Η έμπνευση της ημέρας

Too big a bike, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

'Always do what you are afraid to do.'

R.W. Emerson

Το ποτάμι που δακρύζει

Whispers, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Σε παράφραση τίτλου ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Στον ρόλο του ποταμού, ο ποταμός Στριμώνας.


(στη μνήμη του πατέρα μου που πέθανε πέρυσι τέτοιον καιρό..)

...

'Έφυγε' ο ποιητής των εικόνων...

Γι' αυτό που κατακρίθηκε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος κατά κόρον

ήταν πως θέλησε να κάνει τον χρόνο

να τρέχει σιγότερα

για να τον προλαβαίνει η ψυχή

να τον ευχαριστιέται...

Σίγουρα, τώρα που πέθανε, κάπου στους δρόμους της Δραπετσώνας,

σίγουρα τώρα όλοι θα τον λατρέψουν...

Όπως έκανε πάντα η Ελλάδα στα μεγάλα παιδιά της,

αυτά που την βγάζουν από την αφάνεια, κάθε φορά

Όπως θα συνεχίσει να κάνει...

 ...

φωτό από εδώ.

Η έμπνευση της ημέρας

'Ποίηση είναι το ημερολόγιο

που κρατάει ένα θαλάσσιο πλάσμα που ζει στη στεριά

και που θα ήθελε να μπορούσε να πετάξει.'

Carl Sandburg, 1878-1967, Αμερικανός ποιητής

Ένα βήμα τη φορά

One step at a time, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

It all started with memories. I learned to use a camera because I wanted to capture memories, of where I had been and with whom I had shared my life. For a long while, it seemed I was afraid I wouldn’t remember life without having a photograph to remind me.

As I learned more about photography, my goal transitioned to the moment. It was the triumphant feeling of capturing a fleeting moment of an expression or of light, which drew me to bring the camera to my eye. I no longer needed to capture every memory, but watched for the right moments.

Over time, my motivations shifted again; shifted deeper. One day, I noticed I was no longer capturing images to remember or to freeze time, but to feel. I had discovered photography as a form of self-expression. I was learning more about myself through my images. I was expressing my true self in photographs, in a deep and soul-satisfying way.

Photography brought me from memories… to moments… to me.

What I had discovered was a heart connection with some of my images; they expressed feelings I had not yet put into words. I found the stronger my heart connection with an image, the more likely others would connect with the image too. More than just connecting with an image, though, others also began connecting with me: The real me, the part that is often difficult to see.


(Κείμενο: Kat Sloma, Φωτογραφία: Eva Psarrou)

Bon Voyage

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έτυχε να μη φύγω για διακοπές, οι υποχρεώσεις με κράτησαν στην Αθήνα. Συμπτωματικά, το ίδιο έγινε και με τις διακοπές των Χριστουγέννων, χρειάστηκε να μείνω αναγκαστικά εντός. Και να που τώρα εμφανίζονται ένα-ένα τα πρώτα σημάδια έλλειψης. Βλέπω συχνότερα φωτογραφίες από μακρινούς τόπους, χάνομαι ευκολότερα μέσα σ' αυτές, θαυμάζω με περισσότερη εμμονή το πολυαγαπημένο θέμα των ταξιδιωτικών ημερολόγιων, όπως αυτό

και αυτό

ή αυτό...

Και φυσικά, κάθομαι και εξεργάζομαι δικές μου φωτογραφίες με μοτίβα ταξιδιάρικα που μπορούν και με ταξιδεύουν από μόνα τους..




