Πώς παίρνεις πίσω την πόλη σου με χρώματα

Φαντάζομαι την πόλη μου να ξυπνάει ένα πρωινό με έναν δήμαρχο καλλιτέχνη στο τιμόνι. Έναν ζωγράφο που να ξέρει από χρώματα, τις αποχρώσεις, τους συνδυασμούς μεταξύ τους, τις σημασίες τους. Να ξέρει ότι το πορτοκαλί φτιάχνει τη διάθεση ως δια μαγείας κάνοντάς σε να νιώθεις σα στο σπίτι σου ακόμα και στο πιο αφιλόξενο περιβάλλον και ότι το γαλάζιο μπορεί να σε ταξιδέψει νοητά αναζωογονώντας ψυχή και μυαλό. Ότι επίσης το κίτρινο, συνώνυμο της πνευματικότητας, μπορεί να σε προτρέψει αγώγγιστα σε δημιουργία και δραστηριοποίηση με τον ίδιο τρόπο που μπορεί και το απαλό πράσινο να κατευνάσει τις εντάσεις και τις οξύτητες. Και τέλος, να ξέρει ότι το γκρι, όπου και να το δεις τριγύρω, στα κτήρια, την άσφαλτο, το πεζοδρόμια και όπου αλλού έχει κυριαρχήσει σα μια μαύρη τρύπα που έχει καταπιεί όλα τα υπόλοιπα χρώματα, προβάλλει σαν προτζέκτορας το απρόσωπο, το αποπνικτικό και το ανέλπιδο πάνω στις τσιμεντένιες επιφάνειες και μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Ο ζωγράφος δήμαρχος της πόλης μου όμως το γνωρίζει αυτό καλά και γι' αυτό το απορρίπτει ως μη χρώμα καταρρίπτοντάς το μια και καλή από την πρωτοκαθεδρία του. Συγκεντρώνει όλο τον εικαστικό κόσμο της πόλης και τους κάνει μια ομάδα που στόχος της είναι να μεταμορφώσει από κοινού το πρόσωπο της Αθήνας, να της αλλάξει αισθητική, φιλοσοφία και άποψη για τη ζωή της πόλης, τον πολιτισμό και τον πολίτη, με τον οποίο η σχέση της πλέον γίνεται διαδραστική: εκείνη για τους πολίτες της και οι πολίτες για κείνη σε μια σχέση αφοσίωσης, πίστης και αγάπης. Μια σχέση αλληλοπροστασίας.
Μέσα σε λίγους μήνες κανένα γκρίζο δεν έχει απομείνει που να θυμίζει τις προγενέστερες απογοητευτικά κακόκουστες και αποκρουστικές για τους ανθρώπους της αισθητικές επιλογές που είχαν επικρατήσει. Ο φοίνικας έχει ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες του και σαρώνει με χρώμα τα πάντα. Χρώμα ζεστό, πλούσιο, μεστό, χρώμα γεμάτο από το φως του ήλιου του ηλιάτορα: γαλάζιο του αττικού ουρανού και ασημοπράσινο της ιερής ελιάς, κεραμιδί της άργιλης γης και πάλευκο των πεντελικών μαρμάρων της και χώρος, χώρος πολύς και ελεύθερος που φτάνει για όλους, και πνιγμένος από τα καταπράσινα από φουντωτά και περήφανα δέντρα πάρκα που δε χορταίνουν οι Αθηναίοι να απολαμβάνουν ως αναπόσπαστο και ζωτικό μέρος της καθημερινής τους ζωής μέσα στην πόλη.
Όλοι δουλεύουν πυρετωδώς, όλοι πασκίζουν για αυτήν αντιμετωπίζοντάς την ως ζωντανό οργανισμό, συμπαρασύροντας ο ένας τον άλλον σε μια γιορτή αναγέννησης και ομορφιάς. Οι καλλιτεχνικές παρεμβάσεις διαδέχονται η μία την άλλη και συναγωνίζονται σε έμπνευση και ομορφιά τις ασύλληπτες μέχρι και σήμερα σφαίρες τελειότητας που είχαμε αγγίξει κάποτε. Φοιτητές και σπουδαστές των σχολών καλών τεχνών χέρι χέρι με τους φτασμένους αθηναίους δημιουργούς παίρνουν χρώματα και πινέλα και δημιουργούν πάνω σε νέες επιφάνειες πνέοντας ζωή στο νέο πρόσωπο της πρωτεύουσας. Τα τσιμεντένια κτήρια γίνονται ο νέος τους καμβάς και πάνω σε αυτά η τέχνη ανακαλύπτεται ξανά από την αρχή και διεισδύει στη συνείδηση των πολιτών.
Οι Αθηναίοι ζουν πλέον σε μια πόλη μπιμπελό, με την τέχνη να δίνει το δυναμικό της παρόν σε κάθε γωνιά, από την πιο κεντρική μέχρι την πιο υποβαθμισμένη. Ξέρουν ότι η ομορφιά θα φέρει μαζί της την ηρεμία, την ασφάλεια, την ευημερία. Ξέρουν ότι τώρα ζουν σε μια πόλη εφάμιλλη με όσες θαύμαζαν και ενδόμυχα ζήλευαν ως τα τώρα, Παρίσι, Ρώμη, Νέα Υόρκη.. Όχι πια. Τώρα μπορούν να αισθάνονται περήφανοι για την πόλη που θα παραδώσουν στα παιδιά τους, μια πόλη που γίνεται και πάλι πηγή έμπνευσης για τους ποιητές, τους λογοτέχνες, τους τροβαδούρους και φωτογράφους της.
Ο υπόλοιπος κόσμος αρχίζει να μαθαίνει το νέο, η Αθήνα ζει τη δική της Αναγέννηση τη βασισμένη στον πολιτισμό που είχαμε ξεχάσει, μια Αναγέννηση που ήταν δικό της παιδί αυθής εξαρχής, τούτης εδώ της πόλης, και όπως πυροδότησε τότε εκείνην της Ευρώπης πυροδοτεί τώρα την δική της και γίνεται και πάλι το πολυτιμότερο πετράδι στο στέμμα της όπως της αξίζει, όπως της άξιζε από πάντα...

