28.2.14

Flickr - οι φωτογραφίες της εβδομάδας

Λίγο νωρίτερα ολοκληρώνεται η φωτογραφική εβδομάδα μου λόγω του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας. Η μέρα έχει ετοιμασίες, να μαζευτεί το σπίτι, να συγκεντρωθούν τα πράγματα, να μπούμε στο αυτοκίνητο και δρόμο για το εξοχικό! Τρεις μέρες ηρεμίας και ξεκούρασης μέσα στην αγκαλιά της φύσης, ανυπομονώ.

Ξεκινώ λοιπόν με μια φωτογραφία του μεγάλου μου γιου παρέα με τα περιστέρια, τα οποία βρίσκονται σε πλήρη παράταξη και έτοιμα για πτήσεις εναλλάξ πάνω στο χέρι του! Ούτε εκπαιδευμένα να ήταν. Ο πληθυσμός τους σε αυτό το πάρκο εντυπωσιακός, κάτι μάλλον λογικό, αφού όλοι σχεδόν οι επισκέπτες του είχαν το κατιτίς τους να τα φιλέψουν. Μία κυρία είχε έρθει βαστώντας τους ολόκληρη σακούλα γεμάτη αρτοπαρασκευάσματα, αποκλειστικά για τα πουλιά του πάρκου. "Ψίχουλα" μας είπε όταν καθίσαμε κοντά της "και περισσέματα ψωμιού, λίγο κέικ που έμεινε αφάγωτο.. γιατί να τα πετάμε, ψυχές είναι κι αυτά."
Άνθρωπος και φύση σε μια στιγμή απόλυτης αρμονίας και ειρηνικής συνύπαρξης σε ένα περιβάλλον μαγευτικά ειδυλλιακό και παραδεισένιο.

evapsarrou.blogspot.com


 
Ομορφιές όμως δεν έχει μόνο η Ουαλία, έχουμε κι εμείς. Μια βόλτα στο Φάληρο λίγο πριν το δείλι, τη μαγική στιγμή που η νύχτα συναντά τη μέρα και ο ουρανός γίνεται μενεξεδένιος, ακριβώς τη στιγμή που οι άνθρωποι μετατρέπονται σε σιλουέτες που κάνουν αμέριμνα την ποδηλατάδα τους με φόντο τον Σαρωνικό, μορφές εξαϋλωμένες και σχήματα πλακάτ αρχίζουν να συνθέτουν έναν ολοζώντανο πίνακα ζωγραφικής που, έτσι ενορχηστρωμένος από το χέρι θαρείς κάποιου αόρατου μαέστρου, ολισθαίνει μπροστά στα μάτια σου στη σφαίρα του φανταστικού, λίγο πριν τον καταπιεί το σκοτάδι.

evapsarrou.blogspot.com


 
Βρεγμένα από τη νεροποντή που μόλις σταμάτησε και σε ώρα ανάπαυλας, ένα ακόμα ζευγάρι ποδήλατα σε έντονους χρωματισμούς και με χαρούμενες διακοσμητικές πινελιές, όπως ο κατακόκκινος φιόγκος στο καλάθι του ενός, το γυαλιστερό από τη βροχή πλακόστρωτο και τα πεσμένα φύλλα χαρίζουν ένα εξίσου λυρικό εικαστικό θέαμα.

evapsarrou.blogspot.com

 
Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ύψους 194 μέτρων και μήκους 2.880 μέτρων και ένα σχόλιο που έλεγε πως μοιάζει σαν εικόνα από μιαν άλλη χώρα. Μια ματιά που επισήμαινε πως αν το θέλουμε και αέρα ευρωπαϊκό μπορούμε να επιδείξουμε και κουλτούρα και τα πάντα. Στην ηλεκτρονική πινακίδα γράφει "Οδηγείτε προσεκτικά" και "κρατάτε αποστάσεις", προτροπές επίκαιρες εν όψει του τριημέρου της Καθαράς Δευτέρας που βρίσκεται προ των πυλών.

Μια μέρα που ονομάστηκε Καθαρά γιατί για εμάς τους χριστιανούς είναι αυτό ακριβώς που λέει η λέξη, μια ημέρα καθαρμού, τόσο σωματικού (νηστεία) όσο και πνευματικού (μετάνοια), έτσι ώστε να αρχίσουμε να προετοιμάζουμε σιγά-σιγά τον εαυτό μας για την είσοδό του στην περίοδο της Τεσσαρακοστής, της μεγάλης δηλαδή περιόδου νηστείας και πένθους που προηγείται της Ανάστασης.

Γιατί ημέρα πένθους είναι η Καθαρά Δευτέρα και όχι κεφιού. Δεν γλεντάμε, δεν χορεύουμε, δεν τρώμε τον άμπακο με όλα τα νηστίσιμα που θα πέσουν μπροστά μας, δεν μεθάμε. Πενθούμε με νηστεία και περισυλλογή, όπως έλεγε και ένας καθηγητής μου, με αγώνα κατά των παθών του σώματος και της ψυχής μας, συμμετέχοντας με αυτό τον τρόπο στο Πάθος του Χριστού μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα και καθαρίζοντας σώμα και πνεύμα, έτσι ώστε καθάρια και αμόλυντα να υποδεχτούν τον ερχομό του Νυμφίου και το όλο μήνυμα της Ανάστασης.


evapsarrou.blogspot.com

Στο Flickr θα με βρείτε εδώ.

Εύχομαι σε όλους καλή Καθαρά Δευτέρα και καλή Σαρακοστή!


22.2.14

Flickr - οι φωτογραφίες της εβδομάδας

Μπορεί να απολαμβάνω και να χαίρομαι τον ήλιο που λάμπει εκτυφλωτικός στον αττικό ουρανό το τελευταίο διάστημα έχοντας ξεγελάσει θριαμβευτικά φυτικό και ζωικό βασίλειο - μιας και όλα τους νομίζουν ότι έχει φθάσει η άνοιξη και αντιδρούν ανάλογα - αλλά λίγη συννεφούλα, λίγη βροχούλα, δεν μπορώ, τα θέλω. Φλεβάρης είναι ακόμα, αν πει πως πιάνει να καλοκαιριάζει από τώρα πάει, θα τρελαθώ.

Αφού λοιπόν βροχοποιός δεν είμαι, αναζήτησα μια φωτογραφία με βροχή, από μια βόλτα μου στο διπλανό δάσος, μήπως και κάνει εκείνη το γήτεμα αντί για μένα και πει πως μας συννεφιάζει λιγουλάκι να μου κάνει το χατήρι.

evapsarrou.blogspot.com

 
Έφτανε ωστόσο τέλος πενθημέρου και δεν σημειωνόταν καμία αλλαγή. Ο ήλιος εκεί, να λάμπει ολόλαμπρος στο στερέωμα και η θερμοκρασία να έχει σκαλώσει στους 20 βαθμούς Κελσίου περιπαικτικά και ακατέβατα.
Επιστράτευσα κι εγώ μια δεύτερη φωτό με νεροποντή αυτή τη φορά στην εθνική και ..μαντέψτε! Η μέρα ξημέρωσε με συννεφιά χα!

evapsarrou.blogspot.com

 
Και επειδή, εκτός από συννεφιές, έχουμε κι Αποκριές, οι τελευταίες μου για αυτή την εβδομάδα είναι από το ταξίδι μου στη Βενετία που είχα κάνει σε καιρό βενετσιάνικου καρναβαλιού, η οποία τέτοιες μέρες μεταμορφώνεται σε κάτι εντελώς εξωπραγματικό, σχεδόν μαγικό. Από τα ομορφότερα ταξίδια μου, είχα περάσει καταπληκτικά. Μια πόλη όνειρο... Και, φυσικά, η χαρά του καλλιτέχνη!

