Η Αθήνα του Αυγούστου

Ένας από τους λόγους που δεν θέλω να φεύγω για διακοπές τον Αύγουστο είναι επειδή λατρεύω την Αθήνα τούτον το μήνα. Απλά, την λατρεύω. Λατρεύω τους ήρεμους ρυθμούς στους οποίους επανέρχεται, κάτι που μπορείς να διακρίνεις παντού, στους δρόμους, τους χώρους περιπάτου, τις συνοικίες. 
Τον Αύγουστο η πόλη ανακτά τις αισθήσεις της, σαν ασθενής που μόλις ξυπνά από κώμα και όλα του φαίνονται καινούργια και γίνονται σημαντικά.
Η Αθήνα του Αυγούστου γίνεται φιλική, καλοδιάθετη και γοητευτική. Σε προσκαλεί να την περπατήσεις, να τη γνωρίσεις και να την χαρείς μέσα από αποστομωτικές πανοραμικές εικόνες, όπως η θέα από τον λόφο των Μουσών. Καθισμένοι πάνω στους καθαγιασμένους βράχους της Πνύκας, στα πόδια μας ο Άρειος Πάγος, το βήμα στο οποίο στάθηκαν .. ποιον να πρωτοσκεφτώ.. Περικλής, Θεμιστοκλής, Δημοσθένης, δημοκράτες, τύραννοι, σοφιστές, φιλόσοφοι... 
'Τις αγορεύει βούλεται;', εδώ ειπώθηκε κι αυτό... το λίκνο της δημοκρατίας, της ελευθερίας της σκέψης, της δικαιοσύνης... 
Κάθομαι χάμω, στις ίδιες πέτρες, ακουμπάω τα χέρια μου πάνω στο παρελθόν που έχει φτάσει ως εδώ, αθόρυβα, διακριτικά, προσπαθώ να φανταστώ την εικόνα με τους Αθηναίους του τότε να ορίζουν τις τύχες τους, να δημιουργούν το μέλλον το δικό τους και της ανθρωπότητας χτίζοντας ιδέα την ιδέα, σκέψη την σκέψη, όραμα το όραμα θεμέλια συμπαγή και απόρθητα για τις επόμενες χιλιετίες, χωρίς καν να το ξέρουν... 
Tο DNA της Ευρώπης δημιουργήθηκε εδώ, σε αυτό ακριβώς εδώ το σημείο, αυτή την πέτρα, αυτή τη θέα... 
Απέναντι η Ακρόπολη φωταγωγημένη, σαγηνευτική και η Αθήνα πιάτο στα πόδια της, που όλο και πιο δύσκολα ορκίζεται πλέον στο όνομά της...
Κατηφορίζουμε τον λόφο, περνάμε μπροστά από το Αστεροσκοπείο, περιδιαβαίνουμε τα σοκάκια στην Πλάκα, το Θησείο, το Μοναστηράκι. Οι δείκτες του ρολογιού επανέρχονται σε λειτουργία, ο χρόνος ξεκινά και πάλι να χτυπά τις ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα.. Σσσσ... Να, σα να την ακούω... Τικ τακ, τικ τακ, άδραξε τη μέρα, τικ τακ, τις στιγμές, τις μνήμες, τικ τακ, θυμήσου τα φαντάσματα του χτες, τικ τακ, οραματίσου τα φαντάσματα του αύριο, τικ τακ, όπως κάνουν οι συγγραφείς, οι λογοτέχνες, οι ποιητές, τικ τακ, όπως κάναμε κι εμείς τικ τακ, αιώνες τώρα'...

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

Νέος μήνας ξεκινάει σήμερα. Νέα σχολική χρονιά σε λίγες μέρες. Καλή αρχή, παιδιά! 
Και, πού είστε! Αγαπάτε τη μάθηση. Αγαπάτε την παιδεία. Μην επηρεάζεστε από τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν γύρω σας, ακόμα και μέσα στο σχολείο, που σας αγγίζει άμεσα, ακόμα και μέσα στο σπίτι. Μην παρασύρεστε από Σειρήνες, που παραπλανούν. Μη μασάτε! 

