοστ πριν από κάμποσα χρόνια και το πέρασμα από τη θεωρία στην πράξη έγινε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβω.

  

  

Η όλη διαδικασία σαν πρώτη εντύπωση ήταν άκρως χαλαρωτική, όπως συμβαίνει σε κάθε ενασχόληση με χειροτεχνία ή ζωγραφική κτλ. Το μυαλό αδειάζει από σκοτούρες και έγνοιες και η ώρα περνάει δημιουργικά και ευχάριστα. Πολύ το χάρηκα. 

Οι Διαδρομές Τέχνης αποκτούν το δικό τους 'σπίτι'

 Για την αγαπημένη φίλη και ζωγράφο Όλγα Χάνουζα το να αποκτήσει μια βάση για τις καλλιτεχνικές της ανησυχίες και δραστηριότητες ήταν ένα όνειρο ζωής. Ένα όνειρο που πριν από λίγες μέρες πήρε σάρκα και οστά, χάρη στην πίστη της ότι κάπως, κάπου, κάποτε αυτό το όνειρο θα πραγματοποιηθεί. 
Η πρόσκληση ήρθε και, φυσικά, ανταποκριθήκαμε με χαρά και την επισκεφθήκαμε στο νέο της 'σπίτι', έναν απέριττο φινετσάτο χώρο που μοσχοβολούσε φρεσκοβαμμένη μπογιά και αυτή την ευχάριστη μυρωδιά και αίσθηση του αχρησιμοποίητου και καινούργιου. 

Η γκαλερί 'Διαδρομές Τέχνης' βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας επί της οδού Ερμού στο Μοναστηράκι και στεγάζεται στο ισόγειο ενός ολοκαίνουργιου κτηρίου που μόλις πριν από λίγες μέρες άνοιξε τις πόρτες του στο κοινό. Η Όλγα φυσικά ήταν εκεί και μας ξενάγησε στους χώρους και τα έργα των καλλιτεχνών που συμμετέχουν στην πρώτη έκθεση που εγκαινιάστηκε πριν από λίγες μέρες και συνεχίζεται για όλο τον Ιούλιο, από όσο γνωρίζω.

Το πρώτο βήμα έγινε και η αρχή, όπως λένε, είναι το ήμισυ του παντός. Τις θερμότερες ευχές μας η γκαλερί Διαδρομές Τέχνης να αποτελέσει μια πνοή δημιουργίας και ομορφιάς για την πόλη, μια δραστήρια και δυναμική καλλιτεχνική κυψέλη που θα αναδείξει πολλούς ταλαντούχους εικαστικούς και ένα σημείο αναφοράς για συναντήσεις, αναζητήσεις και όνειρα!

Με την Όλγα σε κλασική πόζα.

Τα λευκώματα που έχουν ήδη ολοκληρωθεί, διατίθενται προς πώληση στον χώρο της γκαλερί. Κάπου στις σελίδες του μεσαίου, υπάρχει και δική μου συμμετοχή. 

Οι σχετικές αναρτήσεις: εδώ και εδώ.

Ξεκινήσαμε με ένα όνειρο

τέσσερις φίλοι καλλιτέχνες

πριν τέσσερα χρόνια.

Όλγα, Ελένη, Λιάνα, Ιωάννης.

Το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Ζήστε το μαζί μας!

(Από τη σελίδα Διαδρομές Τέχνης στο Facebook.)

Στην Όλγα και την καλλιτεχνική της ομάδα, εύχομαι 

καλές, πολύχρωμες και εμπνευσμένες Διαδρομές Τέχνης!

Φιλιά πολλά σε όλους σας!

Στα εγκαίνια της Μητρόπολης

Η αλήθεια είναι πως είχα αναβάλει πολλά τον τελευταίο καιρό λόγω της εξεταστικής και είχε έρθει πλέον η ώρα τους να διεκπεραιωθούν. Με μιας εβδομάδας καθυστέρηση λοιπόν κάνω αυτή την ανάρτηση, η οποία είναι αφιερωμένη σε μια μεγάλη στιγμή στη σύγχρονη ζωή της πόλης μου και των κατοίκων της, την επαναλειτουργία της πανέμορφης Ιερής Μητρόπολης Αθηνών ύστερα από επτά και κάτι χρόνια.

Τόσο χρειάστηκε για να αποκατασταθούν οι ζημιές που υπέστη ο ναός λόγω της καθίζησης του υπεδάφους από τα έργα του μετρό, αλλά και της διάβρωσης που υπέστη από τα νερά του Ηριδανού ποταμού που κυλάνε στα θεμέλιά της, κάνοντας τα πλήγματα που είχε ήδη δεχτεί με τους δύο μεγάλους σεισμούς της Αθήνας το '81 και το '90 μη διαχειρίσιμα.