Οι τρεις πρώτες είναι κάποιες αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες από το παλάτσο του Dandolo στην πιάτσα του Αγίου Μάρκου, διοικητικό κέντρο της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας και κατοικία του Δόγη, ο οποίος ήταν αυτός που ηγήθηκε της Δ' Σταυροφορίας, σε ηλικία 91 χρονών. Η ηλικία, βέβαια, δεν τον εμπόδισε σε τίποτα να κουρσέψει την Κωνσταντινούπολη (1204 μ.Χ.) ρημάζοντάς την ως τα θεμέλιά της. Χριστιανοί σφαγιάσθηκαν από χριστιανούς, η λεηλασία και οι φρικαλεότητες δεν είχαν προηγούμενο, ένα όργιο αγριότητας, κτηνωδίας και καπήλευσης της Βασιλεύουσας, της πόλης των πόλεων, όπως ήταν γνωστή από τότε, γι' αυτό εξάλλου ήταν και η μόνη που γραφόταν με Π κεφαλαίο. Μιλάμε βέβαια για το γνωστό 'εις την Πόλιν', το σημερινό τουρκοποιημένο Ισ-ταν-πούλ (Istanbul)...

evapsarrou.blogspot.com

Όσο για τα λάφυρα της επιδρομής, πέρα από τη χρήση τους ως διπλωματικά δώρα που ξεκίνησαν να ανταλλάσσονται μεταξύ των βασιλιάδων της Ευρώπης από εκείνους τους χρόνους και που σκορπίστηκαν στα διάφορα φέουδα της Εσπερίας, ένα σημαντικό μέρος τους παρέμεινε στη Βενετία και στολίζουν μέχρι και σήμερα το παλάτσο του Δόγη και άλλα σημαντικά ανάκτορα, αλλά, κυρίως, τον καθεδρικό ναό του Αγίου Μάρκου, που είναι και ο πολιούχος της πόλης της Βενετίας.

evapsarrou.blogspot.com

Η κεντρική πύλη του ναού που θαυμάζουν ορδές επισκεπτών σήμερα δεν είναι άλλη από την πύλη της Αγιάς Σοφιάς, όπως και τα τέσσερα μπρούτζινα άλογα που τον στεφανώνουν, αλλά και οι μαρμάρινοι κίονες που στηρίζουν τον θόλο του στο εσωτερικό, για να κάνω μια πολύ πρόχειρη αποτίμηση.

evapsarrou.blogspot.com

Οι γονδολιέρηδες εντάξει, τι να λέμε, ήταν αξιοθέατο από μόνοι τους. Οι εννιά στους δέκα θα μπορούσαν να λανσάρουν άνετα εσώρουχα επώνυμης εταιρείας, αφού ο ένας ήταν ομορφότερος από τον άλλον. Ίσως να τους έκανε και ομορφότερους το χαμόγελο που δεν έλειπε από τα χείλη κανενός.

evapsarrou.blogspot.com


 
Περισσότερες φωτογραφίες από τη Βενετία και το βενετσιάνικο καρναβάλι μπορείτε να δείτε στο σετ μου για τη Βενετία στο Flickr εδώ.
Είναι ένα σετ που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, αφού συνεχίζω να το τροφοδοτώ με φωτογραφίες κατά καιρούς.

Αυτά γι' αυτή την εβδομάδα. Εύχομαι σε όλους ένα όμορφο, ξεκούραστο και, ελπίζω, συννεφιασμένο σαββατοκύριακο!

Καλά να περνάτε!

18.2.14

Είναι μακρύς ο δρόμος για το Σαντιάγκο

Με το που παρακολούθησα την ταινία έτρεξα κατευθείαν στο διαδίκτυο για να αναζητήσω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα διάφορα παρελκόμενά της. Είναι μια συνήθειά μου που με ακολουθεί κάθε φορά που τυχαίνει να έχω την ευχαρίστηση να δω μια ταινία που να μου μιλήσει στην ψυχή.


Μια τέτοια ταινία είναι και o Δρόμος (The way) σε σκηνοθεσία του  Εμίλιο Έστεβεζ και με πρωταγωνιστή τον πατέρα του, Μάρτιν Σιν. Θέμα της το οδοιπορικό ενός πατέρα που μόλις έχασε τον γιο του σε μια καταιγίδα των Πυρηναίων, στον πασίγνωστο από τον μεσαίωνα δρόμο προσκυνήματος προς το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα της Ισπανίας, όπου βρίσκεται ο τάφος του Αποστόλου Αγίου Ιακώβου. Με αφορμή το τραγικό συμβάν, ο πατέρας αποφασίζει να διανύσει ο ίδιος τον δρόμο του προσκυνήματος. Ολόκληρη η ταινία στηρίζεται πάνω σε αυτό το ταξίδι, με όλες τις δυνατές συνερμηνείες και προεκτάσεις που μπορεί να πάρει η λέξη, ένα ταξίδι γεωγραφικό, υπαρξιακό, πνευματικό, ένα ταξίδι που τέρμα του έχει το τέρμα της πορείας ενός Αγίου, την κάθαρση, την ειρήνη, την αγιότητα.

Το παρακάτω κείμενο το ανακάλυψα σε αυτή μου την αναζήτηση στο διαδίκτυο και πραγματικά με καθήλωσε. Το ζήλεψα, ήθελα να το είχα γράψει εγώ. Πρόκειται για μια κριτική που έσκαψε πολύ κάτω από την επιφάνεια για να φτάσει στην ουσία και το νόημα αυτής της ταινίας και του θέματος που πραγματεύεται, προκειμένου να τα εντοπίσει και να τα ερμηνεύσει. Μια ουσία και ένα νόημα που, κατά την γνώμη μου, παρακολουθώντας την ταινία, έχασε μεν σημαντικά από τη μάλλον ρηχή υποκριτική προσέγγιση των ηθοποιών, αφού από μια τέτοια θεματική σίγουρα θα περίμενε κανείς περισσότερα. Αυτό, ωστόσο, δεν αλλοιώνει τον τελικό σκοπό, ο οποίος επιτεύχθηκε, πιστεύω, εξ' ολοκλήρου.

Σκέφτηκα αρχικά να παραθέσω αποσπάσματά του λόγω της μεγάλης του έκτασης, όμως τελικά το άφησα ακέραιο, θεωρώντας ιεροσυλία να ακρωτηριάσω ένα τέτοιο κείμενο. Και επειδή το ήθελα να υπάρχει στο ιστολόγιό μου, το παραθέτω ολόκληρο προς τέρψιν και προβληματισμό.
Ο συγγραφέας του υπογράφει με τα αρχικά Μ.Ψ. και το κείμενο το εντόπισα εδώ:






   
"Με λίγα λόγια

Ένας πατέρας ταξιδεύει στην Ισπανία για να παραλάβει τη σωρό του γιου του που έχασε τη ζωή του καθώς πορευόταν για το δημοφιλές στους Ρωμαιοκαθολικούς προσκύνημα του 'el camino de Santiago', από τα σύνορα Γαλλίας και Ισπανίας μέχρι το Santiago de Compostela, λίγο πριν τον Ατλαντικό. Όταν φτάνει εκεί αποφασίζει να πραγματοποιήσει ο ίδιος το μακρύ οδοιπορικό.

