Βραβείο, σκέψεις και παιχνίδι



Beside the evening sea, a photo by Eva Psarrou on Flickr.



I walked beside the evening sea and dreamed a dream that could not be;

the waves that plunged along the shore said only: 'dreamer, dream no more!'

G.W. Curtis

Αυτό το βραβείο ήρθε από την αγαπημένη μου bloggo-φίλη Όστρια, το οποίο, μαζί με την (αμοιβαία) εκτίμηση, συνοδευόταν και από μία πρόσκληση για παιχνίδι, να πω επτά τυχαία πράγματα για μένα. Αρχίζω λοιπόν:

1. Είμαι άτομο με πολλές συναισθηματικές εναλλαγές. Γελάω πολύ εύκολα, κλαίω πολύ εύκολα, θυμώνω αραιά αλλά με ένταση και με ένταση αγαπάω.

2. Κάποτε κυνηγούσα ουράνια τόξα, όσο περνούν τα χρόνια όμως βρίσκω την ευτυχία στα πιο κοντινά και αγαπημένα ανθρώπους και πράγματα, στα απλά και καθημερινά που μου φέρνει η ζωή.

3. Μου αρέσει η δημιουργία, θέλω πάντα να καταπιάνομαι με κάτι. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια πράγματα, καινούργιες μορφές έκφρασης. Λατρεύω την τέχνη, τη ζωγραφική, τη συγγραφή, τη φωτογραφία. Μου αρέσει ο μαγικός λες τρόπος που κάνουν τον κόσμο πιο προσωπικό, που τον φέρνουν πιο κοντά στα μέτρα μου. Επιδιώκω να ανακαλύπτω τα μυστικά τους από πρώτο χέρι. Έτσι έμαθα το ίντερνετ και τα μυστικά του, την φωτογραφία και την ψηφιακή επεξεργασία της, την ζωγραφική, τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος, την έμμετρη έκφραση ενός ποιήματος, το ξεχορτάριασμα ενός κήπου, το βάψιμο ενός δωματίου, την παρασκευή ενός σπιτικού ποτού... και η λίστα συνεχίζεται, αφού για μένα, όλα είναι τέχνη.

4. Θέλω στο περιβάλλον μου να επικρατεί τάξη και αρμονία. Λειτουργώ καλύτερα υπό αυτές τις συνθήκες, η αισθητική ισορροπία γύρω μου με ηρεμεί και με ισορροπεί και εσωτερικά.

5. Όνειρό μου (θεόσταλτα, και του άντρα μου) είναι κάποια στιγμή, όταν οι υποχρεώσεις μας το επιτρέψουν, να φύγουμε από την πόλη και να φτιάξουμε μια φάρμα στην εξοχή. Ένα πέτρινο σπίτι με κεραμίδια σε μια βουνοπλαγιά με θέα τη θάλασσα, με έναν κήπο ολάνθιστο χειμώνα-καλοκαίρι, με το περιβόλι του, με τα οπωροφόρα δέντρα του και με πολλά-πολλά ζωάκια να κυκλοφορούν ελεύθερα στον χώρο. Μέχρι να γίνει όμως πραγματικότητα (πρώτα ο Θεός), προσάρμοσα την πραγματικότητα στο όνειρο και, όσο μπόρεσα, έφερα το χωριό στην πόλη..

Επειδή το έχω σκοπό να κάνω ανάρτηση γι' αυτό, σας δίνω προς το παρόν ένα μικρό δείγμα: τον κούκλο γαλανομάτη χήνο μας. Το όνομά του είναι Τηλέμαχος, από το τηλε- (λόγω λαιμού) και τη μάχη (για ..ευνόητους λόγους :))

6. Μου αρέσει η ησυχία, μου αρέσουν οι ήρεμοι και ευγενικοί άνθρωποι, οι καλλιεργημένοι άνθρωποι, οι δημιουργικοί άνθρωποι, αισθάνομαι ότι μπορώ να πάρω πράγματα από αυτούς, ότι με 'σπρώχνουν' προς τα πάνω, προς τον καλύτερο, πιο εξελιγμένο εαυτό μου. Κρίμα που είναι τόσο λίγοι...

