26.2.13

Παλιά αγαπημένα αντικείμενα

Το δικό μου παλιό και αγαπημένο που παρουσιάζω σήμερα ως συμμετοχή στην ιδέα της e-φίλης Ρένας Χριστοδούλου να παρουσιάσουμε παλιά αγαπημένα μας αντικείμενα είναι ένα κρυστάλλινο σκεύος για το σερβίρισμα fruit punch, δροσερών δηλαδή χυμών από φρέσκα φρούτα αλκοολούχων ή μη με τα ποτηράκια του. Πρόκειται για το πρώτο-πρώτο προικώο που μπήκε στη συλλογή που θα ξεκινούσε η μαμά μου με το που έμαθε ότι θα αποκτούσε το πρώτο της παιδί.

Το σερβίτσιο έχει ταξιδέψει από τη Γερμανία και αγοράστηκε την εποχή που οι δικοί μου ανήκαν ακόμα στον εκεί απόδημο ελληνισμό. Για ένα διάστημα στην αρχή εργάστηκαν σε αυτό το εργοστάσιο κατασκευής κρυστάλλων, από το οποίο η μαμά μου θα έφευγε λίγο αργότερα λόγω των εργασιακών συνθηκών που πλέον δεν αποτελούσαν το πιο ασφαλές περιβάλλον για την κατάστασή της, καθότι έγκυος σε μένα. Την τελευταία μέρα πριν φύγει ωστόσο, αποφάσισε να αγοράσει δύο σετ από το πιο αγαπημένο της κομμάτι που παρήγαγε το εργοστάσιο και περνούσε από τα χέρια της προκειμένου να διαμορφωθεί, ένα για μένα που θα γεννιόμουν λίγους μήνες αργότερα και ένα για το επόμενο παιδί που θα αποκτούσαν μελλοντικά (η αδελφή μου έχει το δίδυμο αδελφάκι του αλλά με μπλε καπάκι). Τα φυλούσε ως κόρη οφθαλμού πακεταρισμένα και προφυλαγμένα μέχρι τη στιγμή που η καθεμιά μας θα ξεκινούσε την δική της οικογένεια στο δικό της σπιτικό.

Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν, το κρυστάλλινο αυτό σετ με τα περίτεχνα ραγισμένα τοιχώματα, το φυσητό κόκκινο καπάκι που προστατεύει την κυρίως κανάτα και τα λεπτεπίλεπτα κουπάκια του στο ίδιο ύφος που νομίζεις ότι θα σπάσουν ακόμα και στο κοίταγμά σου, ενσαρκώνει για μένα όλο τον νόστο, τις αγωνίες και τους αγώνες που έδωσαν οι δικοί μου στο ξεκίνημα της κοινής τους ζωής εκεί μακριά, στην σκληρή και αφιλόξενη ξενιτιά. 



Είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια μέσα στο σπίτι για συναισθηματικούς λόγους πρωτίστως, αλλά και για αισθητικούς αφού μου αρέσει πάρα πολύ, και το έχω φυλαγμένο σε περίοπτη θέση μέσα στο σύνθετο της τραπεζαρίας μέχρι την ώρα που θα περάσει στο δικό μου παιδί όταν φτάσει κι αυτό με τη σειρά του στο ξεκίνημα της δικής του ανεξάρτητης ζωής και οικογένειας.


Κατά τα άλλα, η Κυριακή πέρασε ήρεμα και μέσα στο κλίμα της γλυκιάς προσμονής που μας έφερε το άκουσμα του ερχομού του μεγάλου μου γιου από τον στρατό. Ο χρόνος μέχρι την απόλυσή του έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα και μέχρι να πεις Πάσχα, η θητεία του θα έχει αισίως λάβει τέλος. Είχα διαβάσει πριν από λίγες μέρες  εδώ μια συνταγή για μπισκότα που μου φάνηκε καλή και μιας και υπήρχαν χρόνος και διάθεση είπα να την δοκιμάσω μήπως και την φτιάξω και επίσημα τις μέρες που θα είναι και ο Λευτέρης στο σπίτι. Μέσα σε λίγη ώρα και με υλικά που βρίσκονται σε κάθε κουζίνα, φτιάχτηκε ένα γευστικό συνοδευτικό για τον καφέ ή το τσάι που έγινε ανάρπαστο από όλους, αφού μέχρι την επομένη δεν είχε μείνει ούτε ψίχουλο!


