Paint me as I am..

Paint me as I am, a photo by eve.ps on Flickr.

.. rough with age and gashed with wars
show my visage as you find
less than truth my soul abhors."

J.T. Fields

Η φωτογραφία τραβήχτηκε τον περασμένο Οκτώβρη στο Ναύπλιο. Οι καλλιτέχνες που βλέπετε εν δράσει ήταν θαμώνες ενός ξενοδοχείου λίγο πιο πάνω από την πλατεία του -ανακαινισμένου- Αρχαιολογικού Μουσείου Ναυπλίου, οι διαχειριστές του οποίου εκείνη την ημέρα έτυχε να έχουν διοργανώσει αυτό το υπαίθριο μάθημα ζωγραφικής / διαγωνισμό στον προαύλιο χώρο του.

Το θέαμα με τους συμμετέχοντες προσηλωμένους στο δημιούργημά τους, μπογιές και διαλυτικά, πινέλα και καμβάδες όλα σε πλήρη ανάπτυξη, ήταν από μόνο του ένα εικαστικό θέαμα και, αφού δεν μπορούσα να συμμετάσχω, έκανα το αμέσως επόμενο εικαστικό δυνατό: το αποθανάτισα με τη μηχανή μου!

Οι πρασινωπές σκιάσεις που καλύπτουν εδώ κι εκεί το θέμα είναι οι φυλλωσιές από τα αναρριχητικά φυτά που κάλυπταν τον φράχτη του κήπου του ξενοδοχείου με τα τόσο δημιουργικά - και ξεσηκωτικά βεβαίως :) - events του.

Η Ελλάδα έφταιγε για όλα

DC kid, a photo by eve.ps on Flickr.

Ναι η Ελλάδα έφταιγε για όλα. Είναι άλλωστε πολύ δύσκολο να παραδεχτεί κανείς, μόνος με τον εαυτό του, σκληρός, αλύπητος, να παραδεχτεί πως το κακό βρίσκεται κυρίως μέσα, πως η ψυχή δεν είταν αρκετά δυνατή. Είναι τόσο δύσκολο, ώστε καλύτερα να μην συλλογίζεται κανείς.

Η Ελλάδα λοιπόν. Μίζερη, πικρόχολη, μοχθηρή, κακιά χωρίς περηφάνεια, ταπεινή χωρίς ομορφιά, κιτρινιάρα, βλοσυρή, φαρμακωμένη, με τις πιο παλαβές φιλοδοξίες και με συναισθήματα ενός φθονερού υπηρέτη, η Ελλάδα με τα μικρά λιμάνια, τα μικρά καράβια, τα μικρά σπίτια, τα μικρά ζητήματα, τα μικρά πάθη, τις μικρές, μικρούτσικες ζωές, η Ελλάδα της μικρότητας – ω φρίκη!

Πώς είτανε μπορετό να ζήσει εδώ μέσα η μεγάλη ορμή; Και σε τι χρησίμευαν, τι νόημα είχαν οι μεγάλες ορμές εδώ μέσα;

Του φαινότανε τώρα, εκ των υστέρων, πως η νεανική του εξόρμηση δεν είτανε παρά ένα φιάσκο, μια κοροϊδία του εαυτού του και των άλλων. Και κανείς δεν μπορούσε δα να τους κοροϊδέψει αληθινά τους φθονερούς αυτούς υπηρέτες μιας ερειπωμένης αρχοντιάς, που ξέρανε καλά τον τρόπο που εξευτελίζουνε τα πάντα, εξευτελισμένοι καθώς είτανε, ως τα τρίσβαθα της ψυχής τους, από την ίδια τους την αθλιότητα.

Η Ελλάδα λοιπόν. Κι όλη αυτή η δήθεν ελεύθερη ζωή, που είχε φτιάσει νομίζοντας πως αγωνιζότανε εναντίον της κοινωνίας, η ζωή που συνοψιζότανε στη δήθεν λογοτεχνική του σταδιοδρομία και στους κοσμικούς έρωτές του [...] όλη αυτή η ζωή δεν είτανε παρά μια ρουτίνα εξ ίσου πνιγερή και ανυπόφορη, όσο και κείνη που πίεζε το Λίνο και τον ανάγκασε μια μέρα να τα σπάσει όλα. Αυτός τουλάχιστο ξεκίνησε για μια αληθινή περιπέτεια, για ένα αληθινό ταξίδι, χωρίς τα χωρατά. Χώρισε τις τύχες του από τη μικρότητα της Ελλάδας. Και τον εκδικήθηκε βέβαια η ζηλιάρικη μικρότητα, τον τσάκισε και πάει. [...]

Ενώ ο Νικηφόρος Νοταράς πώς να χωρίσει και πώς να φύγει και να πάει πού; Δεν είτανε κύριος των τυχών του αυτός. Τα είχε παίξει όλα μια και καλή από την αρχή, είχε εκτεθεί στα μάτια του εαυτού του, δεν μπορούσε πια να αλλάξει δρόμο. Και δεν επρόκειτο γι’ αυτόν, να κάνει τη ζωή του, δεν είταν αυτό το ζήτημα. Επρόκειτο (τι παιδιαρίσματα!) για το Έργο, το Έργο αυτό, που τον πίεζε νύχτα – μέρα από μέσα, ανίκανο να βγει στο φως, και δηλητηρίαζε όλην την ύπαρξή του, το Έργο που θα ήτανε (ω ειρωνεία!) η βαθύτερη ουσία της Ελλάδας, η καινούργια δόξα της Ελλάδας...

