11.6.08

Βιβλιοπωλείον "η σοφία"


Στη γειτονιά που μεγάλωσα υπήρχε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Η βιτρίνα
του ήταν μόνιμα σκονισμένη, τα παντζούρια του φθαρμένα, τα βιβλία
ξεθωριασμένα από τον ήλιο. Η ταμπέλα ήταν ξύλινη κι είχε ζωγραφιστεί με το χέρι και κάθε φορά που φυσούσε, το Βιβλιοπωλείον «η σοφία» λικνιζόταν πάνω από την είσοδο.


Ιδιοκτήτης του ένας μοναχικός ξερακιανός γεροντάκος, που ο χρόνος είχε αφήσει επάνω του την ίδια πατίνα που είχε αφήσει και στα βιβλία του βιβλιοπωλείου του. Κυρ- Αναστάση τον ξέραμε όλοι. Ο κυρ-Αναστάσης είχε από χρόνια χάσει την οικογένειά του και τα βιβλία είχαν γίνει η παρηγοριά του. Κάθε πρωί άνοιγε το βιβλιοπωλείο, έφτιαχνε το καφεδάκι του και άρχιζε να χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής. Έγραφε και έγραφε με τις ώρες, και ο ήχος των πλήκτρων ταξίδευε στα στενά σοκάκια, έμπαινε μέσα από τα ανοικτά παράθυρα και ταξίδευε σαν μελωδία, σαν αερικό και σαν μαγεία.


Κάθε Τετάρτη απόγευμα, όταν όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά, το βιβλιοπωλείο άνοιγε για να υποδεχτεί τα παιδιά της γειτονιάς, εμάς δηλαδή, μιας και η Τετάρτη ήταν η μέρα του παραμυθιού. Ήταν η μόνη μέρα της εβδομάδας που δεν είχε παιχνίδι στη γειτονιά. Μαζευόμασταν από νωρίς, καθόμασταν σε παράταξη στο πεζούλι δίπλα στην είσοδο και περιμέναμε τον κυρ-Αναστάση να ανοίξει το βιβλιοπωλείο του. Και όταν τον βλέπαμε να κατηφορίζει φορώντας το καφέ παλτό και τον μάλλινο σκούφο του, τρελαινόμασταν από χαρά, λες και μας είχες χαρίσει όλα τα παιχνίδια του κόσμου! Χαιρόταν κι ο κυρ-Αναστάσης και ξεκινούσε να εξιστορεί το παραμύθι του. Κι εμείς, μέναμε να ακούμε μαγεμένοι… Μέσα από τα βιβλία του ξεπηδούσαν δράκοι, ξωτικά, μάγισσες, γίγαντες και νάνοι, βοσκοπούλες και πριγκίπισσες, άσπρα άλογα, νεράιδες, που με τη φωνή του έπαιρναν όλα μορφή και ζωντάνευαν τρέφοντας την πεινασμένη μας φαντασία...


Ήταν Τετάρτη απόγευμα και ο ήλιος είχε από ώρα κρυφτεί πίσω από τα σκοτεινά σύννεφα που κεντούσαν τον ουρανό. Ο αέρας ήταν τσουχτερός, αλλά δεν μας πείραζε, μιας και ήταν η μέρα του παραμυθιού μας. Περιμέναμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς με ανυπομονησία να’ ρθει ο κυρ-Αναστάσης να ανοίξει το μαγαζί του. Περιμέναμε καρτερικά, αλλά εκείνος δε φαινόταν πουθενά. Δεν είχε περάσει Τετάρτη, που να μην ανοίξει το βιβλιοπωλείο για μας. Την επομένη, μάθαμε ότι δε ζούσε πια...


Τα χρόνια πέρασαν κι ο κυρ-Αναστάσης βρήκε μια θέση στο πίσω μέρος του υποσυνείδητου και δε μ’ ενόχλησε ξανά. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, πριν δύο χρόνια, έτυχε ο δρόμος μου να με βγάλει μπροστά από το παλιό βιβλιοπωλείο. Κάθισα στο πεζούλι, όπως και τότε, και κοίταξα το σοκάκι απ’ όπου κατηφόριζε, όπως και τότε, και σκεφτόμουν πως ίσως αν κοιτάξω πολύ, ίσως να τον έβλεπα να κατηφορίζει με το καφέ παλτό και τον μάλλινο σκούφο του, να ανοίγει το μαγαζί, να φτιάχνει το καφεδάκι του και μετά ν’ αρχίζει να χτυπά τα πλήκτρα της γραφομηχανής και ίσως-ίσως να τον άκουγα να αφηγείται τα παραμύθια του, αυτά που ανάσταιναν τους δράκους και τις μάγισσες και φώτιζαν την παιδική μας φαντασία...


