Χώρα προέλευσης: Λίβανος

Η πρώτη μου αντίδραση όταν άνοιξε την πόρτα ήταν εκείνη της επιφύλαξης. Θα μπορούσα να το πω και αποστροφή. Το ένστικτό μου θορυβήθηκε. Λίγο τα σπαστά ελληνικά του, λίγο η χύμα εμφάνισή του, με τις σαγιονάρες και την αδιάβροχη βερμούδα-μαγιώ, με τα τατουάζ που δεν είχαν αφήσει ίχνος απείραχτης επιδερμίδας, το μαυριδερό του παρουσιαστικό.. 
Δεν ξέρω, αιφνιδιάστηκα. 
Δεν περίμενα με τίποτα ότι η κοπέλα που ήξερα και που είχα να δω από χρόνια θα είχε στο μεταξύ παντρευτεί έναν ..γύφτο; Πακιστανό; Δεν μπορούσα να προσδιορίσω.
Όσο προχωρούσε η ώρα και η συζήτηση αναθάρρευε, τόσο η πρώτη μου εντύπωση με όλα τα συναισθήματα που την συνόδευαν άρχιζε να κλονίζεται, καθότι τα δεδομένα που είχα προκατασκευάσει με το μυαλό μου από το φαίνεσθαι του τύπου - το μόνο κριτήριο που διέθετα - ανατρέπονταν άρδην.
Κατ' αρχάς, ο άνθρωπος δεν ήταν ούτε γύφτος ούτε Πακιστανός. Ήταν από τον Λίβανο. Το ενδιαφέρον μου άρχισε να κεντρίζεται. 
Λίβανος; Που θα πει, σύρραξη με Ισραήλ, γειτονία με Συρία, συνειρμοί με ταινίες που έχω δει κατά καιρούς στην τηλεόραση (βλ. "το Σώμα" με τον Α. Μπαντέρας) κ.ο.κ.
- Και δεν είμαι μουσουλμάνος, αλλά χριστιανός. Μωάμεθ; Τι ήταν αυτός; Με τις 45 γυναίκες; Με τους δούλους να τον υπηρετούν; Τι ήταν αυτός;
Δεύτερη έκπληξη για μένα. Από την καρδιά της Εγγύς Ανατολής και να προκύπτει με τέτοιες απόψεις και πιστεύω; Ένας Λιβανός που να υποστηρίζει τα χριστιανικά του πιστεύω πιο ένθερμα και από εμάς, τους κατεξοχήν χριστιανούς;
Για κείνον δεν ήταν κάτι το δεδομένο, πόσο μάλλον απαξιωμένο, όπως έχει φτάσει να γίνεται με εμάς, που βλέπω τους σημερινούς βουλευτές με τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του τύπου 'όλα αυτά (τα τελετουργικά, προσκύνημα σε ιερά λείψανα, εικόνες κ.ο.κ.) είναι παραδόσεις αναχρονιστικές και πεπαλαιωμένες και κακώς συνεχίζουν να ισχύουν ως τις μέρες μας, καθότι κατακάθι της ειδωλολατρείας, και σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου.  
Εκείνος τα υποστήριζε και τα προασπιζόταν με θέρμη. Λες και η ζωή του εξαρτιόταν από αυτό.
Τα έχασα. Τότε ήταν που πρόσεξα και τον σταυρό κρεμασμένο από τον λαιμό του. Τότε πρόσεξα και τη βέρα που φορούσε στο δάχτυλο. Και τον τρόπο που μιλούσε στην φίλη μας, τρυφερά, αγαπησιάρικα, τόσα χρόνια παντρεμένοι.
Και μετά, άρχισα τις συγκρίσεις με τους εδώ, που οι παντρεμένοι που τιμούν τη βέρα τους και τη φορούν περήφανα στο δάκτυλό τους έχουν γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και που οι ψυχολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά με τον υψηλό ποσοστό των εδώ, δυτικών πολιτισμένων Ελλήνων, που φέρονται τόσο άσχημα στις γυναίκες τους που κρατούν περήφανα τα ηνία σε αυτό σε όλη την Ευρώπη, μάταια αναζητώντας μιαν επιστημονική απάντηση στα παιδικά τους χρόνια, στη σχέση με τη μητέρα τους ή στα κοινωνικά πρότυπα με τα οποία γαλουχήθηκαν και συνεχίζουν να γαλουχούνται, με όλα τα συμπλέγματα που αυτό δυστυχώς συνεπάγεται.
Θαύμασα την άνεσή του μαζί μας, τον τρόπο που πρόβαλε τη χώρα του σε μας, τη φιλοξενία του, αφού, χωρίς να μας ξέρει καλά καλά, μας κάλεσε στο σπίτι τους να μας φτιάξει εκείνος! λιβανέζικο φαγητό και γλυκό που να γλείφουμε τα δάκτυλά μας.
Τι να πεις και τι να κρίνεις... Ένας Λιβανός μας έβαλε τα γυαλιά....