15.3.09

Χαμένος Παράδεισος

Έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα χειρόγραφα και τις παλιές εκδόσεις βιβλίων και αρκετές είναι οι φορές που έχω ευχηθεί να είχα αρκετά χρήματα, ώστε να μπορούσα να τα διαθέσω σε μια τέτοια συλλογή. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, οπότε έχω προσαρμοστεί στο αμέσως επόμενο εφικτό μου, που είναι να τα θαυμάζω στις προθήκες των μουσείων και στις μεγάλες βιβλιοθήκες όποτε μου δίνεται η ευκαιρία.

Πριν από λίγες μέρες κάτι αναπάντεχο συνέβη. Χρειάστηκε να παραβρεθώ σε μια κοινωνική υποχρέωση που θα γινόταν σε ένα μικρό ταβερνάκι στον Νέο Κόσμο. Είχα να παραδώσω εργασία μετά από λίγες μέρες και το να χάσω την Κυριακή μου ενώ ήμουν πελαγωμένη μέσα στην ύλη και τις προθεσμίες μου και με όλα τα υπόλοιπα να τρέχουν, ε, δεν ήταν και η ιδανικότερη συγκυρία, ήταν όμως κάτι που δεν μπορούσα να το αποφύγω, κι έτσι, πήγα.

Το ταβερνάκι βρισκόταν σε ένα στενό κάπου πίσω από την Βουλιαγμένης και το μόνο που προϊδέαζε για τον σκοπό της λειτουργίας του ήταν μια ξεχαρβαλωμένη πινακίδα πάνω από την πόρτα που έγραφε «ταβέρνα τάδε». Ωραία, σκέφτηκα, ό, τι χρειαζόταν για να δέσει το γλυκό… Μπήκα με μισή καρδιά, και χαλασμένη διάθεση, όπως όταν κάτι ξεκινάει από την αρχή στραβά και ξέρεις ότι θα συνεχίσει το ίδιο στραβά όπως ξεκίνησε. Απ’ έξω δεν φαινόταν απολύτως τίποτα, όταν όμως άνοιγες την πόρτα και έμπαινες στο εσωτερικό του, σε περίμενε μια έκπληξη: ένας άλλος κόσμος ξετυλιγόταν μπροστά σου, που καμία σχέση δεν είχε με το σήμερα. Κάθε σπιθαμή στους τοίχους, κάθε έπιπλο, όλα γεμάτα από κειμήλια ενός παρελθόντος όχι πολύ μακρινού, όμως απόλυτα αυθεντικού. Μπακίρια και τεράστια κεχριμπαρένια κομπολόγια, μπουφέδες και καθρέπτες με σκαλίσματα, παλιά γραμμόφωνα και ραδιόφωνα, πορτραίτα μέσα σε ξεθωριασμένες παμπάλαιες κορνίζες, προφανώς οι πρόγονοι του ιδιοκτήτη, σε μια άκρη ένα ξύλινο ψυγείο, από αυτά που έπαιρναν πάγο για να λειτουργήσουν, κάπου αλλού μια ραπτομηχανή χωρίς ποδαράκι, από αυτές τις επιτραπέζιες με τη μανιβέλα στο πλάι, δεν ήξερες τι να πρωτοκοιτάξεις.

Κάθε γωνιά του αποκάλυπτε και μία έκπληξη. Δεν κάθισα αμέσως στο τραπέζι, προτίμησα να σεργιανίσω αργά θαυμάζοντας αυτά τα αντικείμενα από κοντά κι ήταν σα να έβλεπα εκθέματα σε κάποιο ξεχασμένο ιστορικό μουσείο. Ώσπου η προσοχή μου έπεσε σε ένα απόμερο τραπεζάκι, μακριά από την κίνηση του μαγαζιού. Κατευθύνθηκα προς τα εκεί και έμεινα έκπληκτη από αυτά που φιλοξενούσε. Πάνω στο τραπέζι χειρόγραφα του προηγούμενου αιώνα, δελτία και τεφτέρια που έμοιαζαν με εργατικά ημερολόγια παρουσίας και υλικών (μετρημένων σε οκάδες!), ένας τεράστιος τόμος των αρχών του 20ου αιώνα, σαν μια πολυεγκυκλοπαίδεια επί παντός επιστητού, γραμμένη στα αγγλικά και κάτω από όλα αυτά… ένας Milton του 1805!!! Το χιλιοταλαιπωρημένο δερματόδετο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου ήταν ένα αντίτυπο του Paradise Lost, το διάσημο έργο που τον καθιέρωσε ως δημιουργό!

