28.5.20

Ποιοι είμαστε στα μάτια του Χριστού

Χριστιανός δεν είναι μόνο να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για την πίστη σου στον Χριστό και να το κάνεις, αλλά και να γνωρίζεις ποιος πραγματικά είσαι στα μάτια του Χριστού όχι από τη σκοπιά σου, αλλά από τη δική Tου. Τι βλέπει δηλαδή ο Χριστός σε εσένα κι όχι τι βλέπεις εσύ ή ο κόσμος ή το κοινωνικό status quo κτλ. για το άτομό σου.

Πώς θα οδηγηθούμε αυτό; Μέσα από την Αγία Γραφή και σιγά σιγά, γιατί είναι μια διαδικασία όπως η διαδικασία της ενηλικίωσης, μόνο που εδώ μιλάμε για πνευματική ενηλικίωση. Δεν σας είπα ότι όλες οι απαντήσεις που αναζητούμε για την αλήθεια εκεί μέσα βρίσκονται; Μόνο που δεν τα βλέπεις όλα αμέσως με την πρώτη ματιά.

Ο πιστός είναι σαν τους ανασκαφείς που σκάβουν συνεχώς και με επιμέλεια για να ανακαλύψουν κομματάκια από ευρήματα και όταν αρχίζουν να τα συναρμολογούν, φτάνουν στην αλήθεια των ευρημάτων. Κάπως έτσι είναι και ο πιστός, σκάβει, σκάβει, κάτι βρίσκει, το φυλάει, το επεξεργάζεται, βάζει τις γνώσεις και τις σκέψεις του σε διαδικασίες, βρίσκει και κάτι καινούργιο, προσαρμόζεται στο καινούργιο φως που έριξαν τα δεδομένα του και αρχίζει αργά και προσεκτικά να συναρμολογεί την αλήθεια του Χριστού.

Και οι δύο προϋποθέσεις που ανέφερα στην αρχή είναι εξίσου σημαντικές γιατί όταν ξέρεις τι γνώμη έχει ο Χριστός για εσένα προσωπικά, ξεκαθαρίζουν μέσα σου πολλά πράγματα, και για το ποιος είσαι και για το τι κάνεις και πώς αντιδράς και συμπεριφέρεσαι και για το τι θέλεις από τη ζωή. Γιατί τώρα ξέρεις ποιος είσαι και δεν τυφλοβατείς στα τυφλά, περπατάς με σιγουριά στο φως. Σου είναι επομένως πολύ πιο εύκολο να περάσεις στο επόμενο βήμα, που είναι να περάσεις από τη θεωρία στην πράξη και να ξεκινήσεις να βαδίζεις βήμα βήμα στον δρόμο του Χριστού. Να αρχίζεις δηλαδή να γίνεσαι αυτό που λες ότι φέρεις, τη λέξη δηλαδή Χριστιανός, που είναι και η πνευματική σου ταυτότητα.

Το πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής για τον μήνα Ιούνιο είναι αποσπάσματα από την Αγία Γραφή που σου δίνουν μια αφετηρία στο να αρχίσουμε να αναζητούμε την ταυτότητά μας στον Χριστό. Αφετηρία για να γίνει η αρχή. Είναι όπως όταν μαθαίνουμε να γράφουμε το αλφάβητο. Γραμματάκι γραμματάκι αντιγράφουμε τα σύμβολα μηχανικά και αδέξια, όσο περνάει όμως ο καιρός και όσο ασχολούμαστε με αυτό και εξασκούμαστε συστηματικά, τότε τα σύμβολα αρχίζουν να αποκτούν κάποιο νόημα, γίνονται κομμάτια μιας λέξης και η λέξη μετά κομμάτι μιας πρότασης και μετά όλα σα να αρχίζουν κάπως να αποκτούν το νόημά τους.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με τα πλάνα αντιγραφής της Αγίας Γραφής. Πρόταση πρόταση, πρώτα διαβάζουμε, μετά αντιγράφουμε, μετά σκεφτόμαστε αυτό που αντιγράψαμε, διαλογιζόμαστε πάνω σ' αυτό, μετά διαβάζουμε το λίγο πιο πριν, το λίγο πιο μετά στο κείμενο, μετά θα διαβάσουμε το κεφάλαιο, και αργότερα, όταν θα έχουμε λίγο εξασκηθεί και έρθει η διάθεση να ασχοληθούμε (γιατί έρχεται, να είστε σίγουροι γι' αυτό), θα διαβάσουμε λίγο λίγο όλη την Αγία Γραφή και μετά, όπως και στο αλφάβητο, όλα σα να αρχίζουν κάπως να αποκτούν το νόημά τους. Πρωτίστως, την Καινή Διαθήκη, που είναι όλη η ουσία της σχέσης μας με τον Χριστό, που είναι και το Α και το Ω. Ξεκινάμε και τελειώνουμε δηλαδή με τον Λόγο Του.

