30.7.15

Στα εύκολα και στα δύσκολα

web pic

Ώρα 7:30 το πρωί στην αίθουσα αναμονής των εξωτερικών ιατρείων του νοσοκομείου για εξετάσεις ρουτίνας. 
Ο θάλαμος άδειος και σιωπηλός φωτιζόταν ιλαρά με το πρώτο φως του πρωινού που περνούσε μέσα από τον φεγγίτη. Η γραμματεία ήταν ακόμα κλειστή. 
Δυο τρεις ασθενείς περίμεναν μαζί μου καθισμένοι στις σιδερένιες καρέκλες αναμονής. Όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος άρχισε να πληθαίνει.
Η κοπέλα της γραμματείας δεν άργησε να φανεί. Προτού αφήσει τα πράγματά της καλά-καλά, άρχισαν να την ρωτούν για τα ραντεβού τους ανυπόμονα. 
"Δώστε μου μισό λεπτάκι να ανοίξω το γραφείο και θα σας εξυπηρετήσω" τους είπε καθησυχαστικά. Είχε μια γλύκα η φωνή της, οι αντιδράσεις της έδειχαν αγάπη και σύνδεση μαζί τους, παρά το προκατειλημμένο κλίμα που επικρατούσε. Ήταν φανερό πως βρισκόταν στη θέση ακριβώς που ήθελε να βρίσκεται. 
Εκείνοι ωστόσο, θαρρείς από ανασφάλεια πως θα έχαναν τη σειρά τους, επέμεναν. Στέκονταν εριστικά μπροστά στον γκισέ, χτυπούσαν νευρικά τα δάχτυλά τους πάνω στον ξύλινο πάγκο, την αγριοκοιτούσαν κάθε που η νεαρή κοπέλα έστρεφε το βλέμμα της αλλού. Έδειχναν μαθημένοι στις γραφειοκρατικές δυσκολίες των υπηρεσιών και ήταν ταμπουρωμένοι και ετοιμοπόλεμοι για τα χειρότερα, δείχνοντας δυσπιστία για τα καλύτερα που έβλεπαν να διαδραμματίζονται τώρα μπροστά τους.
Όλοι, πλην ενός ζευγαριού που καθόταν δίπλα μου. Και οι δυο τους βρίσκονταν σε αρκετά προχωρημένη ηλικία, υποθέτω γύρω στα ογδόντα, αλλά και εκείνος και εκείνη περίμεναν με γαλήνη και δεκτικότητα τη σειρά τους. 
Ήταν εμφανές πως από τους δυο τους, εκείνη ήταν η ασθενής. Το γλυκύτατο πρόσωπό της σειόταν κάθε μερικά δευτερόλεπτα από την νόσο Πάρκινσον. Έδειχνε όμως τόσο ήρεμη, τόσο μονιασμένη με το πρόβλημά της, σα να είχαν συμφιλιωθεί με την ασθένεια εδώ και χρόνια. Θυμήθηκα τα λόγια γνωστού ηθοποιού που, χτυπημένος από καρκίνο, συνέχισε (και συνεχίζει) να αγωνίζεται χωρίς κανείς να υποπτεύεται τον σταυρό που κουβαλάει εντός του: 
"Εκείνο κάνει τη δουλειά του κι εγώ τη δική μου."
