24.7.08

Θάνατος στη Βενετία



Το διήγημα του Τόμας Μαν, Θάνατος στη Βενετία δεν είναι καλά-καλά 120 σελίδες. Ο μικρός του όγκος, παρόλα αυτά, δεν ακυρώνει το γεγονός πως αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά κείμενα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η ικανότητα του συγγραφέα να αγγίζει με εξαιρετική προσοχή και δεξιοτεχνία ακόμη και τις πιο λεπτές αποχρώσεις της ανθρώπινης ψυχολογίας και ψυχοσύνθεσης σε ένα θέμα που προκαλεί, η αριστοτεχνική πένα του, με τη συμπυκνωμένη γραφή και τις λεπτεπίλεπτες αναλύσεις, βρίσκουν εδώ τον φυσικό τους χώρο.

Με όχημα τον κεντρικό ήρωα, τον διάσημο συγγραφέα Γκουστάφ φον Άσενμπαχ, ο Μαν ξετυλίγει σε παράλληλη πορεία ένα διπλό ταξίδι. Το απτό, προς μια πόλη που υπόσχεται στον ήρωα, όχι απλά το άγνωστο, αλλά το ασύγκριτο, το «παραμυθένια διαφορετικό» και το άλλο, το υπόγειο, το εσωτερικό ταξίδι από έναν εγκρατή και πειθαρχημένο τρόπο ζωής στα μυστικά μονοπάτια του ανομολόγητου πάθους, της έκστασης, της ολοκληρωτικής παράδοσης σε απύθμενα βάθη ατόφιου και ολοκληρωτικού συναισθήματος.


Η επιθυμία του για το ταξίδι έρχεται σε μια περίοδο δημιουργικού τέλματος. Το έναυσμα αποτελεί ένα αδιάφορο εξωτερικό ερέθισμα, το οποίο όμως αρκεί για να μετατρέψει την επιθυμία σε πάθος και παραίσθηση. Γίνεται σκοπός ζωής για έναν άνθρωπο που τα καθήκοντα και οι υποχρεώσεις του είχαν δαμάσει από πολύ νωρίς οποιαδήποτε μορφή παρόρμησης ή ανεμελιάς. Η καταξίωσή του σε κορυφαίο συγγραφέα, ο προσωπικός τίτλος ευγενείας που του απονεμήθηκε ως δώρο στα πεντηκοστά του γενέθλια από έναν γερμανό ηγεμόνα, η αναγνώριση από τον κόσμο που ταυτιζόταν με τους ήρωες των βιβλίων του, όλα αυτά ήταν αποτέλεσμα αυστηρής πειθαρχίας και ανεξάντλητης αντοχής στις καθημερινές δοκιμασίες, που είχαν ξεκινήσει από την παιδική του ηλικία.