Εύχομαι καλή επιτυχία στους διαγωνιζόμενους και τα συγχαρητήριά μου στην πάντα ευρηματική και δημιουργική Ρένα για την θαυμάσια ρετρό νοσταλγική ιδέα της! Τις υπόλοιπες συμμετοχές μπορείτε να τις θαυμάσετε εδώ.

22.2.13

Μάθημα Τεχνολογίας

Και μόνο στο άκουσμά του καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για ένα μάθημα που φέρνει μια νέα πνοή και φιλοσοφία στον χώρο της εκπαίδευσης που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα "παραδοσιακά" μαθήματα του διδακτικού κορμού. Γιατί το μάθημα της Τεχνολογίας υπόσχεται την εξοικείωση του μαθητή με το σύγχρονο περιβάλλον που τον περιστοιχίζει μέσα από το πρίσμα της τεχνολογίας όπως αυτή διακρίνεται σε διάφορες εκφάνσεις της καθημερινότητάς του. Κυρίως όμως, σκοπός του μαθήματος είναι τα παιδιά να έρθουν σε μια πρώτη γνωριμία με την ίδια την τεχνολογική έρευνα, τόσο σε θεωρητικό επίπεδο όσο και στην πράξη.

Εντός αυτού του πλαισίου, υποχρέωση των μαθητών της Α' Γυμνασίου που παρακολουθούν το μάθημα της Τεχνολογίας είναι η λεγόμενη "Ατομική Εργασία". Τα παιδιά αναλαμβάνουν μέσα σε προκαθορισμένο από τον καθηγητή τους χρονοδιάγραμμα να υλοποιήσουν την ολοκληρωμένη παρουσίαση ενός αντικειμένου δικής τους επιλογής το οποίο θα έχουν μελετήσει και κατασκευάσει οι ίδιοι από το μηδέν από υλικά ως επί το πλείστον ευτελή και ανακυκλώσιμα.

Τα θέματα είναι επιλογή των ίδιων των παιδιών, έτσι, ο γιος μου αποφάσισε να κατασκευάσει ένα υποβρύχιο. Από την αρχή του τριμήνου άρχισε να καταστρώνει σχέδια μαζί με τον πατέρα του για το πώς πρέπει πάνω-κάτω να κατασκευαστεί, τι υλικά να χρησιμοποιηθούν, πώς θα συγκολληθούν μεταξύ τους, πώς θα ομογενοποιηθούν ώστε να φαίνονται ως ένα σώμα κτλ. Το πάτωμα γέμισε από υλικά, ένα κομμάτι μπουριού σόμπας για το κυρίως σώμα του υποβρυχίου, χωνιά που θα πρέπει να προσαρμοστούν κατάλληλα για τα δύο άκρα του πλώρη πρύμνη, μια μικρή προπέλα, μπολ διαφόρων μεγεθών, καπάκια, καλαμάκια κτλ. για την κατασκευή της γέφυρας, των πτερυγίων και των υπόλοιπων παραμέτρων του υποβρυχίου, μοτέρ, μπαταρίες, άξονες κ.ο.κ. Παράλληλα η εργασία ζητούσε μια καταγραφή σε μορφή ημερολογίου της κατασκευαστικής πορείας της, π.χ. στις τάδε του μήνα συγκεντρώθηκαν τα υλικά, στις τάδε έγινε η συγκόλληση, στέγνωσαν και τάδε του μήνα περάστηκαν με γύψο και βάφτηκαν σε ενιαίο χρώμα κτλ. Όλα τα στάδια θα πρέπει επίσης να φωτογραφίζονται για να ενσωματωθούν και οι φωτογραφίες στο υλικό της εργασίας. Μέχρι το τέλος του γ' τριμήνου θα πρέπει να έχει φτιάξει δεμένο βιβλιαράκι τόσο με την ημερολογιακή πορεία της κατασκευής όσο και με λοιπές πληροφορίες που έχουν να κάνουν με το ίδιο το αντικείμενο, στην περίπτωσή μας τα υποβρύχια. Πληροφορίες ιστορικές, κατασκευαστικές, κάποια γνωστά υποβρύχια που άφησαν ιστορία, όπως το Παπανικολής κτλ., φωτογραφίες, βιβλιογραφία, όλα όσα χρειάζεται μια κανονική εργασία συν την ίδια την κατασκευή.

