30.1.14

Υπόγεια διαδρομή

evapsarrou.blogspot.com

Μ' αεροπλάνα και βαπόρια
και με τους φίλους τους παλιούς
τριγυρνάμε στα σκοτάδια
κι όμως εσύ δε μας ακούς

Δε μας ακούς που τραγουδάμε
με φωνές ηλεκτρικές
μες στις υπόγειες στοές
ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε
τις βασικές σου τις αρχές

Ο πατέρας μου ο Μάτης (απρόσιτη μητέρα μορφή από χώμα κι ουρανό)
ήρθε απ' τη Σμύρνη το εικοσιδυό (θα χαθώ απ' τα μάτια σου τα δυο)
κι έζησε πενήντα χρόνια (μες στον κόσμο)
σ' ένα κατώι μυστικό (σαν πρόσφυγας σ' ένα κατώι μυστικό)

Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)
τρώνε βρώμικο ψωμί (τρώνε βρώμικο ψωμί του λόγου σου οι πιστοί)
τρώνε βρώμικο ψωμί...
κι οι πόθοι τους ακολουθούνε (κι οι πόθοι τους ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή)
υπόγεια διαδρομή

Χτες το βράδυ είδα έναν φίλο
σαν ξωτικό να τριγυρνά
πάνω στη μοτοσικλέτα
και πίσω τρέχανε σκυλιά

Σήκω ψυχή μου, δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν το Μάρκο)
βάλε στα όργανα φωτιά (βάλε στα όργανα φωτιά)
να τιναχτεί σα μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματικά να τιναχτεί σα μαύρο πνεύμα η τρομερή μας η λαλιά)
η τρομερή μας η λαλιά... (η τρομερή μας η λαλιά)



Μουσική-Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος. Λατρεμένο.


Εδώ το σπίτι με τις Καρυάτιδες όπως το είδε και το ζωγράφισε ο Γιάννης Τσαρούχης το 1952.
Είναι κάποια κτήρια που τραβούν τη δικιά τους υπόγεια διαδρομή...


Φέρνω επάνω το σχόλιο της Ποδηλάτισσας που φωτίζει μία ακόμη πλευρά αυτού του νεοκλασικού που τόσο έχει ταυτισθεί με την ιστορία και την αισθητική της πόλης της Αθήνας και ίσως μια άλλη μοίρα θα του έπρεπε καλύτερη από τα γκράφιτι που αμαυρώνουν τους τοίχους, το βεβηλωμένο δέντρο στην πρόσοψή του και τη γενικότερη εικόνα έλλειψης συντήρησης που αποπνέει σήμερα. Τουλάχιστον, με την ανακήρυξή του το 1989 σε διατηρητέο οίκημα έχει γλιτώσει από τον αφανισμό, σε αντίθεση με πλήθος άλλα που μόνο από φωτογραφίες μπορούμε να δούμε πλέον...

Την ευχαριστώ πολύ:

"...ευτυχώς το σπίτι ανήκει στο Υπουργείο πολιτισμού και δεν το έχει πάρει η μπουλντόζα.... λένε πως οι δύο αυτές Καρυάτιδες ήταν δύο κορίτσια που πέθαναν νέα και ο πατέρας τους θέλησε με αυτόν τον τρόπο να κρατήσει άσβεστη την μνήμη τους..."


28.1.14

Ένα κομμάτι ουρανό

Κάποια υποχρέωση, από αυτές της τελευταίας στιγμής, μας έφερε στο κέντρο της Αθήνας. Με μηδενική σχεδόν ταχύτητα αναζητούμε έναν χώρο να σταθμεύσουμε. Το αυτοκίνητο μετά βίας χωρά να περάσει από τα δαιδαλώδη στενά πίσω από το Μοναστηράκι. Δρόμοι τόσο ασφυκτικά στενοί που θαρρείς πως δεν είναι φτιαγμένοι για αυτοκίνητα αλλά για πεζούς. Και εκεί που σκέφτομαι μέσα στην ταλαιπωρία μας πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε μακριά από αυτό τον εφιάλτη, το αυτοκίνητο στρίβει σε ένα δρομάκι και...
αντικρίζουμε αυτό!