Η ανάγκη φυγής, μακριά από τη στεγνή από φαντασία καθημερινότητά του, τα φυλακισμένα συναισθήματα που ζητούν εκδίκηση, η αιώνια αναμονή που παραλύει τα πάντα, μπήκαν στη σκιά μιας ιδέας τόσο πλούσιας σε συνέπειες, να ξεχάσει, να ζήσει κάτι πρωτόγνωρο, καινούργιο, να ονειρευτεί, να πετάξει, να απελευθερώσει όλα όσα κρύβει η ψυχή, να αποκαλύψει τη γνήσια πνευματικότητα, να κυνηγήσει υπόγειες, σκοτεινές και φλογερές παρορμήσεις, να αισθανθεί ελεύθερος, τον οδηγούν στη μελαγχολική Βενετία, μια πόλη που υπόσχεται την ονειρική απομάκρυνση και τη μεταμόρφωση του κόσμου σε κάτι αλλόκοτο, και στην οποία θα μπορούσε να χαθεί στο άχρονο και το άμετρο για όσο χρόνο επιθυμούσε. «Έτσι, είδε πάλι την πιο καταπληκτική προκυμαία, εκείνη την εκθαμβωτική σύνθεση από υπέροχα οικοδομήματα που παράταξε η Δημοκρατία στα γεμάτα δέος και σεβασμό βλέμματα των ναυτικών που πλησίαζαν την πόλη, την ανάλαφρη μεγαλοπρέπεια του Παλατιού και τη Γέφυρα των Στεναγμών, τους κίονες με το λιοντάρι και τον Άγιο στο μόλο, τον παραμυθένιο ναό που πρόβαλε επιδεικτικά τη μία του πλευρά, τη θέα στον Πύργο του Ρολογιού, και σηκώνοντας τα μάτια του, σκέφτηκε πως το να φτάνεις απ’ τη στεριά στο σιδηροδρομικό σταθμό της Βενετίας είναι σα να μπαίνεις σ’ ένα παλάτι από την πίσω πόρτα, κι ότι δεν θα’ πρεπε κανείς να έρχεται στην πιο απίθανη απ’ τις πόλεις αλλιώτικα, παρά μόνο όπως αυτός τώρα, απ’ την ανοιχτή θάλασσα.»
Γοητεύεται από την απεραντοσύνη της θάλασσας. «Ήταν βαθιά κρυμμένοι μέσα του οι λόγοι που αγαπούσε τη θάλασσα: ήταν η ανάγκη του καλλιτέχνη που δουλεύει σκληρά να ξεκουραστεί, η μεγάλη του επιθυμία να φύγει απ’ την απαιτητική πολυμορφία των φαινομένων και να κουρνιάσει προστατευμένος μέσα στην αγκαλιά του απλού, του τεράστιου. Ήταν η απαγορευμένη, εντελώς αντίθετη στο καθήκον του, κι ακριβώς γι’ αυτό δελεαστική ροπή στο αδιάρθρωτο, το άμετρο, το αιώνιο, το Τίποτα. Αυτός που προσπαθεί να πετύχει το Εξαιρετικό, λαχταρά να ξεκουραστεί στο Τέλειο. Και δεν είναι άραγε το Τίποτα μια μορφή του Τέλειου;»
Οι εντυπώσεις που εισπράττει πολλαπλασιάζονται σε ένταση μέσα του λόγω της μοναχικής του ψυχοσύνθεσης. Και τα πιο μικρά γεγονότα τον αναστατώνουν. «Ο άνθρωπος που ζει μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή, βιώνει τις εμπειρίες του πιο συγκεχυμένα και ταυτόχρονα πιο έντονα απ’ ότι ο εξωστρεφής, οι σκέψεις του είναι πιο βαριές, πιο παράξενες, και ποτέ δίχως μια απαλή απόχρωση θλίψης. Εικόνες και παραστάσεις που θα παραμερίζονταν επιπόλαια με μια ματιά, ένα γέλιο, ένα ανάλαφρο σχόλιο τον απασχολούν υπερβολικά, βουλιάζουν στη σιωπή, αποκτούν βαρύτητα, γίνονται βίωμα, περιπέτεια και συναίσθημα.»
Το ομιχλώδες τοπίο της λιμνοθάλασσας, η παρατεταμένη ζέστη και υγρασία, η αποπνικτική ατμόσφαιρα με τα στάσιμα νερά των καναλιών και τον πνιγηρό αέρα, λίγο έλειψε να τον γυρίσουν πίσω για λόγους υγείας, αφού ένιωθε δυσφορία, και πιθανώς αυτό να είχε συμβεί, αν μια σύμπτωση δεν τον έφερνε πρόσωπο με πρόσωπο με το Κάλλος και το Ωραίο μορφοποιημένα σ’ έναν δεκατετράχρονο έφηβο, που έτυχε να διαμένει με τις τρεις αδελφές του, τη μητέρα και την γκουβερνάντα του στο ίδιο ξενοδοχείο με κείνον. Από αυτό το σημείο κι ύστερα, ποτέ δεν θα ξαναγινόταν ο ίδιος. «Σύμβολο και καθρέπτης! Τα μάτια του αγκάλιαζαν την ευγενική μορφή εκεί, στην άκρη της γαλάζιας θάλασσας, και πλημμύριζε αγαλλίαση πιστεύοντας πως μ’ αυτή τη ματιά κατανοούσε την ίδια την ουσία του κάλλους, τη φόρμα σαν σκέψη του Θεού, τη μοναδική και ανόθευτη τελειότητα, που ζει μέσα στο πνεύμα κι ένα ανθρώπινο είδωλο κι ομοίωμά της ορθωνόταν εδώ ανάλαφρο, γεμάτο χάρη για να το λατρέψουν. Αυτό ήταν μέθη, και αδίστακτα, σχεδόν άπληστα την καλωσόρισε ο καλλιτέχνης που γερνούσε.»
Ο συντηρητικός μεσήλικας, με τη στάσιμη σαν τα θολά νερά των βενετσιάνικων καναλιών ζωή, τις αστικές αντιλήψεις και τον άμεμπτο ηθικό κώδικα, αφήνεται σταδιακά σε μια ελεύθερη πτώση από την πατρική καλοσύνη και στοργή προς τον νεαρό, στον ακόρεστο θαυμασμό και κατόπιν στον απόλυτο, αδιαφιλονίκητο, ακαταμάχητο Έρωτα, στην πιο ιερή του σημασία. Ήξερε πως μέσα του υπάρχει ο Θεός, αφού αυτός που αγαπάει είναι πιο θεϊκός από κείνον που αγαπιέται, και βίωνε την υπέρτατη ευτυχία του συγγραφέα, αφού η σκέψη του μπορούσε να εκφραστεί σαν συναίσθημα και το συναίσθημα να συγχωνευτεί με τη σκέψη. Ένιωθε μέσα του τη δύναμη να ελέγχει και να κατευθύνει μια σκέψη που έπαλλε από συναίσθημα, κάνοντάς τον να μπορεί να χαίρεται για πρώτη φορά τις μικρές χαρές της ζωής, τον ήλιο και την αλμύρα της θάλασσας, το φαγητό, τον ύπνο, τη φύση, τον θαλασσινό αέρα, την ανεμελιά των υπέροχα ομοιόμορφων μερών που περνούσε στη Βενετία. Η ομορφιά είχε αποκαλυφτεί μπροστά στα μάτια του στην πιο θεϊκή της μορφή, μπορούσε να την παρατηρήσει, να τη θαυμάσει και να παραδοθεί στη σαγήνη της ανεμπόδιστα. Ήταν ευτυχισμένος…

