2.5.09

Με τον ήλιο μπροστά



Εργαζόταν νύχτα και μέρα πάνω στη ζωγραφική του. Αν σκεφτόταν καθόλου το μέλλον, ήταν μόνο για να φέρει με τη φαντασία του πιο κοντά τη στιγμή όπου δεν θα ήταν πια βάρος στον Τεό, τον κατά δύο χρόνια μικρότερο αδελφό του, τότε που τα έργα του θα άρχιζαν να πλησιάζουν την τελειότητα και να πωλούνταν. Ο Τεό εργαζόταν στο Παρίσι στην επιχείρηση εμπορίας έργων τέχνης των θείων τους. Εκείνος τον βοήθησε να ανακαλύψει το πάθος του προς τη ζωγραφική, ενθαρρύνοντάς τον (αντίθετα από τον πατέρα τους και όλη την οικογένεια γενικότερα, οικογένεια κληρικών ούσα) προς την απόφαση να ασχοληθεί με τη ζωγραφική στην «περασμένη» ηλικία των 27. «Να, ποιος είναι ο τελικός σκοπός σου, Βίνσεντ. Και ο σκοπός αυτός θα γίνει πιο συγκεκριμένος με τον καιρό, θα διαγραφεί σιγά-σιγά και με σταθερότητα, όπως το σκίτσο γίνεται σχεδίασμα και το σχεδίασμα, πίνακας, όσο δουλεύεις όλο και πιο σοβαρά, όσο περισσότερο βαθαίνεις την αόριστη, στην αρχή, ιδέα, τόσο πιο συγκεκριμένη γίνεται η φευγαλέα και περαστική πρώτη σκέψη. Αν κάτι μέσα σου σου λέει δεν είσαι ζωγράφος, τότε είναι που πρέπει να καταπιαστείς με τη ζωγραφική, αδελφέ μου, κι η φωνή αυτή θα σωπάσει, μα μονάχα μ’ αυτόν τον τρόπο.» Εκείνος τον άκουσε και το έκανε. Η καλλιτεχνική καριέρα του ζωγράφου Vincent Van Gogh είχε ξεκινήσει.

Η σχέση τους ήταν καμωμένη από ολοκληρωτική αφοσίωση ο ένας προς τον άλλον και από εκείνη την αγάπη που σε κάνει ικανό για μεγάλα έργα. Ο Βίνσεντ ήταν απόλυτα εξαρτημένος από εκείνον, ηθικά και οικονομικά. Ο Τεό έστελνε από το Παρίσι χαρτί Ενγκρ, εικόνες από μια κτηνιατρική σχολή για την ανατομία ενός αλόγου ή μιας αγελάδας, μερικά αντίτυπα του Χολμπάιν από τα Μοντέλα για καλλιτέχνες, μολύβια σχεδίου, πενάκια, ένα αντίγραφο ανθρώπινου σκελετού, σέπιες κι όσα χρήματα μπορούσε να διαθέσει, μαζί με παραινέσεις να εργάζεται σκληρά και να μη γίνει ένας μέτριος ζωγράφος. Σ’ αυτή τη συμβουλή ο Βικέντιος απαντούσε με τα λόγια του Γκαβάρνι: «Ούτε μια μέρα χωρίς μια γραμμή.» Δεν το έλεγε μόνο. Το έκανε με πιστή ευλάβεια. Είχε δοθεί ολοκληρωτικά σε αυτό που έκανε. Ζωγράφιζε ασταμάτητα, ψάχνοντας να βρει τον δρόμο του, την εικαστική του ταυτότητα, και ό, τι έφτιαχνε, το έστελνε στον αδελφό του.

Έχοντας προχωρήσει αρκετά πάνω στο σχέδιο, στους τόνους και το χρώμα, ο Τεό αποφάσισε πως είχε φτάσει ο καιρός ο αδελφός του να δει και από κοντά την τέχνη των συναδέλφων του, που ζούσαν στον αναβρασμό της ανακάλυψης μιας νέας τεχνοτροπίας, η οποία θα έσπαγε κάθε συνεκτικό δεσμό με την παραδοσιακή τέχνη. Ο Βίνσεντ έπρεπε να έρθει στο Παρίσι. Φυσικά, δεν έφερε καμία αντίρρηση, παρόλο που ο ίδιος ένιωθε πιο άνετα να ζωγραφίζει θέματα απευθείας από τη φύση.

Το Παρίσι των τελών του 19ου αιώνα είχε γίνει συνώνυμο με την τέχνη. Φιλόδοξοι καλλιτέχνες συνέρρεαν από όλα τα μέρη της Ευρώπης στην πόλη του φωτός και συνωστίζονταν στα εργαστήρια διασήμων γάλλων ζωγράφων, όπως του Κορό και του Ενγκρ. Δεν μπορούσες να λέγεσαι ζωγράφος αν δεν είχες θητεύσει έστω και για λίγο στα ατελιέ της Μονμάρτης, αν δεν είχες περάσει από το δάσος του Φωντενεμπλώ και αν δεν είχες γνωριστεί με τους περιβόητους ιμπρεσιονιστές, μια παρέα από ανήσυχους ζωγράφους, ανάμεσά τους οι Μανέ, Ντεγκά, Σισλέ, Ρενουάρ, Πισαρό, Γκωγκέν, Μονέ, Μοριζό, Σεζάν, Σερά, οι οποίοι είχαν βαλθεί να τα βάλουν με τον συντηρητισμό του Ακαδημαϊσμού, ο οποίος κυριαρχούσε σε όλες τις μορφές της τέχνης εκείνη την περίοδο. Δεν τους ενδιέφερε η φυσική αναπαράσταση της εικόνας, τους ενδιέφερε η στιγμή, να μπορέσουν μέσα από την τέχνη τους να πιάσουν, να αιχμαλωτίσουν τη στιγμή, το φευγαλέο, τη λάμψη μιας ακτίνας φωτός πάνω σε ένα βρεγμένο φύλλο, το ρυτίδισμα του νερού από τον αέρα, το παιχνίδισμα του φωτός με τη σκιά, το συναίσθημα πίσω από μια υποψία χαμόγελου σε ένα πορτραίτο, κι όλα αυτά, δεν μπορούσαν να αποδοθούν μέσα από την ακαδημαϊκή γραμμή. Χρειάζονταν μια νέα εικαστική γλώσσα για να τα εκφράσουν και είχαν βαλθεί να την ανακαλύψουν, πάση θυσία.

Γέμιζαν τα καφέ, τα καμπαρέ και οι λέσχες από μαχόμενους, μονομανείς καλλιτέχνες που ζούσαν μέσα στη δίνη της δικής τους επανάστασης, άντρες παθιασμένοι, όλοι τους δυνατές προσωπικότητες, όλοι τους άγριοι εγωιστές και θορυβώδικοι εικονοκλάστες. Τους άρεσε να καβγαδίζουν, να μάχονται, να βλαστημούν, να υπερασπίζονται με θέρμη τις θεωρίες τους και να καταδικάζουν κάθε τι άλλο. Τα πράγματα που απεχθάνονταν σ’ αυτό τον κόσμο ήταν αμέτρητα. Είχαν γίνει περιβόητοι στον κόσμο της τέχνης, ειδικά μετά την πρώτη τους ομαδική έκθεση στο Σαλόν του Παρισιού το 1874, η οποία δέχτηκε τις χειρότερες κριτικές. Ήταν όμως σε αυτή την έκθεση που ο Claude Monet παρουσίασε τον πίνακα που θα σηματοδοτούσε το όλο κίνημα αυτής της ρηξικέλευθης παρέας. Ο πίνακας είχε τον τίτλο Impression: soleil levant (Εντύπωση: ανατολή ηλίου) και χρησιμοποιήθηκε υποτιμητικά από κάποιον κριτικό για να χαρακτηρίσει την σκανδαλώδους αντιακαδημαϊκής αισθητικής νέα αυτή γενιά καλλιτεχνών, που θα ονομάζονταν στο εξής Ιμπρεσιονιστές και το κίνημά τους Ιμπρεσιονισμός. Όλοι μαζί, σαν κίνημα πλέον, και ο καθένας ξεχωριστά, μέσα από την προσωπική του καλλιτεχνική πορεία και αναζήτηση, χάραζαν έναν δρόμο που κανείς δεν είχε περπατήσει, τον δρόμο προς την έκφραση όχι του φαίνεσθαι, αλλά του είναι, αυτού που είναι κάτω από την επιφάνεια της απόλυτα πιστής παραστατικότητας. Ήταν ο δρόμος που οδηγούσε προς τον εξπρεσιονισμό και την αφηρημένη τέχνη.

Η επαναστατικότητα στην τέχνη τους ήταν που σαγήνευσε και τον άπειρο ζωγράφο από την επαρχία της Ολλανδίας με το ιδιόμορφο παρουσιαστικό και την παράξενη ιδιοσυγκρασία. Δεν θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι να ενσωματωθεί και εκείνος στην ομάδα. «Χρίστηκες κι εσύ ιερέας στη θρησκεία της ασχήμιας. Αποδέχεσαι το χρίσμα;» θα τον ρωτούσε σε κάποια συγκέντρωσή τους ο Εμίλ Ζολά. «Αλλοίμονο», απάντησε ο Βικέντιος, «φοβάμαι ότι γεννήθηκα έτσι.» Οι ζωγράφοι σέβονταν τον Ζολά και τον καλούσαν συχνά στις συγκεντρώσεις τους. Δεν τον σέβονταν επειδή ήταν πετυχημένος – περιφρονούσαν άλλωστε τους συνηθισμένους όρους της επιτυχίας – αλλά επειδή εργαζόταν με ένα μέσο που τους φαινόταν μυστηριώδες και δύσκολο. Και πάντοτε άκουγαν με μεγάλη προσοχή τα λόγια του. Άρχισαν να γελούν και να τσακώνονται, μέχρι που ο Ζολά σηκώθηκε και φώναξε, επισκιάζοντας τις άλλες φωνές: «Ας διατυπώσουμε το μανιφέστο μας, κύριοι. Πρώτον, πιστεύουμε ότι η κάθε αλήθεια είναι ομορφιά, άσχετα με το πόσο φρικτή μπορεί να φαίνεται η όψη της. Αποδεχόμαστε το κάθε τι μέσα στη φύση, χωρίς καμιά απέχθεια. Πιστεύουμε ότι υπάρχει πιο πολλή ομορφιά σε μια άσχημη αλήθεια, παρά σε ένα χαριτωμένο ψέμα, πιο πολλή ποίηση στα απλά πράγματα, από όσο σε όλα τα σαλόνια του Παρισιού. Πιστεύουμε ότι ο πόνος είναι καλός, επειδή είναι το πιο βαθύ από όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα. Νομίζουμε ότι ο έρωτας είναι όμορφος, ακόμη κι όταν εκπροσωπείται από μια πόρνη κι έναν προαγωγό. Τοποθετούμε την προσωπικότητα πάνω από την ασχήμια, πάνω από την κομψότητα και τη σκληρή, χυδαία πραγματικότητα, πάνω από όλο τον πλούτο της Γαλλίας. Αποδεχόμαστε τη ζωή στην ολότητά της, χωρίς να κάνουμε ηθικολογία, γιατί όλοι ταιριάζουν στο πρότυπο της φύσης και είναι υφασμένοι μέσα στο σχέδιο της ζωής!» Σε αυτά τα λόγια σήκωσαν όλοι τα ποτήρια με το αψέντι και ήπιαν στην ανηθικότητα και στη λατρεία της ασχήμιας.

