Στο όρος της σιωπής

Εδώ, μέσα στις πυκνές φυλλωσιές των πλατανιών και το κελάηδημα της φάσας, στις ιλαρές αγιογραφίες του Θεοφάνη, στα λαξευμένα σκαλοπάτια των μοναστηριών με τις σιωπηλές στοές και τους ξύλινους εξώστες, η αποστασιοποίηση από τα κοσμικά λειτουργεί λυτρωτικά. Η εσωτερική συγκίνηση είναι δυνατή, συγκλονίζει. Οι σκέψεις μετουσιώνονται σε δοξασία και προσευχή και μια ακαθόριστη υποψία που γεννιέται αθόρυβα στη θέα αυτού του απόκοσμου πέτρινου δάσους μεγαλώνει ολοένα και γίνεται πεποίθηση. Η πεποίθηση πως εδώ, στα Μετέωρα, με τα μισογκρεμισμένα ασκηταριά και τα μοναστήρια που σαν αετοφωλιές αιωρούνται μεταξύ ουρανού και γης ο Θεός είναι παρών, παντού και μέσα μας. Και πως σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας που η καρδιά της Ορθοδοξίας ακόμα χτυπά δυνατά, δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη γη και στον παράδεισο.

Εύα 💗

..ξένη..

Ποτέ δεν είχα αισθανθεί κάτι ιδιαίτερο για την Ελλάδα, κυρίως στα πρώτα χρόνια που ήταν να φύγω και μετά, που βρέθηκα εδώ. Μάλλον περισσότερο ήταν η αδιαφορία για κάτι που στην ουσία δεν ήξερα παρά μόνο σαν φήμη, από ανθρώπους που μιλούσαν γι' αυτήν, οραματίζονταν για τις δόξες και τα μεγαλεία της και αναπολούσαν με το πικρό δάκρυ της ξενιτιάς. 'Ελλάδα και ξερό ψωμί', ήταν το μαράζι τους, 'να δω την Ελλάδα κι ας πεθάνω'. Αυτά βέβαια που άκουγα για μια χώρα μακρινή και εξωτική, με έναν ολόλαμπρο ήλιο που τύφλωνε κι έναν τεράστιο πολιτισμό που γέννησε την Ευρώπη, με το απέραντο γαλάζιο και τα καταπράσινα πευκοδάση ως το κύμα της θάλασσας, εμένα με άφηναν μάλλον αδιάφορη, αφού για μένα εκεί ήταν η ζωή μου, η γλώσσα μου, το σπίτι μου όμορφο και τακτοποιημένο, η γειτονιά μου νοικοκυρεμένη, οι δρόμοι καθαροί και φροντισμένοι, ο κόσμος μου όλος, έτσι όπως τον ήξερα και τον αγαπούσα. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο, ήμουν ευτυχισμένη.

Ήμουν μικρή όταν με έφεραν στην Ελλάδα, όμως θυμάμαι σαν σήμερα το πολιτισμικό σοκ που δέχτηκα από τον βάρβαρο (κατά το βαρ βαρ) στα παιδικά μου μάτια επαναπατρισμό. Μιλούσα μια άγνωστη γλώσσα που δεν γνώριζε κανείς, είχα μάθει αλλιώς, ήξερα αλλιώς, και το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω πίσω, στο σπίτι μου, και όχι σε μια Ελλάδα άγνωστη και ξένη.
Όμως η ξένη ήμουν τώρα εγώ και η ασφάλεια που αισθανόμουν εκεί, πίσω, από τότε που γεννήθηκα, είχε χαθεί για πάντα.

Φυσικά, τα χρόνια πέρασαν, εγκλιματίστηκα μεν εξ' ανάγκης, προσαρμόστηκα, συμβιβάστηκα, η αλήθεια όμως παραμένει ότι αυτή η χώρα στην οποία με έφεραν κουβαλητή για τους όποιους λόγους τους, δεν είμαι εγώ. Την Ελλάδα του πολιτισμού και των τεχνών, την έμαθα, τη μελέτησα και τη λάτρεψα, η Ελλάδα όμως της πραγματικότητας του σήμερα, δεν με εξέφρασε ποτέ στο ελάχιστο, δεν άντεχα την αναρχία της, ούτε και την αντέχω. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι μεγάλο και σοβαρό, όπως οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί μέσα σχεδόν στην Αθήνα!!!!, στη Ραφήνα, στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά, την Κινέτα και τώρα στους Αγίους Θεοδώρους, που πάλι δεν φταίει κανείς, όπως ακριβώς πνίγηκαν άλλοι τόσοι στη Μάνδρα!!!! τον χειμώνα από ευθυνο-ανεύθυνους για μία ακόμη φορά, όπως τόσα και τόσα πράγματα που με ανάγκαζαν να δέχομαι την ελληνική πραγματικότητα έτσι όπως είναι, και να νιώθω όλο και πιο μικρή, πιο ανασφαλής, πιο ανίσχυρη να κάνω το οτιδήποτε για να σώσω, δεν ξέρω, αξιοπρέπεια, τιμή, το σπίτι μου το ίδιο, την οικογένειά μου, πάντα θα φταίει κάτι μέσα στα μύχια της καρδιάς μου, ότι ο μικρόκοσμος αυτός που λέγεται Ελλάδα, δεν είναι για μένα ο σωστός και αυτό το κάτι που έχει σαπίσει εδώ και καιρό, προσωπικά, μου προκαλεί αναγούλα και τάση για εμετό.

