θέρος ελληνικόν

Αν ήθελα να συνδέσω την Ελλάδα με μια εποχή, τότε αυτή το δίχως άλλο
θα ήταν το καλοκαίρι.
Ίσως κάτι να φταίει στην ετυμολογία της (Ελλά-δα> ελ=ηλ=ήλιος + δα=γα=γη)
που θα πει γη ενός ήλιου πύρινου και τόσο λαμπερού
που δεν αφήνει τίποτα να μείνει για πολύ μες στα σκοτάδια
η Ελλάδα των ανέμων και μιας απέραντης γαλάζιας θάλασσας
που σταθερά αδάμαστη μερώνει και θεριεύει κατά τα γούστα τα δικά της
σαν ηρωίδα υδάτινη θαρείς του Ευριπίδη
μα πάντα διάφανης σαν τις πιο άσπιλες κι αθώες συνειδήσεις.
Κομμάτι γης λιγοστό και κακοτράχαλο ριγμένο καταμεσίς μέσα στο πέλαγο
για να σφυρηλατεί τις νιες καρτερικές κι αγέρωχες σινάμα
κι αντρειωμένα τα όμορφα παλικάρια
που σαν πουν πως στίβουν με τα χέρια τους την πέτρα
της βγάνουν λάδι και καρπό ευλογημένο
και σαν κάνουν πως τη σμιλεύουν
πολιτισμό γεννάνε
να τον θαμάζει ο κόσμος όλος μες στους αιώνες.
Αν ήθελα να συνδέσω την Ελλάδα με έναν ποιητή, τότε αυτός το δίχως άλλο
θα ήταν ο Ελύτης.
Κι όπως θα έλεγε με τα δικά του λόγια:
..τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα
και είδα και θαύμασα
και στη μέση της έσπειρε κόσμους μικρούς κατ' εικόνα και ομοίωσή μου
ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
κάθε λέξη κι από 'να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη μέσα στο θέρος, είπε
και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως
κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις τον σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το' χεις Θεό
και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα
φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν' απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη.
Αν ήθελα να μαντέψω ποια 'τανε τάχα η εποχή
που έγινε του ποιητή η μούσα για να γεννήσει το Άξιον Εστί του
θα' λεγα το δίχως άλλο πως τούτη η εποχή είναι το καλοκαίρι
μοναδικό, ανεπανάληπτο, μαγευτικό
το καλοκαίρι της Ελλάδας των θεών, των ποιητών, των μύθων.

ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!

Θα τα πούμε και πάλι από Σεπτέμβρη!

αντανακλάσεις

Φευγαλέα έπεσε το βλέμμα μου πάνω σε αυτή τη γωνιά
ίσα που την είχα προσπεράσει και με έκανε να πισωγυρίσω
δυο άδεια τραπεζάκια στρωμένα με λινό ριγέ τραπεζομάντηλο
ξύλινες καλοστοιχισμένες καρέκλες με ψαθάκι στο κάθισμα να τα κορνιζάρουν
συμμετρικές γραμμές και χρώματα ζεστά
και μια αντανάκλαση ζωής πάνω στο τζάμι
να συνεχίζει το δρόμο της βιαστικά
μέσα στο ανελέητο λιοπύρι αυτού του αυγουστιάτικου μεσημεριού.

πέτρινα σκαλοπάτια

doorsteps, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Μερικές φορές περιμένουμε τόσα πολλά από τους άλλους
επειδή τόσα πολλά
θα κάναμε κι εμείς γι' αυτούς.

του φωτογράφου Θωμά Τενεκετζή

"Χρόνια πριν (δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά θα ’ναι πάνω από δέκα χρόνια) είχε έρθει στην μικρή μας πόλη ένας φωτογράφος ( .. που επίσης δεν θυμάμαι το όνομα του .. ) να δώσει σεμινάριο. Μας είπε λοιπόν ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη φωτογραφία είναι να ξέρεις γιατί φωτογραφίζεις. Μας ζήτησε να το σκεφτούμε και να του απαντήσουμε την επόμενη μέρα.