Συμφωνώ με όλα αυτά τα ωραία, πλην ενός: Ότι παρόλες τις μεγαλεπίβολες φιλοδοξίες του, το μάθημα αυτό θα έπρεπε να γίνεται στο σχολείο και ΟΧΙ στο σπίτι! Γιατί αυτό σημαίνει εξ' ορισμού ότι κανένα παιδί δεν θα το κάνει μόνο του, αλλά με την βοήθεια (μερική ή και ολική) των γονιών του. Σημαίνει επίσης ότι ο καθηγητής του συγκεκριμένου μαθήματος όχι μόνο αδυνατεί να ελέγξει την αυθεντικότητα της εργασίας του κάθε παιδιού και άρα η βαθμολογία δεν θα έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, αλλά αδυνατεί να σταθεί και δίπλα στις όποιες απορίες των μαθητών που σίγουρα θα προκύψουν, οι οποίες όλες καλούνται να λυθούν ..από τους γονείς! Καθόμαστε και σπάμε το κεφάλι μας πώς θα γίνει το ένα και πώς το άλλο, όταν στο σχολείο του Γιάννη υπάρχει ξεχωριστή αίθουσα για το μάθημα της Τεχνολογίας, η οποία αν ήθελε όχι μόνο να ονομάζεται έτσι αλλά και να είναι, όφειλε κατά την ταπεινή μου γνώμη να είναι πλήρως εξοπλισμένη με όλα τα σχετικά που χρειάζονται για τέτοιου είδους κατασκευές όπως κόλλες, εργαλεία, χάρακες, κοφτάκια, μπογιές, αλλά και πάγκους εργασίας για να μπορούν τα παιδιά να δημιουργήσουν ελεύθερα και ανενόχλητα τις δημιουργίες τους εντός διδακτικών ωρών. Θα μπορούσε ο καθηγητής τους να τους είχε πει "φέρτε ο καθένας τα υλικά του και θα τα φτιάχνετε εδώ, κάτω από την συνεχή επίβλεψή μου και μέσα στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο που μπορεί να αντεπεξέλθει στις ιδιαίτερες απαιτήσεις αυτού του μαθήματος" ώστε να μειωθεί στο ελάχιστο το κόστος κατασκευής από πλευράς σχολείου. Παρά μόνο, αποποιείται κάθε ευθύνης και λέει "φτιάχτε τα μόνοι σας" (δηλαδή οι γονείς σας) "και κόφτε το κεφάλι σας να βρείτε τις λύσεις, γιατί εμένα μόνο το αποτέλεσμα μου ζητείται να βαθμολογήσω"!

Κάθομαι και κάνω σύγκριση με τις εκπαιδευτικές συνθήκες που επικρατούν στα σχολεία του Καναδά όπως μου τα περιγράφει η αδελφή μου που τα ζει τα τελευταία χρόνια από πρώτο χέρι, όπου η φιλοσοφία τους εκεί είναι ότι ο γονιός δεν έχει καμία δουλειά να κάθεται και να διαβάζει το παιδί του, όπως συμβαίνει εδώ. Το σχολείο και ό,τι έχει να κάνει με αυτό είναι αποκλειστική ευθύνη των δασκάλων, όχι των γονιών. Οι γονείς έχουν άλλον ρόλο να παίξουν, τον ρόλο του γονιού. Γι' αυτό βέβαια και τα παιδιά εκεί όταν επιστρέφουν στο σπίτι δεν έχουν καμία σχολική υποχρέωση, ούτε διάβασμα, ούτε εργασίες ούτε τίποτα, παρά είναι ήδη έτοιμα για την επόμενη μέρα γιατί τα έχουν κάνει όλα στο σχολείο με τους δασκάλους τους, για να μπορούν να παραμένουν παιδιά. Καθότι, σύμφωνα πάντα με την φιλοσοφία των Καναδών, όπως οι δάσκαλοι οφείλουν να είναι δάσκαλοι και οι γονείς γονείς, έτσι και τα παιδιά πρέπει να είναι παιδιά, που σημαίνει ότι ο χρόνος τους στο σπίτι πρέπει να είναι αφιερωμένος στο να παίζουν και να χαλαρώνουν μετά από το εντατικό σχολικό οκτάωρο της ημέρας απολαμβάνοντας τις ζωτικής σημασίας ευεργεσίες της οικογενειακής ζωής στη διαμόρφωση της ψυχικής και πνευματικής τους υγείας και εξέλιξής τους ως υγιείς και ολοκληρωμένες προσωπικότητες... Ξεκάθαροι ρόλοι, ξεκάθαρα πράγματα...



