17.10.12

Περίθαλψη και ..περίθαλψη

Με τον Λύκο να συγκατοικεί μαζί μου τα τελευταία είκοσι και κάτι χρόνια, έχω φτάσει να ξέρω σχεδόν απ' έξω και ανακατωτά ό,τι έχει να κάνει με ιατρικές εξετάσεις, φάρμακα και κρατικά νοσοκομεία. Αυτό που δεν ήξερα μέχρι προχτές ήταν η πραγματική διάσταση της χαοτικής διαφοράς των τελευταίων σε σχέση με την ιδιωτική περίθαλψη που γνώριζα ως επί το πλείστον ως θεωρία.

Χάρη σε έναν εξάδελφο που εργάζεται ως γιατρός χειρουργός σε μια ιδιωτική κλινική των νοτίων προαστίων, τα πράγματα ήρθαν τελικά έτσι ώστε να κλείσω το τελευταίο μου τσεκ-απ εκεί. Και μια διαδικασία που σε φυσιολογικές συνθήκες δημοσίου θα έπαιρνε περίπου ένα δίμηνο για να ολοκληρωθεί, εκεί ολοκληρώθηκε μέσα σε ..δυόμισι ώρες! Μπήκα στην ώρα μου σε όλα μου τα ραντεβού, ήταν όλοι ενημερωμένοι για το ότι θα ερχόμουν, μου συμπεριφέρθηκαν ως άνθρωπο και ως ασθενή, μου μιλούσαν σταθερά με χαμόγελο, με ενημέρωναν για κάθε κίνηση με κάθε λεπτομέρεια χωρίς καν να τους το ζητήσω, με καθησύχαζαν στα διακαστικά κάποιων εξετάσεων που δεν είχα ξανακάνει και είχα μια αγωνία όσο να' ναι, και κάθε τόσο με ρωτούσαν αν ήμουν εντάξει, αν χρειαζόμουν τίποτα ή πονούσα ή οτιδήποτε προκειμένου να αισθανθώ άνετα και ασφαλής. Με το που ολοκλήρωσα τις επισκέψεις μου στα διάφορα τμήματα ενημερώθηκα πως όλα τα διαδικαστικά είχαν τακτοποιηθεί από εκείνους όση ώρα εγώ προχωρούσα με τις εξετάσεις μου και πως τα αποτελέσματα θα βρίσκονταν στο σπίτι μου εντός δύο ημερών, χωρίς εγώ να χρειάζεται να κουνήσω δαχτυλάκι!...

Να πω ότι καταϋποχρεώθηκα; Και λίγο θα είναι... Κάνοντας την αναπόφευκτη σύγκριση του Γολγοθά που καλούμαι να διανύσω κάθε φορά που έρχεται η εποχή του τσεκ απ μου, μιας περιπέτειας χρονοβόρας, ψυχοφθόρας και πολλές φορές ατελέσφορης λόγω ανεπάρκειας ή ανικανότητας του προσωπικού που υπάρχει διαθέσιμο, με την περιποίηση που δέχτηκα στην ιδιωτική κλινική, με όλους τους γιατρούς και τις γραμματείς των τμημάτων να σφάζονται στα πόδια μου για να με εξυπηρετήσουν, δεν μπορώ παρά να αισθανθώ ντροπή και θλίψη για το χάλι του σημερινού Εθνικού Συστήματος Υγείας. Ένα σύστημα που αρέσκεται να ταλαιπωρεί τους ασθενείς του, να τους υποχρεώνει να τρέχουν εκείνοι, οι άρρωστοι (!) και για την τελευταία γραφειοκρατική διαδικασία περιμένοντας με τις ώρες στις ουρές για να εξυπηρετηθούν, ώσπου να φτάσει η σειρά τους να τους ξεπετάξουν κακείν κακώς οι υφιστάμενοι του μόνιμα απόντος γιατρού τους, μόνο για να πάνε στον επόμενο μπελά τους... Μπελάδες που όπως δείχνουν τα πράγματα, δυστυχώς, έχουν ξεχάσει πως πρόκειται για ασθενείς συνανθρώπους τους και λειτούργημά τους είναι να σκύψουν με αφοσίωση, υπομονή και επιμονή πάνω στο πρόβλημα της υγείας τους μέχρι να βρουν, ως θεράποντες γιατροί τους, μια λύση...


12 σχόλια:

Xristina @ Dear e-diary είπε...

