28.3.13

Επιστροφή στη φύση

Άλλοι καλλιεργούν κουνουπίδια για να τα τρώνε, εμείς τα καλλιεργούμε για να τα φωτογραφίζουμε :)


ενίοτε, για να τα βάζουμε και στο βάζο (μη γελάτε! :))


Είναι μεγάλη χαρά και ικανοποίηση να γεμίζει η κουζίνα από λαχανικά που έχεις φυτέψει μόνος σου. Ο σύζυγος δεν χορταίνει να τα καμαρώνει, αλλά κι εγώ δεν πηγαίνω πίσω. Πρώτα καμαρώνονται, ύστερα φωτογραφίζονται και τελευταία καταναλώνονται.



Φέτος τα πασχαλινά αυγά θα είναι από τις κότες μας, οι οποίες όλο τον χειμώνα δε σταμάτησαν μέρα να γεννάνε. Ούτε και θυμάμαι από πότε έχω να πάρω αγοραστό αυγό.


Και φυσικά, δεν ξεχνάμε τα λουλούδια που γεμίζουν κάθε τόσο τα βάζα, όπως οι ολόδροσες αρωματικές φρέζες που δίνουν ρεσιτάλ τούτον τον καιρό σκορπίζοντας απλόχερα χρώματα και αρώματα σε ολόκληρο το σπίτι. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε, ότι ο Θεός γελάει μέσα από τα λουλούδια. Ακόμα κι όταν δεν ανθοφορεί τίποτα, πηγαίνω στο δάσος και κόβω αγριολούλουδα, κλαδιά από ευκάλυπτο, πεύκο, σχίνο και κυπαρίσσι. Αισθάνομαι σαν κάτι να λείπει από το σπίτι όταν δεν υπάρχουν λουλούδια, γι' αυτό φροντίζω πάντα τα βάζα του να είναι γεμάτα.


Θέλαμε μια ζωή απλή και σεμνή μακριά από χλιδή και πολυτέλειες, με τα ζώα μας ελεύθερα στη φύση, με τον κήπο, το περιβόλι και τα ολάνθιστα παρτέρια, με τη λιτή και χαμηλότονη αυτή χροιά και ποιότητα που μόνο η ζωή στο χωριό και τη φύση μπορούν να χαρίσουν. Έτσι, αφού δεν γινόταν εκ των πραγμάτων να τα αφήσουμε όλα πίσω μας και να πάμε να μείνουμε στη φύση, αποφασίσαμε να φέρουμε τη φύση κοντά μας, κάνοντας ζωή μας το μεράκι μας. Ο σύζυγος έχει αναλάβει ως επί το πλείστον τη φροντίδα τους κι εγώ την μετέπειτα πορεία τους. Συχνά μας ρωτούν πώς τα έχουμε καταφέρει, πώς αποκτήσαμε τις γνώσεις για όλα αυτά. Τίποτα, το ένα έφερνε το άλλο. Αγαπούσαμε αυτό τον τρόπο ζωής, πιστεύαμε ότι μας εξέφραζε και είπαμε να το δοκιμάσουμε. Όλα μαθαίνονταν σιγά σιγά στην πορεία, δια της εμπειρίας, ψάχνοντας, ρωτώντας και εφαρμόζοντας. Στην αρχή ξεκινήσαμε δοκιμαστικά με πέντε κότες και δυο μαρούλια. Τώρα έχουμε πρακτικά έναν ολόκληρο ζωολογικό κήπο και τα κηπευτικά μας οργιάζουν σε ποικιλία, ποσότητα και προπαντός ποιότητα. Το πιο δύσκολο κομμάτι ήταν να παρθεί η απόφαση, από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους. Έτσι όμορφα κι απλά.

27.3.13

Περιμένοντας την παρέλαση

Κάθε χρόνο όλο και λιγότεροι, λιγότερο ενθουσιώδεις, λιγότερο παθιασμένοι.. Μία κυρία συζητά με τη φίλη της: "Το δηλώνω, δεν ξανάρχομαι στην παρέλαση, καλύτερα να τη βλέπω από την τηλεόραση που δεν υπάρχει ούτε πρόβλημα πού θα παρκάρω ούτε πιτσιρίκια να μου προκαλούν πονοκέφαλο με τις φωνές και τις τσιρίδες τους. Κάθε χρόνο τα ίδια, κλείνουν τους δρόμους και τα αυτιά μου γεμίζουν από τις φωνές και τις τσιρίδες. Καλύτερα από την τηλεόραση". Η φίλη έψαχνε ήδη με ανήσυχο βλέμμα για μια θέση στις γεμάτες από κόσμο καφετέριες της λεωφόρου. Στην άκρη του δρόμου ένας πλανόδιος πωλητής άλλης εθνότητας πουλάει σημαίες και κασκόλ που γράφουν Hellas. "Δεν θέλω να συμμετάσχω άλλη φορά στην παρέλαση, σε πειράζει;" ακούω τον γιο μου να μου λέει. "Δεν ήρθε σχεδόν κανένας από το τμήμα μου, καλύτερα να είμαι στους απ' έξω που κοροϊδεύουν, παρά στους από μέσα"...

Κάποια παιδιά το διασκεδάζουν, είναι μια ευκαιρία να βρεθούν με τις παρέες τους, να κάνουν τα δικά τους. Κάποια άλλα πιο αποκομμένα, δείχνουν να έχουν φτιάξει δικές τους κλειστές ομάδες ελάχιστων ατόμων, δύο με τριών το πολύ, κυρίως κορίτσια. Με τα αναμμένα τσιγάρα στο χέρι, με το κραυγαλέο μακιγιάζ που έχει σβήσει κάθε παιδικότητα από τα όμορφα πρόσωπά τους, με ρούχα που πασχίζουν να κρύψουν τα στοιχειώδη αφήνοντας τα υπόλοιπα προκλητικά έκθετα σε κοινή θέα, ισορροπώντας με δυσκολία πάνω στις δωδεκάποντες γόβες και πάνω στην εύθραυστη γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και ουτοπίας, προκαλούν θλίψη για την απόγνωση που εκπέμπουν κάποιος να τους δώσει λίγη προσοχή, κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους. Έστω για αυτό το εφήμερο που αποσπούν βίαια και σπασμωδικά από τους θορυβημένους θεατές, έστω για όσο κρατά μια παρέλαση...








20.3.13

Καθαρή Δευτέρα στην Αίγινα

Όσες φορές έχω επισκεφτεί την Αίγινα είναι με τις κολλητές μου από τη σχολή. Στην αρχή ξεκίνησε σαν ημερήσια εκδρομή της μιας φοράς, αλλά σιγά-σιγά εξελίχθηκε σε ένα άτυπο ετήσιο ραντεβού που έχει πάρει τη μορφή προσκυνήματος στον Άγιο Νεκτάριο, αλλά και επίσκεψής μας στο φεστιβάλ φυστικιού που διοργανώνεται με επιτυχία κάθε χρόνο από τους τοπικούς φορείς. Είναι ένα ραντεβού που μας δίνει την ευκαιρία να συναντηθούμε μακριά από υποχρεώσεις και τρεχάματα και να περάσουμε μια μέρα ήρεμη, ανέμελη και με αυτή την ιδιαίτερη χαρά που μόνο η συντροφιά της κοριτσοπαρέας μπορεί να σου δώσει. Έτσι λοιπόν, κάθε χρόνο Σεπτέμβρη μήνα, λίγο προτού να φύγουν οι καλοκαιρινές ζέστες και πιάσει να δροσίζει, ξέρουμε ότι μας περιμένει το ετήσιο ραντεβού μας με το αγαπημένο νησί.

Το φετινό διήμερο της Καθαρής Δευτέρας ωστόσο τους έκανα απιστία, αφού ήταν η πρώτη φορά που αντί για τις φίλες μου, την επισκέφτηκα με την οικογένειά μου. Οι συγκυρίες ευνόησαν ιδιαίτερα σε αυτό, αφού ο σύζυγος είχε δουλειά εκεί για αυτές τις μέρες και, το κυριότερο, υπήρχε αυτοκίνητο διαθέσιμο που μας περίμενε λίγα μέτρα μακριά από το λιμάνι. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να γνωρίσω το νησί και πέρα από τη διαδρομή Αίγινα-Άγιος Νεκτάριος που ήξερα μέχρι τώρα.


Η μέρα ήταν παραπάνω από ευνοϊκή για εκδρομή. Ένας ούριος άνεμος είχε σκορπίσει και τα τελευταία σύννεφα από τον ουρανό κάνοντας τη θάλασσα να λαμπυρίζει κάτω από τις ζωηρές μαρτιάτικες ακτίνες του ήλιου. Αρχοντικά εγκαταλελειμένα στο μένος του χρόνου, στέκονται με αξιοπρέπεια δίπλα στα σύγχρονα γκριζωπά τσιμεντοκατασκευάσματα απροσδιορίστου χαρακτήρα και αισθητικής συνεχίζοντας να αιχμαλωτίζουν με την ίδια ευκολία το βλέμμα του επισκέπτη, όσες φορές και αν τα έχει ξαναδεί.


Η ζωή στην Αίγινα προχωρά νωχελικά με τους δικούς της αργόσυρτους ρυθμούς όπως συμβαίνει σε πολλά νησιά της πατρίδας μας, σα τον φλοίσβο των κυμάτων που ντύνει μουσικά τις στιγμές των κατοίκων και των επισκεπτών της πάνω στο όμορφο νησί του Αργοσαρωνικού.


Η νύχτα πέφτει και ένα καινούργιο πρόσωπο αποκαλύπτεται μέσα στα ασφυκτικά από τον κόσμο που ήρθε για το τριήμερο σοκάκια της, στα καΐκια που είναι στοιχισμένα σιωπηλά στο αγκυροβόλι, στις εκκλησιές που διαγράφουν το σχήμα τους με τον πιο καλλιτεχνικό τρόπο πάνω στο σκοτεινό φόντο της θάλασσας. Στο μέσο, το Δημαρχείο της Αίγινας, θαρρείς βγαλμένο από χρονοκάψουλα της εποχής του μεσοπολέμου.


Η επόμενη μέρα ξημέρωσε συννεφιασμένη. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε τον αμαξωτό που θα μας οδηγούσε στην ενδοχώρα του νησιού. Ήπιοι λόφοι απλώνονταν καταπράσινοι ολόγυρά μας, δαντελωτές ακρογιαλιές, η φύση να οργιάζει και ένας σκοτεινός ουρανός να υπενθυμίζει ότι ο χειμώνας δεν έχει πει ακόμα την τελευταία του λέξη. Η απαραίτητη στάση στο μοναστήρι του Αγίου και μετά δρόμο για τον ναό της Αφαίας στην άλλη άκρη του νησιού που έχει πάρει το όνομά της από τη νύμφη Αφαία, κόρη του Δία, μια θεότητα που υπήρχε στην Αίγινα ήδη από τη 2η π.Χ. χιλιετία και λατρευόταν μόνο εδώ.


Ο ναός χτίστηκε σε έναν αρχαιότατο χώρο λατρείας στη θέση ενός πρόσφατα κατεστραμμένου από πυρκαγιά παλαιότερου και μικρότερου οικοδομήματος γύρω στο 490 π.Χ., την εποχή της μεγαλύτερης ακμής του νησιωτικού κράτους της Αίγινας και θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του δωρικού αρχιτεκτονικού ρυθμού. Βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση, μάλιστα θεωρείται από τους υποστηρικτές της ιερής γεωμορφολογίας της Ελλάδας ότι είναι χτισμένος ακριβώς πάνω στην κορυφή ισοσκελούς τριγώνου που φτιάχνουν μαζί με το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και τον Παρθενώνα στην Ακρόπολη. Ο τελευταίος, αν έχει καλό καιρό, είναι διακριτός από τον λόφο στην κορυφή του οποίου δεσπόζει ο ναός της Αφαίας, ο συννεφιασμένος καιρός ωστόσο δεν μας άφησε να το εξακριβώσουμε και από μόνοι μας.


