Σαββατοκύριακο στην Περαχώρα

Μετά την κούραση της εβδομάδας δεν το είχα όρεξη να πάω, εκείνος με έπεισε.
Και πέρασα καταπληκτικά. Οι δυο μας στην Περαχώρα. Οι καλύτερες διακοπές!

Φέτος ήταν η χρονιά τους, έδωσαν ρεσιτάλ παραγωγικότητας και ομορφιάς!

Είχαμε να πάμε καιρό, κοντά δύο μήνες. Όμως, τα βρήκαμε όλα ζωντανά, χρωματιστά και ακμαία. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Όλα τους ήταν στα καλύτερά τους, οι τριανταφυλλιές, τα ηλιοτρόπια, τα οπωροφόρα. Τα κλαδιά τους κόντευαν να σπάσουν από τον καρπό! Μανταρινάκια, αχλάδια, μήλα. Λίγο ακόμα θέλουν, μέχρι την επόμενη φορά. Οι μουριές μας για πρώτη φορά έβγαλαν μούρα! Γυάλιζαν στον ήλιο και έσταζαν μέλι. Οι ροδιές έδεσαν και φέτος, μέσα στον πύρινο ανθό, ολοστόλιστες. Τα γεράνια ολάνθιστα.

Τι να λέω, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.

Υπάρχει μια άτυπη άποψη που κυριαρχεί στον χώρο της φωτογραφίας, πως τα λουλούδια είναι θέμα ανιαρό που δεν δηλώνει φωτογραφία επιπέδου. Για μένα, ένα λουλούδι είναι ένα έργο τέχνης, η τελειότητα στις γραμμές, στις αποχρώσεις, η αρμονία του, η σιωπηλή ομορφιά του με αιχμαλωτίζουν πάντα και με συγκινούν. Έχουν γίνει το αγαπημένο μου θέμα φωτογράφισης κάθε φορά που πηγαίνω στο κτήμα και πιστεύω ότι τους αξίζουν όλα τα φωτογραφικά πορτρέτα που μπορώ να τους αφιερώσω. Πόσο μάλλον όταν όλα τους κρύβουν τον χρόνο και τον κόπο μας να τα φτάσουμε ως εδώ. Ο άνδρας μου έχει αφιερώσει άπειρο χρόνο για αυτά. Κι εγώ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τα θαυμάζω και να τα αποθανατίζω.

Παιχνίδια στον ήλιο με τα γελαστά ηλιοτρόπια. Πρώτη τους χρονιά φέτος στο κτήμα.

Αυτή τη φορά είχαμε και επισκέψεις. Ο Διαμαντής πέρασε από το κτήμα και άφησε το δίμετρο πουκάμισό του. Ήταν τόσο εντυπωσιακό! Τα χρώματα, οι υφές, το πώς είχαν αποτυπωθεί ακόμα και τα μάτια του στο πουκάμισο που μας άφησε για δώρο. Ο Νίκος λέει πως είναι άκακο, από αυτά που τρώνε ποντίκια μόνο και δεν πειράζουν τον άνθρωπο. Θέλω να τον πιστέψω, αλλά όταν βλέπεις ένα τόσο μεγάλο αποτύπωμα, δύσκολα το αντιμετωπίζεις στωικά. Φαινόταν τεράστιο!

Η Εύα και το ..φίδι! Μπρρρρ!

Εκτός από τον Διαμαντή, το σαββατοκύριακο μας φύλαγε κι άλλη μια μικρή έκπληξη. Ήμασταν μπροστά στη βεράντα και πίναμε το καφεδάκι μας. Ακούγαμε τιτιβίσματα μικρών πουλιών πολύ κοντά μας, δεν μπορούσαμε όμως να τα εντοπίσουμε. Σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε διακριτικά, μη τα τρομάξουμε. Κοιτάξαμε στην ελιά που σκιάζει τη βεράντα μας, στα κεραμίδια, στα παράθυρα, δεν ήταν πουθενά. Οι φωνούλες ωστόσο ήταν εκεί, δίπλα μας, στο ένα μέτρο. Πού ήταν;

