7.11.12

"βασανίζομαι"


Το κτήριο βεβηλωμένο από τα επεισόδια του προηγούμενου χειμώνα, κάπου ανάμεσα στις οδούς Αθηνάς και Ερμού. Αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του '60, όταν το νεοκλασικό στυλ πονούσε για τις βαυαρικές του θύμησες και έπρεπε να εξαλειφθεί από προσώπου πόλης. Ο μοντερνισμός έλυνε κι έδενε τότε στην Ευρώπη, κι εμείς, πιστός ουραγός της, έπρεπε να συμβαδίσουμε με το νέο ρεύμα αν θέλαμε να λεγόμαστε Ευρωπαίοι. Να εκσυγχρονιστούμε. Τρέχαμε ξωπίσω τους ασθμαίνοντας, κι όποιο στίγμα αφήναν το υιοθετούσαμε άκριτα, άβουλα. Γιατί αυτός ήταν ο σκοπός, αν όχι να γίνουμε, τουλάχιστον να φαινόμαστε Ευρωπαίοι. Τουλάχιστον τα κτήριά μας να φωνάζουν Ευρώπη.

Και γίναμε Ευρώπη. Και ξεχάσαμε την Ελλάδα. Την ξεχάσαμε. Και θυσιάσαμε τον χαρακτήρα της στο όνομα του μοντερνισμού. Τα νεοκλασικά της ρήμαξαν. Οι ιδιοκτήτες άρχισαν να τα γκρεμίζουν χωρίς αιδώ και νέες πολυκατοικίες μοντέρνες χτίστηκαν στη θέση τους, με πολλούς ορόφους και με λιτές γραμμές, όπως το επέβαλε ο μοντερνισμός. Και τα κουτιά που γινήκαν τα καινούργια μας σπίτια σκαρφάλωσαν το ένα πάνω στ' άλλο και γίναμε ψηλότεροι και φτάσαμε ως τον ουρανό με τα ολοκαίνουργια εκσυγχρονισμένα υλικά, γυαλί, μπετόν κι ατσάλι, να λαμπυρίζουν απαστράφτοντα κάτω από τον αττικό ήλιο. Και τα νεοκλασικά γινήκαν οίκοι ανοχής και γέμισαν οι γειτονιές της πλατείας Βάθη και του Μεταξουργείου με αναμμένα κόκκινα φωτάκια να στεφανώνουν τις ετοιμόρροπες μισάνοιχτες εισόδους των πάλαι ποτέ περήφανων αρχοντικών της Αθήνας...


Σκαλί-σκαλί, γραμμή-γραμμή κατεβαίνει η ανάρτηση στις κακόφημες γειτονιές και στέκεται σε εκείνο το 'βασανίζομαι' που κλαίει σιωπηλά σαν θρήνος κάποιου ξωτικού που πλανάται εγκλωβισμένο μέσα στην πολύβουη πόλη, λυγμός των φαντασμάτων του χτες που 'χει σταλάξει παράπονο στους νοτισμένους τοίχους των κτηρίων της μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του '60.


Το αυτοκίνητο προσεγγίζει τον δακτύλιο. Η πρωτεύουσα παραλυμένη για δυο 24ωρα από τις κινητοποιήσεις για τα νέα μέτρα. Στις λεωφόρους το αδιαχώρητο.  Πορείες, απεργίες, στάσεις εργασίας και επεισόδια και κάπου στο περιθώριο οι λαθραίοι συνεπιβάτες να συνεχίζουν ανενόχλητοι στους δικούς τους ρυθμούς να κάνουν τα δικά τους. Δυο Πακιστανοί αγκομαχούν να χώσουν ένα καρότσι σουπερμάρκετ γεμάτο τενεκεδένιους θησαυρούς στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στον Άγιο Παντελεήμονα. Δυο μέρες πριν σ' αυτές τις γειτονιές ένας συμπολίτης μου έχανε τη ζωή του από το μαχαίρι ενός λαθρομετανάστη μέσα στο ίδιο του το μαγαζί. "Εμείς δεν πάμε πουθενά, να φύγουν οι Έλληνες" ηχεί ακόμη στ' αυτιά μου η δήλωση ομοεθνή του στο μικρόφωνο του δημοσιογράφου που κάλυπτε το ρεπορτάζ για τις ειδήσεις των οκτώ.


Το παράθυρο ανεβαίνει. Τσεκάρω τις ασφάλειες στις πόρτες. Κινήσεις ενστικτώδικες, κάθε που πρέπει να διασχίσω το κέντρο της πόλης μου. Ένα κέντρο που δεν μου ανήκει πια...


14 σχόλια:

Roadartist είπε...