Ο Βαν Γκογκ δούλευε σκληρά. Στα έργα του εκείνης της περιόδου διαφαίνονται πολλές επιρροές από τους γάλλους συναδέλφους του, σιγά-σιγά όμως τα χρώματά του έγιναν πιο φωτεινά, το κοβάλτιο, το καρμίνιο, το πράσινο σμαραγδί και το κάδμιο, όλα αγωνίζονταν να αποκτήσουν μια κρυστάλλινη φωτεινότητα. Δεν ήταν πια απομιμήσεις και δύσκολα έβρισκες πια τα χνάρια των φίλων του ζωγράφων πάνω στους μουσαμάδες του. Είχε αρχίσει να αναπτύσει ένα πολύ προσωπικό είδος τεχνικής, ήταν κάτι που δεν έμοιαζε με τίποτα από ό,τι είχε φιλοτεχνηθεί μέχρι τότε. Και δεν είχε ιδέα πώς έφτασε ως εκεί. Είχε διϋλίσει τον ιμπρεσιονισμό μέσα από τον δικό του χαρακτήρα και βρισκόταν πολύ κοντά στο να αποκτήσει ένα τόσο πολύ παράξενο και απόλυτα μοναδικό μέσο έκφρασης. Ήταν φανερό πως είχε, σχεδόν, συλλαβίσει κάτι. Η ιμπρεσιονιστική τεχνική από όπου ξεκίνησε είχε εξελιχτεί σε κάτι εντελώς ανεξάρτητο και ξεχωριστό.

Δεν θα έμενε στο Παρίσι για πολύ ακόμη. Εκείνος δεν ήταν ζωγράφος της πόλης, ό,τι ήταν εξάλλου να πάρει από εκεί, το είχε πάρει. Ο Vincent Van Gogh ήταν ζωγράφος της υπαίθρου. «Δεν ανήκω εδώ. Είμαι ένας ζωγράφος του χωριού. Θέλω να ξαναγυρίσω στα χωράφια μου. Θέλω να ανακαλύψω έναν ήλιο τόσο καυτό, που θα πυρπολήσει κάθε τι μέσα μου, εκτός από την επιθυμία μου να ζωγραφίζω!» θα γράψει σε ένα γράμμα του προς τον αδελφό του Τεό.

Βρήκε τον παράδεισό του στην Αρλ, ένα μικρό χωριό στα νότια της Γαλλίας, που το έλουζε ο ήλιος ανελέητα το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου. Μια αναπάντεχη κληρονομιά (τα μόνα πραγματικά δικά του χρήματα σε όλη τη ζωή του) τον βοήθησε να αγοράσει το διάσημο «κίτρινο» σπίτι του στην Αρλ και να στρωθεί, απαλλαγμένος από προβλήματα στέγης, στη δουλειά. Ο καλλιτεχνικός του oίστρος ήταν εκρηκτικός, συχνά ολοκλήρωνε δύο κα τρεις πίνακες μέσα σε μια μέρα. Η πυρετώδικη δουλειά του φαίνεται μέσα από την άγρια τεχνική του, με τις πινελιές του να στροβιλίζονται σα δίνες επάνω στον καμβά, με το καθαρό χρώμα να βγαίνει απευθείας από το σωληνάριο, χωρίς πινέλο, χωρίς προεργασία, αυθαίρετα, πυρετώδικα, παθιασμένα, σαν αρχέτυπη ζωγραφική που ανακαλύπτεται από την αρχή και δεν ορίζεται από τίποτα απολύτως. Η τεχνική του, το ύφος του, απόλυτα ελεύθερα από κάθε επιρροή, δεν είχαν προηγούμενο. Ο ζωγράφος χάραζε μια ολοκαίνουργια πορεία και η θέλησή του ήταν αδάμαστη και η επιμονή του χαλύβδινη, κι ας ήξερε καλά πως ο καλλιτέχνης δεν ήταν μέσα σε μια κοινωνία παρά η σπασμένη στάμνα.