(Σημείωση δική μου: πρόκειται για μια πορεία 800 χιλιομέτρων μέσα από πανέμορφα φυσικά τοπία των Πυρηναίων όπου συναντάς πολλές πόλεις και χωριά που έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα τον μεσαιωνικό τους χαρακτήρα. Με έναν σχετικά γοργό ρυθμό, η διαδρομή μπορεί να ολοκληρωθεί σε κάτι παραπάνω από έναν μήνα, περίπου 35 μέρες. Σε δικά μας δεδομένα, είναι περίπου όσο η διαδρομή Αθήνα - Αλεξανδρούπολη. Το προσκύνημα στον Άγιο Ιάκωβο ήταν διάσημο από τον Μεσαίωνα και τα χρόνια του Καρλομάγνου, 9ος αιώνας. Η δε προσέλευση των πιστών ήταν εντυπωσιακή, αν αναλογιστεί κανείς ότι σε μια Ευρώπη των 20.000.000 κατοίκων, το οδοιπορικό προσκύνημα προς τον ιερό ναό του Αγίου προσήλκυε περί τους 500.000 πιστούς ετησίως. Σήμερα, αν κάποιος επιθυμεί να το ακολουθήσει μέσα από οργανωμένα προγράμματα, να υπολογίζει ένα κόστος περίπου 4.800 ευρώ, το οποίο περιλαμβάνει ξεναγό, καταλύμματα, φαγητό και ασφάλεια. Πάντα βέβαια υπάρχει και η επιλογή να το κάνει κανείς μόνος του. Αυτά επειδή τα έψαξα :-)
Κλείνει η παρένθεση και επανερχόμαστε στο κείμενο)

Στην πορεία προς τον Άγιο ο πλούσιος αμερικανός οφθαλμίατρος οδηγείται σε ένα υπαρξιακό ταξίδι αυτογνωσίας, μαζί με τρεις συνοδοιπόρους του.

Αντίστροφοι ρόλοι

Ο κάθε πατέρας νιώθει τα παιδιά του σαν συνέχεια του εαυτού του και ελπίζει ενδόμυχα να δει τον γιο του να ακολουθεί την ίδια με εκείνον πορεία και να πετυχαίνει στη ζωή του όσα εκείνος δεν μπόρεσε να κατακτήσει. Συχνά όμως τα παιδιά έχουν μια διαφορετική θεώρηση της ζωής και, όταν η αγάπη μεταξύ τους δεν ξεπερνά τις ψυχολογικές αντιστάσεις που αναπτύσσονται στο πλησίασμά τους, σταδιακά απομακρύνονται. Ο θάνατος, ωστόσο, είναι μια καμπή που δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει και που μπορεί να αναστρέψει τα πάντα.

Ο γιατρός Tom Avery (Martin Sheen) είναι εκείνος που θα ακολουθήσει αυθόρμητα και θα ολοκληρώσει την πορεία του γιου του, που την διέκοψε στην αρχή της μια καταιγίδα στα Πυρηναία. Μπροστά στον θάνατο όλα παίρνουν τη θέση που τους αρμόζει. Οι αντιθέσεις παύουν να υφίστανται, ο εγωισμός δεν έχει λόγο ύπαρξης, η απωθημένη από τις συνθήκες αγάπη αναδύεται και απαιτεί το μερίδιό της στη ζωή. Το μερίδιό της και στο πένθος ενός πατέρα που θα ταξιδέψει το νεκρό γιο του στους ώμους του μέχρι το τέλος του προορισμού του.

Το πένθος είναι πάντα συνυφασμένο με την αγάπη. Και είναι αυτή που αλλοιώνει τον θάνατο, τον διαλύει, τον μετατρέπει σε φως και φέρνει την ανάσταση. Για τον Tom είναι η μοναδική ευκαιρία να βιώσει με κόπο, με προσπάθεια, με πόνο, τη σχέση του με τον γιο του, να ταυτισθεί μαζί του σε αυτό το ταξίδι, να απελευθερώσει την αγάπη του, να πενθήσει και να αναγεννηθεί.

Συνοδοιπόροι

Το προσκύνημα του 'el camino de Santiago' (σημ: Santiago = Άγιος Ιάκωβος) [...] είναι περισσότερα από 800 χιλιόμετρα. Μια πορεία-κάλεσμα του Αγίου για να ζυγίσει ο καθένας τη στάση της ζωής του, βήμα-βήμα μέχρι σήμερα. Όμως, γνωριμία, συνάντηση με τον εαυτό μας δεν γίνεται χωρίς κοινωνία με τους άλλους. Και "κοινωνία" μαζί τους σημαίνει να γνωρίζουμε τον εαυτό μας στα μάτια τους. Όσο διαφορετικοί κι αν είναι οι άλλοι σαν χαρακτήρες. Γιατί είναι ο σύνδεσμος της αγάπης - του ίδιου του Θεού - που ξεπερνά όλες τις διαφορές και πραγματοποιεί τον συντονισμό, την επαφή, την ταύτιση.

Στον ίδιο δρόμο του Σαντιάγκο πορεύεται και ο Γιοστ από το Άμστερνταμ. Ο Τομ στη συνάντησή τους δυσκολεύεται να αποκαλύψει, να δημοσιοποιήσει τον λόγο που τον ώθησε στην πορεία αυτή. Ο Γιοστ δεν έχει κανένα πρόβλημα να ομολογήσει πως ακολουθεί τον δρόμο του προσκυνήματος απλά σαν γυμναστική, για να αδυνατήσει και να αρέσει πάλι στη γυναίκα του. Ένα άλλοθι που ταιριάζει στον κοσμικά κοινωνικό, επιφανειακό και εξωστρεφή τύπο του.
Η Σάρα από τον Καναδά κάνει την πορεία αυτή για να κόψει το κάπνισμα. Θα καταθέσει στο τέρμα την εξάρτησή της από το τσιγάρο, που την κάνει επιθετική και αντιφατική. 
Ο ιρλανδός Τζακ ψάχνει στον δρόμο του προσκυνήματος την έμπνευση του παρατηρητή, του συγγραφέα που καταγράφει ιστορίες, ιδέες και αντιδράσεις για να ενεργοποιήσει το πνεύμα του.

Ο καθένας τους με το φορτίο του προβλήματός του στους ώμους του, ζητά την κατάλληλη δικαιολογία για τον εαυτό του και για τα μάτια του κόσμου. Όμως, η αλήθεια είναι πως κανένας δεν ξεκινά να περπατήσει 800 χιλιόμετρα για γυμναστική, για να κόψει το τσιγάρο ή για να βρει την έμπνευση. Η πικρή αλήθεια είναι πως κανένας δεν αποφασίζει εύκολα να απαρνηθεί την υποκριτική παρουσία του στο θέατρο της κοσμικής ζωής και να εξομολογηθεί από τα βάθη της ψυχής του με θάρρος και συναίσθηση της ανεπάρκειάς του, της ενοχής του, της αποτυχίας του.
Γι' αυτό βγήκαν όλοι στο δρόμο του Αγίου. Για να αποκτήσει η ζωή τους για 800 χιλιόμετρα νόημα. Να κάνουν επιτέλους κάτι, να κινητοποιήσουν τη βούλησή τους στην αναζήτηση του εαυτού τους και σε ό,τι μπορεί να κρύβεται εκεί. Να βρουν το θάρρος της εξομολόγησης, την κάθαρση της παραδοχής, το έλεος των σφαλμάτων, την υπέρβαση του θανάτου τους. (σημ: θάνατος δεν είναι μόνο ο ένας και τελειωτικός, μικροί αθέατοι θάνατοι μπορούν να υπάρχουν και στη ζωή μας άπειροι και να τη ροκανίζουν χωρίς καν να το αντιλαμβανόμαστε.)


Εl camino de Santiago

Ο δρόμος του Αγίου Ιακώβου, εκτός από πορεία πένθους, εκτός από πορεία συνάντησης, είναι τελικά η ίδια η ζωή, ένα πρότυπο ζωής. Ένα πρότυπο λιτού τρόπου ζωής που έχει την αφετηρία του στην ενσυνείδητη απόφαση για μια νέα πορεία, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και λεπτομερή σχεδιασμό. Έχει σκοπό, στόχο και πυξίδα του το προσκύνημα του Αγίου, την αγιότητα. Βασίζεται σε λίγα μα απαραίτητα εφόδια, σε καλό προγραμματισμό και στην απώθηση των αρνητικών επιρροών. Και απαιτεί προσήλωση στην ολοκλήρωση της πορείας, συνέπεια στην τήρηση του προγράμματος, εγρήγορση στους κινδύνους και προσήνεια στους συνοδοιπόρους.

Αυτά τα στοιχεία που προβάλλονται τα αξιολογούμε σαν ένα πρότυπο Τρόπο Ζωής. Σε κανένα σημείο της κατάταξης αυτής όμως δεν αναφέρεται ο Θεός. Αλλά ο Θεός δεν κατατάσσεται. Ο Θεός είναι παντού. Προσκύνημα δεν είναι ο τόπος. Είναι το νόημα που ενέχει η τοποθεσία. Ο Θεός είναι το νόημα, η ψυχή των πάντων. Είναι η ζωή, η δύναμη, το πάτημα σε κάθε βήμα της πορείας προς τον Άγιο. Είναι η θερμότητα που φλογίζει τις καρδιές στην προσπάθεια, στην κούραση, στον πόνο, στο λαχάνιασμα. Είναι παρών στη χαρά της συνάντησης με τους συνοδοιπόρους, στην αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσά τους σε κάθε μέτρο που διανύουν, σε κάθε περιστατικό που μοιράζονται.

Το νόημα του δρόμου για το Σαντιάγκο κρύβεται ακριβώς στον τρόπο ζωής. Η ζωή δεν αλλάζει. Πάντα θα έχει τις δυσκολίες και τα απρόοπτά της. Όπου κι αν βρισκόμαστε, όποια κι αν είναι η ασχολία μας. Ο άνθρωπος όμως, αλλάζει. Δεν θα είναι απαραίτητα πάντοτε εγωκεντρικός, ισχυρογνώμων, ανασφαλής, επιπόλαιος, ανόητος ή υποκριτής. Αρκεί να το θελήσει. Στον χώρο που του δόθηκε, στον χρόνο που θα το αποφασίσει, μπορεί να ξεκινήσει την πορεία του. Απλά. Σαν πορεία, σαν νέο τρόπο ζωής. Με σφάλματα και παραβλέψεις, με αγωνίες και δοκιμασίες. Με πολλή υπομονή παράλληλα, προσήλωση και πίστη.

Tο ταξίδι

Ένα ταξίδι προσφέρει πάντα τα δώρα του, εντυπώσεις, εμπειρίες, συγκρίσεις, μαθήματα και αναμνήσεις. Η πορεία στον δρόμο του Αγίου προσφέρει κάτι περισσότερο: την ευκαιρία να δέχεσαι τα δώρα του ταξιδιού σου με διάκριση και αξιολόγηση, την ευκαιρία να βλέπεις και να νιώθεις βαθύτερα τον εαυτό σου και τους άλλους και την ευκαιρία ακόμα να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για τη συμμετοχή σου στη ζωή.

Σε μια στιγμή χαλάρωσης ο Τομ έχασε όλα τα υπάρχοντά του. Τα πήρε κυριολεκτικά το ποτάμι. Και μαζί στο σακίδιο, τη στάχτη του γιου του. Σε μια στιγμή χάθηκαν τα πάντα. Χωρίς εφόδια δεν μπορούσε να προχωρήσει. Χωρίς τον γιο του δεν υπήρχε λόγος να προχωρήσει. Κι έπεσε στο ποτάμι, πάλεψε, κινδύνευσε. Δραματικά μόνος. Μα βρέθηκαν κάποια κλαδιά και πιάστηκε. Και κάποια φύλλα δέντρων θρόισαν απαλά από τη θεϊκή παρουσία.

Θα χάσει αργότερα και δεύτερη φορά τα υπάρχοντά του. Ένας μικρός τσιγγάνος θα του κλέψει το σακίδιο. Ένα παιδί θα τον φέρει ξανά στα χείλη της απελπισίας. Από τον πατέρα του όμως, μαζί με το σακίδιο, θα δεχτούν ο Τομ και οι φίλοι του μερικά μαθήματα. Πως ποτέ δεν πρέπει να γενικεύουμε, γιατί ο κάθε άνθρωπος, σε όποια ομάδα κι αν ανήκει, είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο, με τη δική του βούληση και ελευθερία. Πως εκεί που δεν το περιμένεις μπορεί να βρεις κατανόηση, συμπαράσταση, ευγένεια ψυχής. Και πως ο Θεός δεν ενεργεί μόνο μέσα από τους ελεήμονες, τους ενάρετους, τους ανθρώπους της Εκκλησίας, αλλά μέσα από τον κάθε άνθρωπο και από αυτόν που δεν υπολογίζουμε, δεν εκτιμούμε ή και υποτιμούμε.
"Του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής, η οικουμένη και πάντες οι κατοικούντες εν αυτή."
Στον Θεό ανήκουν οι ψυχές όλων μας.

Ο Τομ και οι συνοδοιπόροι του θα πάρουν ακόμα ένα μάθημα από τους τσιγγάνους. Τι ακριβώς σημαίνει γιορτή, συμμετοχή στην ομαδική χαρά. Ο καθαρά πνευματικός άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, όλα τα περιλαμβάνει η προσευχή του: κοινωνία, εξιλέωση, έκφραση, γιορτή, χαρά. Ο φορτισμένος καθημερινός άνθρωπος όμως έχει τρεις τρόπους ψυχοσωματικής εκτόνωσης: το κλάμα, τον χορό και τον έρωτα. Το κλάμα είναι ο πόνος, ο έρωτας η τρέλα. Ο χορός, η συνισταμένη τους, που όταν γέρνει προς τη μία ή προς την άλλη μεριά, αποκτά την ανάλογη δυναμική και ο πόνος ή ο έρωτας, τότε συνεργούν και ξεπερνούν τις διαστάσεις του χορού. Η έκφρασή τους αγγίζει την εξιλέωση και γίνονται συνάντηση, αγάπη και προσευχή.






Tέλος πορείας

Στην είσοδο του ναού, αντίκρυ από το άγαλμα του Αγίου Ιακώβου, ο δρόμος για το προσκύνημα έχει φτάσει στο τέλος του. Η παράδοση λέει πως οι παλιοί προσκυνητές προχωρούσαν με τα γόνατα από την είσοδο μέχρι τον Άγιο. Οι σύγχρονοι συνοδοιπόροι, ο Τομ, η Σάρα, ο Τζακ, δεν το βρίσκουν απαραίτητο. Προχωρούν κανονικά ένας-ένας και ακουμπούν την παλάμη τους στο άγαλμα, στο εντύπωμα που σχημάτισαν εκατομμύρια αγγίγματα προηγούμενων προσκυνητών. Κάθε άγγιγμα και μια κατάθεση ψυχής, μια ευχή, μια μαρτυρία.


Ο Γιοστ από το Άμστερνταμ, τελευταίος, θα ακολουθήσει πεσμένος στα γόνατα. Κάτω από την κοσμική του οργάνωση, ελαφρότητα και ανεμελιά, αναδύεται η ανάγκη του πνεύματός του να εκπροσωπήσει επάξια τον εαυτό του και τους φίλους του και να προσέλθει με τον οφειλόμενο σεβασμό στον Άγιο. Η συναίσθηση της κενότητας και της αναξιότητάς του τον οδήγησαν στην ολοκλήρωση του προσκυνήματός του, με την έμπρακτη έκφραση της ταπείνωσης και της αγάπης του.


Το ταξίδι τελείωσε. Οι τέσσερις συνοδοιπόροι κατάφεραν να γίνουν φίλοι. Η αγάπη που τους συνδέει ξεπέρασε την υπεροψία της διανόησης, την άμβλυση κρίσης του οινοπνεύματος, τις διαφορές καλλιέργειας, φιλοσοφίας και συμπεριφοράς. Τους έκανε να θέλουν να βρίσκονται μαζί και εκτός πορείας. Η κοινή πορεία όμως, ο κοινός σκοπός, είναι που τους κράτησαν κοντά, τους συσπείρωσαν, τους ένωσαν σε μια μικρή φιλική κοινότητα. Η αγάπη δεν έχει προϋποθέσεις και περιορισμούς. Η αγάπη είναι μόνο κατανόηση, αποδοχή και χαρά συντροφικότητας. Από όλους και για όλους.


Στο τέρμα του δρόμου ο καθένας έχει κάνει τον απολογισμό του. Ο Γιοστ δεν έχασε ούτε ένα κιλό, η Σάρα δεν έκοψε το τσιγάρο, ο Τζακ δεν δικαίωσε το ταλέντο του. Όμως όλοι απόκτησαν αυτό που πραγματικά αναζητούσαν. Ανάπαυση από την εναπόθεση του προσωπικού τους φορτίου στα πόδια του Αγίου, ειρήνη στην καρδιά τους και αγάπη μεταξύ τους και για τον Τομ.

Ο Τομ δέχτηκε στην καρδιά του τους τρεις φίλους του, που θα τον ακολουθήσουν ως τον ωκεανό. Εκεί θα είναι το τέλος της δικής του πορείας. Έχει σφραγίσει το διαβατήριο του δρόμου του Σαντιάγκο στο όνομα του γιου του. Εκεί θα τον αποχαιρετήσει.

Πέρα από το Σαντιάγκο


Όταν φτάνει κάποιος εκεί που έφτασε ένας Άγιος, τοπικά και μεταφορικά, έχει ήδη αξιωθεί τη χάρη του Θεού. Όμως, στα βράχια της Muxia, στην εκθαμβωτική ομορφιά των κυμάτων που σπάνε πάνω τους και σκορπίζουν στο φως, εκεί η αίσθηση του Θεού είναι ολοζώντανη. Οι φίλοι αποχωρούν διακριτικά. Ο Τομ αποχαιρετά τον γιο του...


H τελική αίσθηση ακολουθεί σαν ηχώ τον θεατή λέγοντάς του:


"Κοίταξε μέσα σου πιο προσεκτικά και μην καθυστερείς.

Αν πρόκειται να ακολουθήσεις τον δρόμο για το Σαντιάγκο, μη χάνεις άλλον χρόνο.
Δεν χρειάζεσαι μια δικαιολογία για τους άλλους.
Ούτε για τον εαυτό σου.
Εσύ ξέρεις ότι ο εαυτός σου βρίσκεται ήδη στον δρόμο.
Γιατί η απόφαση του σήμερα έχει τις ρίζες της στο χθες.
Το ταξίδι του αύριο ξεκινά σήμερα.

Τώρα!"


   

Εν γνώση μου ότι το κείμενο ήταν μεγάλο και ίσως να κούρασε, όμως δεν μου έκανε καρδιά να το κόψω. Όπως δεν μου έκανε καρδιά να βγάλω από το μυαλό μου τον δρόμο του προσκυνήματος αμέσως με το που τέλειωσε η ταινία, αφού το σκέφτομαι μέρες τώρα. Είχα διαβάσει γι' αυτό, ήξερα ότι υπήρχε, η ταινία όμως ζωντάνεψε τη γνώση και το κριτικό κείμενο άνοιξε το δρόμο προς την περεταίρω εμβάθυνση. Δεν το έκανα αντιγραφή-επικόλληση, κάθισα και το πληκτρολόγησα λέξη-λέξη. Ας πούμε σαν φόρο τιμής, ας πούμε σαν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω από την καρέκλα του γραφείου μου και την ασφάλεια και σιγουριά μιας τακτοποιημένης ζωής...
Κάθε λέξη και κοντύτερα στον προορισμό... Κάπως σαν βήματα πάνω σε ένα ιδεατό δρόμο προσκυνήματος χαραγμένο πάνω στον χάρτη του μυαλού μου...

Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων...








Άλλη μία περιγραφική προσέγγιση της ταινίας μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Για online παρακολούθησή της μπορείτε να μεταβείτε εδώ.

15.2.14

Flickr - οι φωτογραφίες της εβδομάδας

Το καφέ αυτό βρίσκεται σχετικά κοντά στη γειτονιά μου, μπροστά από το οποίο περνάω συχνά - πυκνά όποτε βγαίνω για τα διάφορα τρεχάματα που κάνει κανείς όταν βγαίνει από το σπίτι, τράπεζες, φαρμακεία, λογαριασμοί, ψώνια κ.ο.κ. Δεν είχε τύχει όμως να καθίσω ποτέ να πιω έναν καφέ. Αυτό έγινε όταν μου τηλεφώνησε μια φίλη που πρότεινε να βρεθούμε εκεί κι έτσι μπόρεσα να εκτιμήσω την αισθητική του αξία και εκ των έσω.
Γωνιακό, διόρωφο, με παλιά ξύλινα πατώματα που τρίζουν στο πάτημά σου, βελούδινες αναπαυτικές πολυθρόνες, κρυστάλλινοι πολυέλαιοι και διάκοσμος που παραπέμπει σε γαλλικό καφέ του μεσοπολέμου, είναι ένας πανέμορφος χώρος με έντονο χαρακτήρα που γεμίζει ασφυκτικά από κόσμο, όποια ώρα κι αν περάσεις από εκεί.

evapsarrou.blogspot.com

 
Δύο ακόμα φωτογραφίες από τα ανθισμένα κλαδιά αμυγδαλιάς που έφερα από το εξοχικό. Από τα πιο όμορφα λουλούδια στη φύση, που όμως, αν πεις πως τα κόβεις για να τα βάλεις στο βάζο, διαλύονται σε χρόνο ρεκόρ. Λες και κομμένα δεν έχουν τη δύναμη να αντέξουν το βάρος της ομορφιάς τους...

evapsarrou.blogspot.com


evapsarrou.blogspot.com

Live συναυλία από το πολιτιστικό κέντρο τέχνης 8 Δυτικά. Μια ομάδα φοιτητών με κοινό σημείο αναφοράς την αγάπη τους για τη μουσική αποφάσισαν να φτιάξουν αυτό το συγκρότημα που έχει τίτλο, αν άκουσα καλά, Sound Drops. Ρεπερτόριο, εννοείται μοντέρνο, στίχοι ξενόγλωσσοι, έντονο bit, όπως αρέσει στη νεολαία που γέμισε ασφυκτικά τον χώρο για να τιμήσει τους φίλους της.
Αν εξαιρούσες τους γονείς των παιδιών που ήταν πάνω στη σκηνή και είχαν έρθει να τους ακούσουν, νομίζω ότι εγώ κι ο Νίκος ήμασταν οι γηραιότεροι εκεί μέσα!

evapsarrou.blogspot.com

 
Τα τελευταία δυο χρόνια κανονίζουμε με την κολλητή μου να αφιερώνουμε μια Κυριακή του Σεπτέμβρη ή Οκτώβρη για το, καθιερωμένο πλέον, προσκύνημά μας στον Άγιο Νεκτάριο της Αίγινας. Το πρωί λειτουργία στον καινούργιο, πολύ εντυπωσιακό ομολογουμένως, ναό του Αγίου, ύστερα ανηφόρισμα στο μοναστήρι με τον τάφο, το ασκητικό σπιτάκι και τα προσωπικά κειμήλια και μετά, επιστροφή στην πόλη της Αίγινας για βολτάρισμα στο λιμάνι και στα γραφικά στενά της, επίσκεψη στους αρχαιολογικούς της χώρους, ξεκούραση με καφέ ή φαγητό και μπόλικη κουβεντούλα, ώσπου να έρθει η ώρα να πάρουμε και πάλι το καράβι της επιστροφής.
Εδώ, δυο πιτσιρίκια παρατηρούν ένα κοπάδι από μικροσκοπικά ψαράκια που βρίσκονται στο απάγκιο του λιμανιού.

evapsarrou.blogspot.com

Οι γάτες μοιάζουν να είναι σήμα κατατεθέν στο νησί. Έχουν δε εξοικειωθεί με την ανθρώπινη παρουσία τόσο που δεν θορυβούνται ακόμα κι αν σταθείς δίπλα τους με μια φωτογραφική στο χέρι για να αποθανατίσεις τα νάζια τους!

evepsarrou.blogspot.com

 
Τελευταία για αυτή την εβδομάδα είναι μια λήψη από το βροχερό Swansea της Ουαλίας.

evepsarrou.blogspot.com

Στο Flickr θα με βρείτε εδώ.

Καλό σαββατοκύριακο!


14.2.14

Ένα ξεχωριστό δώρο από ένα ξεχωριστό άτομο

Το προχτεσινό ταχυδρομείο μου επιφύλασε μία ευχάριστη έκπληξη. Ένα απρόσμενο δώρο με περίμενε σταλμένο από μια από τις πιο ζεστές και αξιαγάπητες παρουσίες μέσα στη μπλογκόσφαιρα που συμπαθώ ιδιαίτερα και που την διαβάζω ανελλιπώς εδώ και αρκετούς μήνες. Ποτέ δεν έχω φύγει από το ιστολόγιό της χωρίς ένα χαμόγελο, αφού η συγκεκριμένη blogger έχει επιλέξει να εστιάζει συνειδητά πάνω στη φωτεινή πλευρά της ζωής (όπως λέει και το τραγούδι) και η φυσικότητα με την οποία το κάνει να φαίνεται στους άλλους τόσο απλό και εφικτό, παρόλο που όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολα μπορεί κανείς να κρατά μια θετική στάση απέναντι στα πράγματα τη σήμερον ημέραν, με εκπλήσσει το ίδιο κάθε φορά.

Η αίσθηση που μου έχει αφήσει όσο καιρό την διαβάζω είναι πως πρόκειται για μια γυναίκα που έχει παραμείνει παιδί στην ψυχή και δε διστάζει να φωνάξει ένα μεγάλο "Ε! και... " στον χρόνο που κυλά, χωρίς να του αφήνει ούτε γι' αστείο το περιθώριο να επιδράσει αρνητικά πάνω στην ψυχολογία της. Συντροφιά με τα πινέλα και την ακόρεστη όρεξη για δημιουργία, μαζί με τον σύντροφο της ζωής της Δημήτρη, τη λατρεμένη Κλώντη και, φυσικά, το ροζ συννεφάκι που δεν αποχωρίζεται ποτέ, μοιράζεται μαζί μας όλα αυτά τα μικρά και καθημερικά, που όμως φτιάχνουν το ένα και μεγάλο, που λέγεται ζωή.

Νομίζω ότι έχετε καταλάβει για ποια μιλάω τόση ώρα, αφού, λίγο ως πολύ, όλοι γνωρίζουμε την αγαπημένη όλων μας Αχτίδα!

Η έκπληξή μου όταν είδα το ειδοποιητήριο, η χαρά που τη διαδέχτηκε, η ανυπομονησία μέχρι να πάω στο ταχυδρομείο να παραλάβω τον φάκελο, η λαχτάρα μου να τον ανοίξω ευλαβικά σχεδόν στο σπίτι, ο θαυμασμός γι' αυτό που αντίκρισα όταν ελευθερώθηκε από τη συσκευασία του και μπόρεσα να το βαστήξω στα χέρια μου, η συγκίνηση όταν διάβασα την καρτούλα με το ιδιόχειρο μήνυμα, η ευγνωμοσύνη για τη σκέψη και την κίνηση που επιβεβαίωνε ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι της προσφοράς και της ανιδιοτέλειας, όλα αυτά που έφερε αυτός ο φάκελος μαζί του οφείλονται αποκλειστικά σε εκείνη.

evapsarrou.blogspot.com

 
Ένα δώρο φτιαγμένο από τα χέρια της, ένα ζωγραφιστό καδράκι με χαρούμενα φωτεινά χρώματα και μια νεράιδα να με κοιτάζει κατάματα με τα μεγάλα γαλάζια μάτια της και τα κατάξανθα ανθοστόλιστα μαλλιά της

evapsarrou.blogspot.com


 
Αισθητικά, αλλά και συμβολικά το έργο της ανταποκρινόταν στο στυλ μου, λες και το γνώριζε! Εννοείται, πως η δημιουργία της Αχτίδας θα είναι πλέον το γούρι μου, μια καλή νεράιδα που εκπέμπει όλη την καλοσύνη και αισιοδοξία της δημιουργού που την φιλοτέχνησε.

evapsarrou.blogspot.com

Δεν είναι τέλεια; Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα μου αρέσει πάρα πολύ! Ήδη έχει πάρει τη θέση της στη βιβλιοθήκη του γραφείου μου. Eλπίζω να της αρέσει το καινούργιο της περιβάλλον!

evapsarrou.blogspot.com

 
Κι αν νομίζετε ότι ταξίδεψε από τη Θεσσαλονίκη ως την Αθήνα ασυνόδευτη, κάνετε λάθος. Μαζί της συνταξίδεψε και αυτή η χειροποίητη καρτούλα που φύλαγε εντός της άλλη μια συγκινητική στιγμή για μένα καθώς τη διάβαζα.

evapsarrou.blogspot.com

 
Αχτίδα μου, ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς για την ομορφιά και τη συγκίνηση που μου χάρισες.

Να είσαι πάντα καλά!


Για πάντα

Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε τι μέρα ξημερώνει σήμερα κι αν κάποιος έχει μείνει με την απορία ή τυχόν ξεχάστηκε, φροντίζουν όλα γύρω του, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, οι βιτρίνες των καταστημάτων, γνωστοί και φίλοι, να του το υπενθυμίσουν εμφατικά.
Όπως έγινε και το απόγευμα που μας πέρασε που συνέβη να παραστώ στην παρακάτω συνομιλία μεταξύ δύο ανδρών:

"Και μην ξεχάσεις, είναι η γιορτή των ερωτευμένων αύριο" υπενθυμίζει ο πρώτος.
"Αύριο;" ρωτά φανερά έκπληκτος ο δεύτερος.
"Ε, ναι, τι σου λέω" ανταπαντά ο πρώτος.
"Ωχ.. καλά και μου το' πες! ... Θύμισέ μου, ποιον άγιο γιορτάζουμε;" ξαναρωτά ο δεύτερος διστακτικά.
"Τον άγιο ..Βαρθολομαίο, ντε!" ήρθε η απάντηση - κεραυνός από τον πρώτο και άπαντες παρόντες λυθήκαμε στο γέλιο από τη βόμβα που μόλις είχε πέσει!
Γελάγαμε όλο το απόγευμα μέχρι δακρύων, του αγίου ολέθρου, δηλαδή :-)))

Αχχ.... ωραίο πράγμα ο έρωτας, δε λέω και καλό είναι να υπάρχει.. σαν την αγάπη όμως, τίποτα. Γιατί ο έρωτας είναι συναίσθημα εγωιστικό, ίσως το πιο εγωιστικό απ' όλα. Τα θέλει όλα δικά του, ζητά ανταλλάγματα, διεκδικεί, απαιτεί, σαρώνει, δεν υπολογίζει τίποτα...

Η αγάπη όμως είναι κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό. Βρίσκεται σε άλλη σφαίρα. Δεν διεκδικεί τίποτα, αφού πλέον δεν έχει να κάνει με σένα. Γιατί αγάπη δεν είναι να απαιτείς, αλλά να προσφέρεις. Να δίνεις, χωρίς να κάνεις υπολογισμούς για το τι θα πάρεις πίσω ως αντάλλαγμα. Απλά να δίνεις. Εμπιστοσύνη, υποστήριξη, αφοσίωση, πίστη, την καρδιά σου, τον ίδιο σου τον εαυτό, ό,τι διαθέτεις μέσα σου για να προσφέρεις. Και αυτό θέλει χρόνο και δύναμη ψυχής για να το καταφέρεις. Γιατί το να ξεπερνάς τα όρια που σου θέτει ο εαυτός σου, να κατορθώσεις να βγεις δηλαδή έξω από αυτόν προκειμένου να φτάσεις το άλλο σου μισό, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου. Αν μη τι άλλο, προϋποθέτει γενναιότητα.

Η αγάπη επομένως είναι για γενναίους. Και, δυστυχώς, όσο λιγοστεύουν οι γενναίοι, τόσο πιο σπάνια γίνεται και η πιθανότητα να συναντήσεις στο δρόμο σου τη μία αγάπη, την αληθινή. Αν τύχει όμως και τη συναντήσεις, να είσαι σίγουρος ότι είναι για πάντα.

Αυτές οι δύο λέξεις είναι λοιπόν η ευχή μου για όλους με αφορμή τη σημερινή μέρα των ερωτευμένων, τη γιορτή της αγάπης:

Για Πάντα!

evapsarrou.blogspot.com


10.2.14

Μιας μέρας εξοχή

Η ευκαιρία ήρθε μετά από αρκετό καιρό κι έτσι με το που ξημέρωσε η Κυριακή και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκαμε στο αυτοκίνητο και εκδράμαμε για το εξοχικό. Το παράθυρο μισάνοιχτο, ένας ήλιος λαμπερός που υποσχόταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα για τη μονοήμερη εκδρομή μας και ένας δρόμος ανοιχτός με την πόλη να ξεμακραίνει πίσω μας ανίσχυρη να μας κρατήσει κοντά της, τουλάχιστον για τις επόμενες ώρες, έφταναν για να μας αλαφρώσουν αισθητά τη διάθεση.

Η ανάταση κορυφώθηκε με το που φτάσαμε στον προορισμό μας. Ο άνεμος σιγοτραγουδούσε μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων λες και μας καλωσόριζε με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο

evapsarrou.blogspot.com






 
ενώ κοπάδια τα γλαροπούλια συνωστίζονταν πάνω από τις κεραμιδοσκεπές των σπιτιών που είναι διάσπαρτα χτισμένα εδώ κι εκεί μέσα στον κάμπο χαλώντας τον κόσμο με τα ενθουσιώδη κρωξίματά τους

evapsarrou.blogspot.com






 
Μια περιοχή όπου ευδοκιμούν ιδιαίτερα οι αμυγδαλιές και τέτοια εποχή είναι όλες τους ανθισμένες. Είναι πραγματική απόλαυση να τις χαζεύεις, τόσο από μακριά

evapsarrou.blogspot.com









   
όσο βέβαια και από κοντά. Κάθε ανθός και ένα μικρό έργο τέχνης...

evapsarrou.blogspot.com





 
Προς μεγάλη μας έκπληξη είχε ανθίσει και η δική μας, πρώτη φορά που την είδαμε ντυμένη στ' άσπρα!

evapsarrou.blogspot.com



 
Τα μανουσάκια έχουν πλέον κάνει τον κύκλο τους και μόνο σποραδικά μπορούσες να δεις κάποια που ακόμα κρατούσαν τον ανθό τους. Έχει φτάσει η εποχή που ετοιμάζονται οι φρέζες, τα παρτέρια γύρω από το σπίτι έχουν γεμίσει από μπουμπούκια έτοιμα να σκάσουν.

evapsarrou.blogspot.com




 
Δεν μου έκανε καρδιά να μπω στο σπίτι. Μάζεψα χόρτα (μη γελάτε!) που τώρα τελευταία αρχίζω να αναγνωρίζω. Το κτήμα έχει πολλών λογιών αλλά εγώ ξέρω μόνο τα αγριοράδικα και τους ζοχούς, έτσι η σημερινή σαλάτα θα περιέχει - μαντέψτε - αγριοράδικα και ζοχούς!
Ούτε και ο Νίκος πάτησε καθόλου μέσα στο σπίτι, βέβαια. Εκείνος καταπιάστηκε με το κάψιμο των κλαδιών από τους φοίνικες και άλλα ξερόχορτα που είχε ξεβοτανίσει από προηγούμενες φορές.

evapsarrou.blogspot.com


 
Το σπίτι θυμιατίστηκε για τα καλά, το σκηνικό θύμιζε κάτι από ταινία του Αγγελόπουλου! :-)

evapsarrou.blogspot.com

 
Μόνα τους βρίσκουν το δρόμο ν' ανθίσουν, να είναι έτοιμα για την άνοιξη που δεν αργεί να φανεί, να δώσουν δρόμο στον κύκλο της ζωής

evapsarrou.blogspot.com

Λιλιπούτεια και τριανταφυλλένια ροζ κίτρινα μπουκετάκια ομορφιάς

evapsarrou.blogspot.com

και μαργαρίτες ήλιοι χρυσοί πάνω στην αγέλαστη πέτρα

evapsarrou.blogspot.com



 
Βολβοί και αγριολούλουδα σε απόλυτα αρμονική συμβίωση, ένα χάρμα οφθαλμών και ένα μάθημα ζωής από την ίδια τη Μητέρα Φύση

evapsarrou.blogspot.com


   
Tα γεράνια μπήκαν κι αυτά ξανά στον χορό της ανθοφορίας, παρόλη την πανωλεθρία που είχαν πάθει με την παγωνιά του προπέρσινου χειμώνα

evapsarrou.blogspot.com




 
Δε χόρταινε το μάτι να βλέπει χρώματα και ομορφιά. Ένα κομμάτι της θα ερχόταν φυσικά και στην Αθήνα. Μερικά ανθισμένα κλαδιά αμυγδαλιάς και λίγες πρώτες ύλες από τη φύση για διακοσμητικές παρεμβάσεις στο σπίτι, στο οποίο ποτέ δεν λείπουν τα δώρα της.

evapsarrou.blogspot.com


 
Η μέρα πέρασε χωρίς να το καταλάβουμε. Την ευχαριστηθήκαμε και τη χορτάσαμε τόσο που μας φάνηκε ότι λείψαμε για μέρες. Το μόνο σίγουρο είναι πως επιστρέψαμε ανανεωμένοι και ευδιάθετοι και με τις μπαταρίες γεμάτες για την καινούργια εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε. Τέτοιες μέρες λουσμένες από ήλιο και φως μέσα στην ομορφιά και την ηρεμία της εξοχής δεν μπορούν παρά να λογούνται κερδισμένες μέρες.

evapsarrou.blogspot.com



8.2.14

Flickr - οι φωτογραφίες της εβδομάδας

Το όνομα αυτής της παραλίας είναι Λυανή Άμμος και βρίσκεται στη βόρεια έξοδο της πόλης της Χαλκίδας. Προς τα πάτρια εδάφη μου δηλαδή. Το θέαμα ανθρώπων που καταπιάνονται με το parasailing είναι πολύ συχνό χειμώνα - καλοκαίρι αφού η περιοχή ενδείκνυται για θαλάσσια σπορ λόγω της παλίρροιας και των δυνατών ανέμων που φυσούν συχνά εκεί.
Η φωτογραφία βγήκε εν κινήσει μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου στην επιστροφή μας για Αθήνα.

evapsarrou.blogspot.com




 
Μπαμπάς και γιος σε σύσκεψη για το πρόγραμμα του σαββατοκύριακου. Πώς γίνεται και τον τελευταίο καιρό καταλήγουμε πάντα ο γιος να είναι αυτός που οργανώνει και ο μπαμπάς αυτός που συναινεί; Φαίνεται πως έχουμε αρχίσει να (ξανα)μπαίνουμε στη φάση εκείνη που οι όροι αντιστρέφονται, με το πρόγραμμά μας να το φτιάχνουν ..τα παιδιά μας!

evapsarrou.blogspot.com




 
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείψει μια φωτογραφία από τα μπισκοτάκια μου της προηγούμενης ανάρτησης, τα οποία σημειωτέον έκαναν θραύση στους φίλους του μικρού που ήρθαν χτες το απόγευμα στο σπίτι για να παίξουν και να δουν ταινία και τα τίμησαν δεόντως!

evapsarrou.blogspot.com





 
Ένας άγγελος στον ρόλο του αγγέλου, τι πιο τέλειος συνδυασμός από αυτόν; Μια παιδική παράσταση διοργανωμένη από τον δήμο και μια παρουσία που μάγεψε όσους την παρακολούθησαν. Κατάξανθο με ανοιχτόχρωμα μάτια, μέσα στη γλύκα, οι διοργανωτές είχαν βρει το ιδανικότερο κοριτσάκι για το ρόλο του αγγέλου, τα οποία βέβαια είναι και πολύ αγαπημένο μου φωτογραφικό θέμα. Ίσως επειδή έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα κορίτσια, καθότι αγορομάνα και ό,τι κοριτσίστικο κυκλοφορεί στο σπίτι είναι ή δικό μου ή της Νέλλης!

evapsarrou.blogspot.com

Μια έκθεση χειροτεχνίας από ανακυκλωμένα απορρίματα μας έφερε στο ναό τέχνης 8 Δυτικά στο Χαϊδάρι, ένα ιδιαίτερο κτήριο μεταβιομηχανικού design που αναπτύσσεται σε τέσσερα επίπεδα. Στους ορόφους φιλοξενούνται εκθέσεις εικαστικού ενδιαφέροντος ενώ στο υπόγειο γίνονται και live συναυλίες (θα υπάρξει φωτογραφία αυτού του event στις φωτογραφίες της επόμενης εβδομάδας). Αυτή εδώ είναι από τον χώρο του καφε-μπαρ που βρίσκεται στο ισόγειο. Πολύ ατμοσφαιρικό περιβάλλον με ζεστά χρώματα και υλικά, μας κέρδισε στη στιγμή.

evapsarrou.blogspot.com





 
Στο Flickr θα με βρείτε εδώ.

Ένας γιορτινός ανοιξιάτικος ήλιος βγήκε ύστερα από μια εβδομάδα μουντού χειμωνιάτικου καιρού με ψύχρα και βροχή. Βλέπω στα κανάλια όλο τον υπόλοιπο κόσμο να ταλανίζεται από παγετούς, πλημμύρες και έκτακτα καιρικά φαινόμενα κι εμείς εδώ δεν έχουμε καταλάβει σχεδόν τίποτα. Λες και κάποιος να έχει ευλογήσει αυτό τον τόπο με όλα τα ελέη του Θεού...

Καλό σαββατοκύριακο!


6.2.14

Τραγανά μπισκοτάκια πορτοκαλιού

Τι κάνεις όταν η νύχτα σε βρίσκει ακόμα σε υπερένταση, η τηλεόραση δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον και η κουζίνα είναι γεμάτη από κοφίνια με φρεσκοκομμένα ζουμερά εσπεριδοειδή που σου τα έχουν στείλει πεσκέσι από το χωριό;

Φτιάχνεις μπισκοτάκια πορτοκαλιού!

Φόρεσα λοιπόν την ποδιά μου, αναδίπλωσα μανίκια, άνοιξα ντουλάπια, συγκέντρωσα υλικά και εργαλεία και στρώθηκα στη δουλειά. Μέσα σε λίγη ώρα το μυαλό μου είχε αδειάσει από σκέψεις και σκοτούρες και οι αισθήσεις μου σε πλήρη διαστολή απολάμβαναν τη διαδικασία της δημιουργίας. Το σπίτι άρχισε να μοσχοβολά από ένα μεθυστικό άρωμα κανέλας, κονιάκ και ψημένου πορτοκαλιού που επιδρούσαν πάνω μου με τον πιο αγχολυτικό τρόπο.

evapsarrou.blogspot.com




 
Τα υλικά προστίθενται στη λεκάνη που θα ζυμωθούν με τη σειρά που είναι γραμμένα παρακάτω:

Υλικά για μπισκοτάκια πορτοκαλιού:

1 ποτήρι νερού χυμό πορτοκαλιού (περίπου από 4 πορτοκάλια μεσαίου μεγέθους)
1 ποτήρι νερού παρθένο ελαιόλαδο
1 1/2 ποτήρι νερού ζάχαρη
το ξίσμα από τα πορτοκάλια που στίψαμε
2 κουτ. σούπας κανέλα σκόνη
1/2 κουτ. σούπας γαρύφαλλο σκόνη
1 βανίλια
1 κουτ. γλυκού σόδα μαγειρική
2 κουτ. γλυκού μπέικιν πάουντερ
1 ποτηράκι κρασιού κονιάκ
κάτι παραπάνω από 1 κιλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις (όσο χρειάζεται μέχρι η ζύμη να αρχίσει να ξεκολλάει από τα χέρια)

evapsarrou.blogspot.com



 
Στην αρχή που το μείγμα είναι ρευστό ανακατεύουμε με σύρμα. Όταν αρχίζει να δένει από την προσθήκη του αλευριού το αντικαθιστούμε με κουτάλι κι όταν αρχίσει να αντιστέκεται ακόμα περισσότερο ξεκινάμε να ζυμώνουμε με τα χέρια. Πριν όμως λερώσουμε τα χέρια μας, ανάβουμε τον φούρνο στους 180 βαθμούς στον αέρα για να προθερμαίνεται στο μεταξύ.

Μπορούμε να πλάσουμε τη ζύμη μας σε διάφορα σχέδια, εγώ προτίμησα να την ανοίξω σε φύλλο και να κόψω τα μπισκοτάκια με κουπ πατ σε σχήματα καρδιάς, αστεριού και μπαστουνιού.
Τα αραδιάζουμε σε ταψί ή λαμαρίνα στα οποία θα έχουμε στρώσει χαρτί ψησίματος για να μην κολλήσουν και τα ψήνουμε για περίπου 15' - 20', ανάλογα με τον φούρνο.

Όταν τα βγάλουμε από το φούρνο είναι προτιμότερο να τα αφήσουμε να κρυώσουν πάνω σε σχάρα για να παραμείνουν τραγανά. Με την παραπάνω δοσολογία γίνονται περίπου 5 - 6 ταψιά.

Το τελευταίο βγήκε στη μία παρά τέταρτο τη νύχτα, όταν όλοι είχαν πέσει πλέον για ύπνο. Τα άφησα να κρυώσουν και τα φύλαξα σε κεραμικό δοχείο για μπισκότα με καπάκι. Μέχρι να πέσω στο κρεβάτι όλη η υπερένταση της ημέρας είχε εξαφανιστεί ως δια μαγείας.

evapsarrou.blogspot.com










 
Μυρωδάτα, τραγανά και ντελικάτα στη γεύση συνόδευσαν τέλεια τον σημερινό πρωινό μου καφέ!