Για όσους ίσως τον αγνοούν, ο John Milton, θεωρείται ας πούμε ο εθνικός ποιητής της Αγγλίας, κάτι αντίστοιχο με τον δικό μας Διονύσιο Σολωμό, ο ίδιος μάλιστα επιδίωξε να κατακτήσει αυτό τον τίτλο, σε μια εποχή που ένας τέτοιος τίτλος είχε σημασία. Παρά τις εξεζητημένες του σπουδές στο Κέιμπριτζ και την τέλεια κατάρτισή του στα λατινικά που θα του εξασφάλιζαν λαμπρή καριέρα στη νομική ή στην εκκλησία, εκείνος στράφηκε στην ποίηση, τον μόνο δρόμο που θα τον οδηγούσε στην αθανασία. Τον Χαμένο Παράδεισο τον ξεκίνησε όταν είχε χάσει την όρασή του και κανένας αντιπερισπασμός δεν μπορούσε πλέον να τον αποσπάσει από το έργο του. Πρόκειται για ένα από τα τελευταία έπη στην Ευρώπη, με θέμα την πτώση του ανθρώπου, τη μάχη του καλού με το κακό, τον ορθό λόγο, την ελεύθερη βούληση, με το οποίο κατάφερε τελικά να εκπληρώσει την φιλοδοξία του, να μείνει αθάνατος μέσα από το έργο του.

Αυτό το βιβλίο, λοιπόν, βρισκόταν στα χέρια μου. Το κείμενο ήταν γραμμένο στα αγγλικά και στα γαλλικά και ανά σελίδες διακοσμούνταν με γκραβούρες εποχής. Ο χρόνος δεν το είχε λυπηθεί, οι σελίδες του ήταν γεμάτες κηλίδες, σκισμένο σε πολλές μεριές, κολλημένο σε άλλες, παρόλα αυτά, ήταν εμφανές ότι επρόκειτο για ένα βιβλίο ανεκτίμητο.

Όταν ρώτησα γι’ αυτό τον ιδιοκτήτη, δεν είχε ιδέα ούτε για το ποιος ήταν ο Milton ούτε για την αξία του βιβλίου. «Το μόνο που εκτιμώ σ’ αυτά που βλέπεις γύρω σου είναι ο χρόνος που έχει περάσει από πάνω τους», μου είπε. «Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Αυτό και το να βλέπω κάπου-κάπου το ενδιαφέρον κάποιου πελάτη, όπως καλή ώρα του λόγου σου, για αυτά που μαζεύω τόσα χρόνια και στολίζουν το μαγαζί μου. Ήρθε κάποια μέρα κάποιος και μου είπε ότι αυτό το βιβλίο αξίζει πολλά λεφτά. Ξέρεις τι του είπα; Και όλα τα λεφτά του κόσμου να μου δώσεις, δεν το δίνω. Δεν μπορώ να δώσω τίποτα από αυτά που βλέπεις εδώ μέσα, γιατί όλα αυτά είμαι εγώ… Και να φανταστείς ότι το βρήκα πεταμένο στα σκουπίδια! Η γυναίκα μου με κοροϊδεύει, αλλά εγώ δεν την ακούω. Αν δω κάτι να μου τραβήξει το μάτι, κάτι παλιό, θα το πάρω χωρίς ενδοιασμούς. Ακόμη κι από τα σκουπίδια. Το τι βρίσκει κανείς ψάχνοντας εκεί δεν λέγεται. Σκέτος παράδεισος. Πάμε και πληρώνουμε και γεμίζουμε γυαλιστερά και φανταχτερά φτιασίδια, όταν η αλήθεια δεν θέλει φτιασίδια. Η αλήθεια λάμπει από μόνη της κι η μεγαλύτερη αλήθεια που βλέπεις μέσα στο μαγαζί μου είναι η αλήθεια του χρόνου. Κι αυτό δεν συγκρίνεται με όλα τα φτιασίδια του κόσμου.»