Κατηφορίσαμε προς την Αγία Μαρίνα αργά το μεσημέρι, ένα θερινό ως επί το πλείστον θέρετρο. Περπατήσαμε στην γεμάτη από κόσμο παραλία της, χαζέψαμε τη θάλασσα, χαλαρώσαμε. Δυο-τρεις χαρταετοί προσπαθούσαν να βρουν το ζύγι στον άστατο άνεμο χωρίς όμως να τους κάνει το χατήρι, κάποια παιδιά έπαιζαν στην άκρη του κύματος και ο κόσμος να έχει στήσει με το τίποτα ένα υπαίθριο πανηγύρι με όλα τα σαρακοστιανά εδέσματα σε πλήρη παράταξη, χορός και τραγούδι και έξω καρδιά, και η ζωή όπως μόνο οι Έλληνες ξέρουν να τη χαίρονται, με τις αναποδιές και τις νηνεμίες της, με τις πίκρες και τα καλά της, με τη νοστιμάδα της κάνοντας κατά το πρόσταγμα του ποιητή την καρδιά τους χαρταετό για τον άνεμο και άνεμο για τον χαρταετό, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει..


Καλή Σαρακοστή!


14.3.13

Οι αμυγδαλιές ανθίσαν και φέτος


Κάτι οι παγωνιές του βορρά κάτι οι βροχές του νότου, οι αμυγδαλιές άργησαν να μας ανθίσουν φέτος. Και εκεί που τις περίμενες Γενάρη, έφτασε Μάρτης για να ανοίξουν οι ροδόλευκοι ανθοί, μέσα στον μήνα που όλα είναι απλωμένα μπροστά ξεκάθαρα κάτω από έναν ήλιο δυνατό, αλλά όχι τόσο ακόμα που να σε τυφλώνει.


Και αν Γενάρης χωρίς ανθισμένη αμυγδαλιά γίνεται, Μάρτης χωρίς ..μάρτη δεν γίνεται! Λευκή και κόκκινη κλωστή πλέκονται παρέα για άλλη μια χρονιά να γίνουν βραχιολάκι να στολίσει χεράκια παιδικά να τα προστατέψει από το κάψιμο του μαρτιάτικου ήλιου. "Οπόχει κόρη ακριβή, το Μάρτη ήλιος μην τη δει" λέγαν οι παλιοί, γιατί η μαυρίλα του ήλιου στο πρόσωπο σήμαινε ασχήμια, ειδικά για τα κορίτσια που η παράδοση τα ήθελε ολόλευκα σαν τα κρίνα της Παναγίας. Να σπρώξει ο χρόνος το μήνα ως την τελευταία του μέρα να βγει ο μάρτης από τους παιδικούς καρπούς, να ριχτεί απάνω στις τριανταφυλλιές, να τον πάρουν κατόπιν τα πουλιά, να το πάρουν τα χελιδόνια να χτίσουν τις φωλιές τους. Τα κορίτσια θα το αποθέσουν πάνω στους ροδανθούς για να πάρουν τα μάγουλά τους κάτι από το χρώμα τους και τα αγόρια θα το δέσουν στις  αναστάσιμες λαμπάδες για να καεί μαζί με αυτές το βράδυ της Λαμπρής, όπως ορίζει το έθιμο.

Πρώτη η αμυγδαλιά σέρνει τον χορό της ανθοφορίας και φέτος, όσο κι αν την καθυστέρησε ο καιρός. Ποτέ καμία άνοιξη δεν έχει χάσει τη σειρά της. Τα αγριολούλουδα ήδη λιάζονται νωχελικά κάτω από τον μαρτιάτικο ήλιο, οι βολβοί ξεμυτίζουν ανυπόμονα μέσα από τις γλάστρες, τα παρτέρια ανθίσανε στην πόλη κι εγώ χαμογελάω ασυναίσθητα με εκείνο το απλανές βλέμμα του ονειροπόλου που μόνο ετούτη η εποχή μπορεί να αποσπάσει.



8.3.13

8 του Μάρτη



Χρειάστηκε να κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι 
για να φτάσουμε στο συμπέρασμα
ότι αυτό που μας κάνει τέλειες
είναι οι ατέλειές μας.

(για την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.)