3.12.17

ΕΑΠ, το τέλος μιας εποχής

Είναι το νήμα που κόβεται στο τέρμα μετά από χρόνια ατελείωτα, γεμάτα από μάχες σε όποιο επίπεδο μπορείς να φανταστείς. Μάχες πάνω σε πελάγη ύλης που έπρεπε να βγει, μάχες με τον χρόνο που πάντα ήταν μετρημένος, με την οικογένεια μέχρι όλοι οι άτακτοι βηματισμοί να συγχρονιστούν σε μια πορεία και να γίνουν συμπόρευση, μάχες με τον εαυτό μου και την εμπιστοσύνη που μου όφειλα προκειμένου να κόψω αυτό το νήμα.

Και το έκοψα! Το πίστεψα και τα κατάφερα. Το είχα κάνει εικόνα στο μυαλό μου από παιδί και εκεί εστίαζα κάθε φορά. Ακόμα κι όταν παντρεύτηκα τον άνθρωπο της καρδιάς μου, ακόμα και όταν ήρθε το πρώτο μας παιδί, αργότερα το δεύτερο. Η ζωή μου κυλούσε, έμπαινε σε σειρά, όμως στην άκρη του μυαλού μου αυτή η εικόνα παρέμενε κρυστάλλινα καθαρή. Ήμουν σίγουρη ότι με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, θα έβρισκα τον δρόμο προς το πεπρωμένο μου, προς το όνειρό μου, πράγμα δύσκολο με τις συμβατικές μεθόδους ανώτατης εκπαίδευσης, αφού απαιτούσαν πολύωρη παρουσία σε καθημερινή βάση. Αυτό για μένα, μια φρέσκια σύζυγο και μαμά με μωρό, χωρίς βοήθεια από πουθενά να με υποστηρίξει στις απαιτήσεις της καθημερινότητας και παράλληλα εργαζόμενη, ήταν εκ των πραγμάτων κάτι το εντελώς ανέφικτο.

Όταν πρωτοάκουσα για τον νεοσύστατο τότε θεσμό του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, όταν διάβασα για τους όρους και τις διαδικασίες, πίστεψα μέσα μου ότι οι προσευχές μου είχαν εισακουστεί. Το ΕΑΠ, έτσι όπως λειτουργούσε, ήταν λες και ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου! Εννοείται ότι έκανα αμέσως αίτηση εγγραφής χωρίς δεύτερη σκέψη. Μόνο που η τύχη σταμάτησε να μου χαμογελάει προσωρινά. Δεν πειράζει, είπα στην πρώτη απόρριψη της αίτησης, το ίδιο είπα και στη δεύτερη. Τελικά με πήραν την τρίτη χρονιά. Όταν έμαθα ότι με δέχτηκαν και ότι από Οκτώβριο θα ξεκινούσα μαθήματα, με πήραν τα ζουμιά. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας για μέρες, για εβδομάδες! Ήμουν αλλού. Διαπίστωνα πανευτυχής ότι βρισκόμουν πλέον μέσα στον στίβο και ό,που να' ναι θα ξεκινούσε ο αγώνας. Ήξερα μέσα μου ότι ετοιμαζόμουν για μια μεγάλη πρόκληση, ωστόσο δεν με ένοιαζε, ήμουν αποφασισμένη να κάνω πράξη το όνειρο μιας ζωής και η ευκαιρία επιτέλους είχε εμφανιστεί.

Η φοίτηση στο ΕΑΠ δεν είναι βόλτα στο πάρκο, είναι ζόρικη υπόθεση. Απαιτεί από σένα πολλά, πειθαρχία, πείσμα, αντοχή, επιμονή, κόπο, αφοσίωση. Πόσα ξενύχτια πάνω στα βιβλία, πόσα χαρτιά τσαλακωμένα και ξαναγραμμένα από την αρχή, πόση κούραση... Τα θυμάμαι και απορώ πώς κατάφερα να φέρω εις πέρας αυτό τον άθλο, ούσα πνιγμένη στις υποχρεώσεις που έτρεχαν και απαιτούσαν το 100% του εαυτού μου. Πολλές φορές έφτασα σε όρια αντοχής, όπως και η οικογένειά μου, που δοκιμαζόταν εξίσου με εμένα. Υπήρξαν φορές που αισθάνθηκα ότι το ΕΑΠ απλά δεν χωρούσε στη ζωή μου. Το δέλεαρ να τα παρατήσω ήταν δυνατό και με κλόνιζε, ειδικά όσο πλησίαζα προς το τέλος και η κούραση είχε αρχίσει να κάνει έντονη την παρουσία της.

Έλα όμως, που αυτή η εικόνα στο πίσω μέρος του μυαλού μου με τσίγκλιζε κάθε φορά και μου έλεγε, έλα Λίτσα, μια εργασία ακόμα, ένα μάθημα ακόμα, λίγη κούραση ακόμα, μην εγκαταλείπεις! Και έπαιρνα δύναμη και θάρρος και συνέχιζα, παρά τις αντιξοότητες, παρά την κλονισμένη μου υγεία, παρά τις - ευτυχώς λίγες - αντιδράσεις οικείων και συγγενών. Συνέχιζα γιατί ήξερα μέσα μου όσο τίποτε άλλο ότι αυτό ήταν το πεπρωμένο μου και έπρεπε να το εκπληρώσω. Γιατί; αναρωτιόμουν τις στιγμές του κλονισμού. Γιατί πρέπει να τα υπομείνω όλα αυτά; Αφού δεν το έχω ανάγκη, δεν θα μου χρησιμέψει πουθενά. Δόξα τω Θεώ, είχα τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, τη ζωή μου. Τι το χρειαζόμουν το πανεπιστήμιο; Γιατί να υποβάλω τον εαυτό μου και τους δικούς μου σε αυτή τη δοκιμασία; Η απάντηση ήταν πάντοτε η ίδια: Γιατί απλά, έπρεπε να το κάνω.

Έτσι, σιγά-σιγά, με την ταχύτητα που μου επέτρεπε η καθημερινότητά μου, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και όλοι αυτοί οι κόποι άρχισαν να παράγουν καρπούς. Άρχισα να το διακρίνω μέσα μου, να ψηλαφίζω τη μεταμόρφωση. Είχε επέλθει αλλοίωση στην σκέψη μου, στον τρόπο που κατασκευάζονταν τα επιχειρήματά μου, στο άνοιγμα του μυαλού, στον τρόπο που εκφραζόμουν, γραπτώς κυρίως (με τα προφορικά και με την ελληνική γλώσσα επίκτητη και όχι μητρική είμαι λίγο πιο πίσω, αλλά και εκεί υπήρχε διαφορά).

Μέσα στο ΕΑΠ αποφάσισα να ανοίξω αυτό το blog και από τότε λειτουργεί αδιάλειπτα για κάτι λιγότερο από μια δεκαετία. Τρία χρόνια αργότερα άνοιξα και ένα δεύτερο blog με αποκλειστική θεματική ό,τι είχε να κάνει με το Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. (Η διεύθυνση για όποιον θέλει να ρίξει μια ματιά είναι: https://eapilektoi.blogspot.com). Δέχτηκα από την πρώτη στιγμή και συνεχίζω να δέχομαι επαίνους και συγχαρητήρια για τη δουλειά μου εκεί τόσο από καθηγητές όσο και από τον ίδιο τον φοιτητόκοσμο που έβλεπε να βοηθιέται από το υλικό που ανέβαζα στο blog μου εκεί. Και η χαρά μου βέβαια ήταν περισσή, γιατί, όταν αποφάσισα να το ξεκινήσω περισσότερο ήταν για να βοηθηθώ εγώ με το δικό μου διάβασμα και τις δικές μου ανησυχίες. Το γεγονός ότι αγκαλιάστηκε τόσο από τόσο κόσμο για μένα είναι κάτι παραπάνω από ηθική ικανοποίηση, είναι ευγνωμοσύνη, και σας ευχαριστώ όλους μέσα από την καρδιά μου για τα εκατοντάδες μηνύματα που λαβαίνω μέχρι και σήμερα.