Έχω βγάλει και εγώ την ίδια φωτογραφία. Την είχα αναρτήσεις πριν λίγες εβδομάδες, γαμώτο δε ξέρεις πόσο μεγάλη θλίψη έχω μέσα μου. Η Αθήνα "μου" (χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη γιατί την λατρεύω) κάθε μέρα γίνεται μια πόλη αγνώριστη. Λυπάμαι. Δεν της αξίζει, ούτε στους κατοίκους της αξίζει αυτό. Οργή...

Lyriel Bee είπε...

Μοιράζομαι τις ευαισθησίες σου κι ας μη ζω στην Αθήνα. Την έχω αγαπήσει. Είναι λυπηρό να βλέπεις ακόμα και από απόσταση, πόσω μάλλον όταν ζεις εκεί, ένα από τα ομορφότερα κομμάτια του πολιτισμού μας, να παραμορφώνεται, να γίνεται ένα μέρος που δεν το αναγνωρίζεις..
Καλή σου μέρα Εύα μου.

Levina είπε...

Μεγάλωσα στην πλατεία Βικτωρίας, τότε που στα παγκάκια της καθόταν μανάδες με παιδιά, τότε που πετάγαμε τις σάκκες μας στις μουριές και παίζαμε μέχρι που ερχόταν οι έξαλλες μητέρες μας να μας μαζέψουν, τότε που οι παπούδες έφερναν τα εγγονάκια τους για να κάνουν εκεί τα πρώτα τους βήματα, τότε που περπατούσαμε βράδια στην Αριστοτέλους, στην Πατησίων, στην Αχαρνών, καθόμασταν στα σκαλιά του Αγ. Παντελεήμονα και τρώγαμε παγωτό τα Καλοκαίρια και κρυφοκοιτάζαμε με περιέργει τι τάχα υπήρχε πίσω από τις μισάνοιχτες πόρτες των παλιων νεοκλασικών με τα κόκκινα φωτάκια στην Φυλής ... Δεν ξαναπήγα, μου γκρεμίσανε κάθε όμορφο, μου λερώσανε τις αναμνήσεις μου , ξεπουλήσανε τις γειτονιές μου.


Καλημέρα καλή μου Εύα, δεν μας άφησαν καμιά ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Memaria είπε...

Η παρακμή βολεύει κάποιους...
Αυτούς που εκμεταλλεύονται και τους Έλληνες και τους αλλοδαπούς..
Όταν ξεπουλήσουν όλοι οι Έλληνες, τότε αυτοί θα "καθαρίσουν" το τοπίο από τα κακοποιά στοιχεία και θα το ξαναχτίσουν με διαμερίσματα που θα πουλιούνται μια περιουσία..άλλωστε είναι κέντρο!!
Καλή σου μέρα!

roadartist είπε...

Κάτι ακόμη που παρέλειψα στο προηγούμενο σχόλιο μου. Για όλα όσα ζούμε, δε φταίνε οι μετανάστες, εμείς φταίμε. Εμείς και μόνο εμείς παρατήσαμε το κέντρο, να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν ευθύνονται και για τη φτώχεια που μεγαλώνει την εγκληματικότητα. Σε αρκετές περιπτώσεις βοήθησαν την οικονομία, όπως π.χ. στα έρημα ορεινά χωριά δίνουν ζωή που οι Έλληνες δεν πάνε να ζήσουν. (κ.α.)

Ανώνυμος είπε...

Would make a great series to find all the 'βασανίζομαι' paintings in the city. This is a great picture ! Please have a good Friday.

daily athens photo

Eva Psarrou είπε...

@ Roadartist
Ό,τι και να πεις έχεις δίκιο. Η Αθήνα μας (γιατί κι εγώ την λατρεύω) ψυχορραγεί και το κράτος δείχνει να της έχει γυρίσει την πλάτη, ίσως κι εμείς οι πολίτες για να είμαστε και πιο αντικειμενικοί. Δεν ξέρω αν είναι οργή ή θλίψη, όμως η αίσθηση που μου μένει από αυτά τα ελάχιστα που γίνονται είναι ότι είναι πολύ λίγα για να κάνουν τη διαφορά.
Καλό απόγευμα αρτίστα μου..

Eva Psarrou είπε...

@ Lyriel
Θυμάμαι στις τελευταίες τάξεις του λυκείου, όταν έπρεπε να κατεβαίνω σχεδόν σε καθημερινή βάση στην πλατεία Κάνιγγος όπου βρίσκονταν όλα τα κεντρικά φροντιστήρια δέσμης. Διέσχιζα αποστάσεις πεζή και ουδέποτε αισθάνθηκα φόβο που κυκλοφορούσα μόνη μου ως αργά το βράδυ. Τώρα, ούτε μέρα δεν θέλω να περνάω από αυτά τα μέρη χωρίς κάποιον μαζί μου για ασφάλεια. Μέσα σε λίγα χρόνια η Αθήνα έχει γίνει μια άλλη πόλη...

