20.12.18

Νηστεία για πρώτη φορά

12η μέρα σήμερα που νηστεύω και πρέπει να ομολογήσω ότι είναι η πρώτη φορά που κρατάω νηστεία για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Για μένα, που συνήθως νηστεύω Μ. Παρασκευή μόνο και αυτό με δυσκολία, είναι πολύ.
Τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει ήδη να φαίνονται, τόσο στη ζυγαριά όσο και στην υγεία αλλά και τη διάθεσή μου.
Το θέμα είναι ότι για να το κάνω, ζήτησα για πρώτη φορά άνωθεν βοήθεια. Προσευχήθηκα κατά το χριστιανικό πρότυπο 'προσευχή και νηστεία' για αντοχή και αντίσταση απέναντι στους πειρασμούς και, όπως δείχνουν τα πράγματα, μάλλον πρέπει να εισακούστηκα. Επίσης, αυτό που άλλαξε από τις προηγούμενες φορές είναι ότι αποφάσισα να ιχνηλατίσω τους λόγους που έπρεπε να γίνει, μια αναζήτηση που δεν με ενδιέφερε προηγούμενες φορές να κάνω. Αυτή τη φορά το έψαξα, αναζήτησα κείμενα, διαλογίστηκα. Όλα μαζί συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλουν στην τήρηση της νηστείας με μεγάλη αυτοπειθαρχία, χωρίς να αισθάνομαι στέρηση, χωρίς να επηρεάζομαι από τα καλούδια και τις λιχουδιές που βρίσκονται τριγύρω. Καθόλου. Η θέλησή μου είναι για κάποιον λόγο ισχυρή. Ευελπιστώ να την κρατήσω μέχρι την Ανάσταση, να ολοκληρώσω δηλαδή για πρώτη φορά στη ζωή μου τη μεγάλη νηστεία της Σαρακοστής με ακλόνητη αφοσίωση και επιτυχία. Θα είναι μια νίκη του πνεύματος απέναντι στις αδυναμίες της σάρκας, που είναι και το ζητούμενο. Αμήν!

Η εκλεκτή γενιά

Δεν ξέρω πότε ξεκινάει, δεν μπορώ να πω. Θα έλεγε κανείς, όταν βαπτίζεται. Αλλά πάλι, δε νομίζω ότι είναι τότε. Δεν υπάρχει η συναίσθηση, λόγω ηλικίας φαντάζομαι.

Είναι και που δεν είμαστε κοντά της, στην εκκλησία εννοώ, εγώ πρώτη απ' όλους. Δεν ήμουν κοντά. Ίσως σε κάποιο κοινωνικό γεγονός, γάμο, κηδεία, βάπτιση, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα. Αυτά. Και μετά;

Τίποτα.

Γι' αυτό για μένα δεν ξεκίνησε τότε. Δεν το είχα, που λένε. Δεν με έκαιγε το θέμα. Τι λέω, δεν με αφορούσε καν, παρόλο που ήθελα να ενδιαφερθώ, να συμμετάσχω. Δεν έβρισκα όμως τον λόγο. Νομίζω.

Το κλικ για μένα έγινε βιωματικά. Συνήθως κάτι συμβαίνει στη ζωή σου, ένα έναυσμα που προκαλεί αλυσιδωτή αντίδραση που οδηγεί στην αποκάλυψη, την κρυμμένη αλήθεια. Ένας πατέρας συμμαθητή του γιου μου προκάλεσε το έναυσμα με μια ερώτηση από το πουθενά: 'Τόσο αγαπάς το διάβασμα, πώς και δεν έχεις διαβάσει ποτέ για τον Θεό;'

'Πώς τον διαβάζει κανείς; Θέλω να πω ..ππώςς;;'

Γιατί το γιατί μέσα μου με έκαιγε ήδη, έστω και ασυναίσθητα. Ήμουν μακριά, αλλά πάντα ήθελα να μάθω τον λόγο που ήμουν μακριά και γιατί δεν μπορούσα να αγαπήσω τον Θεό. Όχι έτσι όπως ήθελα, με την αγάπη που καίγεται κανείς όταν αγαπάει.

'Ξεκινάς από την Αγία Γραφή, βασικός οδηγός. Ίσως οι βίοι αγίων είναι μια καλή βοήθεια. Σου προτείνω γέροντα Παΐσιο (δεν είχε αγιοποιηθεί ακόμη τότε), πολύ κατατοπιστικό για να ξεκινήσει κανείς.

Ήταν η πρώτη απάντηση για μένα, ανάμεσα σε χιλιάδες που ακολούθησαν, το πρώτο-πρώτο λυχναράκι που μου φωτίστηκε, ίσα για να μου δείξει κατά πού πέφτει το πρώτο βήμα.

Και το ακολούθησα, διαβάζοντας Παΐσιο. Τι όμορφη αρχή να ξεκινά κανείς με Παΐσιο! Τι τυχερή που ήμουν! Και πόσο πολύ μου άρεσε και μου ταίριαζε. Κυρίως γιατί διάβαζα για έναν γέροντα που εξέπεμπε καλοσύνη και αγάπη με μια διδαχή πρωτόγνωρη. Αρχέγονη, τραχιά, όχι σαν αυτά που διάβαζα ως τότε. Αλλά γνήσια και αληθινή. Απλοϊκό το κείμενο, αλλά με άγγιξε με μια απλότητα που δεν είχα ξαναβιώσει.. Ήταν η αγάπη του Θεού που αναζητούσα. Η σύνδεση για να κάνω την αρχή. Το βιβλίο το διάβασα μονορούφι. Και μετά, ήθελα κι άλλο. Είχα γευτεί το μέλι, δεν μπορούσα να σταματήσω τώρα. Είχα δει ουρανό!

Μέχρι τότε όμως είχαν σταματήσει οι αθλητικές δραστηριότητες του γιου μου, οι επαφές μας με τον πατέρα εκείνο απομακρύνθηκαν, η ζωή είχε πάρει το δρόμο της. Ήθελα, αλλά ντρεπόμουν να ενοχλήσω, να ρωτήσω επί τούτου, τι άλλο μπορώ να διαβάσω τώρα; Τι έχεις να μου δείξεις, να με κατατοπίσεις;

Δεν το έκανα τελικά. Αντ' αυτού, αποφάσισα να βρω μόνη μου την άκρη. Το έναυσμα είχε μεν ξεκινήσει, αυτό που έλειπε όμως τώρα ήταν η πρώτη ύλη και να διατηρήσει τη φλόγα του ξεκινήματος. Δεν μου πήρε πολύ, το διαδίκτυο να είναι καλά. Βούτηξα μέσα με τα μούτρα, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαβάσω, το ένα μου άνοιγε την πόρτα στο άλλο. Ένας κόσμος ολόκληρος άγνωστος και τρομερά υποσχόμενος, που μόλις είχε αρχίσει να χαράζει οριοθετώντας τις κορυφογραμμές του ορίζοντα. Εκεί ήθελα να πάω, στις κορυφογραμμές! Ήθελα τη διαδρομή, το ταξίδι, το τοπίο που έβλεπα ήδη με τη σκέψη μου να σχηματοποιείται, ήθελα να μάθω όσο γινόταν περισσότερα.

Ο Χριστός δεν είχε έρθει ακόμα, δεν ήταν στο πλαίσιο που είχα ζωγραφίσει. Ήμουν ακόμη μακριά από το ζητούμενο. Η εκκλησία παρέμενε αδιάφορη, δεν με συγκινούσε, ακόμη δε με συγκινεί, παραδέχομαι. Δεν βρίσκω τη σύνδεση μαζί της. Δεν ξέρω γιατί. Δεν με τραβάει από πλευράς προσέγγισης από εκείνη. Αυτή η αυστηρότητα στο ύφος των ιερέων, το απροσπέλαστο, το κήρυγμα που δεν έρχεται σε μένα, δεν γίνεται δικό μου. Είναι σα να είμαι επισκέπτρια σε κάποιο σπίτι και οι οικοδεσπότες να μη μου το κάνουν φιλόξενο, ζεστό και στα γούστα μου. Δεν είναι του γούστου μου το κήρυγμα που ακούω, μόνο εντολές και κατάκριση. Ο Θεός θα σε κάψει, θα σε τιμωρήσει αν αμαρτάνεις. Μα, είμαι καλός άνθρωπος! Γιατί να τιμωρούμαι από έναν Θεό που δεν τον ξέρω καν; Που δεν έχω δει ποτέ; Ούτε στα κηρύγματα, ούτε στην εκκλησία, ούτε σε αυτό που ερχόταν από την οικογένειά μου, ούτε από το σχολείο. Πώς να αγαπώ έναν Θεό που είναι τιμωρός και μόνο; Η εκκλησία δεν μου έλεγε να αγαπώ τον Θεό αλλά να τον φοβάμαι. Αισθανόμουν απειλή από Εκείνον, αν θα κάνω κάτι στραβά, εγώ θα πρέπει να καώ στην κόλαση.