Είμαι ευγνώμων για τις δυνατές φιλίες που γεννήθηκαν μέσα στο ΕΑΠ. Η Φωτεινή, η Κορίνα, η Κατερίνα, η Εύη, η Πηνελόπη, ο Γιώργος, η Άννα, η Δήμητρα, η Ελένη.., όλοι συνοδοιπόροι που ξεκινήσαμε μαζί με τις ίδιες αγωνίες και ανασφάλειες και κάπου στα μισά χωριστήκαμε, άλλος επειδή άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα, άλλος επειδή το πήγαινε πιο σιγά. Ο πυρήνας ωστόσο παρέμεινε αναλλοίωτος και μια στο τόσο συνεχίζουμε να συναντιόμαστε με τους καθηγητές μας και μέσω τύρου και κρασιού να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες και τις ζωές μας.

Μέσα στο ΕΑΠ ξεκίνησε το σχολείο ο δεύτερός μου γιος, μέσα στο ΕΑΠ είδα τον μεγάλο μου να αποφοιτεί με περγαμηνές και να σταδιοδρομεί, μέσα στο ΕΑΠ έχασα τον πατέρα μου, μέσα στο ΕΑΠ ήρθε και ο Φοίβος μας. Όλη η ενήλικη ζωή μου, το ώριμο κομμάτι της, ξεδιπλώθηκε παράλληλα με τον αγώνα μου στο ΕΑΠ.

Χτες το μεσημέρι ο αγώνας αυτός έφτασε και επίσημα στο τέλος του. Το νήμα κόπηκε και κόπηκε με επιτυχία! Αυτό το Άριστα που είναι γραμμένο πάνω σε ένα κομμάτι περγαμηνής κλείνει πολλά περισσότερα από έναν απλό βαθμό. Κρύβει το πιο δυνατό μου όνειρο, αυτό που ονειρευόμουν από κοριτσάκι. Αυτό που έγινε στόχος που έκαιγε τα σωθικά και από στόχος, μετατράπηκε σε πραγματικότητα. Μια γλυκιά πραγματικότητα που μοιράστηκα με τους ανθρώπους που αγαπώ και που ήταν εκεί, όπως είναι πάντα, παρόντες σε κάθε μου βήμα. Σας ευχαριστώ!

Φιλώ σας!

Εύα 💗



28.9.17

Αρχικές σκέψεις πάνω στην Αγία Γραφή

Ένας από τους στόχους που είχα θέσει μέσα στο 2016 ήταν να διαβάσω την Αγία Γραφή με σύστημα, από την αρχή ως το τέλος. Να ξεκινήσω από το βιβλίο της Γένεσης και να τελειώσω με το βιβλίο της Αποκάλυψης. Από το μέγεθός της και το βάθος των μηνυμάτων της, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι μιλάμε για κατόρθωμα, μια προσπάθεια που λίγοι από όσο ξέρω έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία. Αυτό βέβαια είναι κάτι που προβληματίζει, αν αναλογιστείς ότι μιλάμε για τον λόγο του Παντοκράτορα Θεού, ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.

Αυτό το 'αοράτων' ήταν πάντα που μου τραβούσε την προσοχή κι έλεγα, κάπως, κάπου, κάποτε, θα έρθει η στιγμή που θα είμαι έτοιμη και ανοιχτή να ασχοληθώ με το θέμα πιο στα σοβαρά. Γιατί αυτό το 'αοράτων' θα μπορούσε να εξηγήσει πολλά από όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, στη χώρα και στους ανθρώπους. Θα μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις.

Δε βιάστηκα να ξεκινήσω, ήθελα να το σκεφτώ, να το ερευνήσω λίγο το θέμα πριν πω ότι κάνω τη μεγάλη αρχή. Το μυαλό μου σκεφτόταν επιστημονικά. Ήθελα να βρω αίτιο και αιτιατό. Στην πορεία έμαθα - και εξακολουθώ να μαθαίνω - ότι σε τέτοιου είδους πεδία, η επιστημονική ματιά είναι λειψή, χρειάζεται και κάτι άλλο για να ανοίξει το παράθυρο της θέασης: η πίστη.

Έχω ξαναπεί ότι το οδοιπορικό μου στον Χριστιανισμό είναι αυτό του αρχάριου. Ξεκινούσα πρακτικά από το μηδέν. Δεν είχα εμβαθύνει ποτέ στα τελετουργικά, τα οποία δεν με ενδιέφεραν και τόσο (πολύ φοβάμαι πως έναν χρόνο μετά, εξακολουθούν μα μη μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον). Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα ήταν να εμβαθύνω στα άυλα θέματα, τα θέματα της πίστης, όπως προείπα, και του δόγματος. Κυρίως, όμως, ήταν να γνωρίσω τον Θεό. Αυτόν που με έφτιαξε, αυτόν που κρατά τα νήματα του κόσμου και που μπήκε στον κόπο να αφήσει τα λόγια Του, τις σκέψεις Του και τις εντολές Του στην ανθρωπότητα ως δώρο, ως ένα γράμμα αγάπης. Ήθελα να μάθω γιατί το έκανε αυτό, γιατί έστειλε τον Υιό του σε εμάς, γιατί τον θυσίασε για χάρη μας σαν αμνό σε σφαγή, και αν σήμαινε ότι είμαστε - και γιατί είμαστε - τόσο σημαντικοί για κείνον, ώστε να το κάνει.

Σεπτέμβρη λοιπόν του 2016, τέτοια εποχή καλή ώρα, μαζί με τα σχολικά του Γιάννη, αγόρασα και μία Αγία Γραφή για μένα. Κι έτσι απλά, ξεκίνησα να τη διαβάζω. Το γιατί προτίμησα ολόκληρη την Αγία Γραφή και όχι απλά την Καινή Διαθήκη νομίζω ότι θέλει ξεχωριστή ανάρτηση από μόνο του. Ας πούμε όμως ότι το έκανα για να πάρω την ιστορία από την απαρχή, από τον Πατέρα. Ήθελα να γνωρίσω τον Πατέρα, να δω πώς μιλάει, πώς σκέφτεται, τι τον ενοχλεί και τι τον ευχαριστεί, τι εντολές έχει δώσει σε εμάς τους ανθρώπους και πώς αντιδρά όταν κάνουμε το θέλημά Του και πώς όταν δεν το κάνουμε. Ήθελα να έχω μέτρο σύγκρισης με τη νέα συμφωνία, την Καινή Διαθήκη, που σφραγίστηκε με το αίμα του Χριστού. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο Ιησούς μελετούσε τις Γραφές, κάτι που αναφέρεται συχνά μέσα στη Βίβλο (Βίβλος = Αγία Γραφή). Και οι Γραφές επί εποχής του ήταν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.

Έναν χρόνο μετά, έχω καταφέρει αισίως να ολοκληρώσω την ανάγνωση όλων των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Θα μπορούσα να το είχα κάνει και νωρίτερα αν δεν ήταν το πανεπιστήμιο να μου καταναλώνει τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου. Παρόλα αυτά είμαι περήφανη για την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της Βίβλου. Έχω καταλάβει ως τώρα ότι άλλο πράγμα είναι να διαβάζεις την Αγία Γραφή και εντελώς άλλο να τη μελετάς. Κι αυτό όμως θέλει ξεχωριστή ανάρτηση. Το θέμα είναι τεράστιο, υποπτεύομαι και ανεξάντλητο. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ορατών τε και αοράτων. Ένας κόσμος συναρπαστικός, γεμάτος δυνάμεις που συγκρούονται μεταξύ τους, που συμμαχούν ή αντιμάχονται. Που προστατεύουν ή καταστρέφουν. Δυνάμεις που μας διεκδικούν κι εμείς είμαστε στη μέση ως μήλο της έριδος που άλλοτε αγόμαστε προς τη μία κατεύθυνση και άλλοτε φερόμαστε προς την άλλη.