Αυτά τα δύο εικοσιτετράωρα του τρόμου χάθηκαν 80 και ζωές μέχρι τώρα που μιλάμε, όμως να είστε σίγουροι ότι και πάλι στην Ελλάδα του σήμερα δεν θα φταίει κανείς. Θα φταίει ο αέρας που είναι δυνατός, τα ρέματα που είναι μπαζωμένα, τα παράνομα αυθαίρετα που νομιμοποιούνται εγκληματικά και κατά συρροήν, το θράσος των αρχών, η αυθαιρεσία του κόσμου, η ασυδοσία των βολεψιματιών, η έλλειψη του περιβάλλοντος, η ανηθικότητα των ανθρώπων, ο ωχαδελφισμός του γείτονα, η αδιαφορία του συνανθρώπου, η ασχήμια των πόλεων, η κακογουστιά των εξοχικών, η αναρχία των δρόμων, οι αρμόδιοι  που ποτέ δεν φταίνε για τίποτα, η βρωμιά που κατακλύζει την Ελλάδα, το μικροσυμφέρον των παρτάκηδων, το σύστημα που δεν υπάρχει, η οργάνωση που δεν λειτουργεί, οι καταστροφές που συνεχίζονται, οι άνθρωποι που χάνονται, τόσα, τόσα, τόσα! από το πιο μικρό ως το πιο τραγικό, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να δικαιολογηθεί ότι έλα μωρέ, όλα καλά, το κουκουλώνουμε και πάμε παρακάτω και γίνεται τρόπος ζωής, και παγιώνεται, γιατί αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα -που ποτέ δεν θέλησα αυθής εξαρχής για να ξεκινήσω κιόλας,- και έτσι την αγαπάτε όλοι εσείς οι Ελληνάρες/ Ελληναράδες και τη γουστάρετε και ό,τι θέλετε κάνετε και θα συνεχίσετε να κάνετε και μαγκιά σας, κι ας αφανίζονται ζωές στο μεταξύ σαν τα κοτόπουλα το ένα μετά το άλλο, κι ας καταστρέφονται σπίτια και περιουσίες, κι ας χάνεται το περιβάλλον που μας γέννησε και μας θρέφει, και τόσα άλλα που δεν έχουν τελειωμό, εγώ θα παραμένω ξένη, σε έναν τόπο ξένο, που δεν (ανα)γνωρίζω πια...



------
(οι φωτογραφίες είναι από εδώ και εδώ.)

Αγία Ελένη, η Ισαπόστολος

Να στέκεσαι αγέρωχη στον θρόνο, με το στέμμα, τα πορφυρά βελούδα και τα πολύτιμα πετράδια, να κοιτάζεις με βλέμμα αυστηρό, δίκαιο, κεραυνοβόλο που τρυπάει κατευθείαν στην καρδιά, που λέει με ξέχασες, με αμελείς, κι εγώ να χαμηλώνω το βλέμμα από ντροπή, από σεβασμό και δέος.

Ήρθες ως την πόρτα μας, ως το κατώφλι του σπιτιού μας, ταξίδεψες με δόξες και τιμές από την καθολική Βενέτσια, που αρέσκεται στο να παρουσιάζει το όλο γεγονός σαν μια πράξη μεγαλοσύνης και συμφιλίωσης απέναντι σε εμάς, τον ορθόδοξο ελληνισμό. Το ότι σε αρπάξανε σα λάφυρο μαζί με μια στρατιά από ιερά λείψανα και σκηνώματα αγίων μας κατά την άλωση της Πόλης το 1204, για να στάξεις στην πόλη τους αγιοσύνη και ευλογία με τη βία, με το αίμα και τον θάνατο, και να σε καταχωνιάσουν μαζί με τους υπόλοιπους αμύθητους θησαυρούς που με πλιάτσικο αρπάξανε από την Πόλη των πόλεων, το στολίδι της ανθρωπότητας για πάνω από χίλια χρόνια στα σεντούκια τους και τα θησαυροφυλάκιά τους, αυτό μένει διακριτικά στην άκρη, γιατί ενοχλεί.