Όμως, όλα αυτά ανήκουν πλέον στο παρελθόν και αυτό το κόσμημα που στολίζει το κέντρο της Αθήνας είναι και πάλι ανοιχτό στο κοινό! Οι καμπάνες χτυπούσαν γιορτινά, ο κόσμος συνέρρεε εντός και εκτός του ναού να δει από κοντά, να θαυμάσει, να προσκυνήσει. Η εκδήλωση των εγκαινίων ήταν φαντασμαγορική. Κλασική μουσική από την Μητροπολιτική Ορχήστρα Αθηνών, έντεχνο ελληνικό τραγούδι, έγχορδα, πνευστά, κρουστά, όλα με φόντο την απαστράπτουσα εκκλησία, η ιστορία της οποίας είναι άρρηκτα συνυφασμένη με την ιστορία της πόλης.

Η πρώτη πέτρα τοποθετήθηκε το 1842, λίγο αφότου η Ελλάδα έγινε ανεξάρτητο κράτος. Για πρώτες ύλες χρησιμοποιήθηκαν ό,τι είχε απομείνει από τις βομβαρδισμένες από τους Οθωμανούς κατακτητές εκκλησίες της γύρω περιοχής. Τίποτα δεν έπρεπε να χαθεί, αφού η κάθε πέτρα ήταν ιερή. Λόγω της έναρξης της Επανάστασης την 25η Μαρτίου, ημέρα εορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, αλλά και -κυρίως- της αίσιας έκβασης του Αγώνα, ο Μητροπολιτικός Ναός των Αθηνών αφιερώθηκε πανηγυρικά στην Μητέρα όλων και προστάτιδα της Ελλάδας, Παναγία. Είκοσι χρόνια μετά και με πολλές δυσκολίες πάσης φύσεως, κυρίως οικονομικές, δόθηκε στην υπηρεσία του λαού και του Θεού για να λειτουργήσει αδιάλειπτα από το 1862, ημερομηνία αποπεράτωσης των εργασιών, μέχρι και τις μέρες μας.  

Ιερά Μητρόπολις Αθηνών, έτος 1890.

Πρέπει να πω εδώ ότι από πάντα την ήξερα (και την ονόμαζα βέβαια) απλά ως Μητρόπολη ή Μητρόπολη Αθηνών και ότι χάρηκα τόσο μα τόσο πολύ όταν διαπίστωσα πως είναι αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό, θρησκευτικό γεγονός στο οποίου το όνομα ακούω κι εγώ. Ήθελα από πάντα να έχω τη "δική μου" εκκλησία. Τον δικό μου Ευαγγελισμό. Ήμουν σε αναζήτηση να βρω αυτή που θα μου κάνει το κλικ. Χαλαρή μεν, αλλά κάπου στην άκρη του μυαλού υπήρχε και αυτό. Κάποια στιγμή μάλιστα, που είχα δει ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στα δεν θυμάμαι πόσα χρόνια από την ίδρυση του ναού του Ευαγγελισμού στην Αλεξάνδρεια μέσα μου δαγκώθηκα και έλεγα γιατί να είναι εκεί και όχι εδώ, στα πάτρια εδάφη. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς αισθάνθηκα όταν το κλικ αυτό ήρθε από αυτόν τον συγκεκριμένο ναό που από πάντα θαύμαζα και αγαπούσα. Το ωραίο είναι ότι σε αυτή την απρόσμενη χαρά προστέθηκε και η συγκίνηση όταν διαπίστωσα πως το παρακείμενο παρεκκλήσι της Μητρόπολης είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ελευθέριο, προστάτη άγιο του μεγάλου μου γιου, στου οποίου το όνομα και ακούει..

~~~~~~

 * Η αρχική θέση του Μητροπολιτικού ναού ήταν να χτιστεί δίπλα στην Ακαδημία Αθηνών, επί της λεωφ. Πανεπιστημίου, όταν η Ακαδημία δεν υπήρχε ακόμα. Η σκέψη αυτή δεν ευόδωσε, γιατί την εποχή εκείνη ήταν μια περιοχή ερημική. Αντ' αυτού, προτιμήθηκε η σημερινή θέση επί της οδού Μητροπόλεως, που βρισκόταν στην καρδιά της παλιάς πόλης και άρα ήταν εύκολα προσβάσιμη από τους κατοίκους της.

 ~~~~~~

 * Εντός της Μητρόπολης φυλάσσεται το σκήνωμα της Αγίας Φιλοθέης, της "κυράς των Αθηνών", καθώς και τα οστά του Γρηγορίου Ε'. Από το 2006 δε, στα ιερά της κειμήλια έχει προστεθεί τμήμα της ζώνης του Αποστόλου Παύλου.

 ~~~~~~

 * Η παλιά φωτογραφία της Μητρόπολης που χρονολογείται στα 1890 είναι δανεισμένη από εδώ.