Ο μόνος που τον καταλάβαινε και στάθηκε δίπλα του ως το τέλος, ήταν ο αδερφός του, Τεό. Μετά τον αυτοπυροβολισμό του στα σταχοχώραφα με τα κοράκια (ο τελευταίος του πίνακας), ο αδελφός του ήταν που έτρεξε να τον βοηθήσει. Ήταν όμως ήδη αργά. Πέθανε μια μέρα αργότερα στα χέρια του. Έξι μήνες αργότερα τον ακολούθησε. Θάφτηκαν δίπλα-δίπλα, ενωμένοι, όπως και στη ζωή. Η γενική αποδοχή είναι πως το συμβάν ήταν αποτέλεσμα μιας από τις πολλές επιληπτικές κρίσεις που τον βασάνιζαν. Μια μικρή μερίδα όμως ερευνητών υποστηρίζει ότι ο Βαν Γκογκ αυτοκτόνησε για χάρη του αδελφού του, ελπίζοντας στην αναγνώριση που θα του εξασφάλιζε αυτός ο δραματικός θάνατος. Οι αυτόχειρες ήταν στη μόδα τότε. Ο θάνατός τους έπλεκε έναν θρύλο γύρω από το όνομά τους και όλοι μιλούσαν για αυτούς μετά θάνατον και έτσι, παρέμεναν αθάνατοι στις μνήμες του κόσμου. Σε όλη του τη ζωή ο ίδιος είχε πουλήσει μόνο έναν πίνακα. Ήξερε ότι ζούσε εις βάρος του Τεό, ο οποίος δεν σταμάτησε να τον ενισχύει, είχε-δεν είχε τη δυνατότητα να το κάνει. Ίσως να πίστευε πως έτσι, με την αυτοκτονία του, θα ερχόταν η πολυπόθητη αναγνώριση και έτσι θα του επέστρεφε μέρος του χρέους του.

Αλήθεια; Εικασία; Κανείς δεν μπορεί να πει. Με το που πέθανε, ο Τεό μάζεψε όλους τους πίνακές του, σε μια προσπάθεια να τους εκθέσει σε μια ατομική έκθεση. Δεν πρόλαβε. Λέγεται πως πέθανε με ένα γράμμα του Βίνσεντ στα χέρια του. Έγραφαν συχνά ο ένας στον άλλον. Έχουν διασωθεί περί τις 700 επιστολές του Βίνσεντ προς τον αδελφό του. Όλες οι εικαστικές του ανησυχίες, ανασφάλειες και προβληματισμοί είναι κρυμμένες εκεί μέσα. Όλα γραμμένα στο μοναδικό άτομο που εμπιστεύτηκε ποτέ, με συγκινητική τρυφερότητα και αξιοθαύμαστο ζήλο προς αυτό που έκανε. Κι ο αδελφός του πάντοτε εκεί, βράχος να τον υποστηρίζει σε κάθε του βήμα, οσάν προφήτης: «Ξέρω ότι είσαι πλασμένος από καλό υλικό. Πολλές φορές στη ζωή σου μπορεί να νομίσεις ότι απέτυχες, αλλά τελικά θα εκφραστείς, θα εκφράσεις τον εαυτό σου κι αυτό θα δικαιώσει τη ζωή σου.»

Ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ δούλεψε ακατάπαυστα επί 10 συνεχή χρόνια, από τα 27 μέχρι τα 37 του, οπόταν και αυτοκτόνησε, αφήνοντας πίσω του εκαντοντάδες έργα, οι πωλήσεις των οποίων φτάνουν σήμερα σε ιλιγγιώδη ποσά πολλών εκατομμυρίων ευρώ, σπάζοντας συνεχώς τα ρεκόρ πώλησης έργων τέχνης.

39 σχόλια:

ria είπε...

ωραία και ενδιαφέρουσα ανάρτηση για τον καλλιτέχνη που σημάδεψε μια ολόκληρη τεχνοτροπία!

καλό μήνα φιλενάδα!

Margo είπε...

Ένας άνθρωπος με τον αυτοκαταστροφικό, παθιασμένο χαρακτήρα του Vincent Van Gogh, η ιδιόμορφη ζωή του, ο στροβιλισμός του ίδιου του του μυαλού (στις αυτοπροσωπογραφίες του φαίνεται η βασανισμένη ψυχή του) δικαιολογεί κατά την γνώμη μου την αυτοκτονία. Ποιος μπορεί να πει όμως με σιγουριά;

Μου έκαναν εντύπωση τα λόγια του Εμίλ Ζολά πόσο διαχρονικά!

Πολύ καλό το αφιέρωμά σου Ευαγγελία μου, όπως μας έχεις συνηθίσει:)
Καλό απόγευμα!

librarian είπε...

Μαζί με τον Νταλί είναι δυο από τους πιο αγαπημένους μου ζωγράφους. Τα χρώματα του ξεχωρίζουν μέσα σε χιλιάδες. Νιώθω τυχερή γιατί έχω δει πολλούς πίνακες του από κοντά αλλά ακόμα μετανιώνω που δεν επισκέφτηκα το μουσείο του στο Άμστερνταμ όταν ήμουν εκεί.
Καλό σαββατόβραδο και από εδώ!

Antoine είπε...

Ο Βαν Γκογκ κατέχει πράγματι μερικές από τις πιο υψηλές θέσεις στις τιμές έργων τέχνης που έχουν πωληθεί έως τώρα σε δημοπρασίες.

