Αυτό το blog το αγαπώ, και μετά από το μικρό δοκιμαστικό πέρασμα στο άλλο μου, διαπίστωσα ότι δεν θέλω να το αφήσω πίσω για χάρη του καινούργιου ούτε να το εγκαταλείψω. Το μπλογκάκι μου μοιάζει με εκείνη τη φθαρμένη απαλή κουβέρτα που αγκαλιάζει τα πόδια σου τις δροσερές νύχτες του φθινοπώρου, όπως περιγράφεται συμβολικά στις αμερικανικές ταινίες. Μια κουβέρτα θαλπωρής, ένας χώρος ασφαλής, άνετος, οικείος, ο χώρος μου, που δημιούργησα από το μηδέν, από όταν δεν ήξερα καν τι σημαίνει blogging και αναρτήσεις και ετικέτες κι όλα όσα συνακολούθησαν με τα χρόνια.
Μαζί του μεγάλωνα κι εγώ, μάθαινα, ωρίμαζα, πώς μπορώ να τα αφήσω πίσω; Δεν μπορώ. Δεν θα το κάνω. Πειραματίστηκα για λίγο σε έναν καινούργιο χώρο, αλλά επιστρέφω πάλι πίσω στη βάση μου. Με θύμωσε πολύ που πολιτικοί της μιας μέρας έπιασαν και αντέγραψαν τις σκέψεις μου καρμπόν. Σύμπτωση; Ποιος ξέρει. Όμως δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Ίσως ήταν το καμπανάκι μου να δω τα πράγματα με μια άλλη ματιά, αυτή τη φορά με τη ματιά της ευχαριστίας, της αναγνώρισης και της ευγνωμοσύνης.
Τις επόμενες μέρες θα αρχίσω να μεταφέρω σιγά σιγά εδώ ό,τι ανέβασα στο άλλο μου - ευτυχώς δεν είναι πολλά - και το άλλο μου μάλλον θα διαγραφεί όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία.
Ευχαριστώ που με ανέχεστε.
Χωρίς φωτογραφίες η σημερινή ανάρτηση.
Με αγάπη,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια