Αγία Γραφή Μελέτης

Την αναζητούσα για μήνες, έψαχνα στο διαδίκτυο, ρωτούσα στα βιβλιοπωλεία, όμως η απάντηση ήταν παντού η ίδια: αυτό που ζητάτε δεν υπάρχει. Προς το παρόν, τουλάχιστον. Ίσως σε μιαν άλλη γλώσσα, στα αγγλικά θα το βρείτε σίγουρα. Μπείτε στο Amazon, σίγουρα εκεί θα βρείτε αυτό που θέλετε.

Μπήκα, είχαν δίκιο. Όλα στα αγγλικά. Όμως εγώ ήθελα μία Αγία Γραφή μελέτης, με τις αναλύσεις της, τα άρθρα της, τους πίνακές της, τα λεξικά της, τους χάρτες της, ό,τι δηλαδή χρειάζεται κανείς για μια εμπεριστατωμένη μελέτη των ιερών κειμένων, όμως την ήθελα γραμμένη στα ελληνικά, από Έλληνες θεολόγους και κληρικούς κι αυτό δεν το έβρισκα πουθενά.

Έχω μία Αγία Γραφή (δύο βασικά) που χρησιμοποιώ όλο αυτό το διάστημα, οι οποίες είναι σαν κι αυτές που βρίσκονται με πολύ ευκολία σε όλα τα βιβλιοπωλεία, ωστόσο, συνέχιζα την αναζήτηση, μήπως και η τύχη μου έκανε το χατήρι. Με αυτά και με εκείνα, έφτασα και σε αυτό το site: christianbooks.gr Μέσα στον ηλεκτρονικό τους κατάλογο υπήρχε μία Αγία Γραφή πλήρους Μελέτης. Στα ελληνικά! Γλώσσα δημοτική, μεγάλο μέγεθος, εύκαμπτο δερμάτινο εξώφυλλο, μια χαρά! Μόνο που ήταν μεταφρασμένο, όχι γραμμένο, εμπνευσμένο δηλαδή, στα ελληνικά. Όταν πήρα τηλέφωνο τους ρώτησα αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο γραμμένο από Έλληνες. Η απάντηση ήταν αρνητική, αφού μου είπε βέβαια πως κάτι έχει ξεκινήσει να  ετοιμάζεται από την Βιβλική Εταιρεία, αλλά επειδή πρόκειται για μεγαλεπίβολο και συλλογικό έργο, θα πάρει χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Δεν είχα καμία διάθεση να περιμένω χρόνια για να ξεκινήσω με τη μελέτη μου, έτσι, συμβιβάστηκα με τη μετάφραση και προχώρησα στην παραγγελία.

Λίγες μέρες μετά ήρθε το πακέτο στο σπίτι μου. Μόνο που εγώ έλειπα, ήμουν στο εξοχικό! Το παρέλαβαν τα παιδιά. Το άνοιξα με δύο μέρες καθυστέρηση. Μπορείτε να φανταστείτε την αγωνία μου αυτές τις δύο μέρες, έβραζα στο ζουμί μου από την ανυπομονησία να επιστρέψω στην Αθήνα να ανοίξω το "πολύτιμο" (κατά τον Τόλκιν και τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών).

Την Κυριακή το βράδυ κρατούσα την καινούργια μου Αγία Γραφή στα χέρια μου. Δεν έχω ξεκινήσει ακόμα να διαβάζω, αρέσκομαι να την κοιτώ, να την κρατάω στα χέρια μου, να την ξεφυλλίζω. Ακούω το σπάσιμο της ράχης στο άνοιγμα των σελίδων κι αυτή η μυρωδιά του μελανιού όπως αναδύεται και με μεθά όπως κάθε φορά που ανοίγω ένα καινούργιο βιβλίο και με στέλνει στον παράδεισο.

Ετοιμάζομαι, λίγη υπομονή ακόμα. Σε λίγες μέρες αυτό το ταξίδι ξεκινάει. Όσοι πιστοί, προσέλθετε! :-)

Με αγάπη,

Εύα 💗

Στο όρος της σιωπής

Εδώ, μέσα στις πυκνές φυλλωσιές των πλατανιών και το κελάηδημα της φάσας, στις ιλαρές αγιογραφίες του Θεοφάνη, στα λαξευμένα σκαλοπάτια των μοναστηριών με τις σιωπηλές στοές και τους ξύλινους εξώστες, η αποστασιοποίηση από τα κοσμικά λειτουργεί λυτρωτικά. Η εσωτερική συγκίνηση είναι δυνατή, συγκλονίζει. Οι σκέψεις μετουσιώνονται σε δοξασία και προσευχή και μια ακαθόριστη υποψία που γεννιέται αθόρυβα στη θέα αυτού του απόκοσμου πέτρινου δάσους μεγαλώνει ολοένα και γίνεται πεποίθηση. Η πεποίθηση πως εδώ, στα Μετέωρα, με τα μισογκρεμισμένα ασκηταριά και τα μοναστήρια που σαν αετοφωλιές αιωρούνται μεταξύ ουρανού και γης ο Θεός είναι παρών, παντού και μέσα μας. Και πως σε αυτή τη γωνιά της Ελλάδας που η καρδιά της Ορθοδοξίας ακόμα χτυπά δυνατά, δεν υπάρχουν σύνορα ανάμεσα στη γη και στον παράδεισο.

