30.7.14

Εφορία, αγάπη μου...

evapsarrou.blogspot.com

Κάθισε στην κενή θέση που βρισκόταν δίπλα μου διστακτικά. Έδειχνε χαμένη, αναποφάσιστη. Στα χέρια της το χαρτί με τις οδηγίες. "Συγνώμη" μου είπε κάποια στιγμή "δεν ξέρω αν είμαι στη σωστή υπηρεσία". Μου έδειξε το χαρτί. Έπρεπε να πάει στην Εφορία για ένα παράβολο. "Σωστά έχετε έρθει" της απάντησα καταφατικά. "Μα, εδώ γράφει Εφορία και απ' έξω η πινακίδα του κτηρίου γράφει Δ.Ο.Υ., σίγουρα είμαι στο σωστό μέρος;"
Κατακεραυνώθηκα. Υπάρχουν ακόμη Έλληνες πολίτες που δεν γνωρίζουν τι εστί ..Δ.Ο.Υ.; αναρωτήθηκα από μέσα μου. Και αμέσως μετά, η αιφνίδια συνειρμική σκέψη: Μακάριοι όσοι δεν γνωρίζουν!
Στην αναμονή περί τα τριάντα άτομα. Στον γκισέ εξυπηρέτησης, ένα, μία υπάλληλος με σκυμμένο κεφάλι και σκυθρωπή έκφραση που προσπαθούσε να τα προλάβει όλα. Συγκαταβατική, εξυπηρετική, δεκτική. Η προϊσταμένη στο βάθος να αλλαλάζει κάθε τόσο από την πίεση του φόρτου εργασίας. Κάποιος αγανακτισμένος από την ουρά, ξεκίνησε την κατά μέτωπο επίθεση. 
"Δεν βλέπετε που ταλαιπωρείτε τον κόσμο, φωνάζετε κιόλας; Αν δεν αντέχετε την πίεση να πάτε σπίτια σας! Όλοι!" 
"Σύντομα, θα γίνει κι αυτό" είπε η δεκτική υπάλληλος χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το έντυπο που συμπλήρωνε "προς τα εκεί οδεύει η κατάσταση, προς τα εκεί την κατευθύνουν. Οι πολίτες θα τα κάνετε όλα μόνοι σας και οι υπάλληλοι του Εφορίας να πάμε στα σπίτια μας."  "Μα, εμείς δεν ξέρουμε από αυτά, δεν γίνεται αυτό" διαμαρτυρήθηκε ο αγανακτισμένος. "Δεν τους ενδιαφέρει" ήταν η απάντηση της δεκτικής υπαλλήλου, που αυτή τη φορά σήκωσε τα μάτια προς το μέρος του. "Όποιο και να είναι το πρόβλημα, είτε εσείς να μη γνωρίζετε, είτε εμείς να μην επαρκούμε και το σύστημα να αδυνατεί να εξυπηρετήσει, απλά, 
Δεν Τους Ενδιαφέρει."

evapsarrou.blogspot.com

Από εκείνη τη στιγμή και για τις επόμενες τρεις ώρες της αναμονής μου στην Εφορία μέχρι να εξυπηρετηθώ από την δεκτική υπάλληλο, δεν υπήρξε καμία άλλη αντιπαλότητα μεταξύ των δύο στρατοπέδων, ένθεν κακείθεν του γκισέ. Όλοι έδειχναν παραδομένοι στη σκέψη μιας αμείλικτης εξέλιξης που βρισκόταν στο κατώφλι της πραγματικότητας του καθενός χτυπώντας τους επιτακτικά την πόρτα, απρόσωπης και στυγνά υπολογιστικής, και με τον ανθρώπινο παράγοντα απλά ..να μην την ενδιαφέρει. 
Η παράδοση των όπλων και από τις δύο πλευρές ήταν ολοφάνερη. Η διαπίστωσή της, τρομακτική...
"Ξέρετε" μου είπε κάποια στιγμή η μπροστινή μου στην ουρά "εγώ εδώ και 35 χρόνια ζω στη Γερμανία. Όλο αυτό τον καιρό νοσταλγώ με πόνο τον τόπο μου και ονειρεύομαι να με αξιώσει κάποτε ο Θεός να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα που αγαπώ και λατρεύω. Μετά όμως από όλα αυτά που συμβαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες σας, μου περνούν όλα και δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω πίσω στην ξενητειά." Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να βάλω τα κλάματα. Άκουγα το ίδιο δίλημμα που ταλάνιζε για χρόνια και τη δική μου οικογένεια. Ο ένας μου γονιός να θέλει να γυρίσει, ο άλλος να ξέρει τι θα βρει πίσω, μέχρι που η απόφαση επάρθη, και νικημένοι από το νόστο επιστρέψαμε όλοι στην Ελλάδα που αγαπάμε και λατρεύουμε. Στην Ελλάδα που μας μισεί και μας διώχνει, προφανώς γιατί δεν της αξίζουμε, όπως διαπιστώσαμε με πόνο στην πορεία...
Κατάπια τη γλώσσα μου, δεν είπα τίποτα. Τι μπορούσα άλλωστε...

