Μύρισαν Χριστούγεννα

Έχω διαπιστώσει πως όσο πιο πολύ περνούν τα χρόνια
τόσο περισσότερο θέλω να βαστούν τα Χριστούγεννα
η αγαπημένη μου γιορτή του χρόνου
σε έναν μήνα που - πλην της δικής μου -
φυλάσσει όλες τις ονομαστικές γιορτές της οικογένειας
όπως και τα γενέθλια του ενός από τα παιδιά μου,
του ξενιτεμένου μου..
Το σπίτι άνοιξε παρόλα αυτά, δέχτηκε φίλους και συγγενείς
περάσαμε όμορφα, ζεστά, γελάσαμε, τραγουδήσαμε, στοχαστήκαμε
κάτω από τα πολύχρωμα λαμπιόνια του στολισμένου χριστουγεννιάτικου δέντρου
που αναβοσβήνουν από την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη
για να ξανασβήσουν μετά του Αη-Γιαννιού με τον καινούργιο χρόνο.
Μια φίλη μου είπε κάτι πολύ όμορφο που κράτησα:
Η χρονιά σας ανοίγει με το ένα σας παιδί
και κλείνει με το άλλο
Έχει δίκιο, ο Γιάννης ξεκινάει τη χρονιά, ο Λευτέρης την τελειώνει
με εμάς τους δυο να βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα
να μένουμε έκπληκτοι από το πόσο βιαστικά κυλάει ο καιρός
να τα βλέπουμε πόσο γρήγορα μεγαλώνουν και ωριμάζουν μέρα με τη μέρα,
χρόνο με τον χρόνο
και σιωπηλά να λέμε ευχαριστώ!
σιγοντάροντας και καμαρώνοντάς τα...

                                                          Καλές Γιορτές!

Η έκθεση ρολογιών στην Αθήνα!

Παρά τον βροχερό καιρό επίσημοι προσκεκλημένοι και απλός κόσμος τίμησαν την αξιέπαινη προσπάθεια των μελών της Δράσης Ελληνίδων Bloggers και τις Χρυσομέλισσες με την παρουσία τους και την έμπρακτη και ενθουσιώδη συμμετοχή τους.

Τα εγκαίνια της Έκθεσης Χειροποίητων Ρολογιών στο Αμφιθέατρο του Δημαρχείου Χαϊδαρίου στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. Τα δεκάδες εκθέματα που συγκεντρώθηκαν από όλα τα μέρη της Ελλάδας ήταν φτιαγμένα όλα με μεράκι και πολύ φαντασία, χειροποιήματα που θα ζήλευαν και οι πιο έμπειροι επαγγελματίες. Μέσα σε λίγες ώρες είχαν πωληθεί σχεδόν όλες οι δημιουργίες των κοριτσιών!

Bloggers που από απλές ψηφιακές παρουσίες απέκτησαν πρόσωπο, λόγο και χαμόγελο, η Ρένα, η Λίλα, η Μαρία, η Κατερίνα και όλη η παρέα που γνώρισα για πρώτη φορά από κοντά, κορίτσια ζεστά και χαρούμενα που μέσα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε εκείνα επιλέγουν να αφιερώσουν τον χρόνο και τη δημιουργικότητά τους σε έναν ανώτερο σκοπό, να βοηθήσουν με τον δικό τους τρόπο τον συνάνθρωπο που υποφέρει. Η εθελοντική προσφορά τους η μόνη ανταμοιβή.

Τα έσοδα της έκθεσης χειροποίητων ρολογιών, όπως και όλων των προηγούμενων εκθέσεων που έχουν πραγματοποιήσει μέχρι τώρα, διατείθονται και πάλι για φιλανθρωπικό σκοπό. Αυτή τη φορά, αποδέκτης είναι το Χριστοδούλειο ίδρυμα προστασίας παιδιών.

Τα παιδιά χορεύουν και τραγουδούν προς τέρψη των επισκεπτών

Με την Δια Χειρός Ρένα Χριστοδούλου, την ψυχή της διοργάνωσης!

Και με τα υπόλοιπα κορίτσια που είχα την τιμή να γνωρίσω επιτέλους και από κοντά

Καμαρώνω το δικό μου απόκτημα, ένα πανέμορφο ρολόι φτιαγμένο από την Ποδηλάτισσα που ήδη κοσμεί τον προσωπικό μου χώρο

Χάρηκα πάρα πολύ που είχα την ευκαιρία να παραβρεθώ σε αυτή την έκθεση, μια εκδήλωση που σίγουρα θα έχει και συνέχεια. Μια παρέα κοριτσιών που δεν γνωρίζονται παρά μόνο μέσα από τα ιστολόγιά τους απέδειξαν ότι η συμπόνια, η αγάπη προς τον συνάνθρωπο, η ανθρωπιά και η χαρά της δημιουργίας μπορούν να ανθίσουν ακόμα και μέσα από τον απρόσωπο χώρο του διαδικτύου.