Θα μου πείτε πως ονειροβατώ και πως πιο πιθανό είναι να δω δυο φεγγάρια στον ουρανό παρά έναν δήμαρχο που να θέλει να αλλάξει τόσο δραστικά το πρόσωπο της πόλης του.
Πριν από έναν χρόνο περίπου έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία. Όμορφα κτήρια με προσεγμένες προσόψεις πλαισίωναν τις καταπράσινες όχθες ενός ποταμού που διέσχιζε φιδίσιος αυτή την πόλη μέχρι εκεί που χανόταν το μάτι. Περίτεχνες γέφυρες ανα διαστήματα ολοκλήρωναν το πανέμορφο στα μάτια μου αστικό τοπίο. Όταν άρχισα να διαβάζω το κείμενο που την συνόδευε μου κόπηκε η ανάσα. Η πόλη που θαύμαζα στη φωτογραφία ήταν.... τα Τίρανα!
Μάλιστα. Τα Τίρανα της Αλβανίας. Η οργή μου ήταν τόσο μεγάλη που μου χάλασε η διάθεση για το υπόλοιπο της μέρας μου. Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Εγώ να ζω στην Αθήνα του Χρυσού Αιώνα, του Σωκράτη και του Πλάτωνα, την κοιτίδα της δημοκρατίας παγκοσμίως! της τέχνης και του πολιτισμού στο χάλι που μου την έχουν κάνει μια στρατιά από εγκληματικά άσχετους με κάθε αίσθηση ομορφιάς, μέτρου και αρμονίας και την ίδια στιγμή τα Τίρανα να έχουν μεταμορφωθεί σε ένα κομψοτέχνημα;;;; Ήταν αδύνατο να το δεχτώ, αδύνατο όμως. Πώς τα κατάφεραν εκείνοι κι εμείς όχι; Πώς;;;;;
Η απάντηση μου ήρθε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο πριν από λίγες μέρες. Συνήθως, όταν δεν μπορούμε να βρούμε απάντηση στο ερώτημά μας, το πιθανότερο που μπορεί να συμβαίνει είναι ότι θέτουμε λάθος ερώτημα. Όλο αυτό το διάστημα που μου είχε κολλήσει στο μυαλό αυτή η παραδοξότητα στην σύγχρονη εξέλιξη των δύο διαμετρικά αντίθετων πόλεων, ρωτούσα τον εαυτό μου πώς τα είχαν καταφέρει, ενώ θα έπρεπε να ρωτάω πώς έφτασαν να το θέλουν τόσο ώστε να κατορθώσουν τη μεταμόρφωση.
Γιατί αυτό είχε συμβεί με τα Τίρανα: Άρχισαν να θέλουν την αλλαγή και όταν θέλεις κάτι πραγματικά, έχεις ήδη φτάσει στα μισά της διαδρομής. Άρχισαν να θέλουν να ζήσουν σε ένα διαφορετικό περιβάλλον που δεν θα ήταν μίζερο, άχρωμο, αποπνικτικό, που θα είχε χρώμα, τέχνη, αισθητική. Και όπως γίνεται σε κάθε μεγάλο βήμα της ανθρωπότητας, μπροστάρης και εμπνευστής αυτού του νέου στόχου για την πόλη των Τιράνων ήταν ένας άνθρωπος με όραμα, ο δήμαρχός της. Ένας καλλιτέχνης στην ψυχή που αποφάσισε να διώξει την ασχήμια από την πόλη του. Έτσι απλά και μεγαλειώδη. Μια ομιλία του στη Θεσσαλονίκη που ήταν καλεσμένος ήταν αρκετή για να δώσει απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματά μου. Ο τρόπος είναι κάτι το δευτερεύον, αφού το μόνο που χρειάζεται τελικά να υπάρχει για να θέσει τα γρανάζια σε λειτουργία είναι η θέληση ενός ανθρώπου που θα βρεθεί στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή για να τα κάνει όλα δυνατά.

Άντε, και στα δικά μας...

Η αποφοίτηση

Η αίθουσα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών άρχισε από νωρίς το απόγευμα να γεμίζει με κόσμο. Η ζέστη αποπνικτική, η αδημονία μεγάλη. Τα παιδιά ντυμένα στις τηβέννους τους, με μάτια ορθάνοιχτα να λάμπουν κάτω από το φως των καλογυαλισμένων πολυελαίων, με κινήσεις νευρικές, αμήχανες, αγωνιούσαν για τη βραδιά που τους περίμενε μπροστά.
Τη δική τους βραδιά που κυοφορούσε τη στιγμή όπου όλοι οι κόποι, τα ξενύχτια, οι δοκιμασίες τεσσάρων ολόκληρων χρόνων θα έβρισκαν επιτέλους τον πολυπόθητο επίλογο που περίμεναν, που λαχταρούσαν και ονειρεύονταν από την πρώτη μέρα που περνούσαν το άγνωστο για αυτά κατώφλι μιας ανώτατης σχολής μέχρι την αποψινή επίσημη τελετή απονομής των πτυχίων τους από τους καθηγητές τους.

Εκείνα να λαχταρούν για τον επίλογο που κέρδισαν άξια με το σπαθί τους χάρη στη δουλειά και τον χρόνο που αφιέρωσαν για την επίτευξη του στόχου τους κι εμείς οι γονείς για την αρχή που θα σηματοδοτήσει με τον πιο ευοίωνο τρόπο το υπόλοιπο της επαγγελματικής και προσωπικής τους πορείας στον στίβο της ζωής.

