Ο κυριότερος ίσως λόγος που αποφάσισα να πω το ναι. Παρόλο που δεν είμαι και τόσο ζεστή ως προς το θέμα. Ποτέ δεν ήμουν.
Ακόμα και τώρα που έχω κλείσει μήνα μαζί του και έχω πάρει μια ιδέα για το πόσα ωραία και θαυμαστά μπορεί να κάνει.
Το touch-screen, κοινώς οθόνη αφής, δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει. Μεταξύ μας, αμφιβάλλω αν θα το καταφέρει ποτέ.
Είναι που είμαι οπαδός των κουμπακίων. Και της οθόνης που κλείνει για να αυτοπροστατεύεται χωρίς θήκες, ζελατίνες και λοιπά παρελκόμενα. Που δεν χρειάζεται να την πηλατεύεις για να δεχτεί εντολές. Έχεις τα κουμπάκια γι' αυτό, που δέχονται εντολές με το πρώτο, χωρίς να μπλοκάρουν. Ακαριαία. Και μένει και η οθόνη καθαρή και αστραφτερή, χωρίς δαχτυλιές και θαμπάδες, σα να βγήκε μόλις από το κουτί συσκευασίας.
Αν δεν είναι "smart" όλα αυτά, τότε τι είναι;... Εντάξει, ίσως δεν είναι "smart" με τη νέα διάσταση που έχει αποκτήσει πλέον η λέξη, είναι όμως οικεία, φιλικά στον τρόπο χρήσης τους, και τόσα άλλα που τα νέας τεχνολογίας κινητά δείχνουν να μη διαθέτουν.
Όμως, το ρεύμα προχωράει ορμητικό προς το μέλλον και δε νομίζω ότι θεωρείται πλέον "smart" το να κάθεσαι πεισματικά ακίνητος αρνούμενος την εξέλιξη. Για μένα είχε φτάσει ο καιρός να γίνει το βήμα. Και το instagram στάθηκε μεγάλο δέλεαρ ως προς αυτό.
Είναι, βλέπεις, που μόνο με "smart" κινητό μπορείς να συμμετάσχεις σε αυτή την φωτογραφική κοινότητα που έχει κατακτήσει όλο τον κόσμο.
Άμεση λήψη και επεξεργασία, άμεση δημοσίευση, ό,τι ώρα θελήσεις, ό,που και να βρίσκεσαι, μόνο μέσω κινητού... Δεν σου ζητά να είσαι εξοπλισμένος με τσάντες, κάμερες, φακούς, δεν σου ζητά καμία προετοιμασία. Πόσες φορές δεν βρέθηκα μπροστά στο θέμα, να με κοιτάζει προκλητικά, κι εγώ να είμαι χωρίς τη φωτογραφική μου μηχανή και η στιγμή να φεύγει και να χάνεται.. Αμέτρητες.
Ο αυθορμητισμός, όμως, το ανεπιτήδευκτο, το καθημερινό που βρίσκεται μπροστά σου χωρίς ωράρια, χωρίς καμία προετοιμασία, και μεταφράζεται άμεσα στο συναίσθημα που βιώνεις εκείνη τη στιγμή, όλα αυτά δεν μπορούν να χαθούν τώρα με την "έξυπνη" τεχνολογία. Γιατί τώρα μπορείς να πιάσεις τη στιγμή, προλαβαίνεις! Και να την αποθανατίσεις, χωρίς παρεμβολές, όπως ο χρόνος που λειτουργεί πολλές φορές εις βάρος του ατόφιου συναισθήματος της στιγμής που περνά ή της στιγμιαίας σκέψης που χάνεται αστραπιαία. Σχεδόν όσο αστραπιαία εμφανίστηκε.
Είναι τόσα πολλά αυτά που με περίμενουν να τα μάθω, να τα δοκιμάσω, τόσο μαγικά. Ευτυχώς η νεότερη γενιά βρίσκεται ήδη μέσα στο πνεύμα και είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμη να δείξει τα βασικά βήματα, ακόμα και στις πιο αμφιταλαντευόμενες επί του συγκεκριμένου μαμάδες.
Όμως, για το instagram μπορώ να γίνω η πιο καλή μαθήτρια. Και το αλεπουδάκι μου δεν χάνει την ευκαιρία να με μυήσει σε αυτό τον κόσμο που ξέρει σαν τη παλάμη του χεριού του.
Αυτός ο κόκκος και η υποτονική παλέτα με έχουν ενθουσιάσει. Οι λήψεις μοιάζουν σα να έχουν βγει από αναλογική μηχανή. Ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος, ο τρόπος μου να μπορώ να ρίχνω κλεφτές ματιές προς τα πίσω, σε όλα αυτά τα αγαπημένα και οικεία που παροπλίζονται και χάνονται στη λήθη για χάρη της εξέλιξης...Προς το παρόν όμως.. instagram! Η διεύθυνσή μου εκεί είναι:
http://instagram.com/eva.psarrou
Έρρωσθε!