evapsarrou.blogspot.com

Ένας ουρανός γεμάτος πολύφωτα! Όλος ο δρόμος στεφανωμένος από λογιών λογιών φωτιστικά κρεμασμένα από σύρματα στερεωμένα στις προσόψεις των παρακείμενων πολυκατοικιών. Φτιαγμένα από τα πιο ευτελή υλικά, αλλά τόσο χαρούμενα στο σύνολό τους! Και τόσο εμπνευσμένα στη σύλληψή τους!

evapsarrou.blogspot.com

Δεν μπορούσα να μη χαμογελάσω από την ευγνωμοσύνη και την ελπίδα που σκίρτησαν μέσα μου. Ήταν μια γκρίζα γειτονιά που φωτίστηκε από τη σκέψη κάποιου ανθρώπου... Κάθομαι για λίγη ώρα και χαζεύω με το βλέμμα μου στραμμένο ψηλά, προς αυτή τη σύνθεση που φτιάχτηκε με το τίποτα κι έβαλε για φόντο της ένα κομμάτι ουρανό. Μια τρελή ιδέα που όμως βγήκε προς τα έξω, έγινε πράξη για να μοιραστεί και να γευτούν κάτι από αυτή της την τρέλα όσοι τύχει να περάσουν από αυτό το στενάκι, να σηκώσουν το βλέμμα τους ψηλά και να χαμογελάσουν στη θέα της.
Όπως έκανα κι εγώ...

evapsarrou.blogspot.com

Φυσικά, ήταν από τις πάμπολες φορές που ευχήθηκα να είχα πάρει μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή. Και, φυσικά, άλλη μία από τις φορές που με έσωζε το παμπάλαιο, παλιομοδίτικο αλλά ακόμα πιστό μου ..κινητό!

24.1.14

Πόσο δυνατοί είναι οι κωδικοί μας;

Όταν διαπίστωσα το γενικότερο πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί στον υπολογιστή μου από το μολυσμένο από ιό site του Χειροποιήματος, ο γιος μου μου έστειλε το link μιας σελίδας που μας δίνει τη δυνατότητα να ελέγξουμε κατά πόσο είναι δυνατοί οι κωδικοί που χρησιμοποιούμε στις τοποθεσίες μας. Έλεγξα το δικό μου και μου έβγαλε ότι ήταν πολύ αδύναμος, έτσι αναγκάστηκα να τον αλλάξω σε κάτι πιο πολύπλοκο.
Μου έβγαλε Score 100%!

Για όσους ενδιαφέρονται η διεύθυνση είναι αυτή:

http://www.passwordmeter.com/

Η σελίδα εμφανίζεται όπως φαίνεται παρακάτω. Είναι πολύ απλή στη χρήση της: απλά πληκτρολογούμε τον κωδικό μας στο κουτάκι που γράφει Password. Όσο πληκτρολογούμε τόσο το σκορ μεταβάλλεται, μέχρι να ολοκληρωθεί η πληκτρολόγησή μας.

Το καλό με αυτή τη σελίδα είναι πως χάρη στους δύο πίνακες, των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων, δείχνει ακριβώς πού πάσχει η επιλογή μας κι έτσι μπορούμε να τροποποιήσουμε τον κωδικό μας ανάλογα, ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο ασφαλής.


