"Είναι που κουβαλώ λέξεις αδέσποτες
σε ποιες γραμμές να τις στρώσω
για να τις βρεις
να τις διαβάσεις
που φυσάνε το πολύ του πόνου
μιας φυγής αγέννητης
του ανεπίσημου χωρισμού
στα τετράδια της φωτιάς
καταγράφοντας την απουσία
σ’ όλες τις κλίσεις.
Λάθος δρόμοι, λάθος ίχνη
ακολουθώ φαντάσματα μέσα σε στίχους
μα δεν φτάνω ηλιαχτίδες
στους κύκλους του ήλιου
κρύβονται σε πικρά χαμόγελα
σε πληγωμένα σώματα
σε κανόνες και σταθμούς
που πρέπει τα «θέλω» ν’ αλλάξουν.
Σταυρωμένες ώρες πάνω σε μάρμαρα
διασκεδάζουν το ασύνορο του χρόνου
μέσα στα όνειρα που γεννήθηκαν
αόρατα χέρια τ’ ακούμπησαν
κι απόρρητες λέξεις τα έγραψαν
πάνω στο δέρμα, στα μαλλιά, στα βλέμματα
στοιχειώνοντας συνειδήσεις
με αστραπές κάθετες
που χώρεσαν μόλις
στου πουκαμίσου σου την άδεια τσέπη
για να λαμπυρίζει κάθε φορά
που θα την ψάχνεις
το σκοτεινό της καρδιάς σου. "
***
Μέσα σε αυτές τις εμπνευσμένες λέξεις, τις αδέσποτες όπως λέει η ίδια, ακροβάτησα το απόγευμα της Τετάρτης μαζί με όσους παραβρέθηκαν στην εκδήλωση της αγαπημένης συνοδοιπόρου και φίλης
Λέξεις αισθαντικές και ευαίσθητες, λέξεις διάφανες, άυλες, που άγγιξαν την ψυχή όπως ακριβώς υποσχόταν ο τίτλος, αιθεροβατώντας σε χρόνο άχρονο και σε τόπο άτοπο, λέξεις που συγκίνησαν με την ευαισθησία τους και ζωντάνεψαν με το πάθος τους εικόνες και συναισθήματα με έναν μοναδικό, ακατάληπτο, σχεδόν μαγικό τρόπο... Με τη συμβολή εικόνας και μουσικής και με όχημα την ίδια την ποίηση η απαγγελία των στίχων της μετατράπηκε σε ένα υψηλής αισθητικής δρώμενο που μας ταξίδεψε σε μια υπόγεια άκρως συνωμοτική γιορτή αισθήσεων και ονείρων.
Γιατί το’ χει αυτό η Σοφία, το έχει η γραφή της, να ξυπνά σαν από λήθαργο συγκινήσεις και οράματα και θύμησες μιας άλλης, παράλληλης ζωής, της ζωής μέσα μας…
***
Σ’ ευχαριστώ, Σοφία, για την τιμή, σ’ ευχαριστώ για το ταξίδι…
Να’ σαι καλά!
***
Να’ σαι καλά!
***
Κοιτάζω στο ημερολόγιο ξεφυσώντας, οι μέρες που έχουν απομείνει είναι λίγες... Έχω τελειώσει τους δύο τελευταίους τόμους και μου έχει μείνει ο πρώτος, ο πιο ογκώδης και ο πιο δύσκολος। Χτες τελείωσα επιτέλους το 2ο κεφάλαιο, για την επική ποίηση। Με παίδεψε πολύ, κάπου 100 σελίδες। Δεν ξέρω αν μπορώ να θυμηθώ λεπτομέρειες, φοβάμαι πως δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε βασικά πράγματα, παρόλο που είναι τόσο πρόσφατο και τόσο προσεκτικό το διάβασμά μου. Απορώ πώς βγήκαμε φέτος μέσα στα πέντε καλύτερα βαθμολογικά τμήματα της σχολής, μας το έλεγε ο σεπ που τα ξέρει καθότι συντονιστής και δεν τον πιστεύαμε... Όπως μας είπε επίσης ότι αυτό σημαίνει αξιώσεις, προσδοκίες και απαιτήσεις, ότι περιμένει από εμάς να ανταποκριθούμε σε αυτή την εκτίμηση και σε αυτή την εικόνα που του φτιάξαμε όλη τη χρονιά... Γιατί μας το είπε τώρα αυτό, για να χτίσει περισσότερο το άγχος μας; Σα να μη μας έφτανε αυτό που έχουμε από μόνοι μας... Ποιες είναι οι τεχνικές αφήγησης του Ομήρου; Αναδρομή στο παρελθόν, συμπύκνωση, προαναγγελία, διεύρυνση και... και... ποιο είναι το άλλο τώρα; Επινοήσεις! Ουφ... Χρειάζομαι οπωσδήποτε χρόνο στο τέλος για επαναλήψεις και τα κεφάλαια βγαίνουν βασανιστικά αργά... Χτες προσπάθησα να οργανώσω τις μέρες που μου απέμειναν. Δύο μέρες για κάθε ένα από τα εναπομείναντα κεφάλαια και οι μέρες του Ιουνίου να μείνουν καθαρές για επανάληψη. Ελπίζω να τα καταφέρω και να τηρήσω το πρόγραμμα, όμως είναι τόσο δύσκολο με τη ζωή να τρέχει, τον χρόνο να τρέχει και εγώ να τρέχω πίσω του να τον προλάβω, να τρέχω συνεχώς πίσω του αλαφιασμένη, εξαντλημένη, λες και βρίσκομαι εγκλωβισμένη μέσα σε έναν εφιάλτη, να μου λείπουν οι ανάσες, οι αντοχές και εκείνος να με προσπερνάει ειρωνικά, περιπαικτικά και να με προκαλεί συνεχώς σε αναμέτρηση... Απόλογοι... ποιες ραψωδίες τώρα λέγονται έτσι;... Αυτές που δεν ανήκουν στον παροντικό χρόνο της υπόλοιπης Οδύσσειας και εξιστορούν γεγονότα του παρελθόντος... Ουφ... Θα μας ζητήσουν και αρίθμηση; Ε, δε νομίζω, ενίσταμαι!! Ραψωδίες ι-μ... Ξανα-ουφ...