Εύα 💗

..ξένη..

Ποτέ δεν είχα αισθανθεί κάτι ιδιαίτερο για την Ελλάδα, κυρίως στα πρώτα χρόνια που ήταν να φύγω και μετά, που βρέθηκα εδώ. Μάλλον περισσότερο ήταν η αδιαφορία για κάτι που στην ουσία δεν ήξερα παρά μόνο σαν φήμη, από ανθρώπους που μιλούσαν γι' αυτήν, οραματίζονταν για τις δόξες και τα μεγαλεία της και αναπολούσαν με το πικρό δάκρυ της ξενιτιάς. 'Ελλάδα και ξερό ψωμί', ήταν το μαράζι τους, 'να δω την Ελλάδα κι ας πεθάνω'. Αυτά βέβαια που άκουγα για μια χώρα μακρινή και εξωτική, με έναν ολόλαμπρο ήλιο που τύφλωνε κι έναν τεράστιο πολιτισμό που γέννησε την Ευρώπη, με το απέραντο γαλάζιο και τα καταπράσινα πευκοδάση ως το κύμα της θάλασσας, εμένα με άφηναν μάλλον αδιάφορη, αφού για μένα εκεί ήταν η ζωή μου, η γλώσσα μου, το σπίτι μου όμορφο και τακτοποιημένο, η γειτονιά μου νοικοκυρεμένη, οι δρόμοι καθαροί και φροντισμένοι, ο κόσμος μου όλος, έτσι όπως τον ήξερα και τον αγαπούσα. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο, ήμουν ευτυχισμένη.

Ήμουν μικρή όταν με έφεραν στην Ελλάδα, όμως θυμάμαι σαν σήμερα το πολιτισμικό σοκ που δέχτηκα από τον βάρβαρο (κατά το βαρ βαρ) στα παιδικά μου μάτια επαναπατρισμό. Μιλούσα μια άγνωστη γλώσσα που δεν γνώριζε κανείς, είχα μάθει αλλιώς, ήξερα αλλιώς, και το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω πίσω, στο σπίτι μου, και όχι σε μια Ελλάδα άγνωστη και ξένη.
Όμως η ξένη ήμουν τώρα εγώ και η ασφάλεια που αισθανόμουν εκεί, πίσω, από τότε που γεννήθηκα, είχε χαθεί για πάντα.

Φυσικά, τα χρόνια πέρασαν, εγκλιματίστηκα μεν εξ' ανάγκης, προσαρμόστηκα, συμβιβάστηκα, η αλήθεια όμως παραμένει ότι αυτή η χώρα στην οποία με έφεραν κουβαλητή για τους όποιους λόγους τους, δεν είμαι εγώ. Την Ελλάδα του πολιτισμού και των τεχνών, την έμαθα, τη μελέτησα και τη λάτρεψα, η Ελλάδα όμως της πραγματικότητας του σήμερα, δεν με εξέφρασε ποτέ στο ελάχιστο, δεν άντεχα την αναρχία της, ούτε και την αντέχω. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι μεγάλο και σοβαρό, όπως οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί μέσα σχεδόν στην Αθήνα!!!!, στη Ραφήνα, στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά, την Κινέτα και τώρα στους Αγίους Θεοδώρους, που πάλι δεν φταίει κανείς, όπως ακριβώς πνίγηκαν άλλοι τόσοι στη Μάνδρα!!!! τον χειμώνα από ευθυνο-ανεύθυνους για μία ακόμη φορά, όπως τόσα και τόσα πράγματα που με ανάγκαζαν να δέχομαι την ελληνική πραγματικότητα έτσι όπως είναι, και να νιώθω όλο και πιο μικρή, πιο ανασφαλής, πιο ανίσχυρη να κάνω το οτιδήποτε για να σώσω, δεν ξέρω, αξιοπρέπεια, τιμή, το σπίτι μου το ίδιο, την οικογένειά μου, πάντα θα φταίει κάτι μέσα στα μύχια της καρδιάς μου, ότι ο μικρόκοσμος αυτός που λέγεται Ελλάδα, δεν είναι για μένα ο σωστός και αυτό το κάτι που έχει σαπίσει εδώ και καιρό, προσωπικά, μου προκαλεί αναγούλα και τάση για εμετό.