26.7.14

Ο μπαξές του ανδρός μου

evapsarrou.blogspot.com

Η ενασχόληση με τη γη ήταν κάτι που τον τραβούσε και τον γέμιζε από όταν είχαμε πρωτογνωριστεί. Όταν παντρευτήκαμε έγινε η απογευματική του ξεκούραση, να ασχολείται με φυτέματα, σκαλίσματα, ξεβοτανίσματα και όλα τα συναφή. Σταδιακά, έμαθε πότε πρέπει να φυτεύεται το καθετί, σε τι βάθος και πόση απόσταση πρέπει να απέχουν το ένα φυτό από το άλλο, πόσο πότισμα θέλουν, αν χρειάζονται ήλιο ή σκιά για να αναπτυχθούν καλύτερα, αν τους λείπει κάποιο συστατικό, πώς το καταλαβαίνει κανείς και τι θεραπεία τους αρμόζει. Πράγματα για τα οποία εγώ - ψέματα να πω; - δηλώνω παντελώς άσχετη. 

evapsarrou.blogspot.com

Πάει κάμποσος καιρός από τότε που αποφάσισε να φτιάξει ένα μικρό περιβολάκι στην πίσω αυλή του σπιτιού, δοκιμαστικά, να δει πώς θα του πάει. Φύτεψε για αρχή μερικά κρεμμυδάκια, λίγες ντομάτες, δυο πιπεριές. Του έπιασαν όλα! Δεν άργησαν να ανεβούν στο σπίτι οι πρώτοι καρποί. Και μετά, κι άλλοι. Κι άλλοι! Μέσα σε λίγο διάστημα η κουζίνα είχε γεμίσει από προϊόντα παραγωγής μας. Οι αγρότες του χωριού που το έχουν καθημερινό τους βίωμα ίσως γελούν με όλα αυτά, για μας όμως, μια οικογένεια της πόλης που δεν ζήσαμε ποτέ στην εξοχή και στη φύση, ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Ήταν η ανακάλυψη της Αμερικής!  

evapsarrou.blogspot.com

Από τότε, ο μπαξές της πίσω αυλής έχει σχεδόν τριπλασιαστεί σε διαστάσεις και ποσότητα παραγωγής και τα δώρα του δεν σταματούν να μας γεμίζουν χαρά και ενθουσιασμό, όπως στις απαρχές, που κάναμε γιορτή όταν κόψαμε το πρώτο μας ντοματάκι. Πού να' ξερα όταν του έλεγα περιπαιχτικά "άντε, και σύντομα θα φτιάχνουμε γεμιστά από τον κήπο μας", χωρίς ωστόσο να το πολυπιστεύω, ότι θα γινόταν κι αυτό συν τω χρόνω...

evapsarrou.blogspot.com

Γιατί, ήρθε-ήρθε ο καιρός και πλέον φτιάχνουμε ΚΑΙ γεμιστά από τον κήπο μας! Χτες γεμίσαμε το πρώτο μας ταψί.

evapsarrou.blogspot.com

Την ώρα μάλιστα που είχα στρώσει το τραπέζι με τα γεμιστά σερβιρισμένα και αχνομυριστά για να τα βγάλω φωτογραφία για την ανάρτηση, να' σου εμφανίζεται και ο αγρότης μου εξαντλημένος από τον κάματο της ημέρας "για μένα είναι τα γεμιστά;" "Μην αγγίζεις!!! Είναι για το blog μου!" 
Ε, βάλαμε τα γέλια, αφού στην κουζίνα μας παίχτηκε η σκηνή της διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας που έχει βγει τούτες τις μέρες στην τηλεόραση με τη γιαγιά μπλόγκερ να λέει τις ίδιες ατάκες στον πεινασμένο σύζυγο πάνω από τα γεμιστά της, ακριβώς όπως είχα μόλις κάνει κι εγώ εντελώς ασυναίσθητα, όταν είδα να απειλείται το έργο μου!