7. Λατρεύω το διάβασμα (κοντεύω να γεράσω και ακόμα σπουδάζω :)), την καλή μουσική, τα ταξίδια κοντινά και μακρινά, προτιμώ τις μικρές παρέες από τις μεγάλες, το βουνό από τη θάλασσα - ακόμα καλύτερα, το βουνό με θέα τη θάλασσα :) - αγαπώ το φθινόπωρο, τα ανθισμένα λουλούδια, τις χειμωνιάτικες λιακάδες, το χουχούλιασμα τις κρύες νύχτες του χειμώνα, τα χρώματα της άνοιξης, λατρεύω τον πρωινό μου καφέ, μου αρέσει να γράφω, να φωτογραφίζω, να χαίρομαι τη ζωή με τα μικρά και τα μεγάλα της, με όλα τα σκαμπανεβάσματά της, μου αρέσει να τελειώνει η μέρα μου με την αίσθηση ότι την έζησα στο έπακρό της και πάντα εύχομαι να μπορεί να τελειώνει έτσι.

Με τη σειρά μου, θα δώσω βραβείο και σκυτάλη σε επτά αγαπημένους @συνοδοιπόρους, στη δουλειά των οποίων καθρεφτίζεται ο χαρακτήρας τους και τη δουλειά των οποίων πιστεύω ότι αξίζει να δείτε:

Roadartist - καλλιτεχνική ψυχή και άνθρωπος με όλη τη σημασία της λέξης.

Margo - έχεις ήδη πάρει προσκλήσεις, δεν μπορώ όμως να μη σε συμπεριλάβω σε αυτούς που εκτιμάω βαθύτατα για την απλότητα και τον κρυστάλλινο χαρακτήρα που διαθέτεις.

Όστρια - με τίμησες με την προτίμησή σου, επιστρέφω την αγάπη και την εκτίμησή μου για το πολύτιμο έργο που καταθέτεις και για τη φιλοσοφία σου για τη ζωή, η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη.

Teteel - φίλη με δυνατό φακό και ακόμα πιο δυνατή καρδιά που χωράει τον κόσμο όλο, ένας καταπληκτικός άνθρωπος που σε εμπνέει με την ευγένεια και ηρεμία του χαρακτήρα του και που είχα την τύχη να γνωρίσω και από κοντά. 

Liquid days - τρομερή γραφή Μαρία, απίθανος ο τρόπος που εκφράζεις σκέψεις και συναισθήματα.

Με το φεγγάρι αγγαλιά - Στέλλα μου, δεν χρειάζεσαι συστάσεις, είσαι αστέρι που λάμπει από μόνο του, εκπληκτική αισθητική που μου ταιριάζει, υπέροχες σκέψεις άψογα παρουσιασμένες.

 Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα - Δεν ξεχνώ πώς ξεκινήσαμε μαζί σχεδόν αυτό το ιντερνετικό ταξίδι, στα ψαχτά, ψηλαφώντας στο σκοτάδι, μια φίλη από τα παλιά, ένα κορίτσι βγαλμένο από παραμύθι, ένας υπέροχος άνθρωπος.

Φιλιά και καλή εβδομάδα σε όλους!

Όχι Γκρηκ. Ελληνίς.



"Δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος, ούτε κλέφτρα.

Και δεν πίνω ούζο, ούτε σπάω πιάτα, ούτε λέω "Όπα" στην καθημερινή μου ζωή.

Η χώρα μου είναι δημοκρατική, στην πραγματικότητα, αυτή εμπνεύστηκε τη δημοκρατία.

 

Μιλάω ελληνικά και πέντε ακόμα γλώσσες, και οι περισσότεροι άνθρωποι από την χώρα μου μιλούν και εκείνοι ξένες γλώσσες.