Αυτά τα δύο εικοσιτετράωρα του τρόμου χάθηκαν 80 και ζωές μέχρι τώρα που μιλάμε, όμως να είστε σίγουροι ότι και πάλι στην Ελλάδα του σήμερα δεν θα φταίει κανείς. Θα φταίει ο αέρας που είναι δυνατός, τα ρέματα που είναι μπαζωμένα, τα παράνομα αυθαίρετα που νομιμοποιούνται εγκληματικά και κατά συρροήν, το θράσος των αρχών, η αυθαιρεσία του κόσμου, η ασυδοσία των βολεψιματιών, η έλλειψη του περιβάλλοντος, η ανηθικότητα των ανθρώπων, ο ωχαδελφισμός του γείτονα, η αδιαφορία του συνανθρώπου, η ασχήμια των πόλεων, η κακογουστιά των εξοχικών, η αναρχία των δρόμων, οι αρμόδιοι  που ποτέ δεν φταίνε για τίποτα, η βρωμιά που κατακλύζει την Ελλάδα, το μικροσυμφέρον των παρτάκηδων, το σύστημα που δεν υπάρχει, η οργάνωση που δεν λειτουργεί, οι καταστροφές που συνεχίζονται, οι άνθρωποι που χάνονται, τόσα, τόσα, τόσα! από το πιο μικρό ως το πιο τραγικό, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να δικαιολογηθεί ότι έλα μωρέ, όλα καλά, το κουκουλώνουμε και πάμε παρακάτω και γίνεται τρόπος ζωής, και παγιώνεται, γιατί αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα -που ποτέ δεν θέλησα αυθής εξαρχής για να ξεκινήσω κιόλας,- και έτσι την αγαπάτε όλοι εσείς οι Ελληνάρες/ Ελληναράδες και τη γουστάρετε και ό,τι θέλετε κάνετε και θα συνεχίσετε να κάνετε και μαγκιά σας, κι ας αφανίζονται ζωές στο μεταξύ σαν τα κοτόπουλα το ένα μετά το άλλο, κι ας καταστρέφονται σπίτια και περιουσίες, κι ας χάνεται το περιβάλλον που μας γέννησε και μας θρέφει, και τόσα άλλα που δεν έχουν τελειωμό, εγώ θα παραμένω ξένη, σε έναν τόπο ξένο, που δεν (ανα)γνωρίζω πια...



------
(οι φωτογραφίες είναι από εδώ και εδώ.)

Αγία Ελένη, η Ισαπόστολος

Να στέκεσαι αγέρωχη στον θρόνο, με το στέμμα, τα πορφυρά βελούδα και τα πολύτιμα πετράδια, να κοιτάζεις με βλέμμα αυστηρό, δίκαιο, κεραυνοβόλο που τρυπάει κατευθείαν στην καρδιά, που λέει με ξέχασες, με αμελείς, κι εγώ να χαμηλώνω το βλέμμα από ντροπή, από σεβασμό και δέος.

Ήρθες ως την πόρτα μας, ως το κατώφλι του σπιτιού μας, ταξίδεψες με δόξες και τιμές από την καθολική Βενέτσια, που αρέσκεται στο να παρουσιάζει το όλο γεγονός σαν μια πράξη μεγαλοσύνης και συμφιλίωσης απέναντι σε εμάς, τον ορθόδοξο ελληνισμό. Το ότι σε αρπάξανε σα λάφυρο μαζί με μια στρατιά από ιερά λείψανα και σκηνώματα αγίων μας κατά την άλωση της Πόλης το 1204, για να στάξεις στην πόλη τους αγιοσύνη και ευλογία με τη βία, με το αίμα και τον θάνατο, και να σε καταχωνιάσουν μαζί με τους υπόλοιπους αμύθητους θησαυρούς που με πλιάτσικο αρπάξανε από την Πόλη των πόλεων, το στολίδι της ανθρωπότητας για πάνω από χίλια χρόνια στα σεντούκια τους και τα θησαυροφυλάκιά τους, αυτό μένει διακριτικά στην άκρη, γιατί ενοχλεί.

Η ιστορία όμως δεν μπορεί να μένει διακριτικά στην άκρη όταν ενοχλεί. Η ιστορία δεν ξεχνιέται όσο βρίσκεται ζωντανή μέσ' στο μυαλό και τις καρδιές μας. Όπως ακριβώς γίνεται όταν αισθανόμαστε πως αυτό το κάτι είναι κάτι που μας αφορά. 1700 χρόνια μετά σε άφησαν να βγεις από τη χρυσή φυλακή σου και να έρθεις πίσω στον βυζαντινό, τον ορθόδοξο τόπο σου. Εδώ, όπου ανήκεις πραγματικά. Έστω κι αν είναι για αυτό το λίγο, τόσο όσο κρατά ένα προσκύνημα. Φτάνει για να σκορπίσεις την χάρη και την ευλογία σου στους πιστούς σου. Φτάνει, γιατί εδώ στον ορθόδοξο τόπο μας, κανένας άγιος και καμία μνήμη δεν μπαίνει στην άκρη. Αμήν.

Τόσο όμορφη...

* Το σκήνωμα της Αγίας Ελένης θα εκτείθεται στον ιερό ναό της Αγίας Βαρβάρας Αιγάλεω σε ιερό προσκύνημα ως τις 15 Ιουνίου.

* Για τον βίο και τα κατορθώματα της Αγίας Ελένης μπορείτε να μπείτε εδώ.

* Προς όλους και όλες που εορτάζουν σήμερα, εύχομαι χρόνια πολλά και ειρηνικά!