evapsarrou.blogspot.com

Αυτός λοιπόν είναι ο μπαξές του ανδρός μου. Το καμάρι του. Τον φροντίζει καθημερινά με όρεξη και μεράκι, και, παρόλο τον χρόνο, την αφοσίωση και την κούραση που προαπαιτεί και που τίποτα από αυτά δεν περισσεύει, εξακολουθεί να είναι η ξεκούρασή του. Όπως και τότε. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Γιατί τούτη η κούραση είναι μια κούραση γλυκειά, με ιαματικές ιδιότητες, λυτρωτικές. Μια κούραση που, όσο απασχολεί τα χέρια, τόσο αδειάζει το μυαλό και γεμίζει την ψυχή. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει και κάθε φορά που ο άνθρωπος επιλέγει να αφιερώσει χρόνο από τη ζωή του για πράγματα που αγαπά πραγματικά να κάνει.


Καλό σαββατοκύριακο! 


21.7.14

Φοίβος

evapsarrou.blogspot.com

Όταν τη μαζέψαμε από το δρόμο, έτρεμε σαν το ψάρι. Πληγές και αγκάθια παντού, σάρκες ρουφηγμένες από την πείνα και τις κακουχίες κι ένα βλέμμα που εκλιπαρούσε σιωπηλά, απελπισμένα: 'σώσε με'... Την πήρα αγκαλιά, την ανέβασα στο σπίτι, της καθάρισα τις πληγές... Τα δέχτηκε όλα αδιαμαρτύρητα. Την αγαπήσαμε όλοι μας όσο μπορούσαμε περισσότερο, να καλυφθεί το κενό από την αδικία και την κακοποίηση.. Μια ζωούλα τόση δα, τι κακό μπορεί να είχε κάνει για να της φερθούν με τέτοιον απάνθρωπο και βάναυσο τρόπο; Τι σόι άνθρωπος είσαι όταν ξεσπάς τα νεύρα σου ή όποιο άλλο σύμπλεγμα διαθέτεις - ποσώς με ενδιαφέρει τι - πάνω σε ανυπεράσπιστες, αθώες ζωές, που δεν ξέρουν τι θα πει βλάπτω ή μισώ ή υποκρίνομαι; Κι όταν σιγάσουν τα ένστικτα και χορτάσεις από βία και μίσος ή το βαρεθείς ή διαπιστώσεις ότι χρειάζεται φροντίδα, αφοσίωση και να είσαι εκεί, το πετάς στο δρόμο έτσι απλά, σα σκουπίδι; σα να μην τρέχει τίποτα;... 
Παρόλη την αγάπη μας, ωστόσο, από την πρώτη στιγμή που την πήραμε στο σπίτι μας μέχρι πριν από λίγους μήνες που έφυγε από τη ζωή, μπορούσα να καταλάβω, όλοι μας δηλαδή, ότι η ψυχούλα της Νέλλης ήταν βεβηλωμένη ανεπανόρθωτα. Άργησε πολύ να μας εμπιστευθεί, να αισθανθεί τη θαλπωρή γύρω της, να την χαρεί. Μερικές φορές έδειχνε ότι έπαιζε μόνο για να μας κάνει τη χάρη, να μας ευχαριστήσει, όχι για κείνη. Η κακοποίηση είχε ήδη κάνει τη ζημιά της, αφού τα νεφρά της είχαν καταστραφεί ανεπανόρθωτα... Από το ξύλο που έτρωγε; Ο κτηνίατρος δεν το απέκλεισε... Το μόνο που απέκλεισε ήταν η ελπίδα ότι μπορούσε να γίνει κάτι να αναστραφεί το τετελεσμένο. Για τη Νέλλη, ήταν πια αργά...