Η ιστορία όμως δεν μπορεί να μένει διακριτικά στην άκρη όταν ενοχλεί. Η ιστορία δεν ξεχνιέται όσο βρίσκεται ζωντανή μέσ' στο μυαλό και τις καρδιές μας. Όπως ακριβώς γίνεται όταν αισθανόμαστε πως αυτό το κάτι είναι κάτι που μας αφορά. 1700 χρόνια μετά σε άφησαν να βγεις από τη χρυσή φυλακή σου και να έρθεις πίσω στον βυζαντινό, τον ορθόδοξο τόπο σου. Εδώ, όπου ανήκεις πραγματικά. Έστω κι αν είναι για αυτό το λίγο, τόσο όσο κρατά ένα προσκύνημα. Φτάνει για να σκορπίσεις την χάρη και την ευλογία σου στους πιστούς σου. Φτάνει, γιατί εδώ στον ορθόδοξο τόπο μας, κανένας άγιος και καμία μνήμη δεν μπαίνει στην άκρη. Αμήν.

Τόσο όμορφη...

* Το σκήνωμα της Αγίας Ελένης θα εκτείθεται στον ιερό ναό της Αγίας Βαρβάρας Αιγάλεω σε ιερό προσκύνημα ως τις 15 Ιουνίου.

* Για τον βίο και τα κατορθώματα της Αγίας Ελένης μπορείτε να μπείτε εδώ.

* Προς όλους και όλες που εορτάζουν σήμερα, εύχομαι χρόνια πολλά και ειρηνικά!

Σ' εσένα που δίνεις Πανελλήνιες

Και να που έφτασε ο καιρός, η μέρα που όλοι οι γονείς περιμένουν από χρόνια.
Η πρώτη αναμέτρηση, το πρώτο στοίχημα..
Η αγωνία μεγάλη από όλους, του γονιού λίγο περισσότερο.
Γιατί θυμάται.
Θυμάται όλη τη διαδρομή, τη μεταμόρφωση.
Σε έχει δει να περνάς από την πύλη του σχολείου για πρώτη φορά, να παλεύεις με τα γράμματα και τους αριθμούς που τότε φάνταζαν βουνό.
Κι άρχισες να σκαρφαλώνεις, να ανεβαίνεις.
Χρόνο με το χρόνο. Σκαλί το σκαλί.
Με τον γονιό στο πλάι, να παρακολουθεί με λαχτάρα, να σιγοντάρει, να υποστηρίζει, να αγωνιά.
Σε είδε να αλλάζεις κι από άγουρο παιδί να μεταμορφώνεσαι σε έναν όμορφο, υπέροχο, μοναδικό άνθρωπο.
Σε είδε να μεστώνεις, να ωριμάζεις.
Να διεκδικείς δυναμικά τη θέση σου στη ζωή και να προχωράς.

Και τώρα, σήμερα, σε βλέπει και πάλι έτοιμο, μάχιμο, για την τελευταία αναμέτρηση της παιδικής σου ηλικίας και την πρώτη της ενήλικης.

Βλέπει τον κύκλο να κλείνει, τον αγώνα μιας ζωής να παίρνει σχήμα και μορφή. Να γίνεται χειροπιαστός. Και τα μάτια του βουρκώνουν από υπερηφάνεια, και η καρδιά του φουσκώνει από αγάπη που ποτέ δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να μεγαλώσει κι άλλο, κι άλλο! Και ολοένα να μεγαλώνει περισσότερο, χωρίς τελειωμό.

Κι αν όλο αυτό το διάστημα της προετοιμασίας αισθάνθηκες ίσως το γονιό σου να γίνεται φορτικός και να σε πιέζει χωρίς νόημα, να διαβάσεις λίγο ακόμα, να συγκεντρωθείς λίγο περισσότερο, να εστιάσεις στον στόχο, να κάνεις τη θυσία, το νόημα υπάρχει. Θα το καταλάβεις κι εσύ, όταν θα έρθει η δική σου σειρά να ξεπροβοδίσεις το παλικάρι ή την πριγκίπισσά σου από το κατώφλι του σπιτιού και θα το παρακολουθείς να δίνει τη δική του πρώτη μάχη, με εσένα πλέον στη θέση του θεατή.

Προς όλα τα παιδιά που σήμερα μπαίνουν στον στίβο των πανελληνίων εξετάσεων, κρατήστε το μυαλό σας συγκεντρωμένο, θυμηθείτε τα όσα έχετε κάνει, τον αγώνα σας, τα ξενύχτια σας, όλη την κούραση και την προσπάθεια, τον χρόνο που στερηθήκατε από άλλα πράγματα που θα σας διασκέδαζαν σίγουρα περισσότερο και μη μασάτε! Η δουλειά έχει γίνει και δεν ξεκίνησε σήμερα. Ο αγώνας δεν ξεκίνησε φέτος! Ξεκίνησε από την πρώτη ανάσα που πήρατε με το που ανοίξατε τα ματάκια σας στο μαιευτήριο και χτιζόταν κάθε μέρα, κάθε λεπτό, σε όλη τη διάρκεια της ζωής σας.

Και κάτι ακόμα. Για τους γονείς σας είσαστε ήδη νικητές.

Καλή δύναμη σε όλα τα παιδιά, σε σένα!, και Καλή Επιτυχία!!!!!

Με αγάπη,

οι γονείς σας 💗