16.2.13

Μια εικόνα, χίλιες σκέψεις


Μια γυναίκα που εργάζεται σε χωματερή σταματά για λίγο. Το ρούχα της φτωχικά, βρώμικα. Τα χέρια της ροζιασμένα. Το πρόσωπό της όμως λάμπει. Όπως λάμπουν όλα τα πρόσωπα όταν η ψυχή βρίσκεται αλλού, απαγκιστρωμένη από την ασχήμια και τις κακουχίες που την περιτριγυρίζουν. Και μια σκέψη. Να είχε ίσως λίγο περισσότερο χρόνο για να μπορεί να κοιτάζει τα βιβλία που πετάει ο κόσμος.

Είναι η φωτογραφία του αμερικανού φωτογράφου Μίκα Άλμπερτ που ξεχώρισε μεταξύ πολλών φωτογραφιών κορυφαίων φωτογράφων ανά τον κόσμο στον διεθνή διαγωνισμό World Press Photos. Όλες τους πρόβαλαν τον πόνο, την ασχήμια, τη δυστυχία και τον θάνατο, κυρίως από τον πόλεμο της Συρίας. Περιοχές εμπόλεμες, παιδιά σκοτωμένα, νεκρικές πομπές, σκόνη και θλίψη, βασανιστήρια, συντρίμια, κλάμα, οδυρμός ήταν τα αποκλειστικά τους θέματα.

Και ανάμεσά τους, μια παραφωνία. Μια εικόνα που με καθήλωσε με την πρώτη ματιά, μην αφήνοντάς με να πάρω το βλέμμα μου από πάνω της. Μια φωτογραφία που σαν ηλιαχτίδα επισκίασε στα μάτια μου όλες τις άλλες. Γιατί έδειχνε κάτι άλλο. Την εξαίρεση που μπορεί να κάνει υποφερτό κάθε κανόνα, όσο σκληρός και απάνθρωπος μπορεί αυτός να είναι. Το μήνυμά της ελπιδοφόρο, αισιόδοξο. Μια φωτογραφία-δήλωση πανηγυρική και χαρμόσυνη, πως η ελπίδα δεν πεθαίνει έτσι εύκολα, αλλά μπορεί να υπάρξει ακόμα και στα πιο απίθανα μέρη, ακόμα και στις πιο δύσκολες συγκυρίες, όταν κάθε εκδοχή της λογικής σου σου λέει το αντίθετο...


14.2.13

Η αγάπη έρχεται στο τέλος

 .. όταν οι βιτρίνες θα έχουν πια ξεστολιστεί
από του Αγίου Βαλεντίνου τις πολύχρωμες γυαλιστερές γιρλάντες
κι όταν καρδούλες κι αρκουδάκια θα έχουνε και πάλι στα κουτιά τους
ερμητικά κλειστεί.
 
Γιατί η αγάπη έρχεται στο τέλος,
όταν φανταχτερά και πλουμιστά όλα τους θα έχουν με τα χρόνια ξεθωριάσει
και ως το χρώμα της καρδιάς οι περιπέτειες της ζωής θα σ' έχουνε πια φτάσει
 στο κόκκινο το αληθινό, αυτό που ξέρει πώς να πλέκει των ανθρώπων τις στιγμές
με αγνή κι ατόφια ευτυχία. 

Η αγάπη έρχεται στο τέλος γιατί απέχει από πολλά,
μικρότητες, πείσματα και πάθη, υπερηφάνειες και εγωισμούς,
γιατί αρέσκεται να φθάνει τελευταία, όταν όλοι και όλα μακριά θα έχουν φύγει
και να χαρίζεται σ' αυτούς που το 'σηκώνομαι και φεύγω'
δεν είναι της δικής τους της ζωής επιλογή,
αλλά το 'μένω και παλεύω' ό,τι κι αν γίνει, αρκεί εσύ κι εγώ να είμαστε μαζί.
 
 Γιατί η αγάπη έρχεται στο τέλος,
και θέλει να είσαι εκεί όταν γυρέψει να σε βρει.
 
Χρόνια πολλά σε όσους δεν χρειάζονται μια μέρα τον χρόνο να τους πει πως πρέπει να γιορτάσουν την αγάπη τους,
αφού η κάθε μέρα τους μαζί είναι από μόνη της γιορτή!


(υγ. Ο τίτλος της ανάρτησης είναι παρμένος από το τραγούδι της ομότιτλης ταινίας που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους με αφορμή την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου.)