Ο σύζυγος, στωικά καθήμενος στην καρέκλα δίπλα της, δεν έλεγε πολλά. Σε ό,τι συνέβαινε, η στάση του ήταν ανεκτική και μεγαλόψυχη. Λιγομίλητος, με τη ρεντικότα να καλύπτει το μισό του κεφάλι, καθόταν στη σιδερένια καρέκλα της αναμονής περίμενοντας τη σύζυγο να τελειώσει με την επίσκεψή της στους γιατρούς, η οποία και είχε αναλάβει τα ηνία όλων των διαδικαστικών. Εκείνη μίλησε με τη γραμματεία, εκείνη έπιασε ψιλοκουβέντα με την κοπέλα που εμφανώς τη συμπαθούσε πολύ (φαίνεται πως ήταν συχνή θαμώνας του τμήματος), εκείνη έπιασε βιβλιάρια ασθενείας και λοιπά χαρτιά να τα τακτοποιήσει, παρόλο που φαινόταν να υποφέρει από κάθε κίνηση που έκανε, ενημερώνοντας κάθε λίγο τον καπελοφόρο σύζυγο για τα πάντα με την παραμικρή λεπτομέρεια. 
"Θα περιμένουμε λίγο ακόμα να έρθει η κοπέλα της αιμοδοσίας". 
Η ομιλία της αργή, ισχνή, δύσκολη, αλλά δεν έδειχνε να πτοείται. Ήταν αξιολάτρευτη. Και οι δυο τους; Ένα τέλειο ζευγάρι. Με τις ψιλογκρίνιες της καθημερινότητας (που τα λέω γκρίνιες της αγάπης αυτά) αλλά δοσμένοι ο ένας στον άλλο με απόλυτη στοργή και αφοσίωση, να σιγοντάρουν, να είναι εκεί, να πειράζονται για να κάνουν πιο υποφερτή τη δυσκολία που καλείται να αντιμετωπίσει το ταίρι τους, παραβλέποντας βάσανα, αναποδιές και χρόνια.
- Τι θα γίνει, κυρία Ειρήνη; Εδώ θα περάσουμε τη μέρα μας; την ρώτησε κάποια στιγμή πειραχτικά, λίγο αφού η κυρία Ειρήνη είχε επιστρέψει από την αιμοληψία πιέζοντας με το δάχτυλο του αριστερού της χεριού πάνω στο σημείο με τον αυτοκόλλητο επίδεσμο.
- Μου είπε να περιμένω, γιατί θα τρέξει, απάντησε αργά, λόγω του προβλήματος.
Εκείνος δεν απάντησε, μόνο έμεινε εκεί να την περιμένει. Ήξερε ότι ήταν για το καλό της, έτσι δεν πρόβαλε καμία διαμαρτυρία, καμία δυσφορία, τίποτα.
Ξάφνου, χωρίς προειδοποίηση, εκείνη σηκώθηκε. Τακτοποίησε την τσάντα της στον ώμο, συμμάζεψε το χαρτομάνι και βιαστικά τράβηξε για την έξοδο.
- Άντε, θα έρθεις επιτέλους; γύρισε και είπε ανυπόμονα στον σύζυγο.
Πάλι καμία αντίδραση από εκείνον. Μόνο σηκώθηκε σιωπηλά και την ακολούθησε. 
Τους ακολούθησα κι εγώ με το βλέμμα ώσπου χάθηκαν στο βάθος του διαδρόμου. Χαμογελούσα. Τους έβλεπα, τους άκουγα όλη αυτή την ώρα και έλεγα μέσα μου πόσα άραγε ζευγάρια σημερινά θα φτάσουν στα βαθειά τους γεράμματα παραμένοντας έτσι, όπως αυτοί οι δύο, να νοιάζονται ο ένας για τον άλλο αληθινά επειδή τους το ορίζει η καρδιά τους και όχι επειδή πρέπει λόγω γάμου να αισθάνονται έτσι. 
Δυο άνθρωποι με τις προσωπικότητές τους σε πλήρη ανάπτυξη, χωρίς ωστόσο αυτό να γίνεται πρόβλημα, που να γνωρίζουν το άλλο τους μισό σα την παλάμη του χεριού τους, να ξέρουν τα χούγια του και να είναι εντάξει με αυτά, αφού ξέρουν ότι και ο άλλος το ίδιο ακριβώς κάνει και αισθάνεται, και να πορεύονται μαζί σαν ένα, στα εύκολα και τα δύσκολα.