Ωστόσο, μια ανεπαίσθητη αλλαγή στην ατμόσφαιρα της πόλης που ολοένα δυνάμωνε άρχισε σταδιακά να θορυβεί τους επισκέπτες της. Ο αέρας ανέδυε μια γλυκερή φαρμακίλα που θύμιζε «φτώχεια και πληγές και ένοχη καθαριότητα.» Οι αρχές κώφευαν εξωραΐζοντας την κατάσταση. Οι μαγαζάτορες και ξενοδόχοι επίσης. Όμως οι φήμες άρχισαν να μιλούν για εμφάνιση θανάσιμης επιδημίας στην πόλη. Το κακό που περίμεναν να’ ρθει από ξηράς μέσω Μόσχας ήρθε από τη θάλασσα. Η μυρωδιά της άρρωστης πόλης και τα θύματα που αυξάνονταν ραγδαία δεν άφηναν περιθώρια αμφιβολίας. Την Βενετία έχει χτυπήσει επιδημία ινδικής χολέρας.


Ο Άσενμπαχ, κυριευμένος από το πάθος του για τον έφηβο, αδιαφορεί για τον κίνδυνο και αρνείται να φύγει. Μέσα στο μυαλό του προσπαθεί να γυρίσει αυτό το κακό προς όφελός του. Φαντάζεται τον κόσμο να λιγοστεύει, ώσπου να μείνουν οι δυο τους μέσα σε μια άδεια πόλη που θα μπορούσε να φιλοξενήσει άκριτα την αγάπη τους. «Στο πάθος, όπως και στο έγκλημα, δεν ταιριάζει η άνετη καθημερινότητα με την εξασφαλισμένη τάξη της, και κάθε χαλάρωση της κοινωνικής συγκρότησης, κάθε αναστάτωση και δοκιμασία του κόσμου του είναι ευπρόσδεκτη, γιατί μπορεί αόριστα να ελπίζει πως θα επωφεληθεί απ’ αυτήν. Έτσι, ο Άσενμπαχ ένιωσε μια σκοτεινή ευχαρίστηση για τα γεγονότα στα βρώμικα σοκάκια της Βενετίας που οι αρχές συγκάλυπταν – αυτό το κακόβουλο μυστικό της πόλης που συγχωνευόταν με το πιο βαθύ δικό του μυστικό, και που θα’ δινε τα πάντα για να το διαφυλάξει. Γιατί ο ερωτευμένος δεν ανησυχούσε για τίποτε άλλο, παρά μόνο μη φύγει ο Τάτζιο, και με τρόμο κατάλαβε πως δεν θα μπορούσε να ζήσει αν γινόταν κάτι τέτοιο.»

Έχει μεθύσει από ένα αχαλίνωτο πάθος που δεν τολμά να εκδηλωθεί, ενώ τα βήματά του τα οδηγεί ο δαίμονας που διασκεδάζει να ποδοπατά τη σύνεση και την αξιοπρέπεια των ανθρώπων. Περιτριγυρισμένος από τη σκιά του θανάτου, ζει την ευτυχία μιας όψιμης και βαθιάς μέθης που καμία σχέση δεν έχει με τους φθοροποιούς αγώνες που είχε κάνει ως τώρα προκειμένου να υπερνικήσει τον εαυτό του. Εξουσιαστής του δεν είναι πλέον ο εαυτός του, αλλά ο θεός Έρωτας. Το πάθος του τον έχει παραλύσει και η νηφαλιότητα βρίσκεται ήδη μακριά.