Αυτά μου είπε ο μαγαζάτορας. Νομίζω ότι τα είχε πει όλα.

35 σχόλια:

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

"Πάμε και πληρώνουμε και γεμίζουμε γυαλιστερά και φανταχτερά φτιασίδια, όταν η αλήθεια δεν θέλει φτιασίδια. Η αλήθεια λάμπει από μόνη της κι η μεγαλύτερη αλήθεια που βλέπεις μέσα στο μαγαζί μου είναι η αλήθεια του χρόνου. Κι αυτό δεν συγκρίνεται με όλα τα φτιασίδια του κόσμου.»

Κρατώ αυτό έτσι απλά χωρίς λόγια...

Σταλαγματιά είπε...

έχεις απόλυτο δίκιο,
η αλήθεια λάμπει μόνη της δεν χρειάζεται κορδέλες και γιρλάντες ούτε φανταχτερά περιτυλίγματα.
Ο χρόνος είναι αυτός που δίνει την αξία και όχι η συσκευασία.
Δυστυχώς μας έφαγε η τεχνολογία.

Artanis είπε...

Τρελαίνομαι όταν βλέπω παρατημένα και πεταμένα βιβλία...Καλά που το μάζεψε ο άνθρωπος...Αλλα δεν σκέφτηκε να το δώσει έστω για συντήρηση; Ή να το φυλάξει σε μια προθήκη;
Φιλιά απο ΝΖ...

eva είπε...

@Σοφία μου, κρατώ ότι το κράτησες και σ' ευχαριστώ.
Καλή εβδομάδα :)

eva είπε...

@Anastasia, η αλήθεια λάμπει όταν είναι εκεί. Την απουσία της σκεπάζουμε με γιρλάντες και φανταχτερά περιτυλίγματα.
Φιλιά και καλή εβδομάδα :)

eva είπε...

@Artanis, εγώ να δεις! Η συντήρηση κοστίζει και με την προθήκη θα άλλαζε ο ρόλος του στο μαγαζί. Ο άνθρωπος δεν το έβλεπε σαν λογοτεχνικό εύρημα, αλλά σαν κάτι που ταίριαζε με το όλο κλίμα του μαγαζιού του και όσο πάλιωνε, τόσο το καλύτερο.
Καλή εβδομάδα από Αθήνα :)

"ζαχαρούλα.." είπε...

πέρασα για μία γρήγορη καλημέρα...και ευχές για μία άψογη εβδομάδα! σε φιλώ!

Margo είπε...

Είδες Ευαγγελία μου τι μας κρύβουν τα απρόοπτα καμιά φορά. Βρίσκουμε θησαυρούς εκεί που δε το φανταζόμαστε. Και ο μαγαζάτορας μπορεί να μη γνώριζε όμως από διαίσθηση έσωσε ένα πολύτιμο λογοτέχνημα.. Σπάνιες ευαισθησίες από ανθρώπους που δεν είναι του χώρου!
Καλή βδομάδα, φιλιά!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

EIΔΕΣ ΤΙ ΘΗΣΑΥΡΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΡΥΜΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΜΕΡΙΚΟΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΞΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΝ ΓΙΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΙΣΩΣ ΛΟΓΟΥΣ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Να ανγνωρίζεις τα διαμάντια ακόμα κι αν σου προσφέρονται τυλιγμένα σε λαδόκολα.Απαιτείται βαθιά καλλιέργεια ψυχής που δεν συνάδει αναγκαία με τους τίτλους τους ακαδημαικούς..Οι γνήσιοι άνθρωποι έχουν τον δικό τους τρόπο να σέβονται την ομορφιά..Καληνύχτα Ευαγγελία μου

eva είπε...