Test Your PasswordMinimum Requirements
Password:
  • Minimum 8 characters in length
  • Contains 3/4 of the following items:
    - Uppercase Letters
    - Lowercase Letters
    - Numbers
    - Symbols
Hide:
Score:
0%
Complexity:
Too Short
AdditionsTypeRateCountBonus
Number of CharactersFlat+(n*4)
0
0
Uppercase LettersCond/Incr+((len-n)*2)
0
0
Lowercase LettersCond/Incr+((len-n)*2)
0
0
NumbersCond+(n*4)
0
0
SymbolsFlat+(n*6)
0
0
Middle Numbers or SymbolsFlat+(n*2)
0
0
RequirementsFlat+(n*2)
0
0
Deductions
Letters OnlyFlat-n
0
0
Numbers OnlyFlat-n
0
0
Repeat Characters (Case Insensitive)Comp-
0
0
Consecutive Uppercase LettersFlat-(n*2)
0
0
Consecutive Lowercase LettersFlat-(n*2)
0
0
Consecutive NumbersFlat-(n*2)
0
0
Sequential Letters (3+)Flat-(n*3)
0
0
Sequential Numbers (3+)Flat-(n*3)
0
0
Sequential Symbols (3+)Flat-(n*3)
0
0
Legend
  • Exceptional: Exceeds minimum standards. Additional bonuses are applied.
  • Sufficient: Meets minimum standards. Additional bonuses are applied.
  • Warning: Advisory against employing bad practices. Overall score is reduced.
  • Failure: Does not meet the minimum standards. Overall score is reduced.

23.1.14

Η ετήσια συνάντηση των φωτογράφων Flickers της Αθήνας

Τόπος συνάντησης κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Πρώτα με το μετρό ως το Σύνταγμα, ύστερα με τα πόδια μέσα από χιλιοπερπατημένους δρόμους και αγαπημένες γειτονιές. Σταδίου, Αμερικής, πλατεία Κολοκοτρώνη, παλιά Βουλή, Παρνασσός. Από την Ανθίμου Γαζή στρίβω δεξιά στη Χρήστου Λαδά. Αναζητώ τον αριθμό 9. Μπροστά μου η πινακίδα, κρυμμένη πίσω από ολάνθιστες νερατζιές. Η μέρα ανοιξιάτικη, σχεδόν πασχαλινή. Κι εμείς θα μαζευόμασταν για την κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας. Μια ιδέα που γεννήθηκε αυθόρμητα και που τείνει να γίνει θεσμός. Μια ομάδα ανθρώπων που τους ένωσε η κοινή αγάπη για τη φωτογραφία και μονοπάτια που συναντήθηκαν μέσα από μια κοινότητα: αυτή του Flickr. Τα υπόλοιπα δείχνουν να έχουν αποκτήσει πλέον τη δική τους πορεία και προοπτική.

Η ονομασία του καφε-εστιατορίου που θα μας φιλοξενούσε: Black Duck. Η Μαύρη Πάπια. Όταν το πρωτοδιάβασα μου φάνηκε σαν κάποιο είδος κωδικού, ένα συνθηματικό σε σενάριο μιας noir κατασκοπευτικής ταινίας. Όταν πέρασα το κατώφλι του, όλα μου τα σενάρια γκρεμίστηκαν και φτιάχτηκαν από την αρχή. Θερμά χρώματα και υλικά, ξύλο, πέτρα, πηλός. Φωτογραφίες και έργα τέχνης παντού. Όμορφες φιλόξενες γωνιές για καφεδάκι και κουβεντούλα. Στο φόντο ράφια γεμάτα βιβλία. Στα τραπέζια διάφανα βάζα με φρεσκοκομμένα λουλούδια. Αναμμένα κεριά και γλυκός απαλός φωτισμός συμπλήρωναν τη ζεστασιά του χώρου.

Το ραντεβού μας ήταν στο υπόγειο, μια αίθουσα ολόδική μας για να πούμε τα δικά μας, να γνωριστούμε με τους καινούργιους και να ξαναειδωθούμε με τους παλιούς. Η ομάδα μεγαλώνει σε κάθε συνάντηση και δένει σε ένα υπέροχο σύνολο ωραίων ανθρώπων με θετική αύρα και δημιουργική δυναμική που υπόσχεται πολλά. Ο Χρήστος, η Εύη, η Ευγενία, οι δύο Δήμητρες, η Ελευθερία, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο Κωνσταντίνος, η Καίτη, η Φρόσω, η Ελεάννα, ο Γιώργος, ο Πέτρος, ο Τίμος, η Νάντια, ο Ιορδάνης... άτομα που ως εκείνη τη στιγμή γνώριζα, εκτός από ορισμένους που είχα ξανασυναντήσει, μόνο μέσα από τη δουλειά τους και τα σχόλια που ανταλλάσσαμε με τα ψευδώνυμά μας και που τώρα αποκτούσαν σάρκα και οστά και φωνή και λόγο και ουσία. Η χαρά μου μεγάλη, οι προσδοκίες μεγαλύτερες χάρη σε αυτή την αίσθηση που πλανιόταν στον αέρα, μια αίσθηση υπόσχεσης, ίσως και δέσμευσης από τον καθένα από εμάς, πως η ομάδα των Ελλήνων Flickers είναι εδώ για να μείνει.