Αν μη τι άλλο, αισθάνομαι πως πρέπει να μάθω περισσότερα και να ξέρω γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω. Να ξέρω την αξία μου και τις επιλογές μου και να επιλέγω συνειδητά. Όχι επειδή κάποιοι θα μου επιβληθούν με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Όχι επειδή αυτό είναι της μόδας και αυτό επιλέγει η πλειονότητα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι κουλ, ή έτσι θέλουν ορισμένοι. Αλλά επειδή το θέλω, όχι επειδή νομίζω ότι το θέλω επειδή μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Ο μόνος τρόπος να αντισταθεί κανείς σε αυτό είναι να το ψάξεις και λίγο μόνος σου, να ματώσεις και λιγάκι, να κοπιάσεις, να αφοσιωθείς. Η έτοιμη, η μασημένη τροφή, μόνο καρκίνο φέρνει, σε ψυχές και συνειδήσεις. Κατά τη γνώμη του, τουλάχιστον.

Αυτά προς το παρόν. Πιστεύω ότι θα ασχοληθώ αρκετά με το θέμα στο μπλογκ μου. Όποιος αισθάνεται ότι ενοχλείται, μιας και το συγκεκριμένο πεδίο έχει μια ας πούμε ευαισθησία ως προς τον τρόπο που το εκλαμβάνει ο καθένας, έχει την επιλογή να μη με διαβάσει. Είναι δικαίωμα αναφαίρετο. Όπως δικαίωμα είναι και για αυτόν που ενδιαφέρεται να με διαβάσει να μπορεί να το κάνει. Για μένα το ίδιο μου κάνει, αφού ποτέ δεν έδωσα σημασία στη δημοτικότητα και τη δημοφιλία.

Θεωρώ ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να αναδειχτεί, ειδικά όταν δέχεται ανηλεή επίθεση από παντού, κάτι που θα έπρεπε να πονηρεύει τους ανίδεους. Αν η θρησκεία είναι ένα θέμα αδιάφορο και οπισθοδρομικό και συντηρητικό, γραφικό, εκτός εποχής, άνευ ουσίας, άνευ επίδρασης ή ό,τι άλλο τέλος πάντων της προσάπτουν, τότε γιατί τόσος ντόρος και τόσο μένος εναντίον της, και μάλιστα από ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις, κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα στα σοβαρά;

Με αυτό το ερώτημα σας αφήνω, και με μερικές φωτογραφίες από το καλοκαίρι μου. Ένα καλοκαίρι ήσυχο, γεμάτο από ανθρώπους που αγαπώ, φως, χρώματα και ήχους της φύσης και της εξοχής και στιγμές που έγιναν ήδη αναμνήσεις.







 Με αγάπη,

Εύα 💗

30.7.17

Το πρώτο μου Fauxdori

Με το χαρτί ως υλικό έχω μια σχέση πάθους από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Κάθε που ερχόταν ο Σεπτέμβρης εγώ πετούσα στα ουράνια. Ήταν ο μήνας των σχολικών και ήμουν ευτυχισμένη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το χάρτινο βασίλειό μου, τα τετράδια, τα χρωματιστά μολύβια, τα ημερολόγιά μου, τις ατζέντες, τα organizer όλων των ειδών και μεγεθών. Μπορεί η τεχνολογία να έχει εξελιχθεί και όλα πλέον να γίνονται μέσα από laptops, tablets και κινητά, όμως εγώ κατά βάθος είμαι της παράδοσης. Για να οργανώσω τη μέρα μου χρειάζομαι χαρτί και μολύβι.

Σχετικά πρόσφατα ανακάλυψα στο διαδίκτυο ότι υπάρχει ολόκληρη κοινότητα που ασχολείται συστηματικά με τη διακόσμηση των σελίδων, τις ευφάνταστες εκτυπώσεις των επιμέρους τομέων των organizer (στα ελληνικά ατζέντες, ημερολόγια κτλ.), με σκοπό να βάλουν χρώμα και φαντασία σε ένα κατά τα άλλα άχαρο και ανιαρό σύνολο σελίδων όπου αναφέρονται απλά σε πληροφορίες και ημερήσιες λίστες υποχρεώσεων. Αυτό βέβαια εγώ το έκανα από πάντα, κάτι θα ζωγράφιζα, κάτι θα κολλούσα, κάτι θα χειροτεχνούσα τέλος πάντων πάνω στις σελίδες μου. Όμως δεν γνώριζα ότι αυτή η τακτική ήταν τόσο διαδεδομένη και τόσο δημοφιλής σε παγκόσμια κλίμακα και σε τόσο ευρεία ποικιλία.

Το μόνο μειονέκτημα στο όλο θέμα είναι οι τιμές τους. Αν πεις ότι ξεκινάς να αγοράσεις ό,τι χρειάζεται για να κάνεις πιστά αυτά που βλέπεις στο διαδίκτυο, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος ότι θα σου φύγουν τα μαλλιά της κεφαλής σου σε χρήματα. Τι έκανα λοιπόν εγώ; Πήρα ιδέες και προσπάθησα να τα φτάξω μόνη μου με ό,τι υλικά είχα στη διάθεσή μου. Το εργαστήρι μου είναι γεμάτο από αποκόμματα από περιοδικά, λεζάντες, κομμάτια από ύφασμα, κορδέλες, διακοσμητικά από μπομπονιέρες και ό,τι έρχεται στον δρόμο μου και την καθημερινότητά μου που να μου τραβάει την προσοχή, συνηθίζω να το κρατάω. Βοηθάει πολύ στα junk journals που φτιάχνω (ημερολόγια από ανακυκλώσιμα υλικά που σε διαφορετικές συνθήκες θα κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων). Μου αρέσει η ιδέα πως τους δίνω μια δεύτερη ζωή, μια ευκαιρία να ξαναζήσουν.


Το Midori (=μάρκα ταξιδιωτικού σημειωματαρίου ιαπωνικής προέλευσης που έχει επικρατήσει σε όλη τη γκάμα σημειωματαρίων αυτής της φιλοσοφίας) μου τράβηξε αμέσως την προσοχή, καθώς μου φάνηκε τρομερά λειτουργικό και στα μέτρα μου. Ένα απλό περίβλημα με λάστιχα για άξονες στα οποία στερεώνεις όσα και όποια σημειωματάρια θέλεις εσύ. Κι όταν τελειώσει η αποστολή τους, απλά το αφαιρείς από το λάστιχο που το στηρίζει και το αντικαθιστάς με κάποιο άλλο, χωρίς να χρειάζεται να πειράξεις τα υπόλοιπα.

Πρώτη μου προσπάθεια αυτό εδώ που βλέπετε στη φωτογραφία, ένα τύπου Midori ατζεντάκι, που επειδή δεν είναι το αυθεντικό, λέγεται Fauxdori (faux = μη γνήσιο, αντίγραφο). Ακόμα και τα μη γνήσια όμως ατζεντάκια του είδους αν τα παραγγείλεις στο διαδίκτυο δεν θα τα βρεις κάτω από 50-70 ευρώ, χωρίς τα μεταφορικά έξοδα. Πιο φαντεζύ βέβαια, πιο επαγγελματικά και άρτια στοιχισμένα από ότι το δικό μου, αλλά είπα να δοκιμάσω να το φτιάξω και να δω κατ' αρχάς αν ανταποκρίνεται στις προσωπικές μου ανάγκες και μετά βλέπουμε.


Πηγή έμπνευσης φυσικά το διαδίκτυο όπου και αναζήτησα πληροφορίες για το πώς θα το φτιάξω. Είδα ότι δεν είναι πολύπλοκο ούτε σαν φιλοσοφία ούτε και σαν κατασκευή. Ένα κομμάτι δέρμα για περίβλημα και λάστιχο που το περνάς στη ράχη του περιβλήματος ώστε να στηρίξουν τα σημειωματάριά μου. Στη φωτογραφία μπορείτε να δείτε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια την όλη διαδικασία.

