20.8.12

Οι τελευταίοι των Μοϊκανών

Φέτος το καλοκαίρι η γειτονιά μου γέμισε από ενοικιαστήρια. Τα σπίτια άρχισαν να αδειάζουν διαδοχικά λες κι έχουν κολλήσει κάποιον ιό που μεταδίδεται από το ένα στο άλλο αφοπλίζοντάς τα με ραγδαίους ρυθμούς. Το φαινόμενο είναι πρωτόγνωρο για μια γειτονιά που θυμίζει τις γειτονιές των χωριών που όλοι είναι από πάντα εκεί και γνωρίζονται μεταξύ τους.

Τον χορό ξεκίνησε ο ένοικος του επάνω ορόφου, ο οποίος ήταν ο πρώτος που πήρε τη μεγάλη απόφαση να επιστρέψει στο πατρικό. Ήταν πολύ το ενοίκιο και τώρα, με την οικονομική κρίση να έχει κόψει τη δουλειά στο μισό, δεν είχε νόημα να μένει μόνος σε ρετιρέ.

Το ίδιο ετοιμάζονται να κάνουν και οι απέναντι, σκοπεύουν να φύγουν άμεσα για να ζήσουν με τα πεθερικά. Μεγάλη υπόθεση να έχεις βοήθεια από έναν άνθρωπο δικό σου στο σπίτι να φροντίζει το μωρό όσο εσύ παλεύεις για να μη λείψει το ψωμί από το τραπέζι, άσε που δεν υπάρχει και εμπιστοσύνη στις μέρες μας με τόσα που γίνονται και ακούγονται. Χώρια τα έξοδα που μειώνονται κατακόρυφα όταν δεν έχεις και νοίκι να πληρώνεις ή νταντά να σου κρατάει το παιδί, αλλά τη μητέρα σου, τη μητέρα του ή κάποιο κοντινό συγγενικό σου πρόσωπο.

Θα μου πεις, και η ελευθερία; Η αυτονομία; Τι γίνεται με αυτά; Πώς θα ανακαλύψεις τον κόσμο, τον εαυτό σου ζώντας πάλι από την αρχή με το μπαμπά και τη μαμά στο παιδικό σου δωμάτιο; Πριν από μερικά χρόνια τέτοιες επιλογές θα θεωρούνταν αδιανόητες ή και αστείες, τώρα όμως; Τώρα οι προτεραιότητες έχουν αλλάξει και αυτός που αποφασίζει δεν είσαι πλέον εσύ και οι μεγαλεπίβολοι στόχοι σου, αλλά ο παράγοντας επιβίωση... 

Πριν από πολλά χρόνια μετακόμισε στη γειτονιά ένα ζευγάρι Αλβανών. Πτυχιούχοι κτηνίατροι εκεί, βιοπαλαιστές εδώ. Πέρασαν από όλες τις δουλειές χωρίς να ντραπούν, χωρίς να σκεφτούν ότι μπορεί να τους υποτιμά να πλύνουν πιάτα ή να κάνουν οικοδομικές εργασίες όντας πτυχιούχοι. Τα δυο παιδιά τους γεννήθηκαν εδώ, μεγάλωσαν και πήγαν στο σχολείο και τα ελληνικά έγιναν η νέα τους μητρική γλώσσα. Δεν έχουν ακουστεί ούτε μία φορά, άνθρωποι ήσυχοι, οικογενειάρχες, μερικές φορές ίσως και περισσότερο από τους δικούς μας. Πολύ συχνά μου φέρνουν στο μυαλό την ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του '60, επικοινωνιακοί, να νοιάζονται για τον άλλο, να έχουν την οικογένεια πάνω απ' όλα, εγκάρδιοι..

Πριν από μια εβδομάδα έβαλαν τα πράγματά τους σε ένα φορτηγό για να επιστρέψουν πίσω, στα πάτρια εδάφη σε μια πατρίδα που τα παιδιά τους μόνο ακουστά την είχαν. "Τι να κάνουμε εδώ; Δεν υπάρχουν πια δουλειές για μας. Όσο το καθυστερούμε τόσο πιο ξένοι θα γινόμαστε εκεί. Τα παιδιά ήδη θα δυσκολευτούν να ενσωματωθούν, είναι πλέον ελληνάκια. Τώρα θα είναι ξένοι και εκεί, και αυτά και εμείς μετά από τόσα χρόνια απουσίας, όπως ήμασταν εδώ όταν είχαμε πρωτοέρθει, που δεν μας ήξερε και δεν μας ήθελε κανείς.."