Θα μπορούσα να ράψω την σημαία της χώρας μου επάνω στο σακίδιό μου, αλλά η κληρονομιά της Ελλάδας έχει πάει πολύ πιο μακριά από τα γεωγραφικά της σύνορα, ανακάλυψε τη Δύση.

Πιστεύω στον Ελληνισμό. Ολόκληρος ο κόσμος εμπνεύστηκε από τα ιδεώδη του.

Κι αν οφείλω κάποια χρήματα σε κάποιους σήμερα -που, παρεπιπτόντως, δεν είμαι και η μόνη-

είναι επειδή εγώ ανακάλυψα την ιδέα της ελεύθερης αγοράς.

Κι αν με κριτικάρετε σήμερα, είναι επειδή εγώ ανακάλυψα την ιδέα της κριτικής.

Πιστεύω στην Ελευθερία, έτσι, αν είναι ανάγκη, διαμαρτύρομαι.

Πιστεύω στη χαρά της Ζωής, άλλωστε, δικαιούμαι να το κάνω και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό. 

Μπορώ να κολυμπήσω στα νερά των (πάνω από) 6.000 νησιών μου.

Η χώρα μου είναι ξεχωριστής ομορφιάς και παράδοσης.

Η οικογένειά μου είναι ιερός, απαραβίαστος θεσμός.

Με λέτε Γκρηκ (Greek>γρεκός>υπόδουλος),

 

αλλά είμαι Ελληνίς (Hellene>ελ>ήλιος).

ΟΧΙ ΓΚΡΗΚ, ΕΛΛΗΝΙΣ!

Το όνομά μου είναι Κατερίνα 

και είμαι ΕΛΛΗΝΙΣ." 

~ Κατερίνα Μουτσάτσου



Τα απομεινάρια μιας μέρας

The remains of a day, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

"Σέβομαι τους φωτογράφους που ταξιδεύουν σε όλο τον κόσμο για να κάνουν τέχνη,

πάντα όμως η φιλοσοφία μου ήταν να κάνω τέχνη από το οικείο και το καθημερινό.

Γιατί αυτά που αγαπάς αληθινά είναι αυτά που μπορείς να φωτογραφήσεις καλύτερα."

Αυτά εξομολογείται μεταξύ άλλων η διάσημη αμερικανίδα φωτογράφος Sally Mann στο ντοκιμαντέρ "What Remains", που είναι αφιερωμένο στην ίδια και το έργο της.

Μέσα στο χώρο της - μια μαγευτική πράγματι φάρμα κάπου στα νότια των Ηνωμένων Πολιτειών - η Sally Mann μιλάει για τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα και πώς δεν αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να εγκαταλείψει την οικογενειακή εστία προκειμένου να εξελιχθεί ως καλλιτέχνις.

Όταν τα ζιζάνια παραγίνονται πολλά

Weeds in the wind, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Η μέρα μου ξεκίνησε όμορφα και χάλασε με το άκουσμα του πορίσματος για την κλοπή που έγινε προ μηνών στην Εθνική Πινακοθήκη. Πρόκειται για ένα πόρισμα-καταπέλτης που δείχνει την εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία του κράτους σε όλο τους το μεγαλείο. Διαβάστε και μόνοι σας εδώ και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα....

Και πάνω που άρχισα να το φιλτράρω, ήρθε απανωτά  η ανάρτηση της Roadartist και η οργή μου φούντωσε ξανά...

Δεν μπορώ να μην εκφράσω την οργή και αγανάκτησή μου για τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο οι υπεύθυνοι χειρίζονται όλα αυτά τα χρόνια τα του ελληνικού πολιτισμού. Το ρεζιλίκι στην Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, τα παραδείγματα έχουν γίνει ποταμός που κοντεύει να μας πνίξει.

