Eva Psarrou

27.6.14

Από τον Μάη ως τα κεράσια

evapsarrou.blogspot.com

Θυμάμαι τα λόγια ενός καθηγητή στο πανεπιστήμιο, ότι η γνώση είναι ένα βουνό από λιθαράκια στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Καθένα από αυτά είναι φτιαγμένο από όλα αυτά που μαθαίνει ο άνθρωπος κατά τη διάρκεια της πορείας του ως εκεί. Έτσι έχει κτισθεί το βουνό της γνώσης, από τον άνθρωπο, λιθαράκι-λιθαράκι, έτσι ψήλωσε, έτσι μάκρυνε ο ορίζοντας και αποκαλύφθηκε η θέα από την κορυφή.
Για να γίνει μέτοχος σε αυτή τη θέα ο άνθρωπος που το επιθυμεί, χρειάζεται να σκαρφαλώσει, να ματώσει πάνω στις κακοτράχαλες πλαγιές. Ένα πράγμα μόνο δεν επιτρέπεται να κάνει: να εγκαταλείψει. Διαφορετικά, θα βλέπει μόνο μεμονωμένα μικροσκοπικά λιθαράκια χωρίς αλληλουχία και χωρίς νόημα, σαν μπερδεμένα κομματάκια ενός παζλ άτακτα ριγμένα εδώ κι εκεί.
Από τον Μάη ως τα κεράσια γεμίζει ένας μήνας. Για τον φοιτητόκοσμο είναι ο μήνας της προετοιμασίας για την εξεταστική. Της τελευταίας προπόνησης της χρονιάς πριν την αναμέτρηση. Αυτήν που θα τον φέρει ένα βήμα πιο ψηλά στο βουνό. Και πιο κοντά στη θέα. Εξάλλου, για αυτή τη θέα γίνονται όλα. Η θέα είναι η επιβράβευση. Το λιθαράκι, το χρέος. Απέναντι στους πριν. Και απέναντι στους επόμενους. Αλλά, πρωτίστως, απέναντι στον εαυτό μας.

15.6.14

Η μέρα τους

Η πρώτη ιδέα να υπάρξει μια ημέρα τον χρόνο που θα τιμάται η προσφορά του πατέρα γεννήθηκε από μια ..μητέρα. Εμπνεύστρια αυτής της πρώτης ιδέας ήταν η αμερικανίδα Γκρέις Κλέιτον, η οποία αποφάσισε να διοργανώσει μια γιορτή προς τιμή των 210 πατέρων που είχαν χάσει τη ζωή τους σε ορυχείο της δυτικής Βιρτζίνια, τον Δεκέμβρη του 1907. Επηρεασμένη από την αντίστοιχη γιορτή της Μητέρας που είχε θεσμοθετηθεί μόλις λίγους μήνες νωρίτερα, η Γκρέις διάλεξε μια ημερομηνία όσο το δυνατόν κοντινότερη στα γενέθλια του πρόσφατα εκλιπόντος πατέρα της, ως φόρο τιμής τόσο για κείνον όσο και για τους αδικοχαμένους του ορυχείου στην πόλη που ζούσε. Η προσπάθεια καθιέρωσης αυτής της επετείου ωστόσο επισκιάστηκε από τα τραγικά γεγονότα των ημερών κι έτσι δεν τα κατάφερε να βρει συνέχεια.

Λίγα χρόνια αργότερα και χωρίς να γνωρίζει το συγκεκριμένο περιστατικό, μια άλλη αμερικανίδα, η Σονόρα Ντοντ από την Ουάσινγκτον, είχε την ίδια έμνευση, να διοργανώσει μια γιορτή, πάλι για χάρη του πατέρα της, ο οποίος ήταν βετεράνος του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου και είχε μεγαλώσει έξι παιδιά, αλλά και προς τιμήν όλων των βεταράνων του πολέμου. Η κίνηση αυτή τη φορά απέδωσε καρπούς. Μετά από αρκετές προσπάθειες και διαδοχικά εμπόδια μέσα στα επόμενα χρόνια, τελικά κατάφερε και βρήκε τον δρόμο της προς το Κογκρέσο, με την οριστική επισημοποίηση της επετείου. Το 1966 ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον θεσπίζει την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα και το 1972 ο Νίξον την οριστικοποιεί ως μόνιμη εθνική γιορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Τρίτη Κυριακή του Ιούνη σήμερα λοιπόν, Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα, και ένα μεγάλο Ευχαριστώ στον μπαμπά μας και σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου.