Εγώ δεν ήξερα.
Και το σκέφτηκα
και απάντησα με το παρακάτω κείμενο:

--------------------------------------------------------------------------

Μερικές ερωτήσεις ακόμη γύρω από την ερώτηση «γιατί φωτογραφίζω»:
Τι είναι αυτό που με ωθεί να παίρνω τους δρόμους με την φωτογραφική μου μηχανή;
Γιατί βλέπω τον κόσμο τεμαχισμένο σε παραλληλόγραμμα;
Με ποια κριτήρια διαλέγω να απομονώσω το τάδε κομμάτι από τα άπειρα που υπάρχουν γύρω μου;
Ποιες διεργασίες συμβαίνουν στο μυαλό μου κοιτάζοντας;
Το μυαλό μου, η ματιά μου και η ψυχή μου.. Σε τι ποσοστό το καθένα από αυτά συμμετέχει λίγο πριν το κλικ;
Ποιο υπερισχύει σε κάθε φωτογραφία;
Ποια φωτογραφία μ’ αρέσει περισσότερο;
..αυτή που έφτιαξα με το μυαλό μου;
..αυτή που έπιασε η ματιά μου;
..αυτή που ζήτησε η ψυχή μου;
..ή μήπως και τα τρία μαζί σε αρμονία..
..hungry Eye; ή μήπως EyeQ;
Και ο τρόπος που καδράρω και συνθέτω τι ικανοποιεί μέσα μου;
Σε ποιους εσωτερικούς κανόνες υπακούει;
Πάντα στους ίδιους;
Και πώς διαμορφώθηκαν αυτοί οι κανόνες;
Και τι ψάχνω με τις φωτογραφίες μου;
Γιατί διαλέγω αυτό το θέμα να φωτογραφίσω και όχι κάποιο άλλο;
Και τι να πω για τις φωτογραφίες που έκανα με τόσο ενθουσιασμό και μετά δεν μ’ αρέσουν;
Πού έκανα λάθος;
Σκατοκατάσταση.
Αλκοολίκι.
Και για ποιον φωτογραφίζω;
Για τον εαυτό μου μόνο;
Τότε γιατί θέλω να δείξω τις φωτογραφίες μου, έστω και σε αυστηρά περιορισμένο αριθμό ατόμων; Και ποιοι είναι αυτοί;
Πώς τους επιλέγω;
Ζητώ την κριτική τους;
Ζητώ επιβεβαίωση;
Αμφισβήτηση;
Θαυμασμό;
Για τον εαυτό μου τις κάνω τελικά τις φωτογραφίες μου ή για τους άλλους;
..μήπως θυμώνω κιόλας όταν μου λένε ότι δεν τους άρεσαν;
..μήπως προσαρμόζω κιόλας τις επόμενες φωτογραφίες στα γούστα τους;
Και ο θόρυβος της μηχανής;
Γιατί μ’ αρέσει το «κλικ»;
Γιατί αυτή η ικανοποίηση όταν στο στόχαστρο της μηχανής έχω αυτό που βλέπω, θέλω, φαντάστηκα, σκέφτηκα, ζήτησα ..;
Το κλείστρο είναι η σκανδάλη και ο φακός η κάνη;
Είναι όπλο η μηχανή μου;
Το αρχέγονο ένστικτο του κυνηγού ικανοποιώ;
Γιατί αυτή η ευχαρίστηση να με πλημμυρίζει κάθε που νομίζω ή που αισθάνομαι ότι το κλικ μου ικανοποίησε αυτό που το μυαλό μου, το μάτι μου ή η ψυχή μου ζήτησε;
Και ποια είναι η φωτογραφία που με ενδιαφέρει και για χάρη της ξεκινώ την περιπέτεια;
Η φωτογραφία που «βοηθά»;
η φωτογραφία που «τέρπει»;
η φωτογραφία που «θυμίζει»;
ή μήπως αυτή που «πωλείται»;
ή αυτή που «θαυμάζεται»; ...

..τελικά ούτε που ξέρω γιατί φωτογραφίζω.. ...

..και για την προσαρμογή
ΘΤ.

------------------------------------------------------------------------------

..δέκα χρόνια μετά ..εξακολουθώ περισσότερο να ρωτάω και λιγότερο να απαντάω..
..ΚΑΙ ίσως να είναι καλύτερα έτσι..."

******

Σκέψεις και προβληματισμοί που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς όλους όσους ασχολούνται με την τέχνη της φωτογραφίας είτε σε επαγγελματικό ή και σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Τη δουλειά του φίλου φωτογράφου Θωμά Τενεκετζή μπορείτε να τη θαυμάσετε εδώ.