Ένα όνειρο που για τον γονιό δεν ξεκινάει με την εισαγωγή του παιδιού του στην ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης αλλά από πολύ-πολύ νωρίτερα, από εκείνη τη μαγική στιγμούλα που ακούς για πρώτη φορά το κλάμα του, δυνατό και ρωμαλέο, θαρρείς κι έτσι του έχει ορίσει η φύση να κάνει προκειμένου να διεκδικήσει από την πρώτη αναπνοή δυναμικά τη θέση του στη ζωή.

Οι καθηγητές, αρωγοί στον αγώνα για την κατάκτηση ενός καλύτερου αύριο για τα παιδιά μας, κέρδισαν επάξια μια θέση στην καρδιά τους, όπως φάνηκε τόσο ξεκάθαρα από τον λόγο που έβγαλε ο πρώτος των πρώτων, ένα παιδί που μεταπήδησε από την κρατική εκπαίδευση στην ιδιωτική και κατέθεσε την εμπειρία του και από τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα κάνοντας τις αναπόφευκτες συγκρίσεις με δυστυχώς όχι τιμητικά σχόλια για το δημόσιο ανώτατο εκαιδευτικό σύστημα της χώρας μας που στερείται σε τραγικό βαθμό αποτελεσματικότητας, επάρκειας, στόχων και οράματος.

Η ώρα των απονομών των πτυχίων είχε φτάσει και ο ένας τελειόφοιτος άρχισε να διαδέχεται τον άλλον σε μια αδιάσπαστη αλυσίδα αποτελούμενη από καλά παιδιά γεμάτα όρεξη και αισιοδοξία να χτίσουν ένα μέλλον καλύτερο από αυτό που τους αφήνουμε παρακαταθήκη χάρη στις ελλείψεις, παραλείψεις και σφάλματά μας.

Η μεγάλη στιγμή ήρθε και για το δικό μου το παιδί...

Θαρρείς και πετούσε από υπερηφάνεια και καμάρι, η βραδιά που περίμενε με τόση λαχτάρα επιτέλους είχε φτάσει! 1st Class ανακοίνωνε ο καθηγητής δίπλα στο όνομά του, ο πρώτος τη βαθμολογία στη σχολή του...

Με το πτυχίο πλέον στα χέρια και με την τιμητική διάκριση να τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή από εδώ και μπρος, πέρασε και επίσημα στην πλευρά των αριστούχων πτυχιούχων αποφοίτων στο ναυτικό δίκαιο...

Μια μεγάλη βραδιά πλημμυρισμένη από συγκίνηση, ποτισμένη από αισιοδοξία και διδαχή, πως όταν είσαι αποφασισμένος, όταν παραμένεις πιστός στον στόχο σου παρά τις όποιες δυσκολίες ή πειρασμούς που θα βρεις μπροστά σου, όταν δεν το βάζεις κάτω, δεν λιγοψυχείς, όταν πιστεύεις στον εαυτό σου και παλεύεις για τα θέλω σου και τα όνειρά σου με όλο σου το είναι, τότε όλα είναι δυνατά. Και τα παιδιά μας, το παιδί μου, το απέδειξε έμπρακτα με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο, μέσα από το παράδειγμά του.
Είμαι μια πολύ περήφανη μανούλα και ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις στο υπόλοιπο της ζωής σου, η οικογένειά σου θα είναι πάντα εκεί να σε στηρίζει και να σε καμαρώνει.
Σε αγαπώ πολύ!

Τέχνη στα δυτικά της όχθης

Έτσι τιτλοφορήθηκε η εκδήλωση των εικαστικών εργαστηρίων του δήμου Χαϊδαρίου, που όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος παρουσίασε με καμάρι τα έργα των δικών της καλλιτεχνών μέσα στον καταπράσινο υπαίθριο χώρο ενός από τα πιο καλαίσθητα σημεία του δήμου, το Παλατάκι.
Το ιστορικό αυτό μνημείο ρομαντικού ρυθμού με έντονα νεογοτθικά στοιχεία που βρίσκεται στο σημείο όπου διαδραματίστηκε μία από τις πιο κρίσιμες μάχες για την απελευθέρωση της Αθήνας το 1826 μεταξύ Καραϊσκάκη και Κιουταχή, υπήρξε η θερινή κατοικία της Sophie de Marbois, γνωστής και ως Δούκισσας της Πλακεντίας. Λέγεται μάλιστα πως χρησιμοποιήθηκε για τις μυστικές ερωτικές συναντήσεις της με τον λήσταρχο Νταβέλη. Αργότερα ο πύργος πέρασε στην κατοχή πολλών επιφανών Αθηναίων, ανάμεσά τους και ο φιλότεχνος Νάζος. Αυτός το μετέτρεψε σε καλλιτεχνικό κέντρο, όπου άρχισαν να συχνάζουν μεγάλοι Έλληνες ζωγράφοι όπως ο Νικηφόρος Λύτρας και ο Νικόλαος Γύζης. Αδιάψευστα ίχνη της παρουσίας τους εκεί αποτελούν οι τοιχογραφίες του ξενώνα, ο οποίος ανακαινίστηκε πρόσφατα και τώρα φιλοξενεί τη δανειστική βιβλιοθήκη. Το ίδιο το Παλατάκι έχει περάσει στη δικαιοδοσία του δήμου Χαϊδαρίου από το 1985, ο οποίος το αναστήλωσε πλήρως και πλέον λειτουργεί ως Πνευματικο κέντρο με αδιάλειπτη λειτουργία μέχρι σήμερα.
Στα δυτικά του ποταμού Κηφισού λοιπόν η καρδιά της τέχνης χτυπάει ακόμα δυνατά. Οι ολάνθιστοι κήποι γέμισαν το βράδυ της Παρασκευής από τον κόσμο που ήρθε να θαυμάσει τα εικαστικά επιτεύγματα των συνδημοτών τους.
Εδώ κάποια από τα έργα του εικαστικού εργαστηρίου, δημιουργίες με ακρυλικά, κηρομπογιές και ελαιοχρώματα, μα προπαντός, με έμπνευση και φαντασία. Λίγο πιο κάτω το τμήμα χαρακτικής και το τμήμα κατασκευής κοσμημάτων, που δυστυχώς δεν τράβηξα γιατί είχαν καταληφθεί από τον κόσμο και δεν κατάφερα να βρω ελεύθερο πεδίο λήψης.