Αυτά μου είπε η μάνα έτοιμη να βάλει τα κλάματα στη μέση του δρόμου. Δεν ήθελε να φύγει.. Μετά τον πρώτο ξεριζωμό, να' σου κι ένας δεύτερος από μια δεύτερη πατρίδα σε μια ξένη πλέον πρώτη, έτσι, για να έχει η ζωή πιο ενδιαφέρον...

"Ο κόσμος συσπειρώνεται, επιστρέφει στα σπίτια του, στα σπίτια των γονιών του, πίσω στις πατρίδες του. Η ζωή έχει γίνει δυσβάσταχτη, δεν βγαίνει όντας μόνος να παλεύεις με τα κύματα. Οι δύσκολοι καιροί συσπείρωσαν τις οικογένειες, κάτι είναι κι αυτό, μια παρηγοριά.." ακούω τον συνομιλητή μου να λέει, κι εγώ.. Κι εγώ, που όλο λέω θα φύγω
είχα πει θα φύγω
Όμως είμαι ακόμα εδώ 
κι αυτό το καλοκαίρι..

που λέει και το τραγούδι, το τραγούδι ημών, των τελευταίων... των τελευταίων των Μοϊκανών...

 

 Στη φωτό ένα από τα χρυσόψαρα του ενυδρείου μας. Παρόλο που θεωρούνται τετριμένο είδος σε σχέση με άλλα πιο εξωτικά ψάρια, στα μάτια μου είναι ένα έργο τέχνης. Οι κινήσεις τους νωχελικές και ατέρμονες, τα χρώματα εκθαμβωτικά και τα μακριά τους πτερύγια, ευαίσθητα σε κάθε κίνηση του κορμού, αιωρούνται αβίαστα σαν αραχνοϋφαντα πέπλα που τα χαϊδεύει νυχτερινό μαϊστράλι. Δίπλα σε μια σκληρή πραγματικότητα, ένας παράλληλος κόσμος σιωπής, ομορφιάς και δικαιοσύνης..

14 σχόλια:

maria είπε...

Ευα μου καλησπέρα, έχω βαφτίσει δύο κοριτσάκια απο την Αλβανία και οι γονείς αν και δυσκολεύονται και αυτοί να τα φέρουν βόλτα, δεν γυρνάνε πίσω. Λένε εδώ θα κάτσουμε και θα αγωνιστούμε όπως όλοι να επιβιώσουμε.
Η φωτογραφία του χρυσόψαρου καταπληκτική.
φιλιά και καλό βράδυ

Μαρία είπε...

Θετικό το βλέπω παρόλα τα μειονεκτήματα...Σημαντικό να μένουν μαζί πολλές γενιές και κυρίως για τη μετάδοση της γνώσης...Η φωτογραφία καταπληκτική,Εύα μου...

Ανώνυμος είπε...

Κάθε μέρα που περνά νιώθουμε ολοένα και πιο ξένοι στον τόπο μας...

Fanypap είπε...

Επίσης και στην γειτονιά μου τα ίδια!!Πολλά ξενοίκιαστα... και δεν συμφέρει πια και από τις δύο πλευρές το ένοίκιο, δυσβάστακτο για τον ενοικιαστή...αλλά το ίδιο και για τον ιδιοκτήτη!!!Με τους φόρους και τα χαράτσια...και ανύπαρκτες δουλειές, άστα...Ας ελπίζουμε σε καλύτερες εποχές!! Η φωτογραφία σου ΤΕΛΕΙΑ!!!!Μπράβο σου για την οπτική γωνία που το είδες!!! Φιλάκια και καλή σου εβδομάδα!!

Margo είπε...

Παντού τα ίδια Εύα μου, αλλαγές μεγάλες.. να δούμε πότε θα καταλαγιάσουμε και που θα βρεθούμε.
Τυχεροί όσοι έχουν ακόμη πατρικό να τους περιμένει πάντως..

Η φωτογραφία υπέροχη, αν και έχω δει αρκετές φωτό από το ενυδρείο σας έχουν όλες εξαιρετικό ενδιαφέρον!!!

Heliotypon είπε...

