Οι 3 βασικοί κανόνες της συγγραφής

1ος κανόνας:  Γράψε μια καλή πρόταση.
2ος κανόνας:  Γράψε άλλη μια καλή πρόταση.
3ος κανόνας:  Επανάλαβε τον 1ο και 2ο κανόνα μέχρι να τελειώσει αυτό που γράφεις.

Ήτανε μια φρεγάτα

Και εντάξει, αυτοκίνητα πες ότι δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε γιατί δεν διαθέτουμε την τεχνογνωσία, τις πρώτες ύλες ή ό,τι άλλο χρειάζεται, οπότε τα εισάγουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, ας το δεχτώ.
Μα, να αγοράζουμε φρεγάτες από τη Γαλλία;!;!; Για όνομα!!!
Όταν ωστόσο μας λένε τεμπέληδες παρεξηγούμαστε. Δεν θα έπρεπε όμως, όσο κι αν μας κακοφαίνεται όταν το ακούμε.
Για να κάτσεις να φτιάξεις μια φρεγάτα πρέπει να ασχοληθείς. Και, φυσικά, να έχεις εκ των προτέρων διαμορφώσει ένα συμπαγές και αδιάβλητο ολοκληρωμένο σύστημα που να μπορεί να υποστηρίζει τέτοιου είδους εγχειρήματα: να υπάρχει κάποιος που να σε ελέγχει (αλλά φυσικά εσύ ζυγό δεν δέχεσαι εδώ και χρόνια, τουτέστιν δεν δέχεσαι κανέναν να σε ελέγξει), κάποιος για να λογοδοτήσεις αν η δουλειά δεν γίνει στην ώρα της ή δε γίνει σωστά (αλλά και πάλι, ο καιρός των σουλτάνων έχει περάσει εδώ και καιρό), κάποιος να παίρνει τις αποφάσεις (αλλά η μοναρχία έχει απορριφθεί ως ιεραρχικό σχήμα, πόσο μάλλον όταν οδεύουμε ολοταχώς και προς την απόρριψη της ίδιας της έννοιας της ιεραρχικότητας αυτή καθαυτή ως αναχρονιστική, μη προοδευτική και μη μοντέρνα), άρα ούτε και αυτό μπορεί να λειτουργήσει, αφού σήμερα θριαμβεύει η δημοκρατία, τουτέστιν, οι αποφάσεις παίρνονται από κοινού.
Και το κοινό απεφάνθη:
Γιατί να φτιάξουμε φρεγάτες όταν μπορούμε να τις αγοράσουμε;
Λεφτά υπάρχουν. Δανεικά, αλλά δεν έχει σημασία.
Και πήγαμε και τις αγοράσαμε. Από τη Γαλλία. Το μόττο 'θάλασσα, φως, πολιτισμός' που χαρακτηρίζει τη χώρα μας από πάντα φαίνεται πως έχει ξεθωριάσει τόσο που λίγοι μπορούν πλέον να δουν πως κάποτε ήταν εκεί και σήμαινε κάτι...
Δεν ξέρω πώς γίνεται στις άλλες χώρες, όμως το γυναικείο μου μυαλό λέει ότι για να αναλάβεις ένα υπουργείο, το υπουργείο της υγείας ας πούμε, θα πρέπει το λιγότερο να έχεις βγάλει μια ιατρική σχολή και να έχεις εργασθεί ως γιατρός σε κάποιο δημόσιο ελληνικό νοσοκομείο, αφού αυτά θέλεις να αναλάβεις. Αν πάλι φιλοδοξείς να αναλάβεις το υπουργείο παιδείας, δεν θα πρέπει το λιγότερο να έχεις βγάλει ένα ντοκτορά σε μια φιλοσοφική ή να έχεις περάσει από το πολυτεχνείο ή έστω, να έχεις εργαστεί ως καθηγητής, να έχεις αποκτήσει εμπειρία με τα παιδιά, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα σχολεία ή κάτι τέλος πάντων; Στο υπουργείο πολιτισμού, να ξέρεις έστω πώς πιάνουν το πινέλο;
Το ίδιο, αντίστοιχα, και με την ίδια λογική θα έπρεπε να γίνεται και με το υπουργείο ναυτιλίας (όσο τουλάχιστον αυτό λειτουργεί και δεν καταργείται ως περιττό.) Αυτό το γαϊτανάκι του τύπου βγες εσύ να μπω εγώ κάθε λίγο και λιγάκι είναι πραγματικά ακατανόητο για μένα. Όπως και το γεγονός πως, όχι μόνο οι υπουργοί και οι βουλευτάδες μας δεν έχουν ολοκληρώσει τον ανώτατο κύκλο σπουδών πάνω στο αντικείμενο του υπουργείου που πάνε να αναλάβουν, αλλά ούτε καν από πολιτικές επιστήμες δεν έχουν περάσει. Και πάει και γίνεται βουλευτίνα και η κουτσή Μαρία (τη συγγνώμη μου στις Μαρίες που δανείστηκα το όνομά τους.)
Κριτήρια, κύριοι.
Ανοίχτε το λεξικό να δείτε τι σημαίνει η λέξη, σε περίπτωση που τυχόν την αγνοείτε.
Τα είχε πει αυτά κάποτε ο Πλάτωνας, είχε εντοπίσει ακριβώς το σημείο στο οποίο έπασχε το δημοκρατικό πολίτευμα, ο κάθε αστοιχείωτος να παίρνει αποφάσεις για ζητήματα που επηρεάζουν το γενικό σύνολο, με τις ανάλογες επιπτώσεις που αναπόφευκτα θα έρχονταν από μια τέτοια λειτουργία, όπως και ήρθαν τελικά. Είχε χτυπήσει καμπανάκια, αλλά ποιος τον άκουγε. Το οικοδόμημα της χρυσής αθηναϊκής δημοκρατίας γκρεμίστηκε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, όπως ακριβώς το είχε προφητεύσει..
Η Τουρκία που δεν ξέρει τι χρώμα έχει η θάλασσα κατάφερε να φτιάξει κατάδικές της φρεγάτες από το μηδέν με ενσωματωμένη μάλιστα και την υπερσύγχρονη τεχνολογία stealth.
Ήθελε να το κάνει και το έκανε, εκεί βρίσκεται η διαφορά της από εμάς. Αν θέλαμε, θα το είχαμε κάνει και εμείς. Όπως και άπειρα άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να τα είχαμε κάνει και δεν τα κάναμε και φυσικά, εξακολουθούμε αδιάφορα να μην τα κάνουμε.
Μέσα στα τελευταία χρόνια τα ναυπηγεία της γείτονας χώρας έχουν πολλαπλασιαστεί.
Εμείς εδώ, τα κλείνουμε. Αν θέλαμε να δουλέψουμε δεν θα τα είχαμε κλείσει, αγαπητοί υπεύθυνοι για αυτά τα κλεισίματα, ένθεν κακείθεν. Τα κλείσαμε όμως, όπως έχουμε κλείσει ένα σωρό υγιείς επιχειρήσεις που "έθιγαν" τα συμφέροντά μας.
Γιατί αυτό είναι το μόνο που μας ενδιαφέρει, να μη θιχτούν τα συμφέροντά μας.
Κι όταν λέμε συμφέροντα, εννοούμε βεβαίως τα προσωπικά μας συμφέροντα.
Κι όταν λέμε τα προσωπικά μας συμφέροντα, εννοούμε την καλοπέρασή μας.
Ας μη θιγόμαστε λοιπόν όταν μας λένε τεμπέληδες. Εκτός κι αν μέσα στην τόση κατρακύλα καταφέραμε να το ξεπεράσουμε και αυτό...