Είχαν κάνει φωλιά μέσα σε ένα πήλινο πιθαράκι που είχαμε κάτω από το δέντρο. Μέσα από ένα μικροσκοπικό στόμιο, η μαμά σπουργιτίνα είχε φτιάξει φωλιά και είχε κάνει τα αυγουλάκια της, τα οποία τώρα είχαν γίνει σπουργιτάκια και φώναζαν απαιτητικά για τροφή! Ήταν όνειρο να βλέπεις τις κινήσεις του ζευγαριού, τη φροντίδα τους απέναντι στα μικρά τους, τον συναγερμό όταν κατάλαβαν πως τα είχαμε εντοπίσει, την αποδοχή της παρουσίας μας, την αρμονία στη συνύπαρξη. Το καλύτερο σχολείο είναι η φύση, οι πιο σοφές διδαχές πηγάζουν από εκεί, διδαχές όπως αφοσίωση στην οικογένειά σου, υπευθυνότητα, συνεργασία με το ταίρι σου, δέσιμο, φροντίδα για τα παιδιά σου, προστασία, αγάπη, συνύπαρξη, σκοπός...

Φύγαμε αργά το βράδυ της Κυριακής, γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα. Γεμάτοι. Ένας τόπος που αγαπάμε πολύ, μας ανταπέδωσε στο ακέραιο την αγάπη μας αυτή. Μας την έδωσε πίσω πολλαπλάσια. Όπως το κάνει κάθε φορά που ξεκλέβουμε λίγο χρόνο για να τρέξουμε στην αγκαλιά του. Εις το επανειδείν!

Αγριόσκορδο, το αγαπημένο. Είναι και το σηματάκι μου εδώ και στο facebook και αλλού.

Εύα 💗

Καράβια στο βυθό

Το πρόβλημα γενικώς με μένα είναι ότι σκέφτομαι με μυαλό γυναικείο, που θα πει πως δεν ησυχάζει μέχρι να φτιάξει εικόνα από τα δεδομένα που εισέρχονται κάθε φορά. Η Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, στο δικό μου το μυαλό, ίσως και λόγω επαγγέλματος, είναι ένα καράβι που πλέει στο Αιγαίο. Έχει ξύλινο φρεσκολουστραρισμένο σκαρί και σκίζει τα κύματα με μια ομορφιά και μια χάρη που όμοιά τους δεν θα βρω, τον κόσμο όλο να γυρίσω.

Όπως σε κάθε καράβι, έτσι και σε αυτό, υπάρχουν άνθρωποι που το φροντίζουν και ποντίκια που το ροκανίζουν. Όσο τα ποντίκια αυξάνονται πάνω στο πλεούμενο και δρουν ανενόχλητα, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος το πλοίο να μπάσει νερά και να βουλιάξει. Κι όταν έρθει κάποια δεδομένη στιγμή το κακό, σημασία δεν θα έχει τι πρέσβευες με τα λόγια όλον αυτό τον καιρό, αλλά τι αποδείκνυες με τις επιλογές σου και με τις πράξεις σου. Κοινώς, με την φιλοσοφία σου στη ζωή.

Γιατί, όπως λέει και ο άνδρας μου, το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Το αποτέλεσμα λοιπόν στην προκειμένη είναι πως ο άνθρωπος είναι άνθρωπος από επιλογή και το ποντίκι ποντίκι, πάλι από επιλογή, γιατί μιλάμε παραβολικά, όπως θα έχετε πιθανώς καταλάβει. Το κυριότερο όμως συμπέρασμα είναι πως, όταν αναπόφευκτα έρθει η κακιά η ώρα και το καράβι βουλιάξει από τις τρύπες που ανοίχτηκαν στο μεταξύ, δηλαδή από τις επιλογές/πράξεις/φιλοσοφική άποψη του καθενός, όλοι θα πάνε άπατοι στο βυθό της θάλασσας μαζί με το σκαρί. Άνθρωποι τε και ποντίκια.

* Να βρέχει όλη τη νύχτα και το πρωί να σκάει ένας ήλιος λαμπερός και μαγιάτικος χαρίζοντας χαμόγελα στην πλάση. Ο Θεός είναι καλλιτέχνης.

******

* Σήμερα το μενού έχει σπανακόριζο και διάβασμα. Μπόλικο διάβασμα.

******

* Ίριδες, νάρκισσοι και τριαντάφυλλα από την τελευταία μας βόλτα στο εξοχικό. Μου λείπει!!

******

Φιλώ σας!

