Την υπερπανσέληνο που διαφημιζόταν αυτές τις μέρες στην τηλεόραση πρόλαβα να την δω λίγο μετά τις έξι το πρωί στο ύψος των διοδίων. Εκεί, ανάμεσα στους ηλεκτρονικούς λαμπτήρες και τους προβολείς του σταθμού, με τη σκιά της γης να καλύπτει πλέον ένα μόνο μέρος της, έλαμπε ακόμη ψηλά στον ουρανό, παρά το προχωρημένο της ώρας. Προχωρημένο για κείνη γιατί για μένα που ήμουνα με τρεις ώρες ύπνο δεν είχε καν ξεκινήσει. Όμως, όταν έρχεται η ευκαιρία για ένα μίνι ταξίδι εξπρές, ακόμα και για επαγγελματικούς του λόγους, τι θα πεις; Όχι; Όχι, βέβαια! Είπα λοιπόν το ναι και τον συνόδεψα σε ένα δωδεκάωρο οδικό ταξίδι ως την άκρη της Πελοποννήσου και πίσω.
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Όταν φτάσαμε στη Σπάρτη είχε ξημερώσει για τα καλά. Είχαν προηγηθεί χιλιόμετρα μέσα σε τοπία εξωκοσμικά και παραμυθένια χάρη στην πυκνή πρωινή ομίχλη που είχε ακουμπήσει την ερημική άσφαλτο.
evapsarrou.blogspot.com
Ένας βιαστικός πρωινός καφές σε ένα από τα ελάχιστα καφέ που είχαν ανοίξει λόγω της άγουρης ώρας, μια ψιλοκουβέντα περί εξαφανισμένης δόξας και αφανισμένων τεκμηρίων της βαριάς ιστορίας του τόπου (έχουμε τους φίλους μας τους Γάλλους να ευχαριστούμε για αυτό που διέταξαν όχι μόνο να μη μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα σε αυτή την συγκεκριμένη πόλη, αλλά να την σκάψουν απ' άκρη σ' άκρη ώστε να καταστραφούν ακόμη και τα θεμέλια της πόλης του Λεωνίδα. Όσα δεν εκλάπησαν για να στολίσουν τα παλάτια της Γαλλίας, καταστράφηκαν για να
"τα γλυτώσουν από τους ντόπιους αμόρφωτους"....). Διαβάστε περισσότερα εδώ.
evapsarrou.blogspot.com
Ο τελικός προορισμός μας ήταν το λιμάνι της Νεάπολης. Μέχρι να τελειώσει ο Νίκος τα δικά του, είχα την ευκαιρία να ξεκλέψω λίγες φωτογραφίες από την μοναχική παραλία της πόλης.
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Στον δρόμο της επιστροφής σταματήσαμε για φαγητό σε ένα γραφικό ήσυχο χωριουδάκι στην άκρη της θάλασσας. Το όνομά του, Πλύτρα. Απλά, μια ζωγραφιά.
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Η γέφυρα του ποταμού Ευρώτα. Όταν την είδα στην προοπτική της μου ήρθε στο νου ένας πίνακας του Βαν Γκογκ με τον τίτλο Κινητή Γέφυρα. Παρόλο που οι δύο γέφυρες απέχουν στην κατασκευή τους, η εικαστική αίσθηση που απέπνεαν ήταν σχεδόν πανομοιότυπη.
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Παντού γόνιμες εκτάσεις γεμάτες από φορτωμένα ελιόδεντρα, οπωροφόρα, λαχανικά κάθε λογής.
Γη. Γένους θηλυκού, τι άλλο...
Στο βάθος ο Ταΰγετος αγέρωχος με την κορυφή του κρυμμένη στα σύννεφα.
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Έξω από την Τρίπολη με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη, καθότι το έταιρον ήμισυ τα είχε ως φαίνεται κανονισμένα εκ των προτέρων: Περιήγηση σε ένα από τα μεγαλύτερα παλαιοπωλεία που έχω δει στη ζωή μου! Αχ, εκεί αφήστε με!