Για τον ίδιο δεν υπάρχει επιστροφή. «Όταν έχει ελευθερωθεί κανείς από τον εαυτό του, δεν απεχθάνεται τίποτε πιο πολύ από το να ξαναγυρίσει πίσω σκλάβος του.» Η άρρωστη πόλη τον έχει αιχμαλωτίσει. Η τέχνη του, η αρετή, το έργο μιας ολόκληρης ζωής δεν έχουν καμία σημασία «μπροστά στα πλεονεκτήματα του χάους» που τον κοιτούν κατάματα. Ο ηθικός νόμος στον οποίο υπάκουε πειθήνια όλη του τη ζωή έχει γίνει συντρίμια. Συνωμοτεί στην προστασία του μυστικού μιας πόλης γεμάτης από υδρατμούς αποσύνθεσης που κρατά φυλαγμένο το δικό του ανομολόγητο μυστικό, και η οποία θα μετατραπεί σε αυλαία της προσωπικής του διαδρομής από την τέχνη στη ζωή κι από κει στο όνειρο, ενόσω η μυρωδιά της φαινόλης συνεχίζει να μπερδεύεται με τα κακά πνεύματα του αέρα που περιφέρονται μέσα στα σκοτεινά και βρώμικα σοκάκια μοιράζοντας κλήρους θανάτου...


Η εξωτική παρόρμηση στην οποία παραδόθηκε άνευ όρων υπερνικά οποιαδήποτε τύψη κι ενοχή, επειδή ο ήρωάς μας δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Είναι ποιητής. «Εμείς οι ποιητές δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε τον δρόμο της ομορφιάς χωρίς τον Έρωτα σύντροφο κι οδηγό μας. Ναι, ακόμη κι αν, με τον δικό μας τρόπο, είμαστε ήρωες και πειθαρχημένοι πολεμιστές στην τέχνη μας, πάλι είμαστε σαν τις γυναίκες, γιατί ανάταση στην ψυχή μας φέρνει μονάχα το πάθος, και βαθιά μας επιθυμία μένει πάντα η αγάπη – αυτή είναι η απόλαυσή μας και η ντροπή μας. Καταλαβαίνεις μήπως τώρα ότι εμείς οι ποιητές δεν μπορούμε να είμαστε ούτε σοφοί ούτε αξιοπρεπείς; Πως η παραπλάνησή μας είναι μοιραία, πως αναγκαστικά παραμένουμε ακόλαστοι τυχοδιώκτες του συναισθήματος;»

Κι όταν το αντικείμενο του σκοτεινού του πόθου ανταποκρίνεται με ένα φευγαλέο χαμόγελο, η έκσταση είναι πολύ μεγάλη για να την αντέξει. Συγκλονισμένος από τη συγκίνηση και παραδομένος σε μια αγαλλίαση απέραντη σαν το Τίποτα της θάλασσας, ευτυχισμένος και πλήρης, είναι έτοιμος να δεχτεί τον δικό του κλήρο, αυτόν που του φύλαγε η μυστηριακή Βενετία που όρμησε μέσα του βίαια σαν απρόσκλητος επισκέπτης συνθλίβοντας κάθε πνευματική και ηθική αντίσταση, μόνο για να απογειώσει σε ουρανούς δονούμενης συναισθηματικής έκστασης το βασανισμένο είναι του στον επίλογο της μετρημένης του ζωής…



Το διήγημα Θάνατος στη Βενετία γράφτηκε το 1913 και παραμένει μέχρι σήμερα ένα μοναδικό ψυχογράφημα κορυφαίας αρχιτεκτονικής και περιγραφικής διαύγειας και δεξιοτεχνίας, χαρίζοντας το 1929 στον δημιουργό του, Τόμας Μαν, το Νόμπελ λογοτεχνίας.


-.-


35 σχόλια:

Νικόλας Παπανικολόπουλος είπε...