Ακολουθούν οι δημιουργίες του τμήματος χειροτεχνίας. Ευτελή υλικά που αναδομήθηκαν, ανασυντάχθηκαν και προσαρμόστηκαν έτσι ώστε να πάρουν νέα πνοή δημιουργώντας κάτι νέο, λειτουργικό και όμορφο.

Δημιουργήματα από το εργαστήρι ψηφιδωτού. Παρών ήταν και ο δάσκαλος του τμήματος, ο οποίος με προθυμία περιέγραφε τη διαδικασία κατασκευής ενός ψηφιδωτού από την αρχή ως το τέλος σε όποιον επισκέπτη ενδιαφερόταν να μάθει περισσότερα.

Οι χορευτικοί σύλλογοι του δήμου, τα παιδικά μουσικοχορευτικά τμήματα, οι λαογραφικές ομάδες, όλοι έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για αυτή τη βραδιά γιορτής και εξύμνησης της χαϊδαριώτικης τέχνης.

Γέλια, χαρά, τραγούδι, συναπαντήματα, δέσιμο και επικοινωνία σε μια γιορτή προσφοράς και δημιουργίας μέσα σε έναν χώρο που δεν έχει σταματήσει ούτε στιγμή να υπενθυμίζει δια ζώσης την παρουσία του στους κατοίκους αυτής της πόλης από τα πρώτα μετεπαναστατικά χρόνια όπου κατασκευάστηκε μέχρι σήμερα, ένα πραγματικό κόσμημα του δήμου μου που θαυμάζω και υπεραγαπώ.
Η παρουσία του κόσμου μεγάλη και ενθουσιώδης, η αποδοχή της δημοτικής πρωτοβουλίας μεγαλύτερη. Το πνευματικό κέντρο του δήμου Χαϊδαρίου, μια ολοζώντανη κυψέλη τέχνης και πολιτισμού, έλαμψε για άλλη μια χρονιά με τα έργα της, με τη θετική της ματιά απέναντι στην τέχνη και τη ζωή. Εύχομαι ολόψυχα και του χρόνου!

Τα ωραιότερα βιβλιοπωλεία του κόσμου

"Ιατρείον ψυχής" ονόμαζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι τους χώρους που φιλοξενούσαν βιβλία και με το δίκιο τους, αφού κάθε καινούργιο βιβλίο που διαβάζεις σε φέρνει ακόμα πιο κοντά στη γνώση του εαυτού σου. Μερικές φορές ανοίγει ορίζοντες που ούτε καν υποψιαζόσουν πως βρίσκονταν εκεί. Κι αν είσαι τυχερός, κάποιες άλλες πιο σπάνιες φορές, προσθέτει τόσο δυνατά φτερά στους ώμους που σε κάνει ικανό να πετάξεις με τα μάτια του μυαλού και της φαντασίας μέχρι το φεγγάρι και πίσω.
Μαγευτικά ταξίδια, ασύλληπτες γνώσεις, συγκίνηση από ένα είδος που η τεχνολογία έχει βαλθεί να αφανίσει με τα νέα gadgets που διαδέχονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα το ένα το άλλο, με ένα σωρό εντυπωσιακά χαρακτηριστικά, που όμως δεν έχουν ακόμα φτάσει να κατακτήσουν την αίσθηση της αμεσότητας και της οικειότητας που έχει ο αναγνώστης με το βιβλίο του όταν το κρατάει στα χέρια, όταν απολαμβάνει τη μυρωδιά του χαρτιού και της μελάνης ακούγοντας το αγαπημένο κρακ της κόλλας σε κάθε γύρισμα σελίδας λες και σου μιλάει, οι σημειώσεις που κρατάς επάνω τους που γίνονται η μυστική συνομιλία σου με τον ίδιο τον συγγραφέα.
Η σχέση με τον κόσμο των βιβλίων είναι μια σχέση ζωής, κάτι που όπως θα δείτε παρακάτω κάποιοι έχουν φροντίσει να αναδείξουν και να σεβαστούν στο έπακρο. Μερικά από τα ομορφότερα βιβλιοπωλεία στον κόσμο, ανάμεσά τους και δύο ελληνικά, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν πράγματι η τεχνολογία είναι τελικά τόσο σαρωτική όσο μας έχει επιβληθεί να πιστεύουμε. Απολαύστε τα.

The Bookabar Bookshop στη Ρώμη γεμάτο βιβλία για την τέχνη.

Το Plurar Bookshop στη Μπρατισλάβα με βιβλία ακόμα και στις σκάλες του.

Το θεϊκό νεο-γκόθικ Livralia Lello στην Πορτογαλία με την επιβλητική ξύλινη σκάλα του

Το Cook & Book στις Βρυξέλλες με την υπέροχη ατμόσφαιρα και τα βιβλία στο ταβάνι.

Υπάρχει μαγεία στον αέρα του Bookworm, του βιβλιοπωλείου στο Πεκίνο όπου τα βιβλία είναι όλα στα  αγγλικά.