 ~~~~~~

*  Το βιντεάκι που έβγαλα με το κινητό μου από τη συναυλία της βραδιάς, ο blogger δεν με αφήνει να το ανεβάσω γιατί υπερβαίνει τα 100kb. Το ανέβασα κι εγώ στο fb, που ως φαίνεται δεν έχει πρόβλημα με τα κιλομπάιτ.

Ο δρόμος για το πτυχίο

Ήταν ένας δύσκολος μήνας ο Ιούνιος, γεμάτος από ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, ξενύχτια, άγχος, νεύρα, κούραση. Προτελευταία ενότητα μιας σχολής που αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτητική. 
Όμως, δεν θα την ήθελα καθόλου διαφορετική, γιατί η αξία της σχολής και το υψηλό της επίπεδο κάνει τον δικό μου προσωπικό αγώνα ακόμα πιο πολύτιμο! Είμαι πολύ περήφανη που έχω φτάσει ως εδώ, με αυτά τα δεδομένα και με το πρόγραμμα που έχω, τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, το σπίτι μου και χωρίς την ελάχιστη βοήθεια από πουθενά.

Κι όμως, χώρεσε και η σχολή. Δεν ξέρω πώς, αλλά τα κατάφερε και χώρεσε στη ζωή μου! Αργά-αργά, σταθερά, επίμονα. Χρόνο με τον χρόνο η μάχη δινόταν και έλεγα, άντε. Ένα μάθημα ακόμα έμεινε πίσω μου. Ένα μάθημα λιγότερο έμεινε μπροστά μου. Και έδινα κουράγιο στον εαυτό μου και συνέχιζα.
Προχτές, το Σάββατο το πρωί έδωσα το προτελευταίο μου. Και τα πήγα μια χαρά!
Από προχτές ένα χαζοχαρούμενο μειδίαμα έχει κολλήσει στα χείλη, αυτό της ικανοποίησης που φέρνει το πέρας ενός άθλου.
Γιατί άθλος είναι, για μένα τουλάχιστον, να μένεις σταθερά πιστός σε ένα όνειρο που κατοικεί μέσα σου από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Ακόμα κι όταν η ζωή έρχεται με ορμή με τα δικά της προγράμματα, αυτό να μένει ζωντανό, εκεί, να περιμένει σιωπηλά την ώρα που θα έρθει η σειρά του να αναπνεύσει.

Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή και ευλογημένη που μου δόθηκε η ευκαιρία κάπου δέκα χρόνια πριν, με τον θεσμό του ανοικτού πανεπιστημίου, που ήταν θαρρείς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ζωής μου! Μια ευκαιρία που την άρπαξα από τα μαλλιά. Και παρόλες τις θυσίες που απαίτησε μέσα στα χρόνια, όπως απαιτεί κάθε τι που αξίζει πραγματικά σε αυτή τη ζωή, δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Είναι μια εμπειρία ζωής, ένα τεράστιο παράθυρο σε έναν κόσμο μαγικό, πολυδιάστατο, ένα κλειδί που ξεκλειδώνει όλους τους μηχανισμούς σκέψης, ενσυναίσθησης, διορατικότητας και κρίσης που κρύβονται μέσα σου, μία ώθηση σε κάθε ρινίδα δύναμης και αντοχής και θέλησης που διαθέτεις ως άνθρωπος.

Οι φωτογραφίες βγήκαν με το κινητό σε στιγμές ιδιαίτερης κούρασης, όταν χρειαζόμουν επειγόντως κάτι για να με αποσπάσει από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο μιας ύλης απέραντης και απαιτητικής, σε στιγμές που η εξάντληση και η συναίσθηση της μοναξιάς του αγώνα ήταν στο ζενίθ. Βρισκόμουν μέσα στο πυκνότερο σκοτάδι. Αυτό που σκεπάζει τα πάντα λίγο προτού να ξημερώσει...

Τώρα που όλα αυτά είναι πια παρελθόν και ο ήλιος του Ιούλη λάμπει δυνατά στον καταγάλανο ουρανό της πόλης, αποκτούν μιαν άλλη αξία, συναισθηματική. Γίνονται ενθύμιο και μνήμη, έτοιμα να μπουν στο πολύτιμο μπαουλάκι μου των αναμνήσεων.
Ένα μάθημα ακόμα πίσω μου. Ένα μάθημα ακόμα μπροστά μου. Για να κλείσει αυτό το τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου που 'χει για τίτλο του: "Ο δρόμος για το πτυχίο".