(Τα σχετικά με την αγορά των φρεγατών από τους Γάλλους μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.)

Το σχόλιό μου στο "Πολύχρωμο σχολείο" του VaD

Είμαι παιδί της ξενητειάς, οι δικοί μου έφτυσαν αίμα για να τα φέρουν βόλτα σε μια χώρα που έβλεπαν τους Έλληνες σαν παρακατιανούς. Δούλεψαν σαν τα σκυλιά, πρόκοψαν και επέστρεψαν στη μαμά πατρίδα μετά από πολλά χρόνια και αμέτρητες θυσίες. Θα επέστρεφαν πολύ γρηγορότερα αν τους είχαν αποδεχτεί χωρίς προκαταλήψεις εκεί που πήγαν.
Σήμερα αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση εδώ, μόνο που αυτή τη φορά εμείς είμαστε στη θέση ισχύος. Είμαι κάθετη στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, η οποία πιστεύω πρέπει να παταχθεί άρδειν ως ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς να ξέρει κανείς αν είναι δολοφόνοι, ψυχωτικοί, άρρωστοι, εγκληματίες και να κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους ανάμεσά μας διαβρώνοντας το κοινωνικό οικοδόμημα, συγγνώμη, αλλά όχι, δεν θα τους συμπονέσω.
Όμως οι νόμιμα ερχόμενοι στον τόπο μας, τα παιδιά τους που εντάσσονται χωρίς το παραμικρό πρόβλημα στα ελληνικά δεδομένα, που λένε μαζί με τα ελληνόπουλα τα ελληνικά μας τραγούδια, τις προσευχές, τους ύμνους μας, που χορεύουν τους ελληνικούς χορούς μας, που γράφουν σε γλώσσα ελληνική και εκφράζονται με αυτήν ως εργαλείο, νομίζω ότι όχι μόνο δεν θα έπρεπε να δημιουργούν λόγο ένστασης από εμάς τους 'καθαρόαιμους' τρισχιλιετείς Έλληνες (έχουμε ξεχάσει τις σταυροφορίες, υποδούλωση, κατοχές, τους Γενουάτες, τους Ενετούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Ρώσους, τους Οθωμανούς, τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Σλάβους, τους Βούλγαρους, τους Τουρκαλβανούς και όσους άλλους πέρασαν από αυτόν τον τόπο αφήνοντας επιδεικτικά ο καθένας την κηλίδα του), αλλά και να μας ευχαριστεί που γαλουχούνται στο ελληνικό πνεύμα και μετατρέπονται σε φορείς του, όπως ήλπιζε και ο Μέγας Αλέξανδρος, μιας και αναφέρθηκε το όνομά του παραπάνω.
Πιστεύω ότι άνθρωποι που έχουν την πρόθεση και τη διάθεση να ενσωματωθούν στο ελληνικό στοιχείο και να το προασπίσουν με το προσωπικό τους παράδειγμα όπως τα παιδιά της τάξης σου VaD, αξίζουν μια ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Η διαφορετικότητα πάντα ξενίζει, ωστόσο το θέμα δεν είναι αν θα ενστερνηθούν αυτά τα παιδιά την ελληνικότητα, όσο το να μην την ξεχάσουμε ή την απαρνηθούμε εμείς. Τα οποία παιδιά είναι για μένα πολύ πιο ελληνόπουλα στην ψυχή από όσο ας πούμε η κυρία Ρεπούση που και πάλι έλαμψε δια της προδοτικής της, κατά την ταπεινή μου άποψη, θέσης περί νεκρής αρχαιοελληνικής γλώσσας, όπως και των άλλων προηγούμενων εξωφρενικών που αρέσκεται να εκτοξεύει δια βήματος βουλής και που πλέον δεν έχουν να κάνουν με ηλιθιότητα ή ατοπία αλλά με συστηματική προδοτική συμπεριφορά. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι, τα φίδια που κουβαλάμε στον κόρφο μας.