Μερικές φορές νοιώθω πως η φύση (και η κοινωνία που είναι μέρος της) έχει τους δικούς της αυτόματους ρυθμιστικούς κανόνες, που τελικά, λειτουργούν. Αυτό το τερατούργημα που λέγεται "ευρύτερη Αθήνα", δηλαδή Αττική, με τα 5+ εκατομμύρια ανθρώπους στριμωγμένους σε απάνθρωπες και τρομερά άσχημες πολυκατοικίες, κάποτε θα έπρεπε να ξεκινήσει την αντίστροφη πορεία. Η γη που εγκαταλείφθηκε από τους ανθρώπους θα διεκδικούσε κάποτε την προσοχή που της έλειψε. Οι ανθρωποι, πιεσμένοι από την ανάγκη της επιβίωσης, άρχισαν επιστρέφουν στο παραδοσιακό μοντέλλο διαβίωσης, που απαιτεί χώρο, συνοχή, συνεργασία και φροντίδα για τη γη που μας τρέφει. 'Εχω τη γνώμη ότι, σε μερικές δεκαετίες, τα οικοδομικά τέρατα, που τα πληρώσαμε με χρυσάφι, θα αρχίσουν να κατεδαφίζονται όταν οι μελλοντικές γενιές θα συνειδητοποιήσουν την ασκήμια τους και τον καταστροφικό τους ρόλλο για το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον. Τα άδεια διαμερίσματα που πληθαίνουν δείχνουν κατά που πηγαίνει η κατάσταση...

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα.
Το www.radiopoint.gr είναι και πάλι κοντά σας με ανανεωμένη σελίδα αλλά και μουσική.

Eva Psarrou είπε...

@ maria
Είναι παρήγορη η αποφασιστικότητά τους, κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να σηκώνουν τα χέρια ψηλά..
Φιλιά κι από μένα

Eva Psarrou είπε...

@ Όστρια
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, Όστριά μου. Θα θυμηθούμε ξανά παλιές καλές αξίες όπου γονείς και παιδιά παρέμεναν σφιχτοδεμένος ιστός ακόμα κι όταν εκείνα έφτιαχναν δικές τους οικογένειες.
Πολλά φιλιά

Eva Psarrou είπε...

@ Οδοιπόρος
Έτσι μας έχουν κάνει να αισθανόμαστε, ένοικοι στον τόπο μας, όπως λέει και ο άντρας μου.
Την καλημέρα μου

Eva Psarrou είπε...

@ Φανή Παπ., Ζωγράφος
Ναι, ας ελπίσουμε να φανούν.. άλλωστε, το πιο πυκνό σκοτάδι είναι πάντα λίγο πριν την ανατολή.
Σ' ευχαριστώ πολύ καλή μου, καλή σου μέρα.

Eva Psarrou είπε...

@ Margo
Αυτοί είναι οι τυχεροί, όπως λες, έχουν μια επιλογή.
Μετά τον παρατεταμένο καύσωνα του φετινού καλοκαιριού το ενυδρείο έχει αρχίσει να παίρνει τα πίσω του. Είχαμε κάποιες απώλειες λόγω θερμοκρασίας νερού.. Ας ελπίσουμε να φθινοπωριάσει σύντομα, πριν τα χάσουμε όλα.
Πολλά φιλιά

Eva Psarrou είπε...

@ Heliotypon
Θα ήταν ευχής έργο να μπορούσαμε κάποια στιγμή να δούμε όλα τα θαυμαστά μαθήματα που μας χαρίζει καθημερινά η Μητέρα φύση. Και να θέλαμε βέβαια...
Έχεις δίκιο σε όλα όσα γράφεις, κατά καιρούς ήταν και δικές μου σκέψεις, ειδικά σε περιπτώσεις που έβλεπα πώς ήταν η Αθήνα στα σχέδια, τότε που φτιαχνόταν η νέα πρωτεύουσα και πώς τα συμφέροντα των οικοπεδούχων που θίγονταν από αυτά, τελικά επικράτησαν για να δημιουργηθεί αυτό που βλέπουμε σήμερα, μια τσιμεντούπολη. Όλα εδώ πληρώνονται, όλες οι επιλογές που κάνουμε ή δεν κάνουμε.
Ελπίζω και εύχομαι να έχεις δίκιο και τα σημάδια των καιρών να προμηνύουν ένα καλύτερο αύριο για την πόλη και τον τόπο γενικότερα και τους ανθρώπους του.
Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα και για το σχόλιο.
Την καλημέρα μου.

Memaria είπε...

Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είμαστε τυχεροί όσοι μπορούμε τουλάχιστον να επιστρέψουμε κάπου...δύσκολοι καιροί για όλους μας..