3.8.08

Πολεμική εκστρατεία





Τι πιο παράδοξο πάθος απ’ τον έρωτα.

Όσο περισσότερο του υποτάσσεσαι


τόσο σε απελευθερώνει.


Σε αναδομεί


μέσα από τη συντριβή.


Σε αφανίζει


για να ξαναγεννηθείς.


Σε διατάζει να βιώσεις το απόλυτο σκοτάδι


για να διακρίνεις το φως.


Εξουσιαστής και κυρίαρχος.


Πολεμική εκστρατεία με μη προβλέψιμη έκβαση.


Δύσκολος ο δρόμος του.


Κακοτράχαλος.


Δύσβατος και ανηφορικός.


Και τόσο μοναχικός.


Σε φθείρει.


Σε διαλύει.


Σε οδηγεί σε φυσική εξόντωση.


Κι όσο σε εξοντώνει… τόσο εσύ τον λαχταράς!


Σα νυχτοπεταλούδα που έλκεται
υπνωτισμένη από το φως μιας νυχτερινής λάμπας

κι ας ξέρει πως μπορεί να καεί.


Δεν πτοείται. Δεν την ενδιαφέρει.
Συνεχίζει να πετά παθιασμένους κύκλους θανάτου.

Όπως κι εσύ.

Κύκλους θανάτου κάνεις σαν υπνωτισμένος


γύρω από τη μόνη πηγή που μπορεί να εμπνεύσει.


Την μόνη δύναμη που κινεί τον κόσμο,


που μπορεί και να τα κάνει όλα σωστά
κι εντάξει.

Κι ας καταστραφείς…



Δύσκολος ο δρόμος που ζητά να περπατήσεις.


Και στο τέρμα του δρόμου,


εκεί που το θνητό και το αθάνατο


γίνονται ένα,


και λες πως πια δεν έχει μείνει τίποτε από σένα να περισώσεις,


σου υπόσχεται…


την ουσία της ζωής!


Την ιερή γνώση.


Ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να πει


παρά μόνον αυτός


που ως το τέρμα έχει φτάσει;


***



«Εσείς του Έρωτα στράτα όσοι διαβείτε
σταθείτε για να δείτε
νάχει βαριά, όση εγώ, άλλος οδύνη;
Ν’ ακούσετε λοιπόν καταδεχτείτε,
μετά συλλογιστείτε
το βάσανό μου αν έχει ματαγίνει.

Έρως, που δεν τον άξιζα και μήτε
δικός μου θεωρείται
τόσο γλυκιά μου’ χε χαρίσει ειρήνη
που πίσω μου άκουγα να συζητείται:
«Θεέ, πώς εξηγείται
αυτού η καρδιά τέτοια χαρά να κλείνει;»

Και τώρα κάθε σιγουριά έχω χάσει
που θησαυρό ερωτικό ανταμοίβει
κι η φτώχεια έτσι με θλίβει
που δύσκολα μου βγαίνει αυτή η φράση.

Κι από ντροπή τη συμφορά που κρύβει
παρόμοια μ’ εκεινού κρατάω στάση:
χαρά να δείχνει η δράση
κι ο πόνος την καρδιά μου να συντρίβει.»

Δάντης




18 σχόλια:

kryos είπε...

Έρωτας λοιπόν ... και κόστος...και φόβος.
Θα καταχραστώ την φιλοξενία σου Λίτσα μου για να καταθέσω ένα απόσπασμα από την αγαπημένη πολλών εδώ μέσα Μάρω ..από το βιβλίο της " Ο παλιάτσος και η Άνιμα "..πιστεύω ότι τα λέει πολύ όμορφα ..και συγνώμη για το σχόλιο-σεντόνι .