Είναι ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης. Με μια πινελιά που ακόμη και ένας αδαής μπορεί να την αναγνωρίσει. Στρόβιλοι και φυσιολατρικές εικόνες. Προσωπικά, λατρεύω σχεδόν όλα του τα πορτρέτα, ειδικά τις αυτοπροσωπογραφίες του. Θαρρώ πως αποτελούν πανέμορφο δείγμα εσωστρέφειας, αν και ως καλλιτέχνης έβρισκε τον εαυτό του μέσα στη φύση και όχι μέσα στα πρόσωπα των ανθρώπων...

dimitris είπε...

Η αυτοκτονία του Βαν Γκογκ δεν είναι επιβεβαιωμένη. Είναι βέβαιο ότι αυτοπυροβολήθηκε, αλλά το τραύμα του ήταν σχετικά επιπόλαιο. Κάποιοι μελετητές αποδίδουν το θάνατο του στην εσκεμμένη αδιαφορία του γιατρού που ανέλαβε να τον γιατρέψει γιατί από ότι φαίνεται ο Βαν Γκογκ φλέρταρε με την κόρη του.

eva είπε...

@Ria, ο Βαν Γκογκ είναι ένας ιδιαίτερος ζωγράφος γιατί δεν ακολούθησε κανένα ρεύμα, η τεχνοτροπία του ανακαλύφτηκε από το μηδέν εξολοκλήρου από τον ίδιο. Ήταν ανήκουστο τότε να ζωγραφίζεις με ολοκάθαρα χρώματα ή να φαίνεται στον πίνακα όλη η πορεία της πινελιάς, να αποκτά και η διαδικασία δηλαδή οντότητα. Κανείς δεν ζωγράφιζε τότε έτσι.

Καλή σου μέρα, σ' ευχαριστώ πολύ :)

eva είπε...

@Margo, οι πληροφορίες για την αυτοκτονία του είναι ασαφείς, καθότι ήταν μόνος του όταν έγινε το συμβάν. Σίγουρα αυτοπυροβολήθηκε, σίγουρα δεν πέθανε επί τόπου, αλλά μπόρεσε να επιστρέψει στο σπίτι του, σίγουρα τον βρήκαν στο κρεβάτι του να ψυχορραγεί. Εκείνη την περίοδο είχε νοσηλευτεί και σε ψυχιατρική κλινική, λόγω των επιληπτικών του κρίσεων. Είχε δείξει εξάλλου, δείγματα ψυχικής διαταραχής και όταν, μετά τον τσακωμό του με τον Γκωγκέν, αφαίρεσε κομμάτι του αυτιού του και το πρόσφερε σε μια πόρνη της Αρλ, με την οποία συσχετιζόταν. Είχε επίγνωση του τι έκανε ή όχι; Δεν ξέρουμε, δεν ξέρω αν θα το μάθουμε.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@Librarian, εγώ όμως πήγα! :)
Τους παράτησα όλους, καθότι βρισκόμουν σε άλλη πόλη της Ολλανδίας, πήρα το τρένο και μια ώρα μετά βρισκόμουν στο μουσείο του Βαν Γκογκ, το οποίο, σημειωτέον, αρχιτεκτονικά, σαν κτήριο δηλαδή, δεν έλεγε απολύτως τίποτα, σκέτη απογοήτευση. Μέσα όμως... ααχχχ.... μέσα ήταν όλα τα λεφτά. Πίνακες, πίνακες, πίνακες παντού, δεν χόρταινες να απολαμβάνεις γερές δόσεις Βαν Γκογκ. Φοβερή εμπειρία. Τον είχα δει και στην Άνδρο, στο μουσείο Γουλανδρή, τον είδα και στο μουσείο Ορσέ του Παρισιού, η ζωντανή αντιπαράθεση με τα έργα του, η ένταση που σου προκαλεί το πρόσωπο με πρόσωπο, η αναγλυφότητα και η καθαρότητα, σα να σου μιλά, να σου εξομολογείται, τόσο αφοπλιστικά και με τόση ειλικρίνεια που δεν το αντέχεις, όλα αυτά δεν μπορείς να τα αποκομίσεις, παρά μόνο σε ένα μικρό τους ποσοστό, από τα αντίτυπα που κυκλοφορούν παντού. Πρέπει να δεις από κοντά για να καταλάβεις τη δύναμή του, το πάθος και την ένταση αυτού του μοναδικού ζωγράφου.

Φιλιά, librarian :)

eva είπε...

@Antoine, αυτό με τον γιατρό και την κόρη δεν το ήξερα! Νόμιζα πως τον βρήκαν μόνο όταν άρχισαν να τον αναζητούν, αφού δεν περνούσε μέρα που να μη φορτωθεί το καβαλέτο και τα σύνεργα και να πάρει τους δρόμους προς την ύπαιθρο για να ζωγραφίσει. Έχεις δίκιο σχετικά με τη μοναδικότητα της τεχνοτροπίας του που την κάνει τόσο αναγνωρίσιμη. Και, τελικά, τι έκανε, αν το σκεφτείς; Τι πέτυχε που ήταν το τόσο διαφορετικό; Μα, να πετάξει όλα τα φρου φρου και τα αρώματα της στυλιζαρισμένης ζωγραφικής και να την αφήσει να αναδείχτεί μέσα την ομορφιά της γύμνιας της, έσκαψε και αποκάλυψε όλη την ομορφιά της ανεπιτήδευτης, ανόθευτης, απέριττης, ατόφιας και ειλικρινούς ζωγραφικής, που δεν χρειάζεται φτιασίδια για να σταθεί, αλλά που στέκεται μια χαρά από μόνη της, μέσα στην αυθεντικότητά της.