Δεν μπορούσα να καταλάβω πού βρισκόταν το σημείο σύνδεσης. Έμενα με την απορία. Αν ο Θεός είναι ο ορισμός της απειλής και της αυστηρότητας, τότε πώς γίνεται οι άγιοι να πεθαίνουν για χάρη Του; Και μάλιστα, μαρτυρικά! Αυτό για μένα παρέμενε κάτι το αδιανόητο. Άκουγα για τον Θεό, ήξερα ότι πρέπει να είμαι καλός άνθρωπος για να μη με τιμωρήσει και αυτό με έκανε να είμαι μακριά. Είναι σαν έναν πατέρα που μαλώνει συνεχώς το παιδί του, να του επιβάλει τους κανόνες του σπιτιού, τους κανόνες τους δικούς του, να περιμένει άγρυπνος να δει τι ώρα θα επιστρέψω στο σπίτι, αν έφαγα, με ποιον μίλησα, να με ανακρίνει για το παραμικρό. Αυτό που ξέρω είναι ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον το μόνο που θα ήθελα είναι να φύγω όσο γίνεται πιο μακριά και από το σπίτι και από τον πατέρα που με καταπιέζει.

Αυτό ακριβώς αισθανόμουν με τον Πατέρα Θεό. Δεν ήθελα πολλά πολλά μαζί Του. Φοβόμουν να Του μιλήσω. Υπήρχε τείχος ανάμεσά μας, πόσο μάλλον αγάπη.

Στο πανεπιστήμιο συνάντησα αυτή την κοπέλα. Πρωτοετής, όπως κι εγώ, μαζεμένη, γλυκιά, καλοσυνάτη. Όσο γνωριζόμασταν περισσότερο, η γνωριμία μας εξελίχθηκε σε φιλία που παραμένει δυνατή μέχρι και τώρα, που έχουμε αποφοιτήσει εδώ και καιρούς. Η γνωριμία μας τότε μου είχε προκαλέσει μεγάλη έκπληξη. Εμείς οι υπόλοιποι αγχωνόμασταν με τις εξετάσεις, γκρινιάζαμε με τους καθηγητές μας, με τα βιβλία που δεν μας άρεσαν, με το σύστημα της σχολής που δεν μας άρεσε και όλα τέλος πάντων που αφορούσαν τη φοιτητική ζωή. Όχι όμως εκείνη. Πάντα με τον καλό λόγο, με την υποστήριξη, την καλοσύνη, την αισιοδοξία της, που όμως δεν διατυμπανιζόταν από μόνη της. Εκείνη ήταν ήρεμη εν μέσω τρικυμίας. Ήταν αγάπη εν μέσω ανταγωνισμών και ζηλοφθονιών στα πλαίσια του φοιτητόκοσμου. Δεν θύμωνε ποτέ για τίποτε και συγχωρούσε πάντα. Κάτι είχε και αυτό το κάτι μου είχε τραβήξει την προσοχή.

Αυτό που είχε, το ήθελα κι εγώ. Για μένα. Ήθελα να είμαι κι εγώ μακρόθυμη, να παραμένω ήρεμη όπως εκείνη, να συγχωρώ όπως εκείνη, να είμαι γενναιόδωρη όπως εκείνη, γεμάτη καλοσύνη, καρτερικότητα, υπομονή, ελπίδα, όπως κι εκείνη. Πώς το είχε καταφέρει;

Κάπως έτσι έγινε το ξεκίνημα. Όπως γίνεται συνήθως. Με ερωτήσεις.

"Ζητάτε και θα σας δοθεί, ψάχνετε και θα βρείτε, χτυπάτε την πόρτα και θα σας ανοιχτεί. Γιατί όποιος ζητάει λαβαίνει κι όποιος ψάχνει βρίσκει κι όποιος χτυπά του ανοίγεται."

~Κατά Ματθαίον 7:7 

Τα ερωτήματα που είχαν μείνει αναπάντητα μέσα μου τότε, άρχισαν να λαμβάνουν απαντήσεις τώρα, χάρη στη φιλενάδα μου. Μία ήταν στην ουσία η απάντηση, όπως πάντα είναι: το μυστικό της που με έκανε να αναρωτιέμαι και να θαυμάζω όλο αυτό τον καιρό, όπως το μυστικό που με έκανε να αναρωτιέμαι όταν διάβασα για πρώτη φορά τον Παΐσιο, ήταν ο Χριστός. Είναι το φωτοστέφανο που κυκλώνει κάποιους ανθρώπους και λάμπουν ολόκληροι από καλοσύνη και αγάπη. Είναι η αγάπη του Χριστού που το προκαλεί και το εκπέμπει.

Είχα αρχίσει να βρίσκω επιτέλους την άκρη του νήματος. Ήμουν κοντά! Σχεδόν αυθόρμητα μπήκα μια μέρα σε ένα βιβλιοπωλείο και αγόρασα μία Αγία Γραφή μικρόσχημη. Στην πορεία πήρα και μία μεγάλη Αγία Γραφή Μελέτης, με σχόλια και άρθρα που συνοδεύουν το ιερό κείμενο. Φέτος το καλοκαίρι ήρθε κι ένα δώρο έκπληξη από τη μαμά μου για τα γενέθλιά μου, μία δερματόδετη Αγία Γραφή πάλι σε μεγάλο σχήμα που έχω λατρέψει. Τις αγαπώ και τις τρεις, τη μία για τα ταξίδια μου, την άλλη για το διάβασμά μου, την τρίτη για τη μελέτη μου. Από τότε, πότε τη μία πότε την άλλη, δεν τις έχω αποχωριστεί ούτε για μια μέρα.

"Ο άνθρωπος δε ζει μόνο με ψωμί, αλλά με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού."

~ Κατά Ματθαίον 4:4

Χάρη σε εκείνον τον πατέρα του συμμαθητή του γιου μου έγινε η πρώτη εισαγωγή στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Χάρη στην καλύτερή μου φίλη έκανα την πρώτη ουσιαστική σύνδεση με τον Χριστό. Ήταν το εισιτήριό μου, που περίμενε στωικά να εξαργυρωθεί. Το κλειδί στην πόρτα που άνοιξε. Γιατί δεν είδα εκείνη πραγματικά, τι ήταν αυτό το ακαθόριστο που ζητούσα, αλλά μέσα από εκείνη, Εκείνον. Καθρεπτιζόταν σε Κείνον, που παρέμενε αθόρυβα στο παρασκήνιο σε όλη την πορεία της αμφισβήτησης και της επανάστασης και με περίμενε.

Από τότε που έγινε η σύνδεση και στη συνέχεια βέβαια, μου είναι πολύ εύκολο να διακρίνω αυτή την ξεχωριστή γενιά των ανθρώπων, τον "καλό σπόρο" που διαβάζω στην Αγία Γραφή και που τώρα μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει. Είναι οι άγγελοι που έρχονται στο δρόμο μας, οι καλοί μας άγγελοι που μας οδηγούν στις απαντήσεις που αναζητούμε. Δεν μας τις δίνουν, αλλά μας κατευθύνουν προς τα εκεί. Όπως η φίλη μου. Όπως ο πατέρας του συμμαθητή του γιου μου. Όπως στη συνέχεια όλων όσων βρέθηκαν μπροστά μου, είτε ως συγγραφείς, ως θεολόγοι, βίοι αγίων, εμπειρίες ανωνύμων, μαρτυρίες, είτε πιο ανώνυμα, στα blogs, στο youtube, στα sites, ιερείς, ενορίτες. Μια κοινότητα ολόκληρη που φτάνει στο σήμερα, αλλά που το νήμα του φτάνει πίσω πολύ, ως τους αποστόλους, τους προφήτες, τους αγίους της εκκλησίας μας, τους Πατέρες. Είναι η βασιλική γενιά, η εκλεκτή, τα παιδιά του Θεού, όπως λέει και ο απόστολος Πέτρος. Όλοι τους λουσμένοι στο φως της γνώσης και της σοφίας του Θεού, φωταγωγημένοι στα φωτοστέφανά τους, αρωγοί στον δρόμο μας προς τη σωτηρία.