"Δεν είναι ανεκτός για όλους τους ψυχισμοΰς ο αλη­θινός έρωτας έτσι όπως δεν είναι και ο αληθινός Θεός. Και οι δυο τούτες ακραίες καταστάσεις της ύπαρξης αξιώνουν την ακρότητα του Ιησοΰ: «Για να κερδίσεις την ψυχή σου πρέπει να τη χάσεις». Προϋποθέτουν λοι­πόν θυσία, χαμό και απώλεια, κι εκείνο το ιλιγγιώδες άγνωστο που έχεις να διαπεράσεις νύχτα, ξυπόλυτος, διακινδυνεύοντας τα πάντα. Για ένα χαμένο αρνάκι, για ένα μαργαρίτη, όλα τα αφήνεις πίσω σου . Ακούγονται ποιητικά και ενδιαφέροντα τέ­τοια λόγια, στην πράξη όμως καταντούν αβάσταχτα· πρόκληση ζωής αληθινής, μόνο για τους λίγους, τρόμος και, ως εκ τούτου, απώθηση για τους πολλούς.
Κι έτσι, οι πολλοί καταφεύγουν στην επίφαση του έρωτα όπως και στην επίφαση του Θεού. Στα κλισαρισμένα επεισόδια και στις ασφαλείς ρυθμίσεις σχέσεων. Ήρεμα και κανονικά θα αγαπούν μέχρι να απομείνουν κι οι ίδιοι ένα ασφαλές κλισέ του εαυτού τους. Έτσι ελπίζουν του­λάχιστον. Έτσι θέλουν να πιστεύουν πως είναι συνετότε­ρο και ακίνδυνο. Οργανώνουν το πάθος τους, τις αντιδράσεις τους, τα βήματα τους. Ακόμα και τη λύπη ή το θυ­μό τους θέλουν να προσχεδιάσουν, μέχρι πού μπορεί να φτάσουν. Με ένα εργαλείο διαίσθησης —κάτι σαν ένστι­κτο επιβίωσης — ξεχωρίζουν το πρόσωπο που θα συνδε­θούν, προκειμένου να πορευτούν με ασφάλεια, σχετική έστω ασφάλεια, μαζί του. Το πρόσωπο το ανώδυνο, το προβλέψιμο, το ελεγχόμενο, εκείνο που πιο πολύ βολεύει παρά παρασέρνει. Που καθησυχάζει αντί να αναστατώ­νει. Κι αν αναστατώνει, ας είναι τόσο ώστε να κρατιέται στα υποφερτά μέτρα. Είναι τέχνη να τα εντοπίζεις αυτά. Διακρίνονται γρήγορα στα πρώτα ραντεβού και στις συ­ναντήσεις. Ακόμα κι από μακριά διακρίνονται. Η πρό­βλεψη και η οσμή του κινδύνου, ο κίνδυνος του γκρεμού, είναι από τις πρώτες ικανότητες που αναπτύσσει το σώμα μας από τη βρεφική κούνια.
Φτιάχνουν λοιπόν ερωτική σχέση και γάμο με άνθρω­πο που δε συνταράσσει, ώστε να μη διαταράσσει τον κό­σμο τους. Το προτιμούν. Μισοερωτεύονται πλάσματα όπως μισοερωτεύονται και τον Πλάστη. Όλα μετρημένα και ζυγισμένα με κριτήριο κάποια επίφαση σιγουριάς. Ώστε να μπορούν και να χωρίσουν εύκολα. Ώστε να μπορούν να φύγουν. Για να μην πονέσουν φριχτά αν εγκαταλειφθούν, για να ξεχάσουν κατόπιν εύκολα, και, πιο πολύ, για να είναι σε θέση γρήγορα να αναπληρώ­σουν. Για να μπορούν να είναι πολυγαμικοί και να μη χά­νουν ευκαιρίες για νέες μικροπεριπέτειες. Ζητούν ταίρι αναλώσιμο- ο αναντικατάστατος άλλος τούς πέφτει θα­νάσιμα βαρύς. Ο γνήσιος έρωτας είναι —θες δε θες —πιστός, ενώ εκείνοι προτιμούν να λένε πως έχουν εμπει­ρίες. Η φανταχτερή ποσότητα εις βάρος της ακριβής ποιότητας ήταν πάντα για τον κόσμο ένα δίλημμα. Όχι, όχι... δε θα προσφέρουν τον εαυτό τους στον άλλο, γιατί δε θέλουν να χάσουν τον εαυτούλη τους.
