29.7.13

Το ξεθωριασμένο φουστάνι

Η σημερινή ιστορία είναι πραγματική και συνέβη περί το 1880 στην Αμερική.
Μια γυναίκα που φορούσε ένα καρό φουστάνι με τον σύζυγό της, ντυμένο με ένα παλιό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού. Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.
"Θα θέλαμε να δούμε τον πρόεδρο" είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.
"Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα" απάντησε η γραμματέας κοφτά.
"Θα περιμένουμε" απάντησε η γυναίκα.
Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν. Καθώς όμως έβλεπε ότι εκείνοι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που είχε αντίθετη άποψη.
"Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό να φύγουν" του είπε.
Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε τον χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.
Η γυναίκα του είπε: "Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο πανεπιστήμιό σας για έναν χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Δυστυχώς, πριν από έναν χρόνο πέθανε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του πανεπιστημίου."
"Κυρία μου" απάντησε απότομα, "δεν μπορούμε να στήνουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο."
"Όχι" απάντησε η γυναίκα "δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα. Σκεφτήκαμε να δωρήσουμε στο Harvard ένα κτήριο."
Ο πρόεδρος γύρισε το βλέμμα του. Έριξε μια ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και είπε έντονα "Ένα κτήριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτήριο; Έχουμε κτήρια που κοστίζουν συνολικά περισσότερο από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια εδώ στο Harvard."
Για μια στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηλή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε ειρωνικά. Είχε πλέον φτάσει η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:
"Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;"
Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και κατάλαβε ότι μάλλον είχε κάνει μια τεράστια βλακεία, ήταν όμως πλέον αργά.
Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω. Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά τους, το πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιου τον οποίο το Harvard απαξίωσε επειδή οι γονείς του φορούσαν ρούχα απλοϊκά και φθαρμένα. Η ίδρυση του πανεπιστημίου τοποθετείται στη χρονιά 1885 και θεωρείται μέχρι σήμερα ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής και παγκοσμίως. Η συνολική συνεισφορά του ζεύγους Stanford έφτασε στα είκοσι εκατομμύρια δολάρια, που αν τα μεταφράσει κανείς σε σημερινή αξία ανέρχονται σε κάτι παραπάνω από τετρακόσια εκατομμύρια δολάρια.

Stanford University

24.7.13

Χαμογέλα!


Βιβλιοθήκη του Αδριανού

Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να χαίρεστε τις διακοπές σας κάτω από τον παχύ ίσκιο μιας τεράστιας πορτοκαλί ομπρέλας καρφωμένης στη χρυσή αμμουδιά της πιο γαλανής και καθάριας θάλασσας με συντροφιά ή χωρίς - και τα δύο εξίσου ζωτικά για την ψυχική μας υγεία, και άρα διαλέγουμε κατά βούληση.
Αλλά κι αν οι διακοπές αργούν ακόμα να φανούν, μην πτοείστε!
Κλείστε τα μάτια και φτάστε ως εκεί με τα φτερά της φαντασίας, αφήστε τη διάθεσή σας να αλαφρύνει και χαρίστε στον εαυτό σας και στους γύρω σας το πιο πλατύ και λαμπερό χαμόγελο, αυτό που αναβλύζει από τα βάθη της ψυχής και διαβεβαιώνει φυσικά και αβίαστα πως από δω και πέρα μόνο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα.

Καλό υπόλοιπο Ιούλη!


Γιάννης

17.7.13

Προς θέατρο Badminton



Αξιότιμοι κύριοι,

ως κάτοικος της Αθήνας θεωρώ υποχρέωσή μου να εκφράσω τη δυσαρέσκειά μου σχετικά με την ξενόγλωσση επωνυμία του θεάτρου σας. Κατανοώ την επιλογή της λέξης 'badminton' και θα μπορούσα να τη δικαιολογήσω δεδομένης της συγκυρίας των Ολυμπιακών Αγώνων, όμως πλέον είναι ανάρμοστο κατά την ταπεινή μου άποψη ένα αθηναϊκό θέατρο να μην τιτλοφορείται με μια λέξη ελληνική. 
Δόξα τω Θεώ, υπάρχουν άπειρα ονόματα Ελλήνων δημιουργών από όλες τις χρονικές περιόδους της ιστορίας μας που έχουν αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στον χώρο του πολιτισμού, ελληνικού και παγκόσμιου, και που είναι αναγνωρίσιμα σε όλη την υφήλιο. Ποιος δεν ξέρει τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή ή τον Ευριπίδη, τους πατέρες του θεάτρου παγκοσμίως, και πόσα θέατρα εμείς οι απόγονοί τους έχουμε ονομάσει Σοφόκλεια π.χ. για να τους τιμήσουμε; Και οι τρεις Αθηναίοι ήταν (Ελευσίνα, Κολωνός, Σαλαμίνα), αυτή η πόλη τους γέννησε, η πόλη που φιλοξενεί το θέατρό σας σήμερα. 
Η επιλογή μιας λέξης αγγλικής που, εκτός των άλλων, είμαι σίγουρη πως ελάχιστοι γνωρίζουν την ερμηνεία της στην ελληνική γλώσσα αν τους ρωτήσει κανείς, είναι τουλάχιστον προσβλητική και όφειλα ως Ελληνίδα να το επισημάνω.
Σημειώνω επίσης ότι παρά το αξιόλογο των παραστάσεων που ανεβάζετε κατά καιρούς και που θα ήθελα πολύ να παρακολουθήσω με την οικογένειά μου, επιλέγω να μην το κάνω αποκλειστικά και μόνο ως ο προσωπικός μου τρόπος διαμαρτυρίας στο θέμα που ανέπτυξα παραπάνω. Είμαστε Έλληνες, κάποια στιγμή νομίζω ότι θα πρέπει να ξεκινήσουμε να σκεφτόμαστε ως τέτοιοι.


Με εκτίμηση,
Ευαγγελία Ψαρρού



Αθήνα, λεωφ. Αλεξάνδρας & Πατησίων