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com
evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com


evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com


evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com


evapsarrou.blogspot.com


Black Duck, Χρήστου Λαδά 9α - evapsarrou.blogspot.com













































Και του χρόνου να είμαστε καλά και το ίδιο γελαστοί και χαρούμενοι!


η ομαδική φωτογραφία είναι της Εύης Πανοπούλου

20.1.14

Προσοχή, ιός από blog!

Μέσα στο σαββατοκύριακο έπαθα μια μεγάλη λαχτάρα που πρέπει να τη μοιραστώ για να περιοριστεί το κακό όσο γίνεται περισσότερο. Το blog μου δέχτηκε επίθεση από κακό λογισμικό που μπλόκαρε τα πάντα και μου έβγαλε ως πηγή προέλευσής του το ιστολόγιο: xeiropoihma.blogspot.com.
Δεν ξέρω αν το γνωρίζει η κάτοχος του συγκεκριμένου ιστολογίου ή αυτή η επίθεση συμβαίνει ερήμην της, όμως φοβάμαι να ξαναμπώ στη σελίδα της για να την ενημερώσω μην πάθω χειρότερα. Αν υπάρχει κάποιος γνωστός της που μπορεί να επικοινωνήσει μαζί της ας το κάνει προτού προσβληθούν και άλλα blogs από τον ιό.
Το δικό μου δείχνει ότι μάλλον έχει ξεπεράσει το πρόβλημα με το που διέγραψα τη συγκεκριμένη ιστοσελίδα από τη λίστα των ιστολογίων μου. Επόμενο βήμα, να προμηθευτώ ένα ισχυρό antivirus να προστατέψει τους χώρους μου από παρόμοιες επιθέσεις.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που βρίσκουν ευχαρίστηση με το να καταστρέφουν τους υπολογιστές του κόσμου απλά για να κάνουν την πλάκα τους.

evapsarrou.blogspot.com



16.1.14

Αυτές οι στιγμές

Πριν από λίγες μέρες ήρθαν δύο μηνύματα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο του Flickr που με ενημέρωναν πως δύο φωτογραφίες μου επιλέχτηκαν να συμπεριληφθούν στην συλλεκτική ανάρτηση της ημέρας του αμερικανικού blog These Moments.
Δεν ήξερα ότι υπήρχαν ιστολόγια τέτοιας θεματικής, έτσι, λίγο από άγνοια λίγο από περιέργεια ακολούθησα τα links της Marta Rhine, που ήταν η αποστολέας των μηνυμάτων, και ιδού:

These Moments Monday

JANUARY 13, 2014
Winter Sun
Winter Sun
by Shooting Dave
A perfect sunday breakfast
A perfect sunday breakfast
by Adalia Photography
Para ‘Un Rincón para Compartir’ – Días Fríos de Invierno
10 :: 365
10 :: 365
by Twiggs_Claudia
On this day I went to hand deliver a DVD to a client and took the camera with me for some pictures for my 365 project! I couldn’t resist the light behind these pretty buildings in my neighbourhood. I live in such a pretty quarter!
Untitled
Untitled
by Eva Psarrou

(link: http://thesemomentsblog.wordpress.com/2014/01/13/these-moments-monday-96/)

Να 'την και η δική μου κάτω-κάτω, το νεαρό ζευγάρι που είχα φωτογραφήσει σε μια όμορφη αθηναϊκή γωνιά τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς!