Όλα θα τα βρεις εκεί, και αφετηρία, και εκπαίδευση και σοφία και εμπειρία και αποκάλυψη και διδασκαλία και παρηγορία και συμπαράσταση και μάλωμα και άσκηση και λύτρωση και όλα τα ενδιάμεσα που μπορεί να προκύψουν σε αυτή τη διαδικασία του στίβου της ζωής, επίγειας και πνευματικής. Με τον Χριστό οδηγό. Και μετά, δε θα χρειαζόμαστε δεκανίκι, θα μπορούμε να βαδίζουμε μόνοι μας πάνω στον δρόμο και την Αλήθεια, το μόνο δρόμο και τη μόνη αλήθεια, που δεν είναι άλλος από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Θα την ξαναδιαβάσουμε από την αρχή και μετά δεν θα θέλουμε να την αφήνουμε από τα χέρια μας, θα έρχεται φυσικά το πράγμα, όπως όταν πια έχουμε εντρυφήσει στο αλφάβητο και το να διαβάζουμε πλέον ένα βιβλίο ή να γράφουμε ένα μυθιστόρημα π.χ. φαντάζει παιχνιδάκι. Και κάθε φορά κάτι καινούργιο θα προκύπτει, θα ανακαλύπτουμε κάτι καινούργιο, βαθύτερο από αυτό που νομίζαμε πιο πριν. Και θα αρχίσουμε να τη μελετάμε περισσότερο σε βάθος και τα γραμματάκια που μελετήσαμε θα πάψουν να είναι απλά σύμβολα πάνω στο χαρτί αλλά θα αρχίσουν να αποκτούν άλλο νόημα, το δικό τους, όχι αυτό που νομίζαμε εμείς. Κι έτσι, δεν μαθαίνουμε μόνο αυτό που λέει απλά το κείμενο, αλλά θα αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σιγά σιγά μέσα του. Μέσα από Κείνον. Κι αυτό, αδελφή μου, είναι ένα εντελώς καινούργιο φως, είναι προβολέας.

Γι' αυτό και όσοι ξέρουν λένε ότι η Αγία Γραφή είναι γραμμένη για τον καθένα ξεχωριστά, γιατί οι αλήθειες που μας δίνονται, μας δίνονται περισσότερο αποκαλυπτικά, παρά εγκυκλοπαιδικά και στον καθέναν μας προσαρμοσμένα στη δική μας ωριμότητα και την δική μας ψυχοσύνθεση. Εξάλλου, ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεός μας έχει πλάσει ξεχωριστούς και ιδιαίτερους, ένας ολόκληρος κόσμος από μόνος του είναι ο κάθε άνθρωπος. Πόση σοφία, πόση καλλιτεχνία, πόση ομορφιά και μαεστρία και αγάπη και ψυχή, για να φτιάξει αυτό το καταπληκτικό δημιούργημα! Αυτό είμαστε, το πετράδι του Θεού, το "πολύτιμό" Του (his "precious"), όπως λένε και στην ταινία.