Καλή σου μέρα, Antoine :)

eva είπε...

@dimitri, με συγχωρείς που σου απάντησα μέσω του Antoine, με μπέρδεψε το ίδιο άβαταρ που έχετε οι δυο σας και δεν πρόσεξα το όνομα, νόμιζα πως ήταν ο Antoine.
Σ' ευχαριστώ για την πληροφορία, δεν το ήξερα το περιστατικό με τον γιατρό, σ' ευχαριστώ και για το πέρασμα.

Καλή σου μέρα, dimitri, και με συγχωρείς :)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Άλλη μια συνταρακτική ιστορία που τη μεταφέρεις άριστα βάζοντας και τις δικές σου πινελιές.
Τον άνθρωπο τον ρούφηξε η τέχνη σε βαθμό ηδονής και εμμονής. Όλο αυτό το πάθος βρήκε αντίκρυσμα στην ευφυΐα του και το αποτέλεσμα εξαιρετικό.
Να αυτοκτόνησε επειδή ήταν της μόδας λίγο τραβηγμένο το βλέπω, σίγουρα τον ένοιαζε το μετέπειτα αλλά κανείς υγιής νους δε θα προδώσει τη ζωή για αυτό το σκοπό. Όσοι μεγάλοι πέθανα νέοι δεν το επιδίωξαν,άλλωστε υπήρξαν λάτρεις της ζωής ακόμα και αν υπήρχε απόγνωση. Ήταν όμως τόσο υγιής νους? Νομίζω παρέλειψες το γεγονός πως έκοψε το αυτί του και το ζωγράφισε, ίσως κάνω λάθος, δε ξέρω αλλά νομίζω αυτός το έκανε.
Φανταστικά τα λόγια του Ζολά, ανθρωποκεντρικά μέχρι κόκκαλο.

Καλημερούδια

librarian είπε...

Ζηλευω για το μουσείο στο Άμστερνταμ. Ακόμα μετανιώνω που προτιμησα να δω στο σπίτι της Άννας Φρανκ... είδα ένα γυάλινο κτίριο και απογοητεύτηκα....
Η αλήθεια είναι ότι η ζωντάνια και η ενέργεια ενός πίνακα μόνο από κοντά μπορεί να διακριθεί. Και καλό και κακό.
Σε φιλώ.

iLiAs είπε...

μου αρεσουν πολλοι αυτοι οι πινακες..
καλο μηνα Ευαγγελια :)

dimitris είπε...

Ο γιατρός που κουράριζε τον Βαν Γκογκ ήταν ο Γκασέ, φίλος όλων των διάσημων ζωγράφων της εποχής. Δεν βρήκαν τον Βαν Γκογκ να ψυχορραγεί, τον βρήκαν μες τα αίματα αλλά το τραύμα του όπως κάποιοι υποστηρίζουν ήταν επιπόλαιο. Ο Βαν Γκογκ δεν ήθελε να αυτοκτονήσει αλλά να τον προσέξουν. Μάλιστα ο αδελφός του τον πρόλαβε ζωντανό ταξιδεύοντας από το Παρίσι. Φαίνεται πως ο Γκασέ δεν έκανε τις απαιτούμενες ενέργειες ώστε να σταματήσει την αιμορραγία. Για περισσότερες λεπτομέρειες μπορείτε να δείτε την μελέτη : Pierre Cabanne, Ποιος σκότωσε τον Βαν Γκογκ , μτφρ. Παντελάκης Σπύρος, εκδ. Άγρα 1996

Antoine είπε...

Βλέπω ένα λάτρη του Schiele ακόμη... και ειδικά αυτής της αυτοπροσωπογραφίας!
Τι σύμπτωση!

dimitris είπε...

Ναι Antoine φαίνεται πως έχουμε μια κοινή αγάπη∙ τον Shiele. Παρακολουθώ το blog σου εδώ και καιρό. Μάλιστα πριν 3-4 μέρες έκλεψα μια φωτογραφία από εκεί και την ανάρτησα στο δικό μου blog…ελπίζω ότι δε σε πειράζει.

Artanis είπε...

φανταστική ανάρτηση...Πολλές καταπληκτικές πληροφορίες σχετικά με την σχέση αυτών των δυο...Ήξερα πώς τον φρόντιζε ως το τέλος, πάντως...
Καλό μήνα, και καλή βδομάδα, Ευαγγελία μου...Φιλιά πολλά...

eva είπε...

@Κωνσταντίνε, χαίρομαι που μπορείς και τις διακρίνεις και σ' ευχαριστώ γι' αυτό :) Για το αν ζωγράφισε το κομμένο του αυτί, δεν το γνωρίζω, εκτός κι αν εννοείς την αυτοπροσωπογραφία του με τους επίδεσμους. Δεν ξέρουμε κατά πόσο ήταν διαταραγμένος ψυχικά ώστε να βρει διέξοδο στην αυτοκτονία, άλλωστε έχει ειπωθεί πολλάκις πόσο λίγο απέχουν η μεγαλοφυΐα από την τρέλλα. Το σίγουρο πάντως είναι πως η τέχνη του άφησε σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή και μιμητές του εξακολουθούν και υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Καλημερούδια :)

eva είπε...