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Ρόδες του 1800; Από εδώ καλέ μου, τα τραπεζάκια του μεσοπολέμου είναι από αυτή την μεριά!
evapsarrou.blogspot.com
Και τα γυαλικά, και οι πορσελάνες και οι σκαλιστοί καθρέπτες και ένας ολόκληρος κόσμος που περιμένει να ξαναζήσει από την αρχή.
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
Εννοείται ότι πήραμε το κατιτίς μας, μια γραφομηχανή για την συλλογή (άλλη ανάρτηση για αυτό), τις ...ρόδες! για μια κατασκευή που θέλει να κάνει (άλλη ανάρτηση και γι' αυτό) και τίποτε άλλο. Δείξαμε εγκράτεια, ηρωικό γαρ μέσα σε τέτοια ξελογιάρικα περιβάλλοντα!
Φύγαμε από εκεί με βαρειά καρδιά και με την υπόσχεση πως θα ξαναπηγαίναμε κάποια στιγμή στο μέλλον, όταν ο δρόμος θα μας έβγαζε και πάλι προς τα εκεί.
evapsarrou.blogspot.com
Όταν φτάσαμε στην Αθήνα είχε ήδη αρχίσει να σουρουπώνει και τα σύννεφα που σαγήνευαν σε όλη τη διαδρομή με τους σχηματισμούς και τα χρώματά τους είχαν φέρει βροχή. Μέσα από τα βρεγμένα παράθυρα του αυτοκινήτου τα βλέφαρα με δυσκολία μένανε ανοιχτά. Άυπνη σχεδόν δύο μερόνυχτα, όμως δεν κατάλαβα κούραση ή νύστα παρά μόνο όταν τα ταξίδι μας είχε φτάσει σχεδόν στο τέλος του.
evapsarrou.blogspot.com
Ακολουθεί το φωτο-βιντεάκι μου με όλες τις φωτογραφίες που έβγαλα από το ταξίδι.
Άκουσα τους βρυχηθμούς μέσα στον ύπνο μου. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. Το ρολόι έδειχνε 4:20. Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και μια ριπή δροσιάς όρμησε στο δωμάτιο. Βγήκα στη βεράντα. Στο βάθος, πίσω από το βουνό, αναβόσβηναν αστραπές μέσα από πυκνά θυμωμένα σύννεφα. Ο αέρας μύριζε βροχή και φθινόπωρο. 'Έρχεται...΄ ψιθύρισα γεμάτη απέραντη χαρά και ανακούφιση. Επιτέλους, άλλο ένα εξουθενωτικό καλοκαίρι οδεύει προς το τέλος του, παίρνοντας μαζί του όλα τα λιοπύρια και την σκόνη και την αποπνικτική ατμόσφαιρα ασφυξίας και κορεσμού και τους ξινισμένους ιδρώτες και τους λήθαργους χωρίς τελειωμό και τους εκνευρισμούς χωρίς αιτία και αυτό το απροσδιόριστο τέλμα που δεν σε αφήνει να κάνεις τίποτα. Επιτέλους, λίγη δροσιά! Να ανασάνουμε φρέσκο αεράκι, να καθαρίσουν τα πνευμόνια μας. Να ξεπλυθούν δρόμοι, σπίτια, δέντρα, πεζοδρόμια, να φανούν τα χρώματά τους. Επιτέλους, να μυρίσει λίγο ..φθινόπωρο! Η μέρα ξημέρωσε βροχερή και με νέα κυβέρνηση. Την παλιά, δηλαδή. Φαντάζομαι πως τώρα θα ησυχάσουν εκεί επάνω και θα μας αφήσουν κι εμάς στην ησυχία μας. Να αρχίσουμε επιτέλους να μπαίνουμε σε ένα πρόγραμμα, να νοικοκυρευτούμε για τον χειμώνα που έρχεται. Ας κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν χωρίς πολλά λόγια, να κάνουμε και εμείς τα δικά μας, που θέλουμε και δεν μας αφήνουν. Υπάρχουν και σχολεία που πρέπει να ξεκινήσουν να λειτουργούν, κανονικά εννοώ, σαν εκπαιδευτικά ιδρύματα, όχι σαν εκλογικά κέντρα. Μετά από πολλούς και λείαν εκνευριστικούς μήνες, πρέπει να μπαίνουμε επιτέλους και σε μία σειρά, ε. Μετά από ένα καλοκαίρι που μας έφτασε (εμένα, δηλαδή) σε όρια, και που δεν βλέπω την ώρα επιτέλους να τελειώσει.