Μία αρκετά ρομαντική άποψη σχετικά με την ποίηση.. Εποχή πριν τους μεγάλους πολέμους, μα με τα γεγονότα να προπαρασκευάζουν τον ερχομό τους.. Οι ρομαντικές διαθέσεις, έρχονται να αντιπαλεύσουν με την υποσυνείδητη γνώση των επερχόμενων ανακατατάξεων.. Στην καθημερινή ζωή, αυτό σημαίνει πως το ωραίο, δεν είναι απλά ωραίο, μα αποκτά όψη κι άλλη, πικρή ίσως και δηλητηριώδες. Η αμφισβήτηση δηλητηριάζει την απόλαυση της στιγμής, χωρίς να σκοτώνει τίποτα. Η ισορροπία δύσκολη, κι ακόμη πιο δύσκολη για όσους θέλουν να αναπνέουν και να ζουν από την ομορφιά..
Φυσικά όλα τούτα, μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και όχι, ή όχι εντελώς. Προσπαθούσα να φανταστώ, την εποχή της γέννεσης του έργου, και το έκανα αυθαιρετώντας απόλυτα, μια και δε γνωρίζω μήτε το έργο, μήτε τον συγγραφέα και τη ζωή του.. Ελπίζω να μη το παράκανα..
Καλό βράδυ!

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Περιμένει υπομονετικά στη βιβλιοθήκη μου τη στιγμή που θα το διαβάσω με άλλη πλέον ματιά, πιο ώριμη...Τώρα συνειδητοποιώ ότι το αδίκησα... Σ΄ευχαριστώ για το ερέθισμα...
Πόσες μέρες μένουν στην αντίστροφη μέτρηση;
Μου λειψες καλή μου!
Σε φιλώ!

eva είπε...

@ανεμοσκορπίσματα, ποιος θα μπορούσε να αντιληφθεί καλύτερα την ανάγκη του ποιητή για ομορφιά και ισορροπία, όταν ο κόσμος γύρω του γίνεται άσχημος και σκοτεινός, από έναν ποιητή; Μόνο αυθεραισία δεν ήταν οι σκέψεις σου.
Ο Μαν ήταν Γερμανός που βίωσε τον Β' παγκόσμιο πόλεμο όντας ενάντια στον ναζισμό. Έζησε την άσχημη πλευρά του πολέμου, εξορίστηκε, από την άλλη όμως ήταν από τους τυχερούς εκείνους δημιουργούς που το έργο του αναγνωρίστηκε όσο ζούσε. Καταξιώθηκε από τους Γερμανούς ως ο Γκαίτε της εποχής του. Οι καινοτομίες της συγγραφής του εισήγαγαν το μυθιστόρημα στον μοντερνισμό. Πέρα από την πλοκή φέρνει έναν νέο πρωταγωνιστή στο προσκήνιο: τη συνείδηση, η οποία γίνεται αναπόσπαστο μέρος της μυθιστορηματικής δράσης. Τον απασχολεί πάντα το τρίπτυχο πνευματικότητα-έρωτας-θάνατος, ένα τρίπτυχο που μέχρι σήμερα εξακολουθεί να απασχολεί και να πονά.

Καλή σου μέρα

eva είπε...

@κόκκινη ομπρέλα, καλώς όρισες! Κι εσύ μου έλειψες. Δεν υπάρχει πρόγραμμα ακόμη, σήμερα ξαναφεύγω και φαντάζομαι με το τέλος της ερχόμενης εβδομάδας θα έχω επιστρέψει, οπότε εγώ κι εσύ θα είμαστε εδώ μέσα τον Αύγουστο, απ' ότι φαίνεται!
Το βιβλίο διαβάζεται με μια ανάσα, γιατί να το αφήνεις παραπονεμένο;

Θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Φιλιά :))

Ανώνυμος είπε...

Δεν εχει σημασία πάντα το γιατί, σημασία έχει το πως. Και η δική σου παρουσίαση ήταν εκπληκτική.

Να περνάς όμορφα, κυρίως ξεγνοιαστα

eva είπε...

@freedula, πάντα υπάρχει ένα γιατί πίσω από κάθε πώς. Απλώς, του αρέσει να μένει στο παρασκήνιο.
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιο.

Θα προσπαθήσω.

Σε φιλώ και φεύγω :)

faraona είπε...

Ευαγγελια μου καλησπερα.
Κανεις πολυ ωραια αναλυση του βιβλιου.Τοχω διαβασει παλια κι εχω δει και την ταινια με την Συλβανα Μαγκανο και τον Μαστρογιαννη ,αν δεν κανω λαθος ηταν του Βισκοντι.
Ειναι μια εξαιρετικη ιστορια ,συγκλονιστικη θα ελεγα που λεει τα πραγματα με το ονομα τους.Το τελος της ειναι ανεπαναληπτο.Πραγματικα αξιζει να το διαβασει κανεις.
Σε φιλω και να περνας καλα.