@Librarian, έχεις δίκιο, είναι και καλό λόγω αμεσότητας και κακό, αφού δεν είναι και ό,τι πιο εύκολο να πας να δεις τα αυθεντικά έργα στους χώρους που τα φιλοξενούν. Ας μην ξεχνάμε όμως και τις περιοδικές εκθέσεις, που λίγοι φαίνεται πως τις τιμούν. Αυτές οι εκθέσεις, που γίνονται συχνά-πυκνά στη χώρα μας - δεν έχουμε παράπονο - και τις περισσότερες φορές είναι αξιολογότατες, είναι πολύ καλή ευκαιρία για άμεση προσέγγιση στο έργο μεγάλων καλλιτεχνών και θα έλεγα πως είναι καλό να τις έχουμε υπόψιν μας.

Καλή σου μέρα, συνάδελφε :)

eva είπε...

@Ilia, σπάνια έρχεται δεύτερος στις προτιμήσεις του κόσμου, όταν γίνονται σφιγμομετρήσεις και διαγωνισμοί σχετικά με την δημοτικότητά του. Πάντα πρώτος και με διαφορά.

Καλό μήνα και φιλιά :)

eva είπε...

@Dimitri, ο Γκασέ!! Ναι, τώρα τον θυμήθηκα! Ο Γκασέ και η Μαργαρίτα! Το είχα διαβάσει κάποτε, αλλά το είχα ξεχασμένο, δεν ήξερα βέβαια ότι "έπαιζε" και το ενδεχόμενο της εσκεμμένης ιατρικής αμέλειας. Φοβερό... Ο Δρ. Γκασέ, τον οποίο και ζωγράφισε στο πασίγνωστο πορτραίτο που πουλήθηκε σε κάποιον Ιάπωνα για πάνω από 80 εκατ. ευρώ.
Το βιβλίο θα το αναζητήσω οπωσδήποτε. Σ' ευχαριστώ πολύ.

Καλή σου μέρα, Δημήτρη :)

eva είπε...

@Antoine και @Dimitri, η σύμπνοιά σας ίσως είναι μια ένδειξη πως πρέπει να γίνει ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον ξεχωριστό αυτό εξπρεσιονιστή και στο κίνημα γενικότερα... τουτέστιν, ποιος ιδανικότερος να αναλάβει να γράψει γι' αυτό από τους ίδιους τους λάτρεις του! Θα χαρώ να σας διαβάσω.

Καλημέρα σας, κύριοι :)

eva είπε...

@Artanis, τίποτα σα την αδελφική αγάπη, όλα τα κάνει δυνατά, και το παράδειγμά τους είναι από τα σπάνια, αυτή την αφοσίωση που είχαν ο ένας προς τον άλλον, δεν την απαντάς κάθε μέρα.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, αρτανάκι μου, να' σαι καλά!

Φιλιά :)

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Από τους πολύ , πολύ αγαπημένους μου ζωγράφους.Το χρώμα και η πινελιά..τόσο έντονο και ταυτόχρονα εκφραστικό..να ουρλιάζει το συναίσθημα που το γεννά..Είδα τους πίνακες του πριν από δύο χρόνια από κοντά..Εκπληκτικοί!!

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Το αφιερωμά σου, αληθινά εκπληκτικό, εκτενές και γεμάτο ευαισθησία.

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Ο Βαν Γκογκ είναι από τους πολύ αγαπημένους μου! Φταίει, βέβαια, που είναι κι Ολλανδός! Το μουσείο του στο Άμστερνταμ φρουρείται περισσότερο και από την Αμερικανική πρεσβεία στο Ιράν (αυτό ως σχόλιο για την αναφορά σου στις τιμές των έργων του). Παρόλη, όμως, την ενοχλητική αστυνόμευση, το μουσείο παραμένει εξαιρετικό! Τόσα αριστουργήματα μαζεμένα...
Έχω, όμως, ένα παράπονο... η Αρλ ζει από αυτόν, χωρίς να έχει ούτε ένα αυθεντικό του έργο. Υπάρχει το ίδρυμα Βαν Γκογκ, όμως αυτό έχει έργα άλλων ζωγράφων σχετικά με το Βαν Γκογκ.
Έχω διαβάσει τη βιογραφία του και την αλληλογραφία του με τον Τεό και πρέπει να πω ότι είναι αληθινοί θησαυροί για τους λάτρεις του Βίνσεντ!
Εύστοχη ανάρτηση!

Σταλαγματιά είπε...

Ιδιαίτερος άνθρωπος και χαρακτήρας που άφησε μοναδικά έργα !!

Πολύ καλό το αφιέρωμα σου Ευαγγελία μου μάθαμε τόσα που πραγματικά εγώ δεν γνώριζα.

Γλυκό ξημέρωμα

eva είπε...