Έχεις δίκιο αρτίστα με το παράπονο που καταθέτεις, να σου πω όμως κάτι; Όσοι αγαπάνε τον πολιτισμό θα συνεχίσουν να τον αγαπάνε δουλεύοντας ακάματοι εργάτες, όπως εσύ και τόσοι άλλοι, σιωπηλά και αθόρυβα για όσο κρατάνε οι δυνάμεις τους. Και όσοι λοιδορούν και κλέβουν και αδιαφορούν και εγκληματούν κατά του πολιτισμού, σα ζιζάνια που καταπνίγουν κάθε τι το αυθεντικό σε αυτόν τον τόπο, θα συνεχίσουν και αυτοί να κάνουν αυτό που νομίζουν. Όμως, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, η ανοχή έχει κι αυτή τα όριά της. Και αυτό το βιολί της εγκληματικής ανικανότητας και ανοργανωσιάς δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί.

Όπως έγραψα και σε σένα, θέλω να πιστεύω ότι αυτοί που νοιάζονται πραγματικά είναι οι περισσότεροι. Απλώς, επειδή κοιτάζουν να κάνουν τη δουλειά τους συνειδητά και σιωπηλά, με το κίνητρο να προέρχεται αποκλειστικά από την αγάπη τους για το αντικείμενο και το μεράκι τους, καπελώνονται από τους λίγους και φωνακλάδες. Που βέβαια φωνασκούν προκειμένου να πείσουν ότι είναι αποτελεσματικοί και παράγουν έργο. Το αν παράγουν βέβαια έργο ή όχι δεν φαίνεται στις φανφάρες και τις υποσχέσεις που δίνουν σε κάθε προεκλογική περίοδο, όπως αυτόν τον καιρό, αλλά στο αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα έχει αρχίσει να φτάνει στα όρια της προδοσίας. Είναι ντροπή μας και αίσχος και εθνική κατάντια αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να παίζουμε με τον Ελληνικό Πολιτισμό και να τον θυσιάζουμε στο όνομα της κρίσης ή ακυβερνησίας ή οτιδήποτε άλλο. Και μόνο που σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να το κάνουμε δείχνει πόσο μικροί και λίγοι είμαστε για να σηκώσουμε στους ώμους μας το βάρος της παρακαταθήκης μας. Την ανάρτηση της Roadartist θα τη βρείτε εδώ.

Το ΝΑΙ στη ζωή

Less is more, a photo by Eva Psarrou on Flickr.



Υπάρχει κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο μετά τη Λαμπρή, μια αίσθηση, η οποία εμφανίζεται μόλις τελειώνουν οι φούριες των ημερών και καταλαγιάζουν τα πνεύματα. Πως όλα τελικά γίνονται για το πανηγύρι. Για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε και πόσο θα γλεντήσουμε.

Από πλευράς ορθοδοξίας η Ανάσταση του Χριστού θεωρείται ως η σημαντικότερη μέρα της χριστιανοσύνης, το ίδιο όμως συμβαίνει και σε συμβολικό επίπεδο, αφού η Ανάσταση συμβολίζει τη μέρα που η ζωή νικάει τον θάνατο, και θάνατοι στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί: η αλαζονεία, η δειλία, η αναβλητικότητα, η εκμετάλλευση, οι συμβιβασμοί, η εγκατάλειψη της προσπάθειας, οι εύκολες επιλογές και λύσεις και τόσα άλλα...

Απέναντι σε όλους αυτούς τους μικρούς αόρατους θανάτους, λοιπόν - που είναι και οι πιο επικίνδυνοι επειδή ακριβώς είναι αόρατοι - μας αφυπνίζει ο συμβολισμός της Ανάστασης.
Προσωπικά, πιστεύω πως είναι ένας συμβολισμός που αποσαφηνίζει με καθαρότητα το βαθύτερο νόημα των ημερών που πέρασαν, που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας ξεφεύγει, η αφύπνιση, το πιάσιμο της ζωής από τα μαλλιά, η αντίστασή μας σε κάθε μορφής μικρό ή λιγότερο μικρό θάνατο, το ΝΑΙ στη ζωή.