Πήρα μια μεγάλη βελόνα (σακοράφα), τρύπησα με αυτήν το πάνω και κάτω μέρος της ράχης του δέρματος που επέλεξα για να περάσω το λάστιχο. Το πρώτο που έφτιαξα ήταν ένα κομμάτι από μια φούξια τσάντα που δεν χρησιμοποιούσα πια αλλά δεν βγήκε τόσο σταθερό λόγω λεπτότητας και αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω με άλλο υλικό. Είναι σημαντικό να μην αποθαρρυνόμαστε στις αποτυχίες των χειροτεχνημάτων μας, αλλά να μαθαίνουμε από τα σφάλματα και τις όποιες αστοχίες και να συνεχίζουμε ακάθεκτοι. Η τέχνη, όπως είπε και ο Ματίς, θέλει θάρρος. Και για μένα, ακόμα και αυτό το ασήμαντο δημιούργημα με τα ευτελή του υλικά και την απλοϊκότητά του, από τη στιγμή που είναι φτιαγμένο από τα χέρια μας και τον χρόνο μας και τις σκέψεις που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας, είναι τέχνη. Είναι καλύτερα, λοιπόν, για να έρθουμε και στο θέμα μας, να είναι πιο χοντρό το περίβλημα για μεγαλύτερη σταθερότητα. Έτσι για το δεύτερο που έφτιαξα - αυτό που χρησιμοποιώ τώρα - επέλεξα το εξώφυλλο από μια παλιά ατζέντα σε όμορφο βαθύ κίτρινο χρώμα μπροστά και το αγαπημένο μου μωβ πίσω, το οποίο και έκοψα στις διαστάσεις που επιθυμούσα 18cm ύψος X 10cm πλάτος όταν είναι κλειστό (περίπου 18cm ύψος X 21.5 cm πλάτος κανονικές διαστάσεις όταν είναι ανοιγμένο) και που είχε τη στιβαρότητα που επιθυμούσα.

Όταν τελείωσα με το "κέντημα" του λάστιχου, στερέωσα τα δύο άκρα του με κόμπο στο κέντρο της ράχης από την εσωτερική πλευρά για να μη φαίνεται και κατόπιν έφτιαξα τα σημειωματάριά μου, για τα οποία χρησιμοποίησα σελίδες τετραδίου για τα δύο πρώτα και καρρέ για τα δύο επόμενα. Για εξώφυλλό τους χρησιμοποίησα κομμάτια χαρτονιζέ με μοτίβα, τα οποία προμηθεύτηκα από το γνωστό κατάστημα παιχνιδιών. Πήρα επίσης ένα μικρό ατζεντάκι εβδομαδιαίο που κυκλοφορούσε στο σπίτι, του αφαίρεσα το σκληρό εξώφυλλο για να αφαιρέσω τον περιττό όγκο και το ενσωμάτωσα και αυτό στο σύνολο των σημειωματαρίων που στελέχωσαν το αυτοσχέδιο fauxdori μου.

Το χρησιμοποιώ εδώ και δύο εβδομάδες σε καθημερινή βάση και πρέπει να πω ότι χάρη στο εύχρηστο μέγεθος, την δυνατότητα που δίνει να ταξινομήσεις και να επιλέξεις τα θέματα της επιλογής σου μέσα σε αυτό έχει γίνει πρακτικά το δεξί μου χέρι τόσο στο γραφείο όσο και στο σπίτι. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι το πρώτο βιβλιαράκι το έχω αφιερώσει σε μια αέναη λίστα υποχρεώσεων κι έτσι μπορώ ανά πάσα στιγμή να σημειώσω αυτά που έχω να κάνω την ώρα ακριβώς που έρχονται στο μυαλό μου. Έχω την εβδομαδιαία μίνι ατζέντα που με κρατάει ενήμερη για όλα τα ραντεβού, τις όποιες πληρωμές έχω να κάνω, τα σημαντικά που πρέπει να θυμάμαι για τα παιδιά και την οικογένεια γενικότερα, κοινωνικές υποχρεώσεις και γενικά όλα όσα έχουν φιξαρισμένη ημερομηνία διεκπεραίωσης. Ένα ακόμα σημειωματάριο κρατά όλες μου τις σκέψεις για διάφορα projects σχετικά με το σπίτι, την καθαριότητα και οργάνωση, ιδέες για το blog και τα χειροτεχνικά μου, ιδέες για αυτοβελτίωση, βιβλία που θέλω να διαβάσω, ταινίες που θέλω να δω κ.ο.κ. Επόμενο είναι το βιβλιαράκι μου των καλλιτεχνικών σημειώσεων που κρατάω από το διαδίκτυο κυρίως, πληροφορίες, οδηγίες, links, υλικά που ίσως χρειαστώ να τα φέρω εις πέρας κάτι που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, σκιτσάκια και σκαριφήματα και όλα τα σχετικά. Και τέλος, στο τελευταίο μου αυτοσχέδιο βιβλιαράκι κρατάω το ημερολόγιό μου, προσωπικές σημειώσεις για όσα με άγγιξαν, με προβλημάτισαν, με έκαναν χαρούμενη, σκέψεις και συναισθήματα από την κάθε μέρα που περνά φυλάσσονται εκεί μέχρι να γεμίσει, όπου και θα αρχειοθετηθεί κάπου στη βιβλιοθήκη μου και θα αντικατασταθεί με ένα καινούργιο γεμάτο λευκές σελίδες που θα με περιμένουν να τις γεμίσω με στιγμές, σκέψεις και αναμνήσεις.

Αυτά. Ελπίζω να ήμουν αρκετά κατατοπιστική, καθώς είναι μια ανάρτηση που μου ζητήθηκε να ανεβάσω. Το να φτιάχνω πράγματα με τα χέρια μου είναι για μένα ένα δυνατό αντίδοτο στο άγχος και το τρέξιμο της ημέρας. Όταν βγάζω τα χαρτιά και τα ψαλίδια μου και αρχίζω να παίζω μαζί τους, το μυαλό καθαρίζει από τις σκοτούρες και την πίεση και το αποτέλεσμα, όποιο κι αν είναι αυτό, ξέρω ότι ανταποκρίνεται στα αισθητικά μου κριτήρια και τις ανάγκες που θέλω να εξυπηρετήσουν κάθε φορά προκειμένου να διευκολύνουν την καθημερινότητά μου με τον τρόπο που εγώ επιθυμώ.

Το αυτοσχέδιο βιβλιαράκι μου ανταποκρίθηκε σε όλα. Έχει γίνει ο προσωπικός μου βοηθός, αυτός που κουβαλάει όλο το βάρος και την αντάρα των σκέψεών μου. Ξέρω ότι βρίσκονται όλα εκεί κι έτσι, είμαι ελεύθερη από τη σκοτούρα τους και το άγχος να μην ξεχάσω τίποτα σημαντικό και επειδή είναι φτιαγμένο από μένα το κάνει αυτόματα πιο προσωπικό και κοντύτερα σε αυτό που είμαι εγώ κι σε αυτό που με εκφράζει.

Φιλώ σας!

Εύα 💗

17.7.17

"PIAF! The Show" στο θέατρο Πέτρας

Από πέρυσι προσπαθούσαμε να πάμε, φέτος τελικά το καταφέραμε. Μόλις έμαθα το πρόγραμμα για το φετινό καλοκαίρι, έτρεξα να κλείσω εισιτήρια μη και προκύψει οτιδήποτε που θα μας το ακύρωνε και πάλι.
Η Anne Carrere έλαμψε στον ρόλο της Πιαφ. Μέσα σε λίγα λεπτά η γλώσσα έπαψε να είναι εμπόδιο, ξεπεράστηκε χάρη στην επικοινωνιακή της μαεστρία και χάρη στην ίδια τη μουσική που θριάμβευσε και πάλι. Η παράσταση λιτή, ταίριαζε με το απέριττο σκηνικό του θεάτρου Πέτρας με τους γυμνούς βράχους, την χωμάτινη ορχήστρα και το τσιμεντένιο κοίλον, ταίριαζε και με το ανεπιτήδευτο παρουσιαστικό της καλλιτέχνιδας, σε απόλυτη αντίθεση, από την άλλη, με την πλούσια χροιά της φωνής της, τη μεστή, τη γήινη, τη βαθειά και απέραντη, που τόσο πλησίαζε με εκείνης του Σπουργιτιού των Παρισίων του μεσοπολέμου και του κόσμου όλου.
Η Εντίθ Πιαφ έζησε μια ζωή πολυτάραχη, σημάδεψε και σημαδεύτηκε, έφυγε νωρίς. Η φωνή της όμως, ωω!! Η φωνή της είναι μια άλλη ιστορία..!!