Αυτή είναι η πιο πρόσφατη δουλειά μου

 
Δεν υπάρχει αμφιβολία, κάτι στην ψυχοσύνθεσή μου αλλάζει όποτε περνάει καιρός. Και τώρα, έχει περάσει καιρός. Όλο και συχνότερα πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται προηγούμενα ταξίδια και ξαναζώ με τα μάτια της φαντασίας μου όλες τις ενθουσιώδεις προετοιμασίες, το πυρετώδικο τρέξιμο των ημερών, τα ψώνια της τελευταίας στιγμής, τι θα πάρω, τι θ' αφήσω, και μετά, όλες τις περιπέτειες και τα αναπάντεχα που προέκυπταν κάθε φορά...
Πέντε μέρες στο Παρίσι χωρίς αποσκευές γιατί δεν άλλαξαν αεροπλάνο και επέστρεψαν στο αεροδρόμιο της Αθήνας, για να διαπιστώσω στο τέλος των διακοπών μου ότι τελικά δεν μου έλειψαν καθόλου.
Δέκα μέρες τον γύρο της Ευρώπης, οδικώς.. Μονορούφι διαδρομή από Αμβούργο-Βενετία, φτάσαμε εξοντωμένοι στις 4 τα ξημερώματα, καταχείμωνο, κοιμηθήκαμε όπως ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Γύρω στις εφτά το πρωί ένα χτύπημα στο θαμπό τζάμι του αυτοκινήτου από έναν βενετσιάνο πολισμάνο. 'Δεν επιτρέπεται η στάθμευση σε αυτό το σημείο, φύγετε' κάτι τέτοιο θα πρέπει να μας είπε. Γυρίσαμε, τι να δούμε. Εκεί που στις 4 δεν κυκλοφορούσε ψυχή, τώρα γινόταν ένα κονφούζιο χωρίς προηγούμενο, λεωφορεία, σχολικά, αυτοκίνητα, κόσμος πήγαινε-έλα.. κι εμείς μες στη μέση κοιμόμασταν του καλού καιρού... Είχαμε διαλέξει να ξεκουραστούμε ακριβώς στο σημείο που οι Ιταλοί άφηναν τα αυτοκίνητά τους για να μπουν μέσα στην πόλη των καναλιών, όπου δεν μπαίνει κανένα αυτοκίνητο...
 

Από το ταξίδι μου στη Βενετία

Τώρα κοιτάζω τις γεμάτες από όμορφες αναμνήσεις φωτογραφίες και αναπολώ.. Και σκέφτομαι πόσο εντυπωσιακό είναι το πόσο προσεχτικά και με τι ενθουσιασμό εμείς οι άνθρωποι οργανώνουμε τις διακοπές μας κάθε που φτάνει η μαγική στιγμή να αφήσουμε πίσω μας την ρουτίνα της καθημερινότητας, να αποδράσουμε!  Και πόσο πιο δύσκολο γίνεται όταν καλούμαστε να κάνουμε το ίδιο με το πλάνο της ζωής μας... Φαντάζομαι επειδή η απόδραση είναι σαφώς πιο εύκολη υπόθεση από την αλλαγή...

Δια χειρός Νεύτωνα

Χειρόγραφο του Ισαάκ Νεύτωνα

Το πανεπιστήμιο Κέμπριτζ, όπου δίδασκε ο διάσημος φυσικός και μαθηματικός Ισαάκ Νεύτων, επιτρέπει πλέον για πρώτη φορά τη διαδικτυακή πρόσβαση οποιουδήποτε ενδιαφερόμενου στα ψηφιοποιημένα χειρόγραφα και πρωτότυπα τυπωμένα έργα του μεγάλου επιστήμονα. Μεταξύ αυτών βρίσκεται η πρωτότυπη τυπωμένη έκδοση του αριστουργήματός του «Principia Mathematica» (Μαθηματικές Αρχές της Φυσικής Φιλοσοφίας), μαζί με τις εμβόλιμες σχετικές χειρόγραφες σημειώσεις και απαντητικά σχόλια στους επικριτές του, που ο ίδιος είχε κάνει πάνω στο δικό του...αντίτυπο.

Μέχρι στιγμής, σύμφωνα με τη βρετανική «Γκάρντιαν», περισσότερες από 4.000 σελίδες, δηλαδή περίπου το ένα πέμπτο του αρχείου του Νεύτωνα, που διατηρεί το φημισμένο πανεπιστήμιο, έχουν ψηφιοποιηθεί και είναι προσβάσιμα online στο πλαίσιο ενός προγράμματος, το οποίο θα δώσει στο ευρύ κοινό πρόσβαση στο έργο και άλλων «κολοσσών» της επιστήμης.
Όπως δήλωσε ο υπεύθυνος για την ψηφιοποίηση στη βιβλιοθήκη του Κέμπριτζ, Γκραντ Γιανγκ, τα χειρόγραφα του Νεύτωνα αποκαλύπτουν τον τρόπο που σκεπτόταν και σταδιακά προχωρούσε στις σημαντικές ανακαλύψεις του, που σφράγισαν τη σύγχρονη επιστήμη.