"Σκοντάφτουν όσοι δεν πιστεύουν στα λόγια του Θεού κι έτσι ακολουθούν το δρόμο του χαμού, που μόνοι τους έχουν διαλέξει. Εσείς όμως είστε η εκλεκτή γενιά, το βασιλικό ιερατείο, το άγιο έθνος, ο λαός τον οποίο διάλεξε ο Θεός, για να διακηρύξετε τα μεγαλεία εκείνου που σας οδήγησε απ' το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως. Εσείς, που κάποτε δεν ήσασταν καν λαός, τώρα γίνατε λαός του Θεού. εσείς, που άλλοτε δεν είχατε ελεηθεί, βρήκατε τώρα το έλεος."

~ Α' Πέτρου 2: 9-10

Το σπίτι γιορτινό και στολισμένο και για φέτος, έτοιμο να υποδεχτεί συγγενείς και φίλους για τις γιορτές. Να είμαστε όλοι καλά, και του χρόνου με υγεία!



Με αγάπη,

Εύα 💗

13.12.18

Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε

Θα ήθελα πολύ να ξέρω αν όλοι όσοι ασκούν (-ούμε) κριτική σε αυτά που λένε ή που κάνουν οι άλλοι, εφαρμόζουν (-ουμε) την ίδια διαδικασία σε αυτά που λένε (-με) ή που κάνουν (-με) οι ίδιοι.

Ακαδημαϊκής φύσεως το ερώτημα βέβαια, αφού λίγο ως πολύ, όλοι μας γνωρίζουμε την απάντηση σε αυτό. Η λογοκρισία, η κριτική, η αποδοκιμασία, η κατάκριση, όλα αφορούν και στοχεύουν προς τους άλλους και σπανίως (έως ποτέ) τον εαυτό μας. Σε θέματα κριτικής (αυτοκριτικής, δηλαδή), εμείς τις εννέα φορές στις δέκα βρισκόμαστε στο απυρόβλητο. Ο Χριστός όμως έχει δώσει σαφή εντολή: Μην κρίνετε, για να μην κριθείτε.

"Μην κρίνετε τους συνανθρώπους σας, για να μη σας κρίνει κι εσάς ο Θεός. Με το κριτήριο που κρίνετε θα κριθείτε, και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε."

~ Κατά Ματθαίον 7:1-3

Πώς όμως μπορώ να μην κρίνω, όταν όλα όσα βλέπω γύρω μου πηγαίνουν στραβά και ανάποδα; Όταν κανένας δεν καταλαβαίνει από κοινή λογική; Δεν θα κατακρίνω αυτό που δεν με βρίσκει σύμφωνη; Φυσικά και θα το κατακρίνω. Μερικές φορές μάλιστα, πηγαίνουμε και στο επόμενο επίπεδο, να κατακρίνουμε πίσω από την πλάτη εκείνου που τόλμησε να έχει αντίθετες αντιλήψεις από εμάς. Μα, δεν βλέπει ότι αυτό είναι λάθος; Λάθος αντίληψη; Λάθος διατύπωση; Λάθος προσέγγιση; Όλα λάθος;

Όλα λάθος είναι βέβαια επειδή εμείς θεωρούμε ότι είναι λάθος, επειδή το δικό μας πεδίο αντίληψης το εκλαμβάνει ως τέτοιο. Περιμένουμε το τέλειο από τους ανθρώπους κι όταν δεν το βρίσκουμε εκνευριζόμαστε, απογοητευόμαστε, συγχιζόμαστε, ενίοτε αναλαμβάνουμε και δράση να διοθρώσουμε τον άλλον σύμφωνα με τις δικές μας πεποιθήσεις.

Όμως, σύμφωνα με την Αγία Γραφή και άρα την χριστιανική αντίληψη, δρώντας με αυτό τον τρόπο μπαίνουμε σε ξένα χωράφια, αφού δεν είναι δική μας δουλειά να διορθώνουμε τα κακώς κείμενα των ανθρώπων, αλλά του Θεού. Όταν λοιπόν αποφασίζουμε να κάνουμε εμείς το έργο του Θεού, βουτάμε στο αμάρτημα της αλαζονείας, που για τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας είναι η μητέρα όλων των αμαρτιών, αφού από το αμάρτημα της αλαζονείας γεννιούνται όλα τα υπόλοιπα αμαρτήματα.

Η κριτική είναι ένα αμάρτημα που πηγάζει και αυτό από το αμάρτημα της αλαζονείας. Πώς εξηγείται αυτό; Αλαζονεία σημαίνει αίσθημα υπεροχής έναντι των άλλων. Όταν αισθάνεσαι ανώτερος των υπολοίπων δεν σε ικανοποιεί τίποτα. Όλα είναι υποδεέστερα από σένα, κάτι που σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι έχεις το δικαίωμα να κρίνεις, να αποδοκιμάζεις, να καταδικάζεις.

Όσο λοιπόν βουτάμε σε αμαρτήματα τέτοιας φύσεως (που για τη χριστιανική αντίληψη μεταφράζονται σε ατέλειες χαρακτήρα αλλά και ψυχής), τόσο απομακρυνόμαστε από τον χριστιανικό πρότυπο ζωής και αντίληψης, και άρα από τον Θεό. Ο Θεός δεν μας έστειλε σε αυτό τον κόσμο για να διορθώσουμε τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά τον εαυτό μας, έτσι ώστε να απεγκλωβιστούμε από τις κοσμικές παγίδες που μας κρατούν μακριά από το θεϊκό κομμάτι του εαυτού μας που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Ασχολήσου με το πώς θα βελτιώσεις τον εαυτό σου και άσε τους υπόλοιπους σε μένα, αυτό ζητάει από εμάς μέσα από μια σειρά χωρία, όλα τους εντός Αγίας Γραφής:

Επιστολή Ιακώβου 5:9
Κατά Ματθαίον 7:1-5
Κατά Λουκάν 6:37-42
Προς Ρωμαίους 14:1-4
Προς Κορινθίους Α' 10:10
Προς Γαλάτες 5:15
Προς Φιλιππησίους 2:14-16
Επιστολή Ιακώβου 4:11-12
Προς Κορινθίους Α'  4:2-5
Colossians 2:16-18
Κατά Ματθαίον 18:15
Παροιμίες 15:1
Δανιήλ 6:4
Προς Κορινθίους Β' 8:20-21
Προς Τίτον 2:7-8
Ψαλμοί 141:5
Παροιμίες 10:17
Παροιμίες 15:5
Παροιμίες 27:6
Παροιμίες 28:23
Δευτερονόμιον 1:26-27
Ιερεμίας 20:7-9
Ιωνάς 4:1-4
Αββακούμ 1:1-4
Μαλαχίας 3:13-15
Προς Ρωμαίους 9:19-21
Ησαΐας 29:16
Ησαΐας 45:9
Ησαΐας 40:27
Ψαλμοί 10:1
Ψαλμοί 13:1-2
Ψαλμοί 22:1-2
Ψαλμοί 42:9-10
Ψαλμοί 44:23-24
Ψαλμοί 74:10-11
Ψαλμοί 80:4-6
Ψαλμοί 108:11-12

(από εδώ.)

(Σημ: Δυστυχώς το site όπου είναι κατηγοριοποιημένα όλα τα λήμματα της Αγίας Γραφής κατά θεματικές είναι στα αγγλικά. Εάν γνωρίζει κάποιος κάτι αντίστοιχο που να έχει φτιαχτεί στην ελληνική γλώσσα, μπορεί να αφήσει σχόλιο με την ηλεκτρ. διεύθυνση προς ενημέρωση όλων.)

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η εντολή δίνεται παραπάνω από μία φορές, κάτι που θα πρέπει να μας υποψιάζει ότι πρόκειται για κάτι αρκετά σοβαρό για να το προσπεράσουμε επιπόλαια. Η εντολή Μην κρίνετε για να μην κριθείτε απαιτεί σθένος ψυχικό, το οποίο καλλιεργείται με την εξάσκηση, και αυτοσυγκράτηση, η οποία επίσης καλλιεργείται με την εξάσκηση. Η τελειότητα χαρακτήρα δεν αποτελεί προϋπόθεση στον χριστιανικό τρόπο ζωής, δεν είναι ζητούμενο, η εξάσκηση όμως είναι. Το να καθόμαστε και να διαβάζουμε την Αγία Γραφή και να μαθαίνουμε τις εντολές είναι το ένα σκέλος της διαδικασίας, η οποία θα μείνει όμως λειψή εάν δεν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε σταδιακά τα όσα διαβάζουμε στην καθημερινότητά μας.