Μπήκα και στο δεύτερο link, πάλι του ίδιου site  και είδα τη δεύτερη φωτογραφία μου που είχε επιλεχθεί:

These Moments Monday

DECEMBER 23, 2013
357/365... Married since 25 years & Happy ...
357/365… Married since 25 years & Happy …
by Véro♥Nine
Scandinavian
Scandinavian
by Eva Psarrou
Day 353: Calm During the Storm
Day 353: Calm During the Storm
by darren montufar
A 365 project (one photo for each day of 2013) to show you Des Moines, Iowa. By Darren Montufar.
A view onto 42nd st. during a snow storm. Around 2 a.m.
ever.
ever.
by barbasia.


(link: http://thesemomentsblog.wordpress.com/2013/12/23/1909/)

Δεύτερη από την αρχή, η αντανάκλασή μου στο τζάμι της αίθουσας αναμονής του αεροδρομίου της Φρανκφούρτης. Η περιπέτειά μου εκεί μάλλον είχε φέρει καρπούς!

Μου άρεσε τόσο η αισθητική του ιστολογίου, καθώς και οι περισσότερες από τις φωτογραφίες που επιλέγονται καθημερινά μέσα από τον μαγευτικό και υπέροχο κόσμο του Flickr που τόσο έχω αγαπήσει με τα χρόνια (ανεβάζω φωτογραφίες μου εκεί από το 2008, πώς πέρασε έτσι ο καιρός!...) και χάρηκα που φωτογραφίες μου μπήκαν σε αυτή την όμορφη συλλογή, έστω κι αν πρόκειται για επιλογή της μιας ημέρας.

Για όποιον ενδιαφέρεται, τις φωτογραφίες μου στο Flickr μπορεί να τις δει συγκεντρωμένες εδώ:

http://www.flickr.com/photos/eveps/

Καλημέρα φίλοι και αγαπημένοι!


13.1.14

Αποστολή στο Κάιρο

Ένας πράκτορας με αποστομωτική αυτοπεποίθηση και ακαταμάχητη γαλλική φινέτσα καλείται να αναλάβει μια δύσκολη αποστολή στην ταραγμένη Αίγυπτο του 1955. Πράκτορες επί πρακτόρων κατασκοπεύουν ανεξέλεγκτα ο ένας τον άλλον, υποψίες και δολοπλοκίες μεταξύ Άγγλων, Γάλλων, Σοβιετικών και Αιγυπτίων εξουσιαστών και των θρησκευτικών αντιπάλων τους, μία εταιρεία βιτρίνα που εξελίσσεται σε μια απρόσμενα ενδιαφέρουσα για τον ήρωά μας απασχόληση και μια ξεκαρδιστική αναμέτρηση με μια διαμετρικά αντίθετη από τη δική του κουλτούρα που τον ξενίζει τόσο ώστε να προκαλεί με τα απίστευτα σχόλιά του τη δική τους αγανάκτηση και το δικό μας γέλιο συνθέτουν μια κωμωδία που, παρόλο που στηρίζεται σε μια τετριμμένη και προβλέψιμη υπόθεση, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος.

Ανάλαφρη, διασκεδαστική, γοητευτική, με λεπτό χιούμορ και έξυπνη προσέγγιση, με έναν εξαίρετο Ζαν Ντιζαρντέν στον ρόλο του πράκτορα Ουμπέρ Μπονισέρ Ντε Λα Μπαθ ή απλά πράκτορα OSS 017 που επιβεβαιώνει τη διαπίστωση πως οι Άγγλοι μπορεί να έχουν το όνομα αλλά οι Γάλλοι έχουν τη χάρη, η Αποστολή στο Κάιρο μου ξαναθύμισε τον λόγο που λατρεύω τόσο πολύ τις γαλλικές κωμωδίες.