Δε φεύγουν όμως πάντα όπως ονειρεύονται. Τις πιο πολλές φορές δένονται για τα καλά σε μέτριες σχέσεις, σε μέτριους γάμους, σε μέτριες συγκινήσεις· δε θα χω­ρίσουν ποτέ. Παραμένουν σε μια υποτονική, «λίγη» σχέση, που κατά βάθος περιφρονούν, όπως περιφρο­νούν και την αδυναμία τους. Έτσι ασφαλισμένα να ζουν κοντά σ' εκείνον, σ' εκείνη, που δεν κινδυνεύουν παράφορα ν' αγαπήσουν. Για να προστατεύονται με τη χλιαρότητα, για να μην καούν και να μην κάψουν τις μι­κρές τους περιουσίες. Όλα όσα μαζεύουν σαν τα μυρ­μήγκια και θησαυρίζουν στις στενές αποθήκες τους. Αντικείμενα όλα, και ιδέες-αντικείμενα και επιθυμίες-αντικείμενα, επικυρωμένα από τις τηλεοπτικές διαφη­μίσεις και τις αφίσες των δρόμων, προτού τις κουρελιά­σει ο επόμενος άνεμος. Έχουν ανάγκη να χωθούν στο πλήθος και στα καθωσπρέπει του πλήθους· ενώ ο γνή­σιος έρωτας σε αναγεννά μοναδικό, αλλά και μοναχι­κό. Σε καταδικάζει ακοινώνητο, περίπου έναν παρία. Μαζί, οι δυο σας μόνο, και κόντρα στο πλήθος. Σαν ένας. Πέφτει πάρα πολύ. Ο έρωτας αρχίζει να φθείρεται απ'τη στιγμή που κοινοποιείται, γράφει ο Νίτσε. Όμως ο μέσος άνθρωπος είναι ολάκερος μια κοινοποίηση, ζει για τον κύκλο του κι όχι για το κέντρο του.
Όχι, δε θέλουν να συναντήσουν το πρόσωπο του γνή­σιου, του μεγάλου ερωτά τους. Το πρόσωπο που θα τους συγκλονίσει. Δεν έχουν τα κότσια για τόσο κίνδυνο, για τόση οδύνη. Και να το συναντήσουν, θα κάνουν πως δεν το κατάλαβαν. Και να το καταλάβουν, θα προσπαθήσουν να το υποτιμήσουν. Θα το στολίσουν με ελαττώματα για να το αποφύγουν. Για να δικαιολογηθούν που δεν τολ­μούν. Ίσως και να μην πιστεύουν πως το αξίζουν. Έχουν πολύ ψυχικό και πνευματικό μόχθο όλα τούτα.
Θέλουν να αυτοπροστατεύονται από την πρόγευση παραδείσου που λέγεται ότι χαρίζει ο αληθινός ερα­στής, γιατί δεν είναι απροϋπόθετος ο παράδεισος, γιατί έξω απ' τον παράδεισο καραδοκεί και η τιμωρία, η εξο­ρία. Για να μην τρέμουν μήπως τους εγκαταλείψει μια μέρα το αγαπημένο πρόσωπο, για να μην τρέμουν την έκθεση, τη στέρηση και την καταδίκη σε μοναξιά και σε αντιπαράθεση με τον ανυπόφορο εαυτό τους μετά. Δεν αντέχεται απ' όλους ο συναρπαστικός έρωτας. Δε βο­λεύει. Έχει αγωνία, έχει τρόμο, εξευτελισμούς, ζημιές και διαφυγόντα κέρδη.
Δεν είναι πως δεν καταλαβαίνουν τη δύναμη του, πως δεν ελκύονται. Ποιος μπορεί να αποφύγει μια τέ­τοια αίσθηση, μια τέτοια γνώση, αφού είναι ριζωμένη στη φύση μας; Κάτι βαθύ, παλιό, αρχαίο εντός τους το έχει παράδοξα κάποτε βιώσει. Γι' αυτό και μοιάζει με νοσταλγία αυτό που αισθάνονται όταν ταινίες ερωτικές, όταν διαβάζουν μυθιστορήματα για μεγάλες αγάπες, όταν ακοΰν μουσικές που διεγείρουν την πρωτογενή λαχτάρα. Εκ του ασφαλούς έστω. Στον καναπέ. Παίρνουν όμως ένα ύφος ονειροπόλο. Τους ξεφεύγει για λίγο μια ρέμβη.
Γρήγορα όμως επιστρέφουν στην επίφαση σχέσης που κατάντησαν τη σχέση τους. Με όσα συμπτώματα και πα­ρενέργειες φέρνει σιγά σιγά και σταθερά η στέρηση του ουσιώδους. Θα αναζητούν όσο μεγαλώνουν φυγές. Εκ του ασφαλούς φυγές. Ομπρέλες στις καταιγίδες, στις εσωτερικές θύελλες, ακόμα και στις μικρές μπόρες.
Θυμάμαι που διάβασα παλιότερα σε εφημερίδα πως, μια νύχτα, η νοσοκόμα του Γιάννη Τσαρούχη τον μάλωνε επειδή εκείνος ετοιμαζόταν να βγει και να πάει σε μια γιορτή. Ήταν ήδη πολύ άρρωστος, έξω είχε πα­λιόκαιρο και η νοσοκόμα τού έβαλε τις φωνές. «Κύριε Τσαρούχη, πού πάτε; Θα πεθάνετε!»
«Για να μην πεθάνω, να μη ζήσω;» τη ρώτησε εκείνος.
Είναι απίστευτο, αλλά οι περισσότεροι έτσι περίπου ζούμε τις ζωές μας. Δε ζούμε. Προσπαθούμε μόνο να μην πεθάνουμε."