Η Φρίντα ήταν μια αποκάλυψη για μένα, ένα πολύτιμο πετράδι του φετινού καλοκαιριού, που ανακάλυψα τυχαία. Κάπως σα να έψαχνα για κοχύλια στην ακρογιαλιά και να έπεσα πάνω σε ένα στρείδι χορταριασμένο που μέσα του όμως κρυβόταν κάτι ανεκτίμητο, ένα μαργαριτάρι, ένας πολύτιμος θησαυρός. Έτσι ανακάλυπτα σιγά σιγά τη Φρίντα μέσα από τις λέξεις, τις σελίδες, τα κεφάλαια, σα να ήταν ένα σφιχτοκλεισμένο στρείδι. Όσο εμβάθυνα στο κείμενο, τόσο η ταχύτητα ανάγνωσης επιταχυνόταν. Κι όσο έφτανα προς το τέλος, τόσο δεν ήθελα να τελειώσει. Όχι μόνο για την θεόπνευστη συγγραφή του δικαίως βραβευμένου με Νόμπελ Ζαν Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό, που άνετα επαρκεί για μαθήματα δημιουργικής συγγραφής στους απανταχού εκκολαπτόμενους συγγραφείς επί της γης, αλλά, κυρίως, για την ίδια προσωπικότητά της που ξεδίπλωνε με αριστοτεχνικό και μυστηριακό τρόπο τα πέπλα του χαρακτήρα της μέσα από τα γεγονότα της ζωής της. Γεγονότα που σημάδεψαν τόσο την ίδια όσο και το εικαστικό έργο που άφησε πίσω της για εμάς, τους επόμενους, τους τυχερούς. Η Frida Kahlo δεν επισκιάστηκε από τον διάσημο ζωγράφο άνδρα της Diego Rivera, παρόλο που φαινομενικά αυτό έδειχνε να συμβαίνει. Αυτό που συνέβαινε στην πραγματικότητα ήταν πως ο μεν έλαμπε σαν ήλιος, η δε σαν σελήνη. Διαφορετικό φως το δικό της, εσωτερικό, μοναχικό, όμως το ίδιο ανεξάρτητο. Με τα φωτεινά γεμίσματα και τις αγωνιώδεις χάσεις που καλούνταν να αντέξει το μαρτύριο του απάνθρωπου πόνου που την ταλάνιζε σε όλη τη διάρκεια της πολύπαθης ζωής της....
evapsarrou.blogspot.com
Όσο εξοικειωνόμουν με τη ζωή της, το περιβάλλον της, την ψυχοσύνθεσή της προχωρώντας μέσα στις σελίδες αυτού του απίστευτου βιβλίου, τόσο διαπίστωνα με κατάπληξη το πόσο οικεία αισθανόμουν κοντά της, μια σύνδεση με την ιδιοσυγκρασία και τους σταυρούς που κουβαλούσε. Κανείς δεν εκτιμάει την υγεία τόσο όσο εκείνος που την έχει χάσει. Και κανείς δεν αγαπάει τη ζωή περισσότερο από εκείνον που έχει φλερτάρει με τον θάνατο σε απόσταση αναπνοής. Σε κάνει και σκέφτεσαι πολλά και εκτιμάς διαφορετικά τα πράγματα, γίνεσαι πιο ταπεινός, πιο αληθινός και πιο ευγνώμων. Η Φρίντα πέρασε και από τις δύο αυτές συμπληγάδες.