Η Anne Carrere προσιτή και υπέροχη υπογράφει το cd με τα τραγούδια της παράστασης.


*  Περισσότερα για την Edith Piaf μπορείτε να διαβάσετε <εδώ>.

    ******

*  Θέλετε να την ακούσετε; Πατήστε στο link <εδώ>. Διάλεξα playlist για να είναι χορταστική. Μπορείτε να μπείτε και στη σελίδα μου στο FB (link <εδώ>) όπου έχω ανεβάσει ένα μικρό βιντεάκι με την Carrere να τραγουδάει Πιαφ από το κινητό μου. (Δεν έχω μάθει ακόμα να μεταφέρω βιντεάκια μου στο blog, πού θα πάει όμως, κάποια στιγμή θα μάθω!)

    ******

*  Για την Anne Carrere διαβάστε <εδώ>.

    ******

*  Για το φετινό πρόγραμμα Διεθνές Φεστιβάλ Πέτρας, μπορείτε να ενημερωθείτε <εδώ>.

    ******

ΥΓ:  Για όσους/-ες με διαβάζουν και πιθανόν να γνωρίζουν, θα ήθελα να ενημερώσω ότι οι εξετάσεις μου στο πανεπιστήμιο ολοκληρώθηκαν με επιτυχία και μαζί με αυτές, ολοκληρώθηκαν και οι σπουδές μου στον Ελληνικό Πολιτισμό του ΕΑΠ. Από τις 8 του Ιουλίου θεωρούμαι και επισήμως απόφοιτη και πτυχιούχος (και αριστούχος, παρακαλώ, ναιιι!!!!!). Πάει κι αυτό, τελείωσε... Νομίζω πως είναι ελευθερία αυτό που αισθάνομαι τώρα που τελείωσαν όλα; Γιατί και να μην είναι, σίγουρα πάντως της μοιάζει...

Φιλώ σας!

Εύα 💗


13.6.17

Επιστροφή

Σχεδόν σαν πίνακες του Τέρνερ οι εικόνες που μου χάρισε η επιστροφή. Σχεδόν σαν τέχνη. Είναι η τέχνη της βροχής, όχι η αισθητική (το εφέ της δηλαδή), αλλά η αρχιτεκτονική της τέχνη. Αυτή που θρυμματίζει και ξαναφτιάχνει από την αρχή με τα ίδια υλικά κάτι καινούργιο. Μια αλλιώτικη διάσταση, μια απαρχή, που, ενώ την ξέρεις - ή νομίζεις ότι την ξέρεις -, είναι σα να τη βλέπεις για πρώτη φορά, με άλλα μάτια και σε μια νέα εκδοχή. Σα να ζεις το όνειρο μέσα στο όνειρο. Όπως περίπου συμβαίνει και στο σενάριο της οσκαρικής ταινίας Inception που προβλήθηκε χτες το βράδυ στην τηλεόραση και την ξανάδα για πολλοστή φορά με αμείωτο ενδιαφέρον. Ή με άλλα μάτια.




11.6.17

Λένε πως θα βρέξει

Ο Άντυ κυνηγούσε ένα λαγουδάκι μέσα στο κτήμα λίγο πριν φτάσουμε. Τα σπουργιτάκια δεν ξανακούστηκαν. Ελπίζω να μην τα πρόφτασε το φίδι και να βρήκαν το δρόμο τους για τον ουρανό. Ένα 11χρονο παιδί έφυγε από αδέσποτη σφαίρα μέσα στο σχολείο του. Τώρα όλοι τρέχουν και νοιάζονται. Μόνο που τώρα είναι αργά. Βροχή έδωσε για αύριο ο καιρός με έντονα φαινόμενα κατά τόπους. Μόνο που σ' αυτόν τον τόπο δύσκολα έρχεται βροχή. Είναι να γράψω και τα ταξιδιωτικά για το βιβλίο που θα εκδοθεί μέσα στον λίβα του καλοκαιριού. Είναι να βγάλω και την ύλη μου για τις εξετάσεις, να κλείνει σιγά σιγά κι αυτός ο κύκλος. Κι έχει μια πανσέληνο απόψε! Τουλάχιστον, του αρέσει στη δουλειά και εγκλιματίζεται όμορφα. Τουλάχιστον, λένε πως θα βρέξει.

Πάλι εδώ..

8.6.17

Χρόνια σου πολλά

Και φτάνεις σε μια φάση της ζωής σου άγνωστη και μυστήρια όπου τα πιο απλά πράγματα όπως το να τιμήσει τους κολοκυθοκεφτέδες σου σε πλημμυρίζουν από μια ανείπωτη χαρά, που εύκολα τη λες και ευτυχία.



5.6.17

Σαββατοκύριακο στην Περαχώρα

Μετά την κούραση της εβδομάδας δεν το είχα όρεξη να πάω, εκείνος με έπεισε.
Και πέρασα καταπληκτικά. Οι δυο μας στην Περαχώρα. Οι καλύτερες διακοπές!

Φέτος ήταν η χρονιά τους, έδωσαν ρεσιτάλ παραγωγικότητας και ομορφιάς!

Είχαμε να πάμε καιρό, κοντά δύο μήνες. Όμως, τα βρήκαμε όλα ζωντανά, χρωματιστά και ακμαία. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Όλα τους ήταν στα καλύτερά τους, οι τριανταφυλλιές, τα ηλιοτρόπια, τα οπωροφόρα. Τα κλαδιά τους κόντευαν να σπάσουν από τον καρπό! Μανταρινάκια, αχλάδια, μήλα. Λίγο ακόμα θέλουν, μέχρι την επόμενη φορά. Οι μουριές μας για πρώτη φορά έβγαλαν μούρα! Γυάλιζαν στον ήλιο και έσταζαν μέλι. Οι ροδιές έδεσαν και φέτος, μέσα στον πύρινο ανθό, ολοστόλιστες. Τα γεράνια ολάνθιστα.

Τι να λέω, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.

Υπάρχει μια άτυπη άποψη που κυριαρχεί στον χώρο της φωτογραφίας, πως τα λουλούδια είναι θέμα ανιαρό που δεν δηλώνει φωτογραφία επιπέδου. Για μένα, ένα λουλούδι είναι ένα έργο τέχνης, η τελειότητα στις γραμμές, στις αποχρώσεις, η αρμονία του, η σιωπηλή ομορφιά του με αιχμαλωτίζουν πάντα και με συγκινούν. Έχουν γίνει το αγαπημένο μου θέμα φωτογράφισης κάθε φορά που πηγαίνω στο κτήμα και πιστεύω ότι τους αξίζουν όλα τα φωτογραφικά πορτρέτα που μπορώ να τους αφιερώσω. Πόσο μάλλον όταν όλα τους κρύβουν τον χρόνο και τον κόπο μας να τα φτάσουμε ως εδώ. Ο άνδρας μου έχει αφιερώσει άπειρο χρόνο για αυτά. Κι εγώ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τα θαυμάζω και να τα αποθανατίζω.

Παιχνίδια στον ήλιο με τα γελαστά ηλιοτρόπια. Πρώτη τους χρονιά φέτος στο κτήμα.

Αυτή τη φορά είχαμε και επισκέψεις. Ο Διαμαντής πέρασε από το κτήμα και άφησε το δίμετρο πουκάμισό του. Ήταν τόσο εντυπωσιακό! Τα χρώματα, οι υφές, το πώς είχαν αποτυπωθεί ακόμα και τα μάτια του στο πουκάμισο που μας άφησε για δώρο. Ο Νίκος λέει πως είναι άκακο, από αυτά που τρώνε ποντίκια μόνο και δεν πειράζουν τον άνθρωπο. Θέλω να τον πιστέψω, αλλά όταν βλέπεις ένα τόσο μεγάλο αποτύπωμα, δύσκολα το αντιμετωπίζεις στωικά. Φαινόταν τεράστιο!