anima είπε...

Ο Έρωτας πάντα εξαρτημένος θα ΄ναι,υποκριτής.Μπορεί τα πάντα να χρησιμοποιήσει για να κερδίσει αυτό που ποθεί και λαχταρά.Επιδιώκει να θυσιαστείς γι΄αυτόν και είναι έτοιμος να σε κατασπαράξει σαν του το αρνηθείς.Κτητικός,απαιτητικός και ανικανοποίητος.Πάντα με μια γεύση έλλειψης και κενού.Ζητά την αποκλειστικότητα,την απιτεί και γίνεται ζηλιάρης.Πολλές φορές ανασφαλής και μίζερος.
Μα είναι μια πρόκληση η αναμέτρηση μαζί του.Και μόνο σαν την ζήσεις είσαι σε θέση να πεις οτι "μπορείς να ζεις".Με όποιο τίμημα κι αν χρειαστεί να καταβάλλεις...

eva είπε...

@krye, όχι απόσπασμα, απόσταγμα μου χάρισες γεμάτο αλήθειες. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα, όσο κι αν πονάει να το παραδεχτούμε.
Ο ολόκληρος, ο καθολικός έρωτας, και όχι οι μισο-έρωτες που γεμίζουν συνήθως την καθημερινότητά μας, έρχεται σπάνια. Πολλές φορές και καθόλου. Όταν όμως έρθει, έχει το κακό να μη συμβιβάζεται με το λίγο και το μέτριο, μόνο είναι φουσκοθαλασσιά και θύελλα και χαλασμός κι αντάρα που σε πετάει στα βράχια και σε ξεσκίζει χωρίς έλεος. Είναι σκοτεινιά και έκσταση
και παραλογισμός και παραφροσύνη που προστάζει χωρίς να ρωτά
και χωρίς να λογαριάζει γούστα,
διαθέσεις,αντοχές ή απώλειες.

Δεν τον ενδιαφέρει. Απλά. Έρχεται, σαρώνει και φεύγει. Κι εσύ, ή καλπάζεις μαζί του νικητής ή μαζεύεις τα κομμάτια σου από το χώμα για πάντα νικημένος.

eva είπε...

@anima, η έλλειψη και το κενό συνήθως πηγάζει από τις δικές μας ανασφάλειες. Αυτό που λείπει από εμάς ψάχνουμε απεγνωσμένα να το βρούμε στο αντικείμενο του πόθου μας. Κι αν δεν το βρίσκουμε, πολλές φορές δεν διστάζουμε και να το επινοήσουμε! Κι όταν αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα να διαψευτούμε, τότε κατηγορούμε φυσικά τον άλλον. Ποτέ τον εαυτό μας. Εμείς είμαστε πάντα οι αθώοι. Οι πληγωμένοι. Οι προδωμένοι. Αυτοί που δεν μας κατάλαβε ποτέ κανείς. Κι έτσι, βολικά, αποποιούμαστε τις ευθύνες μας. Γιατί πάντα φταίει ο άλλος.

Λάθη που κάνουμε συνεχώς και από τα οποία δεν μαθαίνουμε ποτέ.

iLiAs είπε...

..αν έχει ανταπόκριση, εχει καλως...η πικρα ειναι οτι ειναι μονοπλευρος..

ζορια και βάσανα :(

Καλημέρα Ευαγγελία :)

anima είπε...

Και έτσι ο Άλλος γίνεται η αντανάκλαση μας.Προβάλλουμε και καθρεφτίζουμε σ΄αυτόν ολες τις δικές μας επιθυμίες και ενοχές.Ενα ψευτοείδωλο μας.Μόνο έτσι αναγνωρίζουμε το Εγω μας και αυτοεπιβεβαιωνόμαστε.Ξεχνώντας οτι Αυτός που στέκει δίπλα μας είναι μοναδικός και αναντικατάστατος.Πρόσωπο με την καταδική του ετερότητα.Και ελευθερία...

mistiriO/S είπε...

Μάταιο να αντιστέκεσαι στα σκοτάδια του έρωτα. Παραδώσου στο μαύρο του...

Artanis είπε...