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

evaggelia μου δεν μου αρεσει να λέω
πράγματα που δεν εννοώ και δεν το κάνω
Η παρουσίαση του βιβλίου καλή μου, ειναι απο τις καλύτερες(αν οχι η καλύτερη)που εχω διαβασει...Δεν καταλαβαίνεις την διάφορα απ αυτή στο βιβλίο και το αντίθετο.
Απο τα μεγαλύτερα σεντόνια που διάβασα και μου φάνηκε λίγο...
Πραγματικά ωραίο βιβλίο με μια εξαιρετική παρουσίαση
Ευχαριστώ ειλικρινά

κοτσυφοφιλώ σε

τσίου!!!!

kryos είπε...

Μια ακόμα υπέροχη ανάρτηση από την Ευαγγελία μας ....δεν το έχω διαβάσει αλλά θα το κάνω με την πρώτη ευκαιρία.

"Η εξωτική παρόρμηση στην οποία παραδόθηκε άνευ όρων υπερνικά οποιαδήποτε τύψη κι ενοχή, επειδή ο ήρωάς μας δεν είναι ένας απλός άνθρωπος. Είναι ποιητής."

Δεν συμφωνώ σ αυτό καλή μου φίλη.... κάθε άνθρωπος είναι ακόλαστος τυχοδιώκτης του συναισθήματος....μπορεί να μην το ξέρει ακόμη αλλά είναι ...δεν έχει καμία άμυνα όταν το ποτάμι του πάθους πέσει επάνω του ...οι τύψεις και οι ενοχές δεν μπορούν να κρατήσουν για πολύ...κι αν κρατήσουν το τίμημα μπορεί να είναι μεγαλύτερο για την υπόλοιπη ζωή σου....το ξέρεις αυτό τέτοιες στιγμές .

Δύσκολα μαθήματα που πρέπει μάλλον να περάσουμε όλοι .... δεν πας αλλιώς παρακάτω ... μια περιχαρακωμένη ζωή μ αυτή την ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας και στεγνή από συναίσθημα , στην ουσία μπορεί να μην σου προσφέρει τίποτα ... κάποτε θα έρθει η στιγμή της θυσίας ..του ξεβολέματος ...για να λουστείς όλα όσα έκρινες .

Προσωπικές μάχες κι όποιος αντέξει :))αν αντέξουμε .... νικητές ...έστω και προσωρινοί .

Δεν πρόλαβα να σχολιάσω τον Γκωγκέν
Αν άφηνε την αδελφή σου με πέντε παιδιά και πήγαινε στην Ταϊτή θα τον συμπαθούσες το ίδιο? :))) εγώ πάντως τον συμπαθώ :)

Να έχεις ένα υπέροχο βράδυ κούκλα μου !!! Πολλά φιλιά

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Χμ... εσύ μου κάνεις και για κριτικός... άψογη δουλειά!

Ο χρόνος στενεύει και είναι τόσα που θέλω να διαβάσω, να 'ξερες τι μου κάνεις!

anima είπε...

Βαδίζει λοιπόν προς την προσωπική του κόλαση και άβυσσο,προς το θάνατό του,προκειμένου να ανιχνεύσει την αλήθεια και το ψέμα στη ζωη του.Αφήνεται σε ατραπούς ηδονής και ανακαλύπτει την χαμένη αθωότητα του.
Και σ΄ολα αυτά,πάντα καταλύτης ο Έρωτας...

Καλό απόγευμα

Antoine είπε...

Ν αδω τι θα πρωτοδιαβάσω στις διακοπές μου! Χαχα! Θα τα βολέψω όλα... Έχω διαβάσει από σας τους φίλους μπλόγκερς αρκετά καλές κριτικές!

Φιλιά!

iLiAs είπε...

..η αλήθεια είναι, ουτε το βιβλίο διάβασα, ούτε στη Βενετία εχω πάει..μάλλον πρέπει να τα επιδιώξω καποια στιγμή και τα δύο.

Να περνάς ομορφα.
Καλημέρα Ευαγγελία :)

Tali είπε...

Ηρθα !
και δεν εχω υπομονη να διαβασω θελω πρωτα να σου γραψω ..
και μαλλον λειπεις ..
Θα κρεμασω τα αθλητικα παπουτσια μου και θα σε περιμενω για οσο μεινω ..
ελπιζω να συναντηθουμε ..
Θα διαβασω το ποστ μετα με την ησυχια μου
απλα να ξερεις πως πολλα ηλιοβασιλεματα φωτογραφιζα
σε σκεφτομουν και χαμογελουσα!!

-να περασεις καλα Εβανζελι μου :)

iLiAs είπε...

...καλό μήνα Βενετσιάνα :PP

eva είπε...