Η πινακίδα είχε αλλάξει, αλλά η ονομασία ίδια: Βιβλιοπωλείον «η σοφία», τα φθαρμένα παντζούρια δεν υπήρχαν πια, οι τοίχοι ήταν φρεσκοβαμμένοι, τα ράφια έλαμπαν... κι όπως χάζευα απορροφημένη στη βιτρίνα... εκεί, ανάμεσα στα ολοκαίνουργια βιβλία με τα πλουμιστά εξώφυλλα και τις πολύχρωμες φωτογραφίες, είδα να ξεχωρίζει μια μικρή πινακίδα που έγραφε:
«Τις Τετάρτες διαβάζονται παραμύθια στα παιδιά»...
.-.

24 σχόλια:

Artanis είπε...

Ωραία ιστορία, Ευαγγελία μου...
Και είναι παρήγορο το οτι το βιβλιοπωλείο συνέχισε να λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια, έστω και χωρίς τον κυρ-Αναστάση...
Καλό σου απόγευμα...
Έχεις και πρόσκληση...

faraona είπε...

Ax βρε Ευαγγελια μου
μ εκανες και δακρυσα...
ειναι πολυ ομορφα αυτα τα παιδικα βιωματα και τοσο τρυφερα!

πολλα φιλια

eva είπε...

@artanis, το παρήγορο δεν είναι ότι συνέχισε να λειτουργεί, αλλά το ότι ο τωρινός του ιδιοκτήτης είναι ένα από εκείνα τα γειτονόπουλα..

Και όσο για την πρόσκληση, σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ που με θυμάσαι πάντα, γι' αυτό κι εγώ, για να σ' ευχαριστήσω, σου το αφιερώνω από δω αποκλειστικά για σένα.
Άκου, λοιπόν:

Ήτανε απλή υπόθεση
μελανοκτονία από πρόθεση.
Στο εδώλιο η Σοφία
δεν μπορεί να το δεχτεί
"είμαι αθώα!" τους φωνάζει
"δεν το έκανα εγώ!
την ημέρα που μου λέτε
εγώ είχα πυρετό!"
Η σουπιά η δικαστίνα
γνώμη όμως δεν αλλάζει.
"Και να κλαις, και να φωνάζεις
τίποτα δεν ωφελεί
βγήκε ετυμηγορία
και θα μπεις στη φυλακή!"

Φιλάκια πολλά :))

eva είπε...

Γλυκιά μου @faraona, δεν ήθελα να στενοχωρηθείς. Το' χει αυτό ο χρόνος. Όσο η απόσταση από τα γεγονότα μεγαλώνει, τόσο τα χρώματα αποκτούν αποχρώσεις τρυφερές και μελαγχολικές εξωραΐζοντας τα πάντα...

Καλό σου βράδυ, καλή μου

Artanis είπε...

Καλά, είσαι απίστευτη;!
Φοβερό ποίημα, που πάω ξυπόλητη η καημένη...
Καλημέρα κιόλας, μόλις άνοιξα το μάτι μου...

adaeus είπε...

...και καμιά φορά τα παραμύθια παίρνουν σάρκα και οστά :)
Καλημέρα ηλιόλουστη καλοκαιρινή!

eva είπε...

@artanis, χαίρομαι που σου άρεσε το δώρο μου. Τώρα, που πήρες φόρα, περιμένω την επόμενή σου ανάρτηση σε δεκαπεντασύλλαβο! Καθόλου ξυπόλυτη, γι' αυτό κανόνισε!

φιλιά :))

eva είπε...

Ναι, @adaeus, κάποιες φορές συμβαίνει, κι όταν γίνεται αυτό, γίνεται τόσο παραμυθένιο, που ξαναγίνεται παραμύθι...

Καλό σου απόγευμα :)

kryos είπε...

