28.2.18

'Van Gogh Alive' στο Μέγαρο Μουσικής

Ο λόγος που πήγα ήταν επειδή λατρεύω τον Van Gogh. Εννοώ, τον λατρεύω. Έχω ασχοληθεί άπειρες ώρες με το έργο του, τη ζωή του, έχω διαβάσει όλες τις βιογραφίες που έχουν γραφτεί για αυτόν, έχω διαβάσει την αλληλογραφία του με τον αδελφό του, ο οποίος και τον συντηρούσε μέχρι τα στερνά, το ταξιδιωτικό ημερολόγιο του Γκωγκέν Νόα Νόα, στο οποίο κάνει αναφορά στη διαμονή του στο Κίτρινο Σπίτι της Αρλ, όπου ο Βαν Γκογκ ήλπιζε πως θα το μετέτρεπε σε εικαστικό κέντρο για να φιλοξενούνται οι ζωγράφοι που θα ήθελαν να αιχμαλωτήσουν, όπως κι εκείνος, το φως της νότιας Γαλλίας. Είδα τους πίνακές του στο μουσείο του Λονδίνου, στο Λούβρο, ταξίδεψα ως την Ολλανδία για να δω από κοντά το σύνολο του έργου του του στο μουσείο του Άμστερναμ, το Rijksmusevm, που είναι αφιερωμένο εξ' ολοκλήρου σε αυτόν.

Όταν λοιπόν ο Νίκος μου πρότεινε να πάμε να δούμε την έκθεση που έχουν διοργανώσει στο Μέγαρο Μουσικής, ήμουν διστακτική. Όχι επειδή θα έβλεπα ξανά Van Gogh, απεναντίας. Όμως, .. δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Μου φαινόταν κάλπικο μια ολόκληρη ομάδα καλλιτεχνών, διοργανωτών, τεχνικών κ.ο.κ. να βασίζουν το αποτέλεσμα του έργου τους (σε επέκταση την επιτυχία της έκθεσης) στο έργο κάποιου άλλου. Μου φαινόταν σαν 'μαρκετίστικη' εκμετάλλευση, έστω, χρησιμοποίηση, του ίδιου του ζωγράφου.

Πήγα, ωστόσο, περισσότερο από περιέργεια. Ναι, ήταν εντυπωσιακό και ναι, σε έβαζε κατά κάποιον τρόπο μέσα στην τέχνη του. Όχι όμως έτσι όπως ήθελα. Όχι αγνά. Σε αποστόμωναν τα εφέ και οι εντυπωσιασμοί έτσι ακριβώς όπως καθηλώνουν τα εφέ του Χόλιγουντ στις αμερικανικές ταινίες και από ουσία μηδέν. Έμεινε στην επιφάνεια, στο θεαθήναι. Και σε καθήλωνε με τα τεράστια πάνελς, τις ημι-3D αποτυπώσεις και τις γρήγορες εναλλαγές που δεν σου άφηναν χρόνο και χώρο να σκεφτείς, να νιώσεις, να επικοινωνήσεις με τον δημιουργό.

Κάπως έτσι μου φάνηκε. Αυτό που για μένα άξιζε στην έκθεση ήταν ο ίδιος. Η αξία του. Η διαχρονικότητά του. Για μένα, πάλι, δεν χρειάζονταν όλες αυτές οι γαρνιτούρες. Ο Βαν Γκογκ είναι ο Βαν Γκογκ, αυτό φτάνει από μόνο του και περισσεύει. Τον έβλεπα στα μεγάλα ταμπλώ, το βλέμμα του που έκρυβε τον ψυχισμό του όλο, το παράπονό του πως δεν τον καταλάβαινε κανείς - πώς θα μπορούσε άλλωστε να τον καταλάβει η εποχή του, αφού δεν ανήκε σε αυτήν, την είχε ξεπεράσει; - τα λόγια του τα γεμάτα λυρισμό και ποίηση που ξεχείλιζαν από αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους και φυσικά τους πίνακές του που λάτρεψα και με παρακίνησαν να τα δω και πάλι, για άλλη μία φορά, από κοντά.

Ωστόσο, οι πίνακες έλειπαν. Στη θέση τους υπήρχε η εικονική πραγματικότητα, μια ψηφιακή εκδοχή τους. Αισθάνθηκα ότι γινόταν θύμα και πάλι από μια εποχή και πάλι αλλότρια, και πάλι αδύναμη να τον καταλάβει... Αισθάνθηκα το παράπονο στο βλέμμα του πιο επίκαιρο από ποτέ και λυπήθηκα αφάνταστα...

Έφυγα από την έκθεση με θλίψη. Πήγα να δω τον λατρεμένο μου Vincent σε μία έκθεση αφιερωμένη σε αυτόν και ο ίδιος, η ουσία του, η παρακαταθήκη του, η ποίησή του, η ομορφιά του, όλα απουσίαζαν. Πώς εξάλλου να στριμώξεις σε δύο διαστάσεις και μερικά εφέ ένα αστέρι; Η θέση του είναι στον ουρανό.