Η Εύα και το ..φίδι! Μπρρρρ!

Εκτός από τον Διαμαντή, το σαββατοκύριακο μας φύλαγε κι άλλη μια μικρή έκπληξη. Ήμασταν μπροστά στη βεράντα και πίναμε το καφεδάκι μας. Ακούγαμε τιτιβίσματα μικρών πουλιών πολύ κοντά μας, δεν μπορούσαμε όμως να τα εντοπίσουμε. Σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε διακριτικά, μη τα τρομάξουμε. Κοιτάξαμε στην ελιά που σκιάζει τη βεράντα μας, στα κεραμίδια, στα παράθυρα, δεν ήταν πουθενά. Οι φωνούλες ωστόσο ήταν εκεί, δίπλα μας, στο ένα μέτρο. Πού ήταν;

Είχαν κάνει φωλιά μέσα σε ένα πήλινο πιθαράκι που είχαμε κάτω από το δέντρο. Μέσα από ένα μικροσκοπικό στόμιο, η μαμά σπουργιτίνα είχε φτιάξει φωλιά και είχε κάνει τα αυγουλάκια της, τα οποία τώρα είχαν γίνει σπουργιτάκια και φώναζαν απαιτητικά για τροφή! Ήταν όνειρο να βλέπεις τις κινήσεις του ζευγαριού, τη φροντίδα τους απέναντι στα μικρά τους, τον συναγερμό όταν κατάλαβαν πως τα είχαμε εντοπίσει, την αποδοχή της παρουσίας μας, την αρμονία στη συνύπαρξη. Το καλύτερο σχολείο είναι η φύση, οι πιο σοφές διδαχές πηγάζουν από εκεί, διδαχές όπως αφοσίωση στην οικογένειά σου, υπευθυνότητα, συνεργασία με το ταίρι σου, δέσιμο, φροντίδα για τα παιδιά σου, προστασία, αγάπη, συνύπαρξη, σκοπός...

Φύγαμε αργά το βράδυ της Κυριακής, γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα. Γεμάτοι. Ένας τόπος που αγαπάμε πολύ, μας ανταπέδωσε στο ακέραιο την αγάπη μας αυτή. Μας την έδωσε πίσω πολλαπλάσια. Όπως το κάνει κάθε φορά που ξεκλέβουμε λίγο χρόνο για να τρέξουμε στην αγκαλιά του. Εις το επανειδείν!

Αγριόσκορδο, το αγαπημένο. Είναι και το σηματάκι μου εδώ και στο facebook και αλλού.

Εύα 💗

27.5.17

Καράβια στο βυθό

Το πρόβλημα γενικώς με μένα είναι ότι σκέφτομαι με μυαλό γυναικείο, που θα πει πως δεν ησυχάζει μέχρι να φτιάξει εικόνα από τα δεδομένα που εισέρχονται κάθε φορά. Η Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, στο δικό μου το μυαλό, ίσως και λόγω επαγγέλματος, είναι ένα καράβι που πλέει στο Αιγαίο. Έχει ξύλινο φρεσκολουστραρισμένο σκαρί και σκίζει τα κύματα με μια ομορφιά και μια χάρη που όμοιά τους δεν θα βρω, τον κόσμο όλο να γυρίσω.

Όπως σε κάθε καράβι, έτσι και σε αυτό, υπάρχουν άνθρωποι που το φροντίζουν και ποντίκια που το ροκανίζουν. Όσο τα ποντίκια αυξάνονται πάνω στο πλεούμενο και δρουν ανενόχλητα, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος το πλοίο να μπάσει νερά και να βουλιάξει. Κι όταν έρθει κάποια δεδομένη στιγμή το κακό, σημασία δεν θα έχει τι πρέσβευες με τα λόγια όλον αυτό τον καιρό, αλλά τι αποδείκνυες με τις επιλογές σου και με τις πράξεις σου. Κοινώς, με την φιλοσοφία σου στη ζωή.

Γιατί, όπως λέει και ο άνδρας μου, το αποτέλεσμα είναι που μετράει. Το αποτέλεσμα λοιπόν στην προκειμένη είναι πως ο άνθρωπος είναι άνθρωπος από επιλογή και το ποντίκι ποντίκι, πάλι από επιλογή, γιατί μιλάμε παραβολικά, όπως θα έχετε πιθανώς καταλάβει. Το κυριότερο όμως συμπέρασμα είναι πως, όταν αναπόφευκτα έρθει η κακιά η ώρα και το καράβι βουλιάξει από τις τρύπες που ανοίχτηκαν στο μεταξύ, δηλαδή από τις επιλογές/πράξεις/φιλοσοφική άποψη του καθενός, όλοι θα πάνε άπατοι στο βυθό της θάλασσας μαζί με το σκαρί. Άνθρωποι τε και ποντίκια.




* Να βρέχει όλη τη νύχτα και το πρωί να σκάει ένας ήλιος λαμπερός και μαγιάτικος χαρίζοντας χαμόγελα στην πλάση. Ο Θεός είναι καλλιτέχνης.

******

* Σήμερα το μενού έχει σπανακόριζο και διάβασμα. Μπόλικο διάβασμα.

******

* Ίριδες, νάρκισσοι και τριαντάφυλλα από την τελευταία μας βόλτα στο εξοχικό. Μου λείπει!!

******

Φιλώ σας!

Εύα 💗



20.5.17

Διαχωριστικά για organizer

Η χειροτεχνία για μένα είναι εκτόνωση και το χαρτί αγαπημένο υλικό. Μετά από μια δύσκολη εβδομάδα με μπόλικη δουλειά στο γραφείο, υποχρεώσεις κοινωνικές που προέκυψαν και φυσικά, με ατελείωτα διαβάσματα ως τις πρώτες πρωινές ώρες λόγω εξεταστικής, κάθισα αργά χτες το απόγευμα στο δωματιάκι μου, έβγαλα όλα τα χαρτικά μου, τα καρτονιζέ με τα μοτίβα τους, το εργαλείο κοπής χαρτιών που είχα πάρει από την έκθεση Χειροτέχνικα στο Περιστέρι (τρομερό εργαλείο, σου λύνει τα χέρια! και οικονομικό), κόλλες, ψαλίδια, περφορατέρ, χάρακες και μολύβια, και άρχισα να φτιάχνω διαχωριστικά στελέχη για το organizer του σπιτιού, που αγαπώ και λατρεύω. Θα κάνω ένα αφιέρωμα γι' αυτό κάποια στιγμή αργότερα.

Προς το παρόν, όμως, σας παρουσιάζω τα δημιουργήματά μου! Οι εικόνες που χρησιμοποίησα βρίσκονται όλες στο pinterest και τις εκτύπωσα στον εκτυπωτή σε απλό χαρτί Α4. Η μπροστινή όψη των διαχωριστικών (αγγλιστί dividers ή planner dividers) εκτυπώθηκαν σε διάσταση Α5 (Α5 είναι και το organizer στο οποίο θα έμπαιναν), ενώ η πίσω είναι σε διάσταση Α4. Προτίμησα την μεγαλύτερη εκδοχή για να μπορέσουν να καλύψουν ολόκληρη την πίσω όψη του διαχωριστικού. Στη συνέχεια, τα έκοψα όλα στις διαστάσεις τους, τα κόλλησα με κόλλα stick για χαρτιά, έκανα και τις έξι τρύπες με το περφορατέρ και ..voila! Για 'πατρόν' χρησιμοποίησα παλιά διαχωριστικά του organizer, τα οποία βοήθησαν πολύ στην όλη διαδικασία.

Σε επόμενη φάση σκέφτομαι να τα πλαστικοποιήσω ώστε να μένουν αναλλοίωτα κατά τη χρήση τους. Επίσης, θέλω να γράψω με το χέρι το όνομα της κάθε κατηγορίας που θα διαχωρίζουν πάνω στο αυτάκι που έχω αφήσει για αυτό τον λόγο. Βλέποντάς όμως, το κάθε ένα με το δικό του ξεχωριστό και ευδιάκριτο μοτίβο, σκέφτομαι ότι δεν θα με πείραζε να μείνουν και έτσι, αφού θα ξέρω ότι το μπλε π.χ θα είναι για τα του σπιτιού, το ροζ για τα του πανεπιστημίου, για το blog κ.ο.κ. Έτσι, αν αποφασίσω να αλλάξω τις θέσεις τους μέσα στο organizer δε θα με αποτρέπουν από το να το κάνω.
Θα το σκεφτώ και θα δω.