Εργασία στο σπίτι σήμερα, εν μέσω δημιουργικών διαλειμμάτων, εννοείται.




18.7.15

Όνειρο ήταν... (β' μέρος)


evapsarrou.blogspot.com


Είχα την ευκαιρία να κλέψω λίγες από τις στιγμές της προετοιμασίας του δεύτερου μέρους της έκθεσης που διοργάνωσε η εικαστική ομάδα 

evapsarrou.blogspot.com



Οι προετοιμασίες ήταν πυρετώδεις, ιδέες πέφτανε αδιάκοπα στο τραπέζι μέσα στο πνεύμα της ομαδικότητας, πίνακες άλλαζαν θέσεις φτιάχνοντας νέες συνθέσεις πάνω στους πέτρινους τοίχους του πολυχώρου RootArtSpace στο Θησείο, τους πάλαι ποτέ σταύλους του βαυαρού βασιλιά Όθωνα.

evapsarrou.blogspot.com



Δεν είναι εύκολη υπόθεση το να στήσεις μια έκθεση, πόσο μάλλον όταν πρόκειται να συμπεριληφθούν έργα από διαφορετικούς καλλιτέχνες με ετερόκλιτες τεχνοτροπίες και στυλ.

evapsarrou.blogspot.com



Όμως, η διαφορετικότητα βρίσκεται μέσα στην καρδιά της τέχνης, αφού είναι το πιο βασικό της διαχρονικό και αρχέτυπο χαρακτηριστικό.

evapsarrou.blogspot.com



Δεν έχει σημασία αν η βάση είναι καμβάς, σίδερο ή ξύλο, αν η τεχνοτροπία είναι σουρεαλιστική, φωβιστική ή ναΐφ, αν πρόκειται για ζωγραφική, ξυλόγλυπτο ή φωτογραφία.

evapsarrou.blogspot.com


Όλα αυτά είναι συγκοινωνούντα δοχεία στα οποία ρέει το ίδιο υγρό, που προσαρμόζεται στο σχήμα του κάθε δοχείου χωρίς να αλλοιώνεται η σύνθεσή του. 

evapsarrou.blogspot.com

Η μορφή είναι που αλλάζει, όχι η σύσταση. 

evapsarrou.blogspot.com


Η ουσία παραμένει ίδια και διαχέεται σε κάθε είδος τέχνης, διαποτίζει κάθε καλλιτέχνη ως τον πυρήνα της ψυχής του και εκπέμπεται μέσω του έργου στον θεατή που το βλέπει και συνομιλεί μαζί του

evapsarrou.blogspot.com


αλλά και έξω από αυτό, αφού η τέχνη είναι αδύνατον να περιοριστεί μέσα στα σύνορα που θέτει το τελάρο του έργου, που το υπερπηδά και το καταρρίπτει εισβάλλοντας με θαυμαστή ευκολία στον τρισδιάστατο χώρο.

evapsarrou.blogspot.com


Τέχνη δεν είναι μόνο εικόνα, σημαίνει έμπνευση, φαντασία

evapsarrou.blogspot.com

Σημαίνει ομορφιά και αγάπη

evapsarrou.blogspot.com


Σημαίνει όνειρο.

evapsarrou.blogspot.com


Ένα παράθυρο σε αυτό το όνειρο ανοίχτηκε τη βραδιά των εγκαινίων και για μένα. Είχα συμμετάσχει κατά καιρούς σε διάφορες εκθέσεις με ζωγραφικά έργα, χαλκογραφίες κτλ., όμως ποτέ ως τώρα με φωτογραφία. 


η συμμετοχή μου - evapsarrou.blogspot.com


Η φωτογραφία παρέμενε πεισματικά στο παρασκήνιο. Ίσως επειδή δεν αισθανόμουν έτοιμη αρκετά να προβάλω τη δουλειά μου προς τα έξω, ίσως επειδή, δεν ξέρω... ήταν μεράκι και ως μεράκι δεν χρειαζόμουν κάτι περισσότερο από αυτά που μου προσέφερε. 

