Ποιος τη ζωή μου

Παρόλο που οι ενστάσεις μου για την ξενόφερτη ονομασία του θεάτρου Badminton είναι γνωστές, πρέπει να ομολογήσω ότι οι επιλογές των μουσικοθεατρικών παραστάσεων που ανεβάζονται στον χώρο αυτό δείχνουν να γίνονται σταθερά με τα υψηλότερα αισθητικά και ποιοτικά κριτήρια.
Βρέθηκα στην παράσταση Μίκης Θεοδωράκης "Ποιος τη ζωή μου" το περασμένο Σάββατο. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το θέατρο αυτοπροσώπως. Είχα ακούσει από γνωστούς και φίλους που την είχαν δει πως πρόκειται για μία πολύ ξεχωριστή και αξιόλογη δουλειά και πως άξιζε να πάει κανείς να την παρακολουθήσει. Είχα ακούσει πως έκοψε περισσότερα από 100.000 εισιτήρια από τη μέρα που ανεβάστηκε, πως πρόκειται για μια παράσταση σταθμός.
Έτσι, όταν ήρθε η πρόσκληση από συγγενή μου να πάμε παρέα να τη δούμε, παρά τις αντιρρήσεις μου για το ότι εξακολουθούν και το αποκαλούν Badminton εννέα χρόνια μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ενέδωσα.
Παρακολούθησα ένα μαγευτικό θέαμα, μέσα στη λιτότητά του. Μια δραματοποιημένη πορεία της ζωής του μεγάλου μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τα τραγούδια του να κατακλύζουν το χώρο, με τη ζωή του να μπλέκεται με τις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας των πέτρινων και ταραγμένων χρόνων της Ελλάδας. Βήμα-βήμα περπατήσαμε μέσα σε αυτές τις σελίδες μαζί του, νότα-νότα κατανοήσαμε την αφετηρία απ' όπου ξεκίνησαν όλα τα τραγούδια του, το αίτιο που έγινε αιτιατό, η αφορμή που έγινε τέχνη, λόγος και τραγούδι. Ήταν μια σπάνια εμπειρία.
Η παράσταση μοναδική σαν σύλληψη και σαν εκτέλεση. Οι πρωταγωνιστές υπέροχοι, ο Κώστας Μακεδόνας καταπληκτικός, με τη φωνή του να ανασταίνει μνήμες, να συγκινεί τους θεατές, να τους ανταριάζει. Η Φιλαρέτη Κομνηνού το αρχέτυπο της μάνας, αόρατος φρουρός και άγγελος να σκεπάζει τον Μίκη της κάτω από τις φτερούγες της μέχρι την τελευταία της πνοή. Οι χορευτές-τραγουδιστές, ένα καστ εξήντα ατόμων πήραν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι χοροί των αρχαίων τραγωδιών, ένα νήμα αόρατο που συνέδεε άρρηκτα το παρελθόν με το παρόν αυτού του τόπου, εκείνων του τότε με εμάς του τώρα. Λιτοί, αρχέτυποι, δωρικοί, μαγικοί. Ο ορισμός της Ελλάδας. Μια αλυσίδα που συνεχίζεται μέσα στον χρόνο αδιάσπαστη κι εμείς οι κρίκοι της που καλούμαστε να την προχωρήσουμε ακόμα πιο πέρα.
Περίμενα ότι θα δω κάτι το κομματοποιημένο, πήγα προκατειλημένη και διστακτική, τίποτα τέτοιο δεν συντελέστηκε. Το μήνυμα ήταν ανθρώπινο, οικουμενικό, της καρδιάς. Τραγούδια όλα γνωστά και αγαπημένα, με αυτό το ανήσυχο, το επαναστατικό κύμα ορμής και αντίστασης που κρύβουν μέσα τους, αποκάλυπταν στο κοινό το γεγονός, τη συγκυρία που γέννησε το καθένα από αυτά. Κι αυτό τα έκανε να αποκτούν μια νέα διάσταση και δυναμική, πολύ πιο βαθιά και ουσιαστική από ότι ένα απλό άκουσμα ενός γνώριμου ρυθμού. Tα συνέδεε με την ίδια μας την ταυτότητα και την δική μας πορεία πάνω στις σελίδες αυτού του βασανισμένου τόπου που έχει τραβήξει τα χίλια μύρια μέσα στα χρόνια και τους αιώνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα να τα τραβάει αγόγγυχτα.
Κάτι το μαγικό συντελέστηκε το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο Badminton
και όσοι ήμασταν εκεί γίναμε μάρτυρες και κοινωνοί..
Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν αυστηρά. Το μόνο που κατάφερα να βγάλω ήταν δυο λήψεις με το κινητό μου δευτερόλεπτα πριν το κλείσιμο της αυλαίας.
Έτσι, για να μην ξεχάσω...