27.8.09

Καφέ "Στοά"



Το καφέ "Στοά" είχε πάρει το όνομά του από την στοά που βρισκόταν στο ισόγειο του κτηρίου, λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά από το πανεπιστήμιο, στο οποίο στεγάζονταν βιβλιοπωλεία και κάποιοι εκδοτικοί οίκοι της Αθήνας. Στο τέλος του στεγασμένου χώρου υπήρχε μια μεγαλόπρεπη σκάλα από ολόλευκο μάρμαρο με ρηχά σκαλοπάτια, η οποία οδηγούσε σε ένα τεράστιο αίθριο, στον επάνω όροφο, πνιγμένο κυριολεκτικά στο πράσινο. Ασημόφυλλες ελιές φυτεμένες σε τεράστια πιθάρια κάλυπταν διακριτικά τις κολώνες και τις τυφλές επιφάνειες του χώρου, ενώ σκουρόχρωμοι αειθαλείς θάμνοι σε χαμηλές κεραμικές ζαρντινιέρες κοσμούσαν καλαίσθητα την κάθε του γωνιά. Εκεί μέσα, σ’ αυτή τη μικρή τεχνητή όαση, βρισκόταν το καφέ "Στοά", ένας φιλόξενος χώρος με ξύλινα έπιπλα και αναπαυτικά καθίσματα, που για τη διακόσμησή του, είχαν επιλεγεί γήινες γλυκές αποχρώσεις σε μπεζ της άμμου, ζεστό πορτοκαλί, και τερακότα.

Το υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, η οπτική και ακουστική απομόνωση από τον περιβάλλοντα εξωτερικό χώρο, τόσο, που αν δεν ήξερες πού ήσουν, δύσκολα θα μπορούσες να φανταστείς ότι βρίσκεσαι στην καρδιά μιας πολύβουης μεγαλούπολης, αλλά και η τόσο βολική απόσταση από τη σχολή, απαριθμούσαν μερικά μόνο από τα προτερήματα που το είχαν καταστήσει ιδανικό στέκι για τους πανεπιστημιακούς από την πρώτη κιόλας στιγμή που ξεκίνησε τη λειτουργία του. Εκεί μαζεύονταν στα κενά για να απολαύσουν τον καφέ ή το ποτό τους, άλλες φορές με την ησυχία τους χαμένοι στις ατέλειωτες σελίδες των δαιδαλωδών σημειώσεων και χειρογράφων τους, άλλες πάλι φορές μαζεμένοι σε πηγαδάκια των οκτώ ή δέκα ατόμων, και τότε ήταν που ο τόπος μεταμορφωνόταν εν ριπή οφθαλμού σε κυψέλη που σειόταν από μια απρόσμενη εκρηκτική ενεργητικότητα, όσο οι πρωτοπόρες σκέψεις και ιδέες που ακόμη μύριζαν μελάνι διαδέχονταν η μία την άλλη, μέχρι που οι στάλες γίνονταν βροχή και η βροχή καταιγίδα, και όλοι ανεξαιρέτως, ως και οι πιο σκληροπυρηνικοί, χόρευαν εκστατικά τσαλαβουτώντας ξυπόλητοι στις λασπολακκούβες της έμπνευσης και ξεχνώντας ορθολογισμούς και συμβάσεις, κι ας ήξεραν πως οι περισσότερες – αν όχι όλες – ήταν καταδικασμένες a priori να παραμείνουν θεωρίες, κι ας ήξεραν πως όλος αυτός ο οργασμός δεν θα βαστούσε παραπάνω από όσο μια ξαφνική καλοκαιρινή νεροποντή. Λίγη σημασία είχε όμως αυτό, αφού όλο το κλίμα άλλαζε συθέμελα και οι φωνές υψώνονταν και τα αίματα άναβαν, όπως ακριβώς συνέβαινε και στα πάντοτε γεμάτα με καπνό καφέ της Μονμάρτης του 19ου αιώνα, με τους τότε διανοούμενους και καλλιτέχνες, που ονειροπόλοι και ιδεαλιστές, συνωστίζονταν από όλα τα μέρη του κόσμου στην πόλη της τέχνης και της διανόησης, για να συμμετάσχουν κι αυτοί στην καλλιτεχνική επανάσταση, να αποτελέσουν μέρος της ιστορίας, σ’ αυτή τη μία πόλη, που στα μάτια όλων αυτών των μεθυσμένων από τη φλόγα της δημιουργίας και του πράσινου αψεντιού καλλιτεχνών, είχε μεταμορφωθεί σε μηχανή ονείρων για τρανή καριέρα και φήμη που θα κρατούσε αιώνια…



***

17 σχόλια:

librarian είπε...