Το θέμα είναι ότι με όλη αυτή την διαδικασία το άγχος και η κούραση πέταξαν μακριά, το ζητούμενο επετεύχθη και με αναπτερωμένη όρεξη για εργασία και χαρά είμαι έτοιμη για τα επόμενα!

Καλό σ/κ σε όλους. Φιλώ σας!

Αυτή είναι η μπροστινή τους πλευρά..


..και αυτή η πίσω. Νομίζω ότι η πίσω μου αρέσει περισσότερο; Τι λέτε; Πάντως, δεν κάθομαι να τα ξαναφτιάξω χαχα! :))


7.5.17

Μέρες Μαγιού στη Νάξο

Αν είναι ύλη αυτό που βλέπεις 
ή πνεύμα 
λίγο έχει σημασία, αφού και τα δύο, 
όπως λέει και ο ποιητής, 
στη Νάξο, 
κυρίως την ορεινή, 
στην καρδιά της, 
φτάνουν στο ουσιώδες.
Δαμαριώνας, Αγιασσός, Χώρα
τόσες εικόνες, 
πες μου, 
τόσο φως, 
ένα ζευγάρι μάτια πώς να τα χωρέσει;



Φωτογραφική μηχανή: Canon D70

Καλή περιήγηση!

Εύα 💗

7.4.17

Ένα γράμμα αγάπης

Ένα γράμμα γραμμένο ειδικά για εμάς, τις γυναίκες. Ένα ξεχωριστό γράμμα από έναν ξεχωριστό αποστολέα. Από αυτά που αποστηθίζεις λέξη προς λέξη, που φυλάς σαν πολύτιμο θησαυρό κάτω από το μαξιλάρι σου προτού να κοιμηθείς, αλλά και στην καρδιά σου για πάντα. 

Είναι γραμμένο στα αγγλικά, όπως στα αγγλικά είναι και το βίντεο που το συνοδεύει (δυστυχώς). Μπορείτε να μπείτε εδώ για τη μετάφραση του ποιήματος. Εμπνευστής του ο B.J. Morbitzer.

Letter From God To Women

Posted: Sun Nov 27, 2011 10:24 pm
by B.J.Morbitzer
Letter From God To Woman

When I created the heavens and the earth, I spoke them into being. When I created man, I formed him and breathed life into his nostrils. But you woman, I fashioned after I breathed the breath of life into man because your nostrils are too delicate. I allowed a deep sleep to come over him so I could patiently and perfectly fashion you.

Man was put to sleep so that he could not interfere with the creativity. From one bone I fashioned you. I chose the bone that protects his heart and his lungs and supports him, as you are meant to do. Around this one bone I shaped you. I modeled you. I created you perfectly and beautifully. Your characteristics are as the rib, strong yet delicate and fragile. You provide protection for the most delicate organ in man, his heart. His heart is the center of his being; his lungs hold the breath of life. The rib cage will allow itself to be broken before it will allow damage to the heart.

Support the man as the rib cage supports the body. You were not taken from his feet, to be under him, nor were you taken from his head, to be above him. You were taken from his side, to stand beside him and be held close to his side.

You are My perfect angel. You are My beautiful little girl. You have grown to be a splendid woman of excellence, and My eyes fill when I see the virtues in your heart. Your eyes – don’t change them. Your lips – how lovely when they part in prayer. Your nose, so perfect in form, your hands so gentle in touch. I’ve caressed your face in your deepest sleep; I’ve held your heart close to mine.

Of all that lives and breathes, you are the most like Me. Adam walked with Me in the cool of the day and yet he was lonely. He could not see Me or touch Me. He could only feel Me.

So everything I wanted Adam to share and experience with Me,

I fashioned in you: My holiness, My strength,

My protection and support. You are special because you are the extension of Me.

Man represents My image, woman My emotions. Together you represent the totality of God. So man – treat woman well. Love her, respect her, for she is fragile. In hurting her, you hurt Me. What you do to her, you do to Me. In crushing her, you only damage your own heart, the heart of your Father, and the heart of her Father.

Woman, support man. In humility, show him the power of emotion I have given you. In gentle quietness show your strength. In love, show him that you are the rib that protects his inner self.

Author B.J.Morbitzer (πηγή)

20.3.17

Επιτέλους, Ελλάδα

Ήταν ένα από τα λιγοστά σχόλια σε άρθρο ιστοσελίδας που αναφερόταν στην ταινία του Βασίλη Τσικάρα Έξοδος 1826, το ίδιο που μονολόγησα κι εγώ μόλις βγήκα από την αίθουσα του κινηματογράφου Αλκυονίς, όπου προβάλλεται αυτές τις μέρες: 'Επιτέλους, Ελλάδα'.
Σχεδόν δύο μήνες έχουν περάσει από την πρώτη προβολή και η αίθουσα ήταν γεμάτη από κόσμο που ήρθε να τη δει. Καταχειροκροτήθηκε. Επιτέλους, μια ταινία με θέμα ελληνικό, ελληνικότατο, μέσα στη λαίπαπα του ανθελληνικού αέρα που φυσάει στον τόπο εδώ και καιρό. Επιτέλους, ένας δημιουργός που πραγματεύτηκε μια σελίδα από την ελληνική ιστορία, την αδικημένη περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, που θα μπορούσε να μας ξαναδώσει το χαμένο μας ανάστημα. Να μας ξανακάνει περήφανους σε μια εποχή που το να λες ότι είσαι Έλληνας ή πατριώτης, στην καλύτερη περίπτωση θεωρείται ρομαντικό ή γραφικό ή εκτός ρεύματος, και στη χειρότερη, ρετσινιά πολιτικής απόχρωσης που αποπροσανατολίζει και παραπλανεί.
Επιτέλους, μια φωνή ελληνική. Επιτέλους, μια ταινία ελληνική. Επιτέλους, ΕΛΛΑΔΑ. Χωρίς χορηγούς. Χωρίς marketing, χωρίς "ημέτερες" πλάτες, χωρίς παιχνίδια κάτω από το τραπέζι ή συζητήσεις και μαγειρέματα πίσω από κλειστές πόρτες. Πάντα μια χούφτα Έλληνες κάναν τη διαφορά. Πάντα. Από πάντα. Επιτέλους, μια διάφανη ταινία με θέμα ατόφιο ελληνικό. Ηρωικό. Χωρίς βία και αίμα, μολονότι το θέμα ήταν πολεμικό. Χωρίς εφέ και κορδέλες μεταξωτές. Μόνο ουσία. Ουσία και μέτρο. Μέτρο ελληνικό. Επιτέλους, σεμνότητα και σοβαρότητα. Επιτέλους αξίες και δεσμοί πατριωτικοί, οικογένειας, αίματος, αυτοθυσίας, φιλίας, πίστης, ήθους, αναστήματος, λεβεντιάς. Επιτέλους, ΕΛΛΑΔΑ.