@ζαχαρούλα, οι ευχές σου να ξέρεις ότι πάντα πιάνουν!
Καλή σου μέρα, ζαχαρένια ζαχαρούλα :)

eva είπε...

@Margo, και να φανταστείς ότι δεν ήθελα να πάω. Φαίνεται πως παρά την όλη μαυρίλα των καιρών, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να μας εκπλήσσουν με τις αξίες και τις ευαισθησίες τους.

Γλυκιά καλημέρα :)

eva είπε...

@Skroutzako, προφανώς σε κάποιους εξακολουθεί και λειτουργεί καλά το ένστικτο και μπορούν να τους εντοπίσουν, ακόμη κι αν δεν έχουν επίγνωση της αξίας τους.

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@Carpe diem, σε όσες λαδόκολλες κι αν το τυλίξεις, το διαμάντι είναι διαμάντι και η μοίρα του είναι να λάμπει. Ακόμα και ακατέργαστο. Ο άνθρωπος ήταν ένα ακατέργαστο διαμάντι και έλαμπε με το ατόφιο του χαρακτήρα του, όσο απαίδευτος κι αν μπορεί να ήταν. Αυτό που έπρεπε να έχει, το είχε.

Καλημέρα, carpe diem :)

Τρελός του Χωριού είπε...

Εχω ενα βιτσιο . Οταν βλέπω κακοποιημένα ή πεταμένα μουσικά όργανα και βιβλία ,είναι σαν να μου χώνεται ενα μαχαίρι στην καρδιά . Καποτε λοιπόν η αδελφή μου μου ζήτησε να βοηθήσω τον πρωιν αρραβωνιαστικό της , να αδιάσει το σπίτι της νονάς του που είχε μόλις πεθάνει και του το ειχε γράψει. Κάποια στιγμή καθώς ειχα παει και τον βοηθούσα , τον είδα να βαζει σε σακούλες σκουπιδιών και να παει να πετάξει κάτω στον κάδο βιβλία. Μου γυρισε το ματι αναποδα . Ομως με το να τον βρίσω δεν θα βγαζαμε ακρη. Τον ρωτάω αν ειναι για πέταμα . ναι μου είπε αυτός ,και του λέω "ασε μην κουραζεσαι και ειναι και βαρυα . Θα τα πετάξω εγώ τα άτιμα." Τα πηγα στο αυτοκίνητο μου . Οταν σπίτι μου πια τα ταξινόμησα , εμεινα έκπληκτος . Γαλλικές εκδόσεις του 1890 μεχρι το 1930 χειροποίητες . Πρώτες εκδόσεις Καζατζάκη και άλλων με τις προσωπικές τους υπογραφές ,κλπ. Η γυναίκα τουτη ήταν ενας πνευματικός άνθρωπος ,που δεν υπανδρεύτηκε και εμεινε μαζί με την αδελφή της ,΄ζωντας μεχρι το τελος μια ζωή αναζητώντας γνώση. Και τώρα ό βιος ,ο μόχθος η ζωή , η πνευματική περιουσία αυτών των γυναικών , παραλίγο να κείτονταν στο έλεος της καταστροφής επειδή ο κληρονόμος δεν είχε ιδέα από πνευματικά μονοπάτια και οριζοντες.
ΠΡΟΣΟΧΗ ΛΟΙΠΟΝ ΣΤΟΥΣ ΚΛΗΡΟΝΌΜΟΥΣ ΣΑΣ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΖΩΑ ,ΑΠΟΚΛΗΡΏΣΤΕ ΤΟΥς ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ . ΜΗ ΤΖΙΖΖΖΖΖ

eva είπε...