Για όσους δεν πρόλαβαν, η έκθεση θα διαρκέσει ως τις 27 Νοεμβρίου.

Εύχομαι σε όλα τα κορίτσια ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ από καρδιάς και πάντα επιτυχίες!

Ποιος τη ζωή μου

Παρόλο που οι ενστάσεις μου για την ξενόφερτη ονομασία του θεάτρου Badminton είναι γνωστές, πρέπει να ομολογήσω ότι οι επιλογές των μουσικοθεατρικών παραστάσεων που ανεβάζονται στον χώρο αυτό δείχνουν να γίνονται σταθερά με τα υψηλότερα αισθητικά και ποιοτικά κριτήρια.
Βρέθηκα στην παράσταση Μίκης Θεοδωράκης "Ποιος τη ζωή μου" το περασμένο Σάββατο. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν το θέατρο αυτοπροσώπως. Είχα ακούσει από γνωστούς και φίλους που την είχαν δει πως πρόκειται για μία πολύ ξεχωριστή και αξιόλογη δουλειά και πως άξιζε να πάει κανείς να την παρακολουθήσει. Είχα ακούσει πως έκοψε περισσότερα από 100.000 εισιτήρια από τη μέρα που ανεβάστηκε, πως πρόκειται για μια παράσταση σταθμός.
Έτσι, όταν ήρθε η πρόσκληση από συγγενή μου να πάμε παρέα να τη δούμε, παρά τις αντιρρήσεις μου για το ότι εξακολουθούν και το αποκαλούν Badminton εννέα χρόνια μετά το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ενέδωσα.
Παρακολούθησα ένα μαγευτικό θέαμα, μέσα στη λιτότητά του. Μια δραματοποιημένη πορεία της ζωής του μεγάλου μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη, με τα τραγούδια του να κατακλύζουν το χώρο, με τη ζωή του να μπλέκεται με τις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας των πέτρινων και ταραγμένων χρόνων της Ελλάδας. Βήμα-βήμα περπατήσαμε μέσα σε αυτές τις σελίδες μαζί του, νότα-νότα κατανοήσαμε την αφετηρία απ' όπου ξεκίνησαν όλα τα τραγούδια του, το αίτιο που έγινε αιτιατό, η αφορμή που έγινε τέχνη, λόγος και τραγούδι. Ήταν μια σπάνια εμπειρία.
Η παράσταση μοναδική σαν σύλληψη και σαν εκτέλεση. Οι πρωταγωνιστές υπέροχοι, ο Κώστας Μακεδόνας καταπληκτικός, με τη φωνή του να ανασταίνει μνήμες, να συγκινεί τους θεατές, να τους ανταριάζει. Η Φιλαρέτη Κομνηνού το αρχέτυπο της μάνας, αόρατος φρουρός και άγγελος να σκεπάζει τον Μίκη της κάτω από τις φτερούγες της μέχρι την τελευταία της πνοή. Οι χορευτές-τραγουδιστές, ένα καστ εξήντα ατόμων πήραν το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει οι χοροί των αρχαίων τραγωδιών, ένα νήμα αόρατο που συνέδεε άρρηκτα το παρελθόν με το παρόν αυτού του τόπου, εκείνων του τότε με εμάς του τώρα. Λιτοί, αρχέτυποι, δωρικοί, μαγικοί. Ο ορισμός της Ελλάδας. Μια αλυσίδα που συνεχίζεται μέσα στον χρόνο αδιάσπαστη κι εμείς οι κρίκοι της που καλούμαστε να την προχωρήσουμε ακόμα πιο πέρα.
Περίμενα ότι θα δω κάτι το κομματοποιημένο, πήγα προκατειλημένη και διστακτική, τίποτα τέτοιο δεν συντελέστηκε. Το μήνυμα ήταν ανθρώπινο, οικουμενικό, της καρδιάς. Τραγούδια όλα γνωστά και αγαπημένα, με αυτό το ανήσυχο, το επαναστατικό κύμα ορμής και αντίστασης που κρύβουν μέσα τους, αποκάλυπταν στο κοινό το γεγονός, τη συγκυρία που γέννησε το καθένα από αυτά. Κι αυτό τα έκανε να αποκτούν μια νέα διάσταση και δυναμική, πολύ πιο βαθιά και ουσιαστική από ότι ένα απλό άκουσμα ενός γνώριμου ρυθμού. Tα συνέδεε με την ίδια μας την ταυτότητα και την δική μας πορεία πάνω στις σελίδες αυτού του βασανισμένου τόπου που έχει τραβήξει τα χίλια μύρια μέσα στα χρόνια και τους αιώνες και συνεχίζει μέχρι σήμερα να τα τραβάει αγόγγυχτα.
Κάτι το μαγικό συντελέστηκε το βράδυ του Σαββάτου στο θέατρο Badminton
και όσοι ήμασταν εκεί γίναμε μάρτυρες και κοινωνοί..
Οι φωτογραφίες απαγορεύονταν αυστηρά. Το μόνο που κατάφερα να βγάλω ήταν δυο λήψεις με το κινητό μου δευτερόλεπτα πριν το κλείσιμο της αυλαίας.
Έτσι, για να μην ξεχάσω...