@faraona, είμαι λίγο επιφυλακτική με τις κινηματογραφικές μεταφορές λογοτεχνικών κειμένων, ειδικά αν το έχω διαβάσει εκ των προτέρων, μιας και στη λογοτεχνία δεν ισχύει το μια εικόνα χίλιες λέξεις, αλλά το αντίθετο. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία της: μία λέξη... χίλιες εικόνες!
Αλλά, πάλι, γνώμες είναι αυτές και όλες σεβαστές.

Καλό βραδάκι :)

eva είπε...

Καλέ μου @karaflokotsifa, τι να πω εγώ τώρα σ' αυτό τον καταιγισμό επαίνων; Αμήχανη... ειλικρινά.
Το κείμενο έγινε σεντόνι, γιατί σπάνια κρατάω εγώ τα ηνία στο κείμενο που γράφω. Στην αρχή το κατευθύνω μέχρι να βρει τον δρόμο του και μετά το αφήνω να με πάει όπου θέλει αυτό. Έτσι έγινε και με τον Θάνατο στη Βενετία. Το άφησα να με πάει όπου ήθελε αυτό.
Χαίρομαι που σου άρεσε η βόλτα.

Καλό σου βράδυ.

eva είπε...

@krye μου, όλα αυτά που λες είναι... πώς να το πω στα ελληνικά;... too good to be true. Αν όντως ίσχυε αυτή η εικόνα, να αποποιείσαι τύψεις κι ενοχές και να αφήνεσαι στο ποτάμι του πάθους και του έρωτα χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς να λογαριάζεις τίποτα, χωρίς να σκέφτεσαι τα πριν και τα μετά, θα υπήρχε άνθρωπος δυστυχισμένος πάνω σ' αυτή τη γη; Θα υπήρχε απογοήτευση; Εσωτερική απομόνωση; Απόγνωση; Θλίψη; Κατάθλιψη; Δυστυχία; Αισθήματα εγκατάλειψης ή προδοσίας;
Φίλε μου krye, θα υπήρχε μοναξιά;
Για να γίνουν όλα αυτά τα ωραία περί έρωτος και πάθους πρώτα και πάνω απ' όλα πρέπει να μπορείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Ξέρεις πολλούς να μπορούν ή και να θέλουν να το κάνουν αυτό;

Φιλιά

eva είπε...

@καναρινένια μου, κριτικό ήθελε να με κάνει ο φιλόλογός μου της τρίτης λυκείου, αλλά ποιος τον άκουγε. Μόνο θαμμένους πολιτισμούς που θα έβλεπαν το φως της ημέρας από τη δική μου σκαπάνη ονειρευόμουν τότε.

Καλό σου βράδυ, γλυκιά μου.

kryos είπε...

Ξέρω τουλάχιστον έναν :)))
Καλώς ήρθες καλή μου φίλη...μας έλειψες

eva είπε...

@anima, αφέθηκε στην αρχέγονη δύναμη του πάθους και της ηδονής, όπως δεν το είχε κάνει ποτέ, την άφησε να τον εξουσιάσει, όμως ποτέ του αυτά τα ξέχειλα συναισθήματα δεν έφυγαν από τον ζωτικό χώρο του μυαλού. Δεν τα έκανε ποτέ του πράξη. Δεν τα εξέφρασε ποτέ παρά μόνο στις σκέψεις του.
Το αντικείμενο του πόθου του, αυτός ο έφηβος που έγινε σύμβολο του Έρωτα, της Ζωής, της Έμπνευσης, ποτέ του δεν έμαθε το παραμικρό. Όλα μέσα στο μυαλό. Ζωή, θάνατος, αναγέννηση, θάνατος, ζωή, όλα ένας κύκλος που μπόρεσε να κλείσει με τη λύτρωση ενός και μόνο χαμόγελου. Αυτό το χαμόγελο ήταν αρκετό να δώσει στη ζωή του ουσία, λόγο και υπόσταση. Τραβηγμένο; Για τον ίδιο, πάντως, όχι.

Καλό σου βράδυ, καλή μου.

eva είπε...

@krye!!! Καλώς σας βρήκα!

Αν το' χεις καταφέρει, σου βγάζω το καπέλο και ζητώ επειγόντως μαθήματα!

eva είπε...

@antoine, οι διακοπές είναι για χαλάρωση, ειδικά μετά από δύσκολες και απαιτητικές εξετάσεις.
Τώρα είναι η ώρα της ξεκούρασης. Απόλαυσέ την!

Να περνάς καλά.

eva είπε...