η συμμετοχή μου - evapsarrou.blogspot.com


Ο βαθύτερος λόγος, ωστόσο, ήταν πως την ήθελα μόνο για μένα. Ήθελα να μένω ανεπηρέαστη από κριτικές, από τη διαδικασία να περιγράψω, να αναλύσω, να αιτιολογήσω. Δεν το ήθελα αυτό, δεν ήθελα αυτό που έδινε να το στριμώξω σε πλαίσια και στεγανά, όπως οι λέξεις, οι κατηγοριοποιήσεις ή οτιδήποτε. Ήθελα οι λήψεις μου να είναι ελεύθερες από όλα αυτά, αέρινες και άπιαστες. 
Σαν ένα όνειρο.

Νο..46! - evapsarrou.blogspot.com


Όταν ήρθε η απρόσμενη πρόταση μία μέρα πριν τα εγκαίνια, άλλαξε η οπτική για πρώτη φορά, ενηλικιώθηκε. Την δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Ήταν μεγάλη η τιμή για μένα να βρίσκομαι δίπλα σε μεγάλους και εμνευσμένους καλλιτέχνες, όπως ο κ. Γεωργόπουλος, η κ. Καραδήμου, ο κ. Αράπης, η κ. Χάνουζα και τόσοι άλλοι. Το άγχος μου τεράστιο, δίσταζα, φοβόμουν. 

evapsarrou.blogspot.com


Όμως, το τόλμησα. Έκανα το πρώτο βήμα! 

evapsarrou.blogspot.com


Και, ξέρετε τι λένε για το πρώτο βήμα, πως είναι το μισό ταξίδι, η μισή διαδρομή. Όπως συμβαίνει με κάθε νέα αρχή.

'στην άκρη του κόσμου μία ανεμόσκαλα...' - evapsarrou.blogspot.com

Και για μένα, η διαδρομή είναι το παν. Ασχέτου αποτελέσματος.  

evapsarrou.blogspot.com

Φίλες μου που ήρθαν να με δουν μου έδωσαν απέραντη χαρά και συγκίνηση

Teteel και Καιτούλα από το Flickr - evapsarrou.blogspot.com


Στιγμές μικρές και μεγάλες, πρωτόγνωρες

από τη βραδιά των εγκαινίων, η συγκίνηση στα ύψη - evapsarrou.blogspot.com


Φιλίες, χαμόγελα και κλικς

λήψη της Καίτης Μπολάνου, επεξεργασία της Ελευθερίας (Teteel)


Όλα έπαιρναν τον δρόμο τους, συγχρονίζονταν στον κοινό ρυθμό

evapsarrou.blogspot.com

Τον αέναο μυσταγωγικό ρυθμό που ρέει σαν ποτάμι κάτω από κάθε πτυχή της ζωής και της τέχνης.

evapsarrou.blogspot.com


Γιατί η ζωή ΕΙΝΑΙ τέχνη, φτάνει μόνο να την δεις ως έτσι.
evapsarrou.blogspot.com


Περιμένοντας σε μιαν άκρη να βρει τη θέση του στους τοίχους της έκθεσης.

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com


evapsarrou.blogspot.com



evapsarrou.blogspot.com

Η τελευταία φωτογραφία είναι αφιερωμένη στο κορίτσι που την ζήτησε ;-)

evapsarrou.blogspot.com



"Όνειρο ήταν..." ~  το φωτο-βιντεάκι μου.





7.7.15

Πτήσεις σε νύχτες με πανσέληνο


evapsarrou.blogspot.com


Μου 'ταξαν πτήσεις στα ψηλά
Ίκαρου κίβδηλα φτερά
Πέταξα λεύτερο πουλί
Κι έλιωσε ο ήλιος το κερί

~ Ευαγγελία Ψαρρού


***

Σε αναμονή της λύσης, του τέλους, της εντελέχειας.