Αλλά, τουλάχιστον είδα κάτι. Κόσμο πολύ που πήγαν εκεί να δουν Βαν Γκογκ, αντί για οτιδήποτε άλλο. Έστω κι έτσι, ψηφιακά. Κάτι είναι κι αυτό. Μια εισαγωγή. Μια υποψία. Τουλάχιστον ξαναθυμήθηκα γιατί τον λατρεύω. Γιατί ταξίδεψα στη μισή Ευρώπη για να τον βρω. Ο κόσμος μένει στο δυνατό φως του ήλιου που αποτυπώνεται με επιτυχία, τα έργα του όμως έχουν κι ένα άλλο φως διαφορετικό, το φως της ψυχής του, την απίστευτη διαύγεια της τέχνης του ακόμα κι όταν το μυαλό του είχε σκοτεινιάσει, ιδίως τότε. Γιατί τότε κάνουν στην άκρη όλα τα εφέ και η παραζάλη των αισθήσεων και της τεχνολογίας και μένει η ουσία. Τότε βλέπεις τον πραγματικό καλλιτέχνη, το πραγματικό έργο και τότε εξηγούνται, αποκαλύπτονται μάλλον, όλα.





















26.2.18

Τα πρώτα μου πλεκτά δημιουργήματα

Χθες βράδυ τελείωσα το δεύτερό μου κασκόλ. Διαφορετική πλέξη αυτή τη φορά, διαφορετικό χρώμα. Το κίτρινο έφυγε κατευθείαν στο εξωτερικό, ίσα που πρόλαβα να βγάλω μερικές φωτογραφίες. Το πορτοκαλί έχει αρκετούς μνηστήρες, ο άντρας μου, τα παιδιά μου, εγώ.. Η πλέξη λέγεται γαλλικό λάστιχο, πόντος άριχτος, ρίξιμο, πόντος διπλός πλεκτός. Μόνο ανάποδη. Βελόνες Νο 8. Νήμα Άλπεις. Μάλλον το χρώμα του πρέπει να λέγεται έτσι, καλύτερα τα χρώματα, πληθυντικός, τα πορτοκαλο-πορφυρο-καφετιά γήινα, ζεστά χρώματα των Άλπεων του φθινοπώρου. Καινούργιο λεξιλόγιο, εξωτικό. Η διαδικασία, μύηση. Το αποτέλεσμα, μαγεία. Για μένα, που μόλις ξεκίνησα..



 Φιλώ σας,

Εύα 💗

9.2.18

Μάθημα πλεκτικής



Ξεκίνησε εντελώς τυχαία όλο αυτό. Περνούσα μπροστά από το συνοικιακό κατάστημα πλεκτικής και ραπτικής και είπα: Αυτή τη φορά θα μπω και θα ρωτήσω, κάτι θα ξέρει να μου πει, να με ξεκινήσει. Και τη ρώτησα από πού μπορεί να ξεκινήσει κανείς όταν είναι αρχάριος;
'Πόσο αρχάρια είσαι;' αντερώτησε εκείνη. 'Εντελώς. Δεν έχω πιάσει βελόνες στα χέρια μου ποτέ, μόνο βελονάκι κάποτε στην εφηβεία.' 'Έχεις χρόνο να'ρθεις αύριο το απογευματάκι πάλι εδώ που έχουμε μάθημα για αρχάριους, να ξεκινήσεις όμορφα, με το δεξί;' 'Δεν έχω, αλλά θα 'ρθώ.'
Και πήγα, όπως πήγα και την επόμενη εβδομάδα. Και τη μεθεπόμενη. Κι έτσι, ξεκίνησα να μαθαίνω πλεκτική, που τόσο το είχα μαράζι να μάθω. Και γέμισα κούκλες και μαλλιά, και βελόνες και βελονάκια και σχέδια ένα σωρό! Ένα νέο σύμπαν, απαλό και αφράτο και πολύχρωμο και χνουδωτό κι αγαπησιάρικο, ένας κόσμος ολόκληρος κρυμμένος στα έγκατα ενός συνοικιακού καταστήματος πλεκτικής-ραπτικής μόλις ανέτειλε για μένα!

5.2.18

Ένα κομμάτι ουρανό



Έχει ασχήμιες, το ξέρω, έχει όμως κι ομορφιές. Αναπάντεχες, όπως όλα σε αυτή την πόλη, μικρές ομορφιές που σε ξαφνιάζουν. Την είδα σήμερα νωρίς το πρωί καθώς οδηγούσα για το γραφείο. Έτσι φευγαλέα όπως έπεσε το μάτι μου πάνω της, μου φάνηκε λες και είχε δραπετεύσει από γιαπωνέζικη καρτ-ποστάλ. Ξέρεις, αυτές με τις ανθισμένες κερασιές που σε κάνουν να θες να ταξιδέψεις ως την Ιαπωνία μόνο για να δεις από κοντά τις ανθισμένες κερασιές της. Πνιγμένη από το τσιμέντο τριγύρω, τα κτήρια της γειτονιάς την περικύκλωναν ασφυκτικά, κι όμως είχε βρει το δικό της κομμάτι ουρανό κι ολάνθιστη το χάρηκα που την είδα να το γιορτάζει.