Δυστυχώς έτσι είναι τα πράγματα στη δημόσια υγεία. Θλίβομαι όταν μιλάμε για το σύστημα σαν κάτι υπαρκτό. Εμείς είμαστε το σύστημα. Εαν αλλάζαμε ο καθένας από εμάς νοοτροπία τότε θα αλλάζαμε και το σύστημα. Δυστυχώς όμως και αυτοί που ασχολήθηκαν με τη δημόσια υγεία επειδή το ήθελαν και όχι για να βολευτούν , μετά από λίγο κουράζονται να προσπαθούν, απογοητεύονται και τελικά γίνονται όπως όλοι οι άλλοι..

Memaria είπε...

Η υγεία στην Ελλάδα είναι πεθαμένη εδώ και χρόνια...τώρα απλά τη θάβουν με συνοπτικές διαδικασίες..
Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και δεν είμαι και μπέμπα, πάντα στα νοσοκομεία (για να μη μιλήσω για ικα και κλάψουμε όλοι μαζί) η κατάσταση ήταν τραγική, ράντζα, φακελάκια, απαξίωση, ένας κόσμος βγαλμένος από τον χειρότερο υπόκοσμο...
Μεγάλη κουβέντα και μικροί πολύ μικροί κάποιοι άνθρωποι..μόνο στην τσέπη τον έχουν το νου...
Καλή σου μέρα!

Rena Christodoulou είπε...

ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΝΩ ΧΕΡΙ!
ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΙ
ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ΚΙ ΟΧΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ!!!!!!!
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ ΚΙ ΟΧΙ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΧΩΡΑ!!!!!!

Μαρία είπε...

Όλα όσα λες,Εύα μου,είναι σωστά..Το δημόσιο σύστημα υγείας νοσεί...Επιμένω πάντως πως στόχος είναι να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και να αποδώσουμε το σύστημα υγιές και ανοιχτό στον καθένα... γιατί ο αγαθό της υγείας δεν πρέπει να εξαρτάται από τα χρήματα...δεν μπορεί να είναι αντικείμενο εμπορίου...Η υγεία είναι υπόθεση του κράτους που πρέπει φυσικά να εστιάσει πρωτίστως στην πρόληψη και δευτερευόντως στη θεραπεία...Φαντάζεσαι ένα ιδιωτικό νοσοκομείο να έκανε κάτι τέτοιο;Μετρημένες θα ήταν οι μέρες του...Μάλλον θα ενδιαφέρονταν περισσότερο για τη δημιουργία αθενών-πελατών παρά για τη στερέωση δυνατής υγείας...Σε φιλώ και εύχομαι να χρειαζόμαστε το δημόσιο σύστημα υγείας το λιγότερο δυνατό...

Margo είπε...

Αναρωτιέμαι.. άνθρωποι εκεί άνθρωποι και εδώ γιατί είναι τόσο διαφορετικοί; Το δημόσιο επιλέγει τους ανίκανους ή γίνονται όταν μπουν εκεί μέσα; Και το θέμα την ανθρωπιάς; Ποιος νοήμον άνθρωπος θα άφηνε να ταλαιπωρηθεί χωρίς λόγο ο ασθενής; Πότε θα αλλάξει αυτή η κατάσταση;

Καλό ξημέρωμα Εύα μου

Eva Psarrou είπε...

@ Dear e-diary
Το ξέρω πως ίσως κατηγορηθώ για αυτή μου την άποψη, όμως για μένα όλοι είναι ικανοί και όλοι αποδίδουν όταν ξέρουν ότι η επαγγελματική τους εικόνα αξιολογείται και κρίνεται. Το σύστημα φτιάχνει τους πολίτες, όχι οι πολίτες το σύστημα. Και ένα υγιές, αξιοκρατικό και δίκαιο σύστημα δεν θα επικροτούσε ποτέ τη μονιμότητα. Αν είσαι καλός μένεις, αν όχι, συγγνώμη, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να συνεχίσεις να πληρώνεσαι καλύπτοντας μια θέση την οποία δεν είσαι ούτε ικανός ούτε άξιος να κρατήσεις. Και τη νοοτροπία των ευσυνείδητων συναδέλφων σου διαβρώνεις και το σύστημα αρχίζει να παραλύει εξαιτίας σου.

Eva Psarrou είπε...