Τότε που η Αθήνα ήταν όμορφη. Αλήθεια υπάρχει ακόμη αυτό το καφέ;

Artanis είπε...

Φαντάζομαι θα συνεχίζεται στο επόμενο...
Καλημέρα απο ΝΖ, καλό Σ/Κ να έχεις...

eva είπε...

@librarian, ποτέ δεν υπήρξε.

Φιλιά :-)

eva είπε...

@Artanis, είναι πολύ, δε συμφέρει :-))

Καλό σ/κ και σε σένα, καλή μου!

lydia lou είπε...

m aresoun poly ta blogs gia tn texni!!hello evaggelia..

lydia lou είπε...

m aresoun poly ta blogs gia tn texni!!hello evaggelia..

eva είπε...

Kai se mena, @lydia lou.

Καλό απόγευμα :-)

Margo είπε...

Δεν υπήρξε ποτέ; Γι αυτό είναι τόσο ονειρικό;
Πανέμορφο!
Καλησπέρα Ευαγγελία μου

AlexMil είπε...

Ομορφή περιγραφή,
με άφθονη φαντασία και ρομαντική διάθεση.
Καλύτερα που δεν υπήρξε ποτέ, γιατί τώρα θα ήταν μια ανάμνηση σε λίγους, μια πολυκατοικία για τους υπόλοιπους

Γεια σου

eva είπε...

@Margo, εκεί δεν είναι που διαφέρει και η γεωγραφία της πραγματικότητας από τη γεωγραφία της φαντασίας, άλλωστε; Στο ότι ακολουθεί τους δικούς μας νόμους ασθητικής και τα δικά μας δρομολόγια μέσα στον χρόνο κατά γράμμα!

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Φιλιά!***

eva είπε...

@Alex, αυτή ακριβώς είναι η πραγματικότητα, όπως τη ζωγράφισες. Η ρομαντική διάθεση είναι απλώς μια άμυνα, η τελευταία αντίσταση πριν πέσει το οχυρό.(Θα' θελα όμως να είχε υπάρξει, κι ας γινόταν ανάμνηση..)

Σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο.

Γεια σου.

Ανώνυμος είπε...

ΒΟΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΓΙΩΡΓΑΚΗ

http://helpforlittlegeorge.blogspot.com/

http://www.gopetition.com/online/30290.html

librarian είπε...

Δεν υπήρξε ποτέ; Για μια στιγμή υπήρξε ολοζώντανο στη φαντασία μου.
Κι όμως κάποτε υπήρχαν τέτοια μέρη, θέλω να λέω για να ονειρεύομαι.

librarian είπε...

Δεν υπήρξε ποτέ; Για μια στιγμή υπήρξε ολοζώντανο στη φαντασία μου.
Κι όμως κάποτε υπήρχαν τέτοια μέρη, θέλω να λέω για να ονειρεύομαι.

Ρωμανός Σκλαβενίτης-Πιστοφίδης είπε...

Καλημέρα σας!

Ωραία ανάρτηση. Έχω, όμως, μία απορία... Κάπου αναφέρεται κάποιος Παπαϊωάννου. Μήπως εννοείτε τη Βούλα Παπαϊωάννου και είναι απλώς ορθογραφικό λάθος; Ρωτάω, διότι πρώτη φορά ακούω άντρα φωτογράφο εκείνης της εποχής με αυτό το όνομα.
Αν, όντως, αναφέρεστε στη Βούλα Παπαϊωάννου, νομίζω ότι τον πόνο και την οδύνη που εκφράζουν οι φωτογραφίες της δεν τα έχουν επ'ουδενί αυτές της Nelly's.

eva είπε...

@librarian, ονειρέψου, η γεωγραφία της φαντασίας μας μόνο έτσι ζωντανεύει!

Φιλιά :-)

eva είπε...

Σ.Π.Ρ., χαιρετώ σας!

Έχεις δίκιο, σ' ευχαριστώ για την επισήμανση, ο δαίμονας του τυπογραφείου, χαχα!
Η Παπαϊωάννου είναι μία ιδιαίτερα εκφραστική φωτογράφος, εννοείται πως δεν το αμφισβήτησα, απλώς ήθελα να κάνω έναν διαχωρισμό ανάμεσά τους ως προς το πώς εισπράχθηκε η δουλειά τους από την Ευρώπη.

Καλή σου μέρα, καλή βδομάδα και τα λέμε! :-)