Το Librería El Ateneo Grand Splendid στο Μπουένος Άιρες. Ένα βιβλιοπωλείο στημένο μέσα σε ένα θέατρο του 1920 με άψογη αισθητική. Τα θεωρεία του χρησιμοποιούνται ως αναγνωστήρια κι είναι ένα αξιοθέατο για τους τουρίστες.

Το Poplar Kid’s Repyblic στο Πεκίνο. Αν δεν αγαπήσει μέσα σε αυτό το παιδί τα βιβλία δεν θα τα αγαπήσει πουθενά.

 

Tο Livraria Ria Da Vila στο Σάο Πάολο. Μοιάζει ολοκληρωτικά καλυμένο με βιβλία. Σαν να μην έχει τοίχους, αλλά μόνο βιβλία.

 

Τo Cafebreria El Pendulo στο Μεξικό για αυτούς που αγαπούν την αίσθηση του διαβάσματος στην αυλή τους. Τι ωραίο βιβλιοπωλείο!

 

Αν αγαπάς τις ντάνες των βιβλίων, το ένα πάνω από το άλλο σε ατέλειωτες σειρές , τη μυρωδιά παλιών βιβλίων, αυτό είναι το βιβλιοπωλείο σου. Τo Shakespeare & Company στο Παρίσι με τα τόσα πολλά βιβλία που αν ψάξεις καλά σίγουρα θα βρεις θησαυρούς.

 

Το ελληνικό Αtlantis Books στη Σαντορίνη.Μικρό αλλά με άλλο αέρα.

 

Το Bart’s Book στη Καλιφόρνια! Ένα σπίτι που έγινε βιβλιοπωλείο και στην αυλή του μπορείς να διβάσεις όσο θέλεις.Η μαγεία του δεν φαίνεται στη φωτογραφία, γιατί πέρα από το διάβασμα απολαμβάνεις και τη θέα.

 

Το Corso Como στο Μιλάνο με βιβλία για την τέχνη και το design.

 

To Barter Books στη Αγγλία. Ένα απο τα μεγαύτερα second hand βιβλιοπωλεία.

 

Το American Book Center στο Άμστερνταμ με έναν αληθινό κορμό δέντρου και μια τεράστια βιβλιοθήκη να ξεκινάει απο αυτόν.

 

Το VVG Something στη Ταιβάν. Μικρό και απλό, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι στο σπίτι του παππού σου που είναι και βιβλιοφάγος.

 

Στη Λισσαβόνα το  Ler Devagar. Από το ταβάνι ένα ιπτάμενο ποδήλατο κάνει τις βόλτες του πάνω από τα τόσα βιβλία. (πηγή)

ο βιβλιοπωλείο «El Ateneo» είναι ένα πραγματικό έργο τέχνης, αφού στεγάζεται σε ένα από τα σπουδαιότερα θέατρα του Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή, σε ένα κτίριο υπόδειγμα αρχιτεκτονικής και διακόσμησης.

Με εντυπωσιακά frescos στις οροφές του, περίτεχνες γύψινες διακοσμήσεις, αγάλματα και κρυστάλλινους πολυελαίους το Gran Teatro ήταν ένα από τα ωραιότερα θέατρα της εποχής του, όπου φιλοξένησε σπουδαίες παραστάσεις, διάσημους καλλιτέχνες αλλά και σημαντικά πρόσωπα της πολιτικής σκηνής.

Από το 1919 που πρωτολειτούργησε ως θέατρο μέχρι το 1929 που μετατράπηκε αρχικά σε ραδιοφωνικό σταθμό και στη συνέχεια σε κινηματογράφο, το Gran Teatro γνώρισε μεγάλες στιγμές.

Το 2000 ανακαινίστηκε εξ ολοκλήρου χωρίς, βέβαια, να χάσει τίποτα από την παλιά αίγλη του, και ματατράπηκε σε ένα από τα 10 ωραιότερα βιβλιοπωλεία στον κόσμο. Τα καθίσματα στην πλατεία αφαιρέθηκαν και τη θέση τους πήραν εντυπωσιακές βιβλιοθήκες, ενώ η αυλαία στο κέντρο έμεινε για να θυμίζει την προηγούμενη χρήση του.

Τα θεωρεία έγιναν prive χώροι μελέτης και μεγάλα τραπέζια τοποθετήθηκαν σε διάφορα σημεία δημιουργώντας «τόπους» συγκέντρωσης για διάβασμα αλλά και για χαμηλόφωνη κουβεντούλα, προσκαλώντας τους βιβλιολάτρεις σε μια περιήγηση στο παρελθόν.

Άλλωστε πάνω από 1.000.000 άνθρωποι περπατούν στους χώρους του κάθε χρόνο, ενώ 700.000 και πλέον βιβλία πουλήθηκαν μόνο το 2007. Οι δε επισκέπτες του δηλώνουν καταγοητευμένοι και δεν βλέπουν την ώρα να επιστρέψουν ξανά πίσω!