Και εις έτη πολλά

Χριστός Ανέστη

Καλή Ανάσταση!

Την άνοιξη, μαζί με τα αποδημητικά πουλιά, επιστρέφει και το ξύπνημα των αισθήσεων.

You know I know when it's a dream, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

 Ακούμε ομορφότερους ήχους, τα κελαηδίσματα των κοτσυφιών, το τέντωμα των φύλλων,

ρουφάμε αχόρταγα το άρωμα των λουλουδιών που ξυπνάνε γεμάτα όρεξη

μετά τη χειμερία τους νάρκη

Βλέπουμε την ομορφιά της φύσης που ξαναγεννιέται

Και φυσικά...

γευόμαστε τους πρώτους ανοιξιάτικους καρπούς.

Για μένα, κανένας καρπός της φύσης δεν είναι τόσο στενά συνδεδεμένος με την άνοιξη

όσο οι μοσχοβολιστές, ζουμερές, λαχταριστές φράουλες,

αφού καμία αίσθηση δε μένει αδιάφορη στην παρουσία τους.

Άνοιξη σημαίνει επιστροφή των αισθήσεων, που σημαίνει επιστροφή της ζωής.

Μια λέξη με σχεδόν τελετουργική διάσταση, αφού, όπως θα έλεγε και ο Τάσος Μπουλμέτης,

η επιστροφή είναι μια λέξη που μέσα της φυλάσσει τη λέξη στροφή,

που μέσα της φυλάσσει τη λέξη τροφή...

Μεγάλη Εβδομάδα, εβδομάδα των Παθών

Εβδομάδα νηστείας και περισυλλογής.

Τα νηστίσιμα σοκολατάκια της Όστριας ήταν μια ιδανική επιλογή

και χτες, ημέρα Κυριακή των Βαΐων, είπα να τα φτιάξω. Περιττό να σας πω πως έγιναν ανάρπαστα.

Μέχρι να τα τελειώσω, είχαν ήδη εξαφανιστεί τα μισά!

Όποιος έμπαινε στην κουζίνα, έβγαινε με μια χούφτα.

Ιδού το αποτέλεσμα. Τη συνταγή για τις νηστίσιμες τρούφες θα τη βρείτε εδώ.

Δεν μου έφτασε όμως η τρούφα για να πασπαλίσω όλη τη δόση,

έτσι έκανα μια μικρή παραλλαγή στη συνταγή:

Έπιασα και γέμισα με όση δόση μου είχε μείνει δαμάσκηνα αποξηραμένα (χωρίς κουκούτσι),

αφού πρώτα τα είχα βουτήξει σε κονιάκ για να πάρουν το άρωμα.

Έλιωσα σε κατσαρολάκι κουβερτούρα μαζί με λίγο βούτηρο για να γυαλίσει,

τα έριξα μέσα και ανακάτεψα μέχρι να καλυφθούν ολόκληρα.

Τα άπλωσα σε ορθογώνιο δίσκο πάνω σε λαδόκολλα ώστε να ξεκολλήσουν εύκολα μετά

και τα έβαλα στο ψυγείο όπως ήταν με τον δίσκο για να στερεοποιηθεί η κουβερτούρα.

Όταν ήταν έτοιμα, τα πασπάλισα με κακάο

και με το ελάχιστο υπόλοιπο της τρούφας που μου είχε απομείνει.

Ιδού το αποτέλεσμα

Με δροσερά χρώματα και με γλυκές γεύσεις

και με την μοναδική μουσική της λατρεμένης μου Ευανθίας Ρεμπούτσικα

εύχομαι σε όλους αυτές τις Άγιες Μέρες

να τις περάσετε με υγεία και αγάπη

κοντά στους ανθρώπους που αγαπάτε.

Καλή Ανάσταση!



