Τα πρώτα μου πλεκτά δημιουργήματα

Χθες βράδυ τελείωσα το δεύτερό μου κασκόλ. Διαφορετική πλέξη αυτή τη φορά, διαφορετικό χρώμα. Το κίτρινο έφυγε κατευθείαν στο εξωτερικό, ίσα που πρόλαβα να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Το πορτοκαλί έχει αρκετούς μνηστήρες, ο άντρας μου, τα παιδιά μου, εγώ.. Η πλέξη λέγεται γαλλικό λάστιχο, πόντος άριχτος, ρίξιμο, πόντος διπλός πλεκτός. Μόνο ανάποδη. Βελόνες Νο 8. Νήμα Άλπεις. Μάλλον το χρώμα του πρέπει να λέγεται έτσι, καλύτερα τα χρώματα, πληθυντικός, τα πορτοκαλο-πορφυρο-καφετιά γήινα, ζεστά χρώματα των Άλπεων του φθινοπώρου. Καινούργιο λεξιλόγιο, εξωτικό. Η διαδικασία, μύηση. Το αποτέλεσμα, μαγεία. Για μένα, που μόλις ξεκίνησα..

 Φιλώ σας,

Εύα 💗

Επιστροφή

[υγ: καλή Σαρακοστή!]

Μάθημα πλεκτικής

Ξεκίνησε εντελώς τυχαία όλο αυτό. Περνούσα μπροστά από το συνοικιακό κατάστημα πλεκτικής και ραπτικής και είπα: Αυτή τη φορά θα μπω και θα ρωτήσω, κάτι θα ξέρει να μου πει, να με ξεκινήσει. Και τη ρώτησα από πού μπορεί να ξεκινήσει κανείς όταν είναι αρχάριος;
'Πόσο αρχάρια είσαι;' αντερώτησε εκείνη. 'Εντελώς. Δεν έχω πιάσει βελόνες στα χέρια μου ποτέ, μόνο βελονάκι κάποτε στην εφηβεία.' 'Έχεις χρόνο να'ρθεις αύριο το απογευματάκι πάλι εδώ που έχουμε μάθημα για αρχάριους, να ξεκινήσεις όμορφα, με το δεξί;' 'Δεν έχω, αλλά θα 'ρθώ.'
Και πήγα, όπως πήγα και την επόμενη εβδομάδα. Και τη μεθεπόμενη. Κι έτσι, ξεκίνησα να μαθαίνω πλεκτική, που τόσο το είχα μαράζι να μάθω. Και γέμισα κούκλες και μαλλιά, και βελόνες και βελονάκια και σχέδια ένα σωρό! Ένα νέο σύμπαν, απαλό και αφράτο και πολύχρωμο και χνουδωτό κι αγαπησιάρικο, ένας κόσμος ολόκληρος κρυμμένος στα έγκατα ενός συνοικιακού καταστήματος πλεκτικής-ραπτικής μόλις ανέτειλε για μένα!

Ένα κομμάτι ουρανό

Έχει ασχήμιες, το ξέρω, έχει όμως κι ομορφιές. Αναπάντεχες, όπως όλα σε αυτή την πόλη, μικρές ομορφιές που σε ξαφνιάζουν. Την είδα σήμερα νωρίς το πρωί καθώς οδηγούσα για το γραφείο. Έτσι φευγαλέα όπως έπεσε το μάτι μου πάνω της, μου φάνηκε λες και είχε δραπετεύσει από γιαπωνέζικη καρτ-ποστάλ. Ξέρεις, αυτές με τις ανθισμένες κερασιές που σε κάνουν να θες να ταξιδέψεις ως την Ιαπωνία μόνο για να δεις από κοντά τις ανθισμένες κερασιές της. Πνιγμένη από το τσιμέντο τριγύρω, τα κτήρια της γειτονιάς την περικύκλωναν ασφυκτικά, κι όμως είχε βρει το δικό της κομμάτι ουρανό κι ολάνθιστη το χάρηκα που την είδα να το γιορτάζει.