Με αγάπη,

Εύα 💗


(φωτο από το διαδίκτυο)

12.12.18

Αγίου Σπυρίδωνος σήμερα και ο λόγος που ο Άγιος εικονίζεται με φλεγόμενο κεραμίδι στο χέρι

να το μοιραστώ μαζί σας. Γέροντας φτωχός, ταπεινός και αγράμματος, αλλά με μεγάλη πίστη και αγάπη στο Θεό, ο Άγιος Σπυρίδων αναμετρήθηκε λεκτικά με τους μεγαλύτερους φιλοσόφους της εποχής, με τους κυριότερους οπαδούς του Αρειανισμού κατά την Α' Οικουμενική Σύνοδο της εκκλησίας και έδωσε τις αιώνιες απαντήσεις που χρειάζεται ο κόσμος για να καταλάβει τι σημαίνει Τριαδικότητα Θεού. Ο Άγιος Σπυρίδωνας φωτισμένος από Πνεύμα Άγιο έφερε την υπόσταση του άκτιστου στο στενό πλαίσιο του κτιστού και της ανθρώπινης νοημοσύνης και το κεραμίδι που κράτησε στα χέρια του, το θαύμα που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια όλων, δεν άφησε κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ή απιστίας στην ομήγυρη. Ο δεινότερος δε ρήτορας που εκπροσωπούσε την αίρεση, ασπάστηκε ευθύς την Ορθοδοξία ομολογώντας δημοσίως πίστη στην Τριαδικότητα του Θεού.

Περισσότερα για την πρώτη δογματική αίρεση κατά της Ορθοδοξίας που προσπάθησε να αμφισβητήσει την θεϊκή υπόσταση του Χριστού, μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Με τις ευχές μου σε όλους όσοι γιορτάζουν σήμερα, σας παραθέτω το κείμενο που ακολουθεί:

Λίγα  γράμματα έμαθε ο άγιος, όπως είδαμε. Τούτο, όμως, δεν τον εμπόδισε από του να  προσέλθει και να λάβει μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο που συνεκάλεσε ο Μέγας  Κωνσταντίνος τα 325 μ.Χ., για να αποστομώσει και καθαιρέσει τον Άρειο. Ο  τρομερός αυτός αιρετικός, όπως ξέρουμε, δίδασκε ότι ο Χριστός δεν είναι Θεός, αλλά δημιούργημα και πλάσμα του Θεού. Κι η αιρετική του αυτή διδασκαλία είχε  προκαλέσει αληθινό σάλο κι είχε συνταράξει ολόκληρη τη Χριστιανική Εκκλησία.
Στη σύνοδο αυτή από τη μια μεριά είχε παραταχθεί ο  Άρειος με τους ικανούς ρήτορες και οπαδούς του επισκόπους. Κι ήταν αυτοί ο  Νικομήδειας Ευσέβιος, ο Νικαιας Θεαγένης και ο Χαλκηδόνος Μακάριος. Μαζί μ’ αυτούς, με την άδεια του Βασιλιά, προσήλθαν και παρεκάθησαν στη σύνοδο και  αρκετοί φιλόσοφοι ομοϊδεάτες του Αρείου και υπερασπιστές του. Ανάμεσα σ’ αυτούς  ξεχώριζε κι ένας Έλληνας φιλόσοφος, ο Ευλόγιος, που στη διαλεκτική τέχνη, την  ευστροφία του λόγου και τα σοφίσματα εθεωρείτο ανίκητος.
Στην παράταξη  των ορθοδόξων είχαν συγκεντρωθεί 317 σεβάσμιοι αρχιερείς και κληρικοί. Μεταξύ  αυτών διακρίνονταν, οι άγιοι Νικόλαος και Αλέξανδρος, ιερέας ακόμη, ο επίσκοπος  Αντιοχείας Ευστάθιος, ο Παφνούτιος από τη Θηβαΐδα, ο Μέγας Αθανάσιος, διάκονος  τότε της Αλεξανδρινής Εκκλησίας, ο επίσκοπος Τριμυθούντος Σπυρίδων και άλλοι  πολλοί. Ο τελευταίος φυσικά δεν διακρινόταν για τη μόρφωση του. Διακρινόταν, όμως, για την απλότητα και την ταπείνωση του. Ήταν ένα δοχείο ακένωτο από  ουράνιους θησαυρούς. Ήταν ένα κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Από τη στιγμή  που μπήκε στην αίθουσα της συνόδου η καρδιά του κτυπούσε δυνατά και με βαθιά  πίστη προσευχόταν νοερά να φωτίσει, ο Θεός, ώστε στο τέλος να λάμψει η  αλήθεια.
«Πάτερ, δόξασόν σου τον Υιόν», έλεγε κι επαναλάμβανε με δάκρυα  στα μάτια. Η αγάπη του στον λατρευτό μας Σωτήρα Χριστό του φλόγιζε όλο το κορμί  και τον γέμιζε με ακαταμάχητη δύναμη.
Στη συζήτηση, που είχε ανάψει ο  τρομερός Άρειος με τη φιλοσοφική του μόρφωση, την πανουργία και την ευγλωττία  του, αλλά και τους οπαδούς του ρήτορες, που τον ενίσχυαν αφάνταστα, πετούσε  κυριολεκτικά κεραυνούς ενάντια στην αλήθεια και την Εκκλησία του Χριστού. Οι  ώρες περνούσαν, χωρίς ένα θετικό αποτέλεσμα. Κάποια στιγμή μάλιστα ένας από τους  πιο δεινούς ρήτορες του Αρείου, ο Έλληνας σοφός Ευλόγιος είχε προβάλει τέτοια  επιχειρήματα και με τόση μαεστρία που είχε νομισθεί ότι το δίκαιο βρισκόταν με  το μέρος τους. Οι υπερασπιστές της χριστιανικής αλήθειας, κι αυτός ο Μ. Αθανάσιος, σώπασαν. Νεκρική σιγή είχε απλωθεί για μερικά δευτερόλεπτα στη μεγάλη  αίθουσα της συνόδου. Εκείνη την ώρα σηκώθηκε από τη θέση του ο άγιος μας και  ζήτησε να μιλήσει. Αργά προχωρεί προς το βήμα. Οι οπαδοί του αιρεσιάρχη  χαμογέλασαν, σαν τον είδαν. Οι άλλοι πατέρες στενοχωρέθηκαν. Γνώριζαν πώς ο  άγιος ήταν αγνός κι ενάρετος. Ήταν όμως, κι ο άνθρωπος ο απλοϊκός, με τα λίγα  γράμματα και χωρίς αυτό που λέμε κατά κόσμο σοφία και γνώση. Πώς θα μπορούσε  λοιπόν ο ταπεινός βοσκός να τα βγάλει πέρα μ’ ένα ρήτορα σοφό και διεστραμμένο; Γι’ αυτό στενοχωρέθηκαν και μερικοί αγωνιζόντουσαν να τον εμποδίσουν να  ομιλήσει. Φοβόντουσαν μήπως ο τραχύς κι αδιάντροπος ρήτορας ζητήσει να τον  εκθέσει και να τον γελοιοποιήσει. Ο Σπυρίδωνας, όμως, επέμενε. Κι ο Βασιλιάς  έδωκε τον λόγο.
Σιγή και πάλι νεκρική απλώθηκε στην αίθουσα. Οι φίλοι του  Αρείου με δυσκολία συγκρατούν την περιφρόνηση τους, ενώ οι πατέρες με αισθήματα  σεβασμού μα και απορίας κοιτούνε τον γέροντα. Κάποια στιγμή ο μέγας Σπυρίδων  διακόπτοντας τη σιωπή στρέφεται προς τον φιλόσοφο και με φωνή σταθερή αρχίζει να  του λέγει τούτα τα λόγια:
-Άκουε, σοφέ. Ένας είναι ο Θεός. Αυτός με τον  Λόγο Του και το Πνεύμα Του δημιούργησε όλο τον κόσμο. Και αυτά που βλέπουμε, μα  κι εκείνα που δεν βλέπουμε. Αυτός έπλασε και το θαυμαστό κι υπέροχο δημιούργημα, τον άνθρωπο. Αυτός ο Λόγος του Θεού είναι Υιός του Θεού αληθής και ομοούσιος με  τον Πατέρα. Για την ιδική μας σωτηρία, πιστεύουμε ότι ο Υιός του Θεού έγινε και  άνθρωπος και γεννήθηκε από μία κόρη, την Παρθένο Μαρία. Μεγάλωσε σαν άνθρωπος  εκεί στη Ναζαρέτ, δίδαξε επι τρία χρόνια κι ύστερα σταυρώθηκε και τάφηκε σαν  άνθρωπος. Έπειτα αναστήθηκε σαν Θεός μετά τρεις μέρες και συνανέστησε κι εμάς  και μας χαρίζει άφθαρτη και αιώνια ζωή. Ο Λόγος του Θεού, αφού παρέμεινε στη γη  μετά την Ανάσταση Του επι σαράντα ημέρες, αναλήφθηκε ύστερα στον Ουρανό από όπου  κι έστειλε στη γη μετά δέκα μέρες το Πανάγιο Πνεύμα το οποίο από τότε παραμένει  στην Εκκλησία. Ο Λόγος του Θεού πιστεύουμε ακόμη, πώς θα ξανάρθει κάποια μέρα  για να κρίνει τον κόσμο όλο. Ημείς δε, θα αναστηθούμε και θα παρουσιαστούμε  μπροστά Του, για να απολογηθούμε σ’ Αυτόν για όλα τα έργα, τα λόγια και τα  ενθυμήματα μας.
-Ο Λόγος του Θεού, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι  ομοούσιος με τον Πατέρα, Σύνθρονος, Ομότιμος και Ομόδοξος. Ένας είναι ο Θεός• Τρία Πρόσωπα όμως, τρεις Υποστάσεις, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Τα τρία αυτά  Πρόσωπα, ο ένας Θεός, η μία Ουσία είναι για τον νου του ανθρώπου κάτι το άρρητο  και ακατάληπτο. Όπως είναι αδύνατο να βάλει κανείς όλα τα νερά της θάλασσας σ’ ένα ποτήρι, έτσι είναι αδύνατο και το πεπερασμένο μυαλό του ανθρώπου να χωρέσει  και να κατανοήσει το άπειρο της Θεότητος. Για να δώσω όμως μια εξήγηση των λόγων  μου, ας με συγχωρήσει ο Πανάγαθος που θα χρησιμοποιήσω αυτό το χειροπιαστό  παράδειγμα.
Τότε ο άγιος έβαλε το αριστερό χέρι στην τσέπη του κι έβγαλε ένα  κεραμίδι και δείχνοντας το, έκαμε με το δεξί του το σημείο του σταυρού κι  είπε:
— «Εις το όνομα του Πατρός».
Κι έσφιξε το κεραμίδι. Οι  πατέρες που παρακολουθούν τη σκηνή, συγκλονίζονται κυριολεκτικά. Γιατί με τις  λέξεις του αγίου, η φωτιά με την οποία ψήθηκε το κεραμίδι ανέβηκε πάνω.
– «Και του Υιού»,
Πρόσθεσε. Τότε το νερό με το οποίο ζυμώθηκε το ξερό  κεραμίδι, έτρεξε κάτω.
— «Και του Αγίου Πνεύματος».
Συμπλήρωσε ο  πρακτικός και θεοφώτιστος διδάσκαλος. Το χώμα έμεινε στο χέρι του.
– Αδελφοί και πατέρες μου, συνέχισε ο θαυματουργός• όπως το κεραμίδι αποτελεί ένα  πράγμα μιας ουσίας και μιας φύσεως, αλλά είναι τρισύνθετο – φωτιά, νερό, χώμα — έτσι κι ο Άγιος Θεός. Αν και δεν πρέπει να παρομοιάσουμε την Άκτιστο και  Υπερούσια αυτή Φύση με κτιστό και φθαρτό δημιούργημα, εν τούτοις για να κάνουμε  τα ακατάληπτα καταληπτά, – ας μας συγχωρήσει το άπειρο έλεος Του – λέμε και  τονίζουμε:
– Ο Θεός είναι ένας κατά την ουσία και τη φύση. Αλλά κατά τα  πρόσωπα ή τις υποστάσεις είναι Τριαδικός: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.
Τα  λόγια του αγίου κατέπληξαν τους παριστάμενους. Η αίθουσα αντήχησε από τις  δοξολογίες προς τον Θεό και τις επευφημίες των Πατέρων. «Τις Θεός μέγας ως ο  Θεός ημών. Σύ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος». (Ψαλμ. ος’, 14-15). Ψάλλουν και  δοξολογούν τον Κύριο. Ο Άρειος κι οι οπαδοί του καταντροπιάστηκαν πραγματικά. Ο  φιλόσοφος ταπεινωμένος αναγνωρίζει κι ομολογεί φανερά την ήττα του:
-Τα  λόγια σου με έπεισαν, άγιε γέροντα, και το θαύμα με εβεβαίωσε, ότι έχεις δίκαιο. Πιστεύω τώρα. Πιστεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι  Υιός του Θεού, Θεός αληθινός κι Αυτός, ομοούσιος με τον Πατέρα.
Δάκρυα  χαράς έτρεξαν από τα μάτια όλων και πρώτα-πρωτα από τα μάτια του φιλοσόφου, που  έσπευσε να δεχθεί το βάπτισμα και να γίνει χριστιανός.
Η αλήθεια για μια  ακόμη φορά θριάμβευσε. Και επεβλήθη «ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν αποδείξει Πνεύματος και δυνάμεως» (Α’ Κορ. 6′, 4). Δηλαδή όχι με  συναρπαστικά λόγια ανθρώπινης σοφίας, αλλά με απόδειξη θείας δυνάμεως, που με το  θαύμα που έγινε επιβεβαίωσε τη διδασκαλία. Να ποιος ήταν ο άγιος μας. Φλογερός, ζηλωτής στην πίστη, θεοφώτιστος.
Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2011/12/blog-post_4564.html#ixzz2WJg3zPyM
Φωτό: https://www.timesnews.gr/agios-spyridon-o-thavmatourgos-episkopos-trimythountos-kyprou/