Πέταξε μακριά η γλαύκα της σοφίας

Δε χωρά αμφιβολία πως το τελευταίο διάστημα είναι σχεδόν αδύνατο να παρακολουθήσεις τα δελτία ειδήσεων χωρίς να συγχιστείς. Κάποια γεγονότα, ωστόσο, σε θλίβουν περισσότερο από κάποια άλλα, όπως έγινε και στο άκουσμα της είδησης πως καταργείται ο Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων... Ο λόγος; Δεν συμβαδίζει με την είσοδο της εκπαίδευσης στην ηλεκτρονική της περίοδο...

Πίστευα ότι τέτοιες αλλαγές θα τις βίωνα στα βαθιά μου γεράματα. Φανταζόμουν τον εαυτό μου γιαγιά, με τα εγγονάκια μου τριγύρω να μου δείχνουν τα νέα τους gadgets και τα διαδραστικά τους "βιβλία" και εργασίες και θα έλεγα γεμάτη από τη γνώση ενός αληθινού και όχι εικονικού παρελθόντος ότι στα χρόνια μου τα βιβλία είχαν σάρκα και οστά, ανάσαιναν μαζί μας. Ότι έτριζαν κάθε Σεπτέμβρη στο άνοιγμά τους, μύριζαν κόλλα και σχολείο, με τα πολύχρωμα εξώφυλλα, τις δεμένες πλάτες, τις αριθμημένες σελίδες, με τις σημειώσεις μας και τη φθορά της χρήσης, κάθε που φτάναμε στον Μάη και την εξεταστική, όταν ερχόταν η ώρα εκείνη που θα έδειχνε πως είχαμε δαμάσει με επιτυχία τη γνώση που είχαν να μας προσφέρουν...

Δεν έχω γίνει ακόμα γιαγιά, οι ραγδαίες όμως αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μου με κάνουν να πιστεύω ότι έχω μείνει πίσω, ότι η πραγματικότητα καλπάζει και μου είναι πολύ δύσκολο να συγχρονιστώ μαζί της... Αν με ρωτήσεις, αναρωτιέμαι κι αν θέλω να το κάνω. Δεν θα μπορούσα, ας πούμε, ποτέ να κάνω τα μαθήματά μου με διαδραστικά συστήματα, πάνω σε μια οθόνη υπολογιστή, θα μου ήταν αδιανόητο να ξεκινά η σχολική μου χρονιά και να μην έχω τα σχολικά βιβλία μου, το υλικό μου χειροπιαστό στα χέρια μου. Για μένα ο κορμός της εκπαίδευσης είναι το βιβλίο, τα υπόλοιπα ας έχουν επικουρικό χαρακτήρα, κανείς δεν τα κατηγορεί, απεναντίας. Όχι όμως να αντικαταστήσουν το σχολικό εγχειρίδιο, εκεί είμαι αντίθετη εκατό τοις εκατό. Δεν ξέρω αν στο μέλλον αυτή η στροφή της εκπαίδευσης προς τα νέα τεχνολογικά μέσα αποβεί αποτελεσματικότερη για τους μαθητές των επόμενων γενιών - η ιστορία θα το πει αυτό - ξέρω όμως ότι θα είναι πολύ δύσκολο για τα παιδιά αυτά του μέλλοντος να συνδεθούν όπως συνδεθήκαμε εμείς και τόσες γενιές πριν από εμάς με το υλικό μας, τα βιβλία μας.

Η αυλαία κλείνει για τον Οργανισμό που τροφοδότησε τόσες γενιές ελλήνων μαθητών. Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. σε μια τελετή αποχαιρέτησαν μαθητές και καθηγητές που τόσα χρόνια κρατούσαν στα χέρια τους τα σχολικά βιβλία με σήμα την κουκουβάγια της σοφίας. 

Η αποχαιρετιστήρια επιστολή τους ακούγεται σαν το ρέκβιεμ μιας ολόκληρης εποχής...




End of an era, a photo by Eva Psarrou on Flickr.



"Σε λίγες ώρες ο Ο.Ε.Δ.Β. Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, θα αποτελεί παρελθόν, καταργείται οριστικά.

