 |
| evapsarrou.blogspot.com |
Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς
Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές
Ο πατέρας μου ο Μάτης (απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα κι ουρανό)
ήρθε απ' τη Σμύρνη το εικοσιδυό (θα χαθώ απ' τα μάτια σου τα δυο)
κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)
σ' ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ' ένα κατώι μυστικό)
Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)
τρώνε βρώμικο ψωμί (τρώνε βρώμικο ψωμί του λόγου σου οι πιστοί)
τρώνε βρώμικο ψωμί...
κι οι πόθοι τους ακολουθούνε (κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή)
υπόγεια διαδρομή
Χτες το βράδυ είδα έναν φίλο
σαν ξωτικό να τριγυρνά
πάνω στη μοτοσικλέτα
και πίσω τρέχανε σκυλιά
Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν το Μάρκο)
βάλε στα όργανα φωτιά (βάλε στα όργανα φωτιά)
να τιναχτεί σα μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματικά να τιναχτεί σα μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά)
η τρομερή μας η λαλιά... (η τρομερή μας η λαλιά)
Μουσική-Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος. Λατρεμένο.
Εδώ το σπίτι με τις Καρυάτιδες όπως το είδε και το ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης το 1952.
Είναι κάποια κτήρια που τραβούν τη δικιά τους υπόγεια διαδρομή...
Φέρνω επάνω το σχόλιο της Ποδηλάτισσας που φωτίζει μία ακόμη πλευρά αυτού του νεοκλασικού που τόσο έχει ταυτισθεί με την ιστορία και την αισθητική της πόλης της Αθήνας και ίσως μια άλλη μοίρα θα του έπρεπε καλύτερη από τα γκράφιτι που αμαυρώνουν τους τοίχους, το βεβηλωμένο δέντρο στην πρόσοψή του και τη γενικότερη εικόνα έλλειψης συντήρησης που αποπνέει σήμερα. Τουλάχιστον, με την ανακήρυξή του το 1989 σε διατηρητέο οίκημα έχει γλιτώσει από τον αφανισμό, σε αντίθεση με πλήθος άλλα που μόνο από φωτογραφίες μπορούμε να δούμε πλέον...
Την ευχαριστώ πολύ:
"...ευτυχώς το σπίτι ανήκει στο Υπουργείο πολιτισμού και δεν το έχει πάρει η μπουλντόζα.... λένε πως οι δύο αυτές Καρυάτιδες ήταν δύο κορίτσια που πέθαναν νέα και ο πατέρας τους θέλησε με αυτόν τον τρόπο να κρατήσει άσβεστη την μνήμη τους..."
Εδώ το σπίτι με τις Καρυάτιδες όπως το είδε και το ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης το 1952.
Είναι κάποια κτήρια που τραβούν τη δικιά τους υπόγεια διαδρομή...
Φέρνω επάνω το σχόλιο της Ποδηλάτισσας που φωτίζει μία ακόμη πλευρά αυτού του νεοκλασικού που τόσο έχει ταυτισθεί με την ιστορία και την αισθητική της πόλης της Αθήνας και ίσως μια άλλη μοίρα θα του έπρεπε καλύτερη από τα γκράφιτι που αμαυρώνουν τους τοίχους, το βεβηλωμένο δέντρο στην πρόσοψή του και τη γενικότερη εικόνα έλλειψης συντήρησης που αποπνέει σήμερα. Τουλάχιστον, με την ανακήρυξή του το 1989 σε διατηρητέο οίκημα έχει γλιτώσει από τον αφανισμό, σε αντίθεση με πλήθος άλλα που μόνο από φωτογραφίες μπορούμε να δούμε πλέον...
Την ευχαριστώ πολύ:
"...ευτυχώς το σπίτι ανήκει στο Υπουργείο πολιτισμού και δεν το έχει πάρει η μπουλντόζα.... λένε πως οι δύο αυτές Καρυάτιδες ήταν δύο κορίτσια που πέθαναν νέα και ο πατέρας τους θέλησε με αυτόν τον τρόπο να κρατήσει άσβεστη την μνήμη τους..."