Ξεκινάς, για να επανέλθουμε, να αντιγράφεις το ιερό κείμενο, και μετά αρχίζεις να ανιχνεύεις τη συμπεριφορά, αυτής του Χριστού. Αρχίζεις και καταλαβαίνεις γιατί κατέβηκε στη γη, γιατί δίδαξε, γιατί βασανίστηκε, γιατί προδόθηκε, χλευάστηκε, σταυρώθηκε, γιατί αναστήθηκε. Θα μπορούσε να μείνει στους ουρανούς και να τα βλέπει όλα από ψηλά και να μας κρίνει από το αποτέλεσμα.

Όχι ο Χριστός μας. Όλα τα έκανε για σένα, για εμάς, για να ζει μέσα μας και να είμαστε ένα μαζί Του. Γιατί, όταν θα είμαστε έτοιμοι, όταν θα έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε σύμβολα και σημασίες, τότε θα αρχίσουμε, όχι μόνο να αναγνωρίζουμε τον Χριστό, αλλά να είμαστε σαν τον Χριστό, γιατί αυτό ήθελε από την αρχή, να είμαστε τέλειοι όπως Εκείνος, άγιοι όπως Εκείνος και αθάνατοι όπως Εκείνος, μαζί Του. Να είμαστε σαν την Αγία Γραφή, αυτό δίδαξε, μία Αγία Γραφή στην πράξη, που να περπατάει στο δρόμο, που να σκέφτεται και να μιλάει και να συμπεριφέρεται κατά το θέλημά Του, που μέσα από τις πράξεις μας και τις αντιδράσεις μας και τον χαρακτήρα μας που διαμορφώνεται συνεχώς μέσα στο καλούπι του Χριστού, να μπορούμε με τον όποιο ταπεινό και αφελή τρόπο μπορούμε, να μεταδώσουμε κάτι στον διπλανό μας και ο Θείος Λόγος να πάει και λίγο παραπέρα, στον επόμενο συνάνθρωπο και μετά στον επόμενο. Σαν το φως της Ανάστασης, που περνάει από κερί σε κερί και από καρδιά σε καρδιά. Ώσπου όλα να γίνουν Φως.

Θα μπορούσα να πω ακόμη πολλά, όμως δεν είμαι θεολόγος, ούτε κληρικός να τα λέω όπως επιτάσσει το γράμμα της θεολογίας, και ξέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που δεν δέχονται αναλύσεις και κριτικές ή σχόλια πάνω σε θέματα θεολογικά, αν δεν είσαι θεολόγος τουλάχιστον.

Όμως δεν είμαι θεολόγος. Μια απλή γυναίκα είμαι που δέχτηκε σα δώρο το φως του κεριού που μου μεταλαμπαδεύτηκε τη βραδιά της Ανάστασης του Κυρίου μέσα στη σιωπηλή νύχτα και τώρα είναι η σειρά μου να μεταλαμπαδεύσω αυτό που μου προσφέρθηκε ώστε και ο επόμενος να μπορεί να κάνει το ίδιο, όπως ξέρουν να κάνουν οι Χριστιανοί εκατοντάδες αιώνες τώρα.
Σιγανά και ταπεινά.
Για Κείνον.
Για τη δόξα Του.
Για την Αγάπη Του.
Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗


***

--- Στις αρχές της χριστιανικής ζωής και διδασκαλίας, ο τίτλος Χριστιανός δεν συνοδευτόταν από επίθετα που να τον προσδιορίζουν, όλοι τότε ήταν Χριστιανοί. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί (καθολικός, κοπτικός, προτεστάντης, καλβινιστής, χιλιαστής, πεντηκοστιανός κ.ο.κ., υπάρχουν δεκάδες) προέκυψαν μετά το παπικό Σχίσμα το 1054 μ.Χ., με τους καθολικούς, που αυτοβαπτίσθηκαν ως "καθολική εκκλησία" να τραβάνε δική τους ρότα και να φτιάχνουν το δικό τους "αλάθητο" παρακλάδι, με τις δικές τους μεταφράσεις, φτιάχνοντας ένα δικό τους δόγμα, σφάζοντας μέχρι και χριστιανούς και λεηλατώντας αυτοκρατορίες για περισσότερη δόξα και χρήμα και χλιδή για να επιβληθούν, ένα παρακλάδι που απομακρύνθηκε δραματικά από τον κορμό του Χριστού και τον Λόγο Του που είχε μείνει άθικτος και ακέραιος, με τους εναπομείναντες Χριστιανούς που έμειναν στο δόγμα του Χριστού, που είναι η Ορθοδοξία.

Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη διάσπαση, το λεγόμενο Σχίσμα των Εκκλησιών, που ακολουθήθηκε από πολλές άλλες έκτοτε και συνεχίζουν να διασπώνται σε δικά τους μανιφέστα με ένα χριστιανικό άρωμα που να δικαιολογεί την ύπαρξή τους, ολοένα και πιο απομακρυσμένοι από την Εκκλησία του Χριστού.

Αυτή η κατάσταση εξανάγκασε όσους παρέμειναν στον κορμό του Χριστού και της αυθεντικής χριστιανικής, αποστολικής και καθολικής διδασκαλίας και Εκκλησίας του Χριστού, να αποκτήσουν έναν επιθετικό προσδιορισμό που να τους διαφοροποιεί από όλα αυτά τα λίγο επικίνδυνα και παραπλανητικά παρακλάδια. Ο προσδιορισμός αυτός είναι: Ορθόδοξος Χριστιανός. Που στην ουσία του είναι και ο πλέον αυθεντικός Χριστιανός, αφού δεν άλλαξε τίποτα απολύτως από τη διδασκαλία του Χριστού και των Αποστόλων Μαθητών Του, που τα έζησαν όλα από πρώτο χέρι ως αυτόπτες μάρτυρες της ζωής και διδασκαλίας του Θεανθρώπου πάνω στη γη.

Η Ορθοδοξία, λοιπόν, είναι ο κορμός, η αυθεντική διδασκαλία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όπως αυτή παραδόθηκε στους μαθητές Του και μεταλαμπαδεύτηκε στις πρώτες χριστιανικές κοινότητες. Τώρα, γιατί κάποιοι αποφάσισαν να σηκώσουν δικό τους μπαϊράκι, μακριά από την αγκαλιά του Χριστού, αυτό είναι ένα άλλο διαφορετικό κεφάλαιο που θέλει μέρες ή μήνες ή και χρόνια να το αναλύσουμε και που δεν είναι και δική μας δικαιοδοσία να το κάνουμε. Μια κεντρική ιδέα, ωστόσο, πάνω στο θέμα της πνευματικής μας ταυτότητας μπορούμε να την έχουμε, ώστε να ξέρουμε πάνω-κάτω τι μας γίνεται.

***

--- Μακρηγόρησα πάλι, αλλά, πάλι, ξέρετε πώς γίνονται αυτά με αυτά τα θέματα.

***

--- Το πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής έχει τίτλο: Ποιος είμαι στα μάτια του Χριστού (πρωτότυπο: Who I am in Christ). Συγκροτήθηκε από την Sweet Blessings και την ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό.

***

15.5.20

Ε, ναι!



Μας είχες λείψει πολύ, καλώς όρισες και πάλι στην πρωτεύουσα!

Με αγάπη,

Εύα 💗

***

φωτό, άρθρο και βιντεάκι είναι από εδώ.

***

13.5.20

Κορίτσια στον ήλιο

Το περίεργο δεν είναι ότι προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα και για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ότι βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τέσσερις φορές ή ότι έσπασε τα ταμεία σε εισπράξεις εντός και εκτός Ελλάδας. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι ότι απ' ότι διάβαζα, πρακτικά η ταινία Κορίτσια στον Ήλιο γυρίστηκε εξ' ολοκλήρου από πέντε άτομα!