Χρόνια σας Πολλά!

evapsarrou.blogspot.com

'A father is neither an anchor to hold us back

nor a sail to take us there,

but a guiding light whose love

shows us the way.'

28.5.14

"Ο Donatello ανάμεσα στα θηρία!"

"Ονειρεύομαι μια τέχνη ισορροπίας, καθαρότητας, γαλήνης, που το θέμα της δεν θα δημιουργεί ανησυχία ή αγωνία, που θα είναι για κάθε δουλευτή εγκεφαλικό, για τον επιχειρηματία, καθώς επίσης και για τον άνθρωπο των γραμμάτων κάτι σαν κατευναστικό, ένα ηρεμιστικό του εγκεφάλου, κάτι ανάλογο με μια καλή πολυθρόνα που τον ανακουφίζει από τη φυσική του κούραση."

(Henri Matisse, Περί τέχνης, 1990, σ. 33)

Ο Ματίς είναι ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του φωβισμού, του πρώτου εικαστικού κινήματος του 20ου αι. που άνθησε στη Γαλλία, την ίδια περίοδο που στη Γερμανία έκανε την εμφάνισή του ο εξπρεσιονισμός.
Χαρακτηρίζεται από έντονα χρώματα, βαριά περιγράμματα, αντινατουραλιστικές μορφές και την προσπάθεια να συγκινήσει τον θεατή, συναισθηματικά και πνευματικά.
Σε αντίθεση με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό, δεν απορρίπτει την αρμονική διατύπωση, δεν χρησιμοποιεί το χρώμα με βάρβαρο τρόπο, δεν κυριαρχεί το βίαιο ένστικτο και ο αντινατουραλισμός του δεν φτάνει στα όρια της παραμόρφωσης.
Ο τίτλος της ανάρτησης είναι τα λόγια που αναφώνησε ο Louis Vauxcelles, κριτικός της πρωτοπορίας, ο οποίος επισκέφτηκε την πρώτη επίσημη εμφάνιση των φωβιστών στο Παρίσι το 1905, όταν είδε στη μέση της αίθουσας δύο γλυπτά του Marquet (αναγεννησιακής τεχνοτροπίας) και γύρω του όλα αυτά τα έργα με τα έντονα, σχεδόν κραυγαλέα χρώματα.
Στα γαλλικά η φράση είναι "Donatello chez les fauves". "Fauve" σημαίνει άγριο ζώο και έτσι πολύ γρήγορα το κίνημα ονομάστηκε fauvisme (φωβισμός).

Henri Matisse, 1908

26.5.14

Γάτες

Η μονοκατοικία χτισμένη από το 1936. Ίσως η μοναδική σε μια περιοχή της Αθήνας γεμάτη από πολυόροφες πολυκατοικίες αισθητικής της δεκαετίας '60 - ΄70. Και γάτες πολλές, σίγουρα περισσότερες από τους ενοίκους. Ελεύθερες να μπαινοβγαίνουν από το παράθυρο της κουζίνας, τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες, τις σκάλες που οδηγούν στον κήπο. Και απόλυτα εναρμονισμένες με την ανθρώπινη παρουσία. Περπατούσαν νωχελικά ανάμεσά μας, αθόρυβες, διακριτικές. Σκαρφάλωναν στα περβάζια και λιάζονταν για ώρα πολλή. Έτσι με κλειστά τα μάτια και την ανάσα αργή, δείχναν να έχουν πέσει σε κατάσταση διαλογισμού. Άλλες πάλι, χουχούλιαζαν πάνω στους αναπαυτικούς καναπέδες και τις χρωματιστές καρέκλες της βεράντας, στατικές, ακίνητες. Τόσο ακίνητες που μετά από λίγη ώρα τις πέρναγες για χνουδωτά διακοσμητικά μαξιλαράκια.