3.2.13

home deco

Η αλλαγή της διακόσμησης του σπιτιού ανά τακτά χρονικά διαστήματα είναι μια συνήθεια που έχω αποκτήσει από την αρχή σχεδόν της συζυγικής μου ζωής. Το να αλλάζει η θέση των διακοσμητικών στοιχείων (πόσο μάλλον των επίπλων) ήταν κάτι το εντελώς άγνωστο στο πατρικό μου σπίτι. Πολλές φορές είχα την αίσθηση πως τόση ήταν η ακρίβεια των θέσεων που είχαν πάρει τα πράγματα σε κλίμακα χιλιοστού που ήταν λες και είχαν ριζώσει στα σημεία που ήταν τοποθετημένα και πως εκεί ήταν καταδικασμένα να βρουν το πλήρωμα του χρόνου.

Αυτή η στασιμότητα μου δημιουργούσε θλίψη. Όταν λοιπόν βρέθηκα στο δικό μου σπιτικό, πλέον αισθάνθηκα τη γλύκα της απόλυτης ελευθερίας πως τώρα μπορούσα να αλλάξω, να μεταφέρω, να πειραματιστώ, να υποστηρίξω ή να απορρίψω τα πάντα όλα κατά βούληση και όσο συχνά ήθελα χωρίς να στενοχωρηθεί κανείς. Μερικές φορές οι αλλαγές ήταν τόσο δραστικές που ερχόταν ο σύζυγος από τη δουλειά και έβρισκε ένα ..καινούργιο σπίτι! Το μόνο που δεν είχα μετακινήσει με τα χρόνια ήταν το σύνθετο, και θα το είχα κάνει αν μπορούσα να χειριστώ τον όγκο και το βάρος του. Ευτυχώς που σε αυτά είναι πολύ συναινετικός και δείχνει να μου έχει εμπιστοσύνη σε όποια αλλαγή κι αν κάνω, όχι ότι παραπονιέται βέβαια αφού κι εγώ κάνω ακριβώς το ίδιο.

Για μένα, ο τρόπος που είναι στημένα τα πράγματα μέσα στο σπίτι, οι συνδυασμοί μεταξύ τους σε θεματικές, σχήματα και χρώματα, το γενικότερο οπτικό αποτέλεσμα που εισπράττουν οι αισθήσεις, έχει πολύ μεγάλη σημασία. Αν κάτι δεν είναι όπως το θέλω ή αισθάνομαι ότι δεν ταιριάζει με το ύφος και τη διάθεση της στιγμής, της εποχής κτλ., το μάτι μου κολλάει εκεί σα να το κάνει επίτηδες μόνο για να μου χαλάσει τη διάθεση και δεν ησυχάζω  μέχρι να βρω τον τρόπο να το αλλάξω. Και για να μπορεί το σπίτι να συμβαδίζει στις διαθέσεις της κάθε εποχής πρέπει μια στο τόσο να γίνονται αλλαγές. Αυτή η ανανέωση νομίζω ότι έχει ευεργετική επίδραση σε όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, και χαίρομαι διπλά γι' αυτό. Η απόσταση ανάμεσα σε εμάς και το σπίτι μας εκμηδενίζεται, αφού χάρη στον χρόνο και την αγάπη που του δίνουμε αποκτά κάτι από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας και γίνεται ζεστό και οικείο και φιλόξενο όχι μόνο για εμάς που το ζούμε και το απολαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας αλλά και στους επισκέπτες μας, οι οποίοι μοιράζονται μαζί μας την αίσθηση πως το σπίτι είναι πιστή εικόνα αυτού που εκπέμπουμε τόσο εγώ όσο και ο άνδρας μου, αφού και εκείνος δεν πηγαίνει πίσω σε ό,τι έχει να κάνει με αλλαγές και καλλιτεχνίες.