Μια μικρή παρέα Ελλήνων που ο καθένας τους όμως από τη μεριά του διέθετε ξεχωριστό καλλιτεχνικό ταλέντο και τρελή αγάπη γι' αυτό που έκανε.  Έσμιξαν το ήθος, το μεράκι, η επιμονή, και με τα λιγοστά μέσα της εποχής και με ελάχιστα χρήματα έφτιαξαν κάτι δωρικά και τίμια ελληνικό, μια ταινία γεμάτη λυρισμό, ποίηση, αθωότητα, μια ταινία άξια να προβληθεί προς τα έξω, κρατώντας ωστόσο ατόφιο τον χαρακτήρα της Ελλαδίτσας μας και των ανθρώπων της, εκείνων με το καθαρό κούτελο, το δυνατό αίσθημα φιλοξενίας που σπάνια βλέπεις σε άλλες χώρες, την καλοσύνη, τη σεμνότητα, την απλότητα, τη ντομπροσύνη, το ήθος.

Ωραία πράγματα...  Μια δίωρη στάση σε αυτές τις κλασικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου δεν αφήνουν μόνο νοσταλγία και ένα μειδίαμα ίσως στα χείλη, είναι και ταξίδι στην ιστορία, τη δική σου ιστορία. Είναι ωφέλιμο να κοιτάς που και που προς τα πίσω, στις ρίζες σου, να βλέπεις από πού ξεκίνησες, πώς ήσουν, πώς ήταν η κοινωνία της Ελλάδας τότε, ποιοι ιστοί την κρατούσαν δεμένη, τι έχει αλλάξει από τότε κι αν έχει αλλάξει προς το καλύτερο ή όχι.

Είναι καλό να ξέρεις πώς έχεις εξελιχθεί μέσα στις δεκαετίες και τους αιώνες, και να μπορείς να διαπιστώνεις αν το χθες σου με το τώρα που ζεις είναι ακόμα ενωμένα μεταξύ τους. Γιατί, αν εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η σύνδεση, τότε προχωράμε καλά. Αν όμως κάτι κάπου μέσα στα χρόνια χάθηκε στη μετάφραση της αλλοτρίωσης, του μιμιτισμού και όλων των παρεμβολών ή αλλοιώσεων που σε εμποδίζουν να αναγνωρίσεις το ποιος ήσουν και ποιος πραγματικά είσαι σήμερα, τότε ίσως να χρειάζεται να ξαναδούμε τα πράγματα λίγο αλλιώς.

Με αγάπη,

Εύα 💗


***

Με αφορμή την πρόσφατη επαναπροβολή της ταινίας στην τηλεόραση.

***

Η φωτογραφία είναι από εδώ.

11.5.20

Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή


Το είχα αγοράσει πριν από μερικούς μήνες και βρισκόταν στη βιβλιοθήκη μου περιμένοντας τη σειρά του να διαβαστεί. Η ευκαιρία μου δόθηκε χάρη στην καραντίνα του κορωνοϊού και τον χρόνο που μου χάρισε να ασχοληθώ μαζί του με την ησυχία μου.

Ο συγγραφέας του βιβλίου είναι άγνωστος, το μόνο που ξέρουμε είναι πως πρόκειται για κάποιον ρώσο χριστιανό ορθόδοξο, ο οποίος, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, αποφασίζει να κάνει ένα οδοιπορικό προσκύνημα, διασχίζοντας τις αχανείς εκτάσεις της ρωσικής γης, μέχρι να καταλήξει στο Άγιο Όρος και να γίνει μοναχός.

Κίνητρο του προσκυνητή σε αυτό το οδοιπορικό ήταν να φτάσει στην αλήθεια της νοεράς προσευχής, την αέναη προσευχή της καρδιάς, που δεν είναι άλλη από το "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Είναι η ευχή που λέγεται πάνω στο κομποσκοίνι, κάθε κόμπος και μια ευχή. Την ευχή του Ιησού Χριστού, που πρέπει να φτάσεις να τη λες όχι με το στόμα, ούτε με το νου, αλλά με την καρδιά. Όταν η καρδιά σου λέει αυτή την προσευχή, τότε όλο σου το είναι πλημμυρίζει από Χριστό. Αυτή η αναζήτηση του πώς φτάνει κανείς ως εκεί είναι το θέμα του βιβλίου.