@ me (maria)
Όταν ένα παιδί μέσα στην οικογένεια κάνει κάτι στραβό χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια για την πράξη του, την επόμενη φορά που θα το ξανακάνει δεν θα φταίει το παιδί. Για μένα, δεν φταίνε οι γιατροί.

Eva Psarrou είπε...

@ Rena Christodoulou
Το πάνω χέρι δεν είναι μόνο ελευθερία, είναι και ευθύνη. Πιστεύεις ότι είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Δεν θα το έλεγα...

Eva Psarrou είπε...

@ Όστρια
Η υγεία έχει ψωμί και όταν το κράτος αδυνατεί ή κωφεύει στα κακώς κείμενα, είναι επόμενο το πάρτυ του κέρδους καλά να κρατεί...
Πες πως είσαι ένας ευσυνείδητος νοσηλευτής ας πούμε, που κάνει καλά τη δουλειά του, όσο το επιτρέπουν τέλος πάντων τα μέσα που του δίδονται. Αν όλοι οι άλλοι είναι σκορπισμένοι στις διπλανές καφετέριες με τα λαπτοπς και το καφεδάκι (βλ. φωτό) και δώστου το κους κους να σκοτώσουμε την ώρα μας μέχρι να χτυπήσουμε κάρτα να φύγουμε. Θα είσαι ευσυνείδητος τη μία μέρα, θα είσαι και τον επόμενο μήνα, τον μεθεπόμενο όμως θα πεις, για κάτσε, ο μ..@@ας της υπόθεσης είμαι δηλαδή εγώ που κάθομαι και σκοτώνομαι; Θα πάρεις και εσύ το καφεδάκι σου να αράξεις στη διπλανή καφετέρια μέχρι να έρθει η ώρα σου να χτυπήσεις κάρτα και να φύγεις. Είναι αναπόφευκτο και δεν θα φταις εσύ, θα φταίει η μονιμότητα που δεν αφήνει κανέναν και τίποτα να σε πετάξει εκτός συστήματος, όσο ανίκανος ή τεμπέλης κι αν είσαι.

Eva Psarrou είπε...

@ Margo
Δεν είναι διαφορετικοί, Margo μου, το σύστημα διαφέρει. Στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να παλέψεις για να αποδείξεις τι μπορείς να προσφέρεις, γιατί αν δεν προσφέρεις θα αντικατασταθείς. Στο δημόσιο δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Άπαξ και μπήκες, βολεύτηκες. Η τρόικα μας πείραξε που θέλει να το καταργήσει αυτό, μπας και ξαναδουλέψει το σύστημα. Οι θέσεις εργασίας μας πείραξαν, όχι η ανικατότητα, η ευθυνοφοβία και η τεμπελίτιδα που μας δέρνει ακριβώς λόγω της μονιμότητας. Αυτά δεν πειράζουν κανέναν, παρά μόνο όταν έρχεται η σειρά μας να εξυπηρετηθούμε και βλέπουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα που να δουλεύει σωστά.

Poet είπε...

Aπό την ωραία περιήγηση ανά την Ελλάδα, η περιήγηση σε νοσοκομεία και κλινικές.

Δεν έχεις άδικο, Εύα μου. Η δική μου εμπειρία όμως στο νοσοκομείο Παπαγεωργίου στη Θεσσαλονίκη τον Ιούνιο του 2011 ήταν εντελώς διαφορετική. Εισαγωγή μου στα επείγοντα, άμεση διάγνωση εμφράγματος σε εξέλιξη, σχετικές ενέσεις, κατευθείαν στην εντατική και από κει σε λίγο για στεφανιογράφημα με γιατρούς ικανούς και ευγενικούς. Νοσοκομείο τεράστιο, πεντακάθαρο, άνετο.

Όταν, ξαπλωμένος στο κρεβάτι, είπα κάποια στιγμή ότι ένιωθα ανυπεράσπιστος, ο γιατρός μου είπε «εμείς είμαστε εδώ, κύριε Νικηφόρου, για να σας υπερασπιστούμε». Και το εννοούσε.

Εξαίρεση; Ίσως. Θεώρησα όμως καθήκον μου να την αναφέρω.

Eva Psarrou είπε...

@ Poet
Εύχομαι και ελπίζω η δική σου εμπειρία να είναι ο κανόνας και η δική μου η εξαίρεση που τον επιβεβαιώνει. Θα ήταν πραγματικά πολύ ελπιδοφόρο και αισιόδοξο να είναι όντως έτσι τα πράγματα.
Την καλησπέρα μου!