Εύα 💗

Διαχωριστικά για organizer

Η χειροτεχνία για μένα είναι εκτόνωση και το χαρτί αγαπημένο υλικό. Μετά από μια δύσκολη εβδομάδα με μπόλικη δουλειά στο γραφείο, υποχρεώσεις κοινωνικές που προέκυψαν και φυσικά, με ατελείωτα διαβάσματα ως τις πρώτες πρωινές ώρες λόγω εξεταστικής, κάθισα αργά χτες το απόγευμα στο δωματιάκι μου, έβγαλα όλα τα χαρτικά μου, τα καρτονιζέ με τα μοτίβα τους, το εργαλείο κοπής χαρτιών που είχα πάρει από την έκθεση Χειροτέχνικα στο Περιστέρι (τρομερό εργαλείο, σου λύνει τα χέρια! και οικονομικό), κόλλες, ψαλίδια, περφορατέρ, χάρακες και μολύβια, και άρχισα να φτιάχνω διαχωριστικά στελέχη για το organizer του σπιτιού, που αγαπώ και λατρεύω. Θα κάνω ένα αφιέρωμα γι' αυτό κάποια στιγμή αργότερα.

Προς το παρόν, όμως, σας παρουσιάζω τα δημιουργήματά μου! Οι εικόνες που χρησιμοποίησα βρίσκονται όλες στο pinterest και τις εκτύπωσα στον εκτυπωτή σε απλό χαρτί Α4. Η μπροστινή όψη των διαχωριστικών (αγγλιστί dividers ή planner dividers) εκτυπώθηκαν σε διάσταση Α5 (Α5 είναι και το organizer στο οποίο θα έμπαιναν), ενώ η πίσω είναι σε διάσταση Α4. Προτίμησα την μεγαλύτερη εκδοχή για να μπορέσουν να καλύψουν ολόκληρη την πίσω όψη του διαχωριστικού. Στη συνέχεια, τα έκοψα όλα στις διαστάσεις τους, τα κόλλησα με κόλλα stick για χαρτιά, έκανα και τις έξι τρύπες με το περφορατέρ και ..voila! Για 'πατρόν' χρησιμοποίησα παλιά διαχωριστικά του organizer, τα οποία βοήθησαν πολύ στην όλη διαδικασία.

Σε επόμενη φάση σκέφτομαι να τα πλαστικοποιήσω ώστε να μένουν αναλλοίωτα κατά τη χρήση τους. Επίσης, θέλω να γράψω με το χέρι το όνομα της κάθε κατηγορίας που θα διαχωρίζουν πάνω στο αυτάκι που έχω αφήσει για αυτό τον λόγο. Βλέποντάς όμως, το κάθε ένα με το δικό του ξεχωριστό και ευδιάκριτο μοτίβο, σκέφτομαι ότι δεν θα με πείραζε να μείνουν και έτσι, αφού θα ξέρω ότι το μπλε π.χ θα είναι για τα του σπιτιού, το ροζ για τα του πανεπιστημίου, για το blog κ.ο.κ. Έτσι, αν αποφασίσω να αλλάξω τις θέσεις τους μέσα στο organizer δε θα με αποτρέπουν από το να το κάνω.
Θα το σκεφτώ και θα δω.

Το θέμα είναι ότι με όλη αυτή την διαδικασία το άγχος και η κούραση πέταξαν μακριά, το ζητούμενο επετεύχθη και με αναπτερωμένη όρεξη για εργασία και χαρά είμαι έτοιμη για τα επόμενα!

Καλό σ/κ σε όλους. Φιλώ σας!

Αυτή είναι η μπροστινή τους πλευρά..

..και αυτή η πίσω. Νομίζω ότι η πίσω μου αρέσει περισσότερο; Τι λέτε; Πάντως, δεν κάθομαι να τα ξαναφτιάξω χαχα! :))

Μέρες Μαγιού στη Νάξο

Αν είναι ύλη αυτό που βλέπεις 

ή πνεύμα 

λίγο έχει σημασία, αφού και τα δύο, 

όπως λέει και ο ποιητής, 

στη Νάξο, 

κυρίως την ορεινή, 

στην καρδιά της, 

φτάνουν στο ουσιώδες.

Δαμαριώνας, Αγιασσός, Χώρα

τόσες εικόνες, 

πες μου, 

τόσο φως, 

ένα ζευγάρι μάτια πώς να τα χωρέσει;

Φωτογραφική μηχανή: Canon D70

Καλή περιήγηση!

Εύα 💗