@Carpe diem, η ζωγραφική του μπροστά κι εκείνος ξωπίσω της, εστιασμένος αποκλειστικά σε κείνη, χωρίς παρεμβολές, χωρίς αντιπερισπασμούς, σ' έναν αγώνα ζωής μέχρι να τη φτάσει. Εκείνος και η τέχνη. Από εκεί και πέρα το χάος, το τίποτα. Η στόφα του πρωταθλητή, η φιλοσοφία του πρωτοπόρου.
Το να βλέπεις τους πίνακές του από κοντά είναι πραγματικά σπουδαία εμπειρία.

Καλή σου μέρα, carpe diem!

eva είπε...

@Ανεμοσκορπίσματα, σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, βοήθησε και το θέμα :)

Καλημέρα, Νικόλα.

eva είπε...

@Σ.Π.Ρ., νομίζω πως ούτε και το κίτρινο σπίτι έχει διασωθεί. Έχεις δίκιο, ένας-δύο πίνακες θα έπρεπε να υπάρχουν τιμής ένεκεν, αφού εκεί είναι που ανακάλυψε ουσιαστικά την εικαστική του σφραγίδα. Γιατί όμως εστιάζεις στην καταγωγή; Οι αναφορές του στην ολλανδική τέχνη είναι απειροελάχιστες και εμφανίζονται κυρίως στα πρώτα του βήματα, ως μαθητευόμενος. Από ένα σημείο και μετά πιστεύω πως δεν υπάρχει καμία σύνδεση, μετά το Παρίσι μάλιστα, δεν επέστρεψε ποτέ στη γενέτειρά του.
Η αλληλογραφία του με τον Τεό είναι σα να διαβάζεις λογοτεχνία, κείμενα πολύ τρυφερά και πολύ ανθρώπινα, που στάζουν συναίσθημα και ποίηση. Κι εμένα μου άρεσε πολύ.

Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :)

eva είπε...

@Anastasia, σ' ευχαριστώ πολύ, η μοναδικότητά του έγκυται στο ότι τόλμησε να ακολουθήσει το ένστικτό του, δεν φοβήθηκε να διαφοροποιηθεί από τους υπόλοιπους συναδέλφους του, παρόλο που έτυχε της χειρότερης αποδοχής από όλους. Σκέψου να είσαι ζωγράφος ως το μεδούλι, να ζεις και να αναπνέεις από αυτό, και κανείς να μην αναγνωρίζει το έργο σου. Κανείς να μην καταλαβαίνει αυτό που κάνεις και κανείς να μην το αποδέχεται ως την τελευταία στιγμή. Τι σθένος χαρακτήρα και τι πίστη στον σκοπό σου μπορεί να το προσπεράσει αυτό, την καθολική απόρριψη από τους πάντες, εκτός βέβαια τον αδελφό σου; Είναι φοβερό... μεγαλειώδες...

Πάντα με τον καλό σου λόγο, σ' ευχαριστώ από καρδιάς.

Πολλά φιλιά, Αναστασία :)

"ζαχαρούλα.." είπε...

καλημέρα καλημέρα καλημέρα!!!!

πόσο όμορφα είναι όλα όταν έρχομαι στα μέρη σου.....

φιλιά!!

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

μάλλον παρεξήγησες!
Όταν είπα πως φταίει που είναι κι Ολλανδός, αναφερόμουν στην άφατη λατρεία που έχω για τη χώρα και τους κατοίκους της και όχι στις συνιστώσες της ζωγραφικής του. Όντως, σε επίπεδο τεχνοτροπίας, διάθεσης και θεματολογίας δεν έχουν σχέση.
Παραμένει, όμως, Ολλανδός!!!

eva είπε...

@Ζαχαρούλα τι γλυκιά που είσαι! Σ' ευχαριστώ πολύ!

Φιλιά και καλημέρες :)

eva είπε...

@Σ.Π.Ρ., πες το μου έτσι και με τρόμαξες! :) Έψαχνα να βρω τι σύνδεση είχες κάνει με τις ολλανδικές τεχνοτροπίες και δεν έβλεπα πουθενά συσχέτιση. Ναι, παραμένει Ολλανδός και η Ολλανδία άφησε σημαντικότατη σχολή πίσω της, από την οποία έχουν επηρεαστεί ουκ ολίγοι καλλιτέχνες και τότε και τώρα.

Καλή σου μέρα, Σ.Π.Ρ. :)

mistiriO/S είπε...

Οι μόνοι πίνακες που υπάρχουν σπίτι μου είναι του Van Gogh. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τα συναισθήματα που μου δημιουργεί η τέχνη του..

Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω γιατί αλλά προσπαθώ πολλές φορές να διαβάσω κι όλο κλείνει. Σήμερα τα κατάφερα! Δεν ξέρω πολλά από ζωγραφική, αλλά εκείνο που ξέρω με βεβαιότητα είναι οτι η δουλειά σου εδώ μέσα είναι αριστούργημα.

Καλή σου μέρα

eva είπε...

@Mistirie, έχεις δίκιο, τα πιο δυνατά συναισθήματα είναι αυτά που δεν περιγράφονται με λόγια. Και δικός μου αγαπημένος.

Καλό βράδυ :)

eva είπε...

@Freedula, δηλώνω αμήχανη! :) Τι όμορφα λόγια! Για μένα όλα αυτά; Με τιμάς, γλυκιά μου, σ' ευχαριστώ από καρδιάς!

Πολλά φιλιά, καλό σου βράδυ :)