Μετά από 75 χρόνια η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής «πετάει μακριά», γιατί κάποιοι αποφάσισαν ότι δεν έχει θέση στη σύγχρονη μνημονιακή εκπαίδευση. Η μόρφωση θα γίνεται πλέον ηλεκτρονικά. Το … Μέλλον είναι μόνο το … «ηλεκτρονικό βιβλίο» και οι «διαδραστικοί πίνακες».

Οι εργαζόμενοι στον Ο.Ε.Δ.Β. που όλα αυτά τα χρόνια εξέδωσαν και διένειμαν τρία (3) δισεκατομμύρια βιβλία σε εκατομμύρια μαθητές, αποχωρούν περήφανοι για τη συμβολή τους στη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για τη διαχείριση του δημόσιου χρήματος (μέσο κόστος κάθε βιβλίου 0,70 €), για την απουσία διαφθοράς και διαπλοκής τους, για το ότι κατόρθωσαν να περισώσουν από τον ιδιωτικό φορέα, την ιστορία των σχολικών βιβλίων, δέκα πέντε χιλιάδες (15.000) πρωτότυπα έργα ζωγραφικής που κοσμούσαν κάποτε τα σχολικά βιβλία (Τσαρούχης, Γκίκας, Γραμματικόπουλος, Τάσος κ.λ.π.), τριάντα χιλιάδες (30.000) βιβλία, πολλά σπάνιων εκδόσεων, που αποτελούν πλέον περιουσία του ΥΠΔΒΜΘ και υπάρχει ιστορική ευθύνη στην πολιτική ηγεσία να τα διαφυλάξει και αξιοποιήσει.

Οι εργαζόμενοι αποχωρούν με πίκρα και ανησυχία, για το μέλλον της έκδοσης και διανομής των σχολικών βιβλίων. Ζήσανε τη φετινή χρονιά, τη χειρότερη από ιδρύσεως του Ο.Ε.Δ.Β., που τα βιβλία στάλθηκαν με τεράστια καθυστέρηση, που τα λάθη και οι παραλείψεις των ιθυνόντων στοίχησαν εκατομμύρια στους Έλληνες πολίτες, προάγγελος των όσων πρόκειται να επακολουθήσουν τη φετινή χρονιά που εκτιμούμε ότι θα είναι πολύ χειρότερη από κάθε πλευρά.

Οι εργαζόμενοι αποχαιρετούν ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, τους μαθητές, τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, ευχαριστώντας τους για την πολύχρονη συνεργσία και υπόσχονται να συνεχίσουν τον αγώνα για μία ΔΗΜΟΣΙΑ & ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ στην υπηρεσία του λαού. Η κουκουβάγια της σοφίας και της αρετής, ελπίζει να μην ξεχασθεί και ονειρεύεται τη μέρα που σε μία Ελλάδα ελεύθερη και απαλλαγμένη από δανειστές-επιτηρητές-τροϊκανούς, θα ξανακληθεί να προσφέρει τις υπηρεσίες της για την εκπαίδευση των μαθητών."

...

Πώς μπορεί ένα παιδί να μη γελά όταν γελά η μαμά του;

Ένα κύμα αισιοδοξίας και θετικής ενέργειας σε πλημμυρίζει παρακολουθώντας τη συνέντευξη που πήρε ο Anthony Robbins από την 108χρονη Alice Herz Sommer, την γηραιότερη επιζώσα του ολοκαυτώματος, και την οποία ανέβασε πρόσφατα στο blog του.

Η Alice ήταν μία πετυχημένη πιανίστα της οποίας η ζωή άλλαξε για πάντα όταν το 1942 οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μαζί της και ο γιος της ηλικίας 5,5 χρονών. Λόγω του εξαιρετικού της ταλέντου στο πιάνο, επέζησε. Οι Ναζί την χρειάζονταν για να τους ψυχαγωγεί παίζοντας πιάνο, αλλά και να συμμετάσχει σε φιλμ-προπαγάνδα που γύριζαν για τα μάτια του κόσμου.
Το βίντεο της συνέντευξης δεν έχει τη δυνατότητα ενσωμάτωσης, οπότε μπορείτε να το παρακολουθήσετε στο post του Anthonny Robbins.