Σε πολλά σημεία του βιβλίου ενσωματώθηκαν λόγια δικά της, παρμένα από το προσωπικό της ημερολόγιο που διατηρούσε τα τελευταία δέκα χρόνια. Το έψαξα στο διαδίκτυο. Είδα εικόνες. Διάβαζα αποσβολωμένη. Αποκάλυπτα έναν άνθρωπο εκ των έσω. Έναν χαρακτήρα που αλλοιώνει όποιον βρίσκεται κοντά. Είμαι σίγουρη πως όποιος γνώρισε από κοντά αυτή τη γυναίκα, άλλαξε μέσα του για πάντα. Τα τελευταία χρόνια, όταν ο πόνος από τις συνεχείς εγχειρήσεις και επεμβάσεις λόγω του ατυχήματος που σακάτεψε από νωρίς το σώμα της, επεμβάσεις βάρβαρες όπως επιμήκυνση της σπονδυλικής στήλης, ακρωτηριασμός του ποδιού και άλλα φρικτά και μαρτυρικά που υπέμενε, κλείστηκε μέσα στον μικρόκοσμο του σπιτιού της, το περίφημο Μπλε Σπίτι που σήμερα είναι επισκέψιμο ως μουσεικός χώρος στα περίχωρα της πόλης του Μεξικού.
κολάζ: evapsarrou.blogspot.com
Περιπλανήθηκα στους χώρους του μέσα από τις φωτογραφίες που βρίσκονται στο διαδίκτυο, τα δωμάτια υποδοχής, το στούντιο όπου ζωγράφιζε, το υπνοδωμάτιο που φιλοξενεί το διασημότερο ίσως κρεβάτι στην ιστορία της τέχνης. Αυτό που είχε φτιάξει η μητέρα της, με ουρανό κι έναν καθρέπτη για να μπορεί να βλέπει το είδωλό της, να το παρατηρεί και να μπορεί να το ζωγραφίζει. Η πλειονότητα των έργων της είναι αυτοπροσωπογραφίες, το θέμα που γνώριζε καλύτερα από κάθε τι άλλο, όπως είχε δηλώσει και η ίδια. Και, φυσικά, τον κήπο της, έναν επίγειο παράδεισο με συντριβάνια, πυραμίδες των Ατζέκων σε μικρογραφία και πανύψηλα τροπικά δέντρα και φυτά. Πόσα θέματα πάρθηκαν και από εδώ, το πορτρέτο της με τα μαϊμουδάκια, με τους παπαγάλους, με το ελαφάκι, όλα τους θαμώνες του αγαπημένου της κήπου στο Μπλε Σπίτι. Έχω ξεκινήσει διαδικασίες να βρω το ημερολόγιο. Έχει εκδοθεί στα αγγλικά και περιέχει όλα τα σκαριφήματα σε πιστή αποτύπωση. Θα το είχα ήδη στην κατοχή μου αν δεν υπήρχε αυτή η.. άντε να μην πω... ιστορία των κάπιταλ κοντρόλς και των επακόλουθών τους, τέλος πάντων. Παρά τα εμπόδια, κάνω προσπάθειες για να έχω ένα θετικό αποτέλεσμα. Είναι που το θέλω. Το χρειάζομαι. Για έμπνευση. Γνώση. Εμψύχωση. Παρηγοριά. Παράδειγμα. Ελπίδα. Τέτοια μαργαριτάρια που κρύβονται μέσα σε χορταριασμένα στρείδια κάπου στη λάσπη του βυθού μιας αχανούς βουρκοθάλασσας όπως η πραγματικότητα γύρω μας, πρέπει να τα αναζητάμε αν δεν θέλουμε να μας καταπιεί η κινούμενη άμμος κάτω από τα πόδια μας. Κατά την άποψή μου, δρουν στις ζωές μας σαν κλαδί σωτηρίας, το κλειδί της αλήθειας απέναντι στη φθορά-διαφθορά του ψέματος, της υποκρισίας και της μετριότητας. Είναι είδος προς εξαφάνιση προσωπικότητες σαν τη Φρίντα Κάλο. Μέσα στο σύντομο διάστημα που πέρασε από αυτό τον κόσμο, κατάφερε να διαρρήξει το ανθρώπινο σύνορο και να περάσει στον κόσμο του ιδεατού, του συμβολικού και του πανανθρώπινου. Σ' ευχαριστώ!