Αχαχαχα!!! Τζιζζζζ, όπως τα λες @τρελλέ μου :)))
Εγκλήματα κατά του πολιτισμού είναι αυτά, αν θέλεις τη γνώμη μου. Έχει συμβεί και σε μένα κάτι ανάλογο, γείτονας έδιωξε τη μάνα του από το σπίτι, για να φέρει το έτερον ήμισυ, και επειδή η μάνα μετακόμισε σε πολύ μικρότερο σπίτι, όπου δεν χωρούσαν όσα είχε στο αρχικό, έπιασε ο γιος να πετάξει ό,τι είχε η βιβλιοθήκη στα σκουπίδια. Η μάνα, βέβαια, ξέροντάς με, καθότι γείτονες πολλά χρόνια τώρα, τον πρόλαβε και τα έδωσε σε μένα. Δερματόδετος Παπαρρηγόπουλος, άπαντα Μακρυγιάννη και Κολοκοτρώνη, η 9τομη σειρά του Durant:, Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού, η 4τομη Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης, γραμμένη από τον Σπ. Τρικούπη, Η Μεγάλη Ελλάς του Ελ. Βενιζέλου και άλλα πολλά, όλα δερματόδετα και σχεδόν άνοικτα και σε άριστη κατάσταση. Και θα πήγαιναν στα σκουπίδια. Κατάλαβες; Κατάλαβα, να λες. Ας είναι καλά η γυναίκα, που με σκέφτηκε και σώθηκαν.
Πάντα ευχάριστο το πέρασμά σου από εδώ, τρελλέ. Καλή σου μέρα :)

Tali είπε...

καλα
ετσι κι αλλιως δεν θα περιμενα τιποτα λιγοτερο απο σενα ..
ειναι σχεδον πια προβλεψιμο το ποσο επιβεβαιωνουμε η μια την αλλη ...
:)
ειναι πραγματι ενα μικρο μυστηριακο ολοδικο ταξιδι
καθε ταξιδι σε ενα παλιο βιβλιο που γινεται δικο σου ..
κι εγω λατρευω αυτο το συναισθημα
και τη μυρωδια τους
οπως και τα παλια περιοδικα
με κεινα παθιαζομαι ακομα πιο πολυ
ισως γιατι η γιαγια μου τα μαζευε σε ντανες , τα εδενε με κορδελες ανα μηνα ή ετος ..κι οταν επαθε αλτσχαιμερ μιλουσε στα εξωφυλλα με τις ωρες ...
και μολις σου ειπα ενα μικρο προσωπικο μου μυστικο τιποτα ..
με μεγαλη ομως ευχαριστηση
γιατι σε νιωθω να χαμογελας

σε φιλω Εβανζελι!:)

librarian είπε...

Καλησπέρα! Ανοίγεις πολλά θέματα για κουβέντα και δε ξέρω από πού να πρωτοξεκινήσω. Ας τα πάρω από την αρχή.
Παλιά βιβλία!
Πόσο χαίρομαι να βρίσκω ανθρώπους με κοινά μου ενδιαφέροντα. Μπορώ να μιλάω για ώρες για τη γοητεία των παλιών βιβλίων, τι να πρωτοσκεφτώ: τα χέρια που το έχουν αγγίξει, τα μάτια που το έχουν διαβάσει ή να αναφερθώ στην ιστορία του βιβλίου που σε ένα παλιό βιβλίο είναι όλη μπροστά σου, τα τυπογραφικά στοιχεία, το χαρτί, η βιβλιοδεσία.
Αν σ΄αρέσουν τα παλιά βιβλία υπάρχουν πολλές διευθύνσεις στο Ιντερνετ, όπου βιβλιοθήκες έχουν ψηφιοποιήσει το σπάνιο και πολύτιμο υλικό έτσι μπορείς να δεις στην οθόνη σου βιβλία πραγματικά σπάνια. Αν δεν μπορείς να βρεις πες μου να σου στείλω μερικές διευθύνσεις, κι αν περάσει ο καιρός και ανέβουν επιτέλους τα βιβλία που έχω ψηφιοποιήσει θα σου πω να δεις και τη δική μου δουλειά.
Τώρα για την ταβέρνα με τα τόσα πράγματα που αναφέρεις, πραγματικά ακούγεται εντυπωσιακή. Πόσο μάλλον και η άποψη του ιδιοκτήτη που δε μοιάζει με τις αντίστοιχες συλλεκτών.
Πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτησή σου.