Αξίζει να σταθούμε σε κάποια σημεία της συνέντευξης:

✔  Αρχικά, στο εκπληκτικό πιάνο που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια του βίντεο, αλλά ιδιαίτερα στον Chopin στο ξεκίνημα, ένα από τα ομορφότερα κομμάτια της κλασικής μουσικής.

✔ Σε ηλικία 104 ετών έγραψε βιβλίο με τίτλο “A garden of Edem in hell” (Ο κήπος της Εδέμ στην Κόλαση) με τα απομνημονεύματά της και τις εμπειρίες της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όχι απλά επέζησε. ΕΖΗΣΕ και ακόμα ζει.

✔ ”Κοιτάζω τα καλά. Ξέρω τα άσχημα αλλά κοιτάζω τα καλά.”

✔ ”Ποτέ δε μίσησα τους ανθρώπους που μου το έκαναν αυτό. Όλοι μας, μερικές φορές είμαστε καλοί, μερικές φορές κακοί.”

✔ ”Ήμουν ευγνώμων και ευτυχισμένη.”

✔ ”Η μουσική ήταν το φαγητό μας. Η μουσική μας κράτησε ζωντανούς.”

✔ ”Πάντα γελούσα. Καθόμουν στο έδαφος με το γιο μου και με έβλεπε να γελάω. Πώς μπορεί ένα παιδί να μη γελάει όταν γελάει η μαμά του;"

✔ ”Όταν ένα παιδί είναι κοντά στη μαμά του, δε φοβάται. Νιώθει ασφάλεια. Και πάντα γελούσα!”

✔ “Θα πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Μπετόβεν, τον Schubert, τον Schumann, τον Brahms. Μας έδωσαν ομορφιά. Απερίγραπτη ομορφιά. Μας έκαναν χαρούμενους.”

✔ ”Το χειρότερο στη ζωή κατά τη γνώμη μου είναι η βαρεμάρα. Οι άνθρωποι που δεν ξέρουν τι να κάνουν είναι πολύ πολύ φτωχοί.”

✔ “Γεννήθηκα αισιόδοξη. Δε το έκανα εγώ αυτό! Η μαμά μου έσπρωξε, γεννήθηκα και βγήκα αισιόδοξη! Και γελούσα από την αρχή της ζωής μου. Η δίδυμη αδελφή μου ήταν απαισιόδοξη. Περίμενε την καταστροφή. Και μερικές φορές ερχόταν!”

✔”Νόσησα από καρκίνο. Στα 83. Δεν αισθανόμουν καλά, πήγα στο γιατρό και εκείνος με έβαλε αμέσως στο χειρουργείο. Και είμαι ακόμα ζωντανή!”

✔ “Η μαμά μου με έμαθε να μαθαίνω, να μαθαίνω να μαθαίνω. Κάθε μέρα να βάζω κάτι στο μυαλό μου. Και μου έμαθε να είμαι ευγνώμων. Όλα είναι ένα δώρο. Αυτό έμαθα. Να είμαι ευγνώμων για τα πάντα.”

✔ “Το μυστικό της ευτυχίας καθώς μεγαλώνω είναι να σκέφτομαι προς τα πίσω. ‘Εκείνο ήταν υπέροχο… Το άλλο ήταν υπέροχο…’ Αντί να ζω προς τα μπροστά, ζω τώρα προς τα πίσω.”

✔ “Το μίσος τρώει την ψυχή αυτού που μισεί, όχι αυτού που μισείται.”

Σήμερα η Alice στα 108 της ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Λονδίνο χωρίς βοήθεια.

Εξασκείται στο πιάνο τρεις ώρες την ημέρα.