Εβδομάδα παθών για μένα αυτή που πέρασε. Είχα κι εγώ τις συμπληγάδες μου, που με περίμεναν να τις διασχίσω. Η μία με υποχρέωσε σε πόνο φυσικό..
evapsarrou.blogspot.com
η δεύτερη ...
σαϊτιά
κατευθείαν στην καρδιά ..........
evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com
τα φιλήματα του θανάτου που λέγαμε...
και οι επανεκτιμήσεις...
H Φρίντα εδώ θα έλεγε με τη γνωστή της καυστικότητα:
Μία εβδομάδα έχει μεσολαβήσει από το ταξίδι μου στη Σύρο και ακόμα διατηρούνται στο μυαλό νωπές όλες της οι εικόνες. Μια αρχοντιά και μια αυθεντικότητα τόσο χαρακτηριστική που δύσκολα ξεχνιέται. Μια πόλη χτισμένη εξ' ολοκλήρου από μάρμαρο. Η μαρμάρινη κυρά του Αιγαίου. Και μια ύπαιθρος ανόθευτη που μοσχοβολάει φασκόμηλο, κάπαρη και ρίγανη. Μεταφέρω ένα απόσπασμα από τον ταξιδιωτικό οδηγό του νησιού που αγόρασα μόλις έφτασα εκεί.
"Ποια είναι άραγε η εντύπωση του επισκέπτη, του κάθε λογής ανυποψίαστου ταξιδιώτη όταν αντικρίζει, πλησιάζοντας το βαπόρι, τους βραχότοπους αυτού του γυμνού νησιού; Το μάτι του δεν περιμένει να δει, παρά ένα ταπεινό λιμανάκι υποδοχής λιγοστών ανθρώπων και απόθεσης των αναγκαίων για τη ζωή μιας μικρής κοινότητας εμπορευμάτων. Πολύ σύντομα θα δεχτεί την έκπληξη... Μπαίνοντας στο λιμάνι τον υποδέχεται μια πόλη λαμπερή, αμφιθεατρικά χτισμένη, που απλώνεται μέχρι την ακροθαλασσιά. Στο πρόσωπο της Ερμούπολης, η μεγαλοπρέπεια διαδέχεται το ως τώρα λιτό και άγριο κυκλαδίτικο τοπίο. Ερμούπολη! Η πρωτεύουσα των Κυκλάδων.. Και μαζί, η πόλη που σφράγισε με την παρουσία της την οικονομική ιστορία της Ελλάδας για έναν σχεδόν αιώνα, η πόλη που 'εκ του μηδενός' ενσάρκωσε ένα ιστορικό θαύμα. Αυτή η "πόλη-φαινόμενο", ο ρυθμιστής της εμπορευματικής κίνησης της Ανατολικής Μεσογείου στον 19ο αιώνα, φαντάζει τώρα στον επισκέπτη γεμάτη μνήμες, άλλοτε νωχελική, και άλλοτε ζωηρή και σφριγηλή. Πίσω της, στον κωνικό λόφο, η Άνω Σύρα προσφέρει την αίσθηση ενός πιο μακρινού παρελθόντος, με την καλά διατηρημένη μεσαιωνική οικιστική μορφή της.