Ρίξτε όμως μια ματιά στο σημειωματάριό του. Αναγνωρίζετε τη γλώσσα που χρησιμοποιούσε;

*         http://cudl.lib.cam.ac.uk/view/MS-ADD-03996/9   

Ναι, οι σκέψεις του είναι γραμμένες σε αρχαία ελληνικά.
Όχι σε αγγλικά.
Κι ας ήταν Άγγλος.

...

...

My sneaking tears

My sneaking tears, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

How heavy fell the rain that day
From burdened clouds of mournful grey
The torrent forced them stay their height
Composure swayed by onerous might.

My skin wrung wet with icy chill
As mud embraced that sodden hill
But mind of mine had elsewhere gone
'Twas clouds abandoned I was on.

The driving drops advanced their gears
To camouflage my sneaking tears
Whence now did swell such floods of pain
To see me melt into this rain..

M.R. Slaughter

Δάπεδο με θέα

Floor with a view, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στις 20 Ιουνίου 2011 στο Νέο Μουσείο Ακρόπολης. Την ημέρα εκείνη το Μουσείο είχε γενέθλια, έκλεινε τον δεύτερο χρόνο λειτουργίας του. Ο κόσμος, απρόσμενα πολύς. Η ουρά για να μπούμε ήταν ατέλειωτη. Πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό χάρηκα που περίμενα σε ουρά. Μου θύμισε την ουρά που με είχε σαστίσει μπροστά στο μουσείο της Μαντάμ Tissauds, στο Λονδίνο, πριν από πολλά χρόνια, όταν αναρωτιόμουν πόσα έτη φωτός απέχουμε από μια τέτοια εικόνα, να περιμένεις στην ουρά για χάρη του πολιτισμού.. Θυμήθηκα επίσης μια άλλη ουρά, μπροστά στην Εθνική Πινακοθήκη, σε εκείνη την καταπληκτική έκθεση 'από τον Δομ. Θεοτοκόπουλο στον Σεζάν', κάπου στα τέλη του '99 με 2000. Είχα στηθεί τρεις φορές, με τον γιο μου πιτσιρίκι ακόμα, για να απολαύσω αυτή την σπάνια ευκαιρία να έρχονται μαζεμένα στον ίδιο χώρο τόσα πολλά και ανεκτίμητης αξίας έργα τέχνης.
Αποζητούσα την αποκατάσταση της αδικίας, ήθελα να μην είμαι μόνο εγώ εκείνη που πληρώνει εισιτήριο στα μουσεία του εξωτερικού για να θαυμάσει υψηλή τέχνη από κοντά, ήθελα και εκείνοι να έρχονται σε εμάς και να θαυμάζουν τα δικά μας με το ίδιο δέος, αν όχι περισσότερο.. Στην Ακρόπολη, στο Νέο Μουσείο της, που πραγματικά είναι ένα στολίδι στην πολύπαθη πόλη μας, το εισέπραξα αυτό, στον κήπο με τα αρχαϊκά αγάλματα στον πρώτο όρορφο, στην αίθουσα με τη ζωφόρο του Παρθενώνα.. Εισέπραξα τον ξέχειλο θαυμασμό των επισκεπτών, Ελλήνων και ξένων, και αισθάνθηκα, έστω και για λίγο, σε μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις, πολιτισμικά δικαιωμένη.

Κόντρα στις προβλέψεις

In focus, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Μια κρίσιμη, βίαιη στιγμή
είναι η ιστορική εποχή μας ετούτη,
ένας κόσμος γκρεμίζεται,
ένας άλλος δεν έχει ακόμα γεννηθεί...
Ένας βώλος λάσπη είναι η ανθρωπότητα,
τέτοιος βώλος λάσπη είναι ο καθένας μας.
Ποιο είναι το χρέος μας;
Να μαχόμαστε να ανθίσει
ένα μικρό λουλούδι απάνω στο λίπασμα τούτο
της σάρκας και του νου μας.

Πλωτίνος

***

Λες και γράφτηκε σήμερα.. Καλή μας χρονιά, κόντρα στις προβλέψεις.