Eva Psarrou είπε...

@ Levina Vil
Αν τα περιγράψεις όλα αυτά σε ένα ελληνόπουλο που ζει σήμερα σε αυτές τις γειτονιές θα νομίζει ότι του λες παραμύθια... Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα για την πόλη. Η Αθήνα είναι εκεί, κάτω από τους τόνους των σκουπιδιών και της ασχήμιας, όμως είναι εκεί και μας περιμένει να την ανακαλύψουμε και πάλι. Τα διαμάντια δεν χάνουν ποτέ την αξία τους όσο άδικα και σκληρά κι αν τους φερόμαστε και η Αθήνα μας είναι το πιο λαμπερό απ' όλα.
Καλό απόγευμα!

Eva Psarrou είπε...

@ me (maria)
Είχα δει Μαρία σχέδια της κεντρικής πλατείας της Αθήνας, αμέσως μετά την ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα της Ελλάδας. Η έκταση έπιανε το τρίγωνο Ομόνοια-πλατεία Κάνιγγος-πλατεία Συντάγματος. Όλο αυτό το κομμάτι θα ήταν κατάφυτο με δέντρα, θα είχε συντριβάνια, γεφυρούλες, ρυάκια, κύκνους μέσα σε λιμνούλες κτλ., ένας πνεύμονας υψηλής αισθητικής της πόλης και ένας ιδανικός χώρος περιπάτου και ξεκούρασης των Αθηναίων. Το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά επειδή θίγονταν τα συμφέροντα των οικοπεδούχων αυτών των περιοχών. Όπως βλέπεις, λίγα έχουν αλλάξει από τότε..
Την καλησπέρα μου!

Eva Psarrou είπε...

@ Roadartist
Το κέντρο της Αθήνας υποβαθμίστηκε επειδή εμείς το επιτρέψαμε. Με λάθος επιλογές, με λάθος εκτιμήσεις, με αδιαφορία, εγκληματική πολλές φορές, μπορεί και όλα αυτά μαζί. Όμως, αρτίστα μου, δεν είναι οι Έλληνες που το έχουν κάνει γκέτο και λημέρι τους και σήμερα έχουμε φτάσει εμείς οι υπόλοιποι να φοβόμαστε να κατεβούμε στο κέντρο. Από πλατεία Κουμουνδούρου χρειάστηκε να ανεβώ ως την Αθηνάς απόγευμα σούρουπο. Αν δεν ήταν και ο άντρας μου μαζί δεν νομίζω ότι θα το επιχειρούσα μόνη μου, ούτε και πρόκειται, η μεγαλύτερη ανάγκη να είναι. Δεν θα το κάνω, γιατί φοβάμαι. Έχασα μια συνάντηση που δεν ήθελα να χάσω, μόνο γι' αυτόν τον λόγο. Δεν θα την έχανα αν αισθανόμουν ασφαλής. Δεν το προκάλεσαν οι Έλληνες αυτό, άποψή μου πάντα.

Eva Psarrou είπε...

@ Robert Geiss
I have already three :)) Yes, that would be a great collection. Someone wrote on my Flickr account that it is probably the work of a group of teenagers who want to make a statement on the bad contemporary conditions the city and us citizens are under.
Have a great evening!

Eva Psarrou είπε...

agrimio noreply-comment@blogger.com

9:20 π.μ. (Πριν από 1 ώρα)

προς Εμένα
Ο/Η agrimio (http://agrimio.wordpress.com/) άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας ""βασανίζομαι"":

Όταν επιστρέψω θέλω όλα να είναι όπως παλιά. Ζητάω πολλά; Δεν την είχα δει την φωτογραφία, ούτε το κτήριο τούτο, αλλά όταν την είδα αισθάνθηκα σαν τα ίδια τα κτήρια να βγάζουν μια κραυγή απόγνωσης.. Χαιρετισμούς από την μακρινή Αυστραλία :)

Δημοσίευση
Διαγραφή
Επισήμανση ως ανεπιθύμητο

Εποπτεία σχολίων σε αυτό το ιστολόγιο.

Ανάρτηση από τον/τη agrimio στο Eva Psarrou τη 22 Νοεμβρίου 2012 9:20 π.μ.

Eva Psarrou είπε...

@ Αγριμιώ
Δύσκολο αυτό που ζητάς, Αγριμιώ μου. Η Αθήνα και η Ελλάδα γενικότερα δεν ζει όμορφες μέρες. Το κυριότερο που έχει αλλάξει δεν είναι τα κτήρια, είναι η έκφραση στα πρόσωπα των ανθρώπων της, η απόγνωση στα μάτια, τα σκυμμένα κεφάλια, η παράδοση των όπλων.. κι αυτό είναι το χειρότερο από όλα...
Φιλιά πολλά εκεί στα ξένα!