Πηγή: perierga.gr

Κι όμως, μέσα στο «βομβαρδισμένο» τοπίο της κρίσης στην Αθήνα, υπάρχουν πραγματικές οάσεις, που κατορθώνουν να μπουν στο διεθνή χάρτη με τους καλύτερους προορισμούς. Μια τέτοια διάκριση κέρδισε ο «Παπασωτηρίου» στην Πανεπιστημίου.
Ο γνωστός εκδοτικός οίκος Μπράουν (με ειδίκευση στα βιβλία αρχιτεκτονικής και διακόσμησης) συμπεριέλαβε το βιβλιοπωλείο της Πανεπιστημίου, απέναντι ακριβώς από την περίφημη Αθηναϊκή Τριλογία, στα 49 καλύτερα του κόσμου. Φιλοξενούνται όλα στην έκδοση «Bookshops: Long established and the most fashionable ones». Αναμεσά τους ξεχωρίζουν το κλασικό Shakespeare and Company στο Παρίσι, το μοντέρνο Libraire La Fontaine στη Λωζάννη, αλλά και το Prologue στη Σιγκαπούρη.
Τα βιβλιοπωλεία είναι χώρος συνάντησης για την ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών, την προώθηση του πιο οικονομικού και συνάμα υψηλής ποιότητας πολιτιστικού προϊόντος. Είναι όμως και χώροι αρχιτεκτονικής έκφρασης. Ετσι, ο Παπασωτηρίου βρήκε θέση σε αυτό το λεύκωμα, χάρη στο κατάστημα που άνοιξε το 2005 και ξετυλιχθηκε σε 869 τ.μ. Ο αρχιτέκτονας Μανώλης Κολοκυθάς ήθελε ο χώρος να επικοινωνεί με το κτίριο την Αθηναϊκή Τριλογία αλλά και να προσφέρει μια αίσθηση σπιτιού. Γιαυτό χρησιμοποίησε ξύλινα πατώματα, δερμάτινα καθίσματα, απαλό φωτισμό από φωτιστικά που παραπέμπουν σε σπίτι, ενώ δημιούργησε γωνιές για πιο ιδιωτικές αναγνώσεις. (πηγή)

 
 

endings

ίσως

το να δίνεις

ένα τέλος

να' ναι κι αυτό

μια λύσις

Η άλλη πλευρά της πόλης

Όταν είχα επισκεφτεί πριν από κάμποσα χρόνια το Παρίσι θυμάμαι πως μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η παρουσία μιας στρατιάς αστέγων με αυτοσχέδια παραπήγματα ακριβώς κάτω από το διασημότερο αξιοθέατο αυτής της φαντασμαγορικής πόλης, τον πύργο του Άιφελ, δίπλα στις όχθες του Σηκουάνα. Επαίτες, κουρελήδες και άστεγοι, ναρκομανείς που κείτονταν στα πεζοδρόμια αναγκάζοντάς μας να περάσουμε κυριολεκτικά από πάνω τους προκειμένου να μην τους πατήσουμε σε μια πόλη που μου ήταν αδύνατο να συνδέσω με τούτες τις ζοφερές και άθλιες εικόνες μέχρι τη στιγμή που τα είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Η απογοήτευσή μου από την επίσκεψή μου στην πόλη του φωτός, του έρωτα και της τέχνης που τόσο έχει εκθειαστεί από ολόκληρο τον κόσμο ήταν τεράστια.
Και να, λίγα χρόνια αργότερα βλέπω την ίδια εικόνα να απαντάται και εδώ και να γίνεται όλο και συχνότερη στην δική μου πόλη. Πάντα υπήρχαν επαίτες και άστεγοι, η παρουσία τους ήταν όμως πιο διακριτική, κρυμμένη στα σκοτεινά και σκονισμένα σοκάκια της πόλης παράπλευρα των μεγάλων λεωφόρων. Αυτό έχει αλλάξει δραματικά μέσα στα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης που έπληξε τη χώρα. Όπου και να γυρίσεις πλέον το μάτι σου, είναι εκεί. Στις πλατείες, στις κεντρικές οδούς, στα τουριστικά αξιοθέατα, στα συντριβάνια, παντού...

Ένας φωτογράφος στο Flickr άφησε ένα σχόλιο που με προβλημάτισε πολύ. Έγραψε ότι τέτοιες εικόνες δεν πρέπει να τις προβάλουμε, γιατί "άλλο πράγμα είναι η φωτογραφία στο δρόμο και άλλο η φωτογραφία δρόμου" και ότι προσπαθούμε να μην εκθέσουμε κάποιες κοινωνικές ομάδες, όπως στην προκειμένη οι άστεγοι.
Γυρίζω ξανά στη φωτογραφία που τράβηξα από κάποιον κεντρικό δρόμο της Αθήνας. Αναζητώ με ποιον τρόπο αποκάλυψα κατά τον σχολιαστή την ταυτότητά του. Προσπαθώ να αναγνωρίσω χαρακτηριστικά του προσώπου του, αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει γιατί το πρόσωπό του είναι στο μεγαλύτερο μέρος του αθέατο χάρη στη γωνία λήψης που επέλεξα και άρα προστατευμένο από τη δημοσιότητα. Αναζητώ άλλα στοιχεία που να προδίδουν την ταυτότητά του, αν αποκαλύπτεται από κάπου ο δρόμος στον οποίο είναι ξαπλωμένος (το στέκι του δηλαδή), αν γράφει κάπου το όνομά του, αν έχει κάποιο ξεχωριστό σημάδι που να τον χαρακτηρίζει και θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω αν τον έβλεπα να περπατάει δίπλα μου στο δρόμο. Τίποτα. Η παρουσία του παραμένει για μένα ανώνυμη, ένα αρχέτυπο αυτής της περιθωριοποιημένης κοινωνικής ομάδας, χωρίς όμως να καταδεικνύεται το ίδιο το άτομο.
Οι άστεγοι, οι λαθρομετανάστες, οι επαίτες, οι ναρκομανείς κτλ. είναι δυστυχώς μια κατάσταση που πλέον έχει ενσωματωθεί πολύ δυναμικά στο γίγνεσθαι της πόλης, είναι παρούσα, υπαρκτή, ποιος ο σκοπός να της γυρίσουμε την πλάτη, τι θα ωφελούσε και ποιον; Μήπως υπάρχει περίπτωση μια τέτοια στάση αποστροφής και αδιαφορίας να απομακρύνει τη ζοφερή πραγματικότητα ως δια μαγείας; Με το να μην προβάλλεται ένα πρόβλημα σημαίνει ότι δεν είναι εκεί;
Μακάρι να γινόταν να λειτουργεί έτσι και να μην μας κατέκλυζαν όλο και πιο μαζικά τέτοιες εικόνες ασχήμιας και εξαθλίωσης από παντού, αλλά δεν γίνεται ένα τέτοιο πρόβλημα να εξαφανιστεί έτσι απλά, επειδή επιλέγουμε να κοιτάζουμε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Διαπιστώνω ότι η φωτογραφία μου δεν έχει αποκαλύψει κανέναν, πέρα από το ίδιο το πρόβλημα αυτό καθαυτό. Θα έλεγα λοιπόν, αντί να ασχολούμαστε με το αν πρέπει ή όχι να προβάλλονται τέτοια θέματα που μας ξεβολεύουν και ταράζουν με την σκληρότητά τους την αισθητική και τα παγιωμένα δεδομένα μας, ίσως θα ήταν καλύτερα να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με το πώς θα μπορέσουμε να εξαλείψουμε το ίδιο το πρόβλημα και τις αιτίες του, ως κράτος γενικότερα, αλλά και ως πολίτες ειδικότερα. Διάβασα κάπου ότι αυτό που μας ορίζει ως ανθρώπους είναι η υπομονή μας όταν τα έχουμε χάσει όλα και η στάση μας όταν τα έχουμε όλα. Στάση απέναντι στον συνάνθρωπό μας που υποφέρει και απέναντι στον εαυτό μας που δεν θέλει και πολύ για να φτάσει από την ταπεινότητα και τη σεμνότητα στον ξιπασμό, την υπεροψία, την αλαζονεία, τη σκληρότητα και την απανθρωπιά.