Δεν έμεινα σε κανένα επιμέρους στοιχείο της ταινίας. Δεν με άφησε. Ήταν ένα σφιχτοδεμένο σύνολο. Δυο ώρες απόλυτης αρμονίας, αδιαίρετης. Σαν ενορχηστρωμένο μουσικό κομμάτι. Η μουσική υποβλητική. Το ίδιο και το κλέφτικο τραγούδι στο οποίο βασίστηκε η υπόθεση ερμηνευμένο από μια φωνή μοναχική. Όχι σαν το σουξέ που χορεύουμε στα πανηγύρια για να κάνουμε κέφι. Σα μοιρολόι. Οι στίχοι του, τα τελευταία λόγια του καπετάν Μιχάλη, λίγο πριν ξεψυχήσει από το βόλι του εχθρού. Μέσα σε λίγους στίχους το δημοτικό τραγούδι άλλαξε για μένα διάσταση. Έγινε ύμνος. Για όλους αυτούς τους ήρωες της Επανάστασης, που θα μπορούσαν να είναι παραδείγματα προς μίμηση. Που θα μπορούσαν να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Όλες οι μορφές, δωρικές. Χωρίς περιτυλίγματα. Οι γυναίκες, χωρίς εξάρσεις συναισθηματικές, μετρημένες και ατρόμητες. Ακόμα και στο θάνατο. "Στο Μεσολόγγι γυναίκες και άνδρες κάνουν την ίδια δουλειά". Ελληνίδες. Τα παιδιά της Σαμαρίνας, στα όρια της υπέρβασης. Η αυτοθυσία το δάφνινο στεφάνι που καρτερούν. Το σενάριο λιτό, σχεδόν μονολεκτικό. Μια πρόταση που φέρνει δάκρυα. Μια λέξη σε μαύρο φόντο που δε λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό δυο μέρες τώρα. Ελευθερία. Σε μαύρο φόντο.
Επιτέλους...


Εσείς μωρέ παιδιά κλεφτόπουλα 
παιδιά της Σαμαρίνας 
μωρέ παιδιά καημένα 
παιδιά της Σαμαρίνας 
κι ας είστε λερωμένα. 

Αν πάτε πάνω μωρέ στα βουνά 
κατά τη Σαμαρίνα 
μωρέ παιδιά καημένα 
κατά τη Σαμαρίνα 
κι ας είστε λερωμένα. 

Τουφέκια μωρέ να μη ρίξετε 
τραγούδια να μη πείτε 
μωρέ παιδιά καημένα 
τραγούδια να μη πείτε 
κι ας είστε λερωμένα. 

Κι αν σας ρωτήσει μωρ’ η μάνα μου 
κι η δόλια η αδερφή μου 
μωρέ παιδιά καημένα 
κι η δόλια η αδερφή μου 
κι ας είστε λερωμένα. 

Μη πείτε πως μωρέ εχάθηκα 
πως είμαι σκοτωμένος 
μωρέ παιδιά καημένα 
πως είμαι σκοτωμένος 
κι ας είστε λερωμένα. 

Πείτε τους μωρέ πως παντρεύτηκα 
τη μαύρη γη πως πήρα 
μωρέ παιδιά καημένα 
τη μαύρη γη πως πήρα 
κι ας είστε λερωμένα.



 (παραδοσιακό)

18.1.17

Σκέψεις και σελίδες ημερολογίου

Ξέρω μόνο ότι δεν είμαι στα καλά μου τον τελευταίο καιρό. Αισθάνομαι πως κάτι είναι στο δρόμο και έρχεται θρασύ και απρόσκλητο και απειλεί την ησυχία μου, την ηρεμία μου, τη γαλήνη της ψυχής μου, βασικές προϋποθέσεις για να μπορώ να λειτουργώ καλά. Αυτό που αισθάνομαι μερικές φορές, που, σαν κάποιος να μου έχει κλέψει τη χαρά, με κάνει και θυμώνω πολύ. Κι όταν μου φεύγει ο θυμός, απογοητεύομαι. Γιατί αυτή η βεβαιότητα πως όλα πηγαίνουν καλά έχει αρχίσει να εξανεμίζεται, χωρίς να έχει περάσει από το χέρι μου. Τουτέστιν, χωρίς να με έχει ρωτήσει κανείς..




12.1.17

Ένα ..παρ' ολίγον αφιέρωμα στην Άριάδνη'

Και πώς να κάνω το αφιέρωμά μου στον χιονιά που έφερε η Άριάδνη' όπως σχεδίαζα, όταν ξυπνάω το πρωί και βλέπω αυτή τη γελαστή, βουτυρένια, ανοιξιάτικη μέρα μέσα στο καταχείμωνο; Λευκά τοπία με χιονισμένες στέγες και χιονάνθρωπους δεν μου βγήκαν. Μόνο χρώματα, χαρά και γιορτινή διάθεση να παιχνιδίζουν στο δισέλιδο της 10ης και 11ης Ιανουαρίου (μία σελίδα για κάθε χιονισμένη μέρα που έζησε η πρωτεύουσα), αλλά δε με πειράζει. Εξάλλου, ημερολόγιο είναι, στο ημερολόγιό μου κάνω ό,τι θέλω.
Κι εξάλλου, κάθε μέρα που χαμογελά είναι μια κερδισμένη μέρα.


8.1.17

Passengers

Το σημερινό πρόγραμμα είχε κινηματογράφο. Τον λατρεύουμε και οι δύο και όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, δεν την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη. Η ταινία είχε μεταξύ άλλων και ένα δίλημμα: όταν φτάνεις στη στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον εαυτό σου ή τον άλλον, τι διαλέγεις τελικά; Βέβαια, έτσι όπως ξετυλίχθηκε η υπόθεση της ταινίας, δικαίωνε την επιλογή του πρωταγωνιστή, αφού, αν επέλεγε τον άλλον, θα χάνονταν όλοι τους λόγω τεχνικής βλάβης, άρα λόγω ανωτέρας βίας, άρα καλά έκανε και διάλεξε τον εαυτό του (την επιθυμία του δηλαδή να ξυπνήσει την συμπρωταγωνίστρια νωρίτερα εν γνώση του ότι την καταδικάζει, μιας και ο ίδιος δεν άντεχε στην ιδέα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα διαστημόπλοιο όπου όλοι κοιμούνταν στις κάψουλές τους περιμένοντας να φτάσουν στον παραδεισένιο πλανήτη που ήταν και ο προορισμός τους). Ωστόσο, το δίλημμα παραμένει. Όταν τίθεται το δίλημμα 'εγώ ή οι άλλοι', πόσοι αλήθεια θα διάλεγαν το δεύτερο τη σήμερον ημέραν; Πόσοι θα έβαζαν τον εαυτό τους δεύτερο, πόσοι θα τον θυσίαζαν για κάποιον άλλον; Ιδού η απορία.


5.1.17

Σελίδες ημερολογίου

ή: Καφές και συμπάθεια με την επιστήθια φίλη μου, που γνωριστήκαμε στη σχολή και από τότε γίναμε αυτοκόλλητες για λόγους που ανανεώνονται, προς μεγάλη μας έκπληξη, συνεχώς.


4.1.17

Σελίδες ημερολογίου

...ή: ένα απρόσμενο ταξίδι ως τη Σπάρτη και πίσω με το αυτοκίνητο και εντυπώσεις από την στάση μας στην Τρίπολη στο δρόμο της επιστροφής που ήταν γεμάτη εκπλήξεις.


Απόψεις του ιερού ναού του Αγίου Βασιλείου - του δικού μας ασκητικού και εγγράμματου Αη-Βασίλη, που καμία σχέση δεν έχει με τον στρουμπουλό ΑγιοΒασίλη της Cocacola που μονοπωλεί τις μέρες των Χριστουγέννων ολόκληρη την Ελλάδα λες και δεν έχει δικό της Αη-Βασίλη και στρέφεται στα καταναλωτικά πρότυπα της δύσης, άντε να μην αρχίσω πάλι - και που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Τρίπολης.

Η πόλη ήταν μια έκπληξη για μένα. Δεν την είχα ξαναπερπατήσει και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τον χαρακτήρα που διατηρεί, κάτι πολύ γενναίο και σπάνιο να το βλέπεις τη σήμερον ημέραν.


Το να βρίσκεις ποίηση στα πιο απίθανα και αναπάντεχα μέρη, όπως έναν στίχο του Ελύτη μέσα σε τιμοκατάλογο εστιατορίου (!) είναι από αυτά τα μικρά θαυματάκια που με ενθουσιάζουν. Μου αλλάζουν τη διάθεση για το υπόλοιπο της μέρας και μου δίνουν μια αισιοδοξία και μια πεποίθηση ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.


Καλή χρονιά δεν σας έχω πει ακόμα από εδώ. Καλή Χρονιά λοιπόν, γεμάτη χαμόγελα, υγεία, αγάπη και εκπληρωμένα όνειρα!