@ilia, και το βιβλίο να διαβάσεις και στη Βενετία να πας. Δεν είναι βέβαια όπως την περιγράφουν τα βιβλία, όμως κρατά την απόκοσμη μυστικιστική ατμόσφαιρα μιας πόλης παραδομένης στη φθορά του χρόνου που εξακολουθεί να γοητεύει. Ειδικά τους ρομαντικούς!

Καλό σου βράδυ και καλό μήνα.

eva είπε...

@τάλι μου, γλυκιά κι αγαπημένη!
Σειρά σου να με σεριανίσεις στα μοναχικά μονοπάτια σου! Τα αθλητικά είναι πάντα σε ετοιμότητα!

Καλώς ήρθες, καλώς σε βρήκα, καλώς να ανταμωθούμε :))

Πολλά φιλιά :)

kryos είπε...

Δεν το'χω καταφέρει ακόμα καλή μου Ευαγγελία αλλά το έχω προσπαθήσει...και συνεχίζω..με μεγάλο κόστος σε όλα τα επίπεδα... και αμέτρητες στιγμές που αισθάνεσαι μόνος...αλλά ο δρόμος για να γνωρίσουμε και να ξεπεράσουμε (?) τον εαυτό μας δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ..έρχεσαι σε ρήξη με πολλούς...θα μπορούσε να γίνει αλλιώς ?

eva είπε...

Όχι, Ηλία, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς... μονόδρομος και δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με ζιζάνια κι αγκάθια και κοφτερές πέτρες που σου σκίζουν τις σάρκες και σε ματώνουν. Όμως, σα να το αξίζει τελικά, ό,τι κι αν ζητήσει από σένα, όποιο κι αν είναι το κόστος. Νομίζω πως τελικά το αξίζει, γιατί μόνο έτσι μπορείς να πεις πως έζησες πραγματικά.

anima είπε...

"Αυτό το χαμόγελο ήταν αρκετό να δώσει στη ζωή του ουσία, λόγο και υπόσταση. Τραβηγμένο; Για τον ίδιο, πάντως, όχι."

Πίστεψε με καλή μου,
και γι΄ άλλους μπορεί κάτι ανάλογο να ισχύει...

Καλό και όμορφο βράδυ να έχεις

eva είπε...

Μακάρι @anima να' χεις δίκιο και ένα χαμόγελο ή ένα βλέμμα λατρείας ή αποδοχής να μπορεί να κάνει τη διαφορά. Συνήθως όμως στον έρωτα απαιτείς. Δεν υπάρχει πιο εγωιστικό πάθος από τον έρωτα. Το μόνο που κάνεις είναι να ζητάς. Θέλω να μ' αγαπάς. Θέλω να με προσέχεις. Θέλω να με σκέφτεσαι. Θέλω, θέλω, θέλω... κι όταν δεν τα εισπράττεις, πέφτεις σε μαύρο μαρασμό. Δύσκολα θα τον βρεις την αλτρουιστική του μορφή όπου ο άλλος έρχεται πρώτος κι εσύ ευτυχείς με συναισθηματικά ψίχουλα, όπως ο ήρωας του βιβλίου. Η ζωή γράφει άλλα σενάρια συνήθως.

anima είπε...

Όπως τα λες είναι.Ο Έρωτας είναι εγωιστής.Έρχεται για να ΄ρθει και φεύγει για να φύγει.Και απαιτεί.Ολο και περισσότερα.Μέχρι παντελώς να σε αφανίσει και νικητής να λογισθεί.

Μα ασε με να λεω πως...

eva είπε...

@anima, μαζί θα τα λέμε γλυκιά μου... και θα τα λέμε και θα τα γράφουμε μέχρι να τελειώσουν τα τετράδια και να λιώσουν τα πληκτρολόγια για να καταλήγουμε πάντα στα τρία ίδια άλφα:

Αγάπης Αγώνας Άγονος...

anima είπε...

Κι όμως.Θα ΄ρθει η στιγμή που θα καρπίσει αυτός ο Αγώνας.
Και τότε ολα θα μοιάζουν αλλιώς...

eva είπε...

@anima, και μετά... με τι θα' χουμε να ασχολούμαστε; :)))

Άγγελος είπε...

κα-τα-πλη-κτι-κό το blog
τα θερμά μου συγχαρητήρια
από τα καλύτερα που έχω δει ποτέ
άψογη (και πολύ) δουλειά, υπέροχο στυλ και αισθητική
φαίνεται ότι το φροντίζεις όσο πιο καλά μπορείς
και πάλι μπράβο!!

eva είπε...

@Άγγελε, με τιμάς, σ' ευχαριστώ πολύ!