Πολλοί θεολόγοι χαρακτηρίζουν το βιβλίο ως αριστούργημα, στάθηκε, μάλιστα, και πηγή έμπνευσης στον δικό μας τραγουδοποιό Αλκίνοο Ιωαννίδη να γράψει τον "Προσκυνητή", τραγούδι με βαθείς στίχους που μιλούν στην καρδιά σαν σε προσευχή.

Διαβάζω από το οπισθόφυλλο:

"Ταξίδευα μέρες, πέρασα τόπους πολλούς, συντροφιά με την Προσευχή του Ιησού που με δυνάμωνε και με παρηγορούσε στους δρόμους που διάβαινα, στις καταστάσεις που αντιμετώπιζα, σε κάθε μου συναπάντημα. Στο τέλος σκέφτηκα ότι θα' πρεπε κάπου να σταματήσω, για να βρω μεγαλύτερη ηρεμία και να μελετήσω τη Φιλοκαλία, την οποία δεν μπορούσα να διαβάσω παρά μόνο το βράδυ εκεί όπου κατέφευγα ή το μεσημέρι εκεί όπου ξεκουραζόμουν. Ήθελα διακαώς να βυθιστώ στις σελίδες της για πολλή ώρα ώστε ν' αντλήσω από εκεί με πίστη την αληθινή διδασκαλία για τη σωτηρία της ψυχής μέσω της νοεράς προσευχής..."

Το βιβλίο έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από τριάντα γλώσσες. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ.



Με αγάπη,

Εύα 💗

2.5.20

Πρωτομαγιά και γεννητούρια

Μαδούσαν όλο αυτό το διάστημα κομμάτια από το τρίχωμά τους και τα άπλωναν πάνω στο αχυρένιο στρώμα προετοιμάζοντας η καθεμιά στον χώρο της τον μεγάλο ερχομό. Και τώρα, οι δύο κουνέλες εξαντλημένες αλλά ευχαριστημένες που το έργο τους εξετελέσθη με επιτυχία, είναι πια μαμάδες!

Ο χώρος γέμισε από μικροσκοπικά κουνελάκια, τα πιο πολλά καφετιά με λευκές λεπτομέρειες στις κοιλίτσες, τις ουρές και τις μουσούδες τους, και μερικά από αυτά ολόλευκα σαν το χιόνι. Μια σταλιά ζωούλες κοιμούνται πάνω στα αχυρο-πουπουλένια στρώματα σφιχταγκαλιασμένα και ασφαλή κι εμείς μένουμε να χαζεύουμε διακριτικά και από απόσταση το θαύμα της ζωής.


Οι κοτοπουλίνες και τα υπόλοιπα κουνέλια αναρωτιούνται γιατί οι μαμα-κουνέλες είναι ακόμα κλεισμένες στα κελάκια τους και δεν παίζουν ακόμα μαζί τους.


Η φύση στα καλύτερά της, ο ήλιος λαμπερός και ανοιξιάτικος, έτσι η μέρα ήταν ιδανική για να μαζέψουμε το Μάη, έναν Μάη μουδιασμένο από την συνεχή καραντίνα και τις απαγορεύσεις στην κυκλοφορία και τις συναθροίσεις λόγω της επιδημίας. Η Φαίδρα από κοντά βοηθός στο μάζεμα της μαργαρίτας.


Αργότερα ήρθαν και τα παιδιά, φάγαμε παρέα με κους κους και χαμόγελα, χαρήκαμε ο ένας τη συντροφιά του άλλου, εκείνα έπαιξαν με τα ζώα και τις δραστηριότητές τους, εμείς απολαύσαμε την ομορφιά της φύσης που ξαναγεννιέται μετά το φευγιό του χειμώνα και του κακού που μάλλον δείχνει να μας εγκαταλείπει.


Το στεφάνι είναι έτοιμο. Καλό μήνα σε όλους και καλή Πρωτομαγιά!

Με αγάπη,

Εύα 💗