Χτες το απόγευμα έτυχε να πάμε μαζί στο σπίτι ενός φίλου του γιου μου που μας είχαν καλέσει. Ο Γιάννης είχε ξαναπάει, εμείς όμως θα τους επισκεπτόμασταν για πρώτη φορά. Ο πατέρας ήταν μηχανολόγος μηχανικός και το σπίτι ήταν φτιαγμένο από τον ίδιο από τα θεμέλια. Φρίκη... Ένα σπίτι μοιρασμένο σε τρία επίπεδα όπου στο ένα επίπεδο βρισκόταν η κουζίνα, στο άλλο το σαλόνι και στο τρίτο τα υπνοδωμάτια. Μια διαρρύθμιση λαβύρινθος με κάθετη ανάπτυξη (τι πιο άβολο!), καμία λειτουργικότητα, οι πάντες να ουρλιάζουν στους πάντες μεταξύ ορόφων, όλοι με το κινητό στα χέρια για να μπορούν να συνεννοούνται αν κάποιος τύχει και δεν ακούσει να κραυγάζουν το όνομά του, μια υστερία, ένα πανδαιμόνιο μέσα σε ένα σπίτι που έμοιαζε να έχει δεθεί κόμπος, γεμάτο από σκοτεινούς διαδρόμους και μικροσκοπικά δωμάτια χωρίς κανέναν απολύτως χαρακτήρα, χωρίς μία καλαίσθητη γωνία, χωρίς ένα κάδρο στους τοίχους να πάρει η ευχή!, από έναν άνθρωπο που η δουλειά του είναι να φτιάχνει σπίτια!... Φύγαμε από εκεί μέσα με δυνατό πονοκέφαλο μη βλέποντας την ώρα να γυρίσουμε στο σπιτάκι μας να ξαναβρούμε την ησυχία μας και αναρωτιόμασταν πώς άντεχαν αυτοί οι άνθρωποι ως το τέλος της ημέρας να μην έχουν χάσει το μυαλό τους μέσα σε αυτό το χαοτικό, στενάχωρο, άσχημο, άβολο, καταθλιπτικό και παρατεταμένα υστερικό κονφούζιο, όπου ο ένας εξόντωνε τον άλλον με τα μέχρι τελικής πτώσεως ουρλιαχτά τους, έχοντας μπλέξει μέσα σε έναν απερίγραπτο γόρδιο δεσμό μαζί με το σπίτι και τις ίδιες τις ζωές τους... 

Το σπίτι για μένα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που ζει και αναπνέει όπως κι εμείς, αποζητώντας την προσοχή και τη φροντίδα μας. Όση αγάπη του προσφέρουμε τόση μας επιστρέφει πίσω και ακόμα παραπάνω. Ακόμα και ο χρόνος που του αφιερώνουμε για να το φροντίσουμε, να το καλλωπίσουμε ή ό,τι άλλο, ακόμα κι αυτός επιστρέφει πίσω σε εμάς στο πολλαπλάσιο, αφού σε ένα σπίτι που έχουμε δώσει κάτι από τον εαυτό μας ο χρόνος κυλά πιο αργά και πιο ουσιαστικά, χαρίζοντας ανεκτίμητες στιγμές γαλήνης και ηρεμίας που τόσο έχουμε ανάγκη. 

Οι  φωτογραφίες είναι από μια γωνιά που έφτιαξα αυτές τις μέρες. Γενικά, τα περισσότερα πράγματα που βρίσκονται μέσα στο σπίτι έχουν φτιαχτεί από εμένα και τον σύζυγό μου, μιας και στους δυο μας αρέσει εξίσου να ασχολούμαστε με τα μαστορεματο-καλλιτεχνικά πραγματάκια που το αφορούν. Ένα μικρό ξύλινο τραπεζάκι σε αχρηστία βρήκε τη θέση του σε μια γωνιά της τραπεζαρίας. Κάποια στιγμή που θα βρω τον χρόνο σκέφτομαι να του αλλάξω χρώμα. Προς το παρόν, του άλλαξα το ντεκόρ. Ένα ασημένιο κηροπήγιο, δώρο γαμήλιο από φίλους που είχε κλειστεί για χρόνια μέσα στο ντουλάπι, ένας δίσκος σφυρήλατος, απόκτημα από κάποια εκδρομή μας στα Γιάννενα, στη μια μεριά ένα γυάλινο κηροπήγιο που γέμισε με τα κουκουνάρια που είχαν μαζευτεί από μια βόλτα μας στο πάρκο με ένα ρεσώ ανάμεσά τους, στην άλλη ένα μάτσο κλωνάρια από ανθούς άγριου σκόρδου από το εξοχικό που είχα αποξηράνει το καλοκαίρι δεμένα με υπόλευκες μεταξωτές κορδέλες, λίγα σύκα αποξηραμένα που μας είχαν έρθει πεσκέσι μέσα στις γιορτές από το νησί και αυτό ήταν όλο για να αποκτήσει ζωή μια άχρωμη γωνιά της τραπεζαρίας και να μας φτιάξει τη διάθεση. Χωρίς έξοδα, χωρίς κόπο, έτσι απλά!