evapsarrou.blogspot.com

Και μια μέρα του Ιούλη, έτσι, από ένα καπρίτσιο της ζωής, ένα νέο μέλος ήρθε να μπει στην οικογένειά μας. Μια λούτρινη γουνομπαλίτσα μόλις δυο μηνών. Είναι αυτό που λένε, πως κάθε θλιμμένο τέλος το διαδέχεται μια αναπάντεχη, καινούργια, χαρούμενη αρχή. Μια αρχή γεμάτη νάζι και ομορφιά και παιχνίδια ατέλειωτα και σκανταλιές και αχόρταγες αγκαλιές και χάδια. 
Και φωτίστηκαν και πάλι τα πρόσωπα των παιδιών. 
Και τα δικά μας. 
Τον ονομάσαμε Φοίβο, που σημαίνει φως. 
Και στο σπίτι μας ξανάρθε καλοκαίρι...

evapsarrou.blogspot.com

19.7.14

"Marina from Andros"

Μοναστήρι Αγ. Μαρίνας στην Άνδρο

Δύο μηνύματα ηλεκτρονικά ήρθαν σήμερα σταλμένα από την καλύτερή μου φίλη. Και τα δύο μιλούν για θαύματα. Δεν ξέρω αν τελικά όλα τα θαυματουργά και ανεξήγητα που βγαίνουν συχνά πυκνά στη δημοσιότητα, αλλά και όσα άλλα δεν φτάνουν ως εμάς, συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν πραγματικά σε κάτι ανώτερο που τους ξεπερνά ή αν τελικά συμβαίνουν σε όλους μας σε καθημερινή βάση και σε κάθε πτυχή της ζωής μας, παίρνοντας διάφορες ίσως μορφές προκειμένου, δεν ξέρω.. να τις αντέχουμε; Μορφές εντός των ορίων της λογικής ας πούμε, μια ουρανοκατέβατη ιδέα ή έμπνευση που ήρθε από το πουθενά, μια συμβουλή από έναν φίλο που ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσουμε, μια λέξη από τα παιδιά μας τα οποία πόσες φορές μας ξεπερνούν σε σοφία και ετοιμότητα, από τους συζύγους ή αγαπημένους μας, τους γείτονές μας, μια θέληση, αντοχή ή δύναμη που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι διαθέτουμε, μια συγκυρία ή μια σύμπτωση που μας έδιωξε από κακές επιλογές και καταστάσεις... Τόσα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μικρά θαύματα στη ζωή μας αλλά παράγοντες έξω από εμάς ή ακόμα και μέσα μας, όπως παγιωμένες πεποιθήσεις, μόδα, προκατάληψη, κυνισμός, σκεπτικισμός, εκλογίκευση των πάντων, αδιαφορία και τόσα άλλα, μας εμποδίζουν να τα διακρίνουμε και να τα αναγνωρίσουμε ως τέτοια. 
Εντάξει, η επιστήμη έχει κάνει άλματα, η σημερινή κοινωνία έχει εκλογικεύσει τα πάντα θάβοντας πρακτικά το πνευματικό κομμάτι της ύπαρξής μας και κάνοντας αυτοσκοπό το να δίνουν εξηγήσεις σε ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Όμως, αναρωτιέμαι..  γιατί πρέπει όλα ανεξαιρέτως να εξηγηθούν; Γιατί κάποια να μην κρατούν κάτι από το μυστήριο, την έκσταση και την υπεροχή τους απέναντί μας; Γιατί εμείς να πρέπει να είμαστε πάντα οι κυρίαρχοι του κόσμου; Ορατού και αοράτου; Πού πήγε η ταπεινότητά μας; Ιδού η απορία... 
Παραθέτω το μήνυμα αυτούσιο. Στη συνέχεια ακολουθεί το δεύτερο μήνυμα, ένα βιντεάκι της μικρής Dana. Αφιερωμένο σε μια ψυχούλα που δεν τα κατάφερε να βγει νικήτρια όπως εκείνη. Ίσως η μητέρα της δεν πίστευε στα θαύματα αρκετά..
Καλό σ/κ σε όλους και πολλές ευχές στις Μαρίνες που γιόρταζαν τούτες τις μέρες!

"Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του. Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.
Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.
Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.
Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.
Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.
Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.
Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.
Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.
Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.
Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.
Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.
Έτσι και έγινε.
Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.
Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.
Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.
«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:
«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»
Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.
Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.
Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί.
Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.
Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).
Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.
Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.
Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.
Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.
" Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο "
Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.
Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.
Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.
Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.
Το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής, Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι : 2282024074."