Καταπληκτικό, Ευαγγελία μου... Καλημέρα...

melian είπε...

Όμορφη η Ωδή σου για τον έρωτα Ευαγγελία...όμως και το αποσπασμα που αντέγραψε ο kryos...συγκλονιστικό.
Έτσι είναι ο έρωτας. Δε γνωρίζει από συμβάσεις, από περιορισμούς. Δεν έχει όρια.
Είναι πέρα από αυτά. Μας οδηγει πέρα από αυτά.
Μου άρεσε πολύ η πρόταση:
"Ο μεσος άνθρωπος ζει για τον κύκλο του και όχι για το κέντρο του"
Εύστοχη

faraona είπε...

Ευαγγελια
ανεξαντλητο και διαχρονικο το θεμα σου καλη μου φιλη.
Σκεφτηκε αραγε ποτε κανεις οτι για να βιωθουν «τα πραγματα» της ζωης στην ριζα και στο βαθος τους χρειαζονται την εκπαιδευση των γονιων απο τα 0 χρονια μας?
Αν υπερπροστατευουμε ας πουμε τα παιδια μας και δειχνουμε ποσο ποναμε ,απροκαληπτα, με τα παθηματα τους για ποιοβαθος των πραγματων τα προετοιμαζουμε?
Γι αυτο καλα τα λενε οι συγγραφεις οτι ...μισα τα βιωνουμε.

Γιατι ομως ...αναρωτηθηκε κανεις?
Κι αν αναρωτηθηκε ...εδωσε ποτε σπρωξια στον εαυτο του η στα παιδια του να βουτηξουν μεσα σ αυτη την συντριβη αλλα και την αναγεννηση που εμπεριεχει ο ερωτας?


Φιλω σε!

Talisker είπε...

"Τι πιο παράδοξο πάθος απ’ τον έρωτα.

Όσο περισσότερο του υποτάσσεσαι

τόσο σε απελευθερώνει."

-κι οσο θες να του αντισταθεις
τοσο σε κυκλωνει...

πραγματι πιστευω οτι ειναι το πιο παραξενο μα και πιο ισχυρο πάθος ...
και το πιο φιλικο στον ανθρωπο απο ολα ...
ο υγιης ερωτας ...

αυτος που μπορει να σε κανει ευτυχισμενο

αυτος που μπορει να σου δωσει τη δυναμη να γινεις καλυτερος
για τον εαυτο σου
και τον αλλον ..

κι ας ποναει συχνα
κι ας τον δαγκαει η ερημιά τις νύχτες ή η απουσία ..

ετσι ειναι....

μεχρι να φτασεις στο τερμα!!


(καλως ηρθες καλη μου !! σε φιλω !!!)

eva είπε...

@ilia, νομίζω ότι ο μονόπλευρος έρωτας είναι ο πιο δραματικός κι ως εκ τούτου και ο πιο συγκλονιστικός. Σε δοκιμάζει, σε φτάνει στο όριό σου και τελικά στην αυτογνωσία σου (αν δεν σ' έχει αφανίσει πρώτα!)

Καλά βάσανα είναι αυτά, φίλε μου. Απ' αυτά που εμπνέουν.

Καλό σου βράδυ

eva είπε...

@anima, μοναδικός και ο τρόπος που βλέπουμε μέσα από τα μάτια του/της τον εαυτό μας, κι ας μη μας αρέσει πάντοτε αυτό που διακρίνουμε.

Σκόπελος που πολύ συχνά πέφτουμε πάνω του.

Φιλιά

eva είπε...

@mistirie... μα, ποιος αντιστέκεται; Παραδομένοι άνευ όρων και εφ' όρου ζωής!

Καλό βραδάκι :)

eva είπε...

@αρτανάκι μου!

Καλώς ήρθες!

Σ' ευχαριστώ, πάντα με τον καλό σου λόγο. Πολλά φιλιά :))

eva είπε...

@elmelissa, έτσι είναι ο έρωτας: Θεός.

Καλό σου βράδυ, γλυκιά μου :)

eva είπε...

@faraona μου, η ζωή δεν μαθαίνεται με φροντιστήριο. Βιώνεται. Αν δεν πάθεις, ό,τι και να μάθεις είναι αποστειρωμένο και μισό. Ίσως μερικές φορές είναι και συνειδητή επιλογή μας το μισό, όταν βλέπουμε πως τα ολόκληρα υπερβαίνουν τις αντοχές μας.

eva είπε...

Έτσι είναι @talisker... χαλάλι του κι ας πονάει...

Σε φιλώ