***

Την ανάρτηση του φίλου Vad για την πολυπολιτισμικότητα των ελληνικών σχολείων μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Σεπτέμβρης

Ανέκαθεν η χρονιά για μένα ξεκινούσε από αυτόν το μήνα. Με το που τελειώνει το γλυκό καλοκαιράκι έρχεται η ώρα του αναπρογραμματισμού, της ανασυγκρότησης και των επαναπροσδιορισμών, αφού μαζί με τις ντουλάπες ανακατατάσονται εκ νέου και όσα βρίσκονται μέσα μου.

Από το πρωί ο αέρας μοσχοβολάει νοτισμένο χώμα και το σπίτι ξεκίνησε να υποδέχεται λίγα λίγα τα καινούργια τετράδια που περιμένουν να γεμίσουν ασφυκτικά από σκέψεις, γνώσεις, στόχους και όνειρα. Τα βιβλιοπωλεία έχουν την τιμητική τους, τα καταστήματα αθλητικών ειδών επίσης. Οι μαμάδες τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να γράψουν τα παιδιά στις ξένες γλώσσες, στον αθλητισμό, τη μουσική, τα φροντιστήρια. Οι μπαμπάδες ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν με τα απανωτά ραβασάκια πάνω στον πάγκο της κουζίνας: "Μπαμπά πριν φύγεις άφησε χρήματα." Μέχρι αύριο, μέρα αγιασμού, τα πάντα πρέπει να είναι έτοιμα και υπ' ατμόν.

 
Τα παιδιά μουδιασμένα δεν ξέρουν ακόμα αν θα ξεκινήσουν ομαλά τη νέα τους σχολική χρονιά ή με απεργίες των καθηγητών τους που υπόσχονται να αναταράξουν για μία ακόμα φορά τα λιμνάζοντα νερά της σκέψης των ιθυνόντων, την πιο ακατάλληλη όμως στιγμή. Όλοι ζητάμε ένα καλύτερο αύριο, εμείς, εκείνοι, οι άλλοι.. όλοι γι' αυτό παλεύουν. Αναρωτιέμαι γιατί δεν έρχεται λοιπόν;
Κι όσο αυτό το αύριο αρνείται πεισματικά να φανεί και επικρατεί ο αναβρασμός και η ανασφάλεια της αβάσταχτης ελαφρότητας μιας κάλπικης σοβαροφάνειας που στέκεται σα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας, τα παιδιά εύχονται για μερικές μέρες ανεμελιάς ακόμη, για μερικές ώρες, αυτές τις τελευταίες που απέμειναν ως την ώρα του αγιασμού. Τώρα εκτιμούν τα πάντα από το καλοκαίρι που μόλις πέρασε, ένα καλοκαίρι που μπήκε στο χρονοντούλαπο πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί η ζωή το κάνει αυτό. Σε αφήνει να ζήσεις όλα εκείνα που φαντάζουν ως μικρά ή δεδομένα κι ύστερα σου δίνει τη συναίσθηση των πραγματικών τους διαστάσεων, όταν πια αυτά έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.