Δαίμονες

Σε μια ακαθόριστη γεωγραφικά περιοχή της μεσαιωνικής Ευρώπης οι δρόμοι δύο γυναικών συναντιούνται. Η μία (Άννα Βίση) είναι η καλόκαρδη βασίλισσα που εγκλωβισμένη στη δυστυχία του ρόλου της αναγκάζεται να δώσει την έγκρισή της για την καταδίκη της άλλης (Εβελίνα Παπούλια), μιας ιέρειας του Σατανά που αιχμαλωτίζεται από τη βασιλική φρουρά κατά τη διάρκεια παγανιστικής τελετής και καταδικάζεται από την Ιερά Εξέταση να καεί στην πυρά ως μάγισσα. Λίγο πριν η μάγισσα παραδοθεί στις φλόγες υπόσχεται-απειλεί-προφητεύει ότι οι δρόμοι τους θα ξανασυναντηθούν σε μιαν άλλη ζωή, κάτι που τελικά και γίνεται.
Το πλήρωμα του χρόνου τις ξαναβρίσκει μαζί στη σύγχρονη εποχή, σε έναν θίασο που ετοιμάζεται να ανεβάσει παράσταση σε θέατρο του Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ανάμεσα στα μέλη του θιάσου δυο γυναίκες, και οι δύο ερωτευμένες με τον σκηνοθέτη της παράστασης, οι οποίες δεν είναι άλλες από τις μετενσαρκώσεις της καλής βασίλισσας και της κακιάς μάγισσας του μεσαίωνα αντίστοιχα. Όταν ο Ντάνιελ απορρίπτει την πρόταση της Λόα (Ε. Παπούλια) για ερωτική τους επανασύνδεση για χάρη της νέας του αγάπης Ροζάννας (Α. Βίσση), εκείνη στρέφεται στις σύγχρονες μορφές της μαύρης μαγείας προκειμένου να πάρει την εκδίκησή της και η ιστορία των δύο γυναικών να φτάσει στον τραγικό επίλογό της.
Ένα κυνήγι μαγισσών, η αιώνια πάλη του καλού με το κακό, που καταλήγει να είναι η πάλη του κακού με την αγάπη, που και πάλι μεταμορφώνεται σε πάλη μεταξύ ενός μακάριου έρωτα και μιας πληγωμένης αγάπης που οδηγείται σε ακραίες συμπεριφορές απόγνωσης και τυφλού μίσους φέρνοντας στο νου κάτι από τη γνώριμη σε εμάς φυσιογνωμία της επίσης προδομένης από τον αγαπημένο της Μήδειας.
Με ξένισε το γεγονός ότι το καλό και η θεϊκή παρέμβαση ήταν ή ανήμπορα ή απόντα σε όλη τη διάρκεια του έργου αφήνοντας τελικά το κακό να νικήσει δια της απουσίας του, κάτι που βέβαια μπορεί να συνδεθεί με τις αντιλήψεις του δημιουργού περί θρησκείας και πόση υποκρισία και φθόνο μπορεί μερικές φορές να υποθάλψει μέσα στις αγκάλες της η εκκλησία παραποιώντας την ίδια την έννοια του θείου προς δικό της όφελος και εις βάρος των απλών πιστών που άγονται και φέρονται κατά τις διαθέσεις της. 
Με ξένισε επίσης που όλη η υπόθεση ξετυλίχτηκε σε μη ελληνικά πλαίσια, από τη στιγμή που πρόκειται για μια ελληνική δημιουργία και όχι μια ξενόφερτη παραγωγή του Μπρόντγουεϊ (στο οποίο παρεπιπτόντως θα μπορούσε να σταθεί επάξια δίπλα στα υπόλοιπα διάσημα μιούζικαλς που ανεβάζονται εκεί) από έναν ξένο δημιουργό. Ας ήταν στο μεσαιωνικό Βυζάντιο, ποια η διαφορά; Ας αναφερόταν στις δικές μας παγανιστικές τελετουργίες, ας ήταν η μάγισσα μαινάδα του Διόνυσου, ποια η διαφορά; Κι ας ερχόταν στο δικό μας το ελληνικό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, με έναν ελληνικό θίασο που προετοιμάζεται να ανεβάσει παράσταση και με Έλληνες πρωταγωνιστές. Ας ήταν ο Ντάνιελ Φαίδωνας κι ας ήταν η Ροζάννα Μαριάννα, ποια η διαφορά, πέρα από το ότι δεν θα υπηρετούσε το ξένο στοιχείο αλλά αντίθετα θα αναδείκνυε το ελληνικό;