Έκθεση σιδηρογλυπτικής στο Παλατάκι

Σε μια αγαπημένη ιστορική γωνιά της Αθήνας όπως το Παλατάκι Χαϊδαρίου
ένας αγαπημένος καλλιτέχνης, ο Νίκος Δέτσης, παρουσιάζει το έργο του στο ευρύ κοινό. Πρόκειται για τη δεύτερη ατομική του έκθεση και περιλαμβάνει σιδηρόγλυπτα επιτοίχια, επιτραπέζια και επιδαπέδια μικρών και μεγάλων διαστάσεων, όλα φτιαγμένα από σίδερο.

Η ιδιαιτερότητά του, το υλικό που επιλέγει και η πρωτοτυπία με την οποία το χρησιμοποιεί. Λαμαρίνες απλές και διάτρητες, εξαρτήματα από μέρη πλοίου όπως καδένες, μπάλες εξαεριστικών, φινιστρίνια, προπέλες, μέρη από τις μηχανές, μπιστόνια, βαλφ, στρόφαλοι, εκκεντροφόροι, τροχαλίες, γάντζοι και τόσα άλλα που δεν γνωρίζω τα ονόματά τους, αλλά και πιο ευτελή υλικά, όπως λαμπτήρες, σφυριά, κλειδιά και παλιά τηλέφωνα, γίνονται θεματικές και μετουσιώνονται σε έργα τέχνης που προκαλούν τον θαυμασμό του επισκέπτη και προβληματίζουν με τα οικουμενικά μηνύματα που περνούν: το περιβάλλον που απειλείται από τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, οι πόλεμοι και η βία που αρπάζουν κάθε τι πολύτιμο από τη ζωή μας, οι αξίες που κινδυνεύουν να χαθούν, η ζωτική ανάγκη της ανακύκλωσης, οι μικρές χαρές της ζωής που τελικά δεν είναι και τόσο μικρές όσο ίσως θέλουμε να πιστεύουμε είναι μερικά μόνο από αυτά.

Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο καλλιτέχνης έχει πάρει ένα υλικό ψυχρό και απόμακρο κατά την άποψή μου, σχεδόν επιθετικό θα έλεγα στη αίσθησή του, όπως το σίδερο, και το έχει δαμάσει και τελικά μερέψει θεαματικά χάρη στη φαντασία, την έμπνευση και την ανεξάντλητη δημιουργικότητά του. Υλικά και αντικείμενα που από μόνα τους δεν θα προκαλούσαν ίσως κανένα ενδιαφέρον πέρα από τη λειτουργική τους υπόσταση επιλέγονται ενορατικά, επεξεργάζονται με προσοχή και τελικά συμπλέκονται μεταξύ τους σε ευφάνταστες συνθέσεις και μετουσιώνονται σε έργα τέχνης που δεν σε αφήνουν να τα προσπεράσεις βιαστικά ή αδιάφορα. Αν μη τι άλλο, σε κάνουν να επανεκτιμήσεις ένα υλικό που δύσκολα θα πίστευες στην πρωτογενή του μορφή ότι θα μπορούσε να γεννήσει τέχνη.

Η έκθεση σιδηρογλυπτικής του Νίκου Δέτση στο Πνευματικό Κέντρο Παλατάκι του δήμου Χαϊδαρίου εγκαινιάστηκε το Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013 και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Ο κόσμος πολύς, οι αντιδράσεις ενθουσιώδεις.
Για όσους ενδιαφέρονται να την επισκεφθούν, θα διαρκέσει ως την Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2013. Ώρες λειτουργίας: 09.00-14.00 και 18.00-21.00.
Τα απογεύματα θα βρίσκεται στον εκθεσιακό χώρο και ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
Η ιστοσελίδα του: http://greekmetalart.blogspot.com