Η παιδεία είναι το ισχυρότερο όπλο που θα αποκτήσετε στη ζωή σας. Δύσκολο άτι, το ξέρω. Ατίθασο. Μπορείτε να το εξημερώσετε, στο χέρι σας είναι. Αρκεί να πιστέψετε στον εαυτό σας και στη σημασία αυτού που κάνετε. Σελίδα τη σελίδα, έτσι θα το τιθασεύσετε και θα σας επιτρέψει να το ζέψετε. Όσο προχωράει η εξημέρωση, τόσο πιο εύκολη θα γίνεται η όλη προπάθεια. Μην πισωγυρίσετε στην πρώτη δυσκολία. Συνεχίστε με πείσμα. Με επιμονή. Με στόχο. Οραματιστείτε τα λιβάδια που θα δείτε καλπάζοντας στη ράχη του και κάντε το να συμβεί! Όχι για να ικανοποιήσετε τους δασκάλους σας. Όχι για να ευχαριστήσετε τους συγγενείς ή να δικαιώσετε την οικογένειά σας. Κάντε το για εσάς τους ίδιους. Το αξίζετε. Το άτι της παιδείας θα σας χαρίσει τους κόσμους που ονειρεύεστε και αμέτρητους άλλους που δεν υποπτεύεστε καν ότι υπάρχουν. 
Εκτός, και εντός σας. Θα το δείτε.

Καλή ακαδημαϊκή χρονιά και καλό μήνα σε όλους!

Στον αστερισμό της Παρθένου

Αυτό το καλοκαίρι είχε μυρωδιά από πεύκο. Έρημες γειτονιές και σιωπηλούς δρόμους. Και ησυχία. Πολλή, άπλετη. Χρόνο αργόσυρτο. Βιβλία με τσακισμένα εξώφυλλα και κιτρινισμένα φύλλα που περίμεναν χρόνια στοιβαγμένα στο ράφι να διαβαστούν. Μακρινούς περιπάτους ανάμεσα σε χρυσαφένια σταχοχώραφα και νωχελικές σιέστες στο ύπαιθρο κάτω από πυκνές φυλλωσιές που θρόιζαν κελαριστά σα νανούρισμα, σαν προσευχή από το μαϊστράλι μέσα στην κάψα του μεσημεριού. Είχε μαγικές ανατολές και ονειρεμένες δύσεις. Και γέμισμα ψυχής μπόλικο. Από γαλήνη, ομορφιά και δικούς ανθρώπους. Φίλοι νέοι και παλιοί. Γνωριμίες. Γειτονίες. Οικογένεια. Είχε και τρικυμίες κι ανταριάσματα. Πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά. Κινδύνους και νηνεμίες. Επανεκτιμήσεις, αποφάσεις, επιλογές. Ενδοσκόπηση και περισυλλογή.

Είχε και κεράκια γενεθλίων. Και ευχές πολλές. Διαδικτυακά. Προσωπικά. Σας ευχαριστώ όλους! 

Με μια μεγάλη αγκαλιά. Και μιαν ευχή. Υγεία! Ναι, κι άλλη μία. Αγάπη. Αλήθεια. Καλή καρδιά. Κι άλλες, κι άλλες πολλές! Ευτυχία, Ισορροπία, Ομόνοια. Ειρήνη. Μέσα μας και στον κόσμο όλο. 

Να είμαστε καλά και να αγαπάμε. Τίποτε άλλο. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. 

Έχω εμπιστοσύνη.

Καλό μας φθινόπωρο!

evapsarrou.blogspot.com

Ο δρόμος του φωτός

Την ξύπνησε ο ήχος της κλήσης του στο κινητό της, διαφορετικά δεν θα τον είχε αντιληφθεί. Κουβαλούσε το μπετόνι με το νερό, τα γεμιστά που του είχε φυλάξει αποβραδίς στο ψυγείο κερδίζοντας ένα τρυφερό φιλί για καλημέρα. 
Δεν είχε στείλει τελικά τον βοηθό, 'να μην έχουμε γλωσσοφαγιές' , της είπε. Εκείνη συμφώνησε. 'Καλύτερα την ησυχία μας', συμπλήρωσε. Συμφώνησε με τη σειρά του. Τέτοιες στιγμές, που ευθυγραμμίζονταν έτσι αβίαστα πλανήτης Άρης και πλανήτης Αφροδίτη και στον αέρα αιωρούνταν αυτό που κυνηγούν όλοι οι άνθρωποι όλη τους τη ζωή, κάτι λιγοστές σταγόνες ευτυχίας που δίνουν νόημα στο χαοτικό κουβάρι της ζωής, τέτοιες στιγμές αισθανόταν πραγματικά καλά, δυνατή και ατρόμητη. Πολεμίστρια απέναντι στο θεριό που δεν έλεγε να την αφήσει στην ησυχία της. Το προηγούμενο απόγευμα είχε κάνει την πρώτη της επίσκεψη στον οδοντίατρο, καταφέρνοντας να βρει το θάρρος να ξεκινήσει άλλον έναν αγώνα που ήξερε πως θα ρουφούσε ό,τι αντοχές της είχαν απομείνει ύστερα από ένα μαρτυρικό καλοκαίρι γεμάτο πόνους, ψυχική φθορά και επικίνδυνα φλερτ με την απέναντι πλευρά. Την ταλαιπωρία την θεωρούσε δεδομένη, όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν την ένοιαζε πια. 
Αργά το ίδιο βράδυ, λίγο προτού την πάρει ο ύπνος, διάβαζε από το βιβλίο που βρισκόταν δίπλα της στο κομοδίνο:

"Οι δυσκολίες είναι που μας κάνουν καλύτερους. 
Χωρίς αυτές δεν θα είμασταν ποτέ έτοιμοι να περπατήσουμε πάνω στον δρόμο του φωτός."

Χάραμα στην Σκαλωσιά (τραβηγμένη με το κινητό) ~ evapsarrou.blogspot.com

Δυο μέρες στο εξοχικό

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

Δεν ήταν παρά δυο μέρες, που όμως φάνηκαν σα να είχε περάσει μήνας. Η ζέστη δυνατή, ο ήλιος ανελέητος πυρράκτωνε τα πάντα, όταν όμως άρχιζε να σουρουπώνει, ένας γλυκός μαΐστρος έκανε τις βελόνες των πεύκων να τραγουδούν διώχνοντας όλη την κάψα και τη δυσφορία της ημέρας. 
Τα φυτεμένα μας στα καλύτερά τους παρά τον καύσωνα που μεσολάβησε από την προηγούμενη φορά που ήμασταν εκεί. Τα δέντρα μας κάθε φορά και πιο ψηλά, πιο περήφανα. Γλάροι βόλταραν πάνω από τον κάμπο κάνοντάς μας παρέα στον πρώτο καφέ της ημέρας. Χελιδόνια στιγμάτισαν και πάλι τον ουρανό. Περιμένω υπομονετικά να φτιάξουν τη φωλιά τους στα κεραμίδια του σπιτιού. Τα προσκαλώ κάθε φορά. Ελπίζω. Κάποια χρονιά, πού ξέρεις; Μπορεί και να συμβεί. Ένας κορυδαλλός αιφνιδίασε με τα πολύχρωμα φτερά του και την περήφανη παρουσία του. Νίκησε για λίγο την απόλυτη κυριαρχία του πράσινου, που το βλέπεις γύρω σου σε όλες του τις αποχρώσεις όλες τις εποχές του χρόνου. 
Για πρώτη φορά σε αυτή μας την απόδραση είδα κουνάβι, παρακαλώ! Μεγάλο, φουντωτό, πλουμιστό, στο μέγεθος του Φοίβου. Σα μικρό αλεπουδάκι μου φάνηκε, μόνο με περισσότερα χρώματα. Ούτε και ήξερα πως ζούσε σε αυτή τη γωνιά των Γερανίων. Βγήκε στο ξέφωτο, στάθηκε για μερικά δευτερόλεπτα να μας κοιτάζει και μετά χάθηκε έτσι ξαφνικά όπως είχε εμφανιστεί.

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

Δυο μέρες ομορφιάς, σιωπής και ηρεμίας πέρασαν σα νερό. Φτάσαμε στο βράδυ της Κυριακής και δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε, μεταθέτοντας την ώρα του φευγιού όλο και μακρύτερα από τις στιγμές που ζούσαμε. Περιμέναμε να σκοτεινιάσει, να δούμε τους αστερισμούς να διαγράφονται ολοφώτεινοι και γιορτινοί στον μαβί νυχτερινό ουρανό. Καθίσαμε στην κούνια, με την απόλυτη ησυχία να απλώνεται γύρω μας, με τα παγάκια στο ποτήρι με το παγωμένο απεριτίφ να κροταλίζουν στο κάθε λίκνισμα και στηλώσαμε τα μάτια στον ουρανό. Ο γκιώνης συγχρονίστηκε με το τραγούδι του γρύλλου και των τζιτζικιών που δεν έλεγαν να κοπάσουν παρά το προχωρημένο της ώρας. Ποίηση. Σε λίγο φάνηκε ένα ολόγιομο ασημένιο φεγγάρι που, παρόλο που δεν ήταν η γαλάζια πανσέληνος όπως μας είχαν προαναγγείλει και περιμέναμε, ωστόσο ήταν το ιδανικότερο επιστέγασμα ενός μαγευτικού σαββατοκύριακου.  

evapsarrou.blogspot.com

Φιλώ σας.