Μας λείπουν οι κυρ Αναστάσηδες σήμερα Ευαγγελία μου ..εύχομαι να έχεις πολλούς τέτοιους στο πίσω μέρος του μυαλού σου ...κι άλλους τόσους στο μπροστά.
Κι ελπίζω με τον καιρό να μας κάνεις την χάρη και να μας τους γνωρίσεις όλους.
Μου άρεσε που τα βήματα σου σε πήγαν εκεί κι έκατσες στο πεζούλι..που δεν προσπέρασες απλώς...είναι οι στιγμές που νιώθεις ότι παρελθόν παρών και μέλλον είναι ένα και το αυτό.
Μια γλυκιά καλησπέρα !!!

eva είπε...

@krye, νομίζω πως όλοι έχουμε έναν κυρ-Αναστάση στο πίσω μέρος του μυαλού μας, με τη μια μορφή ή την άλλη, που έχει συνδεθεί με τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων, απλώς ο χρόνος κι η ζωή ξεθωριάζει χρώματα και αναμνήσεις και το μόνο που μένει τελικά είναι το σημάδι τους στην ψυχή μας..

Καλησπέρα γλυκιά και σε σένα :)

Κόκκινη Ομπρέλα είπε...

Ο κυρ Αναστάσης δεν έφυγε ποτέ,
πότιζε κάθε Τετάρτη με φαντασία τα τρυφερά βλασταράκια του, βρίσκοντας και ο ίδιος τις δικές του ισορροπίες.Και κέρδισε την καρεκλίτσα του στο υποσυνείδητο του καθενός σας. Ίσως συναντούσε σε κάθε πάτημα του πλήκτρου τους ανθρώπους που έχασε, ίσως σας τους γνώριζε μέσα από τις ιστορίες του.
Τυχερή που συνάντησες έναν κυρ Αναστάση στη ζωή σου. Μπορώ να καταλάβω πώς ένιωσες όταν τα βήματά σου σε έφεραν και πάλι εκεί, μετά από χρόνια.
Γράφεις πολύ ωραία Ευαγγελία, ο σπόρος του κυρ Αναστάση κάρπισε μαζί με όλους τους άλλους που επέλεξαν για το περιβόλι σου στην παιδική σου ηλικία.
Μου λειψες τόσον καιρό,
να σαι πάντα καλά!

kryos είπε...

Το σημάδι τους στην ψυχή μας μπορούμε να το αναγνωρίσουμε λες ?
Ξέρουμε πραγματικά πως επέδρασαν αυτές οι τρυφερές παιδικές αναμνήσεις στην σημερινή ψυχοσύνθεση μας ?

Και τα παραμύθια..τα παραμύθια μας που είχαν πάντοτε happy end .

Μιλούσα κάποτε με μια φίλη από Βουλγαρία ... είχα μεγαλώσει τα παιδιά της με τα παραμύθια του Oscar Wilde ... σχεδόν όλα με λυπημένο τέλος ... προετοιμασία για μια ζωή που δεν είναι σχεδόν ποτέ δίκαιη.

Αναρωτιέμαι πια παραμύθια είναι καλύτερα. :)

Roadartist είπε...

Με κατασυγκίνησες!! Πάρα πολύ όμορφο και συγκινητικό! Κοντά στη παλαιά δουλειά μου υπήρχε ενα βιβλιοπωλειο με ενα τετοιο ηλικειωμενο κυριο..γλυκύτατος.. Ενδόμυχα πάντα τον ζήλευα :) ήθελα να είχα ένα τέτοιο βιβλιοπωλείο και εγώ.. :)
Ενα πράγμα ενιωσα διαβαζοντας το κειμενο σου.."ομορφιά" .. η ζωή αξίζει για τέτοιες όμορφες σκέψεις, όλο γλύκα κ νοσταλγία.. Μακάρι να μπορούσε να το διαβάσει..

ΥΓ Θεα η Καλλας!

"ζαχαρούλα.." είπε...

..πω πω... ανατρίχιασα.. να είσαι καλά!! όμορφα βιώματα!!!

eva είπε...

@κόκκινη ομπρέλα, αυτός ο σπόρος δεν φυτεύτηκε από μένα, τον έφερε ο άνεμος της ζωής κι έτυχε να καρπίσει στο δικό μου περιβόλι. Νιώθω τυχερή γι' αυτό.
Κι εσύ, ομπρελίτσα μου, μου' λειψες, χαίρομαι που κοντεύεις, να' σαι καλά να τα λέμε :)

eva είπε...