2.1.14

Σα ζεστή σοκολάτα

Φτάσαμε στο Μοναστηράκι κάπου μια ώρα πριν το γύρισμα του χρόνου. Ακολουθήσαμε την παρέλαση προς το Θησείο όπου θα γινόταν η πρωτοχρονιάτικη συναυλία.
Δυνατή μουσική ακουγόταν από την κορυφή της πορείας. Στριμωχτήκαμε ανάμεσα στο πλήθος, βγήκαμε μπροστά. Μια παρέα νέων κοπανούσαν κάτι αφρικάνικα τύμπανα και λικνίζονταν με φρενίτιδα στον μονότονο εκκωφαντικό ρυθμό τους.
Αφρικάνικα ακούσματα παρομονή Πρωτοχρονιάς; αναρωτηθήκαμε.
Προσπεράσαμε και κατευθυνθήκαμε προς τη μεγάλη σκηνή που θα φιλοξενούσε όπως είχαμε μάθει τη φιλαρμονική ορχήστρα του δήμου Αθηναίων. Ήταν εκεί ..όμως τι ακούσματα ήταν πάλι αυτά;
Μεταμοντέρνα τραβήγματα δοξαριών που θύμιζαν κάτι από Σταρ Τρεκ και από Οδύσσεια του διαστήματος;

Ξανακοιταχτήκαμε. Θα είναι νωρίς ακόμα για το κυρίως πρόγραμμα, υποθέσαμε και καθίσαμε σε ένα παράπλευρο καφέ να ζεσταθούμε με ένα ζεστό φλυτζάνι σοκολάτας.
Μόνο που το ρόφημα ήταν χλιαρό προς παγωμένο! Ο γιος μου διαμαρτυρήθηκε που διαμαρτυρήθηκα όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό. Έτσι έχουμε μάθει; αναρωτήθηκα μέσα μου. Αυτό έχει περάσει στο υποσυνείδητό μας, να μη μιλάμε όταν κάτι μας ενοχλεί; Να μην τολμάμε να υποστηρίξουμε το σωστό; το δίκαιο; Να συμβιβαζόμαστε με το λάθος; τη μετριότητα;
Όχι, γιε μου. Όταν βλέπεις ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά για τα δεδομένα σου, δεν σιωπάς. Όταν κάτι γίνεται λάθος το επισημαίνεις. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να αλλάξει. Ακόμα όμως κι αν δεν αλλάξει, η δική σου διαφοροποίηση έχει συντελεστεί κι αυτό είναι που έχει σημασία. Έχεις υπερασπιστεί το σωστό.

Ξαναβγήκαμε στο κρύο. Η θέα της Ακρόπολης αποστομωτική όπως κάθε φορά που την αντικρίζω. Μου αρέσει που η πόλη μου εξακολουθεί να έχει μια σταθερά ανέγγιχτη θαρρείς από όλα όσα συμβαίνουν γύρω της. Γιατί ξέρω πως όσο δυσοίωνα και ζοφερά μπορεί να φαντάζουν καμιά φορά όσα μας συμβαίνουν, πάντα υπάρχει κάτι που βρίσκεται λίγο ψηλότερα από το οπτικό μου πεδίο που φτάνει να σηκώσω το βλέμμα μου και να με έλξει μία σκέψη ακόμα προς τα πάνω. Πάνω από το λάθος και τη μετριότητα..
Η ορχήστρα τώρα σιγοντάρει μια νεαρή τραγουδίστρια που άδει σε μια γλώσσα που δεν μπορώ να καταλάβω. Σίγουρα δεν ήταν ισπανικά αλλά έμοιαζαν. Ίσως κολομβιανά ή αργεντίνικα. Πάντως, όχι ελληνικά... Άρχισα να νοσταλγώ τον Χατζηδάκη, τον Σπανουδάκη, τον Μικρούτσικο, τη Νάνα Μούσχουρη και άλλες μορφές που έχουν συνδεθεί μέσα στο μυαλό μου με την καθαρή εικόνα της Αθήνας, με το αρχέτυπο της πόλης μου. Μάταια τα αποζητούσα όλη τη βραδιά, μάταια περίμενα να ακούσω τις αθηναϊκές καντάδες που θα μου ξυπνούσαν όμορφες νοσταλγικές εικόνες της Αθήνας του χτες.
Γιατί κάπως έτσι περίμενα την αλλαγή του χρόνου στην πόλη μου, όμορφη, γλυκιά, ελπιδοφόρα. Ωστόσο, δεν ήρθαν ποτέ...