4.12.18

Μετά την καταιγίδα

Να είσαι υπομονετικός, να αγαπάς τους άλλους, να μην αφήνεις τα πάθη να σε εξουσιάζουν, να έχεις ταπεινότητα, να μην αντιδράς όταν σου επιτίθενται, όταν σε προσβάλουν ή σε θίγουν, όταν σε αδικούν, να μην κολλάς με τον εαυτό σου, τα θέλω σου, την εμφάνισή σου, να συγχωρείς και να πηγαίνεις παρακάτω... Ποιος είπε ότι το χριστιανικό lifestyle είναι εύκολη υπόθεση;

Γιατί το έχω ακούσει κι αυτό, να παρερμηνεύεται η απάθεια με την παθητικότητα και είναι κάτι που όσο πιο πολύ εμβαθύνω στον χριστιανικό τρόπο ζωής και σκέψης, τόσο διαπιστώνω ότι δεν θα μπορούσε να απέχει πιο πολύ από την πραγματικότητα. Και ο Χριστός, όταν τον ενέπαιζαν και τον βλαστημούσαν, όταν του έκαναν τα χίλια μύρια στο διοικητήριο όπου τον είχαν παραδώσει όλοι όσοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν, δεν θα μπορούσε να πει έστω μία κουβέντα για να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Προβληματιζόμουν κι έλεγα γιατί; Είσαι ο υιός του Θεού, έχεις την εξουσία να γιατρεύεις, να βγάζεις από τους ανθρώπους τα δαιμόνια, να ανασταίνεις νεκρούς! και δε λες κουβέντα απέναντι στους κατήγορούς σου; Έχεις τον όχλο να σε κατηγορεί άδικα και δε θυμώνεις; Δεν εξοργίζεσαι με την αδικία που σου γίνεται, με την προδοσία από τους δικούς σου μαθητές; Γιατί;

Δεν είναι φυσιολογική συμπεριφορά αυτό. Η φυσιολογική συμπεριφορά που όλοι ξέρουμε και εφαρμόζουμε είναι να αμυνόμαστε του εαυτού μας και να επιτιθόμαστε στους απέναντί μας. Να μη σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Όταν κάποιος μας την πει, να έχουμε έτοιμη την απάντηση. Και φυσικά, στις λογομαχίες με τους συναδέλφους μας, με την οικογένειά μας, τους συζύγους μας, όποιον τέλος πάντων τόλμησε να μας θίξει ή να αντιδράσει στις επιθυμίες μας, να έχουμε την τελευταία κουβέντα. Υπάρχει καλύτερη τροφή για το εγώ μας από αυτό; Δεν υπάρχει.