18.7.14

Το φεγγάρι στο πιάτο



Μια ήσυχη επαρχιακή πόλη της Αυστραλίας γίνεται το επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής, όταν η NASA επιλέγει τον αναμεταδότη της περιοχής, ένα τεράστιο πιάτο αναμετάδοσης που βρίσκεται χωμένο μέσα στους βοσκότοπους της αυστραλιανής υπαίθρου, ως τον πλέον κατάλληλο, προκειμένου να μεταδόσει τηλεοπτικά τα πρώτα βήματα των αστροναυτών του Απόλλων 11 πάνω στην επιφάνεια της σελήνης. 
Τα μάτια όλου του κόσμου είναι καρφωμένα στις τηλεοράσεις για εβδομάδες, παρακαλουθώντας με αμείωτο ενδιαφέρον τις φάσεις του κοσμοϊστορικού αυτού γεγονότος, την ώρα που η ομάδα της Αυστραλίας καλείται να αντιμετωπίσει ένα πρωτόγνωρο για τα μέχρι τότε δεδομένα της καθήκον, με όλα τα ευτράπελα και δυσκολίες που μπορεί αυτό να συνεπαχθεί. 
Η ταινία The Dish βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Ιούλιο του 1969 και συντάραξαν τον πλανήτη με τη σημασία και τη σπουδαιότητά τους. Μια ταινία ήσυχη, με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας, καθημερινούς που από μια ανεπανάληπτη συγκυρία γίνονται μέρος ενός από τα τολμηρότερα επιτεύγματα του ανθρώπινου είδους ..της κατάκτησης του διαστήματος!

