29.4.11

Ανοίγουν πανιά για Κωνσταντινούπολη

Five thousand years ago today by eve.ps

Κυκλαδικά ειδώλια από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης πρόκειται να ταξιδέψουν στην Πόλη προκειμένου να παρουσιαστούν από τις 23 Μαΐου σε μία μεγάλη έκθεση, που θέλει να διερευνήσει τις σχέσεις ανάμεσα στις Κυκλάδες και στη δυτική Μικρά Ασία κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, δηλαδή την 3η π. Χ. χιλιετία.

Στο εντυπωσιακό Μουσείο Σακίπ Σαμπαντσί που βρίσκεται στην περιοχή Εμιρτζάν της ευρωπαϊκής ακτής του Βοσπόρου θα παρουσιαστεί αυτή η έκθεση, για την οργάνωση της οποίας συνεργάζονται εδώ και μήνες ο διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης καθηγητής κ. Νίκος Σταμπολίδης και η διευθύντρια του τουρκικού μουσείου κυρία Νανζάν Ολτσέρ. Σε αντάλλαγμα εξάλλου θα οργανωθεί το 2012 στην Αθήνα (Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης) έκθεση χειρόγραφων κειμένων οθωμανικής καλλιγραφίας καθώς και αντικειμένων από το Μουσείο Σακίπ Σαμπαντσί.

Τα Αρχαιολογικά Κρατικά Μουσεία Κωνσταντινούπολης, Σμύρνης, Δορυλαίου και Κιουτάχειας συμμετέχουν στην διοργάνωση, που περιλαμβάνει επίσης νέα ευρήματα από τις ανασκαφές της Μιλήτου και των Κλαζομενών αλλά και ευρήματα από την Τροία. Περισσότερα από 200 αρχαία αντικείμενα από την Τουρκία, 35 από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και 33 από το Εθνικό Αρχαιολογικό θα αναλάβουν να «απαντήσουν» σε ερωτήματα όπως: Πώς ήταν οι δύο πλευρές του Αιγαίου στην 3η π. Χ. χιλιετία; Ποιες ήταν οι σχέσεις και οι ανταλλαγές ανάμεσά τους; Ποιες οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές των πολιτισμών που άνθησαν σ΄ αυτές της περιοχές;

«Η θάλασσα που μας ενώνει, θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της έκθεσης», όπως είπε ο κ. Σταμπολίδης χθες το βράδυ στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, το οποίο έδωσε την έγκρισή του για την προσωρινή εξαγωγή των αρχαιοτήτων και την παρουσίασή τους. Ανάμεσα στα αντικείμενα περιλαμβάνονται το περίφημο «τηγανόσχημο» αγγείο του Εθνικού Αρχαιολογικού πάνω στο οποίο είναι χαραγμένο ένα πλοίο, μία χρυσή καρφίτσα από τις Κυκλάδες (αντίστοιχη προέρχεται από την Τροία) και το ειδώλιο του «λυρωδού». Από το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης εξάλλου έχουν επιλεγεί το ειδώλιο του «αξιωματούχου» (ή κυνηγού), «βιολόσχημα» και «ραμφόσχημα» ειδώλια, αρύβαλλοι (μικρά αγγεία) με χρώμα στο εσωτερικό τους κ. α.

Η έκθεση αναπτύσσεται στους νέους χώρους του μουσείου, το οποίο εκτείνεται υπόγεια (το παλαιό κτίριο ου 19ου αιώνα ανήκε σε μία αιγύπτια πριγκίπισσα και περιτριγυρίζεται από εξαιρετικούς κήπους). Η «αφήγηση» αρχίζει με τα πρώτα αντικείμενα από πηλό, που έφτιαχναν οι άνθρωποι αρχικά με τα χέρια τους και στη συνέχεια με τον τροχό και συνεχίζεται με μεταλλικά όπλα και εργαλεία, όπως οι χάλκινες αιχμές δοράτων και τα εγχειρίδια. Η μαρμαρογλυπτική με όλα τα ειδώλια αποτελεί ιδιαίτερη ενότητα ενώ η επόμενη με τίτλο «Ιδεολογία» αναφέρεται στην ερμηνεία των ειδωλίων και στα ταφικά έθιμα των ανθρώπων εκείνης της μακρινής εποχής. Ακολουθεί το εμπόριο και οι σχέσεις που αναπτύσσονταν ανάμεσα στα νησιά και τις ακτές της Μικράς Ασίας με αντικείμενα παρόμοια μεταξύ τους, που βρίσκονταν και στις δύο πλευρές. Εύρημα της έκθεσης τέλος, αποτελεί το ξύλινο ομοίωμα σε φυσικό μέγεθος, ενός κυκλαδικού πλοίου, το οποίο θα είναι τοποθετημένο σε ένα δεύτερο, κατώτερο επίπεδο ώστε να είναι ορατό και από ψηλά.

Να σημειωθεί εξάλλου, ότι πριν από είκοσι ημέρες οργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τα Πανεπιστήμια Αθηνών και Κρήτης σε συνεργασία με το τουρκικό Πανεπιστήμιο Κοτς μεγάλο συνέδριο για την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού. (πηγή: το Βήμα)

22.4.11

Rembrandt van Rijn, Το στήσιμο του Σταυρού (1632-3)


"Μέσα στον πλατύ και κοίλο χώρο, τον πλημμυρισμένο από σκοτάδι καταθλιπτικό, το διαγώνιο μοτίβο του Σταυρού με το άκαμπτο κι όλας κορμί, υψώνεται απότομα.
Σα μια φλόγα τινάζεται αναπάντεχα ψηλά και το ανελέητο φως της ξεσκεπάζει κάθε λεπτομέρεια του τραγικού του φορτίου.
Ενώ το πυκνό υποταγμένο πλήθος των θεατών χάνεται μες στη σκιά, η πλάγια φωτεινή πηγή μόλις που τονίζει μερικά από τα σημαντικότερα επεισόδια στην αφήγηση.
Σα μια συνέχεια του κύριου, διαγώνιου μοτίβου, το φως γλιστρά λοξά πάνω στην πανοπλία του στρατιώτη, δημιουργώντας ανταύγειες που θυμίζουν Βαν Ντάυκ και συγκεντρώνεται πάνω στο θεατή με τον γαλάζιο σκούφο.
Η έκθαμβη αυτή και αταίριαστη μορφή είναι μια αυτοπροσωπογραφία που ο καλλιτέχνης έχει παρεμβάλει στη σύνθεση. Το "υπομόχλιο" ολόκληρου σχεδόν του έργου διαγράφεται πάνω στο ουδέτερο, μονόχρωμο σχεδόν, φόντο των άλλων μορφών: είναι το θαυμάσιο μπλε χρώμα της φορεσιάς.
Αυτή η συγκεκριμένη παρουσία που αντιπροσωπεύει την πραγματική ζωή έρχεται σε αντίθεση με τους απρόσωπους αναστατωμένους παγωμένους και βουβούς ηθοποιούς στο υπόλοιπο Θείο Δράμα."

Παλαιά Πινακοθήκη Μονάχου (πηγή)

****

Μετά τον Γολγοθά, η Ανάσταση..  Καλό Πάσχα!