Ένα τέταρτο πριν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα μια παρέα γυναικών με κόκκινα αγιοβασιλίτικα σκουφάκια πήραν τα μικρόφωνα και άρχισαν να τραγουδούν για κουραμπιέδες, τσουρεκάκια και πάφα πούφα τα πουράκια. Με τη φόρα που είχαν πάρει περίμενα ότι θα έλεγαν και το πλάθω κουλουράκια... Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με τη γελοιότητα του θεάματος... Ένα κύμα ντροπής άρχισε να ανεβαίνει τη ραχοκοκκαλιά μου. Ήξερα ότι όλα αυτά τα παρακολουθούσαν και επισκέπτες από άλλα μέρη του κόσμου. Έβλεπα τον εξευτελισμό σε όλο του το μεγαλείο. Ντρεπόμουν. Αυτά έχουμε να δείξουμε; Αφρικάνικα ταμπούρλα, αργεντίνικες άριες, κολομβιανούς στίχους και χαζοτραγουδάκια για παιδιά παιδικού σταθμού εν μέσω τούρκικων ωχαμανέδων;
Εμείς, πού είμασταν;
Άφαντοι, οικουμενοποιημένοι, αφανισμένοι.....
Παρακολουθούσαμε σιωπηλοί, δεν μπορεί λέγαμε, τώρα που θα αλλάξει ο χρόνος θα έρθει το πρόγραμμα στα συγκαλά του και θα τελειώσει αυτό το κακόγουστο αστείο, κάτι θα έχουν κάνει οι υπεύθυνοι της βραδιάς, ο δήμαρχος της Αθήνας, να διορθώσουν την κατάσταση, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ!
Κι όμως..... μπορούσε.........

Ο δήμαρχος ανέβηκε στη σκηνή δευτερόλεπτα πριν την αλλαγή του χρόνου. Τον ακούγαμε να προσπερνάει νούμερα, να μετράει άλλα αντί άλλων, όπως ακριβώς και πέρυσι που είχε αλλάξει ο χρόνος και εκείνος ακόμα αγόρευε την ομιλία του.... Κάποια βεγγαλικά φώτισαν τον ουρανό, όμως δεν μπορούσαμε να δούμε παρά ένα μικρό κομμάτι τους, αφού οι υπεύθυνοι είχαν επιλέξει να μπλοκάρουν τη θέα προς την Ακρόπολη και το Σύνταγμα με τη γιγαντο-οθόνη που έδειχνε τα δρώμενα επί σκηνής...

Μια ντροπή που έγινε οργή, όχι για το χάλι της διοργάνωσης, όχι για το εξευτελιστικό επίπεδο που τόσο προκλητικά μου έτριψαν στη μούρη τιμωρώντας με θαρρείς που αποφάσισα να κατεβώ στο Θησείο με την οικογένειά μου για να γιορτάσουμε την αλλαγή του χρόνου, αλλά για τους πολίτες αυτής της πόλης που έμειναν ως το τέλος και χειροκροτούσαν, ενώ θα έπρεπε να αποδοκιμάζουν αυτή την ελεεινή κατάντια, τη μετριότητα που μας επιβάλλουν μέρα με τη μέρα με όποιον τρόπο μπορούν με το έτσι θέλω.
Γιατί γιε μου, αυτό γίνεται όταν σου σερβίρουν παγωμένη σοκολάτα και τη δέχεσαι αδιαμαρτύρητα. Γιατί σήμερα είναι ένα κρύο φλυτζάνι σοκολάτας, αύριο είναι το εκφυλισμένο πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμα της πόλης σου και πριν το καταλάβεις θα έχει διαβρωθεί και η τελευταία πτυχή της ίδιας σου της ζωής χωρίς να έχεις πάρει μυρωδιά...

Καλή χρονιά και καλά μυαλά!