12.7.14

Μυστήρια και ..μυστήρια

Από μικρός ανακατευόταν με τα χτισίματα και τις πέτρες. Τα χρήματα λίγα, δύσκολοι οι καιροί μετά από πολέμους, κατοχή και πείνα, αλλά η όρεξη για δουλειά περίσσευε. Με τα χρόνια φάνηκε η μαστοριά του και, όταν ο πατέρας του αποσύρθηκε λόγω ηλικίας από την ενεργό δράση, αυτόν ζητούσαν όποτε ήθελε κάποιος να χτίσει ή να διοθρώσει σπίτι, μαντρί ή μιτάτο. Αυτόν ήθελαν και αυτόν εμπιστεύονταν, γιατί ήταν ο δικός τους άνθρωπος.
Τα χρόνια περνούσαν ήσυχα και σεμνά, όταν, την άνοιξη του 1948, μια δουλειά τον έστειλε στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη φορά που άφηνε το νησί. Όταν επέστρεψε λίγες εβδομάδες αργότερα, οι χωριανοί μπορούσαν να καταλάβουν πως κάτι είχε αλλάξει πάνω του, ένας άλλος αέρας τον τύλιγε, διαφορετικός, ένας αέρας αλλαγής. Και είχαν δίκιο. Ο χτίστης είχε αλλαξοπιστήσει, είχε γίνει πεντηκοστιανός. Πώς είχε συμβεί μια τέτοιου μεγέθους αλλαγή σε ένα παιδί του χωριού, ένα ορθόδοξο χριστιανόπουλο που δεν ήξερε άλλο τίποτα από πίστη και θρησκεία πέρα από την εκκλησία της γειτονιάς, τον ιερέα της που ήταν σαν δεύτερος πατέρας του και τα πατροπαράδοτα εθιμοτυπικά που όλοι στο χωριό τηρούσαν με ευλαβική ακρίβεια κια συνέπεια; Κανείς δεν ήξερε να πει. Γιατί, ας μην ξεχνάμε, τα θρησκευτικά καθήκοντα και πιστεύω στη χώρα μας, πόσο μάλλον στις μικρές και παραμεθόριες περιοχές σαν το χωριό του χτίστη μας, έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Από πάντοτε ήταν ιδιαιτέρως έντονα και τηρούνταν με άκρα τυπικότητα και σεβασμό από όλους ανεξαιρέτως, δρώντας με καταλυτικό τρόπο στις ψυχές των Ελλήνων χριστιανών. 
Το παράξενο της ιστορίας όμως δεν ήταν αυτό. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι η τοπική κοινωνία θα τον απομόνωνε για αυτή του την στροφή δείχνοντάς του ίσως ακόμη και τον δρόμο της αυτοεξορίας, όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ, αλλά ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν επίσης να ενστερνίζονται τις επιλογές του! Μέσα σε λίγα χρόνια οι περισσότεροι από τους μισούς συγχωριανούς του είχαν ασπαστεί την αίρεση των πεντηκοστιανών.
Πώς ένας αμόρφωτος επαρχιώτης του κάματου και της βιοπάλης κατάφερε να ξεριζώσει την Ορθοδοξία από τις καρδιές των συγχωριανών του παραμένει μυστήριο.
Από τότε, έχουν περάσει γενεές δύο. Τα παιδιά της σημερινής κοινωνίας του χωριού, γεννημένα στην Αθήνα πια, δεν διαφέρουν σε τίποτα από όλα τα υπόλοιπα. Στο μόνο που διαφέρουν είναι πως είναι γαλουχημένα από τα γεννοφάσκια τους στην αίρεση των πεντηκοστιανών.
Πριν από λίγο καιρό συμμετείχα για πρώτη μου φορά σε μία εκδήλωσή τους, ως καλεσμένη σε έναν γάμο. Και τα δύο παιδιά που παντρεύονταν ανήκαν στην αίρεση. Αργότερα έμαθα ότι είναι μια τακτική που την επιδιώκουν, να παντρεύουν δηλαδή νέα παιδιά της αίρεσης μεταξύ τους. Δεν θέλουν να διασπαστεί η θρησκευτική τους συνείδηση από ξένες προς αυτούς πεποιθήσεις; Δεν γνωρίζω, αλλά θα μπορούσε.
Για τους πεντηκοστιανούς, ο γάμος δεν είναι Μυστήριο. Δεν πιστεύουν σε κανένα από τα Μυστήρια της Ορθοδοξίας. Δεν πιστεύουν σε θαύματα, ούτε σε αγίους. Δεν αναγνωρίζουν την ιερότητα της Παναγίας. Είναι ενάντιοι στη λατρεία των εικόνων ή συμβόλων, όλα αυτά τα θεωρούν ειδωλολατρεία. Και παρόλο που πιστεύουν στον Χριστό, πουθενά δεν θα δεις το σύμβολο του μαρτυρίου Του, τον Σταυρό, ούτε καν σαν κίνηση συμβολική, όπως κάνουμε εμείς που νοερά ιχνογραφούμε πάνω στον θώρακά μας, την έδρα της καρδιάς δηλαδή, το σύμβολο της Σταύρωσης με τα τρία δάχτυλα του δεξιού μας χεριού, που επίσης συμβολίζουν κάτι, την παρουσία της Αγίας Τριάδας (Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα) σαν ένα είδος αόρατης ασπίδας που μας προστατεύει και μας θωρακίζει από το κακό και το ανίερο. 