5.7.15

Όνειρο ήταν... (α' μέρος)


evapsarrou.blogspot.com

Εν μέσω ενός πρωτόγνωρου για τα αθηναϊκά δεδομένα αναβρασμού σε πολλαπλά επίπεδα,

evapsarrou.blogspot.com

με τον κόσμο διχασμένο ανάμεσα σε τρομακτικά διλήμματα που λίγες εβδομάδες πριν ούτε που είχε φανταστεί ότι θα τον προβλημάτιζαν ποτέ, 


evapsarrou.blogspot.com

και που τώρα δεν ξέρει η επόμενη μέρα τι θα φέρει, 


evapsarrou.blogspot.com



μία εικαστική έκθεση έρχεται να αποκαταστήσει χαμένες ισορροπίες. 


evapsarrou.blogspot.com

Γιατί η τέχνη μπορεί και το κάνει αυτό,
να ανοίγει τα μάτια της ψυχής σε νέες οπτικές, 


evapsarrou.blogspot.com

να ερμηνεύει, 


evapsarrou.blogspot.com



να εξημερώνει, 


evapsarrou.blogspot.com

να εξισορροπεί, 


evapsarrou.blogspot.com

να σχολιάζει


evapsarrou.blogspot.com

χαρίζοντας στον φιλότεχνο το φίλτρο εκείνο που κάνει κάθε πραγματικότητα ανεκτή, όσο ζοφερή και αν μπορεί να δείχνει.

evapsarrou.blogspot.com

"Όνειρο ήταν..." είναι ο τίτλος της έκθεσης που διοργανώνει η εικαστική ομάδα Διαδρομές Tέχνης αυτές τις μέρες στον πολυχώρο RootArtSpace της οδού Ηρακλειδών, αρθ. 10, στο Θησείο, ένας τίτλος εκκωφαντικά επίκαιρος. 


evapsarrou.blogspot.com

Κάθε καλλιτέχνης και ένα όνειρο, 


evapsarrou.blogspot.com



κάθε όνειρο και μια ελπίδα. 


evapsarrou.blogspot.com

Για αυτή την ελπίδα, άλλωστε, δεν παλεύουμε όλοι;


evapsarrou.blogspot.com



Ας στρώσουμε, λοιπόν, δρόμους φιλικούς - όπως προτρέπει η εικαστική ομάδα των Διαδρομών - που θα οδηγούν στην καρδιά και την ψυχή μας 


evapsarrou.blogspot.com

ανοίγοντας μαζί ..Διαδρομές Τέχνης!






Ημέρα δημοψηφίσματος σήμερα, η μεγάλη ημέρα έφτασε. Από τον πρωινό καφέ στη βεράντα, στο πλησιέστερο εκλογικό κέντρο. Ο κόσμος λιγοστός, παρόλο που περίμενα λαοθάλασσα, μουδιασμένος, παρόλο που περίμενα ένταση, διχόνοια και σαματά. 
Συναπαντήματα με γνωστούς στις σχολικές σκάλες και τους διαδρόμους, ανησυχία έκδηλη πίσω από κάθε κουβέντα, πρόσωπα αγέλαστα και σκυθρωπά με φόντο ζωγραφιστά περιστέρια και πολύχρωμους χαρταετούς. 
Ένα χαρτάκι μαγικό υπόσχεται την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο ή απειλεί με μια ολέθρια καταστροφή, ανάλογα με την οπτική που το βλέπει ο καθένας. 
Δεν ξέρω τι μας ξημερώνει από Δευτέρα, είμαι το ίδιο φοβισμένη με όλους, το ίδιο ανασφαλής. 
Ανυπομονώ να τελειώσει αυτή η δοκιμασία, ο εφιάλτης που βλέπω με τα μάτια ανοιχτά και να έρθει σύντομα η μέρα που θα φτάσω να λέω πως όλη αυτή η τρέλα δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα όνειρο, μια δυσάρεστη ανάμνηση που πέρασε και πάει...


evapsarrou.blogspot.com

Και δύο οικογενειακές από τον φωτογράφο Ανδρέα Μεσημέρη. Ευχαριστούμε!

λήψεις: Α.Messimeris, σύνθεση/επεξεργασία: evapsarrou.blogspot.com