Βόλτα με τον Οδοντωτό

Rich with the spoils of nature, a photo by eve.ps on Flickr.

Ο Βουραϊκός ποταμός πηγάζει από τα βουνά των Καλαβρύτων ανάμεσα στις ανατολικές προεκτάσεις του Ερύμανθου και δυτικές του Χελμού και ρέει με βόρεια κατεύθυνση στα δυτικά του νόμου Αχαΐας.

Το μήκος του είναι περίπου 40 χλμ .Μετά τα Καλάβρυτα ο Βουραικός έχει ανοίξει βαθύ και απόκρημνο φαράγγι μέσα στο οποίο κινείται ο οδοντωτός σιδηρόδρομος που συνδέει τα Καλάβρυτα με το Διακοπτό.

Κατά τον μύθο ο Ηρακλής αγαπούσε την Βούδα κόρη του Νεφεληγερέτη και της Ελίκης κι άνοιξε το πέρασμα για να φτάσει κάτω στη θάλασσα και να τη συναντήσει.

Από αυτήν πήρε και το όνομα του ο Βουραικος ποταμός.

Ο Οδοντωτός σιδηρόδρομος είναι έργο του Χαρίλαου Τρικούπη.

Η σύμβαση της κατασκευής της γραμμής υπογράφηκε το 1889 και η κατασκευή της τελείωσε επτά χρόνια μετά.Ο σχεδιασμός της γραμμής έγινε από γάλλους τεχνικούς.Το έργο ήταν πολύ δύσκολο λόγω του δύσβατου του εδάφους.Στις 10 Μαρτίου 1896 το τρένο πραγματοποίησε το πρώτο του δρομολόγιο.

Η διαδρομή ξεκινά από το Διακοπτό διασχίζει το φαράγγι του Βουραικού περνά το χωριό Ζαχλωρου και καταλήγει στα Καλάβρυτα.

Η διαδρομή διαρκεί περίπου 1 ώρα και είναι πραγματικά μαγευτική. (πηγή)

To protect the church to restore the faith

To protect the church to restore the faith, a photo by eve.ps on Flickr.


Τρεις δικαστές μειοψήφησαν στην απόφαση που πάρθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σχετικά με το το αν η ανάρτηση εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων στις μαθητικές αίθουσες προσβάλει ή όχι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο ένας από αυτούς Έλληνας, ο Χρήστος Ροζάκης, επίσης δικαστής.  

Μπορεί να ζούμε σε μια εποχή που αξίες και ιδανικά τείνουν να γίνουν άγνωστες λέξεις, κυρίως για τις γενιές που μας ακολουθούν, και το να πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο και συλλογικότερο από εμάς και τον εαυτό μας, θεωρείται εθνικισμός, φανατισμός, ρατσισμός κ.ο.κ., όμως εδώ παρακάμπτουμε και ένα άλλο κομμάτι εξίσου σημαντικό που αφορά ειδικά εμάς τους Έλληνες σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ήμασταν και εξακολουθούμε να είμαστε οι ακρίτες της χριστιανοσύνης, μετά από εμάς, ο μουσουλμανισμός. Αναρωτιέμαι αν σήμερα θα είχαμε το δικαίωμα να πετάξουμε το κοράνι στον κάλαθο των αχρήστων, όπως κάνουμε με τον σταυρό και με τη σημαία και τις εικόνες των αγωνιστών της Επανάστασης, αν αυτοί οι αγωνιστές αρνούνταν να κρατήσουν το οχυρό απέναντι στο ισλάμ, για να μην τους πουν οπισθοδρομικούς ή ρατσιστές και εθνικιστές... Στη λέξη οχυρό, βέβαια, μπορείτε να δώσετε όποια ερμηνεία θέλετε, όπως και στη λέξη 'πίστη'.