Οι αντιφάσεις άρχισαν να εμφανίζονται σταδιακά όσο εξελισσόταν η τελετή, που για τους πεντηκοστιανούς είναι περισσότερο κάτι σαν συμφωνία μεταξύ του ζευγαριού, ας πούμε σαν ένα ιδιωτικό συμφωνητικό που συναποδέχθησαν και συνυπέγραψαν, παρά οτιδήποτε άλλο. Και ενώ δεν πιστεύουν στα θαύματα, το μεγαλύτερο μέρος του κηρύγματος περιλάμβανε ανάλυση και συνεπακόλουθα διδάγματα και συμβουλές στους νεόνυμφους από τον γάμο στην Κανά! Δηλαδή, από το πρώτο θαύμα του Χριστού που αναγράφεται στην Καινή Διαθήκη.
Στην αίθουσα, πλην των εδράνων για το ποίμνιο, υπήρχε και ένα κοινό καθημερινό τραπέζι σαν κι αυτά που υπάρχουν στις κουζίνες μας που δεν μαρτυρούσε σε τίποτα τον ιδιαίτερο ρόλο του εντός εκκλησίας, το οποίο είχε τοποθετηθεί στη θέση της δικής μας Αγίας Τράπεζας. Πάνω του υπήρχαν δίπλα-δίπλα μια ανοιγμένη Αγία Γραφή, μια κανάτα γεμάτη νερό και ποτήρια, καθώς και οι φωτογραφικές μηχανές των φωτογράφων, μία χρήση που με ξένισε ιδιαίτερα, αφού μου φαινόταν τόσο προσβλητική για τα δικά μου ορθόδοξα δεδομένα και αρχές.
Τοιχογραφίες, αγιογραφίες, σύμβολα, ιερά κειμήλια, κεριά αναμμένα, από όλα αυτά δεν υπήρχε τίποτα. Ένας παγωμένος χώρος χωρίς καμία αίσθηση κατάνυξης ή υπερκόσμιας ευφορίας και σύνδεσης με το Θείο, που περισσότερο φάνταζε στα μάτια μου σαν αίθουσα νεκροτομείου παρά σαν Οίκος του Θεού. Μοναδική εξαίρεση, μαζί με τα έδρανα και το κουζινοτράπεζο, μια μαρμάρινη εντοιχισμένη μπανιέρα εφαπτόμενη στον βορειοδυτικό τοίχο της αίθουσας. Από πάνω υπήρχε επιγραφή που έλεγε κάτι για το βάπτισμα, στίχοι από την Αγία Γραφή υποθέτω. Από όσα έμαθα στην πορεία, ωστόσο, σχετικά με την αίρεση, ούτε και στο Μυστήριο της Βάπτισης πιστεύουν αφού δεν βαπτίζονται καν. Επομένως, η ύπαρξη κολυμπήθρας εντός της αίθουσάς τους, τι λειτουργία επιτελούσε; Ποια η χρήση της; Η απορία εξακολουθεί και παραμένει.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν πως όλα τα κείμενα, ύμνοι, γραφές κτλ. που χρησιμοποιούν για τις διάφορες τελετουργίες τους, είναι γραμμένα στη νεοελληνική γλώσσα. Όλα τα ιερά κείμενα δηλαδή, έχουν παραποιηθεί, αφού τίποτα δεν έχει μείνει στην πρωτότυπη μορφή του, κάτι ιδιαιτέρως επικίνδυνο, αν με ρωτήσεις, αφού ένας κοινός ανθρώπινος νους παρενέβη ώστε να αποδώσει στην κοινή νεοελληνική ένα κείμενο που για τη δική μας θρησκεία θεωρείται θεόπνευστο. Αν μη τι άλλο, για μένα τουλάχιστον, δείχνει αλλαζονεία από ανθρώπινης πλευράς. Ίσως και ύβρι, αν το σκεφτώ λίγο βαθύτερα. Αυτός άλλωστε δεν είναι και ο λόγος που εμφανίστηκαν, και συνεχίζουν να εμφανίζονται κάθε τόσο, αιρέσεις που θεωρούν τη δική τους ερμηνεία των Γραφών ως την σωστότερη, απορρίπτοντας κάθε άλλη; Ακριβώς, επειδή πρόκειται για ερμηνείες και οι ερμηνείες από τον άνθρωπο για κάτι που τον υπερβαίνει μπορεί να κρύβει παγίδες, σφάλματα και παραποιήσεις. Η Ορθοδοξία, αντίθετα, δεν μεταφράζει τίποτα. Οι Γραφές παραμένουν στο πρωτότυπο και έγκειται στην αντίληψη του καθενός να εισπράξει, να δεχτεί ή να απορρίψει το μήνυμά τους. Η αντίθεση αντιλήψεων σε αυτό το σημείο είναι, κατά τη γνώμη μου, τεράστια.
Η όλη αίσθηση που εισέπραξα από αυτή μου την εμπειρία ήταν πως περισσότερο συγγένευαν όλα αυτά με τις αμερικανικού τύπου προτεσταντικές τελετουργίες παρά με τη δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία και εθιμοτυπικά τελετουργικά. Αυτό με κάνει να απορώ, γιατί και πάλι υπάρχει αντίθεση. Πώς γίνεται να θέλουν να αναγνωριστούν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως ισότιμο παρακλάδι της, όταν οι κοινοί τόποι ανάμεσά τους είναι τόσο απειροελάχιστοι και ασήμαντοι στην ουσία τους, που φαντάζουν περισσότερο ως η εξαίρεση που υπάρχει απλά για να επιβεβαιώνει το αγεφύρωτο χάσμα που μάλλον τις χωρίζει τελικά, παρά τις ενώνει; 


evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com