eva είπε...

@Talisker, ναι, κάτι είχα υποψιαστεί κι εγώ.. :))Τα παλιά βιβλία, περιοδικά, χειρόγραφα, πάντα θα γοητεύουν γιατί δεν φυλάσουν μόνο την ιστορία του συγγραφέα τους, αλλά και όλων των ιδιοκτητών τους, σαν τα μυστικά που περνούν από χείλη σε χείλη, σαν το υπέροχο μυστικό της γιαγιάς σου. Μη γελάσεις, αλλά κάπως έτσι τα οργανώνω κι εγώ. Σσσσσ... είναι μυστικό :)

Φιλιά πολλά :)

eva είπε...

@Έλλην vs Χάος... ο Έλλην είσαι τώρα ή το Χάος; γιατί δεν το διευκρινίζεις. Πάντως, αν είσαι το Χάος, θα' χει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον. Όπως και να' χει, αγαπητέ, όλα είναι θέμα παιδείας. Μην τα βάζεις με τον Νίμιτς, προϊόν των καιρών μας είναι κι αυτός όπως και τόσοι άλλοι που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους, καπηλευόμενοι κεκτημένα άλλων. Τώρα, αν εμείς τον ασπαστούμε ή όχι, εξαρτάται από αυτόν; Όχι. Δεν εξαρτάται από αυτόν.
Ας μην φανατιζόμαστε και ας σταματήσουμε να τα ρίχνουμε συνεχώς στους άλλους. Δεν φταίνε οι άλλοι. Η κοινή γνώμη άγεται και φέρεται μόνο όταν δεν έχει δική της αυτόνομη κρίση, κι αυτό, το να έχεις δική σου κρίση και άποψη, επιτυγχάνεται αποκλειστικά και μόνο με παιδεία. Εν αρχή ην η παιδεία. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς για να περνάμε την ώρα μας.

eva είπε...

@librarian, ήμουν σίγουρη πως θα σου άρεσε το θέμα, κινούμαστε βλέπεις στην ίδια συχνότητα ως προς τα βιβλία. Η ψηφιοποίησή τους θα τα γλυτώσει από τη φθορά του χρόνου, θα τα κάνει προσβάσιμα σε εκατομμύρια περισσότερους ενδιαφερόμενους, όμως, αν δεν μπορείς να τα πιάσεις στα χέρια σου, να ξεφυλλίσεις ο ίδιος τις σελίδες τους, να μυρίσεις τη μυρωδιά τους... λέει; Δεν λέει, librarian, δεν είναι το ίδιο... δυστυχώς.
Δεν ήξερα ότι ασχολείσαι και με αυτό, ήταν ευχάριστη αυτή η έκπληξη, και, ναι, θα με ενδιέφερε πολύ να μου έστελνες τις διευθύνσεις, αλλά και δείγμα της δουλειάς σου, όταν θα είσαι έτοιμη.

Καλό απόγευμα, librarian :)

librarian είπε...

Σίγουρα δεν μπορείς να μυρίσεις το χαρτί και σίγουρα δεν είναι το ίδιο αλλά ίσως να μην έκανες ποτέ ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα για παράδειγμα για να δεις κάποιο βιβλίο που σε ενδιαφέρει και από το να μην το δεις καθόλου είναι πολύ καλύτερο να το δεις από την οθόνη.
Οκ θα σου στείλω.
Καλό απόγευμα και σε εσένα :)

eva είπε...