Κι έρχεται ο Χριστός και λέει, όχι. Αυτό που εγώ ως τώρα θεωρούσα δύναμη, για κείνον είναι αδυναμία. Η πραγματική δύναμη δεν είναι να εκρήγνυσαι, αλλά να υπομένεις. Να σε αδικούν και να μην αντιδράς. Όχι γιατί δεν μπορείς. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να αντιδράς όταν σε τσαντίζουν, μάλιστα αισθάνεσαι και ικανοποίηση όταν το σκηνικό τελειώνει. Ορίστε, του την είπα! Τον έβαλα στη θέση του! Σωστά;

Λάθος. Το να μην αντιδράς σε τέτοιες καταστάσεις δείχνει:

α) ότι μπορείς και ελέγχεις τα συναισθήματα και τα πάθη σου, με αποτέλεσμα να μη γίνεσαι έρμαιο και θύμα τους
β) ότι ξέρεις ποιος είσαι στα μάτια του Θεού και άρα δεν σε θίγει η άποψη του καθενός που θέλει να σε αδικήσει ή να σε προσβάλει ή οτιδήποτε
γ) ότι εμπιστεύεσαι τον Θεό να αποδώσει εκείνος δικαιοσύνη για σένα, αφού δική του δουλειά είναι το τι κάνει ο κάθε άνθρωπος και όχι δική σου να βάλεις τον οποιοδήποτε στη θέση του. Στο τέλος της ημέρας δεν λογοδοτείς για το τι έκανε ο ένας ή ο άλλος, αλλά για τα δικά σου έργα, τι έκανες εσύ και τι είπες
δ) ότι επιλέγεις τη μη συνέχεια στη φιλονικία, γιατί για σένα δεν έχει σημασία να θρέψεις τον εγωισμό σου με το να πεις την τελευταία κουβέντα, αλλά να κάνεις αυτό που ξέρεις ότι ευχαριστεί τον Πατέρα σου, αφήνοντας τα παιχνίδια του διαβόλου χωρίς αντίκρισμα.

Γιατί το λέω αυτό; Γιατί ο Θεός μας δεν είναι Θεός της φιλονικίας και της πάλης, αλλά της ειρήνης και της χαράς. Όταν βλέπεις να σηκώνεται αντάρα, είναι παιχνίδια του εχθρού. Όταν κάποιος σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα, κάποιος τον χρησιμοποιεί για να σου κλέψει τη γαλήνη, και αυτός ο κάποιος σίγουρα δεν είναι ο Θεός. Όταν έχουμε αυτό στο μυαλό μας, όταν ξέρουμε από πού προέρχεται τελικά όλη αυτή η ανακατοσούρα, παύουμε να έχουμε τη διάθεση για τσακωμό. Εγώ, τουλάχιστον. Το βλέπω σαν παγίδα που στήνεται μπροστά μου από κάποιον που δεν συμπαθώ καθόλου και δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του.

Στην Αγία Γραφή λέει ότι η επίγεια ζωή είναι ένα πεδίο μάχης και ότι δεν αντιμαχόμαστε πράγματα αυτού του κόσμου. Ότι εμείς (οι άνθρωποι) είμαστε το μήλο της έριδος που μας διεκδικεί από τη μια ο ουράνιος Πατέρας μας, που μας περιμένει να γυρίσουμε ως άσωτα παιδιά στην αγκαλιά του, και από την άλλη ο πρίγκιπας αυτού του κόσμου, όπως τον χαρακτηρίζει ο Χριστός, ο σατανάς, στο βασίλειο του οποίου ζούμε αυτή τη στιγμή, τον κόσμο μας. Αυτόν που του παραχώρησε ο Θεός όταν έκπτωτος άγγελος πρόσβαλε την θεϊκή εξουσία και έπεσε στη γη. Βλέπετε; Ακόμα και ο Χριστός, που έχει εξουσία τόσο στα ουράνια όσο και στα επίγεια και είναι ο τελικός νικητής, σέβεται τον αντίπαλο και τον αναγνωρίζει.

Όπως αναγνωρίζει και την ελευθερία της επιλογής μας πάνω στα δύο αντίπαλα μέρη. Γιατί, ουδέτερη στάση δεν υπάρχει. Ο Χριστός είπε: Όποιος δεν είναι μαζί μου, είναι εναντίον μου. Κι όταν είσαι με τον Χριστό, πράττεις κατά το θέλημά του. Κι όταν σου λέει, τιθάσευσε τον εαυτό σου, όπως σου έχω δείξει εγώ μέσα από το παράδειγμά μου, αγάπα και συγχώρεσε τον συνάνθρωπό σου, όπως έκανα εγώ πάνω στο σταυρό, φρόντισε για τον διπλανό σου και ο Θεός θα φροντίσει για σένα, οφείλεις να υπακούσεις. Γιατί ακόμα κι αυτό, η υπακοή, χτίζει χαρακτήρα. Ποιον ωφελεί να κρατά μέσα του τόση οργή και εκδικητικότητα και θυμό και τσαντίλα; Πάντως, όχι τον άλλον. Εμείς εξοντωνόμαστε εκ των έσω, εμείς χαλιόμαστε. Άρα, για ποιον φροντίζει ο Θεός με τις εντολές Του; Ποιανού το όφελος έχει κατά νου, αν όχι το δικό μας;

Το να μην αντιδράς, λοιπόν, στις φιλονικίες είναι το θέλημα του Θεού, όχι γιατί είναι σαδιστής, αλλά γιατί θέλει να είμαστε καλά μέσα μας. Και καλά μέσα μας είμαστε όταν είμαστε απαλλαγμένοι από κακίες, μίση, εκδικητικότητα, φθόνο, ζήλια, εγωισμούς και εγωπάθειες και όλα τα συναφή. Όποιος λέει ότι η μη αντίδραση δείχνει αδυναμία, μάλλον δεν έχει ψάξει τον εαυτό του τόσο καλά. Δοκίμασε να μην αντιδράσεις όταν θίγεσαι και έλα να μου πεις μετά τι ήταν πιο δύσκολο, να αντιδράσεις ή να μην αντιδράσεις;, τι απαιτούσε πραγματική δύναμη χαρακτήρα, δύναμη ουσίας. Τι σε έκανε καλύτερο άνθρωπο μετά την καταιγίδα και τι σε έφερε πιο κοντά στο Θεό, που είναι και το τελικό ζητούμενο.


"Γιατί δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους αλλά με αρχές και εξουσίες, δηλαδή με τους κυρίαρχους του σκοτεινού τούτου κόσμου, 
τα πονηρά πνεύματα που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και στον ουρανό."

~ Προς Εφεσίους 6:12

Φιλώ σας,



Εύα 💗

30.11.18

Τρεις μέρες στην έρημο του Αγίου Όρους


Πολύ θα ήθελα να μπορούσα, αλλά δεν γίνεται. Είναι το φύλο, βλέπεις, που εμποδίζει. Ίσως και άλλα που εμποδίζουν επίσης, προφανώς.

Μεταφέρω απόσπασμα από ένα βίντεο που ανέβηκε στο you tube και αφορά σε ένα τριήμερο οδοιπορικό στην έρημο του Αγίου Όρους. Υπάρχει έρημος στο Άγιο Όρος; με ρωτάς. Δεν το ήξερα, απαντώ, όμως, υπάρχει. Και ο λόγος να το μεταφέρω εδώ είναι; Θα σου πω: Μου έκανε εντύπωση, όπως μου κάνει πάντα, όταν ασχολούμαι με την ασκητική γενικότερα. Είναι ένα θέμα που με αγγίζει, είναι ένας τόπος που με συγκινεί για αυτό που υπόσχεται κυρίως αλλά όχι μόνο, και τέλος, για να μαθαίνουμε (όσοι ενδιαφέρονται, εννοείται) περισσότερα για τα όσα συμβαίνουν εκεί, να προσπαθήσουμε να αφουγκραστούμε αυτό το κάτι που μας ξεπερνά και μας ξεφεύγει, και που βρίσκεται πάνω από τα κοσμικά και τα εφήμερα. Κι ας λέγονται διάφορα από διαφόρους. Δεν είναι Θεός αυτό που τα λέει κατά την ταπεινή μου άποψη, γι' αυτό πιστεύω πως πρέπει να παραμένουμε σε εγρήγορση. Και να συνεχίζουμε να διάγουμε τον καλό αγώνα όσο μπορούμε και θέλουμε και μας το επιτρέπουν οι δυνάμεις μας, φυσικές και μη.