Δυο διαφορετικοί κόσμοι, δυο διαφορετικές εποχές, συντίθενται στα μάτια του έκπληκτου ταξιδιώτη σε ένα παράξενο όσο και όμορφο σύνολο. Κάπως έτσι ξεκινάει η γνωριμία με την κυκλαδική πρωτεύουσα. Ο απαιτητικός επισκέπτης θα επιμείνει σε μια βαθύτερη γνωριμία, περιδιαβάζοντας τις δύο πόλεις που με τον δικό της καθεμιά τρόπο του ανοίγουν τις πόρτες τους για εξερεύνηση και αναψυχή, για μελέτη και ονειροπόληση. Κι ύστερα θα προχωρήσει στην ενδοχώρα, στον κύριο κορμό της Σύρας, να γνωρίσει τα χωριά της, τις ακτές της. Να κριτικάρει, να μιλήσει με τους ανθρώπους, να νιώσει το λιτό κυκλαδίτικο τοπίο σε όλο το μεγαλείο του σε τόπους που, ακόμη και σε μια πρωτεύουσα, παραμένουν ανόθευτοι από την ένταση και το ανελέητο σφυροκόπημα της σύγχρονης εξέλιξης. Κι η Σύρα έχει τον τρόπο της να τον κατακτήσει..."
Οι φωτογραφίες που έβγαλα είναι αμέτρητες. Κάθε γωνιά και μια ομορφιά. Κάθε στροφή και ένα νέο τοπίο. Τι να πρωτοσυγκρατήσεις όταν ο χρόνος είναι τόσο περιορισμένος; Τι να πρωτοβγάλεις όταν κάθε πλάνο είναι και ένας πίνακας ζωγραφικής; Ένα κομμάτι ιστορίας, πολιτισμού, Ελλάδας; Ανεβάζω εδώ μερικές ενδεικτικές και επιφυλάσσομαι τις προσεχείς ημέρες να ανανεώσω την παρούσα ανάρτηση με φωτογραφικό βίντεο από τον λογαριασμό μου στο You tube, όπου θα φιλοξενηθούν όλες (ή όσες χωρέσουν, τέλος πάντων) από το ταξίδι στη Σύρο.
Σε αναμονή, λοιπόν.
Στον πηγαιμό. Εικόνες βγαλμένες από τo κατάστρωμα του πλοίου.
Το μέγαρο του Δημαρχείου στην πλατεία Μιαούλη, σήμα κατατεθέν της κυκλαδίτικης πρωτεύουσας. Έργο του γνωστού γερμανού αρχιτέκτονα Τσίλλερ. Τα σημαντικότερα κτήρια και υπηρεσίες του νησιού, Ιστορικό Αρχείο, Λέσχη "Ελλάς" (σήμερα πνευματικό κέντρο), Αρχαιολογικό Μουσείο, η μαρμάρινη εξέδρα της φιλαρμονικής, βρίσκονται τριγύρω από αυτή την πλατεία. Ένας χώρος που φιλοξενεί όλες τις υπαίθριες εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ομιλίες, το Καρναβάλι, αλλά που είναι και χώρος συνεύρεσης και περιπάτου των κατοίκων και επισκεπτών της.
Παντού νεοκλασικά με ξύλινα πορτοπαράθυρα και μαρμάρινα φουρούσια να στηρίζουν μικρά μπαλκόνια γεμάτα ανθισμένες γλάστρες.
Λίγο πιο πάνω το πασίγνωστο θέατρο 'Απόλλων', πιστό αντίγραφο της Σκάλας του Μιλάνου, αλλά σε μικρογραφία, το οποίο λειτουργεί αδιάλλειπτα από το 1864 μέχρι σήμερα.
Ο Άγιος Νικόλαος, ένας εκπληκτικής ομορφιάς ναός, φτιαγμένος και διακοσμημένος από ρώσους ορθόδοξους τεχνίτες και αγιογράφους, επιβλέπει και ευλογεί από τις παρυφές του λόφου όλη την πόλη (στην άλλη κορυφή της πόλης, ο Σαν Τζώρτζης - όπως τον αποκαλούν οι καθολικοί του νησιού - που βρίσκεται στην Άνω Σύρο, που είναι η παλιά μεσαιωνική πόλη.)