@librarian, είναι σίγουρο ότι η ψηφιοποίηση θα εξυπηρετήσει πολύ κόσμο, κι εμένα πρώτη από όλους. Δεν το κατακρίνω, απλώς θεωρητικά προτιμώ την αμεσότητα της επαφής με το υλικό. Άσε, που ένα τέτοιο ταξίδι θα το επιδίωκα, δεν θα το απέφευγα. Λέμε τώρα! :)

Ανώνυμος είπε...

ευαγγελία ,την καλησπέρα μου!

θραύσματα χρόνου και αναλλοίωτες αλήθειες ..η τυχαιότητα λοιπόν τι μας επιφυλλάσσει!!..
γοητευτική ανάρτηση

Leviathan είπε...

akomi kai sta pio api8ana simeia iparxoun 8isauroi!!!ontos anektimito opos les!!kalispera kai kali evdomada na exeis!! :)

VAD είπε...

Χρονια Πολλα

και ποτέ να μην υπαρχει χαμενος παράδεισος για σενα...

iLiAs είπε...

Χρονια πολλα Ευαγγελια..παντα υγεια και χαρα στη ζωη σου :)

Καλη σου μερα Ευαγγελια :)

eva είπε...

@κόκκινη κίσσα, τίποτα δεν είναι τυχαίο, κόκκινη κίσσα μου.

Πολλά φιλιά :)

eva είπε...

@Leviathan, παντού, όπως το λες, αρκεί να έχεις τα μάτια σου ανοικτά για να τους δεις.

Καλή σου μέρα, Leviathan :)

eva είπε...

@VaD, σ' ευχαριστώ πολύ και ανταποδίδω.

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@Ηλία, σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και σ' εσένα ό,τι ποθείς.

Καλή μέρα, Ηλία :)

Tali είπε...

Φυλακιζω τον ηλιο και στον φερνω αγκαλια
φυλακιζω τη σκεψη, την εμπνευση και δυο ασπρα πουλια..
στα χαριζω για λιγο πριν μας φυγουν ξανα
μιας στιγμης μελωδια ,
μιας ζωης μυστικα


ψιθυριζω για σενα τις πιο γενναιες μου ευχες
και στα στελνω με αγαπη

-με λουλουδια αγκαλιες!!


~~~~~~~~~~

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΒΑΝΖΕΛΙ!!
-να σε χαιρομαι και να σε εχω!:)
-να σε χαιρονται οι δικοι σου και να ευχαριστουν τον Θεο που σε εχουν!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Κι ύστερα έκλεισα στην παλάμη μου ευχή, την τύλιξα σε μετάξινο υφασματάκι, κορδελάκι το 'δεσα σε περιστεριού ψυχή και το ανέμισα ψηλά... πολύ ψηλά... όσο φτάνουν τα μάτια σου...

Χρόνια Πολλά, ζεστά, έτσι όπως τα θες και τα ονειρεύεσαι!

Να είσαι για πολύ ακόμη εδώ, να μας χαρίζεις τους δικούς σου μικρούς θησαυρούς...

roadartist είπε...

Ποιο είναι αυτό το μαγαζάκι?? Γιατί ίσως να έχω πάει.. το σίγουρο είναι ότι θα το έχω δει.. πες μήπως έχω περάσει από έξω και δε το ξέρω, να μπω κ εγώ :)..

eva είπε...

@Talisker

@Καναρινένια

Οι ευχές σας με συγκίνησαν πάρα πολύ, τις μετέφερα στην εορταστική ανάρτηση της 25ης Μαρτίου μαζί με τις ευχαριστίες μου. Σας ευχαριστώ πολύ, να' στε καλά και ό,τι ποθείτε. Πολλά φιλιά :)

@Roadartist, θα σου το στείλω σε μέιλ. Φιλιά, καλό βράδυ :)