Γράφει λοιπόν ο προσκυνητής μας στο κανάλι "ο καλός ποιμήν":

"Η ταινία αυτή αφιερώνεται σ' όλους εκείνους τους ανθρώπους που, αν και θα το ήθελαν, δεν είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την εμπειρία μιας επίσκεψης στο Άγιο Όρος. Στους άνδρες που για διαφόρους λόγους δεν μπόρεσαν να βρεθούν ποτέ εκεί... Κυρίως όμως στις γυναίκες που τρέφουν βαθιά αγάπη για το Άγιο Όρος, αλλά ταυτόχρονα και σεβασμό προς το άβατο."

Το κείμενο συνεχίζει:

"Η άκρη της χερσονήσου του Άθω, η απόκρημνη βουνοπλαγιά από το ακρωτήρι Άκραθος κοντά στην πλαγιά Μεγίστης Λαύρας μέχρι και τη σκήτη Μικράς Αγίας Άννης είναι γνωστή ως έρημος του Αγίου Όρους. Τη λένε έτσι γιατί είναι στ' αλήθεια απ' τη φύση της τόπος έρημος, σκληρός, κακοτράχαλος. Μια σειρά από τραχιές, σχεδόν κατακόρυφες πλαγιές, δύσβατες και συχνά απροσπέλαστες, που τις αυλακώνουν χαράδρες απότομες, σχισμάδες στα βράχια απλησίαστες.
Αυτή η απόκοσμη μεριά στο Περιβόλι της Παναγιάς είναι ίσως η μοναδική γωνιά της γης όπου κρατά ζωντανή την πρωτοχριστιανική παράδοση των ερημιτών της Αιγύπτου, του Σινά και της Παλαιστίνης. Είναι το μέρος όπου ασκητεύουν οι πιο ανυποχώρητοι και σκληροτράχηλοι αγωνιστές του Μοναχισμού, ακούραστοι, ταπεινοί Άτλαντες της Ορθοδοξίας. Ψυχές που έχουν τρωθεί από τον θείο έρωτα τόσο βαθιά και καθοριστικά, ώστε απαρνήθηκαν, όχι μόνο τον κόσμο με τις χαρές και τα θέλγητρά του, αλλά και αυτήν ακόμα την κοινοβιακή ζωή του Μοναστηριού, για να βιώσουν την τέλεια ησυχία, την απόλυτη αφοσίωση στο Θεό, απογυμνωμένοι από τις φροντίδες του κόσμου, αλλά κι απ' αυτές τις στοιχειώδεις ανάγκες της σιγικής ύπαρξης.
Ερημίτες ταγμένοι με αυταπάρνηση, ριγμένοι με πάθος στον αγώνα της αδιάλειπτης νοερής προσευχής, της προσευχής που θα τους φέρει στη θέωση εκεί, στ' ακροτελεύτια σύνορα, στις εσχατιές του ενθάδε προς το επέκεινα.
Αν ο προσκυνητής, πατώντας το Άγιον Όρος, νιώσει μια κατάνυξη όμοια μ' αυτή που τον πλημμυρίζει μέσα σε μια εκκλησιά, τότε σίγουρα θα κυριευθεί από το δέος που θα νιώσει καθώς η ματιά του θα διαβεί την Πύλη του ιερού της σαν φτάσει στο κατώφλι της ερήμου. Γιατί σ' αυτόν τον τόπο τον μυστηριακό είναι αυτή η γωνιά του το επίκεντρο όπου το μυστήριο αναδύεται σε μέτρα υπερθετικά.
Αυτός είναι ίσως κι ο πιο σημαντικός λόγος που κάνει τους προσκυνητές να έλκονται από την έρημο του Άθου. Δεν είναι σίγουρα ο μόνος, είναι κι η επιθυμία να αντικρίσεις από κοντά κελιά κρεμασμένα στους βράχους, σε σπηλιές πραγματικές αετοφωλιές. Η ελπίδα ν' ανταμώσει σε αγιασμένες ασκητικές μορφές που πάνω τους καθρεφτίζεται η Θεία Χάρις, η λαχτάρα ν' ακούσεις δυο λόγια απλά, ταπεινά αλλά σοφά, βγαλμένα μέσα από την καρδιά σαν γέννημα Πνεύματος Αγίου."

Αυτή είναι η αρχή της αφήγησης, με το προσκύνημα να συνεχίζεται με σκέψεις και εικόνες πλούσιες από έμπνευση και Άγιον Όρος, για όποιον θέλει να το παρακολουθήσει.

Επιτρέψτε μου όμως να πω εδώ τι σημαίνει για μένα Άγιον Όρος, μιας και αυτό είναι στην ουσία το θέμα της ανάρτησης.

Το Άγιο Όρος για μένα είναι ένας κόσμος έξω από τον κόσμο που πάντα με προσέλκυε με τις αρχές που τον διέπουν και που τον βρίσκουν αποστομωτικά αντίθετο προς το status quo του κόσμου τούτου. Στερήσεις, κακουχίες, αυταπάρνηση, που όμως για τους ίδιους τους ασκητές είναι δώρα Θεού που τα δέχονται και τα υπομένουν σαν ευλογία, ευεργετικά και ευχαριστήρια. Πόση δύναμη κρύβεται μέσα στις ασκητικές μορφές που περιδιαβαίνουν σιωπηλά τα απόκρημνα μονοπάτια, δεν θα το μάθουμε πιθανόν ποτέ, εγώ τουλάχιστον. Βλέπω ωστόσο καθαρά την εκ διαμέτρου αντίθεση των ασκητικών μορφών των αγίων μας που ξετυλίγουν το κουβάρι του βίου τους μέχρι και σήμερα, με τους δυτικόφερτους παχουλούς Αγιο-Βασίληδες με τα κατακόκκινα μάγουλα έτοιμα να εκραγούν και που έχουν κατακλύσει λόγω των γιορτών τις βιτρίνες των καταστημάτων, χωρίς να αφήνουν ωστόσο κανένα νόημα πίσω τους για μένα, καμία διδαχή.

Εκείνοι όμως, οι σημερινοί άγιοι, είναι διαφορετικοί, απόκοσμοι, αλλά τόσο οικείοι. Η παρουσία τους με τα σκαμμένα πρόσωπα και τα φθαρμένα ράσα, τα λίγα λόγια που ξεστομίζουν στα διαλείμματα της σιωπής τους, εκπέμπουν με έναν τρόπο μυστηριακό όλη τη Χάρη του Θεού. Αγάπη υπερκόσμια που λίγο αν πεις ότι γρατζουνάς ένα ίχνος χαραμάδας πάνω στην επιφάνεια του αψεγάδιαστου στυλ σου, φωτίζεται με φως διαφορετικό και μυστήριο, ένα φως ιλαρό που φτάνει νικητής ακόμα και στο σκοτεινότερο κελί της κοσμικής ύπαρξής μας.

Δρόμοι μοναχικοί, κι όμως, παγκόσμιοι, δρόμοι οικουμενικοί που γεφυρώνουν γη και ουρανό. Και τόσο δοτικοί! Μόνο να δίνουν ξέρουν. Η αδιάλειπτη προσευχή των μοναχών και των ασκητών, παρ' όλη την απομόνωσή τους στις παρυφές του κόσμου, ακουμπάνε τον καθέναν μας και όλους, την ανθρωπότητα, τα έθνη, το μεγαλείο της αγάπης, την ειρήνη του κόσμου και την ειρήνη των ανθρώπων και που όλοι μας βαθιά μέσα μας ποθούμε και λαχταράμε και ελπίζουμε.

Κάποιος να προσεύχεται για σένα, για το καλό της ανθρωπότητας και το δικό σου, για την ειρήνη και την αποκατάσταση, για τη σωτηρία... Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο αλτρουιστικό από αυτό που συμβαίνει στις κυψέλες της Ορθοδοξίας, στα μοναστήρια, στα ασκηταριά, στις σκήτες, στα κελιά, στο Άγιον Όρος...

Θα ήθελα να μπορούσα να το επισκεφτώ, να προσκυνήσω στο Περιβόλι της Παναγιάς, της Κυράς του Αγίου Όρους, όμως το φύλο δε μου το επιτρέπει. Αλλά, όπως λέει και ο άντρας μου, για όλα υπάρχει μια δικαιολογία... Ίσως να είναι για καλό. Γιατί το έργο που γίνεται εκεί, στο "επέκεινα" που λέει και ο προσκυνητής μας στην αφήγησή του, εκεί, στο επέκεινα μπορεί η προσευχή να επιβιώσει αδιάλειπτα, ασταμάτητα και δυνατά, ισχυρή μέσα στη σιωπή της. Τόσο ισχυρή και άμεση, που μπορεί να φτάσει σαν σε ασύρματο, όπως συνήθιζε να λέει ο άγιος Παΐσιος, απευθείας και χωρίς παρεμβολές ως το αυτί του Θεού. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗


*******

Το βιντεάκι-προσκύνημα στο Άγιον Όρος μπορείτε να το παρακολουθήσετε ολόκληρο εδώ.