Το Νεώριο είναι μια από τις κυριότερες ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες της χώρας, σημαντικότατος οικονομικός παράγοντας για το νησί και συνεχιστής της βιομηχανικής ιστορίας της Ερμούπολης. Μέσα στον χώρο του βρίσκεται το κτήριο της 'Ελληνικής Ατμοπλοΐας', όπου φτιάχνονταν τα ατμόπλοια του παρελθόντος, αλλά και οι ονομαστές ναυπηγοξυλουργικές εγκαταστάσεις Καρνάγιο και Ταρσανάς. Εδώ οι καραβομαραγκοί συνεχίζουν μια παράδοση αιώνων και μέχρι σήμερα υποδέχονται για συντήρηση εκατοντάδες σκάφη από όλες τις Κυκλάδες.
Άνω Σύρος, η μεσαιωνική πόλη, γενέτειρα του λαϊκού βάρδου Μάρκου Βαμβακάρη. Σκαρφαλωμένη στον δεύτερο κωνικό λόφο της πόλης, απέναντι ακριβώς από την Ανάσταση, με την πυκνοχτισμένη δόμηση που χαρακτηρίζει όλα τα κυκλαδονήσια, τα μαρμάρινα σκαλοπάτια και τα πέτρινα στεαστά, κρατάει ζωντανή την αύρα του χτες και χαρίζει ένα αυθεντικό δείγμα ελληνικής παράδοσης και ιστορίας στον Έλληνα ή ξένο επισκέπτη του νησιού.
Φωτογραφίες από το Μουσείο Μάρκου Βαμβακάρη, κάπου στην Άνω Σύρο.
Σύρα by night, ή η θέα από τον ιερό ναό της Ανάστασης.
Γάτες, άλλο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του νησιού. Παντού ήταν παρούσες, από τα πιο πυκνοκατοικημένα σημεία της πρωτεύουσας ως τα πιο απομονωμένα σημεία της ενδοχώρας του νησιού.
Απόψεις από την ενδοχώρα.
Σαν Μιχάλης, στο βόρειο άκρο του νησιού. Περιοχή φημισμένη για το τυρί Σαν Μιχάλη, το κρασί που βγαίνει από τους αμπελώνες της και, φυσικά, για το ομώνυμο εξωκκλήσι της.
(Η φωτό τραβηγμένη από τον άνδρα μου.)
Επαύλεις και αγροικίες πνιγμένες στο πράσινο μέσα στη μέση του πουθενά.
Κάπου εκεί και το διαβόητο 'σπίτι των φαντασμάτων', ένα εγκαταλελειμένο αρχοντόσπιτο όπου, σύμφωνα με τις τοπικές εικασίες, κατοικείται ακόμη από τα πνεύματα των πάλαι ποτέ αποθνησκόντων ιδιοκτητών του. Πολύ θα ήθελα να μάθω περισσότερα για την ιστορία που το συνοδεύει.
"Λες και μάγια μου 'χεις κάνει, Φραγκοσυριανή γλυκιά..."
Η Σύρος του Βαμβακάρη, του Ροΐδη, της Καΐρη, του προσωκρατικού φιλοσόφου Φερεκύδη, της Κοίμησης του Ελ Γκρέκο, η Σύρος που σμίγει αρμονικά ορθόδοξους και καθολικούς, που προστατεύει ως κόρη οφθαλμού το παρελθόν της και ατενίζει γενναία το μέλλον της, που γοητεύει, που ενθουσιάζει και σαγηνεύει, όποιον την επισκέπτεται για πρώτη (όπως η γράφουσα) ή για πολλοστή φορά και μυείται, έστω και επιφανειακά, έστω και για λίγο, όσο κρατά ένα σαββατοκύριακο, στις ομορφιές, τις αξίες και τα μυστικά της.