- Φτάνει πια η Ελλάδα, φώναξε ξαφνικά, φτάνει!

[...]




Απόσπασμα από το μυθιστόρημα Αργώ του Γ. Θεοτοκά.

Η αιώνια ευχή του παραδείσου

Paradise lost, a photo by eve.ps on Flickr.

Το καλύτερο εξοχικό ξέρετε ποιο είναι; ...Το εξοχικό των άλλων!

Να πηγαίνω επισκέπτρια, φιλοξενούμενη κτλ. να τρώω, να πίνω, να κοιμάμαι, να κάνω τα μπανάκια μου, όλα στην υγειά των οικοδεσποτών, να πετάω κι ένα χάρηκα που σας είδα και ευχαριστώ πολύ, ή να μη λέω και τίποτα απολύτως (φοριέται κι αυτό τελευταία) και να φεύγω για το επόμενο καλύτερο εξοχικό. Οι τέλειες διακοπές, δεν μπορείτε να πείτε. Κι από έξοδα; μηδέν!...

Όπως καταλάβατε, μόλις επέστρεψα από το 4ήμερο του τρόμου. Ποιος παράδεισος του συγγραφέα, ο εφιάλτης της νοικοκυράς μου βγήκε! Και ποιος δεν ήρθε, παρέλαση σωστή! Και φυσικά, να εξυπηρετηθούν όλοι και να φύγουν με τις καλύτερες των εντυπώσεων.

Στο τέλος της ημέρας δεν όριζα ούτε χέρια ούτε μέση, ήμουν υπό διάλυση.. Όμως, όταν την επομένη το χάραμα βγήκαμε με τον άντρα μου να απολαύσουμε τον καφέ μας στην βεράντα, με τον ανθισμένο κήπο και τα δέντρα μας να έχουν σηκωθεί περήφανα ως τον ουρανό, με την πρωινή πάχνη μόλις να αρχίζει να διαλύεται από τον κάμπο και τα πετούμενα του ουρανού να μας γλυκοκελαηδούν, τα ξέχασα όλα.. και κούραση και νεύρα και όλα.. "Αχ, και να' μενα μόνιμα σ' αυτό τον παράδεισο, τόση ομορφιά απλόχερη, τόση ησυχία.." Δεν την απέφυγα τελικά την ευχή μου ούτε κι αυτή τη φορά..

It's time today

It's time today, a photo by eve.ps on Flickr.

.. to find a way to change this world.

Joan Jett

http://youtu.be/fQceNs68pg0

Η φωτογραφία τραβήχτηκε στο Μνημείο Ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων, ένα μέρος που θυμίζει μια από τις μεγαλύτερες φρικαλεότητες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου σε όλη την Ευρώπη.

Τον Οκτώβριο του 1943, δυνάμεις του ΕΛΑΣ επικράτησαν στη μάχη Κερπινής-Ρωγών και έπιασαν αιχμάλωτους 80 Γερμανούς στρατιώτες και αξιωματικούς. Οι δυνάμεις κατοχής ζήτησαν την απελευθέρωση τους και απείλησαν ότι για κάθε Γερμανό στρατιώτη που σκοτωνόταν θα εκτελούσαν 10 Έλληνες. Παρ’ όλη τη μεσολάβηση των εκκλησιαστικών αρχών, η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν δέχτηκε να απελευθερώσει τους Γερμανούς αιχαλώτους. Στις 8 Δεκεμβρίου, Γερμανικές δυνάμεις, σε μια μαζική αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνουν τα χωριά Κερπινή και Ρωγοί και ο ΕΛΑΣ εκτελεί τους 79 από τους 80 αιχμαλώτους.


Οι γερμανικές δυνάμεις εισβάλλουν στα Καλάβρυτα στις 9 Δεκεμβρίου και στις 13 συγκεντρώνουν όλους τους άνδρες του χωριού από 14 ετών και άνω και τους οδηγούν σε ένα χωράφι έξω από το χωριό. Εκεί εκτελούνται περίπου 700 Καλαβρυτινοί με πολυβόλα. Γλυτώνουν μόνο 13.

Οι γυναίκες και τα παιδιά κλείστηκαν στο σχολείο του χωριού το οποίο πυρπολήθηκε, αλλά κατάφεραν να γλυτώσουν σπάζοντας τα παράθυρα. Λέγεται ότι ένας από τους στρατιώτες που φρουρούσαν το κτίριο, ένας Αυστριακός αντιναζί, άνοιξε μια πόρτα για να μην καούν τα γυναικόπαιδα.

Το μνημείο, στην έξοδο των Καλαβρύτων, χτίστηκε στην τοποθεσία όπου έγινε η εκτέλεση των Καλαβρυτινών για να υπενθυμίζει το τραγικό γεγονός. πηγή