*******

Η φωτογραφία είναι λήψη από τον υπολογιστή με κάποιες δικές μου αισθητικές παρεμβάσεις.


Πλάνα αντιγραφής Γραφής (ή: "scripture writing plans")


Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

Σήμερα θέλω να μιλήσουμε λίγο για το όφελος που έχει σε κάποιον χριστιανό όταν κάθεται ο ίδιος και γράφει τις γραφές. Θα μου πείτε, αφού τα βλέπουμε γραμμένα στο βιβλίο, ποιο το νόημα; Καθόμαστε τα διαβάζουμε, κλείνουμε τη Βίβλο μας και μετά από λίγο, πόσα από αυτά που διαβάσαμε τα θυμόμαστε;
Όχι ιδιαίτερα πολλά, αν με ρωτήσετε για μένα. Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ λίγα αυτά που μπορώ να πω ότι τα θυμάμαι.

Το δοκίμασα κι εγώ να διαβάσω την Αγία Γραφή από την αρχή ως το τέλος. Έναν χρόνο μου πήρε και ήμουν περήφανη που τα κατάφερα και την ολοκλήρωσα. Αν όμως μου πείτε τι θυμάμαι από τις αμέτρητες σελίδες που διάβασα - τις περισσότερες επί τροχάδην - ομολογώ ότι δεν ήταν και ιδιαίτερα πολλές. Κάποια βιβλία (τα περισσότερα, ειδικά από την Παλαιά Διαθήκη) δεν τα θυμάμαι σχεδόν καθόλου. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί η Αγία Γραφή δεν διαβάζεται σαν μυθιστόρημα.

Ωστόσο, κάτι συνέβαινε περιστασιακά που μου έδινε μια υποψία ότι κάτι γίνεται πιο σωστά ορισμένες φορές από κάποιες άλλες. Ήταν στα αποσπάσματα στα οποία στεκόμουν περισσότερο και σκεφτόμουν περισσότερο πάνω σε αυτά. Αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι όποτε καθόμουν με χαρτί και με μολύβι να αντιγράψω μέρη του ιερού κειμένου, αυτά τα θυμόμουν περισσότερο. Όχι κατά λέξη, είμαι πολύ μακριά ακόμα από αυτό, αλλά μπορώ να πω ότι θυμόμουν το νόημά τους, την κεντρική ιδέα τους, αυτό που μου έμενε και μετά το τέλος της ημέρας. Κι επειδή το είδα στην πράξη ότι δούλευε περισσότερο με αυτό τον τρόπο, είπα να το εφαρμόσω.

Γιατί συμβαίνει αυτό; θα μου πείτε. Γιατί εγώ προσωπικά μόνο έτσι λειτουργώ. Αν δεν τα γράψω, δεν τα θυμάμαι. Αξίωμα που ορίζει τη ζωή μου. Το κάνω στις ατζέντες μου, στα ημερολόγιά μου, το έκανα στη σχολή μου όταν έπρεπε να απομνημονεύσω πολλά πράγματα και σε περιορισμένο χρόνο, όταν έδινα εξετάσεις, το κάνω από πάντα. Για να το θυμηθώ, πρέπει να το γράψω.

Όταν έπεσα πάνω στα μηνιαία προγράμματα αντιγραφής όπου αναρτώνται κατά καιρούς στο διαδίκτυο, το έψαξα περισσότερο. Αυτή η μέθοδος μου άρεσε πολύ γιατί μου ταίριαζε και πολύ. Επειδή μου αρέσει να γράφω. Αυτό που συνήθιζα να κάνω ήταν αυτό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον, καθόμουν και το έγραφα, είτε σε κάποιο αδέσποτο κομμάτι χαρτί ή στα τετράδιά μου. Το πρόβλημα ήταν ότι χάνονταν ανάμεσα στα τόσα άλλα που καταγράφονταν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν υπήρχε μέθοδος, αν και μου άρεσε πολύ που αφιέρωνα λίγο από τον χρόνο μου στο να μείνω για λίγο πάνω στο κείμενο και να εντρυφήσω σε αυτό.

Αυτό που κάνουν τα μηνιαία προγράμματα αντιγραφής του ιερού κειμένου, είναι ότι επιλέγεται ένα θέμα που πλαισιώνει τα αποσπάσματα. Ο ένας μήνας π.χ. είναι αφιερωμένος στο θέμα της φιλανθρωπίας, ο άλλος της συγχώρησης, ή της αγάπης ή της εικόνας της γυναίκας από την σκοπιά της Αγίας Γραφής κ.ο.κ. Με ενδιέφερε πολύ αυτό, γιατί αυτό που γίνεται είναι μια επιλογή των σημαντικότερων από τα εδάφια της Αγίας Γραφής που αφορούν σε συγκεκριμένο θέμα κάθε φορά προς εμβάθυνση και εστιάζουν σε αυτό. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν διαβάζουμε τα κεφάλαια ολοκληρωμένα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε το τι συμβαίνει μέσα στο ιερό κείμενο από την αρχή ως το τέλος, ώστε να έχουμε μια πλήρη άποψη. Αυτό που κάνουν τα πλάνα γίνεται σε παράλληλο χρόνο, αφού βοηθούν επικουρικά στο να μπορούμε πιο εύκολα να εστιάσουμε σε συγκεκριμένα θέματα κάθε φορά ανά μήνα.

Μετά από κάποιες εφαρμογές και στην πράξη, αποφάσισα να δημοσιεύσω ένα από τα τρέχοντα προγράμματα αντιγραφής για όποιον θέλει να ακολουθήσει μαζί μου για το μήνα Δεκέμβριο. Το συγκεκριμένο το εντόπισα σε ένα γκρουπ στο Facebook που παρακολουθώ και που στέλνει κατά καιρούς διάφορα τέτοια πλάνα αντιγραφής. Το ότι δεν αναφέρεται στην τρέχουσα χρονιά δεν μας ενδιαφέρει, αφού ξέρουμε το αντικείμενο που διαπραγματεύεται και η δουλειά έχει γίνει και τη βρίσκουμε έτοιμη να αναλάβουμε δράση. Προσωπικά, λέω να τα ενσωματώσω στο πλαννεράκι μου, μία ατζέντα ντοσιέ με κρίκους, στην οποία σημειώνω τα τρέχοντα της ημέρας, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα γιατί έχω κι ένα άλλο μεγαλύτερο για περισσότερο χώρο, οπότε θα το σκεφτώ και θα δω πώς θα με βολέψει καλύτερα. Εδώ λοιπόν λέω να ακολουθήσω το πρόγραμμα του μήνα που μας έρχεται. Το σκέφτομαι έτσι, για να μπορώ να βλέπω το ιερό κείμενο και κατά τη διάρκεια της μέρας μου, ώστε να μπορώ να στέκομαι σε αυτό όποτε βρίσκω λίγα λεπτά, να το διαβάζω, να το σκέφτομαι και να διαλογίζομαι σε αυτό καθ' όλη τη διάρκεια του μήνα μέχρι να ολοκληρωθεί το θέμα του. Αν συνεχίσει να μου αρέσει αυτή η μέθοδος, σίγουρα θα τη συνεχίσω. Γιατί το γράψιμο, όπως και το διάβασμα άλλωστε, είναι κομμάτι του χαρακτήρα μου, με εκφράζουν, τη βρίσκω μαζί τους (που λέει κι ο γιος μου)  και - ως εκ τούτου - δεν τα βαριέμαι ποτέ.

Γιορτινός ο Δεκέμβριος με τα όποια προβλήματά του και σε αντίσταση αυτών, τα στολίδια αρχίζουν να γεμίζουν τις βιτρίνες και τα φωτάκια να λαμποκοπούν ανάμεσα στις χριστουγεννιάτικες μπάλες του δέντρου. Μαζί με τη χαρά των γιορτών ας αφιερώσουμε και λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για Εκείνον που περιμένουμε να 'ρθει, να σκεφτούμε την ελπίδα, το φως, τη χαρά και να ξαναγεννηθούμε κι εμείς μαζί του, ως καινούργιοι άνθρωποι εν Χριστώ. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