Πέρα από αυτά ως προς τη φιλοσοφία του έργου, είμαι ευτυχής που παρακολούθησα ένα υπερθέαμα τόσο υψηλών προδιαγραφών σε ένα είδος όχι και τόσο οικείο για τα ελληνικά δεδομένα γραμμένο από έναν ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενο καλλιτέχνη, το Νίκο Καρβέλα, που πάντα θα με εκπλήσσει με τις επιλογές, τις απόψεις και τις δυνατότητές του και φυσικά, με τις αντιθέσεις του, από τη μια να γράφει εμπορικά σαχλοτραγουδάκια του ποδαριού και από την άλλη να γράφει αυτό που παρακολούθησα προχτές, μια εκπληκτική ροκ όπερα γεμάτη πάθος, με δυνατά μουσικά μοτίβα, υπέροχες μελωδίες, καθηλωτικές ηχητικές και σκηνικές εναλλαγές, καταπληκτική ενορχήστρωση,  φανταστικό πάντρεμα εικόνας και ήχου, μια δουλειά απίστευτης δυσκολίας και απαιτήσεων, όχι μόνο από τον δημιουργό αλλά και από τους εκτελεστές, για ένα κοινό μη εκπαιδευμένο σε τέτοιου είδους θεάματα, αλλά που ο αριθμός των εισιτηρίων (ξεπέρασε τα 50.000) δείχνει τελικά πόσο διψάει γι' αυτά.  Περισσότερες από είκοσι εναλλαγές σκηνικών, 250 εντυπωσιακά κοστούμια, 24 ηθοποιοί-χορευτές, ορχήστρα 13 μουσικών, εφέ που δημιούργησε αποκλειστικά για τους Δαίμονες η Twins FX που έχει στηρίξει τεχνικά πολλές παραστάσεις του West End, δημιούργησαν ένα θέαμα μαγικό.
Θέλει τόλμη για να επιχειρήσεις κάτι τέτοιο στην Ελλάδα του σήμερα και αυτός που το τόλμησε ήταν ο Καρβέλας, κανένας από τους επικριτές του. Και μόνο γι' αυτό νομίζω ότι του αξίζουν συγχαρητήρια.
Η Βίσση μια σταθερή αξία που στάθηκε θα έλεγα με αξιοπρέπεια στο ύψος του ρόλου της χωρίς όμως να τον ξεπεράσει, όπως συνέβει με την Παπούλια, η οποία ήταν απλά καταπληκτική, μαγευτική, μοναδική με μια σκηνική παρουσία που σου έκοβε την ανάσα.
Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές
(Δημιουργός: Νίκος Καρβέλας
Ιστορία-στίχοι: Σταύρος Σιδεράς
Σκηνοθεσία: Γιάννης Κακλέας
Μουσική Διεύθυνση: Αλέξιος Πρίφτης
Χορογραφίες: Ζωή Τατόπουλος
Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης
Κοστούμια: Ντένη Βαχλιώτη
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Βοηθός σκηνοθέτη: Ίστυ Νουρμάλα 
Πρωταγωνιστούν:
Άννα Βίσση, Εβελίνα Παπούλια, Παναγιώτης Πετράκης, Νικόλαος Καραγκιαούρης
Συμμετέχουν (αλφαβητικά):
Λητώ Αμπατζή, Παυλίνα Ανδριοπούλου, Λούης Γεωργίου, Μαρία Γράμψα, Νικόλαος Ζιαζιάρης, Βίκυ Καρνέζη, Μάνος Κοπανάκης, Οδυσσέας Κωνσταντίνου, Κασσιανή Λειψάκη, Ευγενία Λιάκου, Δανάη Μωραϊτη, Κωνσταντίνος Μπίμπης, Βασίλης Παπαγεωργίου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αγγελική Παρδαλίδου, Άρης Πλασκασοβίτης, Μαρίνα Σάτι, Ιβάν Σβιτάιλο, Κωνσταντίνος Τσερκάκης, Λευκοθέα Τσιουραμάνη
Μαζί τους επί σκηνής οι μουσικοί:
Αλέξιος Πρίφτης - Διεύθυνση Ορχήστρας
Κώστας Γάτσιος -  Φλάουτο, Κλαρινέτο, Alto Σαξόφωνο
Λεωνίδας Τσακίρης -  Κλαρινέτο, Μπάσο Κλαρινέτο, Τενόρο Σαξόφωνο
Αλέξης Μάρκου -  Γαλλικό Κόρνο
Διονύσης Αγαλιανός -  Τρομπέτα
Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος -  Τρομπόνι
Παύλος Καλτουρουμίδης, Σταμάτης Μάντικας, Ανδριανή Γιακουμέλου -  Keyboards
Μιχάλης Κατσαρός -  Keyboards & Εκκλησιαστικό Όργανο
Παναγιώτης Μεταλληνός -  Drums – Κρουστά
Κάτια Καμίνσκαγια - Βιολί
Αλέξανδρος Χαραλάμπους - Βιολοντσέλο
Γιώργος Χαλκιάς -  Ακουστικό & Ηλεκτρικό μπάσσο) 
που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν τους ξένους συναδέλφους τους και μια ευχή, σύντομα να ακολουθήσουν και άλλοι Έλληνες δημιουργοί το ριψοκίνδυνο, τολμηρό και πρωτοπόρο παράδειγμά τους.