@krye μου, έχεις δίκιο, είναι δύσκολο να αντιληφθείς την επίδραση, για μένα χρειάστηκε ένα εξωτερικό ερέθισμα για να ανασυρθεί από τη σκοτεινή γωνία που είχε καταχωνιαστεί. Όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι εκεί. Μπορεί για χρόνια να δουλεύει στον χαρακτήρα, στις αντιδράσεις, στις επιλογές σου κι εσύ να μην έχεις ιδέα από πού προέρχονται όλα αυτά.
Νομίζω ότι παραμύθια με άσχημο τέλος αφήνουν την πάλη ανάμεσα στο καλό και το κακό αδικαίωτη, το παιδί μένει μετέωρο χωρίς να μπορεί να καταλήξει κάπου, κι αυτό νομίζω ότι δρα αρνητικά στην ψυχοσύνθεσή του. Δεν είναι τυχαίο που όλα τα παραμύθια τελειώνουν με τη φράση "κι αυτοί ζήσαν καλά, κι εμείς καλύτερα!". Είναι η δικαίωση που μεταφέρεται στη ζωή.

Την καλημέρα μου, χαίρομαι να συζητάω μαζί σου :)

eva είπε...

@roadartist μου γλυκιά! Κι εγώ αυτό έλεγα πάντα: μα, υπάρχει καλύτερο επάγγελμα από αυτό του βιβλιοπώλη; Να ζεις ανάμεσα σε ατέλειωτες στίβες βιβλίων και να έχεις και τον χρόνο και την ησυχία να τα διαβάζεις! Χωρίς πιτσιρίκια να σε διακόπτουν κάθε τρεις και λίγο, χωρίς τηλέφωνα να σπάνε τον ειρμό σου, να μπορείς, βρε αδερφέ, να διαβάσεις μια παράγραφο χωρίς να σπάσει σε σαράντα κομμάτια! Αν δεν είναι αυτό παράδεισος, τότε τι είναι; Όχι, πες μου!! :)))
Όπως καταλαβαίνεις, μόλις περιέγραψα το προσωπικό μου δράμα, αλλά πού θα πάει, θα μεγαλώσουν :)))))

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@ζαχαρούλα μου, κι εσύ να' σαι καλά με την τρυφερή ψυχούλα σου!

Γλυκιά καλημέρα :)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

O κυρ-Αναστάσης ZEI, μέσα από τις παιδικές σας μνήμες.
Μακάριοι όσοι κατάφεραν με την πορεία τους στη ζωή να μην ξεχνιούνται..

Καλό Σ/Κ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

eva είπε...

@φυρδην-μιγδην, απλές αναμνήσεις είναι, δεν κάνουν θαύματα, δεν ανασταίνουν εποχές, δε ζωντανεύουν ανθρώπους, δε χαρίζουν μακαριότητα... απλές παιδικές αναμνήσεις λίγο πριν χαθούν στη λήθη του χρόνου...

Καλό τριήμερο να' χεις

Ανώνυμος είπε...

Το ζήλεψα το κείμενο σου. Το λάτρεψα. Θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, εννοώντας πόσο πολύ μου άρεσε :))

Σαν να μύριζα τα σκονισμένα βιβλία

eva είπε...

@freedula, τιμή να έρχεται τέτοιο σχόλιο από σένα. Κοκκίνησα τώρα! Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε, να' σαι καλά.

Καλό σ/κ, γλυκιά μου :)

Antoine είπε...

Αχ... και εγώ αναπολώ ανθρώπους που ήταν στην καθημερινότητά μου, όταν ήμουν μικρός, και πιο πολύ από όλους τον παππού και τη γιαγιά μου...

Και το άλλο με τα κτήρια! Βλέπουμε παλιά κτήρια σε άθλια κατάσταση και κατηγορούμε. Όμως, τώρα που παρατηρώ την ανάπτυξη... δε αφήνει τίποτα να θυμάσαι από το παρελθόν, όλα τα γκρεμίζει! Ο Χορτιάτης είχε τόσα ωραία πέτρινα σπίτια και πλέον έχουν γίνει "πολυτελείς κατοικίες".

Σε φιλώ!

eva είπε...

Το τίμημα της εξέλιξης, @antoine μου... δεν υπολογίζει θύμησες και ιστορία. Άνθρωποι, κτήρια... όλα αναλώσιμα.

Καλό σ/κ