Είναι σημαντικό ένα έθνος να πιστεύει σε κάτι, αυτό είναι η κόλλα που τον κρατάει μαζεμένο. Κακώς ή κακώς, η θρησκεία έχει αυτή την ιδιότητα, όλοι ξέρουν τη δύναμή της και αναλόγως την αξιοποιούν για ένωση ή για διάλυση. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την γλώσσα και με άλλους μηχανισμούς συσπείρωσης, όπως η οικογένεια. Οι Ευρωπαίοι, ως φαίνεται, τα έχουν αναγνωρίσει όλα αυτά, το ίδιο και η Αμερική, η οποία δίνει μάχη να τα κρατήσει ζωντανά στη συνείδηση του απλού πολίτη. Δεν υπάρχει ας πούμε ταινία του Χόλυγουντ που να μην έχει τουλάχιστον ένα πλάνο της αστερόεσσας, ή να μην προβάλει τη σημασία των ενδο-οικογενειακών σχέσεων, την αγάπη και αυτοθυσία για την πατρίδα, την υπεροχή απέναντι στους 'κακούς' αλλόθρησκους κτλ. Οι άνθρωποι δουλεύουν συστηματικά για να διατηρήσουν την συσπείρωση, χωρίς αυτήν δύσκολα θα είχε φτάσει να είναι υπερδύναμη. Καμιά υπερδύναμη δεν στέκεται αν το υπόβαθρο που την στηρίζει και που είναι ο απλός πολίτης, είναι ένας λαός που μισεί ή έστω αδιαφορεί για την πατρίδα, τη θρησκεία, τη γλώσσα, ό,τι δηλαδή έχει αυτή τη μαγική δύναμη της συσπείρωσης.
Εμείς, είμαστε υπεράνω...

 

Μετά τον μετα-μοντερνισμό, τι;

Αν ανατρέξει κανείς στη νεότερη ιστορία της τέχνης διαπιστώνει ότι σε κάθε περίοδο υπήρξαν λίγο ως πολύ κάποιες κοινές κατευθυντήριες γραμμές σε τεχνοτροπίες και ιδεολογικές αφετηρίες. Όλα βρίσκονταν σε άμεση συνάρτηση με το ιστορικό γίγνεσθαι της περιόδου, αλλά και με το τι συνέβαινε στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο, που πάντα βέβαια προπορευόταν σε πρωτοτυπία και καινοτομίες. Ήρθε λοιπόν η μόδα του κλασικισμού, μετά του ρομαντισμού, ύστερα έκανε την εμφάνισή της η ηθογραφία, ο ρεαλισμός.. Και εντάξει ως εκεί, όλα αυτά τα ρεύματα και οι τεχνοτροπικές τάσεις θεωρήθηκαν ως παράδοση και έγιναν ευρέως αποδεκτά. Με τον μοντερνισμό, τι γίνεται; Πάλι ρεαλισμός, πάλι εσωτερικοί μονόλογοι, αλλά όλα κατακερματισμένα πλέον. Φεύγει το διήγημα, έρχεται το μυθιστόρημα, εκλείπει το επικό, έρχεται η εσωτερικότητα, το εγώ, η υποκειμενική λήψη της πραγματικότητας. Δεν σταματάει όμως εκεί. Μετά την κάμψη της ήττας σε πολιτικό και ιστορικό επίπεδο (κατάρρευση Μεγάλης Ιδέας, χαμένες πατρίδες, βαλκανικοί, παγκόσμιοι πόλεμοι, κατοχή, αντίσταση, ήττα αριστεράς, μεταξική δικτατορία και πάει λέγοντας), η ηττοπάθεια και στην λογοτεχνία, πάλι η τέχνη κατά πόδας. Οράματα και ιδεολογίες που σβήσαν, ηγέτες που δεν υπάρχουν και μια πατρίδα που ολοένα συρρικτώνει και εξαφανίζεται.. Οι λογοτέχνες στρέφονται προς αναζήτηση απαντήσεων σε υπαρξιακά πλέον ζητήματα και η τεχνοτροπία τους ακολουθεί: αποσπασματικότητα, ελλειπτικότητα, ο χρόνος να τρέχει μπρος πίσω, η τάξη εξαφανίζεται, η αρμονία επίσης, χάος, εγκλωβισμός και απογοήτευση, όλα χαρακτηριστικά ενός μετα-μοντερνισμού και μετα-υπερρεαλισμού που ακολουθεί κατά πόδας την σύγχρονή τους πραγματικότητα. Πολυπρόσωπα έργα, υπερίσχυση του υποσυνείδητου, λόγος που βγαίνει σπασμωδικά, μέσα από σπασμένες προτάσεις, ακατάστατη στίξη και σύνταξη, άλογες σκέψεις και μια απουσία αίτιου-αιτιατού που υποχρέωνε τον δέκτη να συμμετάσχει, τον διέταζε να στίψει το μυαλό του προκειμένου να βρει τι βρίσκεται ανάμεσα στις λέξεις, να φτάσει σε ένα συμπέρασμα, σε μια ουσία..

Ωραία! Και μετά; Μετά την ουσία, τι;...

Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα επόμενο στάδιο από αυτό. Οι γενιές με τα κοινά οράματα και τις παράλληλες πορείες έχουν εκλείψει, το ίδιο και η αναζήτηση για κάτι καινούργιο και πρωτοποριακό. Και το κυριότερο; Φαίνεται πως έχει χαθεί η ουσία. Βλέπεις, διαβάζεις κάτι ακραίο και αναζητάς πίσω από αυτό, τον λόγο, το τι υπαινίσσεται ο δημιουργός.. και δεν βρίσκεις τίποτα, κανέναν συνειρμό, κανένα υπόβαθρο θεωρητικό ή συνομιλία με το παρελθόν ή έστω με το μέλλον. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως είναι αυτό ακριβώς που θέλουν να καταδείξουν οι σημερινοί δημιουργοί, το ότι δηλαδή όσο και να ψάξεις, δεν πρόκειται να βρεις κανένα απολύτως νόημα, καμιά ουσία;

Και πάλι δηλαδή, η τέχνη μιμείται τη ζωή; Ένα γίγνεσθαι και μια ιστορική συγκυρία απόλυτης διάλυσης τόσο σε εθνικό επίπεδο, όσο και σε ατομικό; Ο άνθρωπος έχει χάσει το ενδιαφέρον του για τα σημαντικά και τα πανανθρώπινα, και είναι φυσικό: όταν γύρω σου όλα καταρρέουν, ποιος ο λόγος να ψάξεις για την ουσία και να την εκφράσεις μέσα από την τέχνη σου; Αφού κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται πλέον σε κανένα επίπεδο. Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί όλος αυτός ο καταιγισμός από έργα που μας κάνουν να αναρωτούμαστε: είναι τέχνη τώρα αυτό που βλέπω ή μια μπούρδα στο τετράγωνο;

Κι όμως, είναι τέχνη. Ζούμε στην εποχή της μη ουσίας και ως συνεπακόλουθο, μη ουσίας θα είναι και η τέχνη της - μη έλλογης, τουλάχιστον - δεν θα μπορούσε να ήταν και διαφορετικά.

Sea symphony

Sea symphony, a photo by eve.ps on Flickr.

Girl in a yellow hat

Girl in a yellow hat, a photo by eve.ps on Flickr.

Dead end

Dead end, a photo by eve.ps on Flickr.

Dead calm

Dead calm, a photo by eve.ps on Flickr.

The balcony

Good night, good night! parting is such sweet sorrow
that I shall say good night till it be morrow

Romeo and Juliet, Act II, Sc. II

youtu.be/Lk4MZWLoLyM

"Should we stay or should we go?"

"Should we stay or should we go?", a photo by eve.ps on Flickr.

"First we pose, then we go"

Windtrap

Windtrap, a photo by eve.ps on Flickr.

http://youtu.be/LHvEquE